темата не е дали и колку пати имате јадено ќотек во животот!!!! прочитајте го насловот ВОСПИТНА МЕРКА, знајте што значи тоа????
Отсекогаш сум била против ќотекот. Но, како што гледам има доста разгалени деца, па не е лоша опција ќотекот. Мене не ме ќофтале бидејќи не сум била разгалена, но сум излела неколку шлаканици по обравчето и газето. Ако, такво разгалено дете од сега не почне да се воспитува со ќотек, подоцна ќе биде касно и многу полошо. Имаме ние едни познаници. Значи, мајкава толку многу му дозволува, што детево е дојдено до степен да ја навредува во јавност. На тоа веднаш му треба ќотек. Мајката го носела 9 месеци пред срцето, толку го чува, се му дозволува, се му овозможува, а тоа ја вреѓа. Да ми е мене одма ќе удрам еден ќотек, (и тоа здрав ќотек) Немојте да помислите дека сум сурова, но тоа дете кога ќе порасна којзнае што ќе и прави на мајка му, кога сега на 5 години ја вреѓа. Мајка му не го родила за да ја вреѓа и непочитува. А многу сакам дечиња. Особено оние кои не се разгалени и разлигавени и од мали почитуваат. Ве љубам.
По малку да се подмавни колку и детето да сфати дека треба да се има страв и почит кон она што ќе го кажат возрасните-да, но инаку во никој случај не го оправдувам ќотекот, ниту пак казните. Тие сите се трауми што ќе останат засекогаш во главата на детето а и не значи дека ако мене моите ме казнат да не излезам од дома за да не направам нешто, дека истото тоа јас нема да го направам и по 1 месец, 2 нека бидат...Дете како дете, ако смисли нешто ќе го направи, дали во 9 наутро или навечер не менува. Мислам дека секој родител до некаде треба да му даде слобода на своето дете за тоа да може да согледа само кои работи во животот се лоши а кои добри, така најдобро родителите ќе видат по кој пат ќе им тргне детето.
Нема правило децата како да бидат воспитани и казнувани ..Некој деца заслужуваат да бидат казнети со малце ќотек иако не сум за таква казна.Мислам дека најголемиот проблем лежи во начинот на воспирување на децата.Колку родителите се трудат (иако сите ке кажат дека се трудат највеќе на свет за своето дете да биде културно и образовано итн ) но не си ги признаваат своите грешки .Сум имал прилика да видам навистина разгалени деца што требало да бидат казнети со малце ќотек ,сум бил лут и гневен на неодговорноста на родителите во тој момент но подобро било што не изреагирале лошо.Секое дете животот го сфаќа по оние правила што ке му бидат поставени од дома,они немаат свое јас и неможат точно да одредат нешто кога нечини .Во смисла да те посрамотат пред други луѓе или да изреагираат некултурно.Доклку не се изреагира стратешки во животот на децата ќотекот можеби само ке придонесе за да се корегираат екстремно кон подобро или да сфатат дека се казнети и треба да бидат подрски ,по сурови и арогантни и да ви вратат за нивниата болка ,и срам што им ја нанесувате .Сите ние како возрасни личности треба да толерираме мали деца,самите да направиме психолошка бариера до каде што им дозволуваме и што смета-несмеат да прават .Правилата да ги поставуваме ние а не децата ..Потоа само да се внимава да не се прекшуваат , нешто слично како чувањето милениче за доброто да се наградува за лошото да се казнува (разговара пред се за да сфати каде греши ) но пред се толеранција .