Ваши дела – поезија или проза

Јас се обидов да пишувам нешто како драма но не знам баш што ќе испадне.Ја пишувам на англиски за воедно да си го вежбам јазикот кој го учам на факултет.Еве ви краток извадок но треба уште да го преправам и допишувам.

“This is the second time that you did that.When you get drunk you are just terrible.I forgave you the first time but this time I won’t. “ she said in a very loud and angry tone of voice.She was looking at him in a way like she wanted to hate him but the tears in her eyes were working against her.
“I know” he said with a very soft voice.”I also hate myself for that.But I love you,you need to understand that I’m crazy about you.That’s the thing that is the most important of all.I don’t want you out of my life.I just think that I would never be happy without you” He was desperate,his lips were shaking and his eyes were staring at her face.
“You know I love you too.Probably in the most passionate and incredible way.But there is one person in this world that I love more than you,myself.Being with you bring me nothing good and more despere than actual happiness.I don’t want this kind of love.” She stayed strong at her decision no matter how hard she wanted to kiss him and to turn back her words in that instant moment.And forget about everything that happened or at least pretend to.
He was just everything that she ever wanted in a man.Those beautiful brown eyes,his pink lips that tasted sweeter than suger,his sexy body that looked good in everything that he was wearing,his voice that sound like.
Yes,she was always looking for incredible beauty,something that will cause anyone to be jellleous of her.She was obsessed with the physical appearance.
It maid be strange and unbelievable but she was really in love with that guy.It wasn’t only about his look and the way how that white cashmir shirt looked on him.The first time that she saw him she was incredible attracted by the amazing way how he seduced everyone around him.But after that she really felt for him.Like every single day she wanted him more and more.It couldn’t be just passion or physical attraction.
She actually found a lot of thing in him that remind her of herself.They were very similar,something like soulmates.They both wanted a great life for themselves because they suffered to much in the past.

Се извинувам ако има граматички грешки,како што кажав не е ништо довршено.

 

Здраво, Те сакам!

… Беше глупост дека би можела да бидам подеднакво среќна без тебе. Не, не поради тебе, туку поради онаа којa сум додека си во моето секојдневие.Седејќи покрај сите тие луѓе сватив колку ми фали твоето присуство. Замисли си ја онаа ,, последната ‘‘ клупа каде што седиме со часови.. Пред една година кога прват излеговме беше зелена, тогаш треперев од убавината на твојот глас. Ти го носеше оној виолетовиот дуксер кој ме воодушевуваше. Ме погледна и со твојата насмевка го стопи најголемиот лед во мене, посакав никогаш да не те испуштам од мојата прегратка. За прв пат бев сигурна дека ќе почнам вистински да сакам некого. Така и беше. За неполни два месеца успеа да ме придобиеш на многу глуп, но сам по себе доста симпатичен начин. Сакам се на тебе. Сакам кога велиш Те Сакам. Сакам кога сме заедно. Неможев да замислам ниту еден ден без да те слушнам како загрижено прашуваш: ,, Добро си? “ Mе чешкаше со прстите низ косата. Постојано се смешкаше и ме гледаше во очи. Само тебе ти дозволував да ме насмееш со тие глупави шеги. Беше ЕДИНСТВЕН. Единствен што ме смееше со твоите глупави имитации. Единствен со кој се гушкав под летното сонце. Мојата коса сјаеше а твојата ја добиваше онаа моја омилена кафена боја. Твоите очи без престан гледаа во моите, полни со љубов. Обожавав кога седевме заедно, гушнати околу сите тие луѓе и ти се однесуваше како да нема никој, само јас бев таму за тебе. Бевме само НИЕ. Оние твои дуксери кои постојано ги облакав и ми кажувааше дека прекрасно стојат на мене, ме опиваа со мирисот кој остануваше на нив. Постојано ми велеше дека сум слатка во нив. Обожавав кога со часови седевме кај мене дома тркалајќи се низ креветот. Се смееш заносно. Сакам кога ми велиш дека се ќе биде во ред. Сакам кога се лутиш затоашто доцнам а воедно доцниш и ти. Ја чувствувам твојата кожа врз мојата, се ежам. Ми зборуваш, би седела со часови и би го слушала твојот глас. Ми недостигаш кога не се гледаме. Ми надоместуваш со најубавата прегратка кога ќе те видам. Неможам да го довршам ова а да не напоменам за тоа колку си смотан, а сепак сето тоа изгледа крајно шармантно, а потоа за тоа колку е невозможно човек да не те сака... Твојата смисла за хумор, потреба за филозофирање, сарказам, за твоите најглупaви идеи- па потоа оние најимпресивните. Сеедно какви, сите подеднакво ме восхитуваат. Би напоменала уште многу... И?! Посакувам да преувеличам еден, единствен збор. И не само што не преувеличив, туку и не успеав да ја ставам твојата енергија во еден од нив, додека мојата љубов не ја собира во ничии реченици ниту ќе ја собере во уште 10 вакви. Правиш да се чувствувам посебна. Го чекав секој нареден момент кога ќе ме бакнеше. Се правиш да изгледа поедноставно, да има смисла... Само бесмртно и безвремено ме сакаш.
А и јас тебе.

