Ја сакате ли вашата работа или работите затоа што морате?

Ја обожавам мојата работа.
Честопати ми се случува да посакам да се штипнам за да се потсетам дека е реалност, е на сон.
Презадоволна сум, посакувам вечно да си ја работам оваа работа.

Сите други работи ги работев од што морав.
Оваа ја работам затоа што си ја сакам, имам срце и страст за мојата работа.
Платата секако не е на одмет.

 

Ја сакам мојата работа,работам како обвинител,во јавно обвинителство.
Од малечка си играв како судија,која само дрдна и вика и е лоша,ама тоа е тоа
Во секој случај добро ми е

 

Ја обожавам работата, ми дава толку многу улоги во текот на еден работен ден.
Одсабајле ми е типично менаџерска, кој што ќе работи и каде...
Продолжува со инженерски дел, не знам дали и по 20 години ова ке ми биде интересно, ама качувањето на 20 м високи танкови, со работно одело и кацига на главата ми е баш прајслес
На крајот од денот, бело мантилче и испитувања во лабараторија. Никогаш не сум се замислувала себе во кошула и костим на работа, ама баш никогаш. Бел мантил ти е права ствар за женско. Костимите може да ги носи секој ама мантилчето ретко кој може да ужива во него.

И да, бесценетото чуство кога ке седнеш на маса, ке донесат прозвод од твојата фирма, и ти се чукаш во гради дека е тоа твое дело

 

Работата не ми е баш омилена. Ја работам затоа што морам. Дома ни се потребни пари и морав да најдам работа.

 

Ја сакам,ја обожавам мојата работа.Го работам тоа што го сакав уште од 6 години Платата е просечна,но јас сум презадоволна,работата ми е стресна со постојан контакт со луѓе,но немам никаков притисок од шефовите,релаксирана пријатна работна атмосвера,колегите и колешките ми се срцки и секој ден едвај чекам да одам на работа.Си ја работам од срце и сум презадоволна.

 

не си ја сакам работата што морам да ја работам
студирав за да работам во лабораторија да вршам испитувања со хранливи материи и др.од таа област,а работам како продавачка на храна,единствено тое е допирната точка со тоа што студирав
и кога ќе се сетам на сета практична настава,часови неповратни изминати во исчекување на резултати од вежби,испити,непроспани ноќи од учење,расплакани очи од гледање неправди...
сепак тоа што не ме убива ме ојачува,работам од што морам,но така преживувам додека не умрам
(освен ако се случи чудо и едно утро се разбудам во утопистички свет во кој секој работи по струката/или си работи тоа што сака и си живее нај прекрасно )

 

Не ја сакам мојата работа,работам во конфекција како преведувач,а овде се е како во играта глув телефон,секој збор се изобличува и секој префрла вина на друг и еве седам сега,дремам,нема повеќе ништо ново да се научи,работата ја вршам за миг лесна е,парите се бедни,а еве седам,ако ме фати дека сум на нет ...никој овде не е задоволен,во канцеларија сум со уште едно девојче кое е шпион и не смеам да се пожалам за смрдливиот здив на шефот,или што не знае да чита...се прави манга и гледа само кај некоја да му се отвори прилика,не сака да дава пари за тоалет хартија,за средства,за кафе,се до денар брои памти кој колку му е должен и ги оговара жените и си пишува во тефтер кој разговара по телефон,кој колку пати во WC оди...одвратно е,понекогаш му текне не ни прави муабет по цела недела,се мршти само...ама уште малку, ќе издржам

 

Професијата не си ја сакам воопшто, никогаш немав желба да бидам стоматолог. Се запишав средно медицинско зошто бев јак ученик. Кога дојде ред за факултет сфатив дека работа тешко се наоѓа со било кој факултет, ама кога веќе имам услови да учам нешто релативно добро, не треба сама да си ги уништувам шансите да просперирам во животот. И така продолжив на стоматолошки факултет.
Го завршив во рок, без многу замарање (средното ми беше одлична основа), и сеуште се надевам дека еден ден ќе можам да си ја исполнам желбата да работам со деца. Од секогаш сакав да бидам учителка, и сега тој сон си го пренасочив според струката, и се надевам дека еден ден ќе имам шанса да бидам професор во стручно школо. Штом си ги завршам обврските со оваа диплома, решена сум да поднесам документи да полагам за професор (неколку испита се во прашање). Можеби некој ден и би специјализирала за детски стоматолог.
Иако немав некоја желба за оваа работа (и сеуште немам) пробувам да си најдам задоволство во секојдневните обврски. Се радувам кога имам шанса да работам со деца и уживам во тоа. Се друго ми е некако пролазно. Ќе го работам ова додека морам, ама би сакала да работам нешто што ќе ми прави да станувам среќна наутро. Имам шанса да се надградувам кон работна позиција која би ми го овозможила тоа, и се додека можам ќе се стремам кон тоа.
Еден ден кога ќе имам свои деца, знам дека работата може нема да ми е битна, побитни ќе бидат парите кои таа ги носи за да и овозможам се што сакам на мојата фамилија, ама до тогаш ќе работам на тоа да си го исполнам мојот сон.

