Бременост после загуба на бебе

Драги мои мајки-лавици... Ве читам со очи полни солзи и сочувствувам со вашата болка. Она што мене ми се случи е неспоредливо со вашите приказни, но сепак ми остави трага и голема доза немир во наредната бременост.
Во 12 недела на моето бебе му открија аномалија со која шансите да преживее беа еднакви на нула. Памтам кога ми го соопштија тоа на скрининг, излегував од болницата како под анестезија, уште збунета и во неверување што ми кажаа-се додека не наидов на парадата од балони и транспортери, како што пиша членката погоре, и само што ја напуштив болницата, се срушив плачејќи. Низа прашања, зошто, како, зошто мене..Па дали ќе ми беше полесно ако само отидев на преглед и ако ми речеа-нема бебето срцева акција. Но имаше. Самата помисла дека треба да престане да чука едно малечко срценце, ме ужаснуваше. Иако ни стомак ми се познаваше, ниту го осеќав бебето, вечерта пред да ја прекинам бременоста седнав и си напишав проштално писмо до мојата прва неродена ќеркичка.
Ми требаа неколку денови да се помирам со тоа, ја прекинав бременоста и си ставив во глава дека така требало да биде.
Минуваа месеци, јас не бев спремна за нова бременост. Многу посакував ама едноставно не бев спремна.
Сакав да почнам со испитувања но не стигнав, истиот месец кога се решив да почнам со испитувањата останав бремена од втор обид. Истиот месец кога дознав, се случи пандемијава. Карантини, страв, неизвесност, избегнување секакви контакти. Како да не беше доволен стравот пред секој преглед, анализирање на секој симптом, гуглање што треба и не треба, замарање и анализирање на секој збор од извештаите на докторите.
Бременоста после загуба на бебе секако не е лесна. Цело време си во некој грч, страв, долетување на црни мисли. Да се случи на некој близок или познаник ќе се плашиш и мислиш, а не па лично да си поминал низ таков пекол.
Една моја блиска ми рече, тие бебиња што не дочекале да дојдат на овој свет, не биле спремни. Кога ќе биле, тогаш доаѓале. Не кога сакаме ние. Туку кога ќе бидат спремни тие. Некако си поверував во тоа и кога ги видов двете цртки во втората бременост, го допрев стомакот со голема доза страв и гласно си изговорив: Спремно ли си сега, мајкино?

Еве ја, спие до мене во креветче.

Кај сите вас ќе дојде тој ден, кога ќе галите здраво бебче. Траумата од претходно никогаш нема да се заборави, но со многу верба, нова надеж и љубов ќе избледне во истиот момент кога во раце ќе си го земете вашето бебе.

@Bella_Stella само храбро мила. Ќе забремениш повторно, не се оптеретувај како, кога ,дали. Знам дека сега деновите ти изгледаат како вечност, но ќе те огрее сонце за многу скоро, верувај. Нема да е лесно, но на крај секогаш победуваат само оние што не се откажале. А читајќи те до сега на форумов, ми оставаш таков впечаток на силна личност. Овој пекол низ кој помина само ќе те направи уште посилна.

 

Низ многу слична ситуација поминав и јас. Ден пред првиот скрининг одиме со мм на контрола кај матичната, гледа, СЕ е супер. Одиме утредента на скриниг, беше др. Бина ( ептен без емпатија жена, барем во мојот случај ), ме гледа на ехо се врти кон мене и мм и ни вели
Тебе до сеа те гледале на ехо? Од ова ништо нема да биде. Има многу отоци, оди да ти направат приска. Јас целата во шок, велам ама докторке ако треба нешто да почекам, да ми објасните што како. Ќе ти пратиме за 3 дена резултати, нема потреба да си тука, тогаш бев 12 недела, значи абортусот можеше да биде без комисии и глупости ако седнеше, ми објаснеше и ме задржеаа во болница.
Бебето имало аномалија, нухална 13мм, проблеми со срценцето и ред други работи. Каде ми се сруши цел свет, морав до 16та недела да чекам комисија да ми одобри индукција... Тоа беше во март 2019 пеколен период.
После индукцијата требаше да одиме со мм на испитувања, било синдром на Тарнер. Се убедив дури после 1 година да закажам за испитување, крајот на март 2020. Ама нели се случи пандемијата, ни го откажаа терминот, и чекајќи да подстивне пандемијата, да закажеме од ново термин, јас сум забременила. Во мај направив тест и позитивен. Плачев 2 саати, што од среќа што од страв. Дури кога го почуствував бебчето да мрда јас си дозволив да верувам дека сум бремена. На пријателките, роднините кажав дека сум бремена во 5ти месец. Стравот цело време беше присутен, колку и да бев опуштена потсвесно стравував. Сега имам 5 месечна ќеркичка. Секој ден сум благодарна што ја имам, а тоа што е изгубено никогаш не се заборава.

