Астрономија

@theowndemon, пошто си се потрудила да исчиташ се на темава, па дури си направила и список на прашања, со скици и цртежи, редно е и да се потрудиме да ти одговориме – ако не ради друго, тогаш затоа што сме те оставиле без спиење.

Ќе се потрудам да направам разлика у одговорите помеѓу нешто што е научна вистина или теорија и нешто што е мое лично мислење и гледање на работите, пред се, затоа што, како што претходно кажав, моиве познавања на овие сложени теми се доста ограничени. А ќе пробам, и покрај тоа што сум certified тупаџија, да бидам што пократок.

1. Дали паралелен универзум се мисли математички односно како две прави кои паралелно се движат една над друга без можност да се сретнат или во смисла два различни универзуми кои се на различни „фрекфенции“, а можеби на сосем исто место?

Под паралелен универзум се подразбира универзум кој егзистира паралелно, т.е. истовремено со нашиов. Околу тоа дали помеѓу паралелните универзуми може да има некакво „сретнување“, у смисла да се премине од еден во друг, постојат различни размислувања.

Друго прашање е дали дури и да има некакво преклопување на два (или повеќе) универзуми е дали ние би можеле воопшто да го забележиме тоа. Наместо фрекфенции, што ми звучи многу њуејџовско-метафизички, јас би рекол димензии. На пример – во дводимензионлен универзум, сфера која поминува низ него, на жителите на оваа хипотетичка 2D земја, сферата воопшто не би им изгледала како сфера, туку како круг, чиј напречен пресек прво се зголемува, а потоа се намалува, пред сосема да исчезне – односно помине низ рамнината. Вака некако:



Поентата ми е, ние, како тридимензионални суштества, најверојатно би имале потешкотии да забележиме било каков предмет од повисока димензија – а дури и да го забележиме, сигурно не би изгледал онака како што навистина изгледа.

Ако сакаш стрипови или Марвел филмови, сигурно си чула за тесерактот. Тоа е инаку четиридимензионална коцка и изгледа отприлика вака:



Обидот да претставиме четиридимензионален објект во нашиот тридимензионален свет воопшто не е лесен, а поимањето на визуелниот изглед на вакво тело е прав mindfuck за нашиот 3D мозок. А замисли нешто со уште поголем број на димензии!

Што се однесува до моето лично мислење за ова, мислам дека паралелните универзуми во еден муливерзум не можат да имаат никакви допирни точки, пред се, поради различните физички закони кои најверојатно владеат во нив. Ако се сеќаваш, кога зборев за антропичкиот принцип, ги спомнав 6-те бездимензионални константи, поради чии вредности нашиот универзум е таков каков што е. Под претпоставка дека тие се различни во секој од универзумите во мултиверзумот, останатите универзуми би биле многу различни од нашиов и пред се, целосно некомпатибилни со било што од него.

2. Дали има било каква теорија за универзум во универзум и дали тоа би било различно од она шо го знајме ние за универзум? Можеби како шо беше споменато некој поголем организам?

Да, постои една теорија која вели дека е можно секоја црна дупка да претставува засебен универзум, односно во секоја црна дупка во нашиов универзум да постои друг универзум. И во секоја црна дупка во овие универзуми постои друг универзум. Што би значело дека и нашиов универзум е црна дупка во некој друг универзум.

3. Често, мислам на првата страница беше, сретнував со фразата „универзум соседен на нашиот“, шо значи тоа? Дали тоа значи буквално како шо две куќи се соседни една со друга и зафаќаат свој простор? Знам дека и во темна материја имам слично прашање, ама ќе го повторам потоа за секој случај ама сега подетално.
пр. две соседни куќи решаваат да направат проширување и едната влегува во просторот на другата, нели зазема место од дворот. Дали тоа можи да се случи и со универзумите и дали тоа се мисли со „универзум соседен на нашиот“?

Претпоставувам дека ова беше спомнато во контекст на темната материја. У тој случај, ако нашиов универзум и тој соседниот се комшиски станови, тогаш темната материја би можела да биде звукот од комшијата кој буши со хилта, а се слуша во нашиов стан.

А околу тоа дали комшијата ќе реши да ја прошири куќата, па ќе сака да ти влезе со пола метро во твојот двор на пример, не би знаел што да ти кажам. Не сум запознаен со ваква теорија, ама претпоставувам дека не е возможно, иако мене не ми изгледа многу веројатно.

4. Дали ширењето на универзумот ги оддалечува вселенските тела меѓу себе? Пр. Да се мери растојанието меѓу две планети, и повторно да се мери по извесен број на години, дали барем малку ќе има разлика во растојанието? - Патем, мислам дека ова прашање беше подоцна одговорено, откако го напишав, дека сепак се оддалечуваат телата меѓусебе, ама ме интересира дали таа разлика и тоа оддалечување би било видливо и забележливо по одреден број на години, пример 10, 100, 1000? Или се работи за поголем период?
Ако тоа ширење се забележува на голем период години, дали тоа значи дека Земјата е приспосебена за живот последните 4 милијарди години, а претходно не? (зборувам за теоријата со златокоса) Дали таа зона погодна за живот низ годините се поместува и претходно била околу Марс, па постепено се поместила кон Земјата и извесен период е таму? Дека со тоа проширување по наредни 2 милијарди години можеби ќе се помести кон Венера па ќе почни да се развива живот таму?

И да и не. Планетите остануваат на исто растојание од својата ѕвезда во планетарниот систем поради гравитационата привлечност меѓу нив; истото важи и за телата содржани во одредена галаксија, повеќе или помалку. Е сега, галаксиите се друга приказна. Со ширењето на универзумот, тие се тие што се оддалечуваат едни од други. Така што, растојанието меѓу планетите во нашиот Сончев систем, од нивното настанување, и нивното растојание од Сонцето се мање-више исти и ќе останат такви, се додека Сонцето не влезе во фаза на црвен џин или па, некоја комета или астероид не „помести“ некоја од планетите.

