Ваши дела – поезија или проза

Непознатиот

А, тој...
Чиниш нема кому, па сета своја раскошност
им ја предава на книгите,
оставајќи тие да го обликуваат она
што треба да биде свое сопствено Јас.
Ширејќи ја светлината околу себе
со својата мрачна силуета изнудува
восхит и разбирање преку нејасни зборови.
И речиси е невозможно да не се согласиш со него.
Те наведува со топлината во безизразниот поглед
да го врежиш во мислите засекогаш,
да гледаш постојано матна верзија на неговиот лик
која се избиструва пред спиење,
кога твојот дух е уморен и се подготвува
да го напушти немирното тело, накратко
како брановите што заминуваат некаде далеку навечер
за пак да се вратат со првиот зрак
кој се капи во истите води следното утро
и да го донесат прашањето кое измачува.
Кој е всушност тој?


Б.П.

 

Изреки,поговорки,мудри мисли,секојдневни поуки и слично

Замина. Така гордо ја носеше својата болка како и своите штикли.Колку и да ја болеше сите гледаа само колку е таа убава. Одмаршира кон иднината. Му се насмевна на минатото и продолжи.

 

Oдамна мислена песна



Зарем не е забавно
да полниш балон со вода
место воздух
да го пукаш среде толпа вжештени минувачи
кои чекаат ветре
да ги олади
а ти да ги изненадиш
со својата детска палавост
седејќи на работ
на некој покрив?

Не, нема да се фрлиме
ние, Децата
на времињата што кројат небо
на нив закачуваат ѕвездички
ќе фрламе балони полни вода
да ја разбистриме
секоја граѓанска мода
да се биде уплашен
дека, ако Детето во себе е живо
тоа е прекор.


Погледни!
Светот е заробен
во својот остарен декор.
Да го подмладиме.
Со водушни идеи како балончиња
што пливаат над водата.
Младоста.

 

Лето

Се распуштиле сончеви зраци насекаде
некои да печат, други пак се заиграле
и тие како секој, да се вмешаат со децата
во лединката на младоста, на смелоста.
Колку е убаво само кога гледам
како асфалтот се вжештил во нова боја
а тротоарот му се смее
дека сака да доиспука на секој чекор
за да има од кај да дише.

И дрвцињата завладеале со неискосените треви
(животинчињата си знаат колку се гостопримливи!)
а некои пак се нашминкале со црвено
за да не бидат избледени како кајсиите
во градината на сосетката.
Уживаат во боите во исчекување на Ноемвриското Позлатување.

Јас пак, предвремено си се крунисав
со насмевка направена од злато.
Што ли е попрекрасно од лето!?

И термометарот се прекршил на пола
за да успее некого да залажи дека овенал
од жештинава источна,
а дедо пак си ставил шеширче
или да ме засмее, или пак навистина се штити
од ултарвиолетоста.

Децата во населбата ме разбудија
со грмогласна игра,
сериозно си ја сфатиле работата.
А јас, пак, приквечер се шетав по мојата улица
и скокав по шарката убедена дека никој не гледа,
а никако не се зачудив кога знаеа сите муштерии
во нашата продавница.

Ова е мојот дом,
ова е слободата,
ова е детството
и ова е желбата да станам машински инжињер
да создадам направа
за да му се вратам.
Ова е живот,
ова е среќа.
Се е, и е само едно тримесечно лето.

 

Уништувач на забави

А толку е обична
ноќ со млада месечина,
без луѓе, без спомени,
само јас и ти.
Јас црна, ти бел.
Јас купив алатка за кршење срца
на старо, твоето некој го преварил.
Јас растревожена, ти романтичар.
Јас во тебе, ти во ѕвездите.
Јас би те бакнала, ти би љубов.
Јас лажливец, ти поголем.
Јас чудак, ти недоделкан.
Јас би тишина, ти уништувач на забави.
Секогаш расипуваш просек!

 

Да немаш причина да останеш е доволна причина да заминеш си рече во себе .Ги зема своите куфери и почна со подготовки .Не знаеше каде ќе оди ,ниту што ја чека таму некаде .Единствено нешто што знаеше е дека мора да го напушти градот во кој ги доживеа најголемите разочарувања и болки. Се подготви и замина без поздрав.Не сакаше ниту поздрав ниту благослов за среќен пат . Некои ќе речеа дека тоа е кукавички чин,други тоа е себичност.Но што друго и преостануваше на оваа девојка освен да да замине во потрага по спокојот на својата душа .Зарем таа немаше право да ја бара својата радост,љубовта и почитта во друг град ,друга држава меѓу непознати личности ?Тие не би ја повредиле затоа што за неа ќе бидат само познаници а за нејзиното срце ќе бидат странци .Нема да и бидат важни нивните постапки затоа што научи во животот најмногу не повредуваат и не разочаруваат најблиските,оние кои ги сметаме за најмили ,оние личности за кои животот би го дале ...Оваа девојка го напушти градот,ги напушти најмилите личности за кои се бореше до последен здив ,се правеше за да им угоди,да ги насмеее ,се стори за нив но таа не беше свесна за грешката што ја прави.Колку повеќе се трудеше да ги освои нивните срца тие се повеќе ја оттурнуваа од себе ,ја газеа ,го кршеа нејзиното срце како тоа да е неважно парче стакло а не срце кое чувствува.Таа замина за да заборави на болката што ја чувствуваше но никогаш не заборави и не престана да ја чувствува болката во срцето затоа што некои рани сеуште беа отворени а други оставиле лузни ...ја потсетуваа на минатото ,на се што се случило ...

