Астрономија

Како што ветив, да се навратам малку на мислењето на @Lady Phoenix за животот во вселената, од малце поинаков аспект...

За животот во вселената

За животот во вселената не може да се зборува без да се спомне равенката на Дрејк. Оваа равенка ја поставил Френк Дрејк во 1961-ва, како начин за пресметување на веројатноста на постоење на вонземски живот. Таа изгледа некако вака:

Спојлер: Варијаблите

R* = the average rate of star formation in our galaxy
fp = the fraction of those stars that have planets
ne = the average number of planets that can potentially support life per star that has planets
fl = the fraction of planets that could support life that actually develop life at some point
fi = the fraction of planets with life that actually go on to develop intelligent life (civilizations)
fc = the fraction of civilizations that develop a technology that releases detectable signs of their existence into space
L = the length of time for which such civilizations release detectable signals into space

Проблемот со оваа равенка е во тоа што содржи голем број на непознати, односно во најдобар случај, претпоставки. Како што одиме надолу по листата на варијабли, започнувајќи од ne па натаму, влегуваме во непозната област на шпекулации, бидејќи во моментов немаме докази за постоењето на живот на ниту едно друго место во вселената, освен на Земјата.

Нема да го тупам со пресметките – поентата е дека добиената вредност драстично се разликува, во зависност од тоа кои вредности се земени за варијаблите. Оригиналната препоставка која ја дал Дрејк врз основа на оваа равенка била дека постојат помеѓу 1000 и 100000000 цивилизации во Млечниот пат.

Денешните прогнози се движат од најоптимистичната – 36.4 милиони, до најпесимистичката – дека ние сме единствената цивилизација во целиот универзум.

Оние, оптимистичките прогнози, водат до она што се се нарекува Фермиевиот парадокс, односно прашањето кое го поставил Ферми – ако навистина постои толку голем број на цивилизации во универзумот, where is everybody?

Од аспект на равенката на Дрејк, постојат неколку објаснувања за овој парадокс:

• Многу мал број на интелигентни цивилизации успеваат да се создадат, односно вредностите на ne и fi се многу мали;
• Интелигентни цивилизации постојат, но не можеме да го детектираме нивното постоење, што значи дека fc е мало;
• Времетраењето на интелигентните цивилизации е многу кратко, односно L е многу мало.

Од овие објаснувања доаѓаме до она што веќе го спомна @Captain-Omni – The Great Filter, според кој бидејќи не сме детектирале постоење на вонземски цивилизации, и покрај огромниот број на планети и ѕвезди, тогаш некој чекор во создавањето на интелигентна и технолошки напредна цивилизација мора да дејствува како филтер. Според ова, или е многу тешко да се развие интелигентен живот, или времетраењето на интелигентните цивилизации е многу кратко. Но, за ова може да се напише уште едно цело мислење.

Да кажам што јас лично мислам на темава. Прво, веднаш да кажам дека не верувам дека Земјата ја посетиле (или ја посетуваат) вонземјани. Сите тие приказни за неидентификувани летечки објекти, мали зелени или сиви хуманоидни ванземаљци, грабнувања, силувања и парења меѓу нив и луѓето не ми се воопшто веројатни. Дали се работи за sleep paralysis, бујна фантазија (која и не е толку бујна, бидејќи вонземјаните премногу личат на луѓето, тоа ми е некако ептен неимагинативно), халуцинации, желба за слава или што и да е, не верувам дека вистинското објасување е посета на Земјата од вонземјани.

Од друга страна, ние сме сеуште неискусни во нашата потрага по живот. Животот на Земјата егзистира речиси 4 милијарди години, а само во последните 70-ина години испраќаме наши електромагнетни сигнали во вселената (преку телевизиските сигнали). Уште помалку време се обидуваме да детектираме туѓи електромагнетни сигнали преку SETI програмата. Тоа што сеуште ништо не сме откриле, не значи дека нема да откриеме. А и да не откриеме, тоа само значи дека во наша близина нема вонземјани способни за испраќање на електромагнетни сигнали – не значи дека не постои некаков попримитивен живот, или дека никаде во вселената нема интелигентен живот.

Уште една работа која не спречува во потрагата по живот во вселената – недоволно го познаваме и животот на Земјата. До неодамна многу места на Земјата се сметаа целосно непогодни за живот, за да потоа ги откриеме екстремофилите, кои живеат на најтоплите и најстудените места, па дури и на морското дно, користејќи ја енергијата од подводните вулкани. Можеби некои од планетите кои сме ги отпишале како непогодни за живот, всушност се преполни со живот кој еволуирал во услови многу поекстреми од оние на Земјата.

Конечно, ние сеуште не знаеме ни дали постои или постоел живот и на други места во нашиов сончев систем. За она што е најдено во метеоритот од Марс (налик на бактерија) едноставно немаше доволно докази дали е или не е од биолошко потекло,

а експериментите кои ги изведоа Викинг лендерите, кои требаа да го докажат или оспорат постоењето на живот на Марс, се покажаа како недоволно добро осмислени за да дадат некаков конечен резултат.

Поентата ми е дека дури и после толку истражувања направени за откривање на животот на Марс, сеуште немаме никакви конкретни докази ниту за ниту против неговото постоење. Што значи, животот во вселената, дури и оној најпримитивиот, не е лесно да се открие.

Интересна замисла за тоа како би можел да изгледа животот на планета наизглед непогодна за живот, како Јупитер, дале Карл Саган и Едвин Салпетер. Во овој имагинарен екосистем, т.н. floaters, кои лебдат во горната атмосфера на планетата, испуштајќи хелиум од внатрешноста, а користејќи го водородот како полесен гас. Тие би се хранеле со органските молекули кои ги има во атмосферата или самите би ги синтетизирале, со помош на сончева светлина, нешто како растенијата на Земјата. Овие лебдечки „медузи“, со големина од повеќе километри, би изгледале вака некако:





Предаторите, hunters, би биле суштества кои би користеле млазови на гасови за да се движат низ атмосферата, и би се хранеле со floaters и sinkers:



Додека т.н.sinkers би биле организми налик на планктони, кои би „тонеле“ низ атмосферата, живеејќи доволно долго за да се репродуцираат, додека конвекцијата на гасови ги одржува во состојба на лебдење:



Нормално, постоењето на ваков живот на Јупитер е практично невозможно – но, идејата за тоа како всушност би изгледал вонземскиот живот е прилично интересна. Но, повторно, нашата имагинација е (и секогаш ќе биде) ограничена и под влијание на животот на Земјата кој го познаваме.