Што се однесува до Венера и Марс, заедно со Земјата, тие се наоѓаат во хипотетичката habitable zone на нашево Сонце. На Марс знаеме дека некогаш имало и течна вода, но нешто во меѓувреме тргнало наопаку, додека на Венера е проблемот кумулативниот ефект на стаклена градина, поради кој денес таа е таква каква што е. Инаку, да се одвивале работите поинаку – сосема е можно и двете планети да имаат слични услови како и Земјата. Којзнае, на Марс можеби некогаш и имало живот?

5. Во шо се шири универзумот? Во црната материја или во нешто друго?

Тешко прашање, на кое никој не може да ти даде задоволителен одговор. Ширењето на универзумот се одвива со создавање на нов, „празен“ простор, што значи не се шири во нешто што веќе претходно постоело, туку се создава нов простор, кој претходно не постоел, а релутат на сето тоа е всушност ширењето.

Овој концепт на создавање „нешто од ништо“ е она што е контраинтуитивно за нас, како луѓе, бидејќи во рамките на нашата реалност, т.е. секојдневен живот и опкружување вакво нешто едноставно не се случува и нашиот мозок не може тоа да си го претстави. Во секој случај, барем не од аспект на дефиницијата за „нешто“ и „ништо“ која ние ја имаме.

6. Истото прашање од погоре, дали можи со различен центар да се развиваат две различни точки кои меѓусебе ќе ги дели тој простор, односно црна материја и со самото ширење тие два „универзуми“ да се спојат меѓусебе со друг заеднички центар?

Повторно, тука претпоставуваш дека ширењето на универзумите се одвива во веќе постоечки простор, кој е ограничен, па оттука и универзумите ќе мора неизбежно да се спојат. Бидејќи ширењето на универзумите се одвива со создавање на нов простор, кој претходно не постоел, нема потреба да има ограничување на големината на универзумот (или универзумите), а нема ни потреба никогаш да се „сретнат“ или „спојат“, баш поради ова.

 

7. Тоа шо сакам да го кажам и воедно да прашам во смисла со ширењето на универзумот е тоа дали можи да се пополни темната маса? Зошто видов одредени статистики на кои се тврди дека одреден процент од универзумот припаѓа на темната маса, а порано таа доминирала шо значи таа сега е или истрошена или заменета со нешто друго. Ако таа се троши, дали со тоа ќе престани да се шири универзумот зошто ќе нема каде?

8. Дали е можно да се има нешто после таа темна материја? Нешто шо сеуште човекот неможи да го открие?

Ај, нека биде две у едно. Темната материја е нешто (не знаеме што е) што не можеме да го детектираме директно, туку само преку гравитациониот ефект кој го има врз видливата материја. Затоа и е наречено материја, бидејќи има видлив гравитационен ефект. Од друга страна, темната енергија е нешто (повторно, не знаеме што) што го забрзува ширењето на универзумот.

Мораме да запомниме една работа – овие два поими се наречени „материја“ и „енергија“ затоа што најдобро го опишуваат ефектите кои ги забележуваме од нив, а во суштина - може да се многу различни од нашата класична дефиниција за материја и енергија.

За темната материја се смета дека најверојатно се должи на некоја сеуште неоткриена честичка, но сосема е можно и неа да се одговорни гравитационите ефекти од „обичната“, видлива материја, само од некој универзум соседен на нашиот. Темната енергија, барем според нашиот грчки комшија Цагас, е можно дури и да не постои.

Поентата ми е, едноставно не знаеме што всушност значат овие два поими – затоа им е и префиксот темни (во превод, немаме појма), па не знам колку има смисла да хипотетизираме понатаму, врз основа на нешто што и самото е хипотеза.

А што се однесува до откритијата, не чека уште многу, многу работа – темна материја, темна енергија, гравитонот, обединетата теорија на физиката – you name it – сите чекаат некој да ги објасни или открие.

9. Дали секоја ѕвезда има свој планетарен систем или има предуслов за ова, некоја селекција, пр. големината, степенот на гравитација и сл.?
На еден начин, кога онака тапо ќе разговарам, би рекла, не, не би требало секоја ѕвезда да има свој планетарен систем, ама кога ќе размислам подобро мислам дека е можно. Мислам дека е можно зошто секоја ѕвезда има своја маса и со таа маса одредена гравитација па покрај тоа привлекува одредени тела покрај себе.

Краткиот одговор е – не знаеме. Проблемот е што е многу тешко да се детектираат планети околу било која ѕвезда, прво, затоа што ѕвездата е далеку од нас, и второ, ѕвездата е многу поголема и посветла од планетите кои орбитираат околу неа, па затоа е тешко воопшто и да се видат.

Планетите околу ѕвездите ги детектираме со „сенката“ која ја фрлаат врз ѕвездата кога поминуваат пред неа, односно преку намалувањето на интензитетот на зрачењето на ѕвездата, како и гравитациониот ефект кој го имаат врз својата ѕвезда.



Затоа, до скоро, не можевме да детектираме планети помали од Јупитер. Првата планета надвор од нашиот Сончев систем е откриена дури во 1995!

Но, до денес се откриени повеќе од 2000 планети и се смета дека тие не се реткост во универзумот и големи се шансите барем повеќето ѕвезди да имаат свои планети. Инаку, системи со само една ѕвезда (како нашиов) се релативно ретки – 85% од ѕвездите во Млечниот пат не се единечни.Ннајчести се бинарните системи, со две ѕвезди, кои орбитираат една околу друга, иако постојат и тернерни, а и системи со повеќе ѕвезди (најмногу што сме откриле се 5!).

