Ваши дела – поезија или проза

Таа станува и се ранува

Наутро
најинтензивен мирис има самотијата.
И случајното зрнце сусам
на ѓеврекот - патоказ кон пустелијата.

О, зошто се будам
кога така ништо не задржувам од сонот.
На врвот од четката за заби
на шолјата за кафе
на автобуската постојка
одѕвонува срамот..
Голи зборови
пред случајни минувачи.

Ноќе, барем ловиме.
И погледи, и зборови.
Наутро,
најинтензивен мирис има болката.
Забранета солза на образи.

Шливките се кријат под ролката.
Да нема докази!

 

Голотија

Разголувајки си ја душава
чувствувам како нежено ветре од туѓи зли
зборови ме напаѓаат.
Се трудам да не ги слушам но душава
има и слух и чувства...
Ништо не може да ме промени
ништо не може да ја зароби душава
како што може чувството на
постоено стоење во место.
Ништо!
Душата не е во човекот,
човекот е во душата.

Спојлер

доколку ја читнете на фб. знајте тоа е Кенди,и таму ги објавувам

 

Слатките станаа цигари, водата станува вотка…
Се сеќавате ли кога заштита значеше да носиме кациги?
Кога мајчиното рамо беше големо колку целата Планета ?
Кога тато беше херој!
Единствената дрога која ја познававме беше апче за главоболка .
Најлоша болка беше изгребаното колено после паѓањето...
Збогум значеше само до утре,
а ние едвај чекавме да пораснеме.

 

Се’ уште...

Се’ уште го замрзнуваш здивот мој,
кога околу мене и пеколот гори.
Се’ уште си му главна инспирација
на срцево што за тебе твори.

Чекорот твој, за мене е симбол,
на гордост и став што плени.
А твојата крв ја осеќам ко моја,
ко да тече и во моиве вени.

Срцево за тебе танцува,
и кога дождот ситен паѓа.
Насмевкава за тебе се буди,
кога новиот ден се раѓа.

Но само празна постела до мене,
кога со рацеве по тебе пружам.
Во лавиринт од твои спомени
Се’ уште се навраќам, кружам.

 

Сакав да сакам . . . зошто животот ми го одзеде и тоа право ?!
Сакав да почуствувам взаемна љубов ... зошто ме лишува и од тоа блаженство ?!
Сакав да бидам разбрана, да бидам сакана и да почуствувам дека припаѓам некаде под небото ...никаде не се чуствувам сигурна ниту своја !
Зошто не можам да воспоставам нормален однос со луѓето ... ?
Полна со прашалници, се чуствувам толку неискажано, неразбрано ...
Ми велат дека сум нечуствителна кукла без емоции
но како да им покажам дека јас сум само незаштитено маче кое бара топол дом,пријателска прегратка и малку љубов ?!

 

To the devil in person

Јас сум се она што ти не сакаше
Погледни ме сега
Погледни ме кога ти велам
Ти личам ли на истата жена
Која некогаш ја сакаше
За која некогаш копнееше ??
Таа ли сум, душо ѓаволска ?

Ме столчи,ме фрли под нозе
Ми го зеде срцето
Ми ја зеде харизмата
Но, ти ѓаволу
Не успеа да ми го земеш
Пишаниот збор
Ќе творам дур сум жива
Ќе живеам дур творам

Јас сум се она
Се она што ти не сакаше.

 

Остави ме

Остави ме најпосле сама
и така тоа најдобро го умееш.
Остави ме сама
и повеќе не враќај се.

Остави ме сама
затоа што ми будиш болка,
ме збунуваш со лажна надеж
и ми создаваш главоболка.

Остави ме сама
можеби ќе те преболам,
ако ништо друго барем ќе пробам да љубам лажно,
а срцето ќе ми биде празно.

