Италиана, јас како мајка сум ЗА казнување, ме казнувале, ја казнувам мојата 4 год. ќерка со тоа што и јас и скратувам некои задоволства како на пр. нема цртани, играње на комјутер, нема да си играм со неа со барбики, пластелин, да боиме затоа што сум и лута и сл.( иако е мала, разбира дека е казнета и за што, се обидувам да и објаснам на нејзино ниво ). Конкретно за твоето проблемче мислам дека е доволно тоа што не ја пушташ да оди на излет, но јас би и дозволила да ги покани другарките со тоа што ќе и речам- еве, јас попуштам со казната, а ти вети ми дека ќе се потрудиш да ги поправиш оценките. Направи компромис и кажи и дека ако твојата попустливост не вроди плод и подобрување на оцените, наредниот пат нема да и попуштиш и ќе останеш доследна на казната.
Благодарам Лолита. Секако дека и јас сум применувала казни од типот на онаа што ти ја кажа кога беше помала керками. Сега има 13 год. Поради периодот не сум сигурна што е подобро зошто ми е жал кога ја гледам како за ситници плаче знам дека има бура во нејзиното мозоче и јас сакам да и го олеснам овој период. Инаку сум многу срекна бидејки е многу културно дете е сега маките заедно ке ги пребродиме. Сега кај неа ме оптеретува училиштето ама не е до толку страшно. Многу се трудам преку разговор да и се доближам и постојано и објаснувам како функционира светот надвор од дома кога мама и тато не се секогаш присутни па како и сама мора да учи да се заштитува и така ред други работи. Сепак благодарам за одвоеното време. Ајде се читаме пак. Поздрав
Ајде и јас да прокоментирам на темава. Јас имам петнаесет години, речиси шестнаесет и знам како одат работиве. Мајка ми е самохрана мајка, потешко е да одгледаш дете без втор родител, тоа е факт, но и мене ми било тешко и сè уште ми е бидејќи сум поделена на две страни. Таков е периодот секогаш бурно реагираме дури и за ситници, речиси секогаш сме нервозни и брзо се расплакуваме (барем девојчињата). Е сега, мајка ми порано беше умерена со казните, иако ме казнуваше за се и сешто, дури и да не сум крива, пак јас ќе настрадам. Многу работи имам пропуштено поради казните, не велам за казни од типот нема гледање телевизија, нема седење на компјутер, нема играње, туку не ме пуштала да излезам баш во периодот кога навечер не излегувавме никаде освен позади зграда, а единствено „излегување“ кога се дотерувавме беше кога одевме на родендени. Многу пати не сум била на родендени и екскурзии баш поради тоа што сум била казнета. Само јас и мајка ми знаеме колку сме пропатиле поради тоа, но сепак имам научено што треба и што не треба да правам и како треба да постапувам. Казните помагаат, не велам не, но кога не се чести. Мајка ми беше умерена со казните, но сепак јас бев таа што трпеше, преку казните и јас и мајка ми научивме многу работи и веќе подолго време не ме казнува, ниту пак планира. Пред казните бев премногу срамежлива и ќутлива, воопшто не разговарав со неа за моите проблеми, но откако престана да ме казнува почнав да и кажувам за се што ме мачи. Сега разговараме за се, сите теми се отворени. Многу нервози имала таа, многу нервози сум имала јас, плачела и таа, сум плачела и јас, се што има таа во животот сум јас па затоа се трудеше најдобро што може да ме воспита како што треба, да ме изведе на прав пат, бидејќи потоа со неа ќе се гордеам бидејќи таа ме израснала, затоа сега ја разбирам зошто ги правела тие работи, не и било лесно ниту на неа да ме гледа нервозна, растревожена и расплакана. Италиана, доколку навистина имаш причина - казни ја, но дозволи и да и дојдат другарките на гости, бидејќи ако и тоа и го забраниш ќе биде гневна. Доколку ти се умерени казните и те како ќе постигнеш резултати, но во спротивно ќе ги расипеш работите, кажувам од искуство.