10. Дали има повеќе планетарни системи во секоја галаксија (на еден начин си го одговорив прашањето од моја перспектива претходно)? И ако да дали тие можат да се соединат или тоа е физички невозможно?
пр. планетите да се испреплетуваат дур орбитираат, а двете ѕвезди да се многу блиску една до друга?

Да, може, and it looks awesome!



Односно, ѕвездените системи во рамките на една галаксија – не (т.е. само инцидентно), туку самите галаксии меѓу себе се соединуваат.

Но, поради големата оддалеченост на планетите и генерално, на ѕвездите, една од друга во галаксиите, мала е веројатноста дека ќе има директни судири меѓу нив. Инаку, се смета дека денешниве поголеми галаксии настанале токму на овој начин, со „агломерација“ на повеќе мали галаксии.

Оваа судбина ја чека и нашава галаксија, за некои 4.5 милијарди години, кога Млечниот пат ќе се спои со галаксијата Андромеда. Бидејќи и двете се спирални галаксии, се смета дека галаксијата во која ќе се соединат ќе биде елиптична галаксија.

11. Вештачките елементи создадени од човекот, дали е можно да се најдат природно создадени во било кој дел од универзумот? Зошто човекот морал да ги создади вештачки, ако можат природно да се создадат во универзумот, и ако неможат природно да се создадат во универзумот, како човекот ги направил и каква корист мислел дека би имал од тоа?

12. Дали можат да се создадат повеќе вештачки елементи?

Ај пак две у едно, иако веќе доби одговор за ова од @Lady Phoenix. На следнава слика



се дадени елементите од периодниот систем во однос на нивното создавање во универзумот. Иако многу од нив можат да се создадат природно, само елементите заклучно со ураниумот можат да егзистираат во природата – сите останати се распаѓаат набрзо по создавањето.

Човекот ги создавал, пред се, за да го докаже нивното постоење. Последните 4 елементи кои се додадени во периодниот систем официјално на почетокот од годинава (113, 115, 117 и 11 се направени исклучиво од човекот и не можат да настанат во природата на ниту еден начин, бидејќи атомските јадра со толку многу протони се многу нестабилни и речиси инстантно се распаѓаат. Практична корист од ова нема никаква – придобивките се од чисто научен карактер.

Што се однесува до тоа дали би можеле да се создадат повеќе вештачки елементи – периодниот систем, во обликот кој сите го знаеме, во моментов е целосно пополнет, т.е. нема веќе празни места.

Но, квантната теорија предвидува постоење и на елементи со повеќе од 120 протони во јадрото, во нешто што се нарекува „island of stability“. Интересното е тоа што (ако успееме да ги синтетизираме) овие елементи ќе бидат екстремно стабилни и нема да се распаѓаат, што значи дека можеби ќе имаат и некаква практична намена. Во моментов, никој не знае какви би биле особините на ваквите елементи.

13. За да настани мора да има нешто. Шо е тоа нешто и како се најде?

Подоцна читав во темава за сингуларност, во кое не важат правила од физиката, и тоа претставувало точка во која се наоѓа целата материја. Си го обележав тоа веднаш под прашањето, ама повторно не ми е јасно каде се најде таа материја?
Секогаш оваа тема ми била нејасна, како во ништо се најде нешто и од каде се најде тоа нешто?

Повторно, за ова е виновен нашиот човечки разум, кој ни вели од праксата дека за да настане нешто, тоа мора да настане од нешто друго. Но, како што пишав под (5), веќе знаеме дека вселената се шири со настанување на нешто (макар и тоа нешто да е празен простор) од ништо. Така да, ова дефинитивно не е невозможно, колку и да е спротиставено на нашиот здрав разум.

Секако, тука можеби проблем е и нашиот јазик – поимите како „ништо“, „нешто“, „празен простор“ итн. кога зборуваме за вселената имаат поинакво значење него кога збориме за нешто од секојдневието. Во недостаток на подобри зборови, се користиме со овие, кои ствараат дополнителна забуна.

Во однос на самиот Big Bang, моментот на настанувањето на универзумот не може да се опише или предвиди на ниту еден начин – бидејќи, како што рече, законите на физиката не важат, а тие се единственото нешто што ни помага во осознавањето на светот околу нас. Без нив, едноставно не можеме да кажеме, дури и да теоретизираме, како се одвивале работите на самиот почеток.

Затоа и науката се занимава со теоретизирање од 10 на минус 37-ма секунди, па наваму. Оваа бројка е можеби многу мала од човечки аспект, но за се она што се случувало пред овој момент, не знаеме апсолутно ништо, и малку е веројатно дека и ќе успееме да дознаеме.

 

Овие веќе @Lady Phoenix ги одговори, па само накратко:

14. Дали под цивилизација се мисли интелегенција или општ најпрост облик на живот?

Интелигенција, и тоа таква која ја има совладано технологијата на користење на радио-бранови (нешто за што ние сме способни само 70-ина години), бидејќи без тоа речиси и да немаме никакви шанси да откриеме живот во далечините на вселената.

15. Ако животот се развива од попросто кон посложено дали тоа значи дека во иднина ќе има поинтелегентно суштество од човекот?

Дефинитивно. Би било многу арогатнтно да мислиме дека ние сме врвот кој интелигенцијата може да го достигне.

Е сега, какви би биле тие суштества поинтелигентни од нас? Можеби ќе бидат наши директни потомци, па ние ќе им бидеме на нив нешто како Хомо еректусот што ни е на нас. Или па, може ќе успееме да се испоубиеме меѓусебно, па у таа насока ќе еволуираат оние што се сега најблиску со интелигенцијата до нас – китовите, на пример.

