Ваши дела – поезија или проза

Никогаш не сум барала смисла во пишаните зборови, зашто смисла и нема. Смислата секогаш сами ја создаваме. Така е и во љубовта. Зашто сите различно ја доживуваме и толкуваме. За мене, љубовта денес не постои. Се се' случи оној ден кога те загубив. И никогаш повеќе не ми се врати..

А сеуште се сеќавам на мирисот на ванила, залепена на твоите прсти и на опојниот парфем, сега веќе заглавен меѓу остатоците од нашата љубов која некогаш ја имавме..





******





А, сега те барам. Те барам во секој изгубен стих, на сите места на кои бевме и во секоја следна пијана вечер. Читам поезија со надеж дека некогаш некаде, меѓу редовите ќе го пронајдам твоето име. Кога се навраќам на минатото, сваќам дека ти беше оној со кој сакав да имам се. Ги паметам деновите кога ќе потонев во твоите прегратки, припиена до твоето тело и никогаш не сакајќи да те пуштам да си одиш.. Да си заминеш од мене. Верувам, онаа топлина и онаа љубов кога бев со тебе, никогаш нема да се повтори и никогаш нема да ја имам со некој друг. Во миговите кога бев со тебе си помислив .. " Зар животот може да биде посовршен од ова? Зар може да посакам нешто повеќе од она што го имам сега?! " И бев во право. Она што ние го имавме тогаш беше совршенство.. Кое никогаш нема да се повтори. Од животов сега, немам многу да посакам. Деновите изминуваат, а јас полека пропаѓам. Зашто без тебе живот нема и никогаш и немало. На крајот.. од се што имав еднаш, те немам само тебе и умирам. Кога би можела нешто да посакам, би посакала само едно нешто. Судбино, земи ме мене, како што ми го зема него тогаш и повеќе не ми го врати.. Барем таму повторно ќе бидеме заедно. Ќе склопиме очи, ќе те фатам уште еднаш за дланките и ќе живеам во моментот. И ќе почувствувам.. Мирис на ванила. Шшшт. Не кажувај ни збор. Само поведи ме. На патот од кој нема враќање.





Посветено..

Те сакам.

 

П

П е порта
под која
ако поминам
ќе ме поклопи
пресилен притисок.
Пак ќе пробам
да пребројам
што посакав.

Проверено
продерено
продадено
пресметано
Предадено
послушно
примитивно
последно.
Престани!
И...
Помини.

 

Хируршки ме одвојуваш од заморот на секојдневното сивило.
Ме полниш како свежо откината пиперка со зачин, љубов и смеа.
Одеднаш, се наоѓам на патот, по кој често се губам.
А ти ме враќаш назад, онаму пред патоказот,
чие петле е насочено кон улицата Среќа.

Ме инспирираш до невозможни граници.
Какво клише е да се каже – причина си ми да станам наутро од креветот.
А некако го гушкам клишево близу до себе.
Самата мисла ме топли како сонцето во закржлавено тмурен ден.

Јас не умеам да сликам.
Пејам сосем просечно.
Но, додека готвам, потпевнувам со љубов,
Затоа што ми е кажано дека така јадењето ќе е повкусно.

А сепак, во оваа композиција составена од двајца
набабрува чувство кое ги скрпува сите откинати надежи.

Не ги знам сите одговори.
Ма кого залажувам, не знам ниту половина.
Биди тука , за да откриеме третина.

 

Кога тој ја наоѓа Неа на ФБ

...
Ќе ти соѕидам замок
ќе ти наберам лажни рози
ќе те меркам во сите пози.
Ќе бидам вол на твојот Wall
ќе ти допаѓам другарки
ќе вршам виртуелен блуд
ќе свршам на сите фотографии
а ти ќе ме сметаш за луд...

О, прости
јас сум само генијалец
свиткан во домашната фотелја
не ме сфаќај погрешно.
Сум љубел и во живо.

 

Овошна романса

Јас сум црвена јаготка загубена во овошна салата.
Се мешам со себични ананаси, горки кивиња и љубоморни круши.
Ти ја јадеш мојата овошна салата, мојот дом,
и некако ме одбегнуваш.

Еве веќе го изеде шлагот,
и потемнетите тркалца банана.
Јас останав сама, последна, на дното на керамичката чинија
Плачам.