 

Што?
Што виде во мене,
што најде во мене,
што имам јас,
што немаат тие?
Тие се твои,
ги знаеш најдобро,
ги имаш секогаш,
а мене не!
Јас не сум твоја,
мене не ме знаеш најдобро,
мене не ме имаш секогаш!
Јас не сум ти ништо,
а тие ти се се!
Но, што најде во мене,
што те привлече,
што те натера да ме одвлечеш,
да ме земеш од моите,
да ме земеш само за себе?
Што?

 

И сите сваќаат
и сите знаат
само ТИ не!!!
со твојот лик заспивам
со твојот лик се будам
со твојот лик се смеам
со твојот лик плачам
насекаде си!
и каде те нема те замислувам
илјада пати кажав крај
не вредиш
но нешто од внатре
тивко ми вели
не се откажувај
и кој да го послушам?!
не си верувам ни на самата себе веќе
ми велат не е за тебе
ама лесно е да кажиш.....
ќе рече некој еее еве ја оваа
со излитени фрази
но гајле ми е
кажувам како ми е!!!
и сите знаат
и сите сваќаат
САМО ТИ НЕ!!!!!!!!!!!!
-------------------
Промени се.

И готовооо...
не оди ова вака повеќе...
време е да го прифатам она што подолго време само го криев во себе...
лажејќи се дека можеби ќе се промениш...
ќе сватиш со таа глава дрвена дека некој ТЕ САКА!!!
но не..
и нема што да кажам повеќе..
кажував и кога не требаше
кажував и повеќе од што можеби беше потребно во некои моменти
кажував повеќе од тоа што ти заслужуваше..
кога ќе размислам подобро ти ништо НЕ СИ ЗАСЛУЖИЛ што излегло од мене..
но ајде...
тоа е што е...
мислев човек си ...
но ти си само сенка која се движи покрај другите...
Иии................
време е да се откажам...
знам!
ти го сакаше тоа!
и еве го добииии!!!
ете!
И нема што да посакувам да останиш сам...
ти веќе си..
и покрај толку луѓе околу тебе ти си САМ!
можеби ќе се смени тоа некогаш...
но прво тебе ти е редот ...
Промени се!
времето поминува...
не те чека.
пропаѓаш, свесно ...
-----------------------------------------
Џабе ми се и фини зборови и мудри мисли кога до тебе ништо не допира.
едноставно кажано ми се смачи од се што правев за тебе!
пробав се и одново и одново.............................
малку е ќе рече некој.
Е не е. јас знам.
ТИ незнаеш и никогаш да не дознаеш нема да ми биди гајле.
незнаеш како е кога некој упорно се обидува и обидува и обидува...
а некој ставил раце на очи и не гледа ништо.
Па не биди наивен бе.
Како можиш да дозволиш друг да ти ги трга конците
а ти како некоја бездушна кукла ги повторуваш сите потези.
Како можеш да дозволиш цел живот да ти помини така... ...како сега.
Можеби некој ќе помисли дека нешто не е во ред со мене.
и да помисли гајле ми е.
едноставно и така иди.
една минута си јак,силен..
друга минута ќе се најдеш на дното.
И зошто бе ти упорно таму лежиш?
Поддај рака.
има толку мнооогу личности кои би ти помогнале.
Не биди слеп при очи што се гледаат.
Е толку само сакав да кажам!
---------------------------------
Утре заминуваш.
Да ќе заминеш и ќе те нема некое време.
Дали ќе ти недостигам?
Ти мене ќе ми недостигаш, но на мене одамна ми недостига и она што бев јас.
Кога те немаше а и кога беше тука јас не бев јас.
А и сега.
Друга сум а и јас сум.
Некако се е измешано,а јас сакам да се сталожам.
Сакам да го пронајдам светот во мене пак.
Да сум среќна и да пеам.
Не сакам да размислувам веќе.
Сакам да ме најдеш.
Сакам да ме најде оној кој умееше да ме изненадува секогаш кога ќе ме види.
Сакам да се насмееш онака како малите деца кога ќе добијат нова играчка.
Би сакала да те видам и кога плачеш,кога нешто ужасно многу ти фали.
Само за да знам дека не си совршен.
Да знам дека и на тебе нешто ти фали...
Ќе успеам.
Уште сeга ми е тешко но знам дека ќе успеам.
Ќе успеам за да си докажам себеси дека можам.
Јас можам и сама да функционирам.
Ќе помине и оваа бура.
Ќе те снема и тебе,како и сите други.
Ќе се родам пак,но ќе те чувам.
Ќе го чувам цврсто секој спомен за тебе.
За да не заборавам дека еднаш те најдов...
Најди некоја што ќе те прави среќен.
Најди љубов,пронајди се себе,уживај,сонувај.
Можеби ќе се вратиш еден ден ден,
можеби ќе те видам среќен ќе видам дека и ти си продолжил..
а ќе ми недостигаш...

