Introverts united

Да

 

Дали и вие кога треба да излезите од дома, ако има некој во ходникот чекате да замине прво само колку да не треба да му направите муабет?

 

Да,стално одбегнувам да зборам со луѓе.И ако има некој познат,полека одам позади него за да не ме види или прозбори нешто.

 

Ako zazvone pa zvončeto na vratata doma, nekoj da e dojdel nenajaveno anksioznost panika do tavano me fane i ako ima drug doma toj ke otvori vratata, ja si idam nabrzina u sobata na sigurno

 

Леле исто.
Што човек ќе бев што бега од луѓе.
Невидено.

 

Ne deka begame od luge tuku selektivni sme so koj sakame da si praeme muabet, ne mora so sekoj small talk da praveme mrazam koga me zaprašuvat nogu ovoa

 

Или кога ќе почнат да ти зборат со саати...

Јас ни смал талк не праам.Уста не ми се отвара.

 

Koga idam po grad da si vršam rabota (plakam smetki, teretana na vežbanje, pešačenje, ili da si kupam bluza farmerki sekogaš sam si odam najubavo mi e, ne molam nikoj drustvo sa mi prave, ako mi se sviga nes kupam si go so ima da prasuvam drug odobrenie da tražam dali mi liči haha ako sretnam nekoj poznat slučajno ili smenam rutata ako od daleko sum go videl ako mora da se sretnam ili vadam tel ili neso go izlažam i gledam so po kratko da stojam hehe

 

Мислам дека имам пишано во некоја тема, еднаш 2-3 часа чекав, се стемни надвор и не излегов воопшто. Е до толку.
Или па вртам по друга улица.

Спојлер

 

Како ќе ги трошам парите коа ќе се збогатам:
https://youtube.com/shorts/xHAJ5CfM7Bo?feature=share

 

This! Посебно кога ќе одам на фризер.

 

Не можам со секого да зборам и со секого да седам се осеќам ко алергија да имам од луѓе

 

Лошо правиш што прво го меморираш па проверуваш на вибер, директно треба да го провериш на вибер за освен слика да можеш да видиш и како е потпишан со кое име и презиме. Вака ако прво го меморираш ќе ти излезе тоа како што си го меморирал и нема да можеш да дознаеш име и презиме.

Истата сум и јас паника ме фаќа, срце забрзано почнува да ми чука, невидена трема

 

Hehe fala na sovetot ne mi e teknalo toa, ali ako nema slika opšte ne go ni gledam kako e potpišan hehe

 

Секогаш кога треба да се оди некаде на гости мене ми е тоа како да ме носат во затвор. Ден пред тоа се спремам што муабет ќе правам со луѓето, во колку точно саат ќе одам и ќе се вратам, што ќе пијам таму. Агенда со теми за разговор спремна пред одење, прашања и одговори влучително со анализи ‘ако ме прашаат ова, јас ќе одговорам вака и вака’. Дур му влезам дома на луѓево сто пати се предомислувам по пат ‘а да им се јавам да им кажам дека нешто ми излегло?’

 

Хахаха истооо. Мислев само јас сум ваква . Кога ми ѕвони непознат бр анксиозност ме мава мислам. Исто кога јас треба да вртам на такси, лекар или друг непознат човек

 

Ме потсети членот шо праша кај е времето кога го знаевме домашниот број на другарите на памет.

Порано така функциониравме. Јас се јавував на домашен само кога немав мрежа или кредит.
Уште од мала сум срамежлива, интроверт. Се сеќавам кога морав пред влез да викам на цел глас по другарките. Или па не дај боже да морав да ѕвонам на ѕвонче и да ми отворат родителите.
Не можев, ја терав сестра ми да дојди да ги викни и да си бега дома.

А да, еднаш се преселивме и уште првиот ден на врата дојдоа комшивчињата да ме бараат да играме. Викаат пред едниот прозерец, јас се кријам во другата соба, идат таму, јас во третата соба. Без дијагноза сум од тогаш.

 

Леле да, ова со фиксниот телефон кај ти текна. Стварно од мала ми е истиот карактер кога ќе размислам, немам промени.
Ќе се јавеше дома некој да ме побара, ќе ми кажеа моите "те бара ххх од клас на фиксниот, да те побара за излегување или за школо да те праша нешто рече дека те бара", јас паники за што ме барале сега. Или обратно, ако се јавував јас, па ќе ми се јавеа родителите нивни, срамежливо кажував за што се јавувам и кого барам. Ден денес не сакам телефонски повици, колку можам ги избегнувам. Што и да може со пораки да се разбереме со некого ми одговара највеќе, нема потреба од телефонски повик освен ако стварно мора така.

 

Јас пример се чудам и на луѓе шо секогаш по улица разговараат на телефон со другари/другарки. 10 години се дружам со моите и не ми иди да им се јавам.
Срамота, кога одам кај нив или тие кај мене, си титкаме еднаш кога тргнуваме и еднаш кога сме пред врата.