Крив е и системот на балканот за воспитувањето на децата ,иако во последно време ми се допаѓа како размислуваат младите брачни парови .Сакаат децат да пораснат во градника (а не да ги чува баба и дедо ) со правила од 19 век (ако те тепал иван ,оди и ти врати му ) .Брзиот начин на живот си го прави своето ,но доколку се направи рамнотежа на работите има време за се.Јас би го направил своето дете зависно од мене ,подмолно би го поткупил (не да ме уценува ) но би знаело дека се што е убаво ке биде со убаво наградено ,а ако греши намерно ке биде искаран (да биде во неизвесност и да има еден мал страв и почит пред се ).Тешко е само генерациски да се вклопат 2 деца ( посебно оние што влегуваат во пубертет ,се им се вртка низ главата ) .. Јас имам внуци што знаат да дојдат со мене секаде без да имам проблем .Се почитуваме и сакаме најмногу и горд сум што придонесувам за нивното ниво на култура .Знаат да претераат во ситни мали закачки помеѓу нив (не им замерувам деца се тоа им е интересно ) но мене лично не ме имаат ставено во ситуација да ги казнам со ќотек .Последно нешто што ме изнервира беше во парк .Родители шетаат детенце и виде од оние шекерен памук ,детево се преврте од плачење мислам дека доби ќотек за сите пари .СРМОТА!колку и да се немало за 20-30 ден може да му направат кеф на детето да се почувствува сакано а не омаловажено ,истепено пред сите ! Несакам да звучам нарцисоидно но кога ке искочиш со дете во парк очекувај да сака сладолед ,памук,балон возење ...НООО претходно добро потковај го што може што неможе и колку смее да побара .Мизерно решавањето на проблемите со ќотек и изреката дека ќотекот е од рајот .Таквите луѓе никогаш нема да знаа да ги научат своите деца на среќно детство .Во сеќавање ке им остане само лошотијата на родителите а не убавините и блискоста .Затоа нема блискост помеѓу родители и деца едниве се сурови другиве наивни и се плашат кога ке погрешат ..А доброто воспитување се прави од мали нозе потоа само се надоградува и се одива во фази на животот .Нешто слично на математикат ,доколку не научиш основни работи неможеш да решаваш сложени задачи.Можеби наивно гледам јас на работите но мојата стратгија ке биде ваква !
Во животот на едно дете: - во градинка - редовно детски се тепаат, родителите неретко и меѓусебе го „решаваат“ проблемот, зошто нели е голем - во училиште - ги дисциплинираме и ние родителите, и учителките, за секој удар - на улица - секогаш ги учиме дека ТЕПАЊЕТО НЕ Е НАЧИН НА КОМУНИЦИРАЊЕ И РЕШАВАЊЕ НА ПРОБЛЕМИТЕ, и дека таквите се секогаш соодветно казнети - во брак - таквите сопрузи ги нарекуваме силеџии, а жените Жртви на семејно насилство - факт - тепањето е казниво со закон, дури и она нај„безболното“, за што на суд се добива и пресуда за „психички истрпена штета“ А сето ова почнува од моментот кога ние, како родители, креваме рака на истово ова (погоре опишано) дете за да го „дисциплинираме“ да се однесува по наш терк, притоа објаснувајќи му дека е погрешно да биде насилен и да тепа. КОЈА ИРОНИЈА! Освестете се, нема врска ќотекот со воспитувањето, ниту со почитта што детето ќе ја има кон вас. Тоа што ќе ми ќути не значи дека ја „научило лекцијата“ туку дека е исплашено од сопствениот родител, а во тој момент, нема ништо полошо за тоа ранливо дете!