 

Метаморфоза

Истата улица, истите чекори, но во нови чевли... Погледот шара насекаде како при разглед на град кој за првпат се посетува иако оваа млада дама го знае ова место подобро од самата себеси. Како нешто да бара, како некого да бара...

Соседите не ја препознаваат и тоа е очекувано, таа не е веќе она мило девојче кое весело трчкаше во прегратките на својата мајка на враќање од училиште, ја нема таа насмевка која повеќе покажуваше безопасност отколку среќа. Не е истата млада девојка полна со надежи, која се насмевнува на секој минувач, па макар бил и случаен. Го нема веќе она преслатко фустанче со цветен дезен и тантели кое му даваше малку живот на сивилото во овој град во кој никој со никого не се согласува. Нема повеќе ни трага од оној мил поглед и весела насмевка. Од таа млада девојка остана само еден (сепак преубав) лик кој малку потсетува на неа и тие крупни сини очи кои никој не може да ги заборави.

Ликот е ист, но изразот сосема поинаков...Сериозен и строг поглед го има покриено тоа прекрасно лице кое секогаш беше насмеано, весело и не се срамеше од фактот што нејзината радост се слуша низ целото соседство. Го нема веќе тоа суштество кое имаше задача да даде малку светлина во слепата темница и прекрасна музика во глувата тишина на овој сив град. На нејзиното место сега има една грациозна фигура со строг и сериозен поглед во кој дури се насетува и малку лутина, самоуверен чекор на личност која веќе ништо во животот не може да ја поколеба.

Веќе не е она девојче кое го исмеваа заради тие весели тантели кои навистина на нејзиниот фустан ги имаше премногу и стотиците шарени шнолички во таа прекрасна костенлива коса. Сега, иако премногу грациозност, убавина и стил, тешко може во неа да се пронајде онаа веселост, шареноликост која ја правеше единствена во тој град, слеп и глув за туѓата среќа и тага. Сега сите подзастануваат и го симнуваат шеширот да ја поздрават дамата која ја презираа, колку лицемерно суштество е човекот...Но таа веќе не ги поздравува со веселост, не и помага на кутрата бабичка со бастун да ја премине улицата...продолжува по патот како друго нешто освен целта на оваа прошетка и да не постои.

Веќе е и повеќе од јасно. Таа е дојдена да го среди нејзиното нерасчистено минато. Не, не да се одмазди иако има премногу причини за тоа, туку едноставно да се соочи со минатото со кое се нема соочено толку време. Сепак, додека не се соочиме со своето минато, тоа не е минато за нас туку сегашност која ни најмалку не ни помага за иднината. Младата дама застана пред домот за стари лица. Тогаш изразот на нејзиното лице малку се смени...лутината ја заменија очи полни со солзи. И тогаш сфатив...таа не е дојдена да се одмазди, дојдена е за да прости.

 

Детство
Испуштам воздишки по оние места
каде пораснавме.
Каде играта беше само игра,
а не и манипулација.
И бесконечна калкулација.

