Ваши дела – поезија или проза

Луѓе-1000 лица

Постоиме,тука сме
сите на зрно грав.
Заедно сместени.
Очајни,гледате барате
немате,завидувате,
копнеете.
Очајни лицемери,
духовно слаби со песочен
пехар љубомора пијат.
Брмчат ко пчели во мај,
како така демек
помирно ќе спијат.

 

Come


Think I’m going for a walk now…
I feel unsteady.
Don’t want no one to follow me
they can leave me alone,
except maybe you…
Come in my little fairy world
And there…
You gonna hold my face in your hands
And you will kiss me
And I will cry and cry…
Maybe I fear you
but I need you
and can’t lose you.
My soul dances
my heart start to sing,
you full this empty glass of wine
and now she is touching for another world.
You are no longer human
You are my disease
And I analyze her..
Touch me and I’m gonna cry again..
Touch my heart you will touch my dream
Touch me and I will wait like a virgin
never touched…full with passion and desire..
Come in my world and stay…

 

Кора од портокали

Кора од портокал покрај моите
листови со недопишани зборови.
Танцува мирисот од портокали
во собата,лесен е воздухот
кој го вдишувам.
Неколку погледи и гледам
чудо.Неколку напишани
зборови твои
ме ставија во окружение
на палави мисли.
Мисли полни со двоумење
и неколку солзи на хоризонтот.
Блеснува нешто и ги губам од видикот,се е темно.
Не ги гледам корите од портокали,
не ги гледам твоите зборови ...
Пак ЕВН се криви.
Проклетство во моето маало
секогаш снемува струја кога пробувам да дишам.

 

1)
Дали е ова љубов?
Дали љубовта значи да сакаш без да ти е целото дадено внимание возвратено?
Дали љубовта е нешто повеќе од неколку волшебни зборови кажани во низа?
Дали под љубов се подразбира повеќе да се радуваш на сопствената смрт, отколку на загубата на онаа личност?
..И што потоа?
По краток период на среќа и безгрижност, повторно придушени солзи, пеколно изминати ноќи, исполнети со воздишки како беше на времето...
Тоа ли е она по кое трагаме цел живот? Зарем навистина тоа го сакаме?
Се повредуваме сами себе, заслепени од желбата за среќа и топлина во срцето.
Наивни..тоа сме всушност на крај.Наивни и сиромашни, затоа што цело наше богатство е залудно жртвувано за личност која некогаш ни значеше се.



2)
На небото силно сјаеше сонцето, осветлувајќи го патот кон срцата понесени од магијата на љубовта.
Со силен татнеж таа јуреше, отворајќи неотворливи врати, топејќи ледени срца.
Летам...летам по небесната шир понесена од мисла..мисла за љубов, мисла за среќа, мисла за нас.
Што би била јас без тој покрај мене?
Дали безживотен мартовски цвет, дали и би постоела?Би течела ли крв низ моите вени, би било ли се како што е сега?
Хармонија, мир..Тој и само тој тоа ми го нуди, влевајќи ми сила да продолжам.
Тишина околу мене, единствен е гласот на срце кое силно чука за човекот кој бескрајно го сака.

Единственото нешто кое го имав напишано на часот по Говорење и пишување во втора година. Ни беа дадени зборовите, крш комбинација.

 

Cloudyrainsweetwater


Day after night, from sunrise to sunset
alone, I long for one thing just...
to taste again that sweet stormy summer rain.

In clouds of rain I showered
to lakes, rivers and falls I've searched...
but, of no avail all my trials had been.

The sweetness of that cloud
nowhere it seams to be found...
flavored from heavens it must have been.

That one of a kind cloud
sweeter than honey it rained...
filling my trust, hunger and appetite.

Not a moment empty there I felt
so fulfilled never in my life i had been...
though, towards the end...bitter salt it rained...
in my heart and soul it remained...
for no cloud sweeter than it, ever rained.

 

Надеж... (толку блиску, а сепак далеку)

Каде си светлино, ти, каде ми бегаш?
Потребна си ми сега, зарем не гледаш?
Како бегалка некоја, против судбина што се бори,
а зад себе оставаш сиви, вечно-пресушени кори.

