Ваши дела – поезија или проза

Ova e moja ftora pesna posvetena na nasiot nezaboraven ANGEL TOSE.

Pesna za nasata ptica.

Vo gradite imavme cvet,koj rastese
a vo nego pcelicka,koja med pravese
od sebe dvoese i na site podednakvo
patot ni go kroese.
Toa utro tazno,nekoj tifko rece; cvetot ni se skina
pcelickata nasa si zamina.
Sega mesto med i pat,po nasite tela
lazat mornici,kako snezni viulici
vo gradite nasi,strea ni se skroila
so solzi ne spoila,poslednata pesna na nasata Ptica
site ne pokrila.
Se prasuvam; Dali vakva Ptica uste ednas ke zapee.
Od Polena.
Golema blagodarnost do celiot tim na FEMINA.

 

Majkata svoeto telo go predala celo,vo cedoto go gleda NAJjDRAGOCENOTO remek delo.

 

Svetata voda e solza radosnica,od nasiot gospot. Polena.

 

Bilo kade i da si,nezaboravaj od KAJ SI. Polena.

 

Mislata se neguva od COVEKOT proizleguva. Polena.

 

Еден авион, безброј спомени

Дали некогаш сте ја виделе сенката на сопствената сенка? Јас да. Сигурна сум дека секој ја видел, доколку ја има. Сега сваќам дека сум само уште една растопена свеќа. Шармот е најсилното оружје. Свесен си дека тоа го поседуваш, нели? За тебе треба да е илегално, си усмртил премногу невини жртви. Погрешно место. Нов ден, виолетово небо. Денес се појави нова бела линија, заминал уште еден авион полн со спомени...


Напишано за еден Аеродромец..

 

Zivotot e TRKALO,nekogas si gore nekogas si dole. Polena.

 

Можности

Да свртам еден круг со точак
низ населба
да видам две три ежиња
да заборавам на лошите соседи
и музика што уши ми притиска.
Да купам пиво и да те викнам на Кеј
да зборуваме за книги и страст
а кога ќе ни здодеат сите теми
само ќе замижиме.
Можам, да бидам нова и своја
да ја гушнам старата клацкалка во парк
да чкртнам уште некој ред, до два
за она што ми дало убавина.
Да направам збирка песни
и да ги објавам
некаде, некогаш, да ми ракоплескаат
колеги, професори и пријатели.
Да се смешкам онака како што знам
одејќи исправено
само затоа што изгледам така послаба.

Подобро е реалноста да ја грицнам за уво.
Да не ме слушне.
Дека можам, се’ што ќе намислам.
И да ме гушне
ќе и кажам.
Убаво е да се биде нов.

 

Зошто е олку тивко?
Јас упорно барам нешто,
а не ни знам што.
Не сакам да знам.
Сакам само да го најдам.

Празен поглед,а полна душа.
Со што!?!
Не сакам да знам.
Само сакам да дишам,пак.
Онака како што знам
кратко,испрекинато,брзо,возбудено и збудалено
пак........

Боли.
Мора ли олку да боли?
Не ми е гајле.
Јас само сакам да дишам...

 

Ulicnite svetla se izgaseni,godinite svetat,pat si pravat
vo teloto ljubovta veze marama od spomeni i na sekoja godina konec podaruva
od seniloto gi zastituva,za pravdata gi budi ,maramata znae kogo ljubi.
Vo kosnicata kafena ,mnogu oci se zbrani od site strani ramkata im se vadi
samo svetlinata ne moze nikoj da ja izmami.Dusata e galena vezena so temeli izgradena
i za nea e ovaa pesna podarena. Polena.

 

Еј ти,дојди вечерва,стисни ја мојата рака вечерва и не ме испуштај.Не знам кој си,ама ајде да се преправаме дека сме нешто друго,нешто што никогаш нема да бидеме.Вети ми го небото и направи ме ѕвезда само оваа ноќ.Само ѕвездите се исти секогаш,светат исто без оглед на се`...

Не зборувај ништо оти сакам да го слушам моето срце.Слушај го и ти,па можеби ќе ти дозволам да ме погледнеш во очи и да ја видиш мојата душа.А ако и покрај тоа решиш да останеш,ќе ти се насмевнам,но толку горко што очиве ќе ми се наполнат со солзи.Не те познавам,но сакам да украдам дел од твојот сон,од било кој сон.Сакам да бидам капка дожд вечерва,да ме разнесува ветрот насекаде,а сепак ќе знам дека одам некаде.Ќе бидам чиста и ќе се радувам што моето патување има крај и иако паѓам,макар за миг ќе имам чувство како да летам.

Мислиш дека сакам да си играм?!?Јас убивам спомени,не ја гледаш ли крвта?
Оди си проклетнику!Се` уништи стравот во твоите очи.

