Ваши дела – поезија или проза

Единствени

Капка отров во малечка лажичка,
тргнува ладново низ целото тело.
Голите стапала го допираат
последниот летен дожд,
а нешто шепоти
колку е само осамено летото.
Два-три месеца љубов,плажа
милости,допири и спомени
а на крај секој по свој пат.
Летото е само.
Жедно чека 9 месеца.
А луѓето сонуваат за спомените
да се повторат.
Секој се рага сам,сам е и покрај
сродната душа.
Светот е сам.
Планетата е сама,единствена.

Spoiler

епа ако ми ја видите и на фб,знајте тоа е профилот на Кенди и таму ги објавувам

 

Рајски десерт

Чоколадо во еден сад а тој
до него.
Два прста-море од чоколадо.
Нежно,слатко...вкусно!
Прелеј ..рајски десерт.
Капка по капка се влева
погледот повеќе не може да
го следи движењето.
Пробува да ги следи движењата
на прстите-бранот од чоколадо.
Застанува-судир на усните.
Чоколадо,усни,допири.
Рај !

Spoiler

епа ако ми ја видите и на фб,знајте тоа е профилот на Кенди и таму ги објавувам

 

Љубов!

Две души кои случајно се пронашле сега тивко тлеат во една прегратка и чиниш како светот да исчезнал, а во таа бескрајна небеса полека тие две души кои личат на две мали светли точки се соединуваат и со еден сјај блескаат како и најсветлата ѕвезда на црното платно.Тоа е уште еден волшебен сон кој станува реалност кога срцето само ќе позбори, а сепак без зборови ќе го искаже она чувство кое секој има можност да го почувствува барем еднаш во својот живот.Тогаш веќе насмевката не е потребна бидејќи сјајот во очите ја искажува сета она радост која е невозможно да биде скриена.Но ќе помислам и ќе кажам:,,тажно е,, тажно е што на овој свет има толку многу љубов и срца кои што нестрпливо чукаат за да ја искусат таа среќа,а се помалку луѓе кои што им се препуштаат на емоциите.Се помалку луѓе кои што дозволуваат на срцето да влезе во тој свет.Во тој прекрасен свет .Срцата немилосрдно се кршат, како и што солзите се почесто се пролеваат за изгубениот момент на вистинска љубов.Во тој момент секој поглед влече кон бескрајната мрачност.Светлите точки кои некогаш светеа заедно со еден блескав сјај сега се помали и поосамени и од оној човек кој е осуден сам да талка во водите на океанот наречен ,,Живот,,. Да тажно е и затоа искрено се надевам дека секој кој има можност ќе ја искористи не мислејќи на последиците.....

Се надевам ќе ви се допадне

 

Знаеш, ми текнува кога ме остави
да горам под врелото дождливо небо.

Знаеш, паметам кога врели капки паѓаа
врз мојот копнеж по тебе.

Се сеќаваш ли, кога те љубев?
Се сеќаваш ли кога ми ја испи душата без да кажеш извини?
Се чувствувам невино на овој жежок дожд.
Јас, тој и нежниот звук на виолината.


Сакав прегратка-
а се удавив во топлината на нежниот ти здив.

Сакав љубов-
а го допрев врвот на недопирливото.

Сакав среќа-
а поминав покрај дупка полна со пискот!

Сакаше да те сакам-
а јас кога несакам, несакам дупло.

 

Се лажам со денови, месеци, па и години,
Се лажам дека таму некаде не постои некој кој може да те замени.
Ах, будала!

Се лажам дека се е совршено, а се плашам да признаам дека ти си ми навика.
Се лажам дека си мојот ТОЈ.
Ах, зошто?

Се лажам дека си подобар од мене, да се лажам.
Зошто упорно ги затворам очите пред твоите маани кои страшно ми пречат?
Зошто се лажам дека годините не спојуваат?
Зошто се лажам дека сме совршен спој, кога сме како север и југ?

Ги тргнав очилата и видов дека НИЕ сме лага.
Уште кога би можела да го убедам срцето.

 

Погледнувам околу себе.Лажна слика за она што се случува.Каде се идеалите на моето детство,на моето воспитување?Зошто пропаднаа во вода...Велат прави добро,со добро да ти се врати.Но,дали секогаш е така или барем понекогаш?!Не можам да се прилагодам на условите на овој пат,се нешто гледа да ти напакости и да те фрли во бездна.Ништо друго не ми преостанува освен промената.Но,зар вреди?!