 

@Lovebug01 @A.n.g.e.l.a.V девојки ве читам и се полнат очите... Само ние знаеме како е и молам Бога да може некако ниедна жена повеќе да не доживее ваква болка... Вашите и приказните на уште неколку девојки од форумов ненормално многу ми помагаат да продолжам напред и ми даваат надеж дека сепак не е се толку црно... Ви благодарам од срце што ги споделувате и што ми давате сила...

По природа сум т.е. бев преголем емотивец, плачка... После оваа бура сфатив каква сила се крие во една жена што сака да биде мајка.. Мислам дека станав способна планини да подместам за да си ја остварам целта...

Знаете и сами.. си ги има и ќе ги има моментите на рушење, лутина, бес, тага... Ама знам дека после секој таков момент морам да се исправам и да продолжам напред..

Многу ми недостига бебето... стално си замислувам како ќе изгледаше.. си го гушкам и мирисам во мислите и соновите... Знам дека сега е спокоен и на поубаво место и тоа ми е утеха...

Се надевам дека и мојата приказна ќе се движи во правец сличен на вашите. Само Бог знае колку сакам да дочекам едни мали рачиња што ќе ме гушкаат секој ден...

Чувајте се и вие и вашите мали виножитца.. благословени сте.

 

@Bella_Stella и да знаеш дека ќе те гушкаат две мали рачиња еден ден! Нема откажување мила, искористи го периодов за да закрепнеш и психички (не само физички), па кога ќе се почувствуваш спремна почнете со обиди и верувај дека наскоро ќе си дојде виножитцето и кај тебе
Ова ангелче никогаш нема да го заборавиш и секогаш ќе си има свое место во твоето срце, иако со тек на време ќе се научиш да живееш со таа болка. Верувам дека Бог ќе ти ја даде таа сила, и дека набрзо ќе испишете приказна со најсреќен крај

 

@Bella_Stella ти си многу храбра душичко. Многу похрабра од што јас бев. Јас се плашев самата на себе да си признаам дека сакам друго бебенце. Во тој период, 3 месеци откако ми се случи тоа останаа бремени 2 другарки и 1 братучетка, јас бев пресреќна за нив, ама тагував за моето. Напуштив од работа зошто една колешка остана бремена, едноставно ќе ми беше превише болно да гледам како и расте мешето, како бебчето расте во неа, а моето го нема. Во мај требаше да правиме свадба. Ма се откажав, само се венчавме и регистрација... Психички бев на дното. Едвај се стабилизирав, плачев цело време, си оставив простор за тага, простор за болката. И искрено случајно да не останев бремена, не знам дали до сега ќе соберев храброст за друго бебе.
А ти си храбра, ти сакаш да се обидеш пак, и покрај болката и тежината. Ти си БОРЕЦ! Ти ќе успееш. Ќе ги имаш најубавите очиња на светот, најнежните рачиња, најтоплото срценце, најмилата насмевка. Секој ден ќе ти го исполни со радост твоето бебче кога ќе пристигне

 