 

Napraviv kutija,vo nea go staviv spomenarot
so bukvite go zalepiv so penkaloto go zakluciv
i so idninata go spoiv. Polena

 

...Некогаш ...одамна... јас,
сонував,
сонував,
сонував,
и ,
се криев од реалноста,
се бркав со вистината,
се покажував во фантазијата .....
и ...тогаш!!!!
Се заглавив во сонот!
А од тогаш ....
Јас повеќе не сонувам.....!

 

Nasata zemja e blagoslovena, beriketna i ne zamenliva. Polena.

 

Траење

Тиквички, торта
мал мачак што мјаука
под балкон.
Мирис на јоргован од лажираниот спреј
во ходник
Неколку пара влечки
се меткаат.
Ах, моите мисли
светкаат.
Радо би го нацртала
со сета моќ
и со прстите на нозете
ако треба
по паркетот
и со воздушна врева.
Овој ден, обоен во љубов.
Ме штипка за образ
и ми остава трага.
Да, лубеницата
за роденденот на тато
е блага...
Телевизорот брбори
поезијата врви
по моите рамки на фустанот
во боја на сува смоква
како откинат зрак
под балконот...
Траеме, и ќе траеме.
Само да знаеме!

 

Koga i da se zavrtis ke me vidis,koga ke prodolzis ke me izgubis. Polena.

 

Edna kapka pravi stapka,kapkata korenot go razmnozuva. Polena.

 

Mozete da mamite,kradete,mozete da zemete Se,samo darbata na covekot Ne. Polena.

 

Посветено
Koнечно научив дека постои само еден парадокс во животот.,Зависи,но за мене е така.Сепак повторно застанав на истото место и ништо не научив од минатите грешки,и по не знам кој пат морав да се откажам од саканиот со надеж и едно големо верување дека Господ ќе го направи среќен.И цел ден во умот ми е истото.Зошто:?Можеби животот е суров?,или јас голем сонувач?Знам,јас можам да се откажам од се,можам да станам наутро и да знам дека веќе нема да те видам,да слушнам нешто за тебе,да те почувствувам,да те гледам како успеваш ако цената за тоа е повторно кај тебе да го има истиот сјај како порано,руменилото на твоето лице,твојата долга коса-разбушавена од ветерот,искинатите фармерки,очите црни како маслина.На почетокот е тешко.,но знаеш како е-луѓето велат -По дождот доаѓа сонце.Минатото е минато,останува таму некаде далеку,заробено.Без разлика -мене постојано ме следи и ме повредува.Константно со голем трепет го молам Бог да те одведе на вистинското место,да ти го покаже вистинскиот пат и да се погрижи за тебе онака како што не можев јас,за повторно да блеснеш,да бидеш она што беше кога јас те засакав.Не знам чија е вината:Моја?На судбината?Никогаш не верував во неа така да многу често се чувствувам лошо,многу доцна разбирам дека можеби целата вина припаѓа на мене.Изгледа дека се што ќе допрам венее,го губи претходниот постоечки сјај.Твоето место е онаму од кај што дојде-разбирам,но исто така знам дека и поради гордост нема да се вратиш се додека не докажеш дека се уште можеш повеќе од она што се очекува од тебе.Минатата година овие денови бев најсреќна на светот.,бидејки мислев дека те имам поблиску,но полека разбирам дека многу често најдобро е да се откажеме од оние кои ги сакаме,ако навистина ги сакаме.Не сум плашливец што избега без поздрав кога забележа дека се што прави е погрешно.Се надевам нема да ме разбереш погрешно.Само сакам да бидеш среќен и еден ден повторно да бидеше истиот ТИ.Едноставно-не можев да се справам со сето тоа што доаѓаше.Се надевам другите ќе успеаат да го направат она што јас не можев,а имав се за да успеам.Те молам,прости ми.Знам-така е најдобро.Научив да верувам дека постои,верувам дека ме слуша Господ.
Мојата молитва е само една-Не мора веќе да имам нешто.Доволно ќе ми биде еден ден повторно да го видам со полниот негов сјај,со неговата харизма,со дадениот талент.Те молам Господе,само направи го среќен.Можеш да ме заборавиш мене и моите желби,но него не.Јас не сум веќе дел од него.Тој засекогаш ќе има место во моето срце.Како Сонцето што наутро прво изгрева и ѕвездата Деница која најдоцна го напушта небото.Научи го дека не е важно колку пати ќе паднеш-важно е колку пати ќе станеш.

 

Немоќен наслов

Секој ден трчаме
за да стигнеме
онаму кај што
немаме ни миг внимание
сме го срушиле моментот
како кула од карти.
Толку грижливо редена
со кец во ракав
дама и џандар што се гледаат.
А тука џокерот зајадливо се смее.
Со заби ја крши идилата.
Не, овој свет треба да се плаши
само од конечноста.
Трчајте секој ден.
Ќе ослабнете, барем
никаде нема да стигнете
но се важи секоја калорија
што се претворила
во мускул
што ќе ја трпи секоја наредна болка.
Кратко, како секое задоволство
хазардери, во животот.
Со минимум влог
Сакаме да сме без долг.

А животот без долг, не е долг...