Јас лично, би се задоволил и со тоа да откриеме живот во својот најпрост облик на некое друго место во вселената – не мора да бидат напредни ванземаљци со свемирски бродови, доволна е и обична бактерија. Доволно би ми било и да докажеме дека некогаш, некаде постоел жив свет (ете, на Марс, на пример).

На крај, би сакал да го завршам ова мое долго и можеби премногу тупаџиско мислење за постоењето или непостоењето на живот во вселената со цитат од Карл Саган од Контакт:

„The universe is a pretty big place. If it's just us, seems like an awful waste of space.“

 

Бреејјј, дури сега ја гледама темава! Што убаво сте се сетиле, бравос!
Сакам да сум во тек со се што е во врска со астрономијата, си ги пратам документарците на Нешанал и Дискавери - права посластица ми се.
Е сега, „Дали сме сами во вселената“? Не сме, се имаме еден со друг.
Што знам, длабоко во себе верувам (ничим изазвана) дека сме сепак единствената цивилизација и форма на живот воопшто во овој универзум. Зошто? Па понекогаш мислам дека и ние сме му многу на Космосов, а не пак и некои „други“ таму негде...
П.С. Сега ми текна дека во некое догледно време ќе праќаат мисија (без луѓе) до сателитот „Европа“, кој е покриен со мраз, и за кој се претпоставува дека длабоко во себе крие и океан. Веруваат дека е можно во него да постои и некаква форма на живот, па ќе продупчат малку во мразот и ќе ни кажат. Ако навистина најдат „нешто“, си ветувам сама на себе дека ќе ги изедам врвците од чевлите (заради моето неверување).

 

Ај, нека ни живне темава малце. У една прилика само го спомнав, ама мислам дека е нешто што заслужува поголемо внимание.

За Златокоса и трите мечиња и за антропичкиот принцип

Пред да кажам нешто за антропичкиот принцип, морам прво да ја спомнам приказната за Златокоса и трите мечиња. Во неа, Златокоса доаѓа во куќата на трите мечиња (мајка, татко и дете) и прво ги испробува столиците на масата – една е превисока, една е прениска, една е таман, потоа кашите поставени на масата – една е прежешка, една е преладна, една е таман, и на крај, кога најадена се решава да дремне – креветите – едниот е премек, едниот е претврд, едниот е таман.

Она што е слично помеѓу Златокоса и животот на Земјата е што се прилично пребирливи и што им се потребни тамански услови, ни премногу-вакви, ни премалку-онакви.

Прашувајќи се зошто условите на Земјата се таман за нашиот земски живот, научниците го сковале поимот Goldilocks zone (т.е., зона на Златокоса) или помалку бајковитиот и поедноставен – habitable zone, за точно определеното растојание на дадена планета од својата ѕвезда, за да на неа може да се создадат услови за живот налик на нашиот (налик у смисла дека е carbon-based).

Еве како изгледа таа зона:



И како големината и положбата на оваа зона се менува во однос на типот на ѕвездата околу која орбитира планетата:



На начинот на пресметување на оваа зона, колку е тој реално точен и околу тоа дали сите планети кои не влегуваат во ваквите зони треба автоматски да ги отпишеме од списокот на потенцијални места на живот, нема да се задржувам – ова може да биде предмет на целосно друга дискусија.

Она на што не одговара оваа теорија за habitable зони е зошто воопшто постојат и зошто воопшто универзумот е способен да поддржува живот. Тука на сцената стапува антропичкиот принцип.

Антропичкиот принцип е онаа „сива“ зона, во која не може точно да се определи каде завршува науката, а каде започнува филозофијата.

Она што во суштина го вели овој антропички принцип е дека „Observations of the universe must be compatible with the conscious and sapient life that observes it“, односно поедноставно, дека се наоѓаме во универзум кој е способен да „произведе“ живот како нашиов. Ваквата констатација можеби делува како тавтологија или stating the obvious, но пред да продолжам со останатите дефиниции и објаснувања за антропичкиот принцип, да кажам збор-два и за работите кои биле поттик за создавањето на овој поим, а тоа се антропичките коинциденции.

Како антропички коинциденции се сметаат шесте бездимензионални физички константи, кои имаат вредности кои се таман подесени (што значи, ни преголеми, ни премали) за да во вселената настане и егзистира живот како нашиов. Еве кои се (ако некого го интересира):

N – односот на силата на електромагнетизмот и гравитацијата за пар на протони, кој е приближно 10 на 36-та. Ако беше значително помал, ќе можеше да постои само мал и краткотраен универзум.

Епсилон – јачината на силата која ги врзува нуклеоните во атомски јадра, која е 0.007. Ако беше 0.006 на пример, би постоел само водородот, а комплексна хемија не би постоела. Ако е 0.008, не би постоел водородот, бидејќи целиот би претрпел фузија набрзо по Big Bang.

Омега – параметарот на густината, кој е релативната важност на гравитацијата и енергијата на експанзија на универзумот и претставува однос на масената густина на универзумот и „критичната густина“ и изнесува приближно 1. Ако гравитацијата е пресилна во споредба со темната енергија, универзумот би колабирал пред да може да настане животот, а ако е преслаба, не би се образувале ѕвездите.

Ламбда – т.е. космолошката константа, која е односот на густината на темната енергија со критичната густина на енергијата на универзумот, е од редот на 10на минус 122-ра, што е толку мало што нема значителен ефект на структури помали од една милијарда светлосни години. Ако не беше толку мала, не би можеле да се образуваат ѕвезди и други космички структури.

Q – односот на гравитационата енергија потребна за „растргнување“ на голема галаксија и енергетскиот еквивалент на нејзината маса, е околу 10 на минус 5-та. Ако е премал, ѕвезди не може да се образуваат. Ако е преголем, ниту една ѕвезда не би преживеала, бидејќи универзумот би бил премногу „насилен“.

D – бројот на просторни димензии во простор-времето, кој е како што знаеме, 3. Животот не би можел да постои ако оваа бројка е 2 или 4.



Освен овие 6 константи, како антропички коинциденции може да се сметаат и рамномерноста на радијацијата во универзумот (ако е порамномерна, не би се образувале ѕвезди, кластери и галаксии, ако е понерамномерна, универзумот би се состоел главно од црни дупки и празен простор) и ентропијата на универзумот (ако е поголема, ѕвездите не би образувале во протогалаксиите, ако е помала, не би се образувале ни протогалаксиите).

Ако некој го прерипа делов не го обвинувам - накратко, поентата беше дека сите овие параметри и константи случајно или не, имаат вредности кои се во прилог на нашиов земски живот, односно дека врти-сучи, тие мора да бидат такви какви што се, за да ние постоиме. Што стои позади ова?

