Introverts united

Секако.
Мајка ми е далеку поомилена. Татко ми цел живот тера строга војничка дисциплина, јас не сум баш личност што слуша ами тера по свое па главоболка сум му цел живот.

Инаку, место да сработам нешто ја вас ве читам
Им дадов на колегите цел куп работа, да се поизморат малце за вечер да се поспани, а ја си кликам зад компјутер

 

Тоа не,ама се драматизираат некои симптоми.
Сепак,оди да си бидеш сигурна.

 

@theowndemon ,за кои апчиња станува збор?

Баба ми имала канцер во 87 ма на градата, и бил отстранет. И дале да пие апчиња некои, кои требало да ги пие 6 месеци само. А таа ги пиела 14 години Си се заштитила жената од канцер засекогаш.
Нус појава: ронење на коски.

 

Јас лекови одбегнувам максимално.По лекари ретко одам. Не верувам во овие лекари искрено.
Јас на моево маче кога беше бебе му пеев baby shark.Ептен си го гледам. Кучето исто си го воспитувам со "кути, не така". Да ме слушне некој ќе мисли ми фали нешто. А мали мачиња/кучиња -срциња.Одма сакам да ги земам в раце да ги закачнам и да си играме.А човечки бебиња ми се meh. Може да ги трпам 30минути највеќе. Дури и неприродно ми е да им зборувам, а со мачето и кучето маабет тераме .
Мојава интроверност се активира кога мене ми се обраќа професор и сите се почнат да зјапат во мене.
Мислам во земја ќе пропаднам. Многу ми е неугодно

 

Јас така во двор еднаш му зборам на мачорот,Џејми не на улица,Џејми внимавај злато,а Џејми ме гледа и ми мрмори,мрњам,мрњам...Како ме погледна еден човек...
Сакав да му речам,е,што?
И кога се пика некој во запуштен двор на комшија кој почина пред неколку години,изгледа мислат дека нема никој,па сакаат да мочаат таму,ама мојана Англиска овчарка не дава,`рже не се држе,знаете...

 

За сите хипохондрици, проверување симптоми на интернет е еднакво на катастрофа. Ако сакате да се доуништите психички, само напред Јас имав голем проблем со ова, кога ќе си заседнев така на некој медицински сајт, читав и истражував со саати, и нормално таму секоја главоболка е тумор а секое поткашлување е рак на бели дробови.
Проблемот го решив вака: Кога сакам да пребарувам за некој симптом, едноставно си пишувам фемина.мк и си уживам на форумот, а сега во темава посебно

Посебно омилен родител немам, ама морам да кажам дека татко ми отсекогаш бил понаклонет некако кон мене, никогаш не бил престрог (дури и кога според мене, требало), секогаш тој бил тој што ми попуштал за се', секоја желба ми ја остварувал.

Во принцип не се строги моите воопшто, никогаш и не биле. Можам да кажам дека секогаш се' ми било дозволено, зашто и тие се на став дека ако нешто се забранува, станува поинтересно.

 

Јас еднаш во парк на мој Душман му давам бисквиди купени од една жена таму и му викам : Ти се свиѓаат ли бе мама? Слатки се а ? Кажи слатки се ?
И пројдоа покрај мене едни шо прснаа да се смеат.

 

Оф, жал ми е.
Со гастририс се бориш толку долго?
Инаку јас обавезно по еден или два ланзула неделно пијам, ме фаќа желудник и болки, ама многу зачинето и луто сакам, затоа.

 

Damn, иам за одговарање еден куп.

Не сум спонтана речиси воопшто и искрено не ми се допаѓа многу тој факт. Проблемот е што подоцна откако ќе помине ситуацијата, сфаќам дека не сум била спонтана. Кога само би била свесна во самиот момент, можеби и би стиснала заби да направам нешто што во моментот ме иритира. До тој степен не сум спонатана што неодамна, после прошетка во парк, дечко ми предложи да извози до Св. Пантелејмон во Нерези и веднаш се спортиставив бидејќи ме здрма можеби анкциозност и почнав да се правдам дека ќе ми се пријаде многу во меѓувреме, дека ќе ми се оди во тоалет, дека веќе се изнашетавме, итн. Направивме компромис така што бевме до кај мене (уз пат ни беше), јадевме и мочавме, и потоа појдовме до Нерези. И го направив тој компромис бидејќи дечко ми почна да се нервира дека и за едноставни нешта од овој тип не можеме да мрднеме и дека за се мора организација и планирање. И у право е! Преку глава ми е до самата себе што морам да знам се однапред и да се "подготвам". Иако не верувам во хороскоп, се вадам на фактот дека сум бик.

Неутрална сум околу изненадувања, едноставно не ми е воопшто гајле за нив. Можеби не сум доживеала некое во екстремизам што ќе ми предизвика било какви чувства.

Нормално дека не сакам да ме пратат и да ми поставуваат прашања, исто како и со секоја друга активност. Замисли кога пазариш во маркет едни обични намирници, вработен да иде по тебе и да ти нуди помош! Едноставно секој сака да се фокусира на тоа што го прави и да биде релаксиран додека го прави без никаков притисок.