 

Го слушам јуни како се фали
на последното Сонце и првата ѕвезда,
на тажната квечерина и светулките мали,
собрани во твојата прегратка.

Ме тера да го љубам
свежото ветре, наежената кожа,
капката парфем на мојот врат
и ѓерданот од бакнежи околу него.

Си зема за право да каже и тврди
дека сега повеќе те сакам,
а не знае дека ништо не се смени
и те сакам ко во декември.

 

Едноставна песна

На кој јазик зборувате вие луѓе?
Ми ги силувате ушите
со вашите филхармонии!
Ви еволуираат ли мислите
до некое ништавило без лимити?
Катарза или екстаза?
Зошто толку орнаменти,
а зборувавме за едноставност?!

 

СЕТИЛА

Ми се замрежија зениците,
им фали гледање
скромен одраз во огледало,
гледање долгометражно и смело
на моите очи низ нечии очи.

Ми треба мирис,
хармонија од окосена трева
во рана пролет,
или ожнеано жито во доцно лето,
печена тиква на сред зима
и виножитоносни дождови во есен.

Недостига допир,
допирање на старата гитара,
на новата жичара
и само мигновено, попатно,
нечии цврсти прсти.

Фалиш ти.
Шприцни од омилениот парфем
и доближи се.
Знаеш дека не гледам на далечина.
Допри ме за да верувам.
Дај им вештачко дишење
на моите сетила во хибернација.
Не помага имитација.
Веќе се обидов...

 

I say that you are,
The most beautiful thing in my heart.

 

За тебе

Ти си...инспирација на мојата имагинација,
ти си...убиец на мојата концентрација,
ти си...среќа, ти си -тага,
ти си...оној кој го чува изворот на сета лага,
ти си...Сонце, ти си - ѕвезда,
ти ги шириш крилјата на мојата мечта,
ти си...губитник, ти си - борец,
не губи надеж дека еден ден ќе поседуваме дворец,
толку далеку - а толку блиску,
толку различни - а сепак исти...
ќе бидеме таму само ние,
кадешто среќата вечно се крие!

 

Копнеж


Ми фали шеќер во кафето,
по три лажичиња веќе ставени,
ми фали насмевка,
по цела вечер помината во смеење,
ми фали парфем,
по речиси целиот испрскан врз мене,
ми фали цвеќе,
по веќе засадена цела градина,
ми фали цигара,
по испушена цела кутија,
ми фали чаша вино,
по цело шише веќе испиено,
ми фали сонцето,
по цел сончев ден,
ми фали месечината,
по цела ведра ноќ,
ми фали тој,
по цела вечер помината со него,
ми фали љубов,
по бесконечно многу добиената.
Единствено што не ми фали е умереноста.
Зашто што ќе ти е таа кога веќе можеш да имаш и дадеш се,
зошто би чувал нешто за себе?
Зошто да не тежнееш кон бесконечноста?

 

Put in a situation where you have to choose which way to go and knowing all of the offered options aren't right, which one do you choose? Does it really make a difference what road you choose to go down to when you know from the start you are making the wrong choice? Why do you make the choice at all? Probably because you have no choice. But isn't making the choice to go down the wrong way which is by the way the only option, a choice you make yourself? Therefore, it turns out that you have a choice between making a wrong one and not making one at all. But even if you don't make one at all, you still made a choice and your choice was not to make one.

Б.П

 

ОД ОПШТО КОН ПОЕДИНЕЧНО И РИКВЕРЦ

Сакам да пишувам лете, за него,
На изглед толку плиток и обичен,
А толку чудесно фантастичен.

Да пишувам лете, за него,
Значи да си ги тријам спомените
Од старото ренде на баба ми
И да завршам со прсти раскрварени
И занесни јаболчници вжарени.

Пишувам лете, за него,
За да бидеме заедно во квечерините,
Сам по сам шетаме по горештините
Но заедно ги гужваме постелнините.

Лете, за него,
Се пластат ноќи непреспиени
Во илјадници солзи измиени,
Под перница скриени.

За него
Не престанаа да ми затреперуваат дланките
Кога летниот ветрец
Галејќи ги гранките
Ми го вдахнува неговиот здив
Со вкус на зрела лубеница.

Него
Му е гајле ли се уште за мене, се прашувам?!
Зашто кога плимата ќе стане осека
Длабоката вода заборава дека постои плажа.
Ти водо моја многу работи не ми кажа.

Сакам да пишувам лете,
Лете е поголема самотијата,
Кога летен дождец ја мие нечистотијата
Од моите правливи колкови
Кои засекогаш ќе мирисаат на твоите допири.