Но чудо.
Ме зема со рака не со вилушка како што ги земаше другите.
Ме спои со твоите усни и ме бакна.
Ми велиш те сакам,
а јас ,малата јаготка ги гушка твоите усни
и поцрвенувам од среќа.

 

~Недојдија~
Далеку е точката која ја следевме,
се искриви хоризонтот по кој чекориме
Се сменија нештата за кои сонувавме
Пораснавме, или забораваме?

Парчињата страст кои ги откинувавме
и несебично си ги подарувавме,
мојот лик во зениците твои,
Дал може времето да стои?

Ако премногу зборувам, запри ми
Ако премногу мечтаам, бакни ми
Ти дозволувам да ме сопреш,
Пред времето да ме голтне.

Ти дозволувам да ми ги разголиш
тајните пред кои замижувам,
И да ги шепнеш сите ноти,
заради кои затишувам.

Ти дозволувам да се истуриш врз мене
како пролетен дожд.
И да не вратиш онаму
Каде што започнавме.

 

Победа

Друга димензија. Ехо во мојата душа, но од каде доаѓа гласот?
Шише водка, кутија цигари. Ништо не ме спасува, ме носи во бездна. ме турка во меланхолијата, мојот вечен сопатник. Мојата друшка која пред другите се крие, но кога сум сама во четирите ѕида на мојата соба, обвиена со темнина и гласна музика, таа доаѓа и седнува до мене. Ми вели: -Плачи, полесно ќе ти биде. Ја мразам, но плачам. Во спротивно ќе се појави депресијата и ќе ме турне во амбисот на мојата темна страна. Мразам среќни луѓе, глупави, оние кои се прават паметни. Мразам се што ме опкружува. Мразам. Пуштам глас.
-„ Изгуби се“- викам.
Но таа седи и ме гледа. Не зборува зашто зборовите се сувишни, а сепак нејзиното присуство е гласно. Толку гласно што не го слушам сопствениот глас. Избледува во длабочината.
Ете таму во длабочината каде стои една рана, која го заразува целиот мој организам. Го зафаќа моето тели и тоа попушта, се уморува, престанува да се бори.

Легнувам и молчам. Се гушам и ја влечам последната сламка.
...
Тронка надеж.

 