Антропичкиот принцип се обидува да го објасни токму ова.

За антропичкиот принцип постојат повеќе од 30 различни дефиниции, со кои нема да замарам овде, само во изворна форма ќе ги ставам двете оригинални дефиниции дадени од Брендон Картер, изумителот на овој поим, во 1974-та, за т.н. слабиот и силниот антропички принцип:

Weak anthropic principle (WAP):
We must be prepared to take into account the fact that our location in the universe is necessarily privileged to the extent of being compatible with our existence as observers.

Strong anthropic principle (SAP):
The universe (and hence the fundamental parameters on which it depends) mustbe such as to admit the creation of observers within it at some stage.

Суштината е следна: ако SAP е вистинит, тогаш во универзумот мора да се појави интелигентен живот, како набљудувач во дадениот универзум. Додека WAP едноставно имплицира дека универзумот во кој ние сме набљудувачите мора да има услови за појавување и одржување на интелигентен живот, но не значи и дека животот како таков мора воопшто да се појави.

Што значи, ако силниот антропички принцип е вистинит, тогаш универзумот е направен за нас. Оваа идеја им е особено привлечна на теистите, кои во ова го гледаат крунскиот доказ за постоењето на некаков создател или Бог.

Ако овој (нашиов) универзум е еден и единствен, тогаш навистина треба да се запрашаме дали антропичките коинциденции се навистина само коинциденции (и колкави се шансите за тоа) или можеби нешто повеќе од тоа – т.н. fine-tuned universe, со подесени параметри кои се таман за нас, како во случајот со Златокоса, позади што стои некаква виша сила или она што ние го викаме Бог.

Но, постои и друга можност за која веќе дискутиравме претходно. Ако живееме во универзум кој е само мал дел од еден поголем мултиверзум, тогаш можеби антропичките коинциденции се токму тоа – вредностите на бездимензионалните константи се токму такви какви што се сосема случајно – во милијардите други универзуми тие се поинакви, поголеми или помали од овие нашиве.

Нормално, ние се наоѓаме во оној универзум кој е погоден за нашето постоење – поинаку не би ни можело да биде.Која од горенаведените варијанти ќе ја прифатиме како поверојатна зависи пред се од нашите лични убедувања. Но, во секој случај, самиот факт што сме дел од универзум кој самиот себе се опсервира и анализира е повеќе од фасцинантен.

 

Ај да ја размрдаме малку темава. (Пошто темава е, да речам, доста сериозна и подолго време проаѓа од еден пост до друг, гледам дека сечие мислење почнува со фразава )

Како надополнување на мојот пост за животот на Земјата и во вселената, малце се заинтересирав и прочепкав по интернетов да видам што има на оваа тема. И наидов на интересен текст во врска со хипотетички видови на биохемиски процеси. Сега малку астробиологија.

Хипотетичките видови на биохемиски процеси се облици на биохемијата за кои науката смета дека би биле изводливи, но до сега не се докажани. Тие се тема на научни истражувања врз база на податоци добиени надвор од планетава. Како што веќе кажав, живите организми на нашата планета користат јаглеродни соединенија за основни структурни и метаболички функции, водата ја користат како растворувач, а ДНК и РНК за пренесување на наследниот материјал. Ако постои живот надвор од Земјата, се смета дека би бил хемиски сличен, со тоа што може да постојат разлики во однос на видот на растворувачот, на јаглеродните соединенија кои ќе ги користи, или можеби јаглеродот ќе биде заменет со соединенија на друг елемент.

За најневозможен и најневообичаен облик на биохемија се смета оној во кој ќе влегуваат молекули со различна хиралност (хирални молекули се оние кај кои за јаглеродниот атом се сврзани 4 различни атоми или атомски групи, при што ваквите соединенија и нивните изомери се однесуваат како предмет и лик во огледало). Такви се, на пример, аминокиселините, кои кај живите организми се наоѓаат во L-форма (лево ориентирани) и само во тој облик може да се искористуваат, како и D-јаглехидратите. Огледалните форми на овие соедниненија имаат исти својства, но се некомпатибилни со живите организми. Интересно е тоа што се смета дека аминокиселините во D-облик се јавуваат при распаѓањето на организмите, така што постои дилема околу тоа колку вонземски би била ваквата биохемија.

​

Друга опција е биохемија која нема да се базира на јаглеродот. Познато е дека животот на Земјава е заснован на јаглеродот и неговите многубројни и разновидни соединенија. Карл Саган сметал дека е тешко да се предвиди дали нешто што важи на Земјата, ќе може да се примени и да важи и за животот во вселената и тоа го нарекол „јаглероден шовинизам“. Тој како заменски елементи на јаглеродот ги предложил силициумот и германиумот, но од друга страна вели дека јаглеродот е хемиски поразновиден и дека во голема мера е застапен низ вселената (10 спрема 1).

• Биохемија на силициум - многу е дискутирано на тема силициум како замена за јаглерод, бидејќи тој се наоѓа во истата група на елементи во периодниот систем и исто како јаглеродот може да гради молекули кои се доволно големи за да пренесуваат биолошки информации. Но, сепак постојат некои недостатоци. За разлика од јаглеродот, силициумот не може да гради хемиски врски со голем број различни елементи, што е неопходно за да функционира еден метаболизам. Јаглеродот, на пример, гради органски функционални групи со водород, кислород, азот, фосфор, сулфур и метали како железо, магнезиум и цинк. Силициумот, пак, влегува во интеракција со многу малку сосем други елементи и создава молекули кои се „монотони“ во споредба со комбинаторичкиот универзум на органските макромолекули. Ова се должи на тоа што тој има поголема маса и атомски радиус и потешко гради двојни врски, кои се основа на биохемијата. И така, силаните се аналогни на алканите, а полисиланолите на шеќерите. Но, во секој случај не треба да се занемарува важноста на силициумот, особено биогениот кој влегува во состав на дијатомеите (тоа се огромна група на алги, поточно фитопланктони). Според теоријата за глините на Каирнс-Смит се смета дека силициумовите минерали во водата одиграле важна улога во абиогенезата, при која се реплицирале кристални структури, тие заемно дејствувале со јаглеродните соединенија и биле прекурсори на животот кој се базира на јаглерод.​

