Ваши дела – поезија или проза

Тишина.
Дали само два збора од длабочините можат да ја разбијат?
Дојде тивко, нечујно и на прсти,
слободно премина низ широко отворените порти.
Уморен од твоето лутање,
од пречекорувањето на разни прагови,
мирно се смести во центарот, во длабочината.
Те сонувам.
Поминуваш низ мојата улица,
без да се свртиш кон старото место,
кон куферот полн спомени,
насмевнат гледаш само пред себе.
На крајот те чека силуета скриена зад густата магла,
неа ја немаше кога гледав во твоите очи.
Тие ме маѓепсаа,
сјаеа посилно и од ѕвездата северница,
сјаеше посилно само во моите очи.
Срцето ми е полно со тебе, со спомени и со плашливост.
Додека ноќта ја спушта својата завеса
јас ти посветувам стихови,
безсмислено ми е се`,
но немам храброст лично да ти кажам што чувствувам.
Ја имаш контролата врз мене.
Трагам збунето по улиците, копнежот ме боде.
Сега само солзи се тркалаат по образите,
останав и без она малку што го имав,
останав без срцето, го зеде со себе.
Го остави оној куфер со спомени,
за да се потсетам на старите мигови.
Јас сум само обично детиште,
кое не знае што да прави со себе,
избезумена од многуте чувства кои талкаат низ мене,
но едно е сигурно, значајно, јасно и вистинско:
Те сакам.

 

За момчето со сини очи

Гордоста ми беше пријателка. Бевме едно исто. Дојде ти со твојата расипаност, под маска на преубавите сини очи во кои мојата гордост пропадна и се удави. Ме остави сама, без друшка. Ме остави со превез пред твоите лаги, твојата игра. Ме остави во бездна во која тонев полека, но сигурно.
Удирав со главата во ѕид обидувајќи се да го турнам, да те сменам. Но ти беше ти, ме остави да потонам. Упорно ја барав твојата рака за да се извлечам од калта и тогаш... Превезот падна, те видов тебе, вистинскиот ТИ. Ме турна од работ и ме остави на земјата. Бев валкана, нечиста, заглавена, уништена...
Но тогаш нешто се смени. Видов светлина. Ги фрлив розевите очила. Ја видов суровата реалност. Собрав сила и се подигнав на нозе. Бев посилна од се и верував во себе. Се потпрев на себе си. Од тогаш имам нова сопатничка, нова најдобра пријателка... ЈАС.
Ме научи како да совладам препрека, ме научи како да паднам и повторно да станам, ме научи дека животот е она што е, а не она што јас сакам да биде, ме научи да бидам јас. А сега си толку мал и безначаен за сите, но не и за мене. Ти си мојата прва грешка.

Ти благодарам.

 

( : )

Не можам
да напишам песна
ме затегна
среќа за ракав.
Вели - влези
во онаа врата
без квака
и со подадена рака.
Кон новите агли.
"Ти си круг, ќе се натиснеш!"


Се гледаме со неа.
Повремено.
Колку да се затопли собата.
Онаа
што кога завесите паѓаат.
Ние
водиме љубов.

 

Јас напишав една песна на англиски:

Dear separation,

Once upon a time, in a far away plain
lived a pretty princess which was very vain.
She didn’t have a mother, and was born too late
father loved her endlessly and gave her the name Kate.
Her golden locks were shiny, she left without a breath
a poor young commoner that for her made a wreath.
Every day and every night he sew the roses pink
just to see her magic smile on her face nobly wink.
Her lips to curve and cheeks to fold
for him could swap with any gold.
But Kate couldn’t value the tender love he gave
and rejected him cruely by sending a goodbye wave.
So was John crushed and wrestled in pain
the deep love he had was going all in vain.
Then he made a decision and on the road went
he neither said goodbye nor a message sent.
Time had quickly passed, the years had flown,
but beautiful Kate was still all alone.
She remembered the day when she rejected the lad
burst into tears and started feeling sad.
John felt the empathy and her miserability felt
so he came back to the plain and on her knees knealt:
“My beautiful princess, how could have we been apart?
All this time your gentle smile rooted into my heart.
And every breath I took, was just to see your look”.
Pretty Kate started sobbing and tenderly said to John:
“How have I never such a great present won!
You are my blessing, my curse, my all,
our love is so firm it will never tear nor fall”.
So they lived blissfully three beautiful years
without any fights or pain and tears.
Then the heinious and deadly war started out
when Kate found out, she started to shout:
“Please, I beg you, please don’t fight,
I carry your son, don’t I have a right,
to say I’ll live in agony whenever you’re out of sight!”
The woman started crying, his arms calmed her down,
it was killing him slowly - to have heard such a sound.
John took her hand and in the garden led
he sat her there and in desperation said:
“Oh what have you brought to my soul,
a reason to live gathered in a bow,
that hit me and destroys whatever stands,
created addiction on which it depends”.
“Hurry my love, an eternity I’ll wait”
he paced calmly and whispered to Kate:
“Do not be foolish I won’t be back,
but you of love won’t face a lack,
you’ll find another lover, don’t you ever cry,
I shall pray for you within the heavenly sky”
Then tears flew on her white, flawless face
and the world, for just a moment, stopped silently in their embrace.