Ми недостигаат утрата
со омлети и боровинки,
шетавме боси по ливадите,
комшиски муабетевме пред зградите.

Викав на сиот глас
да те повикам на игра,
волшебно беше секое зајдисонце,
не кроевме планови подалеку од утре.

Да си дете,
е најмагичната работа на светот.
Поминува додека се свестиш,
а носталгијата по мигот трае
додека не се збогуваме
од овој свет.

 

Пишам многу...Барем порано пишев... Сега не толку.. Имам многу напишано и во поезија и во проза ама ете ќе ја издвојам според мене најдобрата поезија. Не е толку добра веројатно колку шо ми значи мене. За мајка ми е која почина пред скоро 10 години. I hope you'll like it



Мајко

Лежеа на подот,
точно до мене
алиштата твои мајко
тие далечни спомени на тебе.

Ги гледав сликите твои, мајко
со солзи ги облевав
дали си замина
искерно се сомневав.

Често седев така,
сама осамена
го земав накитот твој во рака
и гласно ти зборував.

Каде си мајко,
единствена на овој свет
каде замина, мој прв дому
најсладок мој цвет?

Ме слушаш ли мајко?
Ги броиш ли солзиве?
Го гледаш ли своето чедо ?

Сеуште често ги прегрнувам
алиштата твои, со плач
и обелени бои,
го изгубиле мирисот мајко,
мирисот на тебе.

Ги изгубив и јас сеќавањата пусти
на тие очи зелени
и мајчин допир,
на тие зборови медени
и на тие раце кои
не ме галат веќе мајко...

Одамна веќе...

 

Мисловен оргазам

Врвот е полн
кафе без шеќер како
невидлив афродизијак
го силува утрото.
Мисловен оргазам и безброј
небитни зборови.
Таа чекори со брзи чекори
ги спојува чевлите и асфалтот.
Неколку оргазмични мисли
и сонцето го доживува својот
врв.
Сензуалност во вид на мисли,
афродизијак од напитки и
насмевката е на нејзиното
поспано лице.

Спојлер

Може ќе ја сретнете и на фб. и таму ги објавувам

 

Залудно или не?

Борба, вечна борба за она што го сакаме,
сили, труд, напор
вложено е многу,
добиено малку!
Цел живот се бориме,
цел живот трошиме
за да добиеме нешто.
И ете го, на дофат,
го допираме со прстите,
и оп, некој го зема!
Додека ние се влечеме до целта,
некој со гордо дигната глава
го зел нашето.
А дали тоа некогаш пак ќе ни биде на дофат?
Дали ќе си го добиеме посакуваното?
Залудна ли била борбата?

 

Цутот на љубовта...

Светот што го знаеше почна да се менува засекогаш,
цутот на љубовта во кој уживаше полека венееше,
остатоци од црни дамки и флеки, ко озонски дупки,
го опколуваа до недоглед, а тој сам.

Проба да ја осети со интимен допир... не успеа.
Диво го извика нејзиното име... без одговор.
Со поглед расеано ја бараше... насекаде темнина.
Опколен од сите страни, а тој сам.

Не беше навикнат на овој живот без неа,
ниту сакаше да заспива без нејзината топлина,
се најде во дива, несекојдневна и туѓа околина,
опколен од непознатото, а тој сам.

Врели солзи како да му ги гребеа сувите образи,
плачот од болка стана негова најверна сенка,
полека сфаќаше дека крајот сурово доаѓа,
и го опколува безмилосно, а тој сам.

Светот што со неа го знаеше... се смени засекогаш.
Цутот на љубовта во кој двајцата уживаа... веќе овена.

 

Со пари можеш да купиш се,само татко,мајка,брат,сестра НЕ.

 

Таму далеку

Во љубов срцето облеано
Ме води на места чудни
Места каде што си ти
Каде одчукот на срцето
Нема ладни препреки.

Она што ме влече далеку
Што ми дава знак на среќа
На се она што душата ја исполнува
И насмевка на лице врежува.

Штом солзата на лицето тече сама
штом тагата е господар мој
кога студот го облева моето тело
кога секоја помислата на тебе
ме влече во агол темен смело

Една личност тоа го можи,
Една личност владее со мене
Тој што пламни со моите чувста
И по кој моето маѓепсано срце
Лудува, копнее, тагува,
Но само со една цел
Само за една можност
Бар да го почувствувам
Неговиот нежен допир и глас.