Сакам да пишувам,
Така се спознавам себеси,
Само така стигнувам до широките небеси
Во кои лежи твоето почивалиште.

Сакам.
Сакам неверојатно, безгранично, безрезервно и наивно.
Морбидно сакам да не беше анѓел, да не те земеше Бог.
Ѓавол да беше – до мене да беше!
Но и мртов те сакам...

(на една дамнешна љубов)..

 

Збунувачка


Да се оформи оваа една целост
требаше многу.
Да се создаде комплетноста и целоста на ова битие.
Да се срочат зборови да се објасни
тоа цело не можат,
зашто доаѓа од нишките
на различни предива,
зашто спонтано и без
напнување, без туркање
се случи.
Зашто излезе природно и ги опи или одби
оние околу него.
Со својата комплексност,
со својата противречност,
со своите спротивности,
збунувачка, искрена, брутална
и природна.
Зошто сакаш да листаш дел по дел
и да ме соголуваш?
Зошто сакаш да ме разбереш и сменуваш ?

Зошто би ме сакал крај себе кога не ме прифаќаш?

 

Песничка од шесто одделение.

Желба

Многу сакам на снег да скијам
со снегулки цел ден да бидам
снежни топки да правам
и бели снегулки да галам.

Многу сакам планетите да ги видам
сонцето и многубројните ѕвезди
да прошетам низ сончевиот систем
и да стапнам на месечината бела.

Многу сакам на небо да идам
да прелетам,крајот да го видам
секоја тајна во облак што се крие
да ја подели со мене и в срце да спие.

 

Еве како слика бидејќи форумов не ми дава да ја напишам во правата форма.

Б.П.

 

Дали поминал ден без да се молам?

За зборовите недокажани,
што ти висеа на увото, а мене на усните
и тогаш кога ги оставив на филџанот кафе
не сакаше да се напиеш.

За прегратките незаборавени,
и косите што мирисаа на природа,
таму од кај што доаѓаше,
и бршлен, и нане, и босилек.

За солзите солени,
крупно ти се тркалаа по образите
а јас ги вкусив.

За деновите недосмеани,
на тревата засушена
и сендвичот со мерак што го делевме,
рашлакани бебиња.

За тајните шепоти,
што ги слушна додека молчев,
ме убеди дека е така.
И мртвата коска
на мојата лева рака
ми вети ќе исчезне.

За танцовите ненаучени,
што ги делевме од патосот и тепихот,
кога кај мене беше странец,
а јас кај тебе бев дома.

За филмовите недогледани,
затоа што мораше да јадеме
и да се смееме, истовремено
кога не можевме.

И за љубовта,
што не ја знаеш.


(Затоа што се убедив себе си дека не може човек да е свесен дека толку е сакан и да изиграва камен в езеро.)

 

“Не можев да го прифатам фактот дека ја сакам и дека припаѓаме заедно, па ја бркав од себе. Постојано и се враќав, а всушност бегав од неа. Во еден момент ќе и покажев дека премногу ми значи, а веќе во следниот ќе и докажев дека сум ѓубре. И најлошо од се`, кога и да и се вратев, таа беше тука за мене. А сега…”

- “Што сега? Ја преболе?”

- “Ма какво преболување. Има моменти кога ќе ја заборавам за миг, тогаш кога со алкохолот и цигарите ќе го убијам последното парче од себе…”

- “Зошто не одиш сега, и не и кажеш се`?”

- “Е, гледаш, успеав во она што сакав. Отиде од мене. Сега кога и да се вратам, неа ја нема. Велат дека љуби друг. Знам дека тоа не е вистина.”

- “Оди по неа тогаш! Врати ја!”

- “Не можам. Веќе е касно.”

- “Зошто?”

- “Го уклучи мозокот. Сфати дека сепак сум преголемо ѓубре и дека не можам никогаш да ја сакам. Да ја сакам, онака класично. Не можам да бидам тука за неа, а секогаш ќе очекувам таа да биде овде за мене. Не можам, кога ќе и биде најтешко, да дојдам и да ја прегрнам. А знам дека она би го направила тоа за мене.”

- “Па тебе е невозможно човек да те разбере!”

- “Е другар, знам. Тоа го слушам често. Само една личност ми рече дека ме разбира.”

- “Кој?”

- “Па она, другар. Постојано ми велеше дека не мора да и кажам дека ја сакам, дека таа веќе знае. Но јас, повторно и го правев истото кога ќе ми удреа бубачките во глава.”

- “Навистина не те разбирам…”

- ”Јас сум си виновен. И велев дека не е можно да бидеме заедно, а таа се бореше за нас, се бореше и за двајцата, се бореше и против себе и против мене. Таа никогаш не се откажа кога јас се откажав.”

 

Останување – заминување

Многу нешта останаа недоречени,
Многу колачи недопечени,
Многу алишта несоблечени.

Многу сништа останаа неотсонувани,
Многу патишта непропатувани,
Многу страници неиспишувани.

Многу кафиња останаа неиспиени,
Многу филџани неизмиени,
Многу ноќи непреспиени,
Откако замина ти.

Јас останав,
Ти остана,
Се’ остана,
Ние не останавме.