Моето искуство не е такво како вашето ама и тоа како болно беше за мене... Јас го изгубив бебето во 8ма недела..... Срценцето престанало да чука..... Цел свет ми се сруши не знаев што да правам едноставно бев уништена. И јас сум многу емотивна се отепав од плачење западнав во депресија од соба не излегував почнав пак да пушам цигари. А на болница па да не кажувам додека мене ме спремаа за киретажа во другаата соба носат бебиња.ПРЕБОЛНО! Ми ставија анестезија мене очите не ми се затвораа не сакав едноставно сакав да е се лага дека ќе речат чука срценцето ама не не беше така.По 2 часа си заминав дома бев на лекарства 390 оти се тресев.... Еден куп испитувања направив се обвинував себеси а и тие околу мене и за нервоза и за плачење и за бактерија и мислев се е тоа причина.Дома цело време имав муабет ајдееее побрзо да бидее ќе го заборавиш тоа.Подобро сега одколку покасно.Подобро сега одколку да се родело со некој проблем па да немаш ни ти ни тоа живот..... Болиии премногу...Одам на гинеколог таму сите бремени душа ми се кинеше...Не сакав да останам бремена сакав наредната бременост да ми помине во најдобар ред па и размислував за Ин витро- во тој момент мозоко на се ме маваше... Гледав емисија на една и се случи истото како и мене во иста недела.Си реков Господ сака да ми даде знак дека не сум само јас има и многуу многуу други за жал. Потоа по 6 месеци останав бремена само јас а и вие тука знаете како за секој симптом се претресував не ми се кажуваше на никого дека сум бремена.Докторот го избудалив на секое јавување и одење на ехо.... До последно ми беше страв дури не се роди душава ми беше не мирна...Фала му на БОга се помина во најдобар ред еве ја до мене здрава права со фул енергија и нема застанување а тек 2 месеци е се молевме да спија оти мама имаше температура од вакцината....Ама кога ми се насмевнува заборавам на се.Не е дека не го памтам тоа првото и тоа како го памтам знам да си речам и помислам какво ќе беше сега ќе беше толку месеци ама тоа е врраќање нема.Господ сакал така да биди имал други поубави планови за нас.Сите ама баш сите ќе се наполниме со бебешки рачиња и бебешки плач. @Bella_Stella не е ни приближно до твоето и до тоа ти што помина само бидиии прејакаа за брзо ќе пишеш повторно во најубавата тема те гушкам најсилно

 

Секоја мајка што изгубила бебе има иста болка во срцето.. Не е толку важно дали било во 5та, 10та, 20та или 33та како мене... Да, кај мене беше прекасно.. и многу повеќе се приврзав со бебето.. ама против Божја воља не се може...

Најболно од се беше кога веќе знаевме каков ќе биде крајот, вечерта пред пораѓај лежиме со маж ми и ми вика мрда ли, може ли да го допрам уште еднаш.. Срцето ми се кинеше на милион парчиња и секогаш ќе ги памтам тие болни моменти... Во сала кога ме породија до мене се роди живо здраво машко бебенце, Богдан рече ќе се вика мајката.. дека на Велики четврток.. За неа ми беше мило.. ама јас се осеќав толку немоќно и казнето.. не можам да ви опишам...

Околу мене имам само другарки со бебиња, една скоро се породи, други две во септември.. колешка на работа бремена итн... Каде да избегам, каде да се скријам? Се радувам за нив, а уште повеќе боли за моето кога ги гледам... ама нема друго...

Животот продолжува, јас се вратив на работа после 45 дена и искрено полесно ми е од тогаш.. Колегите ми се забавни, работата ми го окупира паметот и мислите не забегуваат толку во лош правец....

Како ми е одредено така ќе биде.. Првата љубов моја никогаш нема да ја заборавам.. иако не го видов.. дел од душава секогаш ќе биде негова... Фала ви уште еднаш девојки...

 

И тебе и на сите ви посакувам полни раце што побрзо.
Бидете упорни во тоа што го посакувате и да останете позитивни.
Ке успеете верувајте во вас.

 

Јас сакам само да ви кажам дека сите што имате поминато низ вакво нешто сте огромни борци и жени лавици. Моја многу блиска другарка, која 4 години се мачеше да остане бремена, го изгуби бебчето во 40та недела бидејќи се замота околу папочната врвка и почина во стомак, мртво го роди премногу се потресов и се соживив со неа. Кога си дојдов домче со мојата кукла осетив што значи да си мајка и се изнаплакав и за неа и за @Bella_Stella и за сите вас што сте поминале низ вакво нешто.

Мене во 8ма недела ми кажаа дека се близначиња но дека на едното во 7ма недела му престанала срцевата акција. Излегов со 300 прашалници од преглед и многу стравови дали барем едново ќе биде ок. Сите можни испитувања ги направив. Фала богу испадна се како што треба. Кога ја родив плацентата одма прашав дали стои близначето и дали се познава нешто ама ресорбирано беше. И сега знаеме да си спомнеме со мм ееее ако си беа две. Не е ни приближно до вашите приказни ама сепак.

