Јас слушнав од блиска особа. Не знам од кај знае она. Едната боенка беше мала. Тогаш една девојка ме начека пред банка. И јас се залетав и купив. Нешто занесена бев и не и обрнав внимание. И дадов 100 денари и таа си отиде. После некое време ме префрлија во друг маркет и ете ти ја таа. Она не ме препозна. Ми вика Здраво. И почна со приказната. Јас и викам Само картичка имам. И она сакам да разговарам со газдите. И викам Не се во Македонија.
Се согласувам. Нема апсолутно ни 1% гаранција дека парите ќе отидат кај децата болни од канцер. Треба да бидеме мудри со нашите финансии. Ако веќе донираме, не треба тоа да биде само за да си ја смириме совеста, туку да бидеме барем колку толку дека нашата скромна помош ќе стигне таму каде што е потребна.