 

Кујна

Со кружни тенџериња, лажици
и по некој нож
сечкаме сеќавање
праз, орудие на невозможната пролет.
Тропаме во кујната
на милост и немилост
на гладните стомаци.
Дадовме инструкции
како да се исполни просторот
со прав од брашното
песна на глувците
скриени под крцкавите маси
за месење.


Твојата рака и мојата
во двобој
меѓу спојлерите и тестата.
Грабаат од страста.


Врска немаш
а си ме закачил на врвот.
На твојата хедонистичка замисла.
Имам ореол од цвеќиња
моќ да ја замирисам
собата
после еден куп
воени преговарања.

Готвиме
што ли...
Љубов или одмазда.

 

Прашалник

Кога глупоста се мери
само со огласите во вторничките весници
а нашата младост е обесена
по донкихотовските ветерници
сакам да залегнам
во мирудиите напикани
по сеќавањата и плачките
на дедо старите марамчиња
од Тито значките.
Време што јазикот ти го поткаснува
да не можеш да изговориш
ниту една реченица.
Тогаш, земам виолински клуч
и кобајаги со него
ги отклучувам вратит
да слушнам од каде
врви музиката.
Што од некаде ми ја донесе.
Дури и кога белите влакна
на косата
стравот од меланхолија
се влечат по нас како лоша меморија.
Пак имам прашалници
дали ова е само можност
да се биде убиен за да се оживее
оставштина за некоја историја.


Да залегнам, од овде и сега
во онде и таму
да застанам на твоето рамо
(како був, или утка, сеедно)
пак ќе мислам
колку е долго да се биде краток во сонот
кога се будиш уморен
давејќи се во бесмислености
можеш ли да бидеш ист со себеси...
можам ли да бидам гола и боса
со мирис на возови, работа
свежо нанервирана кожа
кажи ми


Можеме ли
можам?

 

^ Пофалби за песната Прашалник, преовладува нов тон, нељубовен, а сепак на крајот има нишка - љубовност.
Носталгична, меланхолична, со зрак на оптимизам во состојба на прашинка.
Зрнце, ама важно.
Секоја чест за зборови како оставштина.
Му даваат душа на парчето, Шилеа ајде издавај збирка веќе!

 

За мене си роден

И кога среќата како свила те покрива
И кога тагата те боцка како коприва
И што ако љубовта длабоко в срце ја сокриваш
Несакајќи ти со погледот ми ја откриваш

И кога си далеку од тука
И кога си ми блиску... Слушај!
Моево срце за тебе чука
Една единствена желба- ти да си тука

И во ноќта кога се е мрачно, темно
Кога потајно дел од сонот ми земаш
Остави ми го најдрагото- себе!
Зашто овде до мене те нема тебе

Не колебај се драги, кон мене дојди
Не дозволувај така занесот да пројде.
Знам сега, Бог за мене те створил
За мене си од мигот кога се роди!

 

Некаде далеку

Преку бескрајно поле јас открив
Ме љубат едни очи топли,
Со љубов што душа ми покри
Едно име во срцево се сокри.

Преку зелени ливади јас имам
Срце што ми дава исконска сила
Полно со љубов, понежна од свила
Лебдам над рајот со небесни крила

Преку планина висока една
Имам голема љубов вредна
Солза бистра на лицево седна
Болка силна, срце ми стегна!

Те довикувам! Дали ме слушаш?
Дојди до мене...
И стопли ми душа!

 

Евтинија?!

Бесплатна ти е среќата од малите нешта
малечка и смешна, но дали и безначајна?
Бесплатна ти е и тагата,
дави се во горчина колку си сакаш, чиниш вино е.
И никој никому лошо,
зошто бесплатно е да се среќен или тажен.

