Ваши дела – поезија или проза

Јас сум дете,
треба ли нешто друго?
Па исти сме.

Јас драматична,
ти динамичен.
Јас прецизна,
ти импулсивен.
Јас дипломат,
ти среќко.

Мојата градина потопена со сонце
е твоја гробница.

Пишувам,
ти ми кинеш хартија.

Понекогаш,
гледајќи од високо
мислам ќе полетам.
А ти,
кога ти беше последен пат
кога погледна долу пред да леташ?

Мислам дека сум заљубена,
не ме радува тоа.
Знаеш дека си заљубен
и со се срце го мразиш.

Но јас се смешкам многу често.
А и ти.

И што и да испадне од ова,
сепак е само најубавата љубовна приказна.

 

Отсекогаш

Можеби само сакам
да се држиме за рака
во кино, додека дожд од пуканки паѓа врз нас.
Невоспитана младина
ќе си речеме
а и ние сме дел од целата приказна
Филмот влегува во нас
Ние во филмот,
трошиме парчиња сеќавања
на нешта што никогаш не се случиле,
па пак
ровариме во кутиите со сладолед
таму секогаш има пинџур наместо радост,
купуваме грамови младост
по случајните минувачи што со колички ги возат своите случувања
и се тешиме.

Време,
со запирка и без точка
со зборчиња што возат точак
ќе не’ одведат некаде далеку
од кога ќе решиме.

Ние сме, она што сме посакувале.


Отсекогаш.

 

Вечерва посакувам
да ме насмееш,
да ме бакнеш,
да ме гушнеш, онака најсилно
знаеш, нашето омилено
или, само да легнеш до мене
да ме успокоиш,
да ми ја вратиш силата,
да ми кажеш дека си овде,
дека си со мене
Но, не си...

 

Таа..

Спомнуваше некогаш, ретко,
за животот поминат,
за она што било,
секогаш со тага во очите,
со болка во срцето.
Дури и начинот
на кој ги спростираше алиштата,
беше меланхоличен.
А јас загледана во светот напред,
не се повинував на нејзините совети,
а знаев,
ја имаше собрано сета мудрост на светот
во напрстокот,
понекогаш ќе протечеше,
повеќе прокапеше,
како и бисерите од нејзините очи.
А со насмевка го стави нејзиното зачувано
од некогаш килибарно ѓерданче, на мојот врат.
Да носам во срцето ронка од тежината,
што ја носеше цел живот.
За да не летнам,
да останам цврсто на земја,
кога остатокот од животот,
ќе тргне без неа.
За да биде секогаш сеприсутна...

 

Ноќни мисли

Само сказалките ги гледам склопени,
како што некогаш бевме јас и ти,
и тоа немаше толку да боли,
да не размислував дури и несакајќи
до утринските часови,
да се сеќавам на нашите спомени,
врежани во срцево од тие пламени
од љубовта што некогаш пламна
кога ме гушкаше и ги местеше моите прамени,
тие денови кога не бевме осамени,
туку заедно на виулицата на љубовта оставени...
А сега ова срце како да се скамени,
ништо не остана од него,ти направи сите тие спомени
да бидат некако оставени со години во прав и заборавени...
Но,колку и да одам против себе,
колку и да мислам дека овој пат е правилен
и понатаму знам,
никој нема да те замени.

Спојлер

Но сепак тоа не ти го кажувам,ќе остане во мене,
во моите порти од срцето заклучени

 