На ќошот од нашата стара улица бев загледана во високото небо. Гледав јато од соѕвездие кое прави шоу од меѓусебно поврзани јазли и фигури во широчината.
Така стоејки секавајки се на слатките спомени ми се разбуди насмевка од одамна стегнатите усни.
Лицето ми свило тажен поглед в недоглед, молејки за еден врел бакнеж во образот, само да е љубовен.
Молам за љубов ветру студен. Зошто заборави да завееш топло над моето тело. Да ме облееш во топла покривка сред ова студено невреме.
Чајот останува топол, колачите штотуку испечени...Толку слатки и незаборавни. Но што вредат сега сиве овие сеќавања кога ти ме заборави? Зошто сега да мојата душа да биде само дел од овој темен ек а не озрачена со блага светлина? Со што заслужив да паднам во темнината, да повторувам ,,Oм'' во себе надевајки се дека ќе ме чуе универзумот ако не исус.
Зошто овие солзи кои требаа да бидат радосници се полни горчина и гнев? Да, гнев...Гнев кон целиот свет. Каде и да погледнам, која ноќ и да зачекорам и залутам во моите мисли вртоглави лавиринти полни прашалници не наоѓам одговор. Нешто ме повикува назад. Посакувам древна машина со која ќе можам да испловам во минатото и да останам засекогаш таму за да ги гледам лицата насмеани а не со тажни дволични страшни маски на лицата чекорејки низ истите патишта но без признание.
Тогаш тебе клет ветру не би те проколнувала за секоја моја повреда врежана во душата која со сеќавање крвари и станува поголема. Овие солзи би престанале да капат, само имагинарно би ги држела во спокојот оставајки ги да тлеат.
Замрзнати мразлуци виснале над куќите. Здивот ми замрзнува додека го испуштам, но колку и да е тажна оваа скршена слика мислата дека сум сепак жива ме тера да гледам без да поставам граница и да посакувам да одлетам како темна силуета високо над возвишената радост. За со аморова стрела да ги погалам сите тажни срца. Да ги стопам тие мразулци кои висат со години во душата на зимските срца.
Се колнам да можам...но неможам. И повторно те преколнувам по незнам кој пат, и повторно плачам и ги чувствувам солзите како се леат по мојот врат.
Љубов нема...ти ја однесе.
Сега посакувам посилен замав облеан во страст. А знам дека ќе го добијам единствено со љубовниот триаголник. Само тој може да ја тргне покривката од мелахонија цврсто обвиткана околу моето младо тело.
Ме гледаш ли? Изгледам младо но се чувствувам како старица со бела долга коса која ја повикува смртта и поскува да се возвиши заедно со неа.
Зарем тоа го посакуваш и ти?
Те молам завеј повторно, опамети ме, тресни ме. Дојди како торнадо и избриши ги пајажините кои тлеат во мојата чиста соба. На мојата мајка и велам да ги исчисти но таа неможе да види каде се, па вели дека ги нема. Но јас знам дека се тука некаде во ќошовите, само таа неможе да ги види. Јас сум онаа која ги допира. Прстите ги обвиткувам околу нив. Сувите дланки ги ќитам со нив небаре е скап кристал.
Иако кога ќе се сетам сум повторно таму во истата соба каде некогаш беше многу поскромна и поинаква. Повторно го гледам големото огледало зад мене. На него е темно синото мастило кое на оваа црно бела соба и дава живот. И дава смисол за да оние кои влегуваат да забележат нешто повеќе од сива секојдневна мелахонија. За да мислат дека сум среќна со маскава која ја носам секојдневно втисната над моето лице прекривајки ги моите тајни испревртени мисли.
Но тоа е само блед изговор. Вистината...Суровата вистина е тоа дека е скршено. Го скршив силно замавнувајки со дланката оној ден кога сфатив дека загубив, дека трофејот е далеку и некој веќе го земал. Оној ден кога видов како ме преткркаа оние кои најмалку очекував а знаев дека можам да бидам далеку пред нив. Врвот не беше граница за мене веќе ти кажав, но сега е толку недостижен.
Парчињата ги отсекоа моите раце. Од нив започна да тече румена крв. Нешто ме притисна силно на градите, не ми даде да дишам. Паднав сосем сама. И никој не беше тука за да ја излечи оваа темна траума од мојата душа. Сосем сама минав низ неа. А незнам, можеби сеуште минувам.
Кога ги отворив очите на пукнатината од огледалото покрај парчињата видов три долги линии со тоа мастило. Никогаш не чув звук или татнеж, спомен кој ќе ме натера да се сетам како настанаа трите вертикални помалку искривени линии една врз друга.
Притисокот сепак беше преголем. Паднат во илузија.
Сонот и желбата тој ден прераснаа во нешто огромно. Нешто што сепак успеа да ми го допре срцето кое мислев дека престана да чука додека одминував.
Посакав љубовен триаголник, поинаква, интригантна приказна која нема да ја заборавам.
Побарав ли премногу?
Двајца љубовници...Никогаш нема место за трет но мене ми недостига. Местото е секогаш празно кога сме двајца.
Ако бевме создадени да бидеме заедно каде се сега нашите души? Се бараат ли ветру, кажи ми? Ти си насекаде и знаеш. Зборувај со мене. Јас сум осудена да ја слушам вечно твојата молитва и толку себичен монолог. Јас сум родена за да го чујам твојот плач, бура и вресок.
Помогни ми...донеси ми подобро време. Не ме оставај да талкам барајки се, бидејки знаеш дека ќе се загубам. Те молам отсвири ги своите тажни ноти за сега повторно да заплакам, да го скротам слабото срце в немир! Да ископам сопствена јама за да го натерам да чука во ритамот на тагата. Знаејки дека еден ден кога розата ќе зацрвени, да можам да најдам спокој.
Сепак сум тука иако одлетав мил проклет омразен ветру! Тука сум поган невернику, тлеам со гневен поглед в небото и оечкувам одговор. Прошепоти сосем тихо, во овој студен непокорлив мрак и мртвата душа ќе те чуе, а тоа сум јас, веќе знаеш...

 

Дома
Горе,на височинката.
Го преминувам мостот,
а низ скромните куќи
се протега уличе.
Ја отворам старата,
зарѓана порта и
седнувам во дворот
пред малото куќиче.
Сонцето пече, а јас
ги затворам очите,
ја впивам аромата на
расцутената цреша
со наведнати гранки,
ја набљудувам нежноста
на црвените лалиња.
Ги сакам лалињата,
ме потсетуваат на детството.
Се насмевнувам.
Ја отворам вратата, на
врвот на малите скалички.
Спокојство.
Сега сум дома.