Еве и јас да се искажам Живеам со двајца биолошки родители, одлично се сложувам со нив, меѓу нив постои и постоела љубов од кога знам за себе , исто така се трудат да ни ја пренесат на мене и сестра ми таа љубов, удоволени сме во умерени дози. И сега што ми недостасува мене? Мое мислење е дека воспитување на дете е најтешката работа. Кога се справувате со него во пубертет, па да му укажете да грешки, казнувања, насочување кон правиот пат. И со сето тоа се справува мајка ми, која да кажам на некој начин е по директна со мене во секој поглед. Имам ограничен излез и сега за сега нема прекршување на тоа правило од моја страна, ‘тешко‘ и е на мајка ми што немам проблеми со училиштето па затоа нема причина за да ме казни, ама ете се случувало за некој 1-ви мај да не ме пушти(мене на 13 години не ми беше дозволено со другарки на 1-ви мај), се случувало и да не бидам пуштена за прослава со друштво за Нова Година. Дека сум се нервирала и сум се затварала во соба - вистина е. Ама ете кога добро ке размислам, сфаќам дека е за мое добро, омекнувам. Сум им благодарна на мајка ми и татко ми што ме казнувале дури и без врска, за да ја знам вредноста на следниот пат кога ќе ме пуштат да излезам, или да одам на некоја прослава, и да ги почитувам и нивните правила што ми ги поставуваат или да покажат афторитет над мене. Имам отворен разговор со мајка ми, не и кажува се‘ . Општи дискусии, училиште, за љубов не коментираме многу многу бидејки знае дека на никого не се отварам на таа тема. Ајде да не отидам многу далеку: Италијана штом керка ти си дозволила да има слаби отцени - НЕ треба да и дозволиш да оди со друштво на 1-ви мај. Од причини што треба да го почитува твоето НЕ, да ги почитува твоите казни, и да разграничи дека основна нејзина обврска е училиштето. Можеби во афект ке се налути, ке тресне врата, ама верувај дека подоцна ке ти биде благодарна што не е запуштена.
Јас имав тежок пубертет. За мене девојчињата што урлаа и плачеа на песни и за дечковци беа смешни. Никогаш не сум се лигавела така,се ми било дозволено и да излегувам каде сакам до кога сакам, одлична бев затоа што сама сакав да учам, ама затоа бев екстремно нервозна. Викање, лупање врати, буткање се од биро и ред други работи. Најмногу од се го навредував татко ми Ама помина и тоа. И сега не сум многу смирена особа ама веќе не е пубертет Со татко ми односите се слични меѓутоа тоа е др приказна. Со мајка ми пред пубертетот бев мноооогу блиска, после тоа се одалечив немав потреба да и кажувам се. Сега имам ама немам навика веќе и не ми е згодно. Јас ако здравје имам некогаш деца ќе направам се за да можат отворено и секогаш да ми кажат што ги мачи, дали таа нервоза има причина позади себе или не и дали тој проблем може да се реши. Само едно многу добро памтам, ништо не ме вадеше повеќе од такт како кога ќе ми речеа: - Ај во пубертет си, ќе ти помине! Според мене целата поента е блискоста со детето да ја има секогаш и тоа да биде слободно пред вас и да се насмее и да се исплаче, да разговара за се што го интересира, да продолжи да бара совети од вас, да не почувствува дека затоа што може веќе да носи одлуки нема право да ве праша за мислење. Јас најчесто добивав одговор од типот па ти си знаеш голема си веќе. Да знам, ама чим прашувам сакам некој да ми помогне. Не знам можеби многу брзо созреав, можеби детството ми траеше кратко па затоа така и се однесуваа со мене, затоа што да јас сама можев и можам ама понекогаш човек има потреба да чуе и туѓо мислење особено од родител, а најважно е родителот да процени кога треба да го даде тоа мислење.
