Ваши дела – поезија или проза

Ќе ти ја подарам октомвриската есен за паметење,
со златно сонце во очите,
затоа што си посебна и ги негуваш моите чувства,
како никоја друга, пред која молчат и боговите.
Ќе ти ја подарам љубовта со која светат ѕвездите на небото,
за која пишуваат поетите,
со пресни и минати стихови,
во иднината запишани.
Ќе те бакнам сосем случајно,
да заврнат дождовите,
да ја натопат земјата сушна,
со акорди сити,
сини,
душата што ја милуваат,
за едно ново постоење.
Ќе те воскреснам од мртвите за да те допрам уште еднаш,
последен,
кога муграта умира,
шепотејќи ја вината,
поради која се сретнавме сосем случајно,
на работ од бездната,
покриена со полноќта и сатенот од посакување.

 

Чекорејќи така полека, но силно по патот го слушаше татнежот од возот што иташе по шините под неа, и се роеја во неа безброј мисли.
По кој пат да продолжи сега таа?
Плаче небото, плаче и таа.
Сонцето после изгрева по дождот, сега веќе е нов ден.
Оди пак по патот, следејќи ја одозгоре соколот во лет.
Купува два големи темно зелени куфери.Ги влече по патот до дома.Некој и дофрла: ,,Bon Voyage", таа само тивко и скоро нечујно одговара: ,,Merci".
После некое време, куферите се полни, а соништата празни.
Ја заклучува вратата, клучот го остава.
Остави и еден црвен фустан на закачалката во огромниот орман, како потсетник на едно минато, на се она што беше, а веќе не е и нема да биде.

 

Ноќта е јалова за нови нешта,
емоции ветви,
гледам во небото тажно,
сѐ е некако заминато онаму кај што сонцето зашло,
а некому во хоризонтот млад живот осветлува,
убаво и златно,
но јас не сум таму,
не ми е ниту местото,
можеби во некој бакнеж туѓ ќе се пронајдам и тоа ме насмевнува искрено и детски,
така тоа бива на работ од оваа земја,
во есента гнила и црна,
во пролетта шаренолика и нова,
на нечиј ревер што блеска.
Овде е темно, заборавено,
сенка на ѕидот,
силуета на тело што држи туѓина во себе,
која се радува ако месечината е дарежлива и подари сјај во очите,
знаејќи дека иако е отсјај,
но грее некако во душава,
искасапена од години и години,
стушена во својот спокој,
со кој ветрот ги ниша последните лисја,
пред студот,
од кој коските ледат,
а не руменеат како некогаш образите.

 

Го гледам небото под кое ме љубеше.
Го гледам небото под кое некогаш среќна бев, се смеев на глас и уживав.
Живеев поинаку, ме сакаше поинаку,
под тоа неби ме бакнуваше поинаку дури и ме гледаше поинаку. Кога ме гледаше како да се отвараа лавиринти пред мене, непознати патеки, подземни тунели. Денот не беше ден, секундите не беа секунди, воздухот не беше воздух. Беше повеќе. Со него се беше повеќе од што изгледаше, месечината светеше посилно, срцето ми трепереше побрзо, душата ми се смееше погласно. А денес, го гледам истото тоа небо, осамено, тажно, како да плаче по тоа наше време, го гледам истото небо и се надевам дека наутро и ти го гледаш со солзи во очите како мене.

 

Која си ти? Дали си љубов чиј траг времето се обидува да го избрише или си тивка болка, страдање чии солзи ги красат темниве облаци на небово? Дал си спомен закитен со бакнежи или си копнеж, мечта по минатото обременето со силни чувства, взаемни?
Која си ти? Емоциите твои ко нежен плач на виолината ги чувствувам, така нежно, продорно допираат до душава, милуваат, но и тагуваат по него....Молкум, нечујно се прикрадуваат до срцево, ко да ми велат, шепотат, погледни таа си ти, една на друга си личите, една со друга иста судбина делите...

