Ваши дела – поезија или проза

Беше изгубен,
некаде во далечините
на минатото,
сокриен во лавиринтот
на животот,
исчезнат во длабочините
на времето,
што тече и не запира,
ко река,
што не пресушува,
и извира од дамарите
на твоето срце,
та дотекува
во убав збор,
лечебни слова,
та искрена насмевка,
се црта на моево лице,
а тагата ја губи силата
зашто едно пријателство
сеуште стои и опстојува....

 

Еве нешто мое, се надевам ќе ви се допадне

Секаде во мене шепот одекнува,
гласовите во мене разговараат тајно,
но јас ги слушам јасно
зборуваат само за тебе.

Еден вели:
„Тој е силата што ме држи во мракот,“
друг шепоти:
„Без него срцето ми е празно и ладно.“
Тие се борат, љубовта ја расправаат,
гласовите во мене немаат мир,
само тебе те бараат.

Во ноќта кога светот спие,
во мене болката се крие,
твоето име го шепоти нежно,
да те заборавам знам нема да е лесно.

Во мојата душа се крева глас,
шепотот повторно те повикува, за спас.
Гласовите во мене се врзани со тебе,
дојди и од оваа болка ослободи ме,
пред да почне да се распаѓа се во мене.

 

Ти ги броев чекорите
додека си одеше
еден, два, три…
Првиот беше неверување.
Вториот – солза што не падна.
Третиот – крик внатре во градите
што никој не го слушна.
Ти ги броев чекорите…
не за да знам колку далеку ќе стигнеш,
туку за да го задржам моментот
кога уште беше мој.
Секоја твоја стапка
ја врежував во кожата,
како да можам подоцна
да те најдам по трагите.
Но трагите избледеа.
Ти исчезна.
Не се сврте.
А јас стоев,
со очи полни прашања
и душа што врескаше
без звук.
Ти ги броев чекорите
и секој звучеше како „збогум“
што никогаш не го изговори.
Сакав да те викнам,
ама зборовите ми беа врзани
со јазли од гордост и болка.

 

Не ги допирај пукнатините

На душава имам пукнатини
невидливи на око,
ама остри како сеќавање
што не сака да избледи.

Не ги допирај.
Не со зборови, не со тишина.
Тие не се рани што бараат лек,
туку белези што живеат
со свој јазик, свој ритам.

Секое „како си?“
понекогаш боли повеќе
од самата тишина.

Не се обидувај да ме поправиш.
Јас не сум скршена кукла,
туку мозаик од болка и убавина,
составена од парчиња
што научија да светат
и кога се распаѓаат.

На душава имам пукнатини —
не ги допирај,
освен ако знаеш
да љубиш нежно,
без желба да ме промениш.