 

Болка


Кнедла
тешко дишење
солзи
вриштење
и загушување..
Снемувам сили
го преголтувам своето тело
и од него излегува она
моето внатрешно тело.
Се е овде само срцето
е во коцка мраз.
Нема топлина во мене.
Нема,се исчезна.
Мене ме нема.

 

Има нешто надвор што ме врзува
тоа е каменот што го милувам
во него е минатото, сегашноста, иднината.

 

Да подадеш некому рака е чест,да го турнеш во бездна е грев.

 

Срце

Влегувам во ходникот
бел и тмурен како во болница,
отворам една врата,друга,трета,
се губам во лавиринт,
се е бело, безбојно,бледо.
И не наоѓам крај, отрпнувам,
пребледувам, паничам и на крај се смирувам.
Цела вечност се барав себеси во твоето срце,
цела вечност влечам бои за да
го направам
несмасно,невнимателно,спонтано,
обоено,шарено.
Цела вечност се обидувам да ги срушам твоите
бели ѕидови.
Цела вечност шетам низ белите ходници на твоето срце.
Време е да го земам своето виножито и да заминам,
време е да се откажам.
Ти нема никогаш да чувствуваш, а
кога не чувствуваш, мртов си одвнатре.
И едно збогум на твојата гнила душа....

 

Беда... очај... бес... тага... безизлез... беа работите кои таа ги чувствуваше. Имаше голема душа, а сепак беше изгубена во просторот и времето, беше изгубена помегу јавето и сонот. Девојката со скршена насмевка и неверојатна животна приказна која не и дозволуваше да се радува на мали нешта и не и дозволуваше да верува во победи. Таа беше преубава, но со ледена насмевка која живееше во сенка на сопствениот живот поразена од времето. Всушност, нејзината улога на марионета беше предизвик за сите бедници кои се фалеа мислејќи дека ја добиле најскапата играчка... НЕЈЗИНОТО СРЦЕ! Но тие не знаеа дека таа сакаше! Сакаше со целата силина на своето скаменето срце и изгубена душа која талкаше низ времето барајќи спокојство.
Таа беше совршенство на природата кое уриваше сонови, а немаше сила да го оствари својот сон. Таа имаше само еден сон, да биде со него! Тој беше нејзин воздух, нејзина храна, нејзина најголема болка, нејзин сон и причина за живот. Неа ја плашеше секое поклопување на стрелките зошто знаеше дека нејзиното време поминува, а копнежот по тие усни се зголемува. Таа беше матно привидение на болната вистина дека ЉУБОВТА сепак не постои и тоа и создаваше вртелешка во главата...
А тој... нејзиното второ јас, беше немирен привид за поимот забава. Тој беше неосуден убиец на многу соништа, тој беше олицетворение не она што претставуваше добар живот. Тој имаше сè... но немаше СРЦЕ!
И додека таа го градеше сопствениот заборав, тој немаше храброст да ја погледне во очи и да ја спречи судбината да ја прегази. Тие беа совршенство кое можеше да постои и да трае, смеејќи и се на бедната судбина за нејзините зли намери...

 

Идол

Ти се восхитувам на храброста,
на снаодливоста,
Ти се восхитувам на косата,
на очите,
Ти се восхитувам на убавината,
на лицето,
Ти се восхитувам на телото,
на силата,
Ти се восхитувам на моќта,
на авторитетот,
Ти се восхитувам на животот,
на начинот на кој живееш,
Ти се восхитувам на љубовта,
кон секого,
Ти се восхитувам на тоа што си ти,
таква,
искрена, добра,
полна со елан,
со волја за живот.
Од восхит те засакав,
можно ли е?!

 

Среќата неможе да влезе во парите,а парите можат да влезат и излезат од среќата.

 

Зошто Роса чекориш боса, зар ти немаш татко и мајка да те пречекаат на дланка.

 

Кој тоа таму фалшира


Овој паркет
дејствува за двајца
пар стапала
движечка сила
крцкање до бол.


Нели
Кога си далеку
близината те убива штом се случи
кога си блиску
подалечен си одошто некогаш си бил.

Се раштимуваме, а што друго.
Но не добивам јасна интонација.
Што овој живот
по ѓаволите, пее
И кој тоа таму фалшира?