Не постои заборав
Заборав? Што е тоа? Во мојов вокабулар никогаш не постоел таков збор,а во моево срце не постои back up опција па да избришам се што има во него.
Не постои алтернатива-ќе го помнам секогаш. Секоја прегратка што некогаш ми ја подарил засекогаш ќе остане запишана во мојата кожа. Секој бакнеж свиен на моите усни ќе ме пече се додека сум жива.
Заборав? Зар постои такво нешто? Не,не постои!
Тоа е само уште еден поим-апсурд на општеството. Како можам да ги втурнам во заборав тие очиња кои ме гледаат заносно. Како да ги заборавам магичните мигови изминати со него. Како? Никако. Нема заборав.
Непостои алтернатива-ќе го сакам додека сум жива.
Проклет да е мигот кога го послушав црниот волк во мене. Проклет да биде мигот ви кој го истуркав од себе единственото нешто што беше навистина мое.
Знаев-морам да платам,но колку скапо? Дури и премногу. Платив со душата-му ја подарив. Сега сум сиромашна. Стојам на подот питајќи за ронка љубов, и дозволувам да ме газат. Дождови се слеваат по моето лице,силуети минуваат и се исмеваат со мене.
Цвет сум-веќе овенувам. Листовите ми паѓаат и врз нив се слеваат безброј чекори,калливи од дождот.
Ме валкаат,ме уништуваат...
Заборав? Не...нема да го заборавам.Само молам дождот да измие се од мене,грешките и зборовите кажани,болката и уништувањето.Нека дождов ги врати неговите бакнежи,прегратки и неговото битие.
Сакам се да биде како некогаш...

 

Вечно млади

Најтешко е
кога присуството
тоне во отсуство
спомени што вријат
пулсира во дамари
а очите ти кријат
сомнеж и прав
зошто,
ти е страв.
Дека можеш да се разбудиш,
и некого да немаш
некој да те нема
да станеш само сенка,
правлива, да те снема.

Па запишуваш
список за на пазар
дипломски труд,
семинарски што никој не ги чита,
редоследи од воз и театарски претстави
надеж што скита
низ столчиња од кино редови.
Со запишување - се одржуваме
со пеење - се заслужуваме
И секој миг е број
што како игра на среќа го заокружуваме.
Бинго!
Добивте живот.
Но, во себе ли ќе го поминете?
Имате ли страст во здивот,
откако ќе заминете?

Најтешко е
кога отсуствуваш
од себе
Натегајќи се со времето
да останеш...

Вечно млад.

 

еве нешто и од мене:
ЗАТВОР
Во мрачната келија
на мојата душа,
си зборувам
но никој не ме слуша.

Солза по солза
така низа се реди,
вечна темнина
мене ме следи.

Да најдам некој велеѕидар
да ми направи затвор празен,
да се сокријам од целл свет
да не видам птица во слободен лет.

На решетките
моите приказни да им ги раскажувам.
Моите неостварени желби
на солзите да им ги кажувам.


и што мислите за мене како поетеса???

 

Полека, трпеливо, грижливо, по малку, дава спокој... мир и тишина. Најавува среќа, љубов. Полека паѓаат капките кои бесцелно, во роеви надоаѓаат. Извираат, пристигнуваат од ведро небо. За момент, ќе запре виорот од вода, ќе запре, небаре здивнува, застанува, зема воздух, одмара. Но само за момент, за еден краток момент. Потоа продолжува, продолжува со својата игра, со својот танц. Птиците скриени под под стреа, со воодушевување ја следат секоја капка. Во еден миг сонцето ќе најде пукнатина, ќе се провре. Ќе се мушне зад густите облаци. Облева се во сјај, и дава убавина, блесок на секоја капка, и подарува мир. Те грее, те гали. А ти? Ти само мислиш: „Не... не заминувај!“ . Ги затвараш очите... уживаш. А тоа како да се смее. Придонесува во таа голема глетка. Дожд, капки, топлина, блесок, сонце, убавина. Како природата во еден миг да ти го дава најубавиот подарок на светот. Се наоколу полно со свежина, полно со живот. Како топлина да го облива овој суров свет каде што владеат црното и белото.
Тогаш некоја птица, ластовица или гулаб, ќе полета пред тебе. Ќе му се нарадува на животот, на слободата и спокојот. На бескрајните чувства кои се будат.
Затоа не чекај, истрчај! Рашири ги рацете. Кон кого? Кон небото, кон слободата, кон мирот и спокојот. Прегрни ги силно. Стани дел од она чудно нешто. Како се вика? Спокој? Убавина? Живот? Не! Нешто поголемо, нешто многу поголемо.
Дозволи дождот, сонцето, капките да се внесат во во твоето срце, да те внесат во својата игра. Гледај го светот, природата на поинаков начин. Сонцето внеси го во твојата душа. Дозволи да се заплетка во твоето срце, исто како што се заплеткува низ облаците. Час го има, час го нема.
Тогаш целосно ќе го снема. Ќе се скрие за густите облаци. Но и тогаш уживај во мирисот на дожд кој внесува свежина, мир, спокој... Кој ти ја чисти душата од валкани работи. Те одделува од валканиот свет и те внесува во еден нов, воодушевувачки, каде што природата е господар, каде што се е можно. Каде што владеат мирот и љубовта, спокојот и топлината.
Потоа уживај во капките и нетрпеливо чекај го сонцето да излезе и повторно да ја направи секоја капка – вистинска убавина. Да и подари светлина и таа да заблеска толку убаво, небаре снегулка. Да се стркала низ прозорец, покрив, лист...