cao jas sum roditel kerka mi ima 12 god.. ja rodiv koga imav 19 god dosta mlada za se i sekogas sum imala razbiranja sakav d aimame odfnos majka kerka kao sto odesekogas sum sakala da imam jas so majka mi.. otvoreno razgovarame za s e.. i sekoi teskotii .. sto moze d agi ima.. na nejna vozrast ..zaedno placeme se smeeme.. no veke primetuvam .i me e strah d ane pocne da s eguse od mene .. bidejki sfakam deka blizinata tesko se dobiva. a lesno s egubi.. znam od iskustvo so majka mi i do den densen zalam sto ne sme bliski.. i si rekovso mojata kerka .. ke bidam sovremena majka.. . posle 9 god rodiv uste edno devojce.. mojata milenicka pocna so ljubomora.. stoe e do den densen..iako nikogas ne i bilo skrateno nisto.. sekogas e na prvo mesto.. no taa e sekogas ne zadovolna .. duri znae da mi odvrne kako da sum i drugrka.. sto malku me boli.. dali preterav .. vo nasata blizina .. dali premnogu sloboda i dadov nz sto d apravam.. mislam deka ..ja nemam vrednosta .. kako roditel.. razgovarame i z atoa .. sfaka deka gresi no potoa pak istat pesna dali treba d aja smenam taktikata malku po strogo .. ili? vremeto ke pokaze se.. inaku vo skoloe super.. pozzz [mod-kirilica:3t2a04gy][/mod-kirilica:3t2a04gy]
Навистина ви благодарам на сите за времето што го одделивте за да дадете коментар. Токму така како што си мислев. Премногу допуштање не е во ред, додуша мојата керка не е била никогаш оставена онака да прави што сака. Секогаш си велам малку повеќе ке и дадам слобода па потоа малку ке ја закочам работата и така. Сега знам дека сум на добар пат околу давањето и земањето слобода на керка ми јас се плашев токму поради периодот во кој таа е сега 13 год. сакав да знам како ке ме доживее со тоа мое реагирање. Ви благодарам посебно на девојчињата кои искрено ми пишаа. Инаку на 1-ви Мај не отиде и времето ни беше во прилог, дожд, на почеток малку ја запна ама после разговорите се беше Ок и не притискаше воопшто. Потоа отиде на прошетка со мајка ми и татко ми и така беше задоволна.Тешка е улогата на родител ама секое залагање за детето се исплаќа. Пред некое време сакаше да излегува на прошетка во сабота и преку ден 2 часа и навечер од 7,30 до 10 ама после миоте укажувања свати дека така не и е дозволено и сега сама си планира ако излезе преку ден знае дека навечер нема излегување. Ова го кажувам дека со разговор и упорност се постигнува резултат. Секое добро и поздрав ве читам редовно. Чао
Јас да ти кажам Авита од моја перспектива. :geek: Додека не созрее доволно керка ти, ке биде љубоморна на сестра и, ама ке помине и тој период за некоја година и ке сфати дека нема потреба од тоа, тогаш ке сфати дека некои работи имаат поголема вредност. Второ, одржувај блискост со неа, но не да е тоа премногу, да биде на некоја умерена граница бидејки детето не е убаво да биде многу приврзано со мајката, а пак ниту да е многу оддалечена, значи потребна е некоја златна средина. Тоа значи дека треба да ти се доверува - ама не потполно за се‘. Ова го кажувам според мене бидејки и јас не сакам многу да и кажува на мајка ми, ама таа ме сфаќа, ке потпраша за нешто, ако незаинтересирано и одговорам или не сакам да и кажам тогаш не напнува многу, ако е потребно ке кажам самата без некој со сила да ме тера. Трето, голема слобода - не ке е на арно. Да не те плашам, ама тогаш може да скршне по лош пат, а и мене тоа ме асоцира на незаинтересиран родител, па ајде каде сака да оди дететво и кое време сака нека дојде. Детето секогаш ке бара повеќе, ке плаче, вришти и лупа врати ако не му е дадено, ама родителот е тој кој е надлежен да му постави граници, да му биде афторитет и да се слуша неговиот збор. Бидејки ако сега многу и допушташ, или како што кажа дека ти одвратила, па размисли што би правела понатака. Тогаш нема да те ферма 2%. Само строго со децата, до некоја граница, така ке ги извадите на добар пат.
Vo vrska so ucenjeto jas mislam deka trebada najdete po interesen nacin da uci da i pomagate i da ja islusuvate isto taka i vie treba da i kazete deka toa ne i e ovrsak teka ne e ucenje deka toa e znaenje taka ona ke go nema toa ko tovar kako ovrska ke ima kako nesto da proucuva taka i vie koga ne ste prisutni ona ke saka da uci no trudete se toa da bide po interesno [mod-kirilica:1ezy6q5i][/mod-kirilica:1ezy6q5i]
Jaс сум во пубертет и дома воопшто не ме разбираат,всушност се трудат ама и јас не сакам да им ги кажувам проблемите, едноставно не сакам да зборувам со мајка ми или татко ми за другарки,а не пак симпатии. И така мене врската со моите ми е од мала ќе ми се случело нешто ќе сум се натажела сум молчела не сум им кажувала па затоа веројатно по моја вина односот и со мајка ми и со татко ми ми е навистина лош. Нема никакво разбирање ни од нивна ни од моја страна се е некако „роботски“ како да им е задача да ме нахранат, да ми купат тоа што ми е потребно(ама навистина потребно нешто друго нема шанси) и воопшто не се чувствувам како да сум дел од тоа семејство некогаш си мислам дека сум посвоена... Не им е нешто да поминат време со мене онака бидејќи сакаат бидејќи сакам туку се како одговорност...