 

Невино виновна

Капиките дожд кои се лееја надвор ги милуваа прозорците од нејзината соба исто како што солзите го милуваа нејзиното лице! Седеше сама, стуткана во еден ќош и плачеше! Од време на време само тивко изговараше „можев...а можев...можев...“
Оддеднаш се слушнаа чекори. Некој влезе и се прибилижи до нејзиниот кревет.
„Оди си, оди си, оди си, не сакам никој да биде овде!“
„Но, мила, види ме, јас сум...Погледни ме, не чувствувај вина! Јас сум виновен за се! Душо, погледни ме!“
„Не, не, не, неееееееееее! Јас сум виновна, јас, јас! Само јас! А можев, можев да не сум...“
„Мила, не измачувај се веќе. Ајде, дојди, смири се, се ќе се среди!“
Таа не одговори. Продолжи да плаче со главата наведната на колената, во ќошот од креветот, во собата чии прозорци беа милувани од дождот! Се беше мрачно и тажно! А тој остана како статуа да стои до креветот, вчудоневиден од нејзината болка и тага, неспособен да стори било што за да и помогне! Дури не се осмели ни да и се приближи! Како да се плашеше од неа...или од самиот себе. Можеби длабоко во себе знаеше дека тој е виновен за нејзината сегашна болка! А од тоа и се плашеше...можеби, а можеби не! Можеби тој беше задоволен што ја постигна целта!
Сепак, се обиде уште еднаш да ја тргне од солзите и и рече:
„Ако се обвинам себеси и ја тргнам дамката која е фрлена врз тебе ќе можеш да ми простиш и повторно да бидеш онаа старата?“
Таа го крена погледот, го впери убиствено кон него. Се чинеше дека може да го задави!
„А мислиш дека не си виновен? Мислиш дека ако ја земеш вината врз себе ќе биде неправедно?“
„Не, овај...јас не сакав да го кажам тоа така. Само знаеш, сепак, јас...не сторив ништо!“
„Хаха, да, ти не стори ништо! Ти само ме натера да се вљубам во тебе, а потоа јас бев спремна на се за тебе! Но, знаеш ли таа љубов колку ме чинеше? Свесен ли си?“
Стана и почна да оди кон него, а тој се повлекуваше назад! Го турна до ѕидот и го отвори ножето кое и беше в рака! Тој се исплаши, но не веруваше дека може да го повреди! Беше присебен и полека успеа да и го одземе ножот! Таа падна на подот, скоро немоќна!
„Не, не си свесен! Не си свесен зошто сум сега ваква! Не си свесен дека дури и да се убиеш сега нема јас да сум онаа старата, нема да можам да живеам нормално пак! Ти ме натера, ти ми создаде совршен план, ти си виновен за мојата постапка! Но, јас бев таа што си ја убив мајката и тоа на најлош и најподол начин! Јас, јас, јааааааааасс!“
Го изговори тоа, го извика, но нејзиното срце не издржа! Таа доби срцев удар и умре! А тој остана да се кае цел живот што на најнаивен начин, без да биде свесен за тоа, уби мајка и ќерка!

 

Ја имаме ноќта
Се имаме еден со друг
Иако знаеме
Дека немаме утро!

Ја имаме само ноќта
Да уживаме во љубовна хармонија
Магијата на љубовта ќе заврши
Опиеноста и занесот
Ќе се преточат
Во рутина и монотонија.

Ова е тоа, нашиот момент
Наша ноќ
Јас твоја а ти мој
Да уживаме во ноќта драг мој
Утро немаме
Едноставно не сме љубовен спој !

 

Ме здрма некоја мрачна, готска инспирација... Enjoy!

Новороденче...

На моменти изгубен, на моменти збунет,
се’ уште им верувам на злобните, лудите,
кревам раменици, упорно вртам во круг,
а сепак со секој круг одам и чекор напред.

Не гледам веќе со жешките очи на ѓаволот,
се откажав дури и од стремежот кон темнината,
одлучно бегам од стапките на паднатите,
не ја дишам болката на страдањата и спомените.

Криковите стивнуваат, острите нокти се губат,
ги нема длабоките гласови, кои сурово судат,
крвта веќе не капи, солените солзи не течат,
исчезнаа оние ножеви, кои во месо сечат.

Понекогаш сомнежи, понекогаш и мисла,
дали се’ што се прави, има некаква смисла,
но нема време за мислење, иднината чека,
на дофат ми се следните месеци, години, века...

 

љубовни писма...