Фати ме, дојди, па ракава ти ја пружам,
не дозволувај во овој круг без крај да кружам.
Ме измачува, излудува, остава без сила,
како врапче со штотуку откорнати крила.

Нели си вечна, секогаш си тука,
во секој од нас, сечие срце што чука?
Тогаш ајде, еве ме, на тебе јас чекам,
да ја залечиш ранава, додека уште е мека.

Не оставај ме без сон, ни да спијам буден,
Не сакам да бидам дел, од некој свет чуден.
Понеси ме со тебе, кон хоризонти нови,
или врати ме на стариот брод, на патот што плови.

Пак се губиш, реши се веќе еднаш,
и кај тебе владее суша, знам дека си жедна,
сакаш пак да воскреснеш, иако те нема,
да продолжиш како и некогаш, по старата шема.

Ој, Надеж, тука си ил не?
Не планирам да оставам на времето се',
сакам ти да ме исполнуваш, како и секогаш до сега,
а не да си ко кукавица, во клучен момент што бега.

 

Cлики со зборови

Tвојата дланка нежно мое, сега е ладна
...заледен зрак од небесната купола мина и низ мене
и сега сме два пламена, тлеејки тивко во мракот околу нас
како два потока замрзнати...чекајки ја пролетта.

Hашата коса, зафрлена наназад
споена со ладниот гранитен кревет
а месечината чекори над нашите откриени тела
далечен крик...и нокта минува повторно...тивко.

Mоја тајна мила...ме читаш ли
богата со рима и љубов, копнеж...болка...студ...
треперење, страст... желби останаа
завиткани во спомените.

Aх каде си, најнежна моја...
во кои длабочини ми потона
љубов...
зачекори во тие длабочини
кога мразот на нашите безгласни усни
не му дозволува на огнот да разгори во разигран пламен.

Bо шумата од облаци живееме
маглива и сребрена е
гледајки ја земјата под нас
обвиткана во далечен заборав.

Cо крик се будам...
сакана...
што е тоа... што беше тоа ...што ке биде...
те сакам ... те сакав...и ке те сакам...


3ората се врати...на небото пурпурно
а ми фали нијансата мене...
и облаците чинам замрзнати
сино, темно сиво длабоко.

Cо отворени очи сонувам
плачам..плачам...
некој било кој...разбудете ме !!!
од оваа дупка полна со пепел.

Bеке...
го исполнив светот со солзи и тага
а знаеш ли...би дал...се би дал...
и оваа дарба од бога би ја дал, за сликите со зборови.

 

Прво морам да се извинам малку на речников ама бев премногу нервозна и исфрустрирана кога го пишував ова, па затоа.. Напишано ми е неодамна, ама сега ми текна да го напишам и овде. Текстов си е посветен на одредени личности за да сватат некои работи, ама ништо од тоа..