Имам 14 години и според моите сфаќања и досегашното искуство кое сум го имала ќе го напишам следниов пост кој според мене е правилен. На кој не му се допаѓа го почитувам и неговото мислење. Моите дома се однесуваат со мене малку повеќе од просечната строгост. Не можам да речам дека се многу строги кон мене, но не ни ми допуштаат се. На пр. некои кажаа дека имаат излез до 12, но јас имам излез до 11 и 30(со молење и тоа дека е лето) и морам да бидам дома точно на време. Збориме за излегување во мојата населба, не по кафичи, град.. И моите другарки ги пуштаат до толку па за тоа сум делумно задоволна. Е сега, кој е проблемот. Не велам дека моите родители се старомодни. Се однесуваат долично за годините, но сеуште не разбираат што се случува во денешниов свет. Не знаат што прават децата од моја генерација. И баш ми е криво заради тоа. Кога би знаеле што прават, а знаат дека јас тоа не го правам би имале поголема доверба во мене. Мајка ми не е строга. Секако не ми дозволува да имам дечко или да скитам насекаде, но во одредени граници кои и мене ми се доволни ми дозволува. Но татко ми е многу строг. Секој прв одговор му е-Не може. За што и да е. Подоцна можеби ќе ме пушти, но бидејќи јас сум во пубертет и веднаш ми ги повредува чувствата реагирам бурно. Најмногу ме нервира тоа кога ќе ми речат: А таму ќе има машки? Да не си со машки излезена? Доброо бре луѓе, па луѓе сме, зарем ќе се делиме на машки и женски..Мајка ми кажува дека порано се дружела повеќе со машки отколку со женски, а сега тоа не го почитува. Па барем не кажувај штом не ме пушташ. Еве што би побарала јас како тинејџерка од моите родители, што би дала на моите деца и што мислам дека денешниве мајки и татковци треба да им дадат на своите деца: -Нека имаат ограничен излез, но притоа би се консултирала со родителите на нивните другари/ки за да имаат ист излез, и по можност би им дала 10-15 минути луфта за ако закаснат(која ите како ни е потребна, понекогаш се случува да ни се случи нешто по пат, на пр мене лично да ни застане некое куче или кола, па кружиме од друга страна и сл.) -Нека се дружат и со машки и со женски. Можеби ова сега не им значи многу но подоцна кога веќе ќе почнат да се заљубуваат вистински, нема толку лесно да бидат излажани од некој од спротивниот пол. -Нека учењето им стане навика и единствена причина за која ќе добијат се што ќе посакаат. Одличните ученици сакаат да им се наплати трудот иако впрочем тоа е за нив, но сепак сакаат да добијат нешто повеќе од тие со послаб успех. -Водете се според денешното време. Неопходно е. Додека вашето дете ќе ги гледа другите околу себе што прават, а вие не му дозволувате, кога ќе го пуштите ќе биде како бесно куче пуштено од синџир. -Љубов. Померете ги границите за возраст и дечко/девојка. Младите сега побрзо созреваат и кога ќе дојде време според нив да имаат дечко/девојка нека имаат. Тоа го кажувам од искуство(не лично) бидејќи имам една другарка која се криеше и направи глупост ама подобро да не коментирам на таа тема. Нека ви се отворат за симпатии и љубови, така да вие ќе бидете во тек како се развива вашето дете. Толку од мене, за дополнителни прашања ЛП
Си ги читам претходните коментари во темава и чудно ми е што среќата ми се насмевнала во ова поле. Обично тешко се снаоѓав со родителите. Секогаш на крај плачев, затоа што никој не се обидуваше да ме разбере. И моите не се ништо поблаги, сакаа да ме држат по некоја строгост, но јас им пристапував на погрешен начин. Сакам да кажам дека за се што сакате да разговарате со родителите (пари, излегување, друштво ) најпрво и основно што научив е дека полесно ќе прифатат ако удрам на шала, весела сум, дури ако треба и си потпевнувам, ама се тоа да изгледа пријателски настроено. Мене порано кога ќе си дојдев од искачање ( како што имам и напишано ) ќе ме тормозеа прашања до