Ваши дела – поезија или проза

Пурпурна е ноќва,
тишината дише во неа,
под звезденото небо,
светлината занесува бледо и сенките играат божествено,
тајни носат во себе,
во овој магичен круг кој не застанува,
а времето тетовира и се сеќава,
повторно.

Месечината сјае,
ко сребрен медал врз градите искрени,
со вселената која шепоти,
страв и храброст, мир и хармонија, во ненапишана поезија.

Светулките понизно танцуваат разиграни,
врз белиот ритамот на срцето,
во светот чудесен,
под пурпурниот порив,
од кој нова беседа се ткае,
со очиве зимзелени, од дамарите истечени.

Далечни мечти летаат,
развиорени во мислите пловат безгрижно,
секој миг од нив и во нив е бесценет,
секој здив е радосен,
над слепите улици покриени со бела руба,
од надежта што се раѓа повторно,
дур пурпурна е ноќва,
а во неа и љубовта е повторно родена.

Затвори очи,
спиј спокојно,
ноќта е твоја,
таа во тебе живее сега,
жуборлива ко бистра река.

Пурпурна е вселената,
во соништата ти игра весела,
за вечно да остане,
во срцето твое,
со кое отчукува вечноста,
и од неа изгрева новото сонце,
сонце на младоста.

 

LEGENDOOOOO ♥︎

 

Те чекам..Ѕидниот часовник одбројува тик-так, тик-так...со поместувањето на сказалките нараснува и возбудава во градиве, илјада прашања го брануваат умов....
Те чекам... Стариот саат уште еднаш ми напоменува за минливоста на случувањево, за моментот што сега трае, додека шушкањето на собраниот фустан во неправилни набори ми ги иритира мислите....
Каде си?
Зошто уште те нема?
Реални можни сценарија спакувани во причина ми ги достави ти, твоите особини и карактер....
Сепак.... Еве овде сум сеуште, со очекување што лесно може да се стори во разочарување....

 

пораснав со романтични филмови. ги сметав за клише, но ги гледав. не бев од тие кои се воодушевуваат на замислата на љубов, мислев дека нема да се заљубам со толкав интензитет.
превртував очи секогаш кога некој лик ќе ја здогледаше "вистинската", импулсивно ќе решеше да држи говор пред неа- демек од секогаш ја барал и дека треба да замине со него веднаш, без двоумење. колку што се смеев на тие монолози, толку денес се држам за нив за да не се распаднам од чувства- која иронија.

љубовта кон неа ме обзема целосно, таа е единственото нешто за кое што сум сигурна. секое отчукување на моето срце е ехо на нејзиното име. сега сум копија на тоа на кое што се потсмевав, ѝ напишав писмо кога не ја ни познавав. сфатив дека мора да го доживееш за да разбереш, зборовите сè празни се додека не ги осетиш на своја кожа.

сè беше како на филмовите, освен тој типичен среќен крај-
не замина со мене, а ни од моето срце.

 

Совршенство!

 

Ех,да можам да ја вратам таа вечер,да го запрам времето.Само на еден миг,макар и да е еднаш,да можев да го пијам твојот поглед,да треперам и потонам во твоето присуство.Ех,кога би знаел како ме обземаш,душата,умот.Посакувам да запеам како славеј,а да одлетам како гулаб,нежно,невино и полна со љубов да слетам во твоите раце.Камо да можев уште еднаш да ја почувствувам топлината во твоите дланки,да се изгубам во мигот и да заборавам дури и на своето име.Ех,да можев…

 

Венеат твоите зборови, како исушени есенски лисја се прпелкаат од виорењето на студениот ветрец што ми го погалува лицето....
Како отпечатоци од прсти по снагава ги чувствувам изустувањата безгласни, твои, што ме прекоруваат.....
Како немирна силуета се појавуваш под светлината на полната месечина што блеска и со нејзиниот сјај ми го осветлува битието....
Кроце, полека доаѓаш и веднаш се губиш, плашејќи се од сенката што за навек ќе те брка... Бегаш, вечно прогонуван од една студена темнина....
За жал, засекогаш си осуден на неа, на нејзината борба со сончевата топлина и светлина....

 

Венеат моите зборови насушни,
и пред есента мината и пред пролетта праговна,
ниту ќе се смени некогаш крвта прогонета,
ниту вкусот на виното ќе сети нови усни,
ниту дамарите ќе отворат порти за нови бакнежи.
За жал, за тага, за бол искорнета од дното на душата, за смрт, во јад,
тоа сум и ќе останам.
Потпишан со ракопис од небесна светлина и очи со боја од бадеми.

 

Како светост стоиш пред мене и ја осветлуваш душава, ко скапоцено, највредно нешто те чувам и пазам, далеку, далеку од погледите на другите....
Со молитва те заштитувам, со убав збор те облагородувам, со поетично слово те воспевам.....
А ти немо стоиш, со лице на туѓинец ме гледаш и со саркастична насмевка ми се потсмеваш, љубовта ја тестираш..... Ја ставаш на кантар, шеговито дофрлаш.... За на крај да ја негираш и побегнеш, исплашен од емоциите, емотовно недостапен се засолнуваш во твојот совршен свет....
Ти посакувам среќен и исполнет живот, онаму.....

 

Мрак. Мртва тишина...
Едни зборови и мачна тежина што ја притиска душава, едно присуство што свирепо ми ја одзема леснотијата што награда ми беше....
Зошто, зошто помислив дека конечно се ослободив од искреноста што денес ми ја покажа?
Зар мораше мислите ко раскрилени птици да долетаат на рамово и да ме потсетат?
А толку многу не сакам да се дружам со спомените...
Мрак. Мртва тишина....
Срце сронето и меланхолија што во време ги претвара миговите.... А тие сеуште траат и којзнае дали некогаш ќе престанат...

 

Ноќва една ѕвезда згаснува....
Глуво доба и мрак,
тишина,
обоена со зборови-сивила,
толкувања,
претскажувања,
во спокој прегрнати
со темнина што извира,
та напојува воздишки тешки,
а тие,
во бол јачат,
преколнуваат и молат за крај....

Ноќва една ѕвезда згаснува...
Во црнината се прекршуваат сенки,
во заносен танц,
блескав од месечеви зраци
повикуваат еден живот,
шепотат за една душа,
мамат да им се придружи,
верен пријател да им стане,
во нови светови,
онаму,
каде тежини нема
и сѐ полесно е,
онаму,
каде ангелските песни
одѕвонуваат,
во едно збогум, најмили...