Радувај му се на виножитото кое доаѓа како последица од сета таа убавина, од тоа волшепство. Танцувај му, скокај му... Рашири ги раците најмногу, и прегрни го. Па ќе почувствуваш како сета негова волшебна боја паѓа врз тебе. Те осипува со радост, среќа. Со раширени раце трчај, врти се, смеј се. Радувај му се на животот, радоста, среќата, пеј, зборувај, врти се, кружи.
Фаќај ја мократа трева и нејзините тенки зелени врвчиња. Мокри ги рацете, помилувај ја, гали ја.
Препушти му се на ветрето. Дозволи му да си поигрува со твојата коса. Да те гали. Тоа е прекрасно чувство...
Нека секогаш кога врне дожд ти текне ова, и барем блага насмевка нека ти го покрие лицето, и можеби ќе излезеш и ќе им се израдуваш на дождот, неговиот мирис, сонцето, убавината на капките, виножитото, тревките и ветрот.
Се надевам дека сфати дека дождот не е само дожд, туку крие и прекрасни волшепства, магични убавини. Но само за оние кои сакаат да ги видат, слушнат, помирисаат или почувствуваат. Да... само за оние кои сакаат да ги доживеат!

 

Утрово по долго време седев и искрено раговарав со мојот волшебен старец. Тој старец јас многу го сакам и почитувам, во него ми ецлата надеж за мојот живот, на него можев да се потпрам секогаш, имаше време да ме ислуша, да ме погали по главчето и трпеливо да ме погледне многу често не одговараше на моите прашања, дури се случуваше понекогаш само јас да зборувам а тој само толку смирено слушаше, понекогаш ме плашеше таа тишина. Колку и пати да ми кажеше, дека додека тој добродушен старец е со мене не треба од ништо да се плашам, само доволно е да се потпрам на него, но јас оф јас сум празноверен човек ниту зборовите на тој волшебик не можеа да ме натераа да не мислам на црни нешта, па затоа и го започнав ова утро разговорот со него, седев на едно мало столче до неговото во споредба со моето поголемо столче и изгледаше како да стои повисоко од мене, но нему му доликуваше да седи повисоко од мене, така разговорот беше попријатен секој на своето место. Јас го започнав разговорот зошто утрово ми беше безнадежно тешко, морав да разговарам со него па поитав и седнав на моето столче и кога се вгнездив убаво прозборив :
- Се чувствувам страшно уплашено старче, ти постојано ми велиш не плаши се, но јас треперам од страв, му реков јас.
- Но, зошто чедо, нели јас твојот драг старец сум секогаш тука, зарем јас кој го љубам целиот човечки свет како свое чедо, можам да допуштам на своето чедо нешто да му се случи, ми рече старецот малку загрижено.
- Знам старче, реков и тогаш очите ми се наполнија со солзи зошто се почувствува како малку да го изневерив моето старче кој ме придружуваше во текот на целиот мој живот и ја знаеше секоја моја радост и тага, се совземав малку собрав сили да му го кажам нешто за што долго размислував и потоа продолжив - но, ти драго мое старче ми велиш да не се плашам, но како кога понекогаш допушташ и мене да ме нападне злото, болеста и така ми се будат стравовите кои се обидувам да ги потиснам и да верувам во твоите зборови да не се плашам зошто сум на сигурно со тебе. Но, како старче кога понекогаш едноставно ја гледаш мојата тага, мојата грчевитост од бол и така смирено седиш без нешто ни да прозбориш, исто како кога доаѓам овде да раговараме ти старче молчиш за целиот разговор само јас зборувам, а ти ништо не кажуваш.
- Оф чедо, зарем сум те изневрил некогаш јас, тогаш се појави блага насмевка на неговото лице и продолжи- знам дека понекогаш изгледа како да не сум тука, но јас се знам, но морам да те оставам сама да почувствуваш а потоа да дојдеш да разговараме, така имаш секогаш причина и потреба од мене и од нашите разговори.