​

• Биохемија базирана на други елементи. Ако полисиланолите, кои беа аналози на шеќерите, беа растворливи во течен азот и тоа сугерираше дека може да играат улога во биохемија на ниски температури, тогаш вредно е да се споменат и некои други елементи кои би имале своја улога при различни услови. Бораните се експлозивни во атмосферата во која ние живееме, но затоа се стабилни во редуцирачка атмосфера. Како и да е, борот е малку застапен во вселената, што оневозможува да биде основен елемент за живот. Различни метали со кислородот може да градат комплексни и термостабилни соединенија кои би можеле да им бидат конкуренција на органските, а хетерополикиселините се едни од нив. Некои метални оксиди се слични со јаглеродот по тоа што може да градат наноцевчести структури и такви налик дијаманти. Титанот, магнезиумот, алуминиумот и железото се позастапени во Земјината кора од јаглеродот. Според тоа, животот базиран на метални оксиди би бил опција, на пример, во услови на високи температури, каде е невозможно да преживеат за нас познатите организми. Сулфурот исто така е способен да образува долговерижни молекули, но е многу реактивен. Биолошката функција на сулфурот како замена за јаглерод е чисто хипотетичка и поради тоа што тој гради линеарни структури, а не разгранети.
• Арсен како замена за фосфор. Арсенот, кој е сличен со фосфорот, во најголемиот број случаи е токсичен за живиот свет на Земјата, со исклучоци на некои алги, микроорганизми и прокариоти кои успеале да го инкорпорираат во својот метаболизам. Се претпоставува дека првите облици на живот на Земјата е можно да користеле арсен наместо фосфор во структурата на својата ДНК. Но најчесто оваа претпоставка се критикува врз основа на фактот што естрите на арсенот многу лесно може да се разградат во однос на оние на фосфорот, што автоматски го прави несоодветен за извршување на функцијата.
• Водата како растворувач. Покрај јаглеродните соединенија, на целиот жив земски свет му е потребна вода како растворувач, што довело до расправии дали само водата може да ја игра таа улога. Па во игра влегле амонијакот, сулфурната киселина, формамидот, јаглеводородите и на екстремно ниски температури - течниот азот и водородот. Ајде прво да наведам некои од својствата на водата како растворувач кај живите организми, за после да може да се прави споредба со другите соединенија. Водата поседува голем температурен опсег во кој е во течна состојба, има висок топлински капацитет што е неопходно за температурна регулација, голема топлина на испарување и способност да раствара огромен број на супстанци. Освен тоа, таа има амфотерен карактер што во превод значи дека може да се однесува и како киселина и како база. Ова својство е клучно за многу органски и биохемиски процеси, каде водата служи како растворувач, реактант или продукт. Исто така, познато е необичното својство на водата, т.н. аномалија на водата да биде со помала густина во цврста состојба (како мраз) и со поголема како течност. Ако мразот беше погуст од течната вода (каков што е случајот со најголемиот број други соединенија), тогаш езерата ќе замрзнуваа практично од долу нагоре и целосно, што нема да оди во прилог на живиот свет. Во вселената водата е застапена во изобилство, најчесто како мраз или пареа. Се смета дека постои течна вода под површината на некои од месечините: Енцелад (каде се забележани гејзири), Европа, Титан и Ганимед. Земјата е единствениот свет на кој стабилна течна водена маса егзистира на површината. Но не сите својства на водата се поволни за животот. На пример, мразот поседува високо албедо што значи дека рефлектира огромно количество на светлина и топлина од Сонцето, па така за време на ледено доба, како што се натрупува повеќе мраз, така се зголемуваат ефектите на глобалното заладување. Некои својства прават одредени соединенија и елементи да бидат попогодни од други како растворувачи во една успешна биосфера. Така, од огромно значење е растворувачот да биде во течна рамнотежна состојба во голем температурен опсег. Поради тоа што температурите на вриење варираат со притисокот, всушност прашањето не би било дали дадениот растворувач останува течен, туку на кој притисок. Така, цијановодородот е течен само при 1 атмосфера, но на Венера (при притисок од 9.2 MPa) може да егзистира како течен во широк температурен опсег.

 