Не се откажувајте! Господ ги дава најтешките битки само на најхрабрите и најсилните!!! Ве гушкам сите

 

Zdravo Bella_Stella.
Samo da ti kazam deka mnogu mi e zal za zagubata

 

Duso mila I jas pominav niz istoto vo oktomvri moeto bebence imase srcev problem I pocina posle 8 Dena, I denes I sekoj Dr den zalam po nego. Bolkata nikogas nema da se namali, samo ke se navikneme da ziveeme so toa. Mene MI Kazaa deka posle 6 meseci mozeme da se obideme za drugo bebe, no I posle 10 meseci nemozam povtorno da ostanam trudna

 

Многу ми е жал за твојата загуба, никој на светот не ја заслужува таа болка. Зборовите не се доволни, прегратките од блиските се тешки, погледите уште потешки. Но, враќање нема, животот решил да ни даде искушенија, важно е да си ти добра(колку и да звучи тоа клише и тешко), зачувај го психичкото здравје.
Јас после таа загуба, имав и вонматерична бременост, па пак треба да чекам 6 месеци. Пак болници, пак солзи, пак загуба….
Решив да го живеам животот среќно, бидејќи се угушив самата себе од тага и болка. Кога Господ ќе одлучи дека е време да бидам мајка, тогаш ќе ми испрати еден ангел мајкин!
Се надевам дека ќе си го најдеш својот мир, животот е сепак еден, пробај да го живееш најсреќно што можеш! Еден ден ќе бидеш најдобра мајка на најубаво детенце, верувај

 

Duso samo toj sto ima pominato niz toa moze da ja razbere mojta bolka. Tocno gospod dava iskusenia samo na silnite. Se nadevam Kaj tebe I Kaj mene vo najbrzo vreme ke ima rainbow bebence so ke na napravi najsrekni na sveto. I da morame da si ja sredime psihata za da mozeme da go Dobieme toa sto go sakame. Golema podrska I do tebe I da bideme najsilni ❤️

 

Majki I idni majki, jas si go vidov sinot, si go rodiv vo 38+2, duri I ime imase mihail trebase da se vika se rodi na 5 oktomvri 2020, a na 13 mi pocina. Srcenceto ne izdrza, mu pravea operacija no dusiceto ne izdrza ni od Sala da izleze, vecerta pred operacijata go vidov, bese so sekakvi aparati po nego, koga go gledav mi se kinese srceto, go gledam i si vikam kako angelce e ubavo I navistina utroto stana angelce, na 13 cel den vo bolnica, od nikoj ne dobivme nikakva informacija sto se slucuva so naseto bebe, za veke vo 6 ipol cassot da se javam na neonatal a intenzivna bega vo sistina I da mi kazat deka seuste mozete bebe i doktorot ne se izlezeni od sala, koga posle pola saat mi se javuvaat I MI vikaat primete socustvo vaseto bebe ne izdza, 3 pati bese reanimirano no ne uspea da se vrati vo zivot. I Dr cadikovski placese za nego. I denes I 100 godini nazad sekogas ke gi pamptam zborovite sto gi slusnav. Mi se srusi cel svet, mi otide najmiloto sto 3 godini go cekav. Mi se smeni zivoto se smeniv I jas, a sto bese najtesko za mene posle 4 meseci ni stigna drugo bebe Doma koga go gledav nego mi izlevaa slikite od moeto bebe celo so creva I aparati po nego. Psihata mi bese spustena na nula, sekoj den placenje, sekoj den prasanja zosto Nam ni se sluci toa, eden kup prasanja a nikakvi odgovori ednostavno taka treblalo da bide. Moeto angelce za 1 mesec I nekolku Dena trebase da pravi 1 godina no nikogas ne docekav ni Doma da go vidam, samo toj inkubator I edno Malo bezgresno sustestvo vo nego

 

10.11.2020
Вторник, тмурен ден. Правам ручек ама нешто телото ме издава. Си велам ајде 35 недела си, се е тоа нормално и продолжувам. Ручек направен, седнувам и ми го нема ноџето да ме поздрави....ајде може спие. И оп повторно чудна болка и повторно и повторно...така помина пладнето. Ручаме и само погледнувам на саат. Болките стануваат се поприсутни и поинтензивни. Ама ајде јас смирена сеуште насмеана. Легнувам и тогаш свирна алармот дека нешто не е во ред. Паника...возење, доктор, ГАК... Дури да заврши денот заврши и мојата бременост.
И сега сакам само да кажам дека би го дала мојот последен здив само да видам како таа го зема нејзиниот прв. И дека станувам секој ден без еден дел од мене. И дека никогаш нема да престанам да се прашувам како би изгледала таа, што ќе станеше од неа, на кого личеше....
10.11.2021
Среда, сончев ден. Се спремам да одам да свртам едно кругче низ маало. Да ме фати сонце. Ме пука реалноста на датата ама не можам да дозволам да се срушам. Си ветив дека денеска ќе почнам да перам и пеглам за новото бебче. Ќе ги перам и нејзините работи купени лани што ги остави за сестричка и. Денот ќе биде поделен, едната половина од душата ќе крвари и тагува а другата половина ќе се радува и надева.
Тешко убав ден.