- Старче- реков јас, ти ги знаеш моите најголеми стравови, и знаеш дека ако овие мои стравови се овистинат јас многу ќе страдам, тогаш ќе го почувствувам мојот најголем и најсуров бол на мојата душа, сакам да не се плашам, сакам да ствам штит на себе кој ќе ги одбива сите стравови, сите отровни стрели, на болести, лицемери, гнев, и се што не е со добрата природа.
- Хм-рече старчето- што те натера така да размислуваш, мислев дека имаш потполна верба во мене и моите зборови.
- Имам старче -реков јас, но мојот дух опаѓа кога ќе се погледнам себе во огледало, кога се гледам и анализирам и кога ќе ги видам сите мои недостатоци со кои сум се родила со твојот благослов, кога ќе ги видам маките и страдањата на луѓето околу мене, тогаш станувам многу, многу тажна, и тогаш започнува да ме гребе, сомнежот и стравот од идниот крај.
- Ти не мисли повеќе така-ми рече старецот и стана очигледно не скаше да го продолжи разговорот со мене, тивко се упати по патот и полека полека се изгуби од мојот видик, повеќе не го гледав, а јас останав со сите прашалници на мене со кои дојдов да разговарам.

 

Спојлер

This isn’t a love story what we’re supposed to have,
No, it’s my dreams abducting every cell of my mind.
You’re just an unfortunate role in my twisted novel
whom I gave everything and got buried with a shovel.
I’m there, eight feet deep under the ground,
the infinity of my thoughts screams ‘I can’t be found.’
I don’t even try nor beg you to save my soul,
for now I know I can’t change that people come and go.
I would’ve yelled, back then, when I didn’t know
that you were much worse that those I claimed to loathe.
Do you remember the time I let you see me cry,
looking up to you, just to see you give a smile?
Even back then, when I trusted you weren’t blind,
the conviction that you were true did cloud my mind,
For, you didn’t see, didn’t feel what my love had done,
I tried to lock you in, too late, though – you were gone.
For so long I’ve been eager not to wonder
what had gone wrong in our little shelter.
Deep down, I knew I didn’t want the truth,
all the lies, covers, acts are just too perfectly smooth.
Too late or not, but now I face what it was
that killed our ways and tore us apart;
You needed me, but never did as much as say,
I needed you to need me, but threw my feelings away.
And I begged for you to beg, and I cried for you to cry,
and I wanted you to want to never lose what we had.
But I never asked for you, just simply gave you myself,
did you foresee my sorrow gladly before you left?
I block all the negative adjectives I hear every day,
why, why, why did you have to make a promise you’d break?
Can’t you see how much this means to me?
Do you think you’re too far away to see?
You just had to make me watch you tear me up, too many times
did you seriously expect me to forget all of yours lies?
Oh, how much I hate that I love you with all my heart,
I can’t explain why I’ve done so since the start.
Was it your smile? Your laugh? Your words?
Or maybe it was me seeing what I needed – more.
I swore I wouldn’t let you meet my tears,
and then stupidly enough forced you to see
how I broke, over and over and over,
neither one of us could ignore it.
Because, I simply can’t put it in my head
that not even angels like you will ever care.
But I kept giving you changes as each day would come
chances you didn't want, but took them for the fun,
to watch me make myself a fool for you,
how could you have let that be something you’d do?
And yet I won’t hear a bad word without proof,
no one is allowed to insult my dear, dear you.
Do you see how much of me is all for you?
How about how’d much I give just for a single clue,
that all I do is not in vain,
that I’ll get something back for all this pain.
You never force me to stand and mourn,
I can’t force you to give me your soul.
But won’t you tell me so I can know,
why not?