бесвест.. сега може и да се легнати на спиење. И сега ме прашуваат со кого и кај сме биле, ама не онака заплашувачко. И за се тоа што сакате да го постигнете треба трпение, дури може и некоја недела целосно неискачање. Треба јасно да им зацртате, дека вие успехот не го намалувате ( да им ги покажувате исклучиво само петките, јас им покажував еден исти тест околу 3 пати, колку нели континуирано добивам оценки ) Кога ќе си дојдете од искачање задолжително е да бидете нерасположени додека не упали ова. Ќе зборувавте како сте се скарале со другарките, ве извисиле, и секогаш ама баш секогаш - Јас порано си дојдов дека ми беше глупаво, сите други останаа. Ако некој ден не ви се искача, ќе потенцирате - Глупаво си поминувам и затоа не идам. Особено ќе гледате да се спријателите со повлијателниот родител ( кај мене мама )... Малце изгледа лошо, злобно и што ти знам, ама ја вака никогаш не сум била повеќе сплотена со семејството. Тие знаат скоро се а сепак не се бунтуваат. И порано можеа да ја имаат истата доверба во мене но имаа некоја предрасуда дека : - Сигурно на овие години ме лаже, такви се децата тогаш. И се водеа според таа неточна логика. Излегувањето не ми е ограничено, додека беше школската година, околу 12 моја граиница, а сега може да претерам или да се вратам многу порано. ( ве молам без критики за ова) Знаат дека сум со моето големо друштво на кое му веруваат затоа што со нив пораснав. Има машки ама нема никакви симпатии, додворувања затоа што сите сме другари и ништо лошо неможе да се случи. Алкохол у уста не ставам, не ми ве тоа воопшто убаво, пред се горчи. А за пари, најчесто ги трошам моите, од родендени, празници, поолуматурска, иако моите ми даваат. Ама и онака секој ден имат трошоци, некако немам грижа кога сум со мои пари. Самата знам што правам, кај одам, со кого се дружам, кога видоа дека повеќе пати направив добар избор им објаснив кои се добрите причини, знаат дека нема да тргнам по лошо. Се грижат како секои родители, ако не ме прашаат веќе сама чуствувам потреба да им раскажам, по навика. Послободна сум во душата кога знам дека нема да викаат, а тие не викаат затоа што нема причина.
Ве сфаќам јас совршено девојки. Само немојте за се да се вадите со пубертетот, бидејќи сте во тие години. Многу грешки од тој период се препишуваат на пубертетот,а не е така. МисКапкејк мислам рече погоре дека несака да збори со нејзините за другарки и симпатии. Па јас како на мајка ми што можам и одсекогаш сум можела да и кажам се, на никој друг неможам. Тие ни се родители. Сакале-нејќеле да прифатите, тие ни мислат најдобро. Не е поминато многу време од кога јас бев во пубертет. Границите се поместени. Јас имав излаз до 10 ипол. Во 10 и 35 веќе ме бараа. Негде втора од средно добив дозвола докаj 12-12 ипол. А комотно можам да кажам дека ништо не ми фали. Муабетот ми беше... Родителите се трудат околку нас, треба да се возврати и од наша страна со разбирање. Со моиве 20 години имам разбрано без разлика дали имаме 5, 35, или 55 години секогаш ќе сме нивни деца, мали, на кои им треба заштита
Леле Лин, значи потполно се согласувам со тебе. И Пинк, фала многу на советите да знаеш дека и јас имам користено некои од овие фрази и ретко кога, ама сепак ми помогнале. Значи, Лин ова кај татко ми повеќе се случува во одредени ситуации, ќе треба да излегувам и тој веднаш, а ќе има ли машки таму? Аха, а имаше ли машки таму? Како и прво и прво, и тој самиот е машко. И тој на оваа возраст (14 години) сигурно излегувал и со женски и со машки, правел глупости, имал девојка и слично. Ние со машките сме од прво одделение заедно, од кога почнаа луѓето да се делат, или не како порано поарно да не стават женските во посебно женско училиште, машките во машко и воопшто да не се гледаме? Дури во школо не местеа машко до женско, а ние упорно се преместувавме да седиме женските