Твоево за разлика од другите е позитивен пример дека не е толку твојот стрес колку неговата безбедност и сигурност битна. Оти другиве ако приметиш го удираат зашто они се потресле. Демек само јас да не се стресувам, за него ми е гајле како се осеќа.
Извини што те цитирам ама се пронајдов во муабетов со поголемото дете. Еве го порасна веќе и пак мама сакам ова, мама сакам она, тој мора да е центар и околу него се да се врти. За се што треба да направи си тера по свое. И не, не е разгаленост ова, едноставно такви се. Пред некој ден ме налути - грубо му го тргна рачето на малиот затоа што му зел нешто, и го поттргнав за рака да види дека не е убаво, па глумеше дека сум му ја истегнала раката. И на маж ми му ги споредуваше рацете - едната му била подолга. А не е тепан, не сум го допрела, знам само да се налутам кога ќе претера - е тогаш викам зградата се тресе. И ќе се среди - до кога? Дур да ми помине лутината. Кај мене најголем ефект имаат казните (одземање на таблет, нема одење на роденден кај другарче каде бил поканет, нема играње пред зграда) . Не е ни тоа правилно, ама со него само тоа има ефект. И додека е под казна треба да размисли зошто е и да ми каже што направил погрешно и како требало да постапи, па после размислуваме дали ќе се продолжи, скрати или останува на исто.
Не спомна ти . Јас Дополнив за да се дообјаснам. Дека не се укинува потреба(гушкањето)туку привилегијата(цртанот). твоето напишано не е изводливо секогаш. Да,можеш да одземеш играчка. Но затоа те прашав што ке укинеш како привилегија ако го тепа братчето на пр.?
Не знам како да ти одговорам на тоа, едно е моето, не сум читала за справување со односи меѓу децата, да имав две веројатна би читала на таа тема. Само, секако не би го плеснала зашто го удрил братчето, веројатно тоа само лутина кон братчето ќе му создаде и ќе го смета за крив зошто е плеснат.
А зошто ако на пример возрасна личност ви каже пример- "Абе нешто чистев низ дома и да преместам една масичка, како што кренав ми крцна раката и скинав лигамент на зглобот" не ја карате како е невнимателна, како не ѝ е срам што им прави стресови на луѓето и не ѝ мавате една жешка, туку ѝ викате да е жива и здрава и брзо оздравување? А да бидеме реални и ова е нејзина вина. И некој што паднал од скала е он крив што не пазел или не ја проверил скалата. И тој што се пентарел цреши да бере и паднал е крив. И јас кога се изгорев на раката бев крива зашто несакајќи ми прсна вода у зејтинот. И зашто во вакви ситуации скоро никогаш не ги караме другите дека се глупи и криви туку сме на нивна страна? А нели возрасни, требало да знаат за опасност. Зошто со дете при вакви ситуации е поразлично? Ако сѐ можеше да се превенира па доктори немаше зашто да постојат.
Да,не смее да те удира, да ти се сили, да те навредува но тоа е така зошто тежнееш кон пермисивно воспитување. Најбитно е да бидете и ти сопругот доследни. Значи ако нешто не може,не може нештото и нема попуштање.Ке протестира, ке негодува, ке тестира живци и граници,но граници мора да се постават, потребни му се на детето граници,а не монолози, а сега ви е идеално време за тоа. Не се грижи толку околината што збори,ти си таа што треба да воспиташ квалитетен човек. И тешко е многу,еве ти кажувам јас која имам едно дете веќе кај кое воспитниот процес е завршен и е возрасно,а со другото уште воспитуваме. Мој совет ти е,практикувајте авторитетно воспитување. Тоа е стил кој се нарекува уште демократски и доследен. Комбинира родителска контрола и емоционална топлина. Таквите деца растат во личности со самонтрола ,сигурни,самоуверени и одговорни. Кај пермисивниот или попустлив имаш многу допуштања и слобода и слаба контрола. Тие родители кои го практикуваат се претерано осетливи во принцип и ги исполнуваат сите желби на детето но имаат слаба контрола и поставување граници. Ниту децата воспитувани на овој начин не се снаоѓаат добро. тие се импулсивни,имаат слаба самоконтрола и никогаш не се задоволни ,бараат да им се исполнуваат дури и невозможни желби.Како растат може да бидат склони на асгресија доколку не им биде исполнето нешто или се сретнат со некое ограничување.