16. До сега реално, никогаш немав слушнато за тие „изумирања“ кои ги спомнавте и бездруго ме заинтересиравте. Шо обично преживува во нив, како тоа влијае на Земјата?

Ова е многу интересна тема што навистина заслужува некој да и посвети поголемо внимание и да пише тука, иако на прв поглед и не е многу поврзана со астрономијата.

Секогаш преживуваат оние кои најдобро и најбрзо се адаптираат на новонастанатите услови. Во последното изумирање, умреле диносаурусите, кои неприкосновено владееле со Земјата дотогаш. Тоа што се толку големи, што се ладнокрвни и што се размножуваат со јајца било пресудно за да ги снема речиси сите наеднаш (со исклучок на оние кои се претци на денешниве птици, секако).

Тогаш, на пример, не само што преживеале, туку подоцна и многу брзо напредувале и се развивале, нашите претци – цицачите. Биле мали, топлокрвни, можеле да живеат и под земја и полесно да се прилагодат на екстремни температурни разлики.

Што значи, изумирањата не се само деструктивен процес, туку и конструктивни – за живиот свет, генерално. На некој начин, нашево постоење му го должиме токму на последното изумирање. Инаку, најверојатно диносаурусите сеуште ќе владееа со Земјата - т.е., можеби некоја поинтелигентна нивна верзија.

На Земјата ова не влијае никако посебно, па и на животот – генерално. Едноставно, едни организми ги снемува, но за сметка на тоа – се појавуваат други. Ова е доказ дека откако еднаш ќе се појави, животот релативно тешко се искоренува.

17. Дали сите организми и тела во универзумот имаат заемна поврзаност (освен биолошките фактори)? Нешто на повисоко ниво мислев, не знам.

Зависи од кој аспект.

Од биолошки аспект, сите живи организми ги поврзува нашата ДНК, која е доказ за нашето заедничко потекло, од некој далечен предок.

Од физички аспект, целото количество на вода на Земјата, на пример, е мање-више непроменето, од стабилизирањето на Земјата како млада планета. Таа циркулира по пат на циклуси на Земјата, вклучувајќи ја и онаа која ја има во живите организми, но земјината атмосфера не и дозволува да „испари“ во вселената. Така да, сосема е можно водата што ја пиеме некогаш да била мочката на некој диносаурус.

Ако одиме кон уште поголеми размери – како универзумот – може да речеме дека и со него сме поврзани. Сите атоми кои ги има во нашево тело (и телото на било кој организам) се настанати во јадрото на некоја мината ѕвезда или во супернова. Што би рекол Карл Саган: We’re all made of starstuff.

18. Зошто времето не е еднакво сегде? Колку шо сум запознаена, времето околу црната дупка врви побавно. Од шо зависи тоа? Не знам зошто ама се ме тера на гравитација за одговор.

Освен од гравитацијата, зависи и од брзината.

За објаснување на овој феномен, не мора да одиме толку далеку – до црните дупки, на пример – различното течење на времето може да се објасни многу поедноставно, со практичен и опиплив пример – GPS сателитите.

Релативноста е причината поради која на саатот кој се наоѓа на самиот сателит мора да му се направи корекција, за да измереното време одговара со времето на Земјата. Разликата не е којзнае колку голема, ама е кумулативна, и ако не се корегира, GPS-от ќе ни дава погрешни координати и може лесно да завршиме во некоја река, заедно сосе колата.

Битно е да се знаат овие две работи:

1. Од специјалната теорија на релативноста произлегува дека колку побрзо се движи некој објект, толку побавно минува времето за него.

2. Од општата теорија на релативноста произлегува дека колку е послабо дејството на гравиацијата врз некој објект, толку побрзо минува времето за него.

За сателитите важат и двата аспекта – се движат со брзина од 14000 km/h, што значи дека за нив времето минува за 7 микросекудни на ден побавно отколку за нас на Земјата. Од друга страна, се наоѓаат на висина од 20000 km над површината на Земјата и врз нив дејствува 4 пати послабо гравитацијата во однос на нас на Земјата, што значи дека времето минува а околу 45 микросекунди побрзо.

Резултатот е дека времето за GPS сателитите минува побрзо за 38 микросекунди дневно и во софтверот мора постојано да се прави корекција за да се совпадне времето измерено на сателитот со она на Земјата.

Инаку, точно е – огромната гравитација е причината што во близина на црните дупки времето минува побавно.

19. Каде одат сите тие работи кои влегуваат во црна дупка?
Е ете, читав дека, како теорија, работите кои влегуваат во црна дупка излегуваат во некој паралелен универзум (а јас овој поим и не го сфаќам најдобро, како шо можи да се заклучи од првата група прашања), ама ако е тоа возможно тоа мора да излегува во ете, така наречена бела дупка.

Накратко – никој не знае. Кај црните дупки постои нешто што се вика event horizon– одредено растојание од дупката од кое ништо не може да избега, поради огромната сила на гравитацијата, дури ни светлината. Затоа и се викаат нели, црни дупки.

Поради огромната гравитација, се смета дека црните дупки ја компримираат материјата до сигнуларност – а, ако се сеќаваш на она што го пишав под (2), постои теорија дека од таквата сингуларност може да настане нов универзум.

Но, во секој случај, се смета дека што и да влезе во неа, останува засекогаш таму – каде и да е тоа таму.

20. Како би функционирала една бела буква, ова е хипотетички доколку би постоела зошто само во последен период ова постојано ми излегува на сите работи кои ги барам сосем случајно на сосем различни теми. Не ми се доверливи па затоа сакав да прашам, а бездруго ми го извлекоа вниманието.

