Ваши дела – поезија или проза

Беше изгубен,
некаде во далечините
на минатото,
сокриен во лавиринтот
на животот,
исчезнат во длабочините
на времето,
што тече и не запира,
ко река,
што не пресушува,
и извира од дамарите
на твоето срце,
та дотекува
во убав збор,
лечебни слова,
та искрена насмевка,
се црта на моево лице,
а тагата ја губи силата
зашто едно пријателство
сеуште стои и опстојува....

 

Еве нешто мое, се надевам ќе ви се допадне

Секаде во мене шепот одекнува,
гласовите во мене разговараат тајно,
но јас ги слушам јасно
зборуваат само за тебе.

Еден вели:
„Тој е силата што ме држи во мракот,“
друг шепоти:
„Без него срцето ми е празно и ладно.“
Тие се борат, љубовта ја расправаат,
гласовите во мене немаат мир,
само тебе те бараат.

Во ноќта кога светот спие,
во мене болката се крие,
твоето име го шепоти нежно,
да те заборавам знам нема да е лесно.

Во мојата душа се крева глас,
шепотот повторно те повикува, за спас.
Гласовите во мене се врзани со тебе,
дојди и од оваа болка ослободи ме,
пред да почне да се распаѓа се во мене.

 

Ти ги броев чекорите
додека си одеше
еден, два, три…
Првиот беше неверување.
Вториот – солза што не падна.
Третиот – крик внатре во градите
што никој не го слушна.
Ти ги броев чекорите…
не за да знам колку далеку ќе стигнеш,
туку за да го задржам моментот
кога уште беше мој.
Секоја твоја стапка
ја врежував во кожата,
како да можам подоцна
да те најдам по трагите.
Но трагите избледеа.
Ти исчезна.
Не се сврте.
А јас стоев,
со очи полни прашања
и душа што врескаше
без звук.
Ти ги броев чекорите
и секој звучеше како „збогум“
што никогаш не го изговори.
Сакав да те викнам,
ама зборовите ми беа врзани
со јазли од гордост и болка.

 

Не ги допирај пукнатините

На душава имам пукнатини
невидливи на око,
ама остри како сеќавање
што не сака да избледи.

Не ги допирај.
Не со зборови, не со тишина.
Тие не се рани што бараат лек,
туку белези што живеат
со свој јазик, свој ритам.

Секое „како си?“
понекогаш боли повеќе
од самата тишина.

Не се обидувај да ме поправиш.
Јас не сум скршена кукла,
туку мозаик од болка и убавина,
составена од парчиња
што научија да светат
и кога се распаѓаат.

На душава имам пукнатини —
не ги допирај,
освен ако знаеш
да љубиш нежно,
без желба да ме промениш.

 

Нежност во зборови

Ладно ти е?
Уморна си?
Се наспа ли?
Зошто молчиш?
Тажна си?

Обични зборови,
но во нив тлее нежност,
топлина што ги гали распуканите мисли.

Некои љубат со гласни зборови,
други со тивки прашања,
со погледи што велат „важна си",
со допир што шепоти „тука сум".

И тогаш, кога најмногу те боли,
кога светот станува тежок,
едно срце ќе пронајде зборови
што ќе те излекуваат
само кога ќе ти каже:
„Не си сама. Покрај тебе сум. Те сакам."

 

Разговори со срцевите шуплини

Кажи му на срцево да не вреска по тебе,
да не те бара во ноќите,
кажи му твојата сенка
одамна е исчезната.

Кажи му да не боли повеќе,
да не се врти во кругови
каде што те немам,
залудно да не те чекам.

Кажи му да не трпи за љубовта,
што во минатото беше вистинска,
а сега е само ќорсокак.

Кажи му да не се надева
на твоето враќање,
нека престане да се надева
дека ќе се вратиш,
дека нема да заминеш.

Но срцето не слуша,
колку и да му кажуваш не разбира,
не сака да се ослободи,
иако не си веќе тука,
иако знае
дека тоа е веќе изгубена битка,
иако знае дека нема веќе враќање,
тоа продолжува да вреска по тебе.