заедно. Јас имам излез до 10:30 а мојата другарка, што сега заврши седмо во населба има излез до 12 а во град некаде до 10 часот. А јас во град имам најмногу до 9, да сум се вратела пред да се стемни нели. Не сваќам што им е проблемот со она, врати се пред да се стемни? Јас не барам многу, само сакам да имам излез како другарките од класот, а ете предност за тоа е тоа што можеме и заедно да се враќаме, можат да ме испратат и слично. И баш пред некој ден бев излезена во населба, и беше некаде околу 10 часот. Се договоривме со две другарки да се сретнеме со нивни другари кои јас ги знам онака, и да седиме во нивното училиште што се наоѓа малку погоре од нашето. И во 10 за 10, ете го неизбежното ѕвонење на татко ми. Веднаш, настапува со неговиот арогантен глас, каде си ти?? Со кого си, што правиш, ајде веднаш да си се вратила дома! А знае дека се враќам во 10 ипол ама упорно се прави како да не знае. Јас му реков, знаеш дека се враќам во 10 ипол, ете прашај ја и мама. Тој, еве ја и мајка ти наредува веднаш да си се вратела дома. А што е најлошо после видов дека ме излажал, мајка ми воопшто не рекла ништо. Додека зборувавме, машкиве нешто се дереа и тој ахаа, кои се тие машки со вас? Што бараат со вас? И јас убаво му реков, другари, му реков чао и му спуштив зашто бев на работ на експлодирање. Најлошото е што ова не се случува еднаш, два пати, макар и три пати, ова ми се случува секој ден кога излагам, мораат барем еднаш да ми се јават, да ме контролираат и да бидат полни со недоверба кон мене. А што ќе се случи кога ќе тргнам во средно? Кога ќе треба вечер да се враќам од училиште? Мајка ми постојано повторува дека во средно ќе имам ново друштво, тогаш ќе излегувам. А што, сега ми е забрането да излегувам? Некои деца, вклучувајќи ја и братучетка ми кога заврши прва година беше на одмор заедно со нејзиното друштво. Ако сега имам излез до 10 и 30, до колку ќе излегувам кога ќе почнам да одам во средно, нели тогаш сите ќе излегуваат до 12 ипол, 1 часот.. Не ми замерувајте, но мене ми е доста. Ќе речете, ама родители се, се грижат за вас. Па има илјадници други родители што се грижат за своите деца па не се однесуваат вака со нив. И родителите на моите другарки се грижат за нив, па сепак ги пуштаат да излегуваат. Ако се грижат, тоа значи дека не треба да ги пуштат од дома? И како што рече Лин, подоцна кога ќе го пуштите своето дете тоа нема да знае на која страна да се сврти и ќе биде како бесно куче штотуку пуштено од синџир. Еве, јас самата признавам дека тоа што ме држат вака строго не им врши ништо добро, само е полошо зашто јас самата имам направено некои глупости кои верувам дека немаше да се случат ако тие имаа поголема доверба во мене и ме пуштеа да бидам послободна. Се согласувам исто и за 10-15 минути луфта. Може да излезе нешто ненадејно, ете како што кажа и Лин и на пример некогаш ги чекам уште 5 минути да се спремат и моите другарки, па да ме испратат, па можеби ќе сретнам некоја другарка, ќе ме задржи за муабет (ова мене ми се има случено.) . Кога ќе се обидам да им објаснам, пак не сваќаат. Сега задоцни, затоа следниот пат ќе се вратиш за 10 минути порано. Се мислат дека ги лажам, ги маткам и слично. Преку глава ми е веќе да си одам прва од сите другарки, па и тоа е лошо, да одам сама без никој да ме испрати. И премногу глупаво ми падна кога тој ден кога бевме излезени со другарките и другарите од другото школо, и тоа едно дете од нив навистина ми се свиѓаше и требаше да бидне нешто ама морав да одам дома.. кога ме прашуваа сите, тее зашто мораш толку рано да си одиш дома, сите ќе седиме до толку и толку, ајде па ќе те испратиме после. Туку, ако продолжам да раскажувам.. никогаш нема да стигнам до крајот, зашто е предолго. Некогаш и родителите нека сватат дека и нас ни треба поголема слобода, а не ние цело време нив да ги сваќаме.