 

Сите Ние сме дар од ГОСПОТ,вечно во нас ќе владее постот.

 

Мастило разлеано над старата хартија. На неа залудно напишани зборови, никогаш непрочитани од мојот љубен. Посакувам сега да ја запалам, и онака не е вредна.
Попуст занес...Истиот пат. Газам по трнливи рози додека од стапалата ми тече врела крв. Слепо но јасно се повредувам. Уживам во болката, таа е вредно нешто кое ми преостана.
Заспивам со тажниот залез на сонцето некаде преку планината, се будам со неговиот изгрев кој ги осветлува и топли моите студени солзи. Љубен мој, можеби ти ми ги праќаш горките зраци. Знаеш дека на овој свет се околу мене има лажен сјај и е премногу горко, а твојата љубов е најслатка. Само да се вратиш со една прегратка, би дала се што имам. Да не сонувам, да се разбудам. Повторно да насликам весел цвет в ливада. Да те бакнам за да се сетам на она старо веќе излитено чувство кое никогаш не мислев дека ќе ме доведе до мизерија. Само твоја сум сеуште, не чекам да дојде лажен витез за да го украде моето единствено срце кое умее да те љуби само тебе.
Копнеам да ме облее твоето присуство по кое страдам. А знам дека надоаѓа есента. Токму таа ќе ми врати спомени, а со нив и нови солзи кои ќе отворат нов поток. Ќе протече нова река но за кого? Ти тука нема да бидеш за да ги избришеш. Повторно додека сите мирно ќе спијат, јас твојата љубена ќе чекорам тихо по сувите лисја створувајки тивок ехот и плашејки нечии невини срца.
Како дух кој испарува и се губи во мракот, чинам дека станав веќе одамна. Никој не ме гледа. Станав невидлива. Мастилото избледува...Спаси ме, јас умирам.

 

Некогаш... И сега!

Заминуваат, и само минато зад себе оставаат
Со тек на време и нашите замени ги запознаваат
Со нив нови, незаборавни моменти минуваат
Се препуштаат, почнуваат повторно да се заљубуваат.

Се приврзуваат целосно, еден за друг лудуваат
А ко ќе ги прашаат за нас, незаслужено не' осудуваат
За она што тргнало погрешно, како светци мудруваат
И на крајот, на нашата несреќа и' кумуваат.

Не се веќе истите, и постојано се менуваат
И најмалите чувства што постоеле за нас ги закопуваат...
А ние сме тие кои константно за нив тагуваат
И оние кои со своите солзи треба да се справуваат.

Оние кои и сонцето со темнина го мешаат
И по некое поинакво минато слепо тежнеат
Тие кои безуспешно се трудат да закрепнуваат
А лузните само со празнини ги заменуваат.

Личности кои секојдневно спомените ги оживуваат
И повторно секој прекрасен момент го доживуваат
Оние кај кои надежта полека згаснува
И кај кои секое чувство полека спласнува...

НО!!!

Тие кои не' оставиле себично, за грешката доцна сфаќаат
И најчесто со тек на време, почнуваат да се враќаат
Бараат нова шанса, во искрена љубов се колнат
И ветуваат дека нема да се повтори истата судбина болна.

Но НИЕ сме тие кои тогаш гордо и исправено над нив стојат
И оние кои својата судбина овојпат си ја кројат
Зашто знаеме дека НИЕ сме биле тие кои умееле да сакаат
И секогаш на искрената љубов со искрена возвраќаат...

 

Мирис на кафе, помешан со мирис на цигари и благ парфем од ванила.
Филџан недопиено ладно кафе, уста втисната како отпечаток во црвена боја.
Пепељара со три отпушоци и веќе запалена и по се изгледа подзаборавена цигара.
Малку пепел, по некое конче и долго влакно од коса... (дома без мајка ми)

 