Белата дупка е хипотетички пандан на црната дупка – ако црната прибира светлина и материја и од неа ништо не може да излезе, белата дупка емитира светлина и материја, и во неа ништо не може да влезе. Се смета дека исто така има силно гравитационо поле, но бидејќи ништо не може да влезе во неа, објектите привлечени од нејзината гравитација само орбитираат околу неа, никогаш не преминувајќи го eventhorizon-от.

Велам хипотетички пандан, затоа што, за разлика од црните дупки, бела дупка до сега не е детектирана. Постоењето на белите дупки има и уште еден, голем проблем – согласно законите на термодинамиката, вкупната ентропија на универзумот може само да се зголемува или да остане константна, а ова правило го нарушуваат белите дупки, бидејќи тие тежнеат да ја намалат ентропијата.

Теоријата на Стивен Хокинг, соглсно квантната механика, е дека белите дупки (чие постоење е само теоретски предвидено) во пракса би можеле да бидат апсолутно истото нешто што и црните дупки, односно дека белите дупки, како такви, не постојат.

***

Е така. Може и ја го отупев со одговоров (абе ајде?!), ама што да ти правам, многу прашања постави. Само гледај да фатиш да ги читаш со време, да не бидам после ја лично крив што не си спиена.

Инаку, ако те интересира темава, ти препорачувам да ја погледнеш Cosmos: A Spacetime Odyssey, серија од 10-ина епизоди, во која е опфатено се – од историја, астрономија, физика, хемија и биологија, на многу фин и пристапен начин. А ако си повеќе по читањето – Cosmos од Карл Саган.

Толку од мене.

Поздрав!

 

Заинтересирана сум за астрономијата, редовно пратам документарци, читам се' и сешто, ја пронајдов и темава па ја прочитав во рок за 1-2 часа.
Way to much for my little brain...

Сфаќам колку ништо не знам, ама на пат сум да научам. Во сплет на овие обврски што ги имам со школо, курсевите и слично ќе најдам и време за оваа хоби (истражување и учење за астрономијата), се надевам за брзо ќе ви се приклучам и јас во дискусијава.

Дојдов само да

 

Значи во астрономијата црната дупка се дефинира како подрачје во простор-време, од кое ништо не може да избега, дури ни светлината?


А ако љубовта е слободна територија?.... Сеедно,пак ќе заглавиме во црната дупка на љубовта.

 

Синоќа Јупитер пред спиење ми намигна , јас оваква Ќе го чекав на 8ми Март наоблечена како еским и спремна , тогаш гарант ќе врне цела ноќ, па да искористам шанса на чистото небо почнав да го зјапам, ај за атер една набрзинка фото сесија Еве една фотка со три месечини. Измрзнав. Сликата е со камера Canon Powershot sx50 hs, без филтри и леќи, онака, холидеј шотс како на јапонски турист. Еј да, и без трипод , ич не ми се тресат рацете како за стара жена, а?




Ќе пишував за нешто... што ти се вика мозок=цатка, и мрза нешто ме тепа, ќе се дотепам. Еј, ај вадете апаратите ноќе да си правиме едно астро инстаграм

 

@imelda не се гледа сликата. Може пак да ја ставиш?

 

Aх...блади фајл шеринг тракатанци веб адреси, а кај мене покажува дека ја има , аха, ок, научив може директно како фајл па ај така да видам...Мала? Голема? Ај голема па што биде нека биде



Ох флип! Машала испадна

 

http://www.motika.com.mk/5-izgubeni-pronajdoci-na-nikola-tesla-koi-mozhele-da-go-promenat-svetot/
На ова мислев...малку подетално

 

^
Култот Тесла, или така некако го викаат овие денови, нема место баш на темава. Тесла никогаш не бил всушност дел од астрономијата како прво, ок, физиката, ама повеќето идеи на кои работел со физичарските способности бил на прилично слично ниво со други научници од негово време. Посебен е секако, оти е ретко гение за неговото време, ама не толку посебен да ден денес некој мисли му е украдено било што и закопано( стварно?) и неупотребено или да е толку посебен како други ликови, оти е он со балканско потекло па... кои ни дале барем база во физиката и астрономијата. Ве молам, колајдронот, како се вика на македонски, денес, Тесла не би ни можел да го замисли во неговото време. Не сакам ни да навлегувам во митовите оти ќе изгледа дека му го црнам името. А напротив, топ човек, топ научник, ама од конспиративните теории за неговата работа буквално ми иде да се скријам под маса во негово име.

 

За каков култ Тесла зборуваш?
Значи сакав само да се надоврзам на моето мислење за нло
Физиката има врска со темава, нели?
Или не?
Дека не верувам во нло само поради леталото кое го измислил Тесла
Го прочитав ова, скоро на мотика
И не знам @imelda што толку се навреди од мојот пост, за да се објаснуваш

 

Спојлер: НИКОЛА ТЕСЛА

@SimonaTino, мислам дека она што @imelda сакаше да го каже е дека иако е неоспорно дека придонесот на Никола Тесла како научник и иноватор кон човештвото е огромен, (голем) дел од работите и пронајдоците кои му се припишуваат едноставно не се вистинити.

Ова го знам бидејќи се сметам за голем почитувач и донекаде, познавач, на ликот и делото на Тесла и можам да кажам дека конкретно, од ова што е наведено у статијава од мотика (и бесрамно ископирано од сајтот на viralnova, ако смеам да додадам), ништо не е точно.