има разлика меѓу ќотек (да го маваш дури се свестиш што правиш) и да го подудриш по газе или по раче ако пр, чепка нешто што нетреба или прави нешто што нетреба, јас строго сум против ќотек ама незначи дека и никогаш нема да го подудрам детето. тоа не е мерило за колку ќе биди воспитано, ама пак ако греши нешто, да му дадеш на знаење дека згрешило. оти има деца кои се разбираат со збор и има деца кои не се разбираат па и 1000 пати да му кажиш,ама од родителот зависи како ќе постапи во тие ситуации. пр син ми две секунди не седнува, како да нема газ, гиба се и сешто е многу пати ќе му велам не, не, не,........ ама понекогаш знам и да го подудрам по газе е некогаш знае и со не да се разбери, ама некогаш си го тера своето, пак ќе речам за ќотек не сум ама да ми е мое некое од тие деца што се акаат од земја на лице место и јас ќе го акнам. нас лесно ние е да зборуваме ама не знаеме каква мака имале родителите можи не му поможува ништо друго освен да го истепа детето
Согласно погоре кажаното, дали смееме да констатираме дека и мажот може да ја „подудира“ жената кога нема да му го погоди ручекот како што тој си замислил? Нели, сака само во ред да ја стави, исто како што правиме и ние со нашите деца. И ќерка ми некни се акаше од земја на сред плоштад. Никогаш не е удрена (ни по рака, ни по газе), на прсти се бројат патите кога бил вистински повишен тонот кон неа, и нејзините желби и потреби се максимално испочитувани. Во склоп на околности (пријателка на мајка ми со внуката дојде на гости во Ск, па ќерка ми отиде 1 недела да спие кај баба и`, за да се заедно со другото девојче), ги носиме пилциве на рингишпил. Ќерка ми по цел пат кенкаше само по мене, бараше да ја држам во раце, а јас пусто со болки во половината само ја одбивав и и` наоѓав нешто друго да и` го одземам вниманието. Ама не....тоа дете точно знаеше што сака, само што го нема капацитетот да каже, и жално, ама и јас го немав во моментот за да ја сфатам, па се најдовме во еден магичен круг кога таа почна буквално да ми се влечи за ногавиците и да вришти на сред плоштад. Ги игнорирав бабиве што и` велеа „За срамота, сите те гледаат, само лошите деца прават вака“ па клекнав, ја погледнав во очи и ја прашав: Сакаш да те кренам за да се гушкаме? „Да....“ Ете, тоа било причината, колку жално и фрустрирачко.... Среќа не ја удрив за да ја „дисциплинирам“ во јавност, ќе си пукнев од мака и грижа на совест....
па затоа велам зависи од родителите како ќе изреагираат во ситуацијата, ете ти добро си се снашла, јас сега така размислувам за туѓо дете, незнам како ќе изреагирам за моето ако се најдам во таква ситуација! а во врска со мажот и ручекот, неможиш таква споредба да правиш. мажот не ја воспитува жената, а родителите ги воспитуваат децата.
Изговори и изговори има од родители кои учат дете со ќотек, кои што не знаат самите како да постапат правилно во дадена ситуација, а од друга страна очекуваат од мало дете да знае како треба да се однесува. Еден добар пример. Викање и ударање по рацете за да не брка детето во штекер? Удри се по своја глава зошто те мрзи да станеш(од компјутер ), отидеш до продавница, и земеш заштитни утикачи за да ги ставиш по дома. ...отидов под масата
Не го разбирам моментов...демек ние, како родители и сопственици на тоа дете, можеме се` да му кажеме и направиме, зошто е наше и го „воспитуваме“, а мажот не може да ја удри жената зошто не и`е родител? Ние луѓето се воспитуваме во текот на целиот живот. Јас пример не сум иста како што бев кога имав 3 години, да не речам ВООПШТО не сум. Сум се превоспитала низ текот на животот, искуствата и луѓето со кои сум била во контакт ме преобликувале, зошто не сум од дрво направена нели, променлива материја сме И мислам дека не ми ја сфати поентата на случката моја.....јас не сакав да кажам „Еј супер мајка сум, не го тепам моето дете“, туку сакав да кажам дека во многу МНОГУ случаеви ние родителите НЕ ГИ РАЗБИРАМЕ СОПСТВЕНИТЕ ДЕЦА, и најлесно ни е само да го „заќутиме“ со плескање, а тоа да го скриеме под превезот на „воспитувањето“. И да, детето ТРЕБА да е љубопитно и треба да му се овозможи најбезбедна средина, за да има најмалце „Не не не“ викање Имелда е во право, по 1 воспитна треба за секој родител што ги оставил утикачите отворени, а очекува детето да му разбере дека не смее да гиба. Море каква 1, по 1 за секој удар по рачето!