Добро бе луѓе, што ви е на вас?! Кога ќе престанете да гледате како јас живеам, да ме осудувате заради работите кои ги правам и да ми кажувате како да живеам? Изгледа вашите животи се премногу досадни, со ниеден пад а потоа и подем па за да знаете која сум јас и зашто уопште се понашам вака. Ај, ќе ви стане јасно еден ден, да бидеме надежни. Дај престанете да ми јадете г*мна како јас ја предавам нашата посрана нација кога потајно ве боли к*р за нацијата и за кои сте вие, уствари! Всушност, ако јас предавам више некој, не ве предавам ни вас а ни нацијата, се предавам себе си. (Ако веќе го земате тоа така..) Али штом мене ич не ме боли за тоа, не треба да ве боли ни вас. За све што сум праела и што праам у моментов, сигурно дека иам некоја причина која вие не ни имате потреба да ја знаете. Зашо за да стигнам до работ на пропаста, сум имала одредени причини кои ме довеле до тоа. А сега, дали јас ќе останам на тоа ниво или дали ќе се издигнам од таму, исто е моја работа што вас не треба да ве засега. Некад ќе успеам да се издигнам а после намерно све да упропастам, се да ми падне у вода, као една кула од карти.. Али, барем ја уживам во тоа и не обрнувам внимание што ќе каже овој или оној позади мојот грб, зашто има нешо шо се вика карма, ако не сте знаеле. И као сеа ја сум се издигнала, сеа јас пак сум добра, сеа сите ме сакате пак нели? Е да ви кажам право, ама ич не ми треба вашето сакање. Зар некад не сте помислиле што се не ми требало за да стигнам до овде каде што сум сега?! Се ова што го имам и што никој не смее да ме допре, иако тие што ми го чуваат грбот денес, може утре да ми вперат пиштол у чело, али што ако бе? Барем ја си уживам у моментот и она што го имам денес, а не мислам за утре или за вчера. Вчера помина, денес е она што се случува и во што треба да уживам и да се препуштам а не да мислам на утре и да го упропастам она што се случува СЕГА. Од сеа, не сакам да слушнам ни еден збор од сите вас, не сакам совет од вас, а вашите наредби не ни допираат до мене, едноставно можете да си ги набутате у гз! Зашо јас не сум ваш роб, и нема да ги следам вашите желби и вашата слика за мојот совршен живот. Овој е мојот совршен живот, овој што го живеам. Уствари не, не е совршен али у моите очи е. Ма сакајте ме, мислете добро за мене и све тоа, само што тоа не ми значи мене ништо. Јас од денес, ќе го правам она што јас го сакам и што мене ме засега. И кога некогаш ќе помислите да го допрете него, верувајте дека ќе ве снема од лицето на земјата. К*р ме боли кој е он, што е он, или па кој си ти, дали претседателот на мочанава земја што мене ќе ми каже дали е он за мене или не. Абе ајде, одеби само. Никад не сум ги носела правилните одлуки за мене и уопште нема ни да ги носам, зашо уживам живејќи вака, без разлика дали е ова само деструкција али животот е прекраток за да се каам за нешто и за вашите глупи забелешки. У животов барем научив една работа, да се борам. Да се борам со она што го имам, во овој случај моиве две раце. Абе мислете вие што сакате, дека јас се фурам али немате вие, драги мои, ни пола преживеано од ова што го имам јас. Кој знае, утре можда ќе се најдам у стрит фајт од која нема да излезам жива. Али тоа е животот и тоа сум јас. Затоа, доста бре луѓе. I ain't perfect. Ако ви се допаѓа тоа, останете, ако не заминете. It's that simple.

 

Плетење

Умор ми паѓа од трепките
се фаќа на аглите од чаршафите.
Ти ме повикуваш
сонливо
и ѕвонливо
Каде си, мачкеста?
А јас се смеам
протната
меѓу сонот
и радоста.
Клопче љубов се одмотува
од овде до вечноста.
Одмор ми паѓа од усните
да те најде
Во приказнава.

 

“Впиј ме, прегрни ме“
- му рече девојката на ветерот,
пренеси ме, однеси ме
на местото каде спијат ангелите.

Ветрот и шепна на девојката:
“Дозволи ми да те впијам“,
- да те прегрнам,
дозволи ми да те испуштам
паѓајки на земјата како дожд.

Девојката се подигна
во форма на пеперутка,
во раскрилените раце на ветерот
кој нежно и со леснотија ја носеше
и ја пушти бавно да падне штом стигна
до врвот на планината.

Да, рече девојката, сега се осознав
Вистинската јас.

 

Човекот е единственото суштество, кое посакува да има СЕ.















е

 

Сами и ничии

Сами се,жедни се!
Овде се а ја пустината ги покрила.
Чекаат некоја оаза,
но не се појавува на видикот.
Некако пешачат но стојат
заглавени во пустината.
Сушата е присутна,а жештината
ги заморува не им дозволува да дишат.
Се им смета но сепак вцрвенети
продолжуваат да зборуваат...
Сами се,ничии се,жедни се!
Погледни ги можеби така вцрвенети
ќе ти влезат в очи.
Сами се,ничии се....
моите усни...

 

..
Газам по паднати лисја,
ги гризам силно усните
се обидувам да заборавам,
да ја ублажам болката,
да ја стивнам бурата.