 

Една виолина.Четири жици, четири мелодии кои раскажуваат по една приказна за љубовта.
Првата жица за искрената,
втората жица за разиграната,
третата жица за стабилната и
четвртата жица за длабоката љубов.
Сите исвирени ноти, сите мелодии кои настанаа по допирот на прстите по жиците на виолината, создадоа една симфонија.
Симфонија на љубовта.

 

Дојди,
тивко, сосем нечујно, на прсти,
ќе ти ја оставам портава трошна од душава подотворена,
дојди со кандило во рацете и однеси ги сета грубост и чемер од мене, што ми ги оставија нечии прегратки дамнешни, ко темен венец околу вратот, да ми тежат во сонот.
Дојди,
сега кога љубовта е толку кревка,
зариј ги во неа рацете до лакти,
измиј се со плачот нејзин и пронајди се,
воздигни ја од пепелта и не дозволувај да венее.
Дојди,
разбуди ме и шепни ми во муграта,
погледни ме,
има и други вистини и други очи,
од кои извираат солзи,
што течат и хранат корени нови,
радосници,
со кои се опиваат вљубените,
погледни ме и ќе ти посакам уште еднаш, добра ноќ.

 

Пред полноќ

Стоиме еден спроти друг,
на различни перони,
во овој живот восочен,
што се топи во ноќта,
можеби затоа ги мразам возовите,
не носат во различни насоки,
подалеку од нас,
која си и кој сум,
север и југ,
романтично совршени,
заспани на небото,
што имаме јас и ти,
истиот багаж на попатна станица,
на која разменуваме една врска,
испишана со линија поцврста од контраст,
испредена од очите,
два хоризонта еден спроти друг,
што умеат само да се погледнат,
да се прашуваат за нестореното,
а толку улици неизгазени и спомени неоживеани,
додека спиеш,
ги видов сказалките преклопени,
пред полноќ,
во тоа време чиниш едно сме,
будна си во мене,
но дали сум јас во твојот сон и што е тоа што ме тишти,
не ми дава спокој во самотијава,
која ми ја кршиш со твоето постоење,
ме мамиш во твоето царство,
лутам со мисливе чисти,
искапени во целителниот балсам на есента,
те замислувам во твојата постела,
ти ја мирисам косата,
милувајќи ти ја кожата нежно со прстиве без да те допрам,
ти ги слушам воздишките,
дишам со тебе,
ја осветлувам твојата божествена аура,
со украдени свеќи кои не растопуваат безобразно,
така сум опиен од тебе,
прекрасна си во сите пори на оваа ноќ,
во неа отвори ги прозорците и води љубов со мене,
како да е последна таква родена,
во неа истекувај и не вели ништо,
не вели,
ти добро знаеш зошто.

 

Правејќи така ситни чекори со едната рака држејќи го црвениот чадор, а со другата нејзината чанта, таа се потсетуваше на нејзиното минато, на нејзините спомени.
Светли како сонцето, мрачни како ноќта.Но, нели и кога ноќта е најмрачна, сонцето пак ќе изгрее.
Нов ден, нови мисли, нова надеж.
И после секоја бура доаѓа леснотија, зошто бурата сè чисти и зема со себе.
За виножито треба и дожд, не само сонце. Таа знаеше дека само тие што научиле како да танцуваат по дождот, знаат да го живеат животот вистински.

 

Во црнината на ноќта тивко ми се прикрадуваат твоите зборови, шепотат, зборуваат, носејќи ја тежината на денот, овенуваат и пак цветаат низ моиве мисли... Среќни, љубовни, но и таговни, копнежливи, скитаат, ја бараат мојава душа кој те чека да чукнеш, да тропнеш посилно и речеш, тука сум, овде сум...Но, тебе те нема, постоиш само таму некаде сокриен меѓу сонот и јавето, меѓу лагата и вистината,зад темнииот сокак на судбината стоиш носејќи го бремето на нашето постоење...

 

Прекрасно!

 

едновремено прекрасно и тажно...супер избор на зборови...

