Ваши дела – поезија или проза

Несекојдневна љубов

Најсурова е болката
од раната направена
од најблискиот.
Од неа тече
и најмногу крв,
па ко за беља,
сипаат сол.
Ретко да се најде
некој сега,
кој барем ќе се обиде
да ја измие раната
со чиста вода,
да ја намачка
со мевлем,
да ја заврзе
со љубов,
и да ја обвие
со топлина.
Таквите раце се најдраги,
најблаги,
топли и најпосакувани.
За таквите раце
вреди да се живее,
таквите раце
кои живеат за тебе.

 

Дожд

Го сакам оној прекрасен,
ситен, летен дожд.
Ја отворам вратата
и можам со часови
да набљудувам како меко ги
измива дрвјата, цвеќињата.
Посакувам да стојам под него,
да почувствувам како тивките
капки ме скокоткаат
по телото.
Знаете постојат различни
видови дожд.
Всушност луѓето се како дождот.
Различни.
Избувливи,студени,топли,постојани,
нерешителни,зимски,тврди,меки,големи,мали.
А јас.
Јас сум оној мек,ситен,летен дождец.
Не секогаш посакуван,
но секогаш корисен.

 

Дали некој ќе може да ми напиши песна за Париз да е кратка....

 

Дали...

Дали некогаш ќе го освоиш срцево?
Дали ќе направиш да чука само за тебе?
До крајот на времето и постоењето,
па дури и назад, како новороденче-бебе...

Го имаш на послужавник; повели,
Земи го и веќе не гледај назад!
Само те молам, немој да го фрлаш,
или патници во мојот живот ќе го газат!

Чувај го, цени го, имај го за себе,
затоа е и создадено, со таа цел.
вгнезди го до твоето, да бидат едно,
најдобро функционираат како еден дел.

Дали си спремна за срце што те сака?
Дали си спремна да го сакаш и ти?
За реалност во која религија е љубов,
за реалност од бајка, и најслатки сни...

 

Happy end? I don't think so.

Дали ќе пресуши мојата инспирација
како што полека пресушува љубовта?
зошто јас немам сила да напишам ни збор,
и немам сила да барам одговор.

А, убаво е кога во нешто веруваш
и прекрасно е буден да сонуваш.
Но, кога сонот ќе те мавне по глава
реалноста да дишеш не ти дава.

Јас би се трудела и понатаму.
Љубов е. Нели вреди?
Но, што ако веќе се залажуваме
и касно е да се запрашуваме?

И се ми доаѓа некако природно,
зошто клише се сите happy end-ови.
Ќе боли многу, ама знаев
не ми требаа сите тие американски филмови.

 

САКАМ

Сакам кога си до мене, Сакам кога ме гледаш,
Сакам кога ме галиш, Сакам кога ми велиш најмила, љубена...
Сакам кога шепотиш "Те сакам"
Сакам кога плачам а ти ме пргрнуваш и тешиш...
Сакам кога ме правиш среќна...

Единствено нешто
што не сакам е
што не знам дали
сеуште сето ова
го сакам...

 

За тебе...

Зошто би се задоволила
со помалку од она што заслужувам?
А можеби и не знам што заслужувам.
Не е ни важно.
Во секој случај ти си таму далеку.
Можеби не се ни сеќаваш на мене.
Девојката која беше прва
во твоето срце,
во твоите мисли.
Онаа за која даваше се.
Онаа со која меѓусебно се учевте
што е всушност она
за кое цел свет копнее.
Без игри и клишеа,
само сурова искреност,
она за што само децата знаат
и умеат да го прикажат.
А ние бевме деца.
И можеби ќе остане само тоа што е
детска љубов,
наивна и единствена,
чиста и искрена.
А сепак секогаш ќе бидеш
еден дел од мене.
Дел кој никому нема да припадне.
Скриен далеку, закопан длабоко,
а сепак присутен.
Можеби не се сеќаваш на мене,
сеќавањата се чудна работа,
не бираш кое ќе остане.
А ти си и ќе останеш,
моето најмило сеќавање.

 

Замина...

Замина тивко, и пустош остави,
зад него непробоен ѕид постави.
Роза подарена, искина на две,
реши таа да стави крај на се’.

Со солзи ја пратеше, и убиствен молк,
а во него владееше глад како на волк.
Сакаше да се стрча, да ја гушне силно,
да ја погали по образот, да ја бакне милно.

А сепак таа продолжи, не гледајќи назад,
а него само продолжија морници да го лазат.
Ќе се врати ли таа некогаш сакаше да знае,
ил го остави вечно за минатото да се кае...

 

Алитерација на тема: Црешеста срЦевина

Грдото црно пајаче ме демне од ќошот на собата. Му ги гледам ноџињата што од штурото светло на светилката изгледаат како да се долги еден метар, доволно да делуваат како катализатор на мојата aрахнофобија. Си го слушам срцето како се посилно чука, што од зголеменото количество адреналин, што од еуфорија и јунскиот воздух што го вдишувам низ останатата функционална половина на мојот нос. Ебан полен, ебана алергија.

Вистинска Мајка Тереза сум. Размислував за црвчињата во црешите, и нивната трагична судбина да бидат соџвакани во нечија гнасна уста со која претходно биле опцуени поранешната девојка, врвките од патиките што постојано се одврзуваат, цените на бензинот и лебот, слабоста на тревата и заебаноста воопшто на целиов свет. А на црвите никој не помислува, и тие немаат друг избор освен да се гојат во некоја сочна црешка и да си ја дочекаат судбината. Толку им е гајле, кармата ги сака и после тие ќе бидат оние што ќе не вратат во земјата. Јебани црви. И така дур со полузаспана насмевка внимателно расчеречувам една невина црешка и со хируршка прецизност го вадам црвот и го ставам во друга, скапана, специјално подготвена за да му биде Рај, почнувам да мислам зошто се доживувам како душевна ороспија.

Зошто ја подвргнувам душата на танталови маки, зошто си ги сушам очите со непотребни солзи, и зошто повторно имам желба за едно болно дежа ву, кое доволно иронично, повеќе ме иритира и ужаснува, отколку што ме прави среќна. А сепак, само тоа ми е важно. И зошто упорно гледам во сенката од пајакот, кога не носам чорапи. Ќе си ги налакирам ноктињата во црешеста боја, а на усните ќе ставам модро сивило, за сите да видат колку ми се тенки и никакви. Какви бакнежи нудат?

Црвливи.

 

Чекај!


Чекај! Кај мислиш дека бегаш?

По тебе срцево се’ уште стега!



Во него владее љубовна жега,

дојди и изгаси ја, веднаш ти, сега!



Чекај! Остави моментов да трае,

зошто, како, љубовта си знае.



Не дозволувај никој од нас да се кае,

ниту да сме сами, ко куче што болно лае.



Чекај! Ноќта е долга и пред нас,

зарем ќе дозволиш се’ да помине за час?



Со последен крик, со последен глас,

дозволи да бидеме само ти и јас!

 

Силниот мирис на кафето и влегуваше во сеќавањата,течеше пополека по нејзините усни како врел волшебен напиток после кој неможеше да заспие долго време.Го очекуваше тоа и никогаш не и беше нешто неочекувано.Плановите во нејзиниот дневник беа јасно исцртани и секој нареден чекор беше веќе запишан,заведен во книгата на нејзиниот живот.Мислеше засекогаш ќе може да си го планира животот и дека секогаш на крај ќе биде како таа што испланиртала. Додека ги пишуваше забелешките за наредниот ден човек заѕвони на нејзината врата. Тој не беше обичен,ист како сите други,имаше нешто во него,нешто посебно што секој би го посакал.Силен и во неговите прегратки човек би се чувствувал сигурно дури и на самата помисла. Фелисити свари овошен чај,токму каков што пиеше секое утро од истата опаковка но различна ќесичка. Тостерот го направи вообичаениот звук бидејќи лепчињата веќе беа совршено потпечени,а пак шведскиот кашкавал веќе беше приготвен на масата и готов за рендање за потоа да може да се растопи и разлее врз врелите лепчиња. Го покани човекот внатре и му понуди свежо приготвен јаболков чај.Човекот учтиво ја прифати примамливата понуда и заедно седнаа во кујната на светло тапацираните столчиња во пријатната атмосфера за која беше виновен мирисот на чајот. Разговараа долго,како да се знаеа просто цел живот. Нејзините забелешки и не и беа веќе важни,повеќе не ги почитуваше.Не поради тоа што повеќе несакаше туку поради чувството што ја обземаше,поради нејзините мисли и поради нејзините постапки.

старо, престаро, впрочем едвај го најдов

 

Спомени...

Сакам да го видам тој бел лик,
кој во мракот светлина ми дава,
ми недостасуваат зелените очи,
кои никако не излегуваат од глава.

Ми фали бакнежот на меките усни,
од кои како мед и млеко да тече,
ја нема онаа силна прегратка,
која назад накај неа ме влече.

Гласот пред кој срцево трепери,
се’ би дал за неговиот нежен тон,
или за таа невина и чиста насмевка,
која ја чувствував како свој дом.

Испреплетена во спомени во мене,
не сакаш да си одиш, ни за дел,
но можеби некогаш ќе дознаеш,
дека ти го посветувам животов цел!

 

Пустинска роза

Пустина полна со песок,
океан полн со вода,
срце полно со љубов,
роза полна со мирис,
раце празни...
Тага, мрак, несреќа,
врева, магла, крв...
Уби и побегни од местото,
кој признава пола му се простува,
кој не признава се му се простува...
Розата без вода овенува,
но постои и роза која живее во пустина...
Такво е срцето мое
Нејзе и треба малку вода
И на срцето му треба малку љубов...
само малку...
колку на пустинската роза...

 

На зајдисонце


Си нарамивме блесок
натежнат
да не тера удолу по светов(о).
Во сандалите
уште чувам малку песок
врел како образов
да ми чува спомен од летово.

Јас, не можам
да скријам, колку сум празна
како уловена школка
да, во мене лежи апсолутната тишина
изгорена, на сонце, Болка.
Во тегли со солена вода
ги чуваме спомените
ќе не гризат
како комарци, (крвничко дело)
додека

Не се промениме.
Секој во своето тело.

Ех, гледај!
Патот,
тежина роди
зарем, не остана
во нас,
Неизреченото
да не води?

 

Ги отвори очите набљудувајќи го како ја облекува кошулата за на работа. Занесено гледаше во него и во неговиот одраз во огледалото,а тој не ни знаеше дека таа е будна. Таа беше свесна дека сега го гледа како се подготвува за во туѓи прегратки. Се подготвуваше со огромна енергија, потсвирнувајќи и насмевнувајќи се во огледалото. Излезе без да ја бакне иако порано, да, во минатото никогаш не излегуваше без да ја бакне во челото. Ја затвори вратата, а неа солза и се лизна од окото, надолу кон усните. Стана и се погледна во истото огледало на кое пред тоа го гледаше него насмевнат, но таа не беше. Иако се почесто носеше убава долна облека и провокативна ноќница сепак не се чувствуваше убаво. Секоја ноќ се подготвуваше за него, а веќе заспана го дочекуваше. Дали тој воопшто забележа колку таа се труди околу себе? Се тргна и застана до прозорецот, го гледаше како се движи кон колата, преубав , згоден, висок маж. Костумот му прилегаше совршено, во едната рака ја носеше актовката, а во другата веќе го вртеше добро познатиот број. И падна уште една солза, ја отвори фиоката од наткасната која стоеше меѓу прозорецот и креветот и ја извади фотографијата која предходниот ден ја пронајде во некои од неговите документи. Тоа беше едно мало човече кое беше преубаво како и тој. Без сомневање тоа беше негово дете, а тие? Тие беа сенка на оние млади луѓе кои се љубеа безрезервно се до... Повторно погледна во фотографијата, почнаа солзите сами да и паѓаат, таа никогаш не можеше да му подари дете. -Можеби ќе го засакам, зошто не ми кажува? Можам да го сакам, негово е, знам. Но, не, тој криеше од неа и тајно го гледаше тоа мило суштество. Таа стана сенка на онаа девојка од пред 3 години, да точно толку поминаа од веста. На наткасната стоеше врамена и нивна фотографија, погледна во неа, па во фотографијата што ја држеше во раце и ја турна, ја скрши фотографијата од нивната венчавка, на која беа насмеани и среќни. Го зема едното парче стакло од многуте и прошепоте - И така сум веќе сенка.

 

Дојди во моите сништа,
како и секоја ноќ дозволи
и оваа да те обвијам со страст и воздишки,
дозволи да ти покажам
дека те посакувам,
дека те сакам,
дека си највредното нешто во мојот живот...

Дозволи ми да си поигрувам
со твојата коса,
дозволи ми да те однесам на места
каде постоиме само јас и ти...

Дозволи ми да те имам само за себе,
без оглед на времето и просторот...

Гушни ме и оваа ноќ,
онака цврсто како што само ти умееш,
да се изгубам во твојата прегратка...

И да не се грижам за светот,
зошто сите проблеми паѓаат во вода,
кога знам дека си покрај мене,
зошто заедно сме посилни од се...

Знаеш дека те сакам,
и дека тоа ќе биде така засекогаш....

 

Желби

Влегов во просторијата во која некогаш ги минував деновите. Безволно. Тие што ги затекнав не ми го подобрија расположението, ни престојот. Но, сепак останавв. Морав. Тоа ми беше обврска. Гледав надвор низ прозорецот. Сликите кои висеа порано сега не беа тука. Ѕидовите беа празни, просторијата загушлива.
Оддеднаш почувствував познат парфем. Се завртев и го видов нејзиниот ангелски лик како влегува со насмевка на лицето.
Се тргнав од прозорецот и тргнав кон неа. Тој ден беше посебен за мене, не поради средбата со неа туку поради датумот. Тој датум за мене многу значеше. И таа знаеше. А знаеше и секогаш да измами насмевка на моето лице. Ноќта, веднаш по 12 часот, ми испрати порака. Не очекував таков чекор од неа. Мислев заборавила. Но, изгледа се излажав.
Кога се приближив до неа ги испружи рацете, ги зеде моите дланки во нејзините, и повторно ги изговори зборовите од синокешната порака, но додаде и уште многу други искрени зборови. Искреноста извираше од нејзниот глас, а се гледаше и во нејзините очи. Држејки ги моите дланки пренесе топлина и позитивна енергија низ целото мое тело. Кога заврши ја прегрнав без зборови. Посакав тој миг да трае засекогаш...

 

Секој миг поминат со насмевка го плаќам со дупло повеќе мигови на солзи

Додека ништо не ни се случува чекаме да се случи нешто,нешто што ќе не размрда внатрешно,нешто што ќе ни украде мала насмевка.Така изморени од чекање во нас го потиснуваме чувството на среќа и возбуда и токому кога ќе заборавиме дека воопшто нешто чекаме ќе се појави ТОА НЕШТО.
Е тогаш се' се превртува,револуција !
Она потиснатото како вулкан излегува од нас и не понесува,се чувствуваме како да летаме и сме пресреќни ништо не може да ја имзери нашата занесенот.Тогаш се' ни е најубаво,најслатко,најреално,најнаивно...а ја забораваме вистинската реалност и како изгледаме во очите на другите.
Но по неколку мига кога на слаткото нешто ќе му дојде крај е тогаш стивнува жешката лава од возбуда тогаш се враќаме во реалната реалност.


Се вратив и јас во реалната реланост и што?
Што? сфатив дека бргу се внесувам,премногу давам и имам премногу љубов за давање.
Штетно вилјае над мене она што го потиснувам она што навистина ми треба.


Што кажав можеби не ме сфаќаат само оние кои имаат се',а они кои постојано чекаат и добиваат се' само на неколку мига и повторно остануваат без тоа се' е тие ме сфаќаат.

Секој миг поминат со насмевка го плаќам со дупло повеќе мигови на солзи...

 

Што да му кажам
Освен зборови празни
Кога го нема во нив
Кога не слуша, не сака, не чувствува
Не може.
Ќе останат само повраќаници
И вина недопиени
И спомени кои нема никогаш да бидат запаметени
Во некои далечни темни улици каде што сонца нема
а што ќе му се и така секогаш е мрачен
И ќе рече дека не е океј, и дека е за никаде
А јас само ќе се согласам и ќе продолжам да сонувам.
Кога сонувам ме чувствува.
( а кога сонувам, не постојам )
И тогаш за прв пат пали цигара
На тие усни што никогаш те сакам не велат
( а љубовта негова во универзумов не ја собира )
И знае дека знам како гушка.

 

Одложување

Еј, после него
мене ми е сеедно.
Ова не е голем удар.
Ова не е љубов на прв поглед.
Ова не си ти, ниту тој.
Јас тебе не те познавам (доволно).

Како него.
Колку него.

И преку тоа има за дознавање.

Значи оставам
за понатака.

И еј, ти за долго време
ќе си ми убав.
Ја сакам твојата уметничка душа.
Го сакам твојот алтернативен стил.
Го сакам тој твој шмек на занесенот.

Јас ќе пијам пиво, а ти коњак
на шанк, jazz inn.
И ќе ги одбегнуваме погледите
кога ќе сфатиме колку сме исти.

Јас оставам за понатака.
Јас имам Време.


напишано: сега