 

Јас бев вработена до пред 2 недели кога решив да дадам отказ поради дебилниот шеф. Воопшто не си ја сакав работата. Прво бидејќи не ми беше по струка, второ поради луѓето со кои работев и трето се разбира поради шефот. Почнав да работам таму за да не седам дома, ама искрено подобро дома да седам отколку да правам нешто што не ме исполнува и да бидам бедна и нерворна постојано.

Еве сега пак барам работа па се надевам ќе најдам нешто добро

 

Многу си ја сакам работата.

 

jas rabotam kako prodavcka vo butik za obleka. Ja rabotam vaa rabota bidejki nema so drugo da rabotam ne se zapisav na fakultet no od druga strana i si ja sakam svojta rabota

 

Работам како келнерка во ресторан. Немам ништо против таа професија, но го мразам ресторанот и колегите со кои работам. За жал околностите се такви што морам да останам да работам тука.

 

Не работам затоа што морам, туку затоа што не можев веќе да издржам да живеам без обврски и секој ден да ми биде празен и неисполнет. Не плаќам сметки, немам деца, семејство така што слободно можам да опстанувам и без работата.
Ама не ја ниту сакам којзнае колку работата, едноставно сакав да се пробам на ова поле, да видам дали ме бива, и како ќе се чувствувам. Ама не ми е убаво, и не ме исполнува воопшто. Ги бројам минутите додека да завршам. Добро е што малку саати дневно се во прашање, и се тешам дека јуни брзо ќе дојде.

 

Иако работам во струка за која што учев, сепак работата не ме исполнува. Не е тоа што го очекував. Монотона е, нема динамика, канцелариска работа. Но мора да се работи. ДА ми се даде можност за друга работа веднаш би прифатила.

 

Си ја обожавам работата. Си работам по струка во државна институција со решение и супер ми е сега за сега. Имам прекрасни колеги пред се. Ме исполнува работата. Што би рекла баба ми "бабе работата е красота".

 

AУ да,многу си ја сакам работата.Многу ,многу.

 

Имав претходно мислење веќе тука но морам да напишам ново.Почнувам да ја мразам мојата работа,оптеретува ненормално психички па и физички,се губи самодоверба и се потешко и по мрачно ми е секој ден.Голем придонес кон оваа состојба носи и "главниот" водечкиот во фирмата..Но со оглед на состојбата во нашата ценета државичка немам излез освен да си молчам,трпам ако сакам дома да донесам 200 еур плата...

 

Затоа што морам.
Верувам дека повеќето се како мене работот затоа што мораат .Затоа и немаме некои видливи резлутати.Немаме напредок , економски раст..
Јасно е како ден.Никој не сака да работи практично за без пари.
Немаме мотивација, во приватниот сектор не постојат бонуси,(туку казни )не постојат вредни работници,ни реално платен труд, а за работно време и да не зборуваме практично 24 часа треба да си достапен .
Од овој начин на работење се добива одвртност кон работата, и лоши резлутати кои треба да загрижуваат.

 

Vinozito толку концизно и и пред се до болка точно го опиша тоа што јас вчера на силна нервоза би го кажала со погрдни зборови кон системот,државата,политичарите сите ама и водечки и опозиција Работам бидејќи морам да си ги прехранам децата,достапна сум 24/7 на работно место а добивам критика,казна и болест на крај а потоа се знај:Не си работоспособен знајш од која страна се затвора вратата...

 

Апсолутно се согласувам. Кога приватниот ќе се приближи до државниот сектор, ќе биде поинаква приказната.

Јас до сега сум работела на многу убаво работно место, но за жал се затвори... Сега сум приватно и иако ги мразам газдиве, односот нивни и работата, но сепак секој ден си доаѓам пред сите нив им варам кафе и со секој клиент што ќе дојде сум макс.љубезна и професионална. Ќе продолжам да бидам професионална и посветена иако може и многу подобро да биде, само не во моментов, но наскоро со сигурност!! Не само што верувавам, туку знам дека ќе си најдам нешто подобро

Не се откажувајте од ништо во животот.