Јас строго сум приотив кревањето рака на дете бидејки од споствено искуство сватив дека ќотекот не помага Кога бев мала мајка ми постојано ме тепаше за моите да речам грешки( бидејки не сум си ги средила алиштата, бидејки сум заострила молив и ѓубрето сум го оставила на тепих,бидејки несакав да јадам супа,бидејки сум ја извалкала мајцата...) некогаш дури ни не сум била свесна зошто. Со тоа мајками ја губеше мојата доверба,почит, статусот на мајка(некој кој требаше да бе научи што е добро а што не).Кога подпораснав дури и почнав да ја лажам со цел да го избегнам ќотекот,наместо таа да ме учи дека не е добро да се лаже таа ме натера да лажам(секако тоа беа бели децки лаги како не ја скршив јас чашата, сама паснла),но кулминација на се беше кога бев второ одделение и таа ме тепаше бидејки сум го дала нејзиното пенкало на учителката,што не беше точно, пенкалото ден денес стои дома, но веќе стана касно јас повеќе не и се плашев на мајка ми дури почнав да и враќам на нејзините удари,замислете девојче од второ одделени да крене рака на мајка си.Почнав да и викам кога таа ми викаше и мислам дека од една караница излегувавме и девете еднакво повредени, јас мислев дека мајка ми не ме сака, таа незнам но сеуште јасно се сеќавам на нејзиниот лик после караниците, претпоставувам не и беше се едно ќерка и да и вели дека не е добра мајка и што ли уште не.Еден период дури и престанав да и викам мамо.Така бројот на караници се намалуваше се додека таа некако почна да ме почитува. За жал мајка ми и ден денес не ја поврати мојата почит и доверба, сега таа нема ама баш никаков авторитет над мене,знам дека мноогу ме сака, на некој начин мислам дека и се гордее со мене го дава и последниот денар за моите нови штикли, но јас не се сеќавам кога последен пат ја прашав за совет или дозвола.Неодамна и успеав да ја сватам тоа е начинот на кој таа била воспитувана(баба ми која имала 2 нејзини деца и била нешто како дадилка на уште 4 и немала баш време да раговара со нив),но сеуште ме боли кога ќе се сетам на тоа како плачев Од друга страна е татко ми кој никогаш не ме удрил, никогаш не ми викал,секогаш разговарал со мене,колку и да сум била мала,колку и да сум погрешила секогаш го слушал моето објаснување исто како и јас неговото, и тоа и ден денес продолжува така за било што разговараме,ми дава можност да си го бранам ставот, сама да одлучам дали грешам.Така постапувале неговите со него така и тој со мене И верувајте ако денес завршувам средно како првенец на генерација, како девојка за која никој нема лош коментар, како примерна ќерка,како некој со цврст карактер, и не е баш благодарение на начинот на воспитување од мајка ми. Незнам можеби јас уште од мали нозе не прифаќав некој да крене рака на мене повеќе од физичка болка тоа ме повредуваше морално, незнам се чуствував некако лошо,се бунтував против тоа, не бегав но се спротивставував колку што можев секако. Со братучетка ми растевме заедно мајка и исто така ја тепаше,со разлика што нејзе и татко и ја тепаше но таа најпрво бегаше а кога ќе ја фатеа го прифаќаше ќотекот како казна за стореното, не се спротиставуваше.Денес таа го поддржуваќотекот како начин на воспитување додека јас си ветив сама на себе дека ако некогаш чувам дете никогаш нема да го удрам,дури ни по рачето ако го допира шторетот. Изгледа дека сите ние го прифаќаме начинот на кој сме воспитувани ако нашите родители не тепале и ние го поддржуваме ќотекот, за среќа јас имав шанса да ги запознаам и двата начина на воспитување во крајност и дефинитивно моето дете во иднина нема да добие шамар барем не од моја рака
Заради вакви изјави од деца си ветив дека нема никогаш да кренам рака на децата мои.... Размислете 10 пати пред да удрите невино и беспомошно дете и секогаш размислувајте од негов аспект. Нашето не-секогаш е правилно само затоа што сме им родители!
