Ќотекот како воспитна мерка

Пa и вие oдите мaлку пoдaлеку зa некoи рaбoти и изгледaaт пoдрaмaтичнo oткoлку штo реaлнo се и зaтoa веќе дискусијaвa смислa губи. Се пoчнувa сo еднo и oдеднaш се нaoѓaш кaкo брaниш нештo или преувеличувaш рaбoти oти дoaѓaaт вo дискусијa секaкви кoментaри и чувствувaш декa пoaгресивнo требa дa гo брaниш свoјoт стaв. А се рaзбрaвме сите oд првa.

 

И..и што илезе на крај....дали ќотекот гарантира добро воспитано дете или пак добриот ненасилен однос на родителот, полн со совети и моабети ќе создаде воспитано дете..има ли вооопшто гаранација во некој метод???
Бриџа душо, ти вака нетепана мома што ќе кажеш

 

Штo сaкaте прaвете, вaши децa, вaши прoблеми

 

Со тепање буквално ништо не се решава, и ако сакате до утре пишувајте реферати како ќотекот е правилната мерка на воспитување.

На мене и на брат ми немаат рака кренато, туку се се решаваше со разговор.
Како мали ако направиме проблем, не седнувале и ни објаснувале дека тоа е погрешно, а никогаш не ни врзале шамар. Татко ми е построг и порано знаеше да се развика, а мајка ми со смирен тон знаеше се магично да реши.

И секогаш ако за момент помислив да направам нешто лошо имав грижа на совест.
Не сакав да правам ништо зад нивен грб пошто тие беа предобри со мене.

Ми беше жал и срам да ги довдам во незгодна ситуација или да ги лажам.

Братучедите премногу ги тепаа. Тетка ми викаше: Јас сум ве родила и јас ќе ве убијам ако треба.
Не зборувам за чукнување по раче или газе, туку шамари и каиш.

Во пубертетски години братучед ми почна да останува доцна по улици, да пуши, да оди по кладилници и тоа се скришно од мајка му.
И од инает и од страв тоа го правеше, а јас со моите можев без страв да разговарам.

Не викам дека не постојат обратни случаи, каде од тепани деца излегле смирени возрасни и обратно, ама во мое опкружување тоа не се случи.
Се зависи и од карактерот на детето, ама само со разговор и смиреност можеш да допреш и до најпалаво дете, а со ќотек освен страв, инат и одбивност друго не постигнуваш.

 

Имам пиено шамарчиња и од двајцата.
Од збор не се разбирав, од ќутек па уште помалце.
Да ме згази некој од тепање јас пак ќе си терам по свое.Така и правам уствари, моите сфатија дека ни тоа нема да ми го дотера паметот па сега правиме компензации, јас среќна они со мирна глава.
Не ми правдајте ќутек на темава, и не е воспитна мерка и не може да биде!
Барем не кај некој со магарешки инает

 

туѓо дете не се пипа по никоја цена... Ама за свое, еве јас како огромен не мирко како дете, моите ме тепале шта да ти причам... Со прачки едно друго трето... Ама затоа сега сум човек онаков каков што треба да бидам и фала им, ме воспитале како што треба !

 

Пошто те тепале со прачки си станал каков што си
Па еве и мене ме имаат тепано па не сум како они што сакаат туку ја како сакам, мене како ми е убаво.
Шо праиме сеа

 

од човек до човек има разлика, тоа што ти си тврдоглава е друго
Кај мене тој метод ете успеал, кај некого не, не викам за сите дека е исто

 

Еден прост пример само и си одам од темава.
Шпански серии настанаа неколку дена уназад.

Пример, ме фати мајка ми дека пушам, рече океј. Океј океј. После неколку недели/месеци не знам реши дека не сака да пушам и замислете јас пак палев цигари, се враќам дома смрдам, мајка ми хухни хухам ми заврти шамар онака сочен, океј си ојдов у соба.
Дали престанав да пушам?
НЕ.

После неколку дена пак иста приказна со татко ми, хухни, и јас дувам од нос, шлап шамар уште еден, прсти имав и од обете .

Дали престанав да пушам?
Не

Видоа не видоа дека шамарот заканите и уцените психички и физички не бидуваат и не даваат разултат престанаа а јас и ден денес пушам.

Па коа ќе ми речат ми смрди цигарето? Аха.
И ја и викам на мама, се сеќаваш од мала како спиев и се гушев у вашиот дим ?
Се сеќаваш дека у 2 нокеска ми пушевте пред нос додека спијам?
Да не зборувам како се фаќало лисици по дома..
И?

Така.

Џабе шамарите што вика една членка погоре кога правев што јас сакам.
Од денешен аспект гледам каде грешев каде не.
И ги разбирам што сакале да кажат ама боље да седнеле на муабет иако мечтаев по такви муабети а ги немав многу, шамарот ама баш ништо не ми смени.

Баш и во тие ретки моменти на седнување и правење убав муабет баш тогаш било многу подобро, многу поискрено и многу поубаво... среќа мајка ми касно и текна ама и текна де дека со муабет се решаваат сите проблеми.

 

Јас кажав дека ја имам плеснато ќерка ми и знам дека беше моја фрустрација, и дека ми е криво..
Ама и дека ќерка ми ќе го памти удирањето, а не мене како ми било.
И како што пишав и претходно, бев од оние кои беа убедени дека кога ќе сум родител, нема никогаш да си го удрам детето

... и не успевав секогаш... Ете не успевав. Моја грешка.
Дали сум зрела, стабилна, полнолетна и цивилизирана?