 

Отсуството на позитивноста

Двете радосни се сретнаа....можеа со денови само да се гледаат и да не можат да се наситат една на друга. Секоја нова средба ја сметаа за ново запознавање...сето време на светот им беше малку...многу зборови остануваа недокажани. Насмеани од едниот до другиот крај на светот само ќе се погледнеа и во истиот момент ќе зажалеа што не можат да ги занемарат обврските и да се посветат на оние малите нешта кои ги правеа најсреќни. А верувајте, иако беа мали-ги имаше многу.
Се сретнаа и денес. Само среќно се погледнаа и знаеја дека тие два саати нема да им бидат доволни. Додека беа заедно светот беше нивни, но во првиот момент кога ќе се разделеа од сите страни навираа збиднувања.Едната, незадоволна од секојдневието и од Февруари, често бунејќи се за општите проблеми на светот, ги занемаруваше клучните проблеми. Другата пак, со растегната насмевка, ја потиснуваше сета узбуна и го правеше светот повесело место. Таа вечер иако се сретнаа за убав настан, не беше се сјајно. Од едната посилна и побитна страна причината беше извонредна, од друга страна себичноста не дозволуваше разделба. Имаа уште шест месеци да се наситат една на друга, двете знаеја дека тоа не беше возможно. Со оваа од една страна посреќна вест, се изгуби целиот концепт на вечерта.Седеа една до друга молчејќи. Едната даде се од себе да биде силна а другата само ги потиснуваше солзите и изгубена во музиката која ја надвладуваше тишината, даваше се од себе да ги потисне солзите. Одвреме-навреме само ќе се погледнеа. Знаеа што мислат..зборовите беа сосема непотребни...мислеа за тоа преостанато време, мислеа за тоа време кое нема да бидат заедно и да си бидат најсилна поддршка. Само едно штипнување по образот беше доволно за момент да се разбуди реалноста и да стапи во сила...но сето тоа траеше само во наредните 5 минути..потоа по старата постапка се се враќаше назад.
Нејзината палавштина ме врати во сегашноста. Ми подари уште еден час полн со радосни вести и изненадувања. Нејзиниот живот, конечно го пронајде вистинскиот пат и ме направи среќна за нејзината радост. За момент знаеше како да го разубави светот и да ме натера да не мислам на иднината туку да и се веселам на сегашноста. Таа е повторно среќна, а заради неа ќе бидам и јас...па што се девет месеци во цел животен век? Па...многу се...ама барем не се цел живот.До август ќе ме држи оној 1%, од август натака кога ќе преовладаат оние другите 99...тогаш..за тоа потоа...

 

Копнеж

Копнеам по тебе иако не те познавам,
Копнеам незнанику по тебе зошто немам трпени,
Копнема зошто знам ќе ми ја го исполниш срцето,
Копнеам зошто знам ќе ми ја стоплиш душата.

Колку што си ми близу, исто толку си ми и далеку,
Колку што ти го познавам лицето, исто толку и не ти го познавам,
Колку што ми се осамени ноќите без тебе , исто толку и не се
зошто мислам на тебе и копнема за твоето присуство.

Знам, и ти не ме познаваш,
Знам и ти се надеваш,
Знам и ти ги гледаш ѕвездите,
Знам и ти копнееш по мене.

Ете тоа е копнеж, да сакаш,
да бараш, да земаш, да чекаш, секој ден,
секоја ноќ и така да не изгубиш надеж додека
тој копнеж не те обземе во неговите прегратки.