Мислам дека станав. Во текот на целото мое детство поголемиот дел од времето бев излезена надвор у маало со други деца, игравме се и сешто, се дружевме. Или по комшии си игравме во детските соби. Во средно немав кој знае колку пријатели, но бевме добро друштво и обожававме да бидеме надвор, језда претежно во парк. Од секогаш сум презирала дискотеки и кафани и се бројат на прсти колку пати сум била во животов. Но немав проблем кога мое друштво ќе се споеше со друго и ќе се дружевме и со рендом непознати. Но, тоа се смени, поготово во последните 5 години. Веројатно е до возраста, сепак следна година праам 30.

Промена на саат и локација не ми сметаат до толку, поготово ако не е нешто претерано различно, ама дефинитивно ми смета ако одеднаш дојде некој рендом. Не дека сум намѓор или некултурна, едноставно сум се согласила да излезам на база на информацијата дека тие луѓе ќе дојдат.

Од трите другарки кои ги имам, со две тргнавме заедно во 1во одделение, а со 3тата се дружиме од средина на средно. Или во превод, цел живот се знам со нив и си ги сакам и почитувам ко да ми се фамилија.

Не сум. Но на некој начин сум spiritual, само што не можам да дефинирам на кој начин. Можеби повеќе сум настроена филозофски, отколку спиритуално?

Не. Но би направила посебна институција слична на затвор, само што ќе добиваат дневни физички и психички казни. Да упростам, би постоела програма за измачување. Или во најмала рака, до крајот на животот би им го правеле истото, што тие го правеле на жртвите.

Дефинитивно би го прифатила. 24 часа на незгодно чувство нема да ме спречи да издржам во име на парите.

Иако живеам во зграда со 72 станови, не познавам и не се дружам со комшии. Односно, понекогаш од потреба комуницирам со тие спроти мене, бидејќи делиме шпајз. Но не ги познавам ниту се дружам. Можеби зошто се преселив тука пред 15 години. Во претходната зграда каде што живеев, не само што ги знаев сите, се дружевме претерано многу, as in на дневна база. Дури со некои имаме идено и на летни фамилијарни одмори. Ама тоа време е пројдено одамна!

Да и не ги обвинувам повеќе, бидејќи секој има право да прави што сака во својот живот и да реши на кого ќе го посвети своето време. Не само што не ми е гајле што се случило, дури и ги разбирам. Нивна загуба, во најмала рака.

СИТЕ ЛУЃЕ ИМААТ АКНЦИОЗНОСТ. Исто како што секој е способен да почувствува на пример страв, така и секој е способен да почувстува анкциозност. Тоа е чоечка особина. Разликата е што под разни услови, некој ја чувствува повеќе и почесто, а некој помалку и поретко. Не, не сметам дека интроверноста и екстровертноста се клучни за чувствување повеќе или помалку анкциозност. Многу работи се испреплетени и индивидуални.

Откако ќе завршам со куцањево, ќе продужам да читам книга што само што ја започнав. После планирам да идам кај дечко ми, да гледаме филм. Утре дењски веројатно ќе се ѕирнам со другарките на кафе, а утре вечер ќе праам нешто што одамна неам праено, а тоа е: ќе одам на концерт! Само затоа што настапуваат Smut. Всушност, едвај чекам!!!

Претерано филозофирам. Дури идам во крајности кај што дрдорам рендом работи како на пример дали постојат вонземјани. У принцип, во секое време сум расположена да дрдорам глупости од овој тип, ама поднапиена лесно паѓам во искушение за вакви теми.

И да и не. Односно, не сакам да ги држам, ама сакам да ги гледам. Да се разминам со бебенце, да почувствувам топлина во душата, да се насмеам и да си продолжам понатаму со животот.

 

Темава моментално

 

Јас да ви кажам деца ептен сакам. Цел ден можам да сум со деца и нема да ми е проблем. Ептен ми се мили со сите свои особини и каприци И позната сум по тоа дека сум размазувачка на деца

 

Имам и јас сега едно прашање:

Дали ви е проблем цел ден да не излезете никаде? (освен на тераса/во двор/до продацница, тоа не го сметаме)
Јас кога имам слободен ден воопшто не ми е проблем да си го поминам дома, а не престануваат да ми се чудат како не ми е досадно. Интернет, кафе, добро јадење и удобноста на мојата соба, што друго е потребно

 

Ми се случува и 2-3 дена да не излезам ни до продавница, а не па ли на друго место. Или цел ден да не излезам ни на тераса дури.
Не само што не ми смета, не ни приметувам дека не сум излегла се до моментот кога конечно ќе излезам и ќе сфатам колку време сум поминала дома.
Моментално не работам, односно не сум вработена, но работам на случајот да направам нешто што потенциално ќе резултира со заработка и можеби дури и кариера. Така да, многу нешта правам дома (и сама) и не приметувам дека времето поминува и така заглавувам и со денови без да излезам. Некогаш излегувам да прошетам низ маало, само за да излезам од дома, да прошетам на воздух.

 

@MissChievous @theowndemon, исто. Кога ќе помине работната недела ми треба мир викендот, иако не работам по цели денови, моментално сум нешто како на половина работно време, но сепак работата ми е доста исцрпувачка интелектуално, буквално со загреан мозок доаѓам дома Па уште да трпам галама и гужви за викенд, не фала.
И јас така, некогаш си се заборавам со активностите по дома, 2-3 дена без проблем поминуваат

 

Бидејќи мајка ми си ги рачуна милениците за деца,јас ги викам дадини.
Не само ден,туку се случува и повеќе денови да седам дома и да не излезам.