Лесно ти е тебе, се на гага!
Зошто бесплатна ти е и мојата љубов
што безусловно ти ја давам.
Здраво за готово ја сфаќаш.
Зар мислиш не вреди да враќаш?

И бесплатни ти се сите бакнежи
и прегратки
и топлото местото во кревет
што љубоморно го чував цело време
за тебе!

Лесно ти е, евтин живот.
Чиниш среќата ти се смее...
А каде ти е сега среќната ѕвезда миличок,
кога мојата страст бара своја цена?
Мирисаш ли крај, или љубовта навистина цена нема?

Е да! бесплатна ти е и картата за живот,
не плаши се,
никој нема да ти ја земе,
ама оди живеј да те видам сега, без мене
не е лесно , нели?

 

Yes, i've lost my mind!

I wake up and the first thing that i think about is YOU. I'm struggling to fall asleep at night cause I'm thinking of you. Oh, what a guilty pleasure is just to look at you, talk to you. I love your smile. I love the way you make me laugh. Damn, you're asking who i am in love with, you're telling me that I'm mad about him.. How funny, isn't it? Cause the one that i love so is standing in the room, right now, right in front of me. Cause it's you. I spent hours and hours talking to you and never got bored. I could even spend my whole day just looking at you. Standing right here, beside you. I could spend a lifetime just looking into your eyes. When I'm with you time is passing by so quickly. Remember when you were sitting next to me, suddenly turned around and looked into my eyes, so deeply.. I wonder if you noticed, all the love that was inside them. I couldn't stand that look of yours, it was too tempting and so loving. It was the most beautiful moment in my life. I burst out laughing, just to hide my oh, so strong feelings that i felt. That was love, i know. This is love, that I'm feeling. But there's so much insecurity, fear and sadness in me too. I can't bear that pain of not having you and knowing that I'll never have you. You can easily turn my smile into tears and turn my tears in a smile. I love talking to you, whatever the subject and whatever the place. It doesn't matter. Cause we're here. I hate it when you don't even notice me. Don't talk to me. Don't smile at me. Than, all my happiness is gone. It all turns into dust. I feel anger and sadness and i just can't live with it. Just say you love me, that's all i need. Take my hand and kiss me. Be with me. Let me feel your touch on my skin, let me feel YOU. That familiar voice, that familiar face. Every time you touch me i feel so fluttering, so secure but so scared at the same time. Cause i know, i shouldn't be here, i shouldn't be with you. I couldn't, i mustn't. But at the time it doesn't seem to matter so. Damn, i like you, i want you, i LOVE you. I like your face, your touch on my skin, i like how funny you are, your EVERYTHING. But, you don't give a FUCK for me. You don't really care for me. That's just the way you are. I guess you leave many hearts broken.. Mine's too. I still hope for that day when you'll say: I love you! I miss you. Hug me, kiss me, your hands all over me. Oh, i'll never have that. I'll never have YOU. Damnitt.



P.S I love you. I'll never get over you.


ова само што го напишав, порано многу пишував раскази на македонски, незнаев тогаш англиски^^ И баш одамна не сум пишувала, сега ми дојде некоја инспирација.. Се надевам дека е добро. Пишете ако ви се свиѓа. И Shelea морам да те пофалам, стварно ПРЕУБАВО пишуваш.

 

Биологија

Оштетена ми е левата страна од косата ,
повеќе отколку десната.
Здробен ми е левиот дел од градниот кош,
посурово отколку десниот.
Левата хемисфера која расудува, логичари и помни
одамна ми е заспана.
А дозволувам дождот да ми ја мие косата,
како да не е оштетена.
Артерии да ми носат крв,
како срцето да не ми здробено.
Но, десниот дел од мозокот
фантазира, имагинизира
и пулсира од чувствата -
кон тебе.

 