 

Странци

Го чувствувам твојот здив како го сече воздухот помеѓу нас.
Мириса на непроветрено и гнило.
Не, тоа не е оваа соба, тоа е мојата душа.
Ми го подаваш чајот, додека го досркуваш твоето црно кафе.
Сакам да се попариш, за да испуштиш некаков крик, макар бил и од болка.
Но ти удобно си сместен во кожурецот на неподнослива тишина.
Нашиот разговор се сведува на пожолтени ливчиња со лош ракопис.
Нашите погледи завршуваа секој во својот агол.
Како две мали немирни ученичиња, кои штотуку ги казнила учителката.
Сега секој продолжува по својот пат.
Со единици и лошо поведение во дневникот.
Паднавме на испитот.

 

Јаболко

Во далечното минато, во една далечна земја, е посадено првото јаболково дрво. Поминале неколку години дури изникнале јаболката. Народот кој не бил толку учен како денес, помислил дека црвените јаболка имаат црвена лушпа од крв. Затоа никој не ги јадел. ,,Паметните“ помислиле дека тоа е дело на ѓаволот и се заканиле дека тој што ќе го јаде овој црвен плод ќе биде убиен. Но, еден многу сиромашен човек ( а во тоа време ги имало многу) барал некој да му даде малку храна. Не добил, па затоа решил да го проба јаболкото. Немал што да изгуби: и без храна ќе умрел, а вака можеби и ќе избегал. Кога го пробал ова овошје заклучил дека не е отровно, а ако не е отровно и не е дело на ѓаволот ( претходно нагласив дека луѓето не биле толку учени). Пробал да докаже дека јаболкото не претставува зло, но никој не смеел да му се спротиставува на законот, колку и законот да е грешен. Сиромашниот човек бил убиен. Во спомен на делото на овој човек, народот посадил многу јаболкови дрвја. Денес, не познавам човек кој не го јаде јаболкото.

 

Посветена

Месечината е полна
крајно кобна и очајна,
како крик во темната ноќ.
Блеска ко дијамант
низ бескрајното синило.
А сивило се населува
во срцето кревко, очајно.
Тешка тишина в срце стега
Каде си дедо, те нема..
Поглед кон сликите на ѕидот.
Здивот од усни ми се зема,
Веќе те нема.
Не требаше вака да биде.
Срце се кине, дел по дел.
Образот врел,
крупна солза, солза стасува.
По неа уште една се слева.
Неопишлива тага в срце стега.
Отсуството боли.
Најмалата внука моли
за уште само еден ден.
Бесконечен, безвремен
како дедовите зборови.
Мои сегашни молитви, мотиви.
Би побарала
уште само еден поглед
и неговата честа насмевка блага.
А само тага низ секој атом
на тишината и темнината.
Спомени в очи навираат,
солзите не сопираат.
Маршираат спомените
по последната улица
на вечниот очај.
Дедината глумица
не го гушна дедо си
последен пат,
во неврат отидоа
нејзините крикови,
тој не се врати.
На моите кадрици
им недостасува дедината рака.
Да ги гали, да ги сака,
на начин на кој никој не умееше.
Само дедо се смееше,
додека ме галеше
и ме нарекуваше кукличка.
А сега, една иста таква
солзичка, сјајна како блесокот
во дедините очи,
се лее низ реката на вечноста.
Дедо, ти си вечен.
Свечен поздрав ти праќам,
доживотно ќе те сакам,
во твојата слика ќе гледам,
во твоја чест ќе се смеам,
ќе те чувам во срцето,
кое е заштитено од заборав.