Незнам што ќе биде во иднина, ама вистина сум ослабена со нервите. Магнезан неуро пијам, земам и б6. Тешко ми е. Уште потешко ми е што мм е малку време дома и скоро за се со него, ја сум сама. Значи имам јаки главоболки, кога ме боли глава јас неможам да се поместам, движење ми предизвикува болка. И дур се напијам апче, да полежам малку сакам, он е тогаш најмногу напнува. Му зборам со убаво, дека ми е мака, ќе си играме покасно, нати ова нати она, ама очигледно е тоа дека си е навикнат да е центар на внимание, зошто јас (особено јас) гледам да му удоволам со присуство и внимание, зошто јас не памтам мајка ми да си играла со мене, сакам поинаку да расте од мене, ама детето е чудо. Незнам. Се надевам дека ќе смени, навистина. Неможам да замислам да родам второ и да е како него, ја ќе скренам. Значи боиме, му викам седи да си направам кафе, бои, ќе дојдам, он станува како лепенка, ме чека. Одам до спална, он по мене. Одам пуштам машина по мене, како кучуле. Да, на моменти сакам што е таков, сакам, да е залепен до мене, ама имам денови кога нејќам никој да ме чепка, а он баш ко да осеќа и тие денови се дере, превраќа, фрла, се инаети.... Во последно време телефонот ми е спас. Па најнемајка нека сум. Има и денови и по 2 саати го оставам да гледа јутуб и среќна сум, зошто до пред пола година, ни 2 минути нејќеше да погледне ни цртан на тв, ни телефон
Тоа само кажува дека за жива среќа Реинбоу не се нашла во таква ситуација. Како би знаела во таква ситуација како ќе реагираш ако не искусиш? И јас можам на темава да филозофирам како никогаш не би го удрила своето дете. И ќе бидам најдобра мајка. Факт е дека колку и се трудиш да направиш безбедна средина за своето дете, некаде ќе пролизне нештото и ќе се случи беља. Многу одамна бевме со друштво со кола. Дете ни излета, среќа што закочивме. Не можеш да ги предвидиш нивните реакции. На него топка ќе му летне и не мисли дали кола ќе го удри, туку мисли да си ја земе топката. Многу мозок очекувате од мали деца за да ја разберат ситуацијата. Внук ми што го спомнав, зборено е со него нон стоп на улица како треба да се однесува. И ете почна да ми бега. Некое дете е помирно, некое потемпераментно. Со помирно и еднаш да кажеш е доволно. Некои и баш не е така. Децата се раѓаат со карактери. Воспитување не е исто со карактерна особина.
Што, демек ако се најдам во таква ситуација готово, ќе го претепам детето? Искрено, смешно е дури до колку сте волни да се убедите дека некој би го плеснал детето, дури и во афект. Секакви сценарија ќе се измислат, само да се дојде на вашето. Притоа, пак ќе кажам, темава е за ќотекот свесно употребен како воспитно средство.
Син ми расте најлиберте, со зборење, со гушкање, уучење емпатија, среќно детство. Дури и учителката од градинка ми има кажано дека многу го мазиме. Е сега, еднаш доби плескање по газот, и викање цел саат, како и казна да не оди на лулашки цел месец. Причината - бутна дете од 1м висина на лулашки од нигде никаде дур ние стоевме до него. На 2 ипол години не знаеш зошто така му текнали у моментот, ама знам дека тоа што го плесна татко му за него значеше да прекине со буткање. Претходно се случуваше да се закача со деца, да ги подбутне и све сме зборувале, сме го ставале под казна ама со оглед на што бутна дете од висина, очигледно само зборење немаше ефект. Така што подобро татко му да го плесне по газот отколку да остави некое дете инвалид.
Не треба да читаш книга за да знаеш како да реагираш во одредена ситуација. Разликата помеѓу моите деца е повеќе од 7 год. Големиот е скоро 9 год, возраст на која веќе разбира па баш се а малото има 1 год . Го сака брат му премногу и сигурна сум дека никогаш не би му наштетил. Плус, за да створам доверба кај него, го оставам некое време сам, да внимава на него, иако јас дремам во ходник. Но, со оглед на тоа што долг период беше сам, центар на внимание од сите и секого, препослушен и превнимателен, доаѓањето на бебето го направи тотално спротивен од она што беше. Љубоморен, желен за внимание( иако и повеќе од потребно го има),инаетлив и лош. Да, лош. Пеобавме на секој начин. Устава пена ми фаќа од зборување. Казна не помага, затоа што воопшто не му е грижа дека сум му одзела тел, чита книга, гледа тв и сл. Не му недостига нештото. Татко му има голем авторитет, затоа што од почеток се постави строго и ако не беше така, доста полошо ќе беше. Еве случка од вчера. Бебе оди, си носи некоја играчка. Тој ја зема и ја става на ивица од маса. Притоа, свесно знае дека ќе се удри и ќе направи белја. Еднаш му рековме не не регистрира, уште еднаш, исто. Му објаснуваме и последици. Брат му паѓа и се удира(среќа немаше ништо лошо). И како да реагираме? Татко му го плесна. Веднаш сфати дека згрешил, зошто последна опомена е тоа. Некогаш сме доведени во состојба да не знаеме како да реагираме. Свесно станува агресивен кон помалиот брат иако милион пати е објаснето за негативни последици.