Незнам. Најлесно е да се каже незнам. Но навистина - јас НЕЗНАМ. Што се случува? Зар сме изгубени? Топла соба, студено срце. Животот е пред нас - често знаете да речете. А што кога ќе те предадат? Што кога ќе те излажат? Животот продолжува понатаму.. да. Сигурна сум во тоа, но кога? Чекам веќе долго, на студената постела, не гледам како одминува времето - чекам твој глас, твој знак..нешто твое. Со секој твој збор се повеќе ме разочаруваш, повеќе не верувам во тебе. Но, знам секогаш ќе те сакам. Како можеш со тој студен тон, толку лесно да расудуваш?! Лесно ти е тебе, но ги кршиш другите. Сеуште се надевам, ќе дојдеш и ќе ме прегрнеш. Во најстудената ноќ, мене не ми треба ништо друго само една прегратка и збор. Неможам да те заменам. Што видов во тебе? И јас често се прашувам. Никаква убавина.. за да ме плени. Можеби затоа што си толку горд и самоуверен си играш со секого и секаде. Ах, колку лесно паѓам на само еден твој збор. Знаеш, ми недостасуваат тие денови кога зборевме со часови.. Знам не се многу одамна, но за мене еден единствен ден без твојот глас го чувствувам како вечност. Што е толку посебно во нашите разговори? Незнам. Повторно. Но, еден час со тебе ми поминува како минута. А јас сум ненаситна, сакам уште и уште.. Ќе те добијам ли некогаш? Ќе имам ли нешто твое? Во темните ноќи кога ќе не можам да заспијам, да го држам до себе, притиснато и да не го давам никому.. Еден единствен спомен од тебе, твојот мирис, твојата насмевка, твојот лик.. Сега веќе те гледам секој ден. Но, што ако ? Поминувам..и ништо. Погледни ме бар уште еднаш, за крај. Да потонам во твоите очи, толку длабоки.. Се уништувам себеси, со самата помисла на тебе. Со помислата на твојот допир, тој ненадминлив поглед. Но, не можам. Неможам веќе вака. Во моментов посакувам две работи.. Или да те имам засекогаш или да се избришат сите спомени со тебе од мојава глава. Да не се сеќавам, да не се мачам повеќе. А и можеби ќе дојде некој ден, кога ова ќе се случи? Којзнае. Незнам.

 

Zivotot e prekrasen, site lucje treba da se ljubat a ne vo nego da se gubat.

[mod-kirilica:l5m4bd8y][/mod-kirilica:l5m4bd8y]

 

Размислувам.Размислувам но сепак се е залудно.Овие мисли кои пловат низ главата само го зголемуваат чувството на празнина.Солзите кои се ронат по моите образи се единствените кои се со мене со овој момент.Ја чувствувам тишината на секаде околу мене.Зар е можно!? Зар таа се чувствува? Или јас сум единствената која ја вкуси лошата страна??Зошто морам јас да бидам жртвата на животот??
..Знам дека утре е нов ден и се ќе се заборави.Знам дека овие денови и чувства се минливи.Знам дека овие чувства ќе престојуваат во мене за кратко,но...знам и дека овој момент ми изгледа како вечност.Ова е само уште еден миг кое ќе отплови кон низата на преболените!Надежта е мојата верна пријателка која секогаш ми ја подава раката и ме повлекува кон светлата страна.

 

Aј и јас да се обидам да напишам нешто поезија..

Како просјак стоиш крај
патот, искинат до гола кожа
но не бараш ни скршена пара.
Раздаваш наоколу љубов
без ништо за возврат.

Но никој не сака да ја земе,
зашто таа е мала и скудна
и потсетува на улици пусти,
а тебе тоа душата ти ја пара,
делче по делче и веќе не си тој.

Поминувам сега крај истиот пат
но не те гледам веќе,
дали успеа цела љубов
твоја, да ја раздадеш за ништо?

Но не, тебе повеќе те нема на
овој свет, те раскинала болка
и тага, зашто луѓето денес
се сурови знај и на алчноста
и нема крај.

Не сакаат тие љубов,
бараат тие друго нешто,
што ти неможеше да им го дариш.
Но не вреди за нив ни солза
да капне, еве ако сакаш
може јас да земам дел од
твојата љубов, потребна ми е
и ветувам ќе ја дарам - на тој
што ќе ја бара за еден блескав
насмев во темниот и суров свет.

Добра е ?

 

Ништо не ме допира

Ништо не ме допира
јас сум само силна кора од градска бреза
што децата ја користат
да тријат стиропор од неа
правејќи снежни облаци
на нејзините подножја.
Во мене
годовите
се мигови што нема да ги заборавиш.
и ќе те болат во сон.
Предолго спиеш
како да ти објаснам...
Превисока ти е перницата.


Ништо не ме допир
дури ни кутијата спомени
што се отвара ко да е на Пандора.
Молчам, поважна ми е сопствената
внатрешна мелодија.
Секој е сам.
Кога му се нуди прегратка.


Затоа, ништо не ме допира.
Се’ и ништо е кажано.
Времето врви.
Не се сопира.