 

Последната ноќ


Што го тера човекот да се двоуми? Што го тера да зачекори или да се врати назад? Што го тера да се замисли? Знае ли што го чека и што би пропуштил? Не знаеше ова срце. Оваа душа. Незнаеше што внесе во крвта. Со што ги извалка чистите солзи. Незнаеше каде стапна. Ова срце што сега гори. Да вредеше ликот негов да ја однесе сета надеж ке паѓаше дожд од насмевки и среќни солзи. И во онаа ноќ темна и мелодија тапа, тивка а толку гласна и една мисла, една надеж...Безвреден врз неа стапна. Да можеше сонот да стане јаве, и сето каење што на душата тежи решение да беше. Сите камење да беа бакнежи. Сите стапици да беа прегратки. Да не беше трн љубовта. ВО сите соништа беше таа. Во секој сон беше тој. И секој нов чекор полн со надеж беше уште еден дел од скршеното срце. Светлина. Светлината спречи да се види она што го покажа оваа темна ноќ. Последната ноќ. Да се каже на некој јазик непознат. Ова срце разбра. Да се шепоти наместо да се зборува. Оваа душа слушна. Беа зборови тешки ко камења. Вистина што неа ја уби. Потона во своето каење. Гледајќи ја црната штикла, оној црн фустан, она што ќе беше. Помина. Она што се случи. И сите туѓи сонови, сите слични реченици, сите мисли розови, сета надеж. Замина. Кога часовникот отчука, помина магијата, умре надежта, умре љубовта. И секоја солза што ке падне ке биде за ништо, заборавена...Сите сонови и планови, во некоја фиока празна. Во сите нови реченици ја виде вистината, ја виде тагата и ова срце скшено на милиони бараше причина да не прочита, да не разбере. Веќе знаеше.....Последната ноќ. Сега во голема врева, таа слушаше тишина. Не заспа, будна остана. Чекаше да слушне барем уште една невистина. Уште една лага. Ги слушаше стрелките на часовникот. Времето што сакаше да го запре. Денот што не сакаше да дојде. Зборовите што ги слушаше а не сакаше да ги чуе. Ова срце знаеше. И последното парче. Ова срце сакаше и скапо плати. Ова срце веруваше и се скрши. Ова срце се надеваше и се изгуби. Некаде помегу ликот негов, сите пријателски лица, фустанот, гласната музика, звукот на црните штикли, мирис на парфем, таму некаде во сите тие сенки и светла ја виде единствената рамка. Во неа стоеше отсуството на Последната ноќ!!

 

Скршено срце
Тивко е. Седам и гледам во огништето. Гледам како огнот испушта пламен. Сакам да го фатам, да го извадам бесот од мене, но не, ни тоа неможе да помогне. Го гледам огнот и се мислам и посакувам и јас да го искажам бесот како што огнот го прави тоа. Посакувам да сум тој оган. Барем душата ќе ми е мирна. Нема повеќе да мислам. Ќе ја кренам главата и ќе одам гордо. Не ми е гајле за тоа што било. Ќе продолжам од таму каде што застанав. Ќе заборавам на се. Ќе успеам ли? Не неможам. Душата ми гори. Срцето ме боли и плаче што неможе да се состави... Му фали еден дел. Тој дел ти го зема. Сега засекогаш ќе останам вака... Или можеби не? Не знаеме што носи иднината. Боли, се ме боли, не јас неможам вака. Не, не е се загубено, неможе. Ќе одам ќе му кажам се во лице, ќе му кажам врати ми се што ми зеде, јас неможам да продолжам вака. Колку болела љубовта. Нема повеќе никого да сакам, неможам да поднесам уште една болка, мислам дека срцето ќе ми пукне. Ќе си одам одовде, ќе продолжам некаде далеку... Ќе се вратам кога раните ќе ми зараснат.. А ќе зараснат ли некогаш? Во моментот мислам дека никогаш нема да зараснат. Би требало да престанам да пишам.. Солзите ги уништуваат моите зборови.

Еден од моите најнови состави

 

Понекогаш го гледам мојот живот преку призмата на животот на другите, зошто се соединувам во нивниот простор и време и сум само нем сведок на болката и радоста, а истовремено присетувајќи се на самата себе и на моите животни искушенија, кои незнам до кога ќе траат, зошто човек неможе да зане колку е долга врвцата на клопчетот од животот кој што ни е даден.
Храброст е да се живее, во право беа некои луѓе кога го велеа тоа, потребна е храброст, огромна сила и напор да живееш, да ги исполниш очекувањата на луѓето околу тебе да даваш се од себе за да бидеш