Кај бевте вие? Како дошло до ситуација ваква? Кога знаеш дека детето бутка и прави такви работи стоиш до него на лулашки, а и возраста таква е. Не е за само да го оставиш, го отстрануваш од ситуацијата. Кога гледаш дека удрило дете го земаш и го носиш дома со објаснување, следниот пат пак исто, додека не разбере дека не се прави тоа. Ем викаш многу сте го мазеле, ем пак е детето криво. Каде се границите? И тоа како треба да читаш. Особено во вакви ситуации, кога не знаеш како да постапиш, а гледаш дека тоа што го правиш нема ефект. Демек ќе го плеснете и сте завршиле работа. Како му е на детето? Стави се на негово место. Прочитај од Sarah Ockwell Smith нешто, одличен експерт за родителство. Секогаш се наоѓа оправдување за плескањето, ама никако да се земат предвид чувствата и причините на децата. На крај само, епа размазено и ајде плескање. Родителството се учи, секогаш може подобро. Ама плескање никогаш и во ниедна ситуација нема да оправдам.
На висина од метар со дете од 2 години се качуваш со него заедно. На улица, со дете кое се уште не разбира и кое може во секој момент да се испушти од рака, го држиш цврсто. Точно е дека е потребен мал момент на невнимание на родителот и да се случи нешто. Ама за тоа не е криво детето. Најубаво е премин на улица да се учи со привилегии. Сега кога ќе ја поминеме безбедно улицата, ќе јадеме сладолед/чоколадо/гуменки шо и да е. Пофалба што не се испуштило од рака, на негова висина, погледот на родителот кажува се. И нема поголема награда за дете од тоа. Го имам повлечено син ми за јакничка накај мене, оти истрча пред кола на паркинг. Секунда мое невнимание, се наведнав да врзам патика. Не беше син ми крив, си го знам детето и знам дека се уште е во фаза на учење за опасни работи, не може никако да биде крив. Зошто се послушни после шамар? Затоа што се плашат од последиците на вашата реакција, а не им е се јасни последиците од нивната, оти шамарот не објаснува. Не е потребно тепање, плескање или едно шлапнување по газе или како и да го нарекувате, па уште и не го дефинирате како физичко насилство. Не се потребни ниту казни. Систем на привилегии и одземање привилегии е тоа што дава супер резултати, секако со постојано објаснување. Секакви изговори да оправдате плескање прочитав во темава. Живеам во држава каде што децата се одземаат и за едно шлапнување по газе. Да не било насилство и да било во ред, немало југендамт да им стои над глава на родителите. Со целосно право!
До него на лулашки стоеа и татко му и таткото на детето. Татко му е скоро 2м и нема потреба да се качи со него. Лушалките не беа никако обезбедени. Како да ти кажам, за 1 секунда го бутна во сред играње. Ни јас не оправдувам удирање, и како што пишав, страшно темпераментно и инаетливо дете растеме со многу трпение и разговор. Ама ќе кажам пак, тие со деца кои се помирни и поповлечени не може да знаат како е кога буквално сите можни мерки не успеваат.
Абе, како да ти кажам, не е криво детето. Ем знаеш какво е, ем на висина ем не се качил никој со него. Моето не беше некое темпераметно, ама пак си стоев до него, наша кривица е кога се толку мали што и да направат. И да го плеснеш тогаш еднаш што мислиш дека се постигнало? Престана од тогаш веќе да е темпераментно? Се повлече? Што се постигна?
Е да бе, сега не треба ни да го казниш, убаво пишав поназад човек уште малце и за повишување тон ќе го осудите. Не пали се кај секое дете сфаќате? Мајка ми тројца не' родила, тројцата не' израсна, ама со сите тројца различно и беше све. Со средниот брат ни ќотек не помагаше, првиот не го имаа чепнато, со мене и со казни и со ќотек. Не оправдувам ќотек, ама дајте бре бидете реални малку. Немало ни потреба од казни. Значи син ми нека ми се качува на глава, ја ќе си зборам и објаснувам и он ќе си тера по свое и ја пак исто и се така до недоглед и ќе го видиш маж пораснат шо со ништо не се замара, знае дека ќе седнеме ќе си помуабетиме и он пак по негово. Богами 5 минути седење сам во соба ама ич нема да му наштети, баш ќе му даде време да размисли што згрешил и после да разговараме што не чини и што не треба. Мора да знае дека секоја акција има и реакција.
Реин, не дискутирам повеќе. Споделив единствена ситуација кога доби еден удар во газ. Ни јас ни татко му не сме растени со ќотек, и знам како изгледа дете кое е тепано и дете како моето. Да, сеуште е темпераментен, ама буквално од тогаш не бутнал дете. Сега на 3 ипол соработува за све, и сега се гледа ефектот на целото зборење за др работи. И пак ќе кажам. Не знаете како е дете да ти ги тестира булвално сите граници кои ги имаш како родител. И кумашините исто вака викаа, ние не сме го воспитале, затоа вака/така праел.. ене ги со второто се што рекле повлекуваат уште од 1 година.
Интересно е тоа како се пронаоѓаш во речиси секое мислење. Може да разбереше поента, немаше ниту да ме цитираш. А јас, нормално дека не сфаќам вакви небулози. Не се ни обидувам искрено. Никако не го сакам зборот казна, делува круто и не носи ништо позитивно. Од друга страна, правилниот назив е одземање привилегии. Исто како што наградите се привилегии. Авторитетно родителство се вика. Тебе ти се качува на глава, затоа што си дозволила. Можеби пристапот кој го применуваш, треба да го смениш.