• Други растворувачи како замена за водата. Амонијакот е молекула составена од два многу застапени елементи во вселената - водород и азот и нејзината улога како алтернативен растворувач датира уште од '50-ите години. Во раствор на амонијак се можни разни хемиски реакции, а течниот амонијак има слични својства со водата. Може да ги раствара повеќето органски соединенија, а раствора и некои метали во елементарна состојба. Како и водата, може да донира или да акцептира водороден јон, но најчесто акцептира со што е силен нуклеофил. Карбонилната група (C = O) која е многу распространета во земската биохемија, во вселената ќе биде нестабилна, но на нејзино место може да дојде иминската (C = NH). Кои се негативните страни како база за живот? Водородните врски помеѓу молекулите на амонијакот се послаби споредено со оние кај водата, предизвикувајќи амонијакот да има двојно пониска температура на испарување, помал површински притисок и намалена способност да концентрира неполарни молекули преку хидрофобни интеракции. Освен тоа, запалив е во присуство на кислород, што го прави непогоден за аеробен метаболизам. Биосфера заснована на амонијак би егзистирала во необични услови во споредба со нашата. Тоа би биле услови или на многу висок притисок или на многу ниски температури (бидејќи се втечнува на -78оC), а ниските температури значат и многу мали брзини на хемиски реакции. Значи ако постои ваков живот, ќе има многу бавен метаболизам и бавно ќе еволуира во споредба со земскиот. Но од друга страна, ваквите ниски температури може да им овозможат на некои живи организми да користат хемиски соединенија кои во земски услови се нестабилни. Ваков живот би можел да постои на Титан. Метан и некои јаглеводороди. Метанот е прост јаглеводород кој се состои од јаглерод и водород кои се изобилни во вселената. Јаглеводородите може да дејствуваат како растворувачи во широк температурен дијапазон, но се неполарни. Исак Асимов, кој меѓудругото е биохемичар, уште во '80-ите претпоставил дека полилипидите може да „симулираат“ протеини во вакви неполарни растворувачи. Езера од јаглеводороди, кои вклучуваат и метан и етан се откриени на Титан. Постои дебата за ефективноста на метанот и другите јаглеводороди (ЈВ) како растворувачи, во споредба со водата и амонијакот. Водата е подобар растворувач од ЈВ, овозможувајќи полесен транспорт на молекули низ клетката. Водата исто така е и реактивна и може да разгради (хидролизира) големи органски молекули. Облик на живот кој би опстојувал во средина на ЈВ нема да се соочи со ваква закана. Исто така, тенденцијата на водата да формира силни водородни врски може да интерферира со внатрешните водородни врски кај комплексните молекули. Животот во ЈВ растворувач би можел во поголема мера да ги искористи ваквите водородни врски во своите биомолекули, а освен тоа врските би биле соодветни за услови на ниски температури. Се претпоставува дека ако на Титан постои живот во услови на метан како растворувач, тогаш тој ги користи сложените ЈВ како извор на енергија. Исто така, врз основа на овие претпоставки, компјутерски била моделирана клеточна мембрана каква што би имале ваквите метаногени организми на Титан; би се состоела од мали молекули кои содржат јаглерод, водород и азот, а би била со иста флексибилност и стабилност како клеточните мембрани на Земјава кои се состојат од фосфолипиди, соединенија на јаглерод, водород, кислород и фосфор. Оваа хипотетичка клеточна мембрана била наречена „азотозом“, што значи тело од азот. Флуороводород. Поларна молекула исто како водата и поради тоа може да раствора многу јонски соединенија. Се топи на -84оC, а врие на 19,5оC на атмосферски притисок. Исто така гради водородни врски со соседните молекули. Освен тоа, се заснова на иста хемија како амонијакот и водата. Деструктивен е за органските молекули од кои е изграден живиот свет на Земјава, но парафинските восоци се стабилни во негова средина. Сепак, редок е во вселената. Сулфурводород. Тоа е најблискиот хемиски аналог на водата, но е помалку поларен и послаб неоргански растворувач. Во големи количества е застапен на Јо - месечината на Јупитер и може да биде во течен облик на мало растојание од површината, па го сметаат за можен растворувач за тамошниот живот, доколку постои. На планета со сулфурводородни океани, изворот на ова соединение може да бидат вулкани, па неизбежно е и присуство на флуороводород, со што се помага растворањето на минералите. Во ваква средина, живите организми како извор на енергија може да користат смеса од јаглерод моноксид и јаглерод диоксид, а да произведуваат сулфур диоксид што е аналогно на кислород. Сепак, недостатокот на сулфурводородот е што е течен во многу мал температурен опсег, но истиот се зголемува со притисокот. Силициум диоксид и силикати. Силициум диоксидот познат како стакло или кварц во вселената го има во изобилство и поседува голем температурен опсег во кој е течен. Но неговата температура на топење е над 1600oC, па би било невозможно создавање на органски молекули на таа температура - би се разградувале. Освен тоа, кога се зголемува притисокот, опаѓа точката на топење. Силикатите се слични со силициум диоксидот, со тоа што имаат малку пониска точка на топење. Се претпоставува дека растопените силикатни карпи би биле добар течен медум за организми со хемија заснована на силициум, кислород и други елементи, како алуминиумот. Сулфурна киселина. Таа е силен поларен растворувач, кој е во течна состојба на температура од 10оC до 337оC на притисок од 1 атмосфера. Познато е дека се наоѓа во големи количества во облаците на Венера, во облик на аеросол. Во нејзина средина, C = C групата (алкенска), би била аналогна на C = O (карбонилна) во водена средина. Се претпоставува дека ако на Марс постои живот, тогаш би користел смеса од вода и водород пероксид како растворувач. На пример, 62%-на смеса од вода и водород пероксид мрзне на -56оC, а освен тоа смесата е хигроскопна (привлекува и задржува вода), што е важно во средина сиромашна со вода.
• Други претпоставки. Организми кои вршат фотосинтеза, а не се зелени. Иако фотосинтезата на нашата планета генерално вклучува зелени организми, сепак постојат и такви во друга боја, кои можат да вршат фотосинтеза, а се претпоставува дека под услови на различно зрачење од некоја друга ѕвезда и фотосинтетските организми ќе имаат друга боја, најверојатно црвена или жолта. Различни средини. Многу растенија и животни на Земјата се подложни на големи биохемиски промени во текот на нивните животни циклуси, како резултат на промена на условите во средината, на пример влегувајќи во состојба на спори или на хибернација. Само така може да опстојат во услови кои не се погодни за живот. На пример, жабите во ладните предели може да преживеат на подолг период на тој начин што поголемиот дел од телесната вода им замрзнува, додека пустинските жаби во Австралија стануваат неактивни и дехидрираат за време на суши, губејќи над 75% од телесната вода, брзо враќајки се во нормала во влажни услови. Било која од жабите станува биохемиски неактивна (како да не е жива) за секој што нема сензитивни средства за детекција на ниски нивоа на метаболизам.

Од претпоставкиве можам само да си ја потврдам мојата претходно изложена теорија за животот во вселената. Сега само да чекаме нешто да не' изненади и да ни ги побие теориите на сите.

Инаку, ако има некој поим или воопшто нешто што не е јасно во постов, стојам на располагање за прашања.

(Се извинувам што испадна олку долго)

 

Конци и клопци теорија (strings and super strings theory) на ептен едноставен начин.

Теорија дека се што постои се состои почнувајќи од најмала рецка, па рецка по рецка имаш конец, од конци врвка, од врвци ортома, од ортома... немам повеќе зборови за споредба, врзувам коњот со ортомата нека си пасе трева, ама врвката си се преплетува и продолжува и продолжува и продолжува напред. До каде? Тоа е релативна работа. Како се друго што се објаснува со релативност, зависи од перцепцијата на набљудувачот.

Во нас микротубулите со должини до 50 микрометри и дијаметар од 25 нанометри, изградени од алфа тубулин и бета тубулин, уште помали комплексни кончиња со структура налик на виткана коса. Микротубулите се само еден дел од цитоскелетот на нашите клетки. Од клетки ткиво, од ткиво органи, од органи... ќутуци...

Вака некако изгледа цитоскелет, а мислам микротубулите се претставени како мрежата со зеленото. Црвеното е вапцано предено со лисја од орев



Мене ми личи на галаксија. Оп, скок! ADHD! Математички непроверено, онака од нагаѓање од досада, да е еден тубулин свесен, моето влакно од косата на главава би му изгледало големо како мене галаксијава наша. Колкав дел сум од нешто?


Тука поради конциве и клопциве некаде се влечат идеите со мулти димензиите. Пак, релативна работа за тоа колку всушност се, затоа толку е тешко и да се сварат ако не сме во погодна состојба да ги надгледуваме. Една ортома гледана од наша страна и од доволна дистанца на нас ни е линија, еднодимензионална. Од поблиску ни се види дека има и дебелина, оп станува дводимензионална. На една болва која би можела да се закопа во неа и да навлезе меѓу врвките од кои е сукана и е тридемензионален свет кој постои во еден поголем свет кој ние го гледаме како тродимензионален на кој му додаваме време како 4та димензија. Нашите 4, плус нејзините 3 се 7 за неа. На болвата не и го давам времето како плус димензија во ортомата оти веќе ја има преплетено од кај нашите 4. Ако сме дел од некој голем „ клопец волна„ , надвор од нашиот опиплив и видлив свет, постојат други „светови„ со свои димензии кои веројатно би се преплетеле со нашиве.