 

Измеѓу лагата и вистината

Измеѓу лагата и вистината,
можеш ли да ја напишеш болката на бели листови,
со прсти од сенки,
или не можеш.
Ќе ја сменат ли нијансата тие,
како овенатите во есента,
или ќе останат вечно млади.
Ќе беше ли подобро да бевме стари,
толку едноставни.
Да го миневме заедно сето она што можевме и не можевме сега,
а како круна на сето тоа,
брчките ќе ни личеа толку убави и престижни ко првиот мејкап на нашите нови лица.
Сѐ ќе заборавевме, смеејќи се со полни срца, гледајќи долго во синото небо, барајќи ја од хоризонтот да пристигне таа една љубов во раскошна кочија за да се распостели цветно пред нас,
дур ноќта стаса,
во полна чинија,
обоена во индиго,
со самата квечерина,
за мене,
за тебе,
за сите што некогаш љубеле и ќе љубат, поинаку.
Измеѓу лагата и вистината,
верувај ми,
ќе продолжиме ние да дишеме во нечии туѓи расплетени ребра,
од сончеви прамени,
и ќе се вратиме повторно преку образите на дождот,
натопувајќи ги сличните прегратки на нашите,
милувајќи лица налик на туѓите,
со исти сништа,
жедни за една поинаква биднина,
во која јас и ти,
штотуку зачнати,
ти во мене,
јас во тебе,
секој пат стануваме сѐ поголеми,
бремени од новото невреме.

 

Зошто оваа љубов задоцнета,
пали таен оган во твоето крило тиркизно,
да ги покрие нежно напластените лисја есенски што скапуваат на дланкиве,
кои ги носам на рацеве,
во длабочината на распараните чувства што ги носи телово во вениве од смртта постудени.
Зошто сега кога не знам да одглумам барем една пролет безгрижна и изнудам една обична насмевка на лицево,
со кое го сониш небото румено,
од сини пламени раскажано,
што ја греат душата и темно и светло,
пред очите на сонцето расплакано,
чекајќи го дождот,
во кој ја имаш истата болка со мојата,
како гердан околу вратот нанижан,
со бисери таговни, од шепот расплакани,
а толку мачни,
што ти живот вдахнаа,
да би заспала нежно врз мојот одар нем,
за уште еден последен збогум и капки среќа,
кои ги милуваш со твојата коса расплетена,
од светови и цветови згаснати,
од црното вино,
потешки.

 

Ја посакав ноќта повторно,
да се огледам убав во твоите очи,
од бога измолени,
со чиста става што красат олтари други.
Каде сме,
заборавени во чекалната од мермери трошни,
што љубовта ја бледеат во тенот на згужваните погледи,
од нечии лица туѓи,
а толку пресликани врз брчките наши.
Велам ти, а мислам на себе,
можно ли е да сме еден збор ракописен од заборавот напишан,
кој ветрот го однесе заскитан,
засекогаш со нашите усни, блиски.
Молчи дождот, во тишината негова трајат неродени стихови, од телово одродени, јачат, мрачат, муграт, да се разбудат уште еднаш, на сцената да заиграат и ја натопат земјата со свежа крв, за новото раѓање на сонцето, кое трепери во окото на месечината, пред да се скинат прангите ирисни од вековите трошни, после кои ниту бог не може да ги раздели.
Молчам јас, а во мене тој врне,
нежно тага толчи,
ко допир од самовила небесна,
тмурна,
што приказна раскажува,
за едно земско постоење,
после кое нема враќање,
во гробот кој душа не зема и вечно гори во кандилото за непознатиот јас и незнајта ти,
таму некаде од чекори изгазени за цветови нови со корени тешки.