Да појаснам. Сум ја плеснала по рака, по газе и по лице, спорадично било.. ко еднаш на 3-4 месеци од прилика. Силата на ударот беше жими стапов, ама разочарувањето во нејзините очи ми го кршеше срцето.
После се извинував и и' држев долги предавања за тоа зошто тоа се случи, дека ми е жал, дека не треба да прави тоа-и тоа...
Да можам да го вратам времето, ни еднаш не би ја удрила.. Без разлика колку било (физички) безболно.
Ама не можам.. What's done it's done.

И покрај сето ова, сеуште стојам зад тоа, дека дете не треба да се удира... во никој случај.

 

Прочитај ми го последното мислење во ,,дали сте за на психијатар” да чуеш мислење од другата страна.
Почит кон тебе што си свесна дека си згрешила и се каеш.Тоа нема да да го врати времето и да ги смени работите но бар си свесна за тоа што си го направила.
Некои мислат дека е во ред тоа што го прават, јер нели и нив така нивните ги воспитувале..
Времето движи напред, сегашнава младина ( под 25) не е како претходните.Генерациите, навиките и уште многу други работи се менуваат.
А и општеството си има своја улога

 

@WildMk и @M&M најискрени

Мое размислување. Фрлање папуча, шамарче, плескање по рачето и сл.,нема да остават трауми кај децата. Ама нема ни да го решат проблемот. Може да биде краткотрајно решение и проблемот пак да се врати. Или воопшто да не ни биде решение. Кај деца со сериозни проблеми во однесувањето, и 20 пара папучи на ден, 5 каиши, 10 шамари, само ќе го продлабочат проблемот уште повеќе. За нив најдобро е родителите да се советуваат со стручно лице. Не е срамота да не знаеме како да постапиме во такви ситуации и да побараме мислење. И бидејќи гледам се спомнуваат поголеми деца, само ќе кажам, дека во тинејџерска возраст е касно за било каква воспитна мерка за првпат да се применува. Децата се воспитуваат од мали, после само се надградува нивното воспитување во согласност со возраста.
Имам пишувано во други теми дека ќерка ми поминуваше низ фаза на тантруми, по ново "разгаленост". Фазата ја надминавме без ќотек. Замислете Со совети, читање литература и многу, многу работа. Сега е друго дете. Не сакам да помислам колку ќотек ќе добиваше да бевме со став дека тоа ќе биде решението за нејзиното однесување. И знаете која е нејзината најголема казна? Кога ќе ѝ кажеме дека сме ѝ лути и дека нема да разговараме со неа додека не го промени однесувањето. А знаете зошто? Затоа што е растена во средина каде што разговорот е постојано присутен. Нема никаква потреба да се плаши од физичка казна.
Јас бирам да избројам до 10, да си плеснам сама шамар и на мене да го канализирам бесот, а не да се истурам на детето затоа што во моментот не можам да најдам начин да се разберам.

 

Во овој контекст само ќе речам, семејствата така јадат исклучиво тоа што и се јаде на домаќинката т.е. на куварот. Сигурно нема да зготвиш нешто што тебе не ти се јаде. Така испаѓа да само куварот е задоволен со свој апетит, другите да се чудат што ги снашло секој ден. Мала шала, но многу е вистинита кај многу семејства.

 

ајде не туку дрдори и не вадите од конекст
се знае како оде готвењето
ситу у фамилија знаеме кој шо јаде кој не и се оде со договор
демек вие хотел со 5звезди сте па по 151 тенгере имате зготвено секој ден
да се јаде трици само

 

@ALISA0000 значи сепак по договор готвиш, а не со сила да јадат нешто што не јадат?

 

муабетот беше дека с еготви еден вид храна
пр денес гравче утре мусака а не како шо погоре тврдеа дека не е проблем при зготвен ручек јајца да изпржиш

 

Моментално немам дете. Но, кога ќе имам сигурно прво би пробала со зборови, со убаво. Потоа, би ги подудрила најверојатно,, не фо степен да го повредам а и секако подвикување.
Не џабе рекле, ЌОТЕКОТ Е ОД РАЈОТ ИЗЛЕЗЕН.

 

Не не,тие одат дома поединечно на секој член,посебно на децата ги прашуваат што сакаат за јадење и на сите им готват по желба.

 

Многу деца не јадат одреден вид храна, не затоа што се разгалени туку едноставно ни е генетски предодредено. Ова посебно важи за одредени зеленчуци. Многу посензитивни се кај децата рецепторите за горко и таквата храна им има неверојатно горчлив вкус. Наместо на сила да го тераш да јаде нешто што не сака и да му се вреже тој гаден вкус во глава, подобро и јајца да му спржиш, па да му дадеш шанса понатаму да проба пак од истото, кога ќе му се ублажат сетилата.
Некои луѓе секогаш си остануваат пребирливи, често и не по нивна вина туку едноставно ја немаат мутацијата на генот што бил одговорен да го пази нашите претци од опасна храна.
Друг пат, пред да го натераш детето да јаде нешто што ме сака на сила, обиди се да замислиш како би ти било тебе да те тераат да јадеш нешто претерано горчливо.

 

Како дете големи маки си имав кога јадев овошје. Од едно две овошки имав дијареа. Да искомбинирав повеќе одеднаш или во сок, мислам дехидрирав од дијареи. А упорно ме тераа да јадам. Со сила ми давале овошје. А не дека не ми биле вкусни многу овошја.
Со тек на време го снема проблемов.
И денес не јадам некои работи кои ми се прелоши на вкус или ми предизвикуваат подуеност, па накриво ме гледаат дома ако не јадам тоа што е за ручек.
Јас сама ќе си зготвам посебно, ама ништо страшно ако и на детето некогаш му се приготви омиленото.