Односно, точно е дека за време на својот живот Тесла дал повеќе неверојатни изјави на неговите изуми – некои во кои стварно и самиот верувал, а некои и само за да си придаде важност или едноставно од други, многу поовоземски причини. На пример, откако му снемало пари за да плаќа за престој во хотелот во кој живеел, на менаџерот на хотелот му рекол дека во сефот во подрумот има уред со големина на кутија цигари кој има моќ да го срамни целиот блок од градот, сосе хотелот, со земја – и овој, од пусти страв, му дозволил понатаму да престојува бесплатно.

Од друга страна, точно е и дека имал некои неверојатни идеи и замисли за пронајдоци – ама, од идеја до реализација, патот е многу долг и понекогаш невозможен. Така да, јас лично се сомневам дека Тесла направил функционален нацрт на летечка чинија и дека истата некогаш била конструирана – како и дека некакви летечки чинии навистина се забележани на Земјата – било вонземски или овоземски.

И иако Тесла бил брилијантен изумител и инженер, теоретската физика не му била баш јака страна. На пример, не верувал дека атомот е изграден од субатомски честички и дека воопшто постојат честички наречени електрони (иронично за некој што ја измислил наизменичната струја, нели?), туку дека електрицитетот се пренесува преку етерот. Исто така, не верувал во Ајнштајновата идеја за закривеноста на просторот, бидејќи според него, празниот простор не можел да има никакви особини, па оттука ни закривеност.

Тесла, како и сите визонери низ историјата, имал одлични идеи и замисли за многу работи, но сепак бил само човек, и далеку од тоа дека за се што рекол бил во право.

Инаку, на темава, пред некој ден гледав интересна дискусија помеѓу Ричард Докинс и Лоренс Краус во која, меѓу другото, беше спомнато и тоа колку сме среќни што живееме во времето во кое живееме, од аспект на научните истражувања и податоци кои ни се достапни сега.

На пример, што ќе се случеше да настанеше нашиов живот 100 милијарди години подоцна, во истово место во универзумот?

Е вака. Прво, немаше шанси да настане на Земјата, затоа што нашето Сонце ќе беше мртво речиси 93 милијарди години, а Земјата, ако воопшто ја преживее фазата на црвен џин на нашето Сонце, ќе биде безживотна карпа.

Дури ни галаксијата немаше да биде истата – како што веќе претходно спомнав, за околу 5 милијарди години, Млечниот Пат и Андромеда ќе се спојат во една голема елиптична галаксија.

Но, иако во оваа супергалаксија многу ѕвезди ќе умрат и многу планети ќе се уништат во текот на 100-те милијарди години, ќе се создадат исто толку нови ѕвезди, со исто толку нови планети кои орбитираат околу нив, па оттука, можеме да претпоставиме дека барем една од нив ќе биде погодна за да се појави живот.

Сега, да замислиме дека тој живот сме токму ние. На прв поглед, се ќе биде business as usual –и понатаму важат истите физички закони, истите хемиски реакции, истите математички законитости – што значи дека напредокот и развојот на човештвото и технологијата ќе може да се развиваат идентично како и сега. Дури и небото ќе ни биде слично – секако, со различни ѕвезди и созвездија, но генерално, налик на нашето ноќно, ѕвездено небо.

Но, интересниот момент следува кога ќе се обидеме да ѕирнеме што има надвор од нашата галаксија, како што тоа денес го правиме.

Наместо галактички кластери и суперкластери, нема да видиме апсолутно ништо. Ништо, бидејќи движечката сила која го забрзува ширењето на универзумот, наречена темна енергија, ќе ги однесе сите останати галаксии надвор од нашиот видлив хоризонт, т.е. надвор од она што го нарекуваме observable universe.

Да се родевме на некоја планета во нашата галаксија 100 милијарди години подоцна, ќе заклучевме дека сме единствената галаксија во универзумот.

И не само тоа – микробрановото зрачење кое го регистрираме во Вселената денес и кое е индиректен показател за Big Bang и настанокот на универзумот, за 100 милијарди години ќе биде поместено во спектарот на радио-брановите и ќе биде толку слабо, со толку мала густина на фотоните, што воопшто не би можеле да го регистрираме.

Така да, не само што ќе заклучевме дека сме единствената галаксија во универзумот, туку и би заклучиле дека универзумот постоел отсекогаш и е непроменлив – не би можеле да откриеме ниту дека се шири, ниту дека некогаш имал некаков почеток – едноставно, физичките докази за тоа би ни биле засекогаш недостапни!

Размислете малце за ова – нашите познавања за универзумот се должат, нормално, на нашите научни и технолошки остварувања, но исто така, и на времето во кое живееме.

Но, ова ме наведува и на следнава помисла – дали можеби поради тоа што живемее во времето во кое живееме (13.7 милијарди години после Big Bang) и за нас некои научни вистини ќе останат засекогаш недостапни, само поради тоа што сме се нашле на погрешно место или „родиле“ во погрешно време?

П.С. @theowndemon, у однос на тезата дека „За да настане нешто, мора да постои нешто друго, од кое ова нештово ќе настане“, сега читам една интересна книга која се занимава баш со тоа прашање и одговорот кој го дава е многу интересен – вели дека од ништото, односно од т.н. празен простор, секогаш ќе настане нешто, и тоа спонтано – бидејќи согласно квантната механика, ништото е нестабилна состојба, која се стабилизира со создавање на нешто – односно материја!

Но, за ова „нешто од ништо“ ќе пишам кога ќе завршам со читање и кога ќе имам малце повеќе слободно време.

 

Јас само дојдев да ви кажам да му наздравиме на Ајнштајн. Дајте кој што ќе пие. Детектирани се првите гравитациони бранови.