 

Седиме тивко,
под дрвјата што шепотат,
ветровите го носат мирисот на пролетта,
натопена со вчерашниот дожд.
Ти си конечно тука,
срамежлива и нежна во гласот,
погледот ти бега да не ги сретне очиве,
дур срцето ми трепери,
во времето занемено.

Дланкиве ги допрев со твоите,
грижливо и спокојно,
ко песна што расцветува,
ти замолкна во тишина,
но твоите усни велат сè,
не требаат зборови,
само ти и јас,
и првиот бакнежот на оваа стара клупа,
ништо повеќе,
нека остане наша тајна,
прва и најчиста,
дар за вечно сеќавање.

 

Поглед кон цветната градина

Сигурен чекор,
стапалки со таен од,
и еден скриен поглед
кон цветната градина.
Мали насмевки,
голема слаткоречивост,
убави зборови,
разиграни мисли....
Два гулаба шепотат
под дрвјата што шумолат,
нечујно,
ја молат пролетта
никогаш да не замине,
да не изгори
од оганот на летотото,
да остане окована
во моментот на сегашноста....

Шаренило од цветови,
украсени во леи,
со жиг од опојни мириси,
ги мамат да полетаат,
да ја раскрилат љубовта
во нова, штотуку купена руба,
што никогаш не изветвува
ама бледее,
во снажноста на честа,
што личотијата
во грдост ја претвара,
во бура,
што носи и коси сѐ пред себе,
та и скриеното го открива
да засветка во забранет сјај,
да се прикаже
во искреност и вистина...

 

Гласот на умот, ткаен од литерарна тежина е како нектар за духот. Секој збор кој одекнува носи со себе смисла и тивка убавина. Во тие мисли пулсира дишењето на книжевноста, богатството на внатрешниот свет и трепетот на создавачкиот ум.
Во секој здив се крие магија што ги ослободува мислите од тежината на секојдневието, носејќи ги на патување низ светови од светлина и сенки, низ надеж и созревање.
Како симфонија тивка што не заморува, туку воздигнува. Во таа тишина меѓу зборовите, се раѓа мир. И таму, каде што мислата допира до срцето, тоне душата, тивко, благодарно и целосно будна.

 

Во зората што цути врз лицево,
поробено од длабок сон,
каде погледите се допираат,
а срцата зборуваат,
на јазик ист, а потоа туѓ,
што во слово се навезува,
во очиве,
исцртано со светлина,
но и темнина
сѐ има свој рај, но и пекол....

Во метежот на мислите
што ги носи денот,
каде убавината се преплетува
со лошотијата,
а хаосот се меша со спокојот
та во скршени очекувања
окупира ум,
та царува ли, царува,
во тежината на иднината,
победена од мир и избавување,
наговестува,
за сѐ постои пекол, но и рај,
само потребен е моментот....

 

Тебе ќе те скријам и од ѕвездите,
ко тајна што шепоти во ноќта,
во тишината меѓу две безвремиња,
каде љубовта се чува и од самиот живот.

Ќе те завиткам во мисли недопирливи,
во вените на лисјата зелени,
со пролетниот здив затреперени,
ќе те сокријам,
како што дете ги крие сништата,
од грубите стапки во сивиот ден.

Од месечината ќе те сокријам,
таа премногу знае за сонувачи,
нека не свети во ноќта,
дур љубовта моја патува нежно со тебе.

Твоето име ќе сокријам во двете аорти,
ќе го поделам во срцево,
меѓу ребрава железни и усвитени,
како молитва без зборови,
божја и своја.

И ако некој пат ѕвездите се спуштат,
со очи жедни да ја откријат вистината,
ќе молчам,
ќе бидам камен сред студена река,
што љуби,
но не зборува.

 

Тивка летна ноќ, топлина што ја грее душата и ти, љубен мој....
Хармоничен пој на птицата што темнината ја пресекува со нежност и твојата прегратка, сакан мој.....
Светлина од една ѕвезда што паѓа и се губи во мојата штотуку замислена желба, душо моја.....
Недостапни светови во твоите очи и погледов што ги открива и освојува, најмило мое