Понекогаш добивам желба да те бакнам. Да те прегрнам, да те фатам за рака, да те помилувам по лицето, да заспијам во твојата прегратка.
Понекогаш едноставно добивам желба да бидеш тука покрај мене, да ти кажам колку те сакам,да ти кажам колку ми недостасуваш.
Понекогаш се прашувам дали и ти го чуствуваш истото.
Понекогаш дали го чуваш оној прстен кој ти го подарив.И се прашувам дали знаеш дека заедно со него ти го подарив моето срце.
Понекогаш, мислам на онаа ноќ. На ноќта кога прв и последен пат бевме заедно. Онаа ноќ кога те бакнав, кога ја почуствував твојата прегратка, кога го почуствував брзиот ритам на нашите срца.
Понекогаш се прашувам дали можеби и ти помислуваш на онаа ноќ.
Понекогаш, во долгите ноќи кога неможам да заспијам, се навраќам на нашите разговори.
Понекогаш кога ќе го чујам твојот глас на телефон, сакам да ти кажам дека те сакам.
Понекогаш плачам бидејќи неможам да се помирам со судбината дека неможеме да бидеме заедно.
Понекогаш седам како сега и ти пишувам писмо. А потоа го кинам и го фрлам.
На крајот можеби треба да се вратам назади секој збор Понекогаш да го заменам со зборот Секогаш.

 

љубовни писма...

Ноќ e. Седиме во автомобилот, зборувајќи за секојдневни работи, слушајќи музика. Наеднаш застануваш. И ме прашуваш. Дали те сакам?
Дозволи прво јас нешто да те прашам. Па можеби така ќе го добиеш одговорот на моето прашање – ти велам.
Дали е љубов тоа, што кога ќе те видам, моето срце почнува забрзано да чука?
Дали е љубов тоа, што кога ќе те видам, веднаш посакувам да те прегрнам, да те бакнам?
Дали е љубов тоа што каде и да одам, моите очи те бараат само тебе?
Дали е љубов тоа, што кога те милувам, посакувам тоа да го правам цел живот?
Дали е љубов тоа, што кога сум со тебе, часовите минуваат како минути?
Дали е љубов тоа, што кога те држам во прегратка, мојата среќа е најголема на светот?
Дали е љубов тоа, што кога сум нервозен и кога ќе го чујам твојот глас, јас веднаш се смирувам?
Дали е љубов тоа, што кога сум среќен, сакам веднаш тоа да го поделам со тебе?
Дали е љубов тоа, што кога си тажна правам се само за да видам насмевка на твоето лице?
Дали е љубов тоа, што кога наутро ќе ме разбудиш тоа е најубавото утро во мојот живот?
Дали е љубов тоа, што моето срце чувствува болка, затоа што нема да те види денес?
Дали е љубов тоа, што не би можел да живеам кога би те изгубил?
Дали е љубов тоа, што твојата желба за мене е наредба?
Дали е љубов тоа, што ти верувам безрезервно и што би го ставил својот живот во твои раце?
И на крај:
Дали е љубов тоа, што без размислување би го дал својот живот за тебе?
Се надевам дека го доби одговорот на твоето прашање, но во случај да не си, еве ќе ти одговорам:
Да, Те сакам. Бескрајно Те сакам!“

 

Врати се
Солза која се лее полека,
тага која тлее довека,
очи кои тага кријат,
чувства кои одамна спијат.
Зора која невино се буди,
рака која прегратка нуди,
усни кои бакнеж бараат,
души кои одвнатре се караат!
Ми требаш сеуште овде,
врати се, каде ли појде?
Врати се за солзата да престане да се лее,
за тагата за престане да тлее,
за очите тага да не кријат,
за чувствата да престанат да спијат.
Врати се и прими ја преграткава,
подари им бакнеж на усните мои,
душата твоја со мојата нека се спои.
Прости ми за секое зло,
само врати се и повторно дигни ме од ова тло!

 

Неутралнa

слушам, познати тонови
и замислено гледам во цртежот на ѕидот,
полека гризајќи го ѓеврекот

..чувства нема
или можеби ѕидовите ги влечат
неутрално - се чувствувам.
дали има на кого да се посветам,
се прашувам.

и забележувам,
на мојот цртеж, тешки линии
трага се - на моето срце.

И се‘ се повторува - одпочеток.

Не го сфаќам,
се чувствувам - неутрална.

Ignore.

 

По предавство

Звукот одекнува
длабоко во холот,
во делче од секундата
чиниш
се’ затреперува,
стариот лустер
од ренесансни уметници,
со гердани испозакачени,
светкави бисери,
драги камења,
се затресува.
Материјата се движи
(не)зависно низ просторот,
отворениот прозорец
ги изгасна свеќите,
такви растечени
како старите баби
со пластична операција.
Не е тивко, или е?
Едвај се слуша
звукот на се’,
дали сме глуви
или самиот свет потона
во црната тишина.
Клавирот стои,
дреме сам,
сам оставен
во аголот на собата
со сив мермерен под
и тиркизни завеси
на гигантско високите прозорци.
Некој го оставил
повеќе не му верува,
чинам го предал
со својата мелодија.

 

Bese prekrasen soncev junski den... Toj zema nekolku dena odmor... Se oblece najubavo sto mozese...se
izbrici i si ja napravi frizurata... Gi stavi karticite i iljadarkite vo novcanikot, mobilnite gi zede vo
edna raka a klucot vo druga i izleze... Izleze na glavniot avtopat i vozese poleka so otvoreni prozori do
prvata patarina... zastana na prvata krivina posle patarinata... ja otvori fiokata i od nejze izvadi
edna limenka pivo, joint i eden polupoln spric... Na negovite race ne bese tesko da se najde vena...
go isprazni spricot, frlajki go na podot, go zapali dzointot i ja otvori limenkata pivo... Go stavi CD-to
vo cd pleerot i pusti edna pesna pojacuvajki go zvukot do maksimum... Go izvadi kaisot i so klucot zavrte
za da gi iskluci vozdusnite pernicinja...

Gi stavi ocilata za sonce, pogledna vo retrovizorot zemajki dim i dade gas... Vo toj moment od radioto
se slusaa stihovite:

Od Bozji nisan ne se bega
zbogum star prijatele
nekoj asfalt kaj i da e
i mene tamu ke me odnese
edni nema ni da trepnat
na drugi moze ke im bide zal
treti vazno ke se falat
deka pesni sum im pisuval
a ti ke reces dobar bese
dobar bese
mnogu me sakase
i ke zgresis fala bogu
tebe te sakav najmnogu
i ke izmislat za da te boli
se sto za mene ne si slusnala
no ti ke znaes
po covek pesot lae samo koga
ne go poznava
a nad mene ke niknat bulki
crveni ko mojta krv...

Toj nikogas ne bese vozel taka vo zivotot... site sistemi se vklucuvaa na sekoja krivina, dodeka motorot
ja izdavase seta svoja sila postojano... Imase nesto magicno vo toj kanjon... nesto sto od sekogas go
privlekuvalo... ubavinata na rekata dolu... visinata na koja odi... slabite stupcinja koi dvoea od ambisot
ovoj pat premnogu nekako magicno go privlekuvaa....

Sepak edna krivina bese pojaka od nego i negovite oslabeni refleksi... i toj izleta... dodeka letase
nadolu kon rekata mu se cinese deka toa trae so minuti... a vsusnost bea samo kratki sekundi... sepak
toj uspea za posleden pat da pomisli na nea i da ja zamisli onaka prekrasna kakva sto stvarno sekogas
bese...nasmeana... so nejzinoto interesno nose... i maliot rascep na zabite...

Udarot bese stravoten, no toj ne go pocuvstvuva... najverojatno izgubi svest uste pri samiot dopir...

Go najdoa nekolku dena podocna... iskrvaren, so zdrveno telo... no vo ednata raka silno pritiskase eden
list...

Listot bese celosno krvav, no sepak mozese da se procita sto pisuva na nego:

...Najmila moja,

Te molam prosti mi...i razberime... ednostavno ne postoese drug izbor... ne za mene...
ednostavno taka bilo kazano onaa treta vecer koga dosle trite narecnici...
samo mi e zal sto toa bese ti... zatoa sto znam deka pod seta taa ladnost i surovost vo tebe
seuste postojat cuvstva i deka ke zalis... deka tesko ke te pogodi...
Steta sto nasiot posleden razgovor ne bese za pametenje, no ti otsekogas si velela deka ne gi ni
pamtis poslednite razgovori, tuku samo ubavite momenti od minatoto...

Nema potreba da trosam poveke zborovi...zatoa sto se znaes... deka te sakav najmnogu i deka ednostavno
nemozev ponataka bez tebe... probav ama ne uspeav...


Policaecot go slikase pismoto, go stavi vo najlonska kesa i go ostavi na kup so drugite dokazi...
Taa vecer policaecot namesto doma se upati kon adresata koja ja pisuvase na dnoto na toa pismo...
Go imase ispecateno od slikata i staveno vo plik...
Otide na taa adresa i ja pobara devojkata... taa ne bese doma... no toj nemozese da ceka i go ostavi
pismoto na sestra i so molba da i go dade bez nikoj da ne go otvara...

Devojkata se vrati taa vecer... go dobi pismoto, i go ostavi na masata... koga veke bese vo krevet,
oblecena vo pizami go zede plikoto...pretpostavuvase sto ima vnatre...i zatoa se dvoumese dali da go
otvori...

Sepak ne sobra hrabrost i go stavi vo fiokata...

Pominaa godini... taa razbra deka toj zaginal vo soobrakajna nesreka... no nikogas ne se osudi da go
otvori pismoto... i den denes posle 20 godini toa pismo stoi vo edna fioka, pokrieno so eden kup
nevazni raboti... stoi onaka kako sto i go dadoa... neotvoreno... neprocitano...

[mod-kirilica:b99x4lgm][/mod-kirilica:b99x4lgm]

 

Во животот секогаш имало, има и ќе има успади и падови.Моменти на среќа и моменти на несреќа, на убаво и на неубаво, на среќа и на тага ... Но најважното во тие моменти е да останеме доследни на себеси, да не си го изневеруваме сопственото јас затоа што најпосле, после сите останати ние сме тие што вистински вредиме .. Можат многу луѓе да стојат до нас, но позади она што не го гледаме се крие само еден балон полн со омраза и лицемерие една мрачна патека која не сакаме да ја видиме .. Позади секоја насмевка стои алчност која вешто се прикрива ..
И љубовта може да изневери ..

 

Врска

Крајот го краси делото..?! Ма даааај! Каков е овој украс?! Божем лампион на новогодишна елка! Не! Да се по*ерам во делото ако има ваков крај. Било каков крај е непожелен. Неспани ноќи, дочекани мугри, будна, додека тој мирно спие. Подочници на кои се сопкам секојдневно, сиви, можеби сини кругови околу очите. Понекогаш не можев да ги отворам, нив, очите. Понекогаш беа толку подуени како трудница во седми месец. А тој пак мирно спиеше бе! Неговата совест спиеше. Е таа беше во зимски сон, не мечките! Секој ден да се бориш крвнички, против себе, против оваа направа во градиве што лупа ритмично. Оваа па другава направа во главава, Боже, зарем е можно да е толку обратно пропорционална..?! Се мислев да ја лупам главава од ѕид, ама кнауф е пустиот, ќе влезам кај комшијата! Ама морам да реагирам некако. Мислам дека душава ќе ја плукнам низ уста. Како една горчлива топка во грлото ми стои секое едно по*рано зборче полно со навреда и нељубов! Ми кркорат цревава, прават бунт. Креваат востание. Немам потреба за храна, само што се прејадов мрсна болка! Сита сум. За цел живот. Ама среќна некаде многу длабоко во мене. Ќе докопам до таму. Ветувам! Секогаш доаѓа момент во животот кога ќе си речеш: "Колку ли сум била глупава. За него толку се нервирав". И слатко ќе се насмееш фаќајќи за рака некој следен за кого веројатно е дека истото ќе го речеш во иднина. Ама...животиште!

 

Молба за прошка

Крцна нешто.
Дали тоа вратата се подотвори?

Низ неа побегнаа
сите мисли,
како човечиња
со ноџиња,
се лизнаа по патосот,
некои со скејтборди,
заедно со стравот.
Празна соба
празно чувство,
дали тоа воопшто постои?

Сеедно е, нели,
дали си сам или не,
дали имаш за јадење,
и спиење.
Дали некој скришно те набљудува,
или на никого не му е грижа,
дали некој те озборува,
фали,
или пак не те познава.
Моментот е погледот,
што жари и пече,
што ќе ти биде упатен
по зборовите „прости ми...“:
Заповед без обврска,
молба без дозвола,
прашање без одговор.

Лесно се кажува,
болно се слуша...

 

Состојба

Ќе молчи.
Ќе ги пушти мислите да испаруваат
од порите на лицето.
Ќе молчи.
Ги затвора усните,
зборовите ке ги ослободува
преку допирите.
Се мирува околу неа.
Мирувам и она,
само мислите лудуваат.
Хаотичност.
Полн е воздухот со СЕ
а празнина гледа.
Се гуши.
Заспива,утре е нов ден.

Спојлер

Доколку ја сретнете песнава на фб,знајте тоа е профилот на Кенди и таму си ги објавувам