АА, не дека се правам паметна, ама немојте да се лажете дека другите родители не се вакви. Мислам сега, некои повеќе, некои помалку строги, сите си се грижат за децата. Вие ги гледате само тие што остануваат до кога сакаат, а тоа е сигурна сум, 1 од 10 деца. На крај краева, вие да имате дете на 13-4 години ќе си го пуштате до кога сака и кај сака да оди ?? Мислам дека нема. Најдобар начин за смирување на ситуација е техниката - менување на улоги. Родителите во улогата на деца, да се потсетат дека и тие еднаш биле деца а децата во кожата на родителите. Веднаш ќе ви се смени мислењето, верувајте. Не се секирајте, за 2-3 години нема ни да се преокупирате со овие работи, родителите ќе се смират, вие ќе се смирите, хормони на ниво и сите среќни и задоволни.
Што и да правите, јас би ви рекла само да бидете искрени. И да направите глупост - кажете им. Само така ќе знаат дека им кажувате се`. Сега, треба да има некоја граница и паралела, да не се претерува со детаљи, но како што кажа Пинк, на шала се` ќе помине. Подоцна зборувајте им со тоа што ќе знаат дека се каете за глупоста што сте ја направиле. Барем јас вака се извадив во саботата кога бев сателит. Е сега, добив една лекција, т.е. зборување како не треба така да правам, ово - оно, ама им кажав и јас пар реченици со кои сфатија дека се каам и дека сум извлегла поука. Значи кај мене пали ова секогаш. Мада и моите веќе знаат дека никогаш не лажам за ништо. Додека околу излегување повторно поради ова немам проблеми, им кажувам каде ќе одам, со кого, доколку се задржувам им ѕвонам да си легнат. Често и кога одам со друго друштво кое не живее во моето маало мајка ми во ниедно време ме чека на автобуска кај што ме остава таксито. Така да, довербата е клучот - барем кај мене.
blueeparadise, мило ми е што се согласуваш со моето мислење, но сега ќе ти кажам нешто. Во светот се е неправда. Постојано околу себе ќе гледаш некои луѓе што се понапредни од тебе. Без разлика на изглед, социјален статус, однос со родител и слично. Сети се и на оние кои се подолу од тебе. Јас кога ќе добијам напад на нервоза токму поради овие работи веднаш помислувам на оние деца кои воопшто не излегуваат. Еве, имам една комшика, врсничка, од иста генерација сме, па воопшто не излегува. Само пред куќа со братучедите(кои се 1-2 и повеќе години помали од неа) Навистина ми е жал. Комуникативна е, нормално девојче, но ете ќе си остане затворена со надворешниот свет. Се согласувам дека родителот има најголемо влијание за карактерот на детето. Ако родителот правилно го воспита, а истовремено обрне внимание на желбите на детето тоа ќе биде нормално, со одличен социјален живот, почит и култура. Ако го воспитува со лоши воспитни мерки како што се казни, ќотек и слично детето можеби сега ќе биде мирно, но подоцна кога ќе влезе во светот на возрасните ќе биде арогантно, невоспитано и некултурно, едноставно ќе сака да надополни она што пропуштило кога било дете. Ако не го воспитува, му даде преголема слобода детето ќе биде како во претходниот пример, плус ќе може да направи некоја поглема и посериозна глупост. Родителите всушност не сфаќаат дека со држењето на своето дете во стаклен оклоп всушност ја влошуваат состојбата. Јас ги разбирам дека сакаат се најдобро за нивните деца, но како што кажа Дузи, нека ја сменат малку улогата. И повторно ќе напоменам, немој да се огледуваш во другите. Јас сфаќам дека малку и твоите претеруваат, но нема ни всушност што да се прави. Јас во краен случај сменив друштво. Поранешното друштво сакаше да излегува до покасно, па си фатив ново друштво со поприбрани деца. Разговор искрено не помага. Џабе се тие празни муабети. И, еве еден типичен пример зошто да не се огледуваш на другите. ИмаВ една другарка, се и допуштаа, одеше каде сакаше, беше опуштена со мајка и и татко, воопшто не и беше гајле за никого. И што направи? Уште од мала почна со мување, дечковци.. А најстрашното што го направи, подобро е да не го споменувам. А врсничка ми е. Така да, неможам да се огледувам на некој друг, не значи дека ако она се Спојлер е*ела треба и јас. Се надевам дека кога ќе почнеш средно ситуацијата ќе ти се подобри. Се најдобро