 

Интима

Место штипки и љубов
си делиме лажни комплименти.
Проституирани парчиња разговор
да одат, со алкохолот.
Нема надеж во онаа глава
кајшто место чистина
има паркирани автомобили.
Немам толку време
да бидам чистач
на неистражени улици.

Манично депресивни
се нашите погледи.
Во шаренилата на блескавите излози
и исполепените носеви
се вртиме во круг
сонувајќи да сме посебни.
Но.


Нема, нема вистински избори
Секогаш можевме подобро
никогаш не смееме полошо.
Изгрицкани нокти од невроза
за да се задржи сликата
во вкочанета поза.


Интима, тело кое ветува
простор да се исполниме со блуд.
Ах, не, ќе си речеш
не смеам, не сум луд.


Последната карта секогаш е кец.
Ракавот студи кога нема друга рака.
Остануваш да сакаш.
Како самец.

 

Лесно е некој да осудиш.
Лесно е да кажеш ти си крив/а.
Дали размислуваме за туѓите чувства?
Дали допираат до нас нечии солзи.
Дали некој се грижи за туѓата болка ?
Бевме,Можеби и сме. Ништо не е сигурно.

Зошто зборот извини е толку тежок?
Тежок да се изговори.
Полесно се кажува лажно те сакам од искрено извини.
Дали се се враќа? дали вреди кога си добар?
Не вреди.Не вреди ништо.

Се плашиме да ја почуствуваме среќата.
Знаејќи дека тагата е неизбежна.
Гледаме што побрзо да дојде кратејќи ја вистинската радост.
Се откажуваме уште пред да почне борбата.

Луѓе сме.Грешни сме.
Многу од нас не знаат да ценат нечии постапки.
Свесно или несвесно секој од нас повредил некој.
разочарал.
навредил.

Дали тоа се заборава?
не.
Некако стои. Навреда кажана одамна.
Простена но врежана длабоко во нашата душа.
Неизлечива рана.

Посакуваме да трепнеме и се да помине.
Да е се само сон
Да се разбудиме.
Невозможно е.

Секој чекор кон поголемата зрелост е потежок и потежок.
Како да носам оловни чизми.
Го отежнуваат патот.
Патот кој ни сами не знаеме каде не води.


__________________________________________________________________________________________

А ти ... Толку си ми блиску а толку далеку.
Надеж и болка.
Љубов и омраза.
Смеа и бес.
Радост и тага.
Насмевки и солзи.
На небо,под земја.
Те гледам. Се гледам.
Се прашувам. До каде стигнавме?
А каде тоа всушност одиме?
Не те знам. Не се препознавам ни сама.
Очи полни со солзи.Горчат.
Горчи и твојата уста!
Боли кажаниот збор.
Боли се низ што поминавме.
Сито и решето.
Одговор немам ни еден.
Прашања имам милион.
Дилеми.
Перфекционист. Да. Сум понекогаш.
А ти не знаеш.
Не.Не. и НЕ!
Тешко е да го разбереш моето срце.
Мојата детска душа.
Наивност
лудост
искреност
брзоплетост
Боли што едвај се трудиш.
Боли помислата дека можеби пак
СЕ Е ЗА ЏАБЕ !!!

Можеби ...

 

Спушти ми...

Спушти ми најмил прво илјада звезди
по една секоја ноќ
а потоа спушти ми слушалка..

Спушти ја силно, налутено
пред тоа навредиме остро,
викај силно, најсилно, машки
спушти ме на коленици
да молам да ми зборуваш,
внеси во мене страв,
лудило да не те изгубам,
направи солзите да ми течат како луди,
направи да те молам,
направи да умирам од болка,
скрши ми го срцето,
речи ми да не те барам повеќе,
натерај ме да се запрашам "зошто да живеам повеќе?"

Спушти ми..
Бидејќи јас заслужувам..
заслужувам бидејќи те љубам,
заслужувам бидејќи сум верна,
заслужувам бидејќи те поддржувам,
заслужувам бидејќи те чекам,
заслужувам бидејќи ти дозволувам да бираш меѓу мене и другари,
меѓу мене и фудбалски натпревари,
меѓу мене и лудувања, пијанења,
меѓу моите солзи, и твоите каприци.

Спушти ми..
Спушти ми, па да ти завртам грб,
и да тргнам кон мојата среќа
со крената глава, и пехар на љубовта,
Спушти ми..
па додека одам, да ти текне да се каеш
па да ме бараш, и да осетиш страв,
бидејќи знаеш дека кога ке завртам грб
си ја изгубил битката.
Спушти ми слободно, побрзо..
ми треба да сум среќна!