 

Шишшинна

Буден! од сонување во удобноста
на местоположбата ги понесуваш
своите демони
својот був.

Ти никогаш не велиш никогаш
и ти ги менуваш
промените
против природата.
Еднаш во сон ги набљудуваше
демоните и
бувот во борба.
Траеше!
Крал над локалните сонувачи.
Чаша виски и ги гасеш мислите.
Единствено нешто што слушам
си ти.
Копаш низ соновите.
Тишина.
Тишина.
Тишина.
Шишииина
Шишина го буди соседството.

Спојлер

Можно е да ја сретнете и на фб. и таму ги објавувам

 

Судени

Трудејки се да избегаме,
се поблиски сме.
Трудејки се да се заборавиме,
се повеќе спомени имаме.
Трудејки се да не мислиме еден на друг,
се повеќе се бараме.
А зошто залудно се трудиме,
кога можеби судени сме?!

 

Заедно сме..
јас и ти двајцата гушнати,насмеани, никој не е против нас
сите и се радуваат на нашата среќа.
Баш како во приказна од сказните, како во бајка
ти си мојот принц, а јас твојата принцеза.
Кога сум тажна ми правиш смешни трикови и заборавам на се
кога сум среќна се радуваш со мене.
Зарем некој би посакал нешто повеќе?
Јас не.
Те имам тебе и тоа ми е повеќе од доволно.
Ги имам тие очи што ме гледаат како капка на дланка
ги имам тие усни кои толку милно зборуваат
го имам тоа срце пто во моја близина чука во ритам со моето
како едно.
Ме исполнува чуството кога те нарекувам мој.
Ме прави да се чуствувам силна, возвишена.
Се осудувам самата да кажам дека те заслужувам.
Едноставно те заслужив со се.
Ги допрев сите висини, создадов морињан од солзи,
поминав долг пат полн со препреки но сепак стигнав до тебе.
Секој момент поминат со тебе ме прави пресреќна, ме исполнува
се чуствувам како да го имам најголемото и најсветото богатство.
Но...
Нешто набрзина ме прекинува..
и сваќам дека сето ова е само еден сон, моја илузија..
Ме прекинуваат нејзините раце, посегнува кон тебе ми те зема..
и пак сум повторно во суровата реалност..
Реалноста е сосема различна..
Ех колку би сакала да сум на нејзиното место.
Би те чувала од сите, на никој не би му дозволила да каже лош збор
за тебе, се би направила само да сум покрај тебе.
Но за моја жал, а нејзина среќа таа го има тоа место.
Таа ги слуша твоите проблеми,ги дели твоите радости, угледно се смешка
во твоја близина додека сите други и завидуваат.
И јас и завидувам, и тоа како и завидувам.
Посилно е од мене!
Ме уништува длабоко во мене, ме гризе, ми ги корне вените, срцето.
Позеленувам од завист.
Таа ти е се, а јас едно големо ништо.
Или сепак сум нешто?
Сум.
едно име и презиме во твојот проклет именик.
Го бараш моето име само кога имаш време во твојот преполн распоред.
Не ми е ни срам да кажам дека ме бараш од корист, свесна сум за се.
Но сепак ме бараш.
Ме залажуваш, а јас наивна, глупава како на брзо бирање сум тука кога и да ти затребам.
Немам никаква функција во твојот живот а проклето посакувам да ти сум се.
Да ми се лутиш, да ме караш кога грешам, да ме гушнеш пред сите
сите да знаат дека сум само твоја.
Но имам преголема фантазија нели?
Но помисли на момент како би изгледало да е вистина?
Да ми кажеш и би те чекала и години ако треба само да бидеш покрај мене.
Станувам од кревет, првата помисла е на тебе.
Цел ден размислувам каде си, со кого си, како изгледаш..
Навечер погледнувам во ѕвездите и го замислувам твојот лик
твојата насмевка, твоите очи..
Те носам во мојот свет како соѕвездие, го осветлуваш сето сивило и црнило.
Никој не ме инспирира како ти, само кога пишувам можам да те наречам мој
кога веќе поинаку неможам.
Често се наоѓам себеси со забите зариени длабоко во моите усни,
меѓу прстите црвени траги од пенкалото пишувајќи за тебе.
Пишувам и плачам..

 

Остани!