Фала ти на искреното мислење. А јас па највеќе мразам неправди и не можам да трпам авторитет, и на пример кога треба на другарка да и кажам извини, тоа лесно ми излетува од устата. Но, ако станува збор за некој дечко или пак моите, нема шанси или пак многу ми е тешко да го изустам тоа едноставно, но сепак големо зборче. Секогаш помислувам на оние што имаат помалку од мене (барем оние што јас ги гледам.) , ете има една другарка што ја пуштаат до 10 часот, нема некоја голема разлика, ама ете таа е само една. А сите други ги пуштаат до подоцна. Јас не сум баш таква личност да сака да седи до многу доцна, јас само сакам да седам толку колку што ќе седат и другите мои врсници. Една причина затоа е и како што кажав, за да може да си одиме заедно дома. Да, најискрено моите претеруваат. А сите велат - разговор, разговор, разговор.. Епа тој разговор не помага баш секогаш. Истиот тој разговор го правев со мајка ми пред едно две недели, кога татко ми беше на работа зашто таа е помека и и реков дека не планирам и ова лето да го поминам исто како претходното, ова ми е последно лето и би требало да ми биде најубаво и незаборавно (велам последно зашто потоа тргам во средно, нема да успевам да се гледам толку со старото друштво.) Се обидов да бидам најискрена, пријателски настроена но едноставно се што беше во мене мораше да излезе . И што постигнав од тоа? Мајка ми постојано ми велеше, аха да да, добро, аха.. Ајде, веќе досадна стана со овие муабети, секој ден ми ги збориш. Што не е баш вистина. Уморна сум, ми се спие, имам работа.. Јас кога и да се обидам да зборам со неа, таа секогаш излегува со овие оправдувања. После некој ден јас бев кај вујко ми и се вратив околу 9 часот ама тој ден се договарав да излезам и со другарка ми. И кажав на мајка ми и таа веднаш ме пресече со поглед и фати да ми вика, што е ова волку касно искачање, да си се вратила во 10. Па некако успеав да ја измолам и ми ја помести границата во 10 ипол. А претходното лето излегував до 9 ипол.. А она што го направила другарка ти, навистина е срамота. Тоа е лошо за неа, и воопшто не е за фалење да го направиш тоа на овие години. Што и да се случи, јас тоа никогаш не би го направила. Прво мислам за себе, а потоа што би рекле другите. За во средно, јас мислам дека ситуацијата ќе се подобри ама сепак, сакав ова лето да ми помине најубаво со старото друштво, да го искористиме барем ова време што ни остана. После знаеш како е, школо, обврски, запознаваш ново друштво.. Како и да е, фала ти.
1 Правило: Пробај да бидеш миленичка на твоите. Имаш брат или сестра? Кога ќе направиш нешто лошо, макар и да е мала работа, научи се да се извинуваш. Ќе речеш: Извини тато/мамо! Луѓето обрнуваат повеќе внимание и го запаметуваат извинувањето кога ќе им се обратиш само ним и ќе го кажеш со убав тон. Кај мене тоа пали. Истото се случува и кај мене, но во тој поглед сум задоволена. Затоа и сменив друштво. Знам како ти е, и мене ми беше така кога сите сакаа да седат до 12 а јас неможев и сите во мене гледаа, како да сум некое чудовиште! Сето ова ја укажува незаинтерисираноста на твојата мајка за тебе. Ти и самата си знаеш немам што да ти објаснувам. Можеби тоа што таа не ти се јавува доведува до знаење дека не е многу заинтересирана за тебе. Можам да кажам дека со разговор со татко ти во овој случај повеќе ќе постигнеш. Да бидам најискрена, јас понекогаш плачам. Плачам за нешто, и понекогаш помага. Незнам кај тебе, ама моите тоа ги омекнува. Па и со нејзиниот пример научив многу. Си се тешам самата себе дека кога би ми допуштиле повеќе, можеби би направила таква глупост. И многу научив од нејзиниот пример. Повеќе не верувам на секому. Нема проблем, ако некогаш ти треба утеха или совет побарај ме.