 

Ми го распарчи срцето на милион парчиња. Душава ми плаче за моето, за твоето.. за сите мали ангелчиња што не го дочекаа светлото на овој свет. Многу боли и не поминува знам… Биди силна, не си сама! ❤️

 

Хероини!
Само тоа имам да го кажам за сите нас, кои го издржавме храбро, достоинствено ударот на животот!
Се расплакав по не знам кој пат за сите наши ангелчиња, срцето боле секој ден!
Сеуште немам нова среќа, завршив летото со вонматерична и на ГАК… и тоа го издржав со насмевка на лицето!
Ти ја праќам цела позитивна енергија, цела среќа кон тебе, среќата ти е многу блиску! Гушни го сегашниот миг, во овој миг биди среќна и благодарна за се што имаш во животот! Те чекаме да ни го стоплиш срцето со убави вести, со најмилото rainbow baby!

 

Секако деновиве ми се навратија сите спомени, болки психички, душевни од мојата загуба на 06.11.2019..сега сочувствувам и со тебе.. . Само господ да ни дава сила на сите нас изгорени мајки, и да ни ги дочува децата во нашите мешиња

 

Aх бе мила ме расплака Лани во исто време бевме трудни, многу добро те паметам кога пиша… Ама радувај се, ќе те огрее сонце за мноогу брзо и ќе имаш две очиња кои ќе ти се смешкаат и рачиња што ќе те гушкаат! Бог е голем и ќе даде таква среќа на сите кога-тогаш

 

Прва бременост 33 недела скратено грло на матка,здраво и живо девојче,денес 4 години.
Втора бременост скратено грло на матка од 28 недела,лежење и мирување до 37 недела,9ти месец ,мислиш ќути го износев.Сето тоа што не го направив со првиот предвремен пораѓај сакав да го направам сега од купување алишта,пеглање перење за новото бебенце,спремна фотосесија со малата за како ќе им соопштиме на фамилијата дека ни пристигна сестричката,кога одеднаш на 06.12.2019 после не знам колку контроли за изминативе месеци,цтг секоја втора ден мојата душичка немаше срцева акција,замотана со папучната врвца околу ноџе кој знае колку се давела во мене а јас ништо да не сетам.Шок,природен пораѓај со провокација,со болки за да се отворам измачување од 9 часа за на крај да се породам 21:25 мин,но плач нема,нема ништо само тишина.
И еве ме сега после скоро две година со голем страв во мене,со голема желба но уште поголем страв ако останам бремена дали ќе биде се во ред,дали јас ќе износам и ќе имам нормална бременост.Причина за уште поголем страв за која матичниот ме убедува дека нема место за паника,е тоа што не ми ја примија инекцијата што се прима за наредна бременост бидејќи сум B-негатив крвна група,примена само во тек на бременост.Тоа ми ствара уште поголема паника,уште поголем страв.
Две тешки години ,посебно овај период кој го доживувам одново и одново две години по ред.Две година во кој нема момент да не се прашам зошто не го зедов во прегратка барем еднаш да го прегрнам,барем еднаш да го помирисам.Каква мајка сум јас?Тој момент не сакав да го видам,едноставно само ја свртев глата кога го носеа,но зошто и ден денеска неможам да сватам.Страв од држење мало дете врце,грутка во гради кога ќе дознаам дека некоја блиска се породила или е бремена.
Што е најлошо ќерками сето тоа го чуствува,да и спомниш сега дали сака братче или сестриче ќе ти рече не,а тогаш имаше само 2 години.
Се трудам да бидам јака да не мислам толку на тоа ,ради нејзе.Ако изгубив едно дете да не си го изгубам и другото.Ама овај период е тежок,многу тежок.
Ако даде господ во иднина ќе се обидам пак,но сега за сега не сум спремна,Срцево сака,разумот не.