ова нема апсолутно никаква врска. татко јас немам, а мајками во животот само 3 пати има кренато рака на мене,па јас мислам дека треба подудрување(не ќотек, погоре напишав што подразбирам под ќотек а што под подудрување по раце или по газе) е потребно во воспитувањето, се разбира не е тоа подудрување ако ти за се и 100 денот го ,,подудруваш детето,, подудрување разбирам одвреме навреме во дадени ситуации да му кажиш дека нетреба така на детето. и како ќе се постави родителот зависи многу и од детето. пр. сестами (поголема е од мене) била инаетчивка голема, немој така, немој вака, и таа велела е како не ти ќе ми кажваш, што сакам ќе си правам за инает.е сестрами си јадела ќотек,за разлика јас кога и да ми речела мајками не јас сум се извинувала и сум велела нема поќе така да правам. сите се трудиме да бидиме најдобри родители, и баш ако го натепаш кога тоа е плачливо уште повеќе ќе го расплачиш. а за љубопитноста тоа е веќе друго,ама неможиш ти се дома да затвориш херметички, и да го направиш тоа нема ништо да добиеш оти кога ќе оди во друга куќа ќе гиба, и ништо не си постигнал, треба да му велиш не зе се што не треба да гиба, ние имаме штитниши за утикачите ама пак не гиба, ако сум го остајла отворен ми кажува.значи моите миљарда не гибар таму се исплатиле.
Мразам насилство и никакво оправдување немам за насилниците, па дури и ако се тоа „воспитни„ шлаканици или удирање по газето. Исто е. Кога некој ќе крене рака, автоматски станува насилник, дури и ако истиот си наоѓа оправдувања пред сопствената совест и пред другите. Се пронајдов во муабетот на feminium. Јас јадев ќотек од татко ми за се и сешто. И жал ми е што ќе кажам дека се до крајот на неговиот живот не станав блиска со него. Едноставно го исклучив од сопствениот живот целосно. Сакате и вам да ви се случи нешто слично? Размислете два пати пред да кренете рака. Да, има и такви деца кои што без приговор го прифаќаат ќотекот, ама се сомневам дека истите ќе израснат во комплетни и здрави личности. За крај, ќе ја цитирам Moira Се согласувам од збор до збор.
Јас се сложувам дека ќотекот не е воспитна мерка туку нестрпливост на родителите да се справат со децата . Само не се сложувам дека кога детето плаче и вреска треба да му се удоволи , колку и да е тешко баш во тој момент треба да му се покаже дека со тоа нема да добие ништо .. Така си отварате врата да бидете манипулирани од сопствените деца На оваа тема сме разговарале со мајка ми , секогаш велела дека очи ќе му ископа на некој да ме удри па како е оправдано таа да ме удри за да ме воспита ..Но ете мамичка сите желби ми ги исполнуваше а кога нешто не можеше јас ќе заплачев и оп желбата исполнета Прекрасни родители се , неизмерно ме сакаат , планини поместуваат за моја среќа , ама за мое здравје се надевам дека кога ќе имам деца ќе одолеам на солзите и помалку ќе ги разгалувам
Истото го мислам, но сметам дека треба да се внимава посебно кога децата се во развој,бидејќи понатаму во децата ќе има несигурност,страв...Порано (уште како дете прво одд.) се дружев со едно девојче. И деца како деца во игрите ќе се заборавиме.. Девојчето остана еден час повеќе кај мене дома и наеднаш доаѓа мајка и' и пред (читај) сите почна да ја тепа и удира,се додека целата не стана црвена Девојчето од страв сето почна да се тресе,да плаче,косата да ја корне,да се обвинува ... .... Сето тоа даде страшен резултат пред 2 години Spoiler (не сакам да објаснувам што-како) , достигна степенот на кулминацијата ... -сега девојчето се опоравува и мило ми е поради неа Па,сега размислете убаво дали ќотекот треба да се употребува како воспитна мерка ! Spoiler да напоменам се согласувам со mimiiii, само доколку детето вреска и плаче за да му се удоволи нешто