 

И јас дојдов тоа да го кажам.
Возбудена сум некако, мислиш јас сум ги открила

 

Чекај сега, велиш дека ништото е нестабилна состојба која се стабилизира со создавање на нешто (материја). Дали тоа значи дека ако јас имам празен новчаник, кога - тогаш тој спонтано ќе се стабилизира , т.е. сам ќе се наполни со пари? Досега тоа не ми се случило. Ако јас од страна не интервенирам (не ставам нешто во него ) тој бре има тенденција да остане неподносливо стабилен (празен) за век и веков.
Мала шала, викенд се ближи
Зошто мислиш дека празниот простор е ништо? И тој е создаден, значи е нешто (како и времето), и во себе носи потенцијал од него да произлезат и други нешта. А ништото како баш ништо, мене ми е непојмлива категорија, надвор од моите спознајни можности. Не знам ти како го доживуваш овој поим?

 

Ако ти е празен новчаникот, тоа значи дека во него нема пари, а не дека нема ништо.

Празниот простор, т.е. вакуумот на вселената, во кој нема апсолутно никакви честички, можеби повторно не може да се нарече ништо (иако прилично одговара на нашата класична дефиниција за ништо), бидејќи има своја топологија и облик, и на некој начин претставува физички објект.

Она ништо за што јас пишав се однесува на целосно отсуство на простор и време, без честички, полиња и без никакви закони на физиката, што мислам дека е прилично добра дефиниција за ништо. Е оваа теорија е за настанување на нешто од ваквото ништо.

Секако, некој може да каже дека ако од ништото настанува нешто, тогаш тоа ништо самото по себе не е ништо, бидејќи постои можност и начин од него да настане нешто. Но, ова е веќе лигвистичко-филозофски проблем за дефиницијата за зборот „ништо“ и неговото значење.

Од научен аспект, мислам дека погорната дефиниција за ништото, ако не е целосно задоволителна, тогаш е многу блиску. Ама, како и да е, ќе пишам мислење за ова кога ќе завршам со читање.

Поздрав!

 

This just in... Alfa Centauri in 15 years.



Значи, Филип Лубин, научник од Јуниверзити оф Калифорниа, вика дека со помош на ласер може да ги натера големите вселенски бродови и ракети да достигнат речиси брзина на светлината. Вика, ако можеме тоа да го направиме во лабораторија со микрочестички, можеме да го направиме истото и во макро реалноста, само што не сме се потрудиле доволно.

Во превод, до месечината за полсаат, до Марс скоро за саат, до Алфа Кентаури за 15 години.

Кај ќе искачаш сине? Еве мамо, ќе тркнеме со другарите у една дискотека на Марс.

 

Читам за експериментите со овие нетаманте, гикови што се затвораат во "шатори" без контакт со месеци и си играат идемо на Марс. Едвај чекам да видам моментално оние на Хаваи што „отидеа„ за Марс од летоска, ќе издржат ли цела една година без да се испоколат меѓусебно или барем останат присебни, и тоа овие знаат дека се експеримент на Земјата па и микрогравитацијата не е во ефект нели, си пишуваат блогови, си вртат на точак за вежбање и... траанат на пот.
ISS настрана, 6 месеци одмор од жената па тука е пружи рака дофати што се вика, ама толку време во мал балон од фолија со 5-6 будали таму некаде УПМ, па зар постои човек на оваа стопанка да не го фати криза и да одлепи тотално? Или таков ми е денот мене?

Зошто од мене(вицот е за било која жена) нема да биде добар астронаут?
Јас: Ало Хјустон, имаме проблем.
Хјустон: Каков проблем?
Јас: Не е битно.
Хјустон: Што е проблемот?
Јас: Ништо!!
Хјустон: Ало каков проблем има?
Јас: Реков ништо, оставете ме на мира.

 

Well, here goes nothing…


Пред некое време реков дека ќе напишам нешто за настанувањето на нешто (имено, нашиот универзум) од ништо. Ќе се обидам да бидам што пократок и што појасен, ама ништото, како што испадна, е доста сложена тема, па ќе ве замолам за малце трпение.

Но, пред да пишам повеќе за ова, прво треба да го дефинираме поимот ништо.

Од филозофски аспект, ништото се дефинира како отуство на нешто (т.е. на било што), односно, многу често и се нарекува непостоење (non-being), за да се избегнат лингвистичките замки кои зборот ништо со себе ги носи.

Но, бидејќи за мене, од денешен аспект, филозофијата е излишна дисциплина, барем во смисла на објаснување на материјалниот свет и унверзумот во кој живееме, да разгледаме некои научни дефиниции за зборот ништо:

1. Ништо – празен простор, односно (квантен) вакуум, кој не содржи ништо – во него не постојат материјални честички и/или зрачења.

2. Ништо – целосно отсуство на било што – материја, зрачења, дури и самиот простор и време.

3. Ништо – потполно отсуство на се она наведено во претходните дефиниции, дури и на самите закони на физиката.

Во однос на првата дефиниција, која за многумина можеби ќе биде сосема доволна за објаснување на ништото како поим, физиката не само што дала објаснување, туку и докажала дека може да се добие (и всушност, постојано се добива) нешто од ништо.

Квантната теорија вели дека освен елементарните честички кои ни се познати, постои и нешто наречено виртуелни честички – парови на позитивна и негативна честичка кои се појавуваат од ништо, живеат во многу кратки временски интервали (прекратки за да ние можеме да ги детектираме), стапуваат во интеракција со материјалните честички и повторно исчезнуваат во ништо!

Да напоменам само дека иако нивното постоење не може директно да се детектира, виртуелните честички се јавуваат во пресметките на субатомските интеракции и всушност, квантната теорија може да прави предвидувања со точност од 10 децимали! – што ја прави една од најточните теории во физиката.

Појавувањето на овие вирутелни честички се случува насекаде, дури и во вакуумот на вселената и токму тие и се заслужни за зрачењето кое го емитираат црните дупки, т.н. Хокингсово зрачење – нешто што на прв поглед се коси со здравиот разум, бидејќи од гравитацијата на црната дупка не може дури ни светлината да избега – затоа се нели и црни дупки.