Kako bel gulab doleta vo mojot zhivot..stoejki taka sama pokraj prozorecot chekajki go onaj vistinskiot so koj kje bidam ispolneta I opiena so ljubov..poglednav vo sonceto beshe posjajno otkoga I da e..edinstveno toa I edinstvenata zhelba za ljubov shto mi vlevaa nadez..Se Naogav vo predelot na tagata kade se beshe beznadezhno..posakuvav ednash da zachekorev po mostot I da ja pronajdam ljubovta I srekata…Naednash na sonceto mu se izgubi sjajot..denot se pretvori vo mrak..No Negde od daleku od temninata doagjashe eden bel gulab koj nikogash ne go bev videla..beshe prekrasenn..toa beshe TI..I temnata nok beshe osvetlena od tvoite prekrasni zborovi so ona prvo TE SAKAM koe ostana vrezhano vo moeto srce I vechno kje ostane tamu..Vo Mene seushte se razgoruva ona neshto koe sekoj den stanuva se pogolemo I pogolemo LJUBOVTA…te sakam so celo moe srce..i se shto pravam I kje pravam vo zhivotot pravam za tebe so cel da bidime najsrekni jas I ti…iako si daleku ovie zborovi znam deka kje dostignat do tvoeto srce.. Ti togash zaminuvash vo onoj mig koga mi si najpotreben..ne go gledam minatoto zatoa shto boli..ne ja sogleduvam idninata zatoa shto mozhi poke da boli..probuvam da ziveam vo realnosta vo koja te posakuvam poveke od se I sakam da si tuka do mene..a ti si tolku daleku…a sega umiram dodeka zaljubeno te chekam da dojdish..i da znajsh deka kje te chekam..kje bidam tuka istata taa shto najprvin ja zapozna.. te sakam so celo moe srce I so cela moja dusha..i kje ostanish gulabot koj so tie dve zborchinja sho znachat premnogu go razgori moeto srce I da znajsh deka sekogash kje ima nekoj sho te saka premnogu I nema zborovi so koi mozham da ti opisham KOLKU TE SAKAM!!! <3
Се извинувам за поддржката

 

Животот ме изненади

Животот ме изненади, ми треба цврста рака,
Вечерва се расплакав, не дека така сакав
Емоциите се силни, болни
Не можам да ги запрам солзите солени

Притисок, исцрпеност... Лудило!
На работ сум веќе да се изгубам.
Предмети да искршам, кривично да погрешам
Никој да не знае што се случило.

Како да се помирам? Душава да ја смирам
Минуваат денови, ноќи темни
Тажна гитара ми свири
Тежок е животот земен

А има ли живот после смртта?
Ако има ќе сум среќна, таму ме чека
Ќе заминам без назад да се свртам
Таму ќе живеам уште два века

 

Себеоткритие

...а вчера се чудев
зошто кога седам на кафе некаде по кафулињата на кеј
зјапам само во деца
бебиња
во играта нивна
во образите
кога се шлакаат со шеќер и крем од кафето што не им е дозволено
и сфаќам дека освен што инстинктивно, ми се интересни
преку нивните очи
си ја барам сопствената детска невиност
што, не сакам да ја изгубам
седејќи со Божемните возрасни.

 

Смешно е кога другите те гледаат,
како зборуваш сам,
како бакнуваш невидлив човек,
како се надеваш на невозможното
како танцуваш сам...
Но тажно е кога ти ќе откриеш
дека цело време си бил сам...

 

Нашето танго

Лежам.
Тивко го слушам радиото,
ете ја нашата песна.
Се потсетив со
една насмевка на моето лице
на нашето танго
на нашите несигурни чекори
проследени со смеа.
Колку бевме среќни!
Тие чекори беа први,
но и последни.
Нашето танго заврши
кога нашите нозе
ја изгубија моќта да
продолжат понатаму.
Тука завршивме и ние.
Останавме ти и јас.
Јас и ти.

 

Вкусови

Ние во тегли
ко шеќер и сол.
Ти си ситен
и битен.
Многубитен, како информација на екран.
Јас крупна
и без рима
Многуримна, како стихотворба во бран.

Што ако, сакам
да најдам вода
на животот.
Ќе градиме среќа
или бол?

О, реши се пријателе што ме храниш.
Дали си ми шеќер на рана
или на душава сол...

 

Ти МОЕ постоење



Тивка сум денес.
Го слушам умот
следам срцето
и верувам на душата.
Ти си моја муза,
мое дете.
Сликам отворен прозорец
и ветер,
а од таму глас.
Те сакам!
Посакав да те фатам за рака
и да одлетаме да го допреме небото.
Знам жвотот е надеж
а ти MOE постоење.
Те сакам!