Го чувствувам ветерот,
ми влева страв во коските
силно ја ниша мојата коса,
како да сака да ме однесе.

А јас, мала, кревка, незаштитена,
се препуштам на ова невреме,
да ме води кон непознатото,
надевајки се на подобро.

 

...Те гледав
Сеуште те гледам..
Но, сега со други очи.
Очи кои те гледаат
со омраза
и сожалување истовремено.
Се правиш дека си неопходна за живот.
Не сум ни јас за некој.
А ти, се мислиш,
се замислуваш..
Но, потребно е
да се вратиш во реалноста,
колку и да е сурова и болна.
Ајде оди,
тргни по твојот пат.
Јас пак ќе те гледам,
но, многу оддалеку,
зашто, јас си одам по мојот.
Да,
нашите патишта
-се сосем спротивни
-сосем далечни.
Не сакам да ме бараш.
Не те ни барам.
Не ми шевувај, не си “некоја“.
Ни јас не сум.
Никој не е совршен,
никој не е “некој“.
Сите сме исти. Слични. Еднакви.
Можеби,
материјално си побогата,
но душевно не.
Ако беше
-немаше да ми го направиш тоа.
Ајде, оди,
не сакам да те гледам!
Готово. Заврши. Крај!
Што си мислеше, неможам без тебе?

 

Те галам како смрзнат пенест крем од боровинки
Додека се слеваат врз растреперени усни и ги растопуваат.
Со очи на аквамарин, те канам –
Дојди да се љубиме онаку каде што те видов по втор пат.

Безумна е оваа страст, нема узди наместо кочници за сопирачка,
а кој вели дека сакам да сопре?
Кој ти шепна дека не смееш да ме допреш?

Онаму каде што заспива тагата
Обвиткана сум во замелушена магла.
На двајца млади љубовници
кому копнежот им е -
И храна и лек.
Си се подаваме до ненасита.

Те љубам онака како што си знам
затоа што поинаку – не знам.

Чинам вечно ќе го анализирам твојот лик
минутка откако веќе си заспал.
Таму се ткаат соништата.

Ти си кројачот.
А јас – монистрата.

 

Сладок-грешен

Можеби делувам вака смешно
но сепак ќе си останам таква.
Не сакам да го тргнам погледот
од она што ми е убаво.
Не нема да ја затворам устата
ќе останам вака подзината,уживам
во она што е пред мене.
Ме милуваат тие две очи
онака како што јас си замислувам.
Нежно,срамежливо,наивно
а сепак толку неверно.
Се топам.
Знам дека грешам но уживам
тоа ми е најбитно!
Барем така мислам моментално.
Грешам.

 

Барам нешто ситно како трошка
но сега во моментов не е битно
Јас ке ја чувам и негувам
таа е мала,мила
за возврат не бара ништо
само за среќа и здравје
се радува трошка.

 

Тоа не си ти-арогантност

Зарем не си уморен?
Се околу тебе заморува.
Воздухот,лицата,случувањата.
Таа до тебе..
Зарем не си уморен од се?
Бакнуваш а не чувствуваш,не ти
трепери срцето.
Зарем не ти е доста од се?
Тоа не си ти,зошто го криеш она вистинското лице...
Зарем уживаш во животот под маска.
Ти не си таков.
Го почувствував тоа од секој мал збор..
Имаш нежна душа.
Но арогантноста е она што владее во твојот разум...

 

Faded sparks leave only scars and marks
From frozen tears a new life embarks.
We turn black, there’s no way back
So as time flows we can’t keep track.
Remember how i said i’ll love you till i live
Never trust a woman, you should not believe.
Was it something that you did,
something that you made,
something that led for our love to start to fade?
Misstreated, defeated, mistakes over repeated,
Our story is completed, from history deleted.
A fight for a night, no space to make it right,
Just empty trust sleeping inside.
And i’ve tried, it’s not easy to decide,
Its’s over, this love starts to slide.
I believed we were everlasting,
how did it pass, i keep on asking,
I was there i was multi-tasking.
Me and you, we look so pale,
your reflection, colored with betrayal,
now leave, this ship has already sailed.