Има смисла? Нема?

 

Изглеав 15 минути синоќа и заспав, слушнав дека ја видел најстарата ѕвезда со телескопот.
Ќе догледам деновиве ќе дискутираме

 

Најблиското на дофат е повеќе на дофат од било кога. Првата работа што паѓа на памет при астрономија е телескоп. Грешка. Најдобрата работа за почеток е двоглед. Спесификацијата е лесна. На секој двоглед му пишува 7х30, 8х40, 10х50 и така по ред. За почеток ако изберете двоглед со 8х40, втората бројка да е најмалку 35 по можност 40, 42 или 50 за почеток е доволно, ама поголема од 50 не се држи во рака,мора трипод, излезот на ирис мора да е 5мм за оваа намена не 7мм(оти гледаме ноќе во небо не дење во пилиња или комшии), за околу 30 до 60 евра во зависност на марка има вакви доволно добри двогледи за новукари, кој е среќлија или упорен ќе најде и поевтино или втора рака, ама да и кога Јупитер е на видик на небото, ќе му ги видете и месечините.

Неверојатно повеќе светки ќе видете и да не знаете кои се, ќе ви изнудат вауууу, како кога прв пат отидете далеку од загадување на градска светлина.

Ако небото не ви е познато,денес постојат апликации за андроид, барајте скај мап, повеќето прават иста работа. Креваш телефон кон небото и знаеш во кое созвездие се ѕвериш. Може и да бараш Поларис како ѕвезда, или Марс, или мала мечка, и ќе ти покаже каде да се вртиш да ги најдеш. Некои апликации даваат повеќе инфо некои помалку за што е во околина,ама за што може да се види со голо око, или уште подобро со оптички помагала, повеќето се доста функционални.

 

Видовте дека судбината за деветолетка сепак го стигна сончевиот систем?

Читав денес за ова: http://edition.cnn.com/2016/01/20/us/possible-ninth-planet/ , па ми текна да споделам тука.

 

Потрага по 9-тата планета

Поттикнат од најновите вести за можна 9-та планета во Сончевиот систем – онаа информација што ја сподели @Madam-A, решив да го искористам вишокот слободно време и да напишам некој збор и за ова.

Потрагата по 9-та планета, или планетата X, во Сончевиот систем не е нова или од скоро – таа води потекло уште од почетокот на минатиот век.



Интересно е што сите претходни планети, заклучно со Уран, сме ги откриле со помош на нашив
е очи и со користење на се подобри и посилни телескопи, кои сме ги користеле за зјапање во ноќното небо.

Нептун е првата планета која е откриена индиректно – односно, врз основа на аномалиите кои биле забележани во орбитата на Уран. Но, и по откривањето на Нептун, сеуште постоела аномалија во орбитата на Уран. Логичниот заклучок бил дека мора да постои уште една, 9-та планета, одговорна за ова.

Потрагата по Планетата X траела речиси 30 години – од почетокот на 20-иот век, до 1930-та година, кога конечно е откриен Плутон. Но, повторно постоел проблем. Плутон едноставно бил премногу мал за да неговата гравитација може да биде одговорна за аномалиите во орбитата на Уран.

Потребата од друга планета како објаснување за орбитата на Уран исчезнала во 1992 година, кога со правење на подобрени пресметки се покажало дека аномалија во орбитата на оваа планета всушност не постои.

Работите биле релативно мирни се до 1996-та, кога научниците го предложиле постоењето на 10-та планета – Tyche, гасен џин, со големина од 2 до 13 пати поголема од онаа на Јупитер, на самиот раб од Сончевиот систем, во Оортовиот облак. Идејата позади хипотезата за оваа планета била наизглед непроизволните, туку кластерирани (постои ли ваков збор?), патеки по кои кометите влегувале во Сончевиот систем. Пандан на идејата за оваа планета е кафеавото џуџе – Nemesis за кое веќе зборував претходно.

Во 2003-та е откриена Седна – планетоид, со многу изразена елиптична орбита – за која, сеуште се претпоставувало дека можни „виновници“ се Tyche или Nemesis.

Во 2006-та пак, дојде одлуката која беше шок за многумина – конечно беше направена научна дефиниција за тоа што претставува една планета, а Плутон падна на испитот – не исполни 1 од 3-те критериуми. Едноставно, беше премногу мал, премногу леден, со премногу чудна орбита:



па едноставно мораше да се задоволи со утешната награда – називот џуџеста планета.

И така, Сончевиот систем пак се врати на 8 планети.

Во меѓувреме, во 2014-та, истражувањето на небото од страна на WISE сателитот ја исклучи можноста за постоење на тело поголемо од Сатурн на растојание од 10000 AU од Сонцето. И така, и хипотезaтa за планетата Tyche (и за ѕвездата Nemesis) станаа практично неверојатни.

Што се однесува до Седна, во недостаток на подобро објаснување, ја сметале за чудак – чија орбита била резултат на некоја ѕвезда или друг објект кои биле „на поминување“ низ нашиот Сончев систем.

Но, до 2014-та, откриени се уште неколку „чудаци“ со долги, елиптични орбити налик на онаа на Седна. Не само тоа, туку забележано е и кластерирање на Седна и петте чудаци, нешто за што шансите да настане случајно се 0.007%! Е, тука работите почнуваат да стануваат интересни.

Двајцата научници, Konstantin Batygin и Mike Brown, направиле математички модел и комјутерска симулација на орбитите на овие шест објекти и заклучиле дека нивниот облик би можел да се објасни со постоењето на 9-та планета во нашиов Сончев систем. Оваа планета, со маса прибилжно 10 пати поголема од Земјата би требало да орбитира околу Сонцето на огромно растојание – во перихел (т.е. кога е најблиску до Сонцето), околу 200 AU (7 пати подалеку од Нептун), а во афел – од 600 до 1200 AU.

На прашањето – „Ако постои, зошто не сме ја откриле до сега?“ добар одговор може да даде сликата подолу.



Во плавото кругче се наоѓа она што ние најчесто го сметаме за Сончевиот систем – планетите, заклучно со Плутон и Куиперовиот појас. Е сега, подолу на сликата, може да се види хипотетичката орбита на Планетата 9 во однос на него. Во комбинација со фактот што планетава не е којзнае колку голема, како и тоа што не можеме да знаеме каде точно се наоѓа на својот орбитален пат, повеќе од јасно е како до сега минала незабележана.