Ќотекот не го оправдувам од едноставна причина дека со тепање и малтретирање на детето не се добива ништо освен омраза во неговите очи кон неговата мајка,се губи сликата на прекрасна мајка и прекрасно семејство. Јас си признавам дека како мала постојано сум јадела ќотек и до ден денес ме тепа госпоѓата наречена мајка и тоа не со рака него со железни предмети.Постојано плачам ради нејзе и се пореметувам психички иако тоа она не го сфаќа и пак си продолжува со истата приказна.Баш сега во овие години кога ми треба дома мајка јас имам жена која не можам да ја наречам мајка бидејќи нејзината нервоза ја исфрла врз мене преку ќотек,ама веќе што ми се насобрале сите модрици сите крварења сите изгребаници овие години јас веќе не можам да трпам и почнав да и враќам,да знам да ја удрам ама сигурно не како што она удира. На мајка ми единствено сум и благодарна што ме родила и она со тоа се мисли ко којзнае што да направила па сега може што сака да ми прави. Незнам дали има некој психички проблем не сфаќа ништо како што треба прави сцени во маало за глупости,нема култура,на сред трговски се дере ко ненормална дека ќе ме тепа ама јас што можам освен да си ќутам. Со сите роднини и комшии сме скарани ради нејзе немаме луѓе со кого можеме да ги викнеме да ни дојдат на гости да си поразговараме како нормални луѓе.Сите ме жалат што сум ќерка на таква жена,сите се нормални само она била нормална. Еднаш отидов во Бисер во библиотека и само што излегов од дома она за 15 минути ми се јавува кај сум била зашто не сум дошла и се посрамотив и со девојчето што бев и кај нејзините дома одела правела сцена зошто не сме се вратиле за 15 минути а мене ми требаат 45 минути да стигнам до Бисер. Еднаш дури и дојдов до тој степен да пијам апчиња против стрес да се опуштам а госпоѓата покрај тоа што ме гледаше како ги пијам тие апчиња и продолжуваше да се дере и да прави сцени по малото и ај после како да не кажат дека не е нормална? Јас си ветив дека НИКОГАШ нема да станам како нејзе и никогаш во живот нема си дозволам да си го удрам сопственото дете нема да дозволам тоа невино суштество да ми биде боксерска вреќа а ја на него да го истурам бесот.
Насилство од секаков вид ми е одбивно а посебно врз послаби кои не можат да вратат. Примитивно е родител да го тепа сопственото дете исто како што е примитивно него некој да го истепа зашто не му одел по ќеиф. Колку родители би продолжиле со ќотекот како „воспитна“ мерка ако знаат дека на секој детски удар и нив некој ќе ги удри со иста мерка? Ќе продолжат со ќотек или одеднаш магично ќе им текне дека има и други методи на воспитување без физичко насилство? Дете што е редовно тепано ќе има физички и психички последици без разлика дали ќе бидат очевидни или прикриени со тоа што може и самото дете кога ќе порасне воошто да не биде свесно за тоа. Повремен ќотек е исто сосема бесмислен, удри го дека е помало а знаеш дека не може да возврати ама затоа ќе возвраќа на беспомошни животинки на улица па ќе шутира и ќе пали мачиња и кученца и еден ден има големи шанси и сопствените деца исто да ги тепа. Насилство врз дете .
Темава е лошо поставена и не е во склоп со насловот. Јас почнав сега одназад да читам по нешто и си реков кои лигуши Ама откако го прочитав воведот, дека станува збор за РЕДОВЕН ќотек од страна на родителите ми е веќе подруга сликата. Таквите треба на психотерапија, а нема што теми да се отвараат за нив и да бидат предмет на дебата. Што не е нормално, не е. А некакво шлапнување вие што викате кога детето ќе ги премине границите не е за осуда и е сосема различно.