Спојлер: ХОКИНГСОВО ЗРАЧЕЊЕ

Ако во близина на црна дупка се создаден пар од виртуелни честички (честичка и античестичка), ако едната честичка која „паѓа“ во црната дупка губи доволно гравитациона енергија, за да енергијата ја надмине масата во мирување на двете честички заедно, тогаш законот за зачувување на енергијата е ненарушен и од виртуелниот пар честички, едната влегува во црната дупка, додека другата се емитира во вид на (Хокингсово) зрачење. Овој факт има интересна импликација, бидејќи кога едната честичка од виртуелниот пар ќе влезе во црната дупка, вкупниот систем има помалку енергија од претходно – што значи, црните дупки „испаруваат“ по пат на ваквото зрачење и се намалуваат!

Ако ова објаснување за вирутелните честички го екстраполираме во почетокот на нашиот универзум, The Big Bang, доаѓаме до следното објаснување за настанокот на материјата и зрачењата кои денес постојат:

Квантните флуктуации (т.е. појавата на виртуелни честички) кои се јавуваат за време на фазата на инфлација (експоненцијален раст на универзумот, веднаш по Big Bang) се „замрзнати“ – односно, поради големата брзина на ширење на универзумот, немаат време да исчезнат, како што обично се случува. Ова резултира со флуктуации на густината, т.е. балансот на материја-антиматерија, кој, ако се наруши во инфлаторната фаза резултира со создавање на вишок од едното или другото (во случајот на нашиот универзум - материјата).

И ете – доказ дека не само што секојдневно околку нас се случува настанување на нешто од ништо (во вид на вирутелни честички), туку и дека нашиот универзум (и целата материја во него, со сите галаксии, ѕвезди, планети и нас самите) може да настане од ништо!

Но, ова е само ако во предвид ја земеме првата дефиниција за ништото.

Што се случува ако ја разгледаме втората дефиниција за ништо – отсуство на се, дури и простор и време?

Еве едно упростено објаснување за ова. Најчесто велиме дека нешто не може да се создаде од ништо, бидјеќи сметаме со тоа ќе се наруши законот за зачувување на енергијата, еден од носечките приницпи на физиката кој вели дека енергијата не може ниту да се уништи, ниту да се создаде.

Но, иако не може да се прекрши, постои начин за да се заобиколи овој закон. Имено, гравитационата енергија е негативна, додека енергијата на материјата е позитивна. Математички е докажано дека енергијата на затворен универзум е нула – односно, збирот од вкупната позитивна и вкупната негативна енергија е нула. Ова значи дека создавањето на цел универзум од апсолутно ништо е дозволено, бидејќи не го нарушува законот за зачувување на енергијата – практично, енергија ниту се создава, ниту се уништува.

Ама, тука постојат два проблеми. Прво, овие „вирутелни“ универзуми, налик вирутелните честички, би имале тенденција да постојат во многу кратки временски интервали, пред да исчезнат. Второ, сите наши опсервации ни укажуваат дека живееме во рамен, а не во затворен универзум.



Но, ако започнеме со затворен универзум, во кој ќе се јави нешто налик на инфлацијата опишана погоре, може да се добие универзум кој ќе има долг животен век – налик на нашиот, како и универзум кој по својот облик ќе се делува дека е рамен – повторно, налик на нашиот.



И ете – доказ дека не само што материјата и зрачењата можат да настанат од ништо, туку и дека целиот наш универзум, заедно со простор-времето и се во него, може да настанал од апсолутно и буквално ништо!

Но, и покрај ова, некој сепак може да каже – „Океј, немаме материја, зрачења, дури ни простор ни време, но сепак постојат законите на физиката (т.е. барем законот за зачувување на енергијата), што сепак е нешто што е различно од ништо“.

И така доаѓаме до третата дефиниција за ништото, онаа за која, за жал, сеуште немаме објаснување. Имено, ако на нештото му претходело создавање од ништо, согласно физичките закони, врз основа на кои се изработени теориите кои ги изложив погоре, како се создадени законите на физиката? Дали тие отсекогаш постоеле, надвор од просторот и времето? Дали се апсолутни или пак важат само за нашиов универзум? Дали во другите универзуми кои постојат во хипотетичкиот мултиверзум владеат некои други физички закони или се насекаде исти?

Проблемот со ова е што за нашите предвидувања и теории за настанувањето на универзумот ги користиме физичките закони и математичките изрази кои произлегуваат од нив – како можеме да направиме предвидување за времето (односно, подобар збор би бил „моментот“, бидејќи „времето“ сеуште не постои во случајот за кој дискутираме) пред да постојат истите тие физички закони?

Одговорот е – не можеме. Научни предвидувања можеме да правиме само до (или од, како сакате) моментот кога физичките закони веќе постојат – се пред тоа, ни претставува мистерија. Прашањето дали постоело нешто пред физичките закони, како и тоа дали (и како) самите тие настанале можеби засекогаш ќе останат надвор од доменот на нашето знаење.

Но, можно е и во моментот на настанувањето на еден цел универзум од ништо, заедно со него и да настанат физичките закони, кои го дозволуваат и раководат со неговото постоење.

Можно е и прашањата како „Што постоело пред Big Bang?“ да немаат научен одговор, нешто слично на прашањето „Што е северно од Северниот пол?“. Нашето човечко размислување ни вели дека секоја последица мора да има и причина – што можеби и не е точно кога се работи за универзумот.

А можно е и одговорот на прашањето „Што постоело пред Big Bang?“ да биде, кратко и јасно – ништо.