Остани! Ми требаш во овој простор и време,
во спој од вечерна романтика и страсти.
Не би дозволил ни на сонот да ми те земе,
потребна си ми со прегратка да ме красиш.

Oстани! Во постела од свила би те стоплил,
не би дозволил ниеден ветер да те стресе силно,
И најдивиот крик за тебе би го скротил,
за од него да остане само шепотење милно.

Остани! Нашата приказна допрва ќе трае,
ја пишуваме со мастило од кое злато капи.
Како моето, така и твоето срце знае,
дека само заедно отвараме и железни врати.

Остани! Зарем уште бараш причина ил две,
па и зборови, дела, стихови пишани за тебе.
Веќе знаеш мила, само во тебе пронаоѓам се’,
и поинаку не ни можам да се замислам себе.

 

Стуткани една година наназад

За времињата.
За добрите.
За лошите.
Времиња.
Иста место положба
различна околина.
Стуткани еден до друг
а растојанието тешко растворливо
со зборови.
Спомени.
Од добрите.
Од лошите.
Времиња.
Времето,кога на времето
ја чекаше потпрен на ладниот столб
на почетокот на есента.
Време,веќе повеќе од година дена.

Спојлер

Можно е да ја сретнете и на фб. и таму ги објавувам

 

Да ти кажам што ми е
од ЛЕЈЛА
(овој расказ го има и на сајтот Куцкамен) Мој си е, Лејла ми е второто-алтер его, сум го заборавила одамна.


Немав ниту пристојност да заплачам, душата ми беше зрно грашок.
Погледот го извежбав пред огледало претходно, беше меланхоличен, со пукнатина како на стаклото потемнето во левиот агол.
Стокмена, со косата уредно врзана, во најпријатната памучна блуска излегов на сонцето, кое ми ја впиваше бојата и правеше да ми е два пати потопло отколку во бело.
Ме предупредија, не врти се, затоа што мртвиот можеш да го видиш.
Се прашував – лошо ли е тоа?
Ќе зборневме збор-два, за животот, царштината, болката и заминувањето.
Ги прашав – а зошто јас најнапред и зошто милно морам да ја стискам сликата?
– “Зашто ти си најсилна и можеш да издржиш” – ми одговорија суво.
Тргнавме.
По ѓаволите, сум ги облекла најтесните чевли, сега ќе ми излезе плускавец за вечерашната забава по повод роденденот на Матеа.
Чекај бре, нема да можам да отидам на роденден. Пристојно, не е.
Ќе зборуваат, ќе погледнуваат злобнички и ќе покажуваат со кривите исушени прсти.
Ах, како ми се пие вода, грлово ми е жедно.
Можеби требаше да се напијам апче за глава?
Ми се мочка.
Уште колку до гробиштата?
Стрина ми се тегнеше, се корнеше од најситниот дробец, а јас — нем набљудувач сакав да одам и да и влепам една жешка шлаканица. Ми се виде премногу драма, некако извештачено, изнасилено плачење.
Замислував удобен кревет и топло какао.
Бре ајде да си одиме дома, ми стана премногу топло, дури непријатно, муви ми се препелкаа пред ликот, бешиката ќе ми експлодира, не можам на роденден вечер, ме чешка левата града, се скарав со Дамјан за ситница, тотално безвезна, ми тежат шест килограми вишок, работа немам, десниот јајник ми е опериран, бојлерот дома расипан, уште еден испит до дипломирање, веќе четири години наназад .….
“АААААААААААААААААААААААААААААА !!!!” – се издрав лудачки !
Ме погледнаа со лик полн сожалување и човечна пристојност и топлина.
Ме потфатија, со гушкање кое чинам беше од сè срце, а јас прифатив, како мало изгубено дете во преполна толпа луѓе.
Не знаев кого искрено да сожалувам – погребаниот или себе.

 

Недоумие


Вчера сонував
како пишувам песна
и заборавив да се разбудам
за да ја зачувам.


Со утринското свлекување пижами
и облекување зборови
се чини, ќе го фатам тој миг
на меѓу будење
кога сум пишала нешто
и сега го барам
со чудење.


Ние сме биле во сонот
шарени и од среќа шекнати
сме се возеле во автобус со број 3ипол
чувствував, перници од љубов смекнати.


Денес живеам во песната
што ја сонив
а заборавив да ја напишам
којзнае што ќе се случеше
ако се разбудев.