Ќотекот како воспитна мерка

Мене лично ми го има направено тоа наставничка за нешто што не бев ни виновна. После тој настан, во тоа време и беше табу тема, добив панични напади и имав уплав од наставничката. Моите се чудеа зошто не можам воздух да земам, ме носеа по доктори додека не се испостави дека тоа било на психичка база. За некого тоа не е ништо, но мене ми остави траума. До ден денес памтам до детал. Така да, не е така наивно како што се кажува.

 

Не си прочитала можеби.
Нема врска. Има разлика од шамар до, ќотек и ќотек-ќотек. Тенка е границата меѓу храброста и лудоста. А тие што се храбри не се плашат од ништо. А кога не се плашат.. видовме во Белград.

 

Не знам, ја по мислењава глеам овие плеснативе еднаш, два пати, станале нормални особи кои не е за таква воспитна мерка, за разлика од мазениве и пазениве што се иживљаваат на све што ќе стигнат...

@ArabellaStarfall, тоа ти што кажуваш све е точно и потполно се согласувам, али пак не е тема на муабетов мој.

 

И со прачки по прстите на рацете, и на казанија стоевме и никој не смееше да мрдне на часот.

 

@ArabellaStarfall во ред тоа, ама ете оттогаш па натаму ја гледаме младината. Сега ни ред, ни бутур.

 

Од каде си сигурна како биле воспитувани еве конкретно овие што кршеа лулашки?

 

Факт е дека ако не се спроведуваат одредени методи во училиштата или во семејството, младите се распашана банда.

 

За такви од лични искуства со истите, со животов гарантирам дека никад не биле никако воспитани...

Не е тоа научна фантастика, праи глупости оти му се може, оти не сноси никакви последици.

 

Истото како и останатите лабилни родители. Имав професорки кои беа професорки во права смисла на зборот, достапни, топли, но никој не се осмелуваше да прави проблеми на час. Значи... доаѓаме до поимот пристап. Се се решава, ама прво треба самиот да се решиш во главата.

 

Мислиш сериозно дека се се решава со воспитна? Демек некој шамар да им удрел и овие немале да кршат лулашки. Па баш, тоа се испуштени деца при родители што решиле само да се рамножат, а не воспитаат и научат на вредности.

 

Точно дека и пристапот е важен, има педагози кои умеат со децата, било мали или тинејџери..
Имав и јас такви, убави спомени имам..

 

Како тие успевале тогаш без да вршат насилство?

 

Имав еден школски со него и овие не можеа да се справат, значи некаде мора да се применат и други методи.

 

Бар тие што знаете странски јазици читајте истражувања и книги на стручни лица.
Детето и не треба и не смее да биде казнувано заради грешките на родителите.
Ако свеста заборави, потсвеста нема да заборави.
Поради тоа детето во тригер-ситуации ќе бира да одговори со насилство наместо со барање помош од некој.
Ради честа изложеност на удари, во детството ќе развие погрешна перцепција дека секогаш треба да решава проблеми со рацете и нозете или некое оружје наместо со зборови. И како возрасен врз други лица ќе го прави истото што му го правеле родителите или ќе го прави на уште полош начин.
Единствен валиден метод и за родителите и за детето е психолошко-терапевтска поддршка.

 

Какви методи?
Ти би сакала на сопственото дете да му применуваат насилни методи во школо?
Трагично е што ликови што немаат уште деца, веќе смислуваат начини како да го воспиташ детето со шамар, наместо да се прочитаат две реченици како да бидеш родител без да користиш примитивни методи. Гледам се покажа во минатото колку биле ефикасни. Затоа сега тријат раце психијатрите.

 

Истите тие што тогаш биле казнувани во училиште, се родители на овие деца што го демолираа игралиштето во Капиштец, или кај и да беше. Доволно кажува тоа за ефикасноста на тогашните воспитни мерки.

 

Не знам зошто тогаш ако не беа ефикасни, сите ја поздравуваме учителката/наставникот со станување на почеток на часот и пиле не смееше да прелета кога се одржуваше час...

 

Оти тоа беше погрешен начин да се воспостави авторитет.
Затоа тие, тогаш деца, денес возрасни како родители имаат трауми, и одат во друга крајност, односно им дозволуваат премногу на децата, ги оставаат да прават што сакаат, тие се тие што се јачаат во школо против наставниците и останатите родители и деца.

 

Ама не бевме казнувани од сите наставници вака, напротив...
Паметам дека од прво до четврто одделение се применуваа вакви методи, потоа во погорните одделенија и средно училиште, не.
Сепак почитувавме педагог.

 

Тоа што не можете да замислите растење без насилство е затоа што самите сте преживувале нездрава атмосфера дома и незамисливо ви е дека има луѓе за кои тоа не било реалност. Сите прво го гледаме она кое што е во нас.

Ова врв. Стварно најголем успех на едно училиште е учениците да станат на почеток на часот и да не смее пиле да прелета. Затоа сме потонати во секој сегмент од образованието, затоа што уште живеете во '85 и банални и бесцелни бонтон правила се сметаат за показател на успех.