 

Се пронајдовме во идилата на празнината, што ја поткопува секоја душа, во ровката земја на нејзиното безмолно шумолење.
Јас одевен во бисери љубовни на топлата пролет,
а ти жедна за едно поинакво сонце,
од виножитото опиено, летаргично,
со зрел грозд што врз усните бои, темен бакнеж.
Те засакав така лесно во една ноќ, што илјада брои.
Ми недостасува твојот збор,
кога пелтечи часовникот со сказалки румени,
пред полноќта што не дели во една сказна за поубави сни.
Така гламурно е небото ноќва и огледално,
во него душава ја гледам во твојта,
нели и крвта ја бакнува заскитаната квечерина понекогаш,
кога ќе здоболи до коска,
што не знае за крш.
Јас вљубен,
а ти насмеана до трепер,
стоиме недопрени меѓу јавето и дождовите од ноемвриските очи исплакани, долго, до нем, со стапала трнливи.
Среќа е нели, што капе виделина и се имаме некако,
дотолчени во ставата,
што не признава пораз,
а толку прекрасно стои.
И повторно есен,
развигорен и студен,
ветрот ми тихува сам во градиве,
каде си,
те бара срцево овенато,
повторно мислите ми лутаат,
без име и адреса.

 

Тихувам сама,
доцна во ноќта која се капе во
месецот млад,
нежно ми се насмевнува тој,
со пригушен зрак,
осветлува цветови,
розеви, црвени, бели, шарени,
цутат тие во срцево,
со опоен мирис
што трае и трае,
трага остава незаборавна,
со жубор од мисливе
кои ти ги преточуваш
во зборови милни, топли,
кои ко поројна река дотекуваат,
во својата снажност засилуваат,
секој ден посилни се,
секоја вечер постаменити се,
нив времето сојузник им е,
се бори, но и потклекнува,
збунет и зашеметен
од нивната убавина,
опиен од виното на вљубените,
кои со поглед се бакнуваат,
со мисла се допираат,
со слово се прегрнуваат....

 

Понекогаш не сакам да ме допира никој,
себичен и бездушен да постојам,
почесто да пишувам,
како што тоа го правам сега,
никој да не недостасува,
по некоја сенка можеби од дрвјата во градината,
знае да се наслика таа на каменот пред мене,
без да ме праша,
нека и биде,
можеби и мојата и пречи,
па не се буни,
шумоли штуро без лисја,
не е лошо друштво,
ќе потрае долго во ноќта.
Сакам само да ги слушам сказалките на стариот часовник од дедо ми,
неверојатно прецизен,
кој почина одамна,
дедо ми,
но не и часовникот, кој би рекол дека ќе потрае толку долго.
Одамна не сум свратил на гробот негов,
ќе појдам утре,
некако и времето штима,
за монолог разштиман,
ова не е ни поезија,
помалку стих,
ова е разговор без смисол,
ко свршување во презерватив,
на резервирана маса,
но,
нека има утре.

 

Оганот распламтен во каминот,
гори со жестината на твоите зборови,
неизговорени,
а сепак разбирливи,
црвенеат тие и блескаат во срам,
обвиткан во гревови бројни,
спакувани во тајни,
скриени во мистерија,
ко лампиони светкави,
украси на елката,
пред неколку часа накитена,
колоритна е таа, шарена,
зрачи со Новогодишна магија,
создадена од дланкиве мои,
разиграни,
со треперлив допир,
прашуваат тие,
уште колку празници ќе китат и слават,
радост дарат,
привидна, измислена, површна,
додека во срцево дождови лијат...

 

Ништо не е вечно,
ниту огнот кој се пресликува во очите,
ниту декември топол во градите.
Само сонот нема име и време во кое постоиме, а сите го сониме.
Воздишка во новиот ден е сѐ што имаме, сосем доволно да преживееме.
Боси се родивме, за со чевли да потраеме, со нив во гроб ќе заминеме, долг е патот на мртвите.
Само нека има надеж и грутка во чекорот, далеку ќе стигнеме.
Врви ноќта во река од зборови,
а ние беспомошни, во очај и тага и животот ни врви некако.
Велат животот е убав, со пранги од човек исковани.
Крвта тече и го помни заборавеното во убавото, со кое некогаш се восхитувавме.
Крајот секогаш готви помен и кога не сме присутни со умот и телото.
Од никаде доаѓаме,
за во себе да умираме,
без да сфатиме,
дека ништото е вечно.
Во боженствената комедија,
насмеј се и трај,
во предвечерието на глувата ноќ,
нека екоти и се кикоти безвремено,
допирајќи ја вселената смешна.