Ваши дела – поезија или проза

Еден јули, во омарнината на жешкото лето,со врелина ко распламтен оган, се сретнавме ти и јас....
Подадена рака и скршено его, отворено срце и повредена суета....
Безброј насмевки и разговори, испреплетени со по некоја шеговита досетка, зачинети со емоција, составен дел на многу дни нанижани во црн, бисерен ѓердан....
.......
Друг, поинаков јули, во квечерината на денот што се губи во прегратките на ноќта, те најдов тебе....
Една душа, понижена од суровоста на зборовите, мртва од куршумот на себичноста, најде утеха во твојата песна, во твојот лет и малите црни бисерчиња кои сакаат безусловно...
Трепетот на крилцата во дланкава е чиста, искрена љубов што се прелева во очиве, потсетувајќи ме дека чудата се возможни....

 

Кога ќе напишеш како се чувствуваш на парче хартија почнуваш работите да ги гледаш на друг начин. Дните минуваат а, низ нив нежно но, сепак силно се проткајува животот. И додека наоколу те гледам само тебе спомените еден по еден ги снемува. Летниот дожд ги брише сите лоши сеќавања. Позади мене останува сѐ убаво. Доаѓа подруго време. Време во кое ќе влезам моќно. Се прашувам само што ареса кај мене.

...
Не можеш да купиш кичма. Не можеш. Не можеш да купиш среќа, не можеш да купиш образ, не можеш да купиш талент, не можеш да купиш харизма. Кога некој ме повреди тој човек со мене завршил за век и векови. Само пополека излегувам од неговиот живот и со тој човек сум завршила. За тој што не ме сака јас не го сакам пак ни најмалку.

 

Тивка, летна свежина збогатена со мирисот на дождот кој штотуку престана да паѓа врз мисливе.... Тие, наместо да се смират, хаотично се бркаат, играат криенка, упорно потсетувајќи на тебе.... Всушност, патувањево разбуди делови од меморијава, која сакам да ја уништам како стар, потрошен хард-диск, да ја сокријам од себе, ама ете не успевам... Самокритичноста наместо сојузник, ривал станува, а сакам само да си ја простам мојава наивност и на моменти и глупавост...
Се борам со потребата да речам прости, но потоа следува прашањето дали суровата себичност го заслужува тоа....како и да е, недостигаш, а не треба, си го посакувам моментот кога твоите зборови повеќе нема да ја допираат душава убаво, но и толку болно...