Сепак, постојат неколку проблеми со оваа хипотеза.

Прво, се заснова на орбитите на Седна и уште пет други објекти и задоволително ги објаснува (барем теоретски) зошто се такви какви се. Но, ако во меѓувреме откриеме уште некој ваков објект, со малце поинаква небесна траекторија, целава теорија ќе падне во вода.

Второ, постои и следниов проблем – ако навистина постои Планетата 9 и се наоѓа на предвидената орбита, како се нашла таму, толку далеку од своите браќа и сестри од Соларниот систем? За ова постојат неколку веќе предложени теории, во кои нема да навлегувам, бидејќи засега ни една не се издвојува како посебно веројатна.

Трето, ако постои, зошто не е откриена со WISE Sky Survey? Океј, ако Планетата 9 е помала од Нептун, постои шанса да ја промашиле. WISE има податоци и при подолги бранови должини за околу 20% од небото во нашиот Сончев систем, па во моментов се разгледуваат податоците за можни докази за оваа нова планета.

Четврто, дури и да постои Планетата 9, потребно е да ја најдеме. А овој потфат не е воопшто толку лесен како што изгледа. На Земјава во моментов постои само еден телескоп доволно моќен за да ја детектира визуелно – Субару телескопот, кој се наоѓа на Хаваите. Субаруто е во сопственост на Јапонците, и на него работат различни истражувачи, од цел свет. Што значи, има ред за чекање. Се смета дека ќе бидат потребни околу 5 години за да се комплетира потрагата по Планетата 9 и за да може дефинитивно да се каже – постои или не.

До тогаш, останува само да чекаме.

Инаку, за да биде иронијата поголема, Мајк Браун, кој беше еден од „егзекуторите“ на Плутон како планета, сега има можност да го докаже постоењето на 9-та планета – и да ни се искупи на сите нас, генерациите, кои учевме дека Сончевиот систем има 9 планети.

П.С. @theowndemon, прво, добредојде на темата. Ќе гледам деновиве кога ќе бидам малце послободен, да одговорам на некои од твоиве прашања - у рамките на моиве познавања, секако.

 

Демонче, добре ни дојде на темава. Добро е што доаѓа вака некој со прашања, за да не испадне дека ние само си пишуваме елаборати тука, а сите останати си молчат.

Јас ќе се обидам да ти дадам одговор на некои од прашањата зашто дел ти се филозофски, а мене премногу не ме бидува за филозофирање, додека дел не сум сигурна дека ќе можам убаво да ти ги објаснам, па ќе го препуштам тоа на некој поумешен од мене.

Човекот е секогаш во потрага по нови сознанија, нови откритија. Не мора да постои одредена причина за фантазијата на човекот да биде заскокоткана и тој да биде мотивиран да направи нешто ново.

Така е и со елементите. Кога биле усвоени некои закони, некои принципи, кога бил создаден современиот периоден систем (инаку, Менделеев нели, е првиот кој се сетил да ги систематизира познатите елементи според нивните својства) се јавила потребата човекот да истражи дали може и самиот да синтетизира некој елемент.

Според дефинициите во хемијата, вештачки елемент е секој елемент кој го создал човекот, а не постои во природата. Досега се создадени 24 вештачки елементи, со редни броеви од 95 до 118. Сите имаат неколку карактеристични заеднички својства: нестабилни се, се распаѓаат со времиња на полуживот од 15.6 милиони години до неколку стотици микросекунди.

Првиот вештачки елемент кој бил добиен бил технециумот. Со тоа се пополнила една празнина во периодниот систем. Има многу кратко време на полуживот, со што се објаснува неговото отсуство во природата. Додуш,а во природата, во Земјината кора, може да се најде во траги, како резултат од спонтаното распаѓање на ураниум-238 или апсорпција на неутрони во рудите на молибденот. Технециумот е интересен, зашто е вештачки елемент, а може да се најде само уште кај црвените џинови.

Неколку други елементи кои се добиени вештачки, утврдено е дека ги има во природата. Еден од нив е плутониумот, чиј првобитен изотоп кој се користи има полуживот од 24 100 години, а во зависност од изотопот може да има полуживот дури и од 80,8 милиони години!!!

Вештачките елементи се радиоактивни, што значи дека се подложни на радиоактивно распаѓањеКако се добиваат? Се добиваат по пат на апсорпција на неутрони или по пат на нуклеарна фузија. Користење? Се разбира, за ништо паметно. За атомски бомби и нуклеарни реактори и експерименти.

Како што можеме да видиме, да, теоретски може да се добијат уште вештачки елементи, но поради нивната радиоактивност и најчесто поради краткиот полуживот, тешко е да се добијат и да се детектира нивното добивање, а уште потешко е да се одржат.

Под цивилизација, по дефиниција се подразбира интелигентен облик на живот, со организирано општество, култура и начин на живот. Значи, она по што трагаме е облик на живот кој е барем на наше ментално ниво, а може и повисоко.

Зошто да не. Нашата ДНК се разликува од онаа на приматите само за 3%, а погледни ја разликата. Приматите се најинтелигентни после човекот, но, со понатамошни мутации, да не речам, еволуција, при што ќе дојде до промена на ДНК-та или наследниот материјал, може да се дојде до нешто што ќе се смета за поинтелигентен човек.

Да не повторувам за изумирањата, бидејќи тука се спомнати, само ќе наведам што преживеало. Сите 5 изумирања ги има преживеано само едно пенисовидно животинче што се вика Tardigrade.



Ако добро ме служи памтењево, го имам спомнато во некој контекст во темава. Ама се смета дека само ова ги преживеало сите 5 изумирања, од причина што е лесно прилагодливо и што е на некој начин екстремофил. Може да живее во аеробна, анаеробна средина, на ниски и високи температури, при различен притисок и услови.

Инаку, се смета дека следниве организми преживеале различен број на изумирања: платипусите кои се цицачи што несат јајца (запази ја адаптацијата), лебарките кои можат нели све живо да преживеат, а пред неколку милиони години биле дупло поголеми (муахаххаха!), нешто што се вика horseshoe crab, а кое се смета за жив фосил и потекнува од пред 450 милиони години и е роднина на скорпиите и пајаците (уште еднаш муахахаха!), морските желки, ајкулите кои исто така се смета дека потекнуваат од пред 450 милиони години (хууууухуууу), крокодили и пчели.

Како влијае на Земјата што? Самата причина за изумирањето или пак процесот на воспоставување на живиот свет?

Толку знам јас.

Друго оставам на другиве.

Мислам дека е интересно да пишеме нешто повеќе за изумирањата. Тоа е многу интересна тема.

 

Добродојде на темава @theowndemon, и да кажам уат ан ентернс.
Еднаш да се докопам до направијашто не ми ах еве врзува зборови и лимитира,јас би да расправам за ѕвезди, соларни системи, кластери, судари, последователно црни дупки...од моја гледна точкапокрај факти и теории.


Во мегувреме. За времето, на Ајнштан теоријата е точна, математички и експерииментално докажана, мереа време со атомни саати ина земјава на разни надморски висини. Отскочна даска.

Нешто ми вика дека ние на темава ќе најдеме многу нови македонски зборови кои ни фалат во речник.

 

Демонче, да, тоа е чудото што може и во вакуум да преживее.
Инаку, ако сакаш да бидеш малку стрплива, еве, доброволно се пријавувам да напишам малку подетално за изумирањата, па мислам дека ќе ти се разјаснат повеќе работите.

 

Кога @theowndemon праша : Дали паралелен универзум се мисли во смисла два различни универзуми кои се на различни „фрекфенции“, а можеби на сосем исто место?- се најдов како "повикана", не да објаснам туку да слушнам туѓо мислење во врска со тоа.

Знаењето е процес на разбирањето на светот, од каде сите "аномалии" и пионери, собрани заедно покажуваат слика од еден друг свет. Паралелен на нашиот.

Ме интересира дали " паралелен универзум" се однесува на енергетската матрица на нашето тело, во чија мрежа започнува најважното-нашето постоење. Знаејќи дека ние сме енергетски суштества кои сме во постојана комуникација преку нашиот енергетски омотувач, тој простор е крајната стварност во која се почнува, се враќа и завршува. Ова е за нас невидливо, а како такво и неприфатено.


Вегетацијата е најбујна каде што се допираат ливадата и шумата.
Светот пак, кој е далеку од разјаснет е најинтересен каде што се допираат прифатеното и непознатото.

Којзнае што може да се научи од несфатеното и непознатото.​

 

Овој изум е на Никола Тесла,сигурно си го користи некој
Затоа и не верувам во нло
Верувам за вонземски вид на живот во нашиот сончев систем,но не во наш облик
Во друг сончев систем можеби...
Во друга галаксија-сигурно

 

Себично е да мислам дека сме сами во цел универзум
Некако кога ќе размислиш подлаболко....

 

Јас ќе почнам да мелам со ѕвезди за денеска...a кој знае на каде ќе ја отерам

Како човеци, во инаетот ни е да мислиме дека сме кој знае што но реално, нашето Сонце е само уште една ѕвезда, родена на истиот начин како и другите, и неа штркот ја донесе. Од фазата на јадро со диск од гас и прашина, од јадрото излегува ѕвезда, од дискот материјал за други тела како планети, астероиди... Повеќе ѕвезди се создаваат во ист молекуларен облак, да се оформи една поголема отворена група која со време ќе се разотиде секој на своја страна.

Ѕвездите што ги групираме во соѕвездија, вклучувајки го и нашето сонце, не се повеќе во група, туку одамна се разотидени од групата во која се создале, немаат интеракција една со друга, многу далеку и од нашето сонце и од другите сонца во околина, за да би влијаеле една на друга.

Ѕвезди се судираат, ама не толку често па и во најгустите групи, а уште помалку шанси за судир во нашиот комшилук што е провинцијата(о јес ај дид!) од галаксијава. Нека му ја мислат оние навнатре, каде еден кластер има милиони ѕвезди со далечини измеѓу една друга доволно блиско да им е како кога ставиш снаи и свекрви да живеат во заедница.

Исходот од судар на две ѕвезди зависи од повеќе фактори, пример во кој животен век се двете сонца, масата, брзината на осцилација на двете... Некои сонца се мажат, љубовта е хемија, па од нивниот судир се раѓа голема нова сина ѕвезда. Мазелтоф. Докази за ваков судар има баш во тие густите кластери во внатрешноста на нашата галаксија каде тие рандом мега сини ѕвезди, не можат да се објаснат поинаку освен како последица на судар/мажење од две постари од групата.

Што се случува со другарчињата на една ѕвезда кога е ставена во ситуација интеракција на друга?
Истражувачи имаат правено компјутерски симулации, што ако ни се доближи друго сонце на нас доволно блиско, исходот е брзо шутирање на планетите во неповрат низ космосот, што би го објаснило постоењето на интерѕвездени планети. Како се крстени на македонски? Скитници планети? Па и да се мажат сонцата, планетите веќе го јаделе ќотекот по уши. Вака некако.


Ако го погледнеме нашиот најблизок бинарен систем Сириус(најсветлата ѕвезда моментално за кој сака да ја бара). Две сонца се, ако се гледаат како едно, а крстени како Сириус А и Сириус Б. Големото е повеќе од два пати поголемо од нашето сонце, додека помалото Б е бело џуџе, во дијаметар помало е од Земјата. Според еволуцијата на ѕвездите, најголемите и најсветлите ѕвезди горат најбрзо, што според тоа кога се создале Сириус како комплетче сончев систем, пред некои 250 милиони години Сириус Б тогаш било поголемото сонце од двете. Со оглед на сегашната скала едно со друго, интеракциите при фазите од животот на ѕвездата Б, со само фазата додека била црвен џин кој преминува во бело џуџе, отиде се живо во близина јабана, сите потенцијални планети во нивниот систем. Немаме најдено планети во овој систем инаку.

Го земав Сириус за пример, зошто веќе поминал нешто што би било слично при случаен судар на две рандом сингуларни сонца со нивните системи, како индикација за тоа каква би била судбината на нивни планети. Постојат бинарни соларни системи, но со планети кои орбитираат околу двете сонца, но значи орбитата на планетите е околу двете сонца кои се во средина и орбитираат околу свој заеднички центар. Нема планети со правење осмици, трампање или делење.

Пример е првиот ваков циркумбинарен(?) соларен систем Кеплер-47 кој е голема работа како откритие во астрономијата. Голема работа, оти пред да се открие, се веруваше дека бинарни ѕвездени системи не можат да имаат планети воопшто. Многу нејаснотии за тоа како се формирале планетиве во ваквите системи, оти не одат по наш терк. Една идеја од нив е дека овие планети се посвоени сираци, изритани претходно од нивните нативни соларни системи. Ќе видиме, трпение само.

...