 

Вирус
Љубов-колку е лесно да се каже,
а тешко да се почувствува,
уште потешко да се искаже,
а најтешко да се докаже.
Љубов-блокада од емоции,
вирус во срцето,
пријатен вирус,
кој шири пеперутки во стомакот.
Вирус кој ретко кога те прашува,
дали ќе го пуштиш внатре,
а ако те праша,
кликни allow,
нема да погрешиш!!

 

Мир
Зарем не е убаво кога
го имаш тоа чувство?
Едно нежно скокоткање
во себе, а не знаеш зошто,
една развлечена насмевка
на лицето, а не знаеш зошто.
И тогаш те гушат куќите, улиците,
дворовите, уличните светилки,
сообраќајот, гужвите, луѓето.
Те оградуваат оградите,
те ограничуваат границите и
само сакаш да затвориш очи и
се најдеш далеку.
Пусто место, ветер, тишина, мир и знаеш
дека конечно можеш да дишеш...

 

Патување..

Тропна на вратата иако стварно и немаше потреба зашто изгледаше дека во собата нема никој, и со лесен чекор го помина прагот. Пустош, дури и ја намириса пајажината која седеше таму со години. Имаше само илјадници патишта, кои што никој не знаеше каде водат, но ти решително тргна по оној што ти изгледаше најсветол.
Болница. Детски крици и јако плачење. После неколку секунди насмевка на мајчиното лице и солзи радосници во очите на таткото. Нов живот. Со несигурност каде навистина води патот полека продолжи да одиш.
Двор и деца, од прилика 5 годишна возраст, насобрани околу едно камионче кое испушташе некакви звуци се уште непознати за тебе, патем и за било кој што се наоѓаше таму. Роденденска торта и детски насмевки со полуизгубени млечни заби.
Момче со огромна количина на солзи насобрани во очите пишува писмо. Се приближи до него, но се чинеше дека не може да те види, па така без срам почна да го читаш неговото писмо. „Те сакам, знаеш дека навистина ми требаш, те молам, не оставај ме. Знаеш колку..“. Понатаму не сакаше да читаш, а воедно и немаше потреба зашто остатокот од писмото многу добро го знаеше. До пола работите започнаа да ти стануваат јасни, па повторно се здоби со онаа сигурност во чекорот и продолжи напред по патот.
И од твојата лева, и десна страна имаше илјадници луѓе. Некои од нив се караа, други весели пиеја пиво, трети пак беа во исчекување на некого. Сите ти беа толку познати, но со кого и да започнеше да зборуваш никој не можеше да те види ниту пак да те чуе.
Девојка. Добро обликувана како најперфектно изработениот инструмент, со црна долга коса, зелени очи и сино фустанче. Насмевка која и кај најнесреќниот човек ќе пробуди жар за повторно радување. Таа ти зборуваше, но ти не разбра ниту еден збор од нејзините претходно создадени мисли. Девојката полека почна да се губи во светлината и следниот момент ти се најде сам на клупата во најблискиот парк.
Во главата ти се вртеа најразлични мисли, луѓе, случки. Се уште не беше сигурен за тоа каде точно се наоѓаш и дали ова твое патешествие некогаш ќе заврши. Продолжи да одиш се додека не стигна до самиот крај. Патот повеќе не водеше никаде, сега пред тебе имаше само темнина и празен, бескраен простор. За момент помисли да се вратиш назад, да тргнеш по различен пат, но во тој момент ти всушност сфати каде одеше сето ова време. На твоето лице се појави најтоплата насмевка, го пречекори прагот и исчезна засекогаш во оној бескраен темен простор.

 

Мајка

Мамо ти си ко цветче бела
за кого си се сношти дотерала
косата ти беше ко свила
очите ти светкаа
како на богородица мила
зар и таму горе Госпот ве дари
а нашите срца во сон ни ги гали.
Ноќе кога звездите светат
очите ваши во нас светат
Во Госпот нема лага
тој е дарежлив со љубов и слава
него немој да го мамиш
оти тој е свечен и вечен
Јас знам мамо
дека си и таму цветче бело
а љубовтта твоја ја сочував и споив
во пупката бела.

 

За моето срце нема лек, ти во мене ќе останеш цел век.

Во цвет се претворив, можеш да ме негуваш, мирисаш, само те молам не кини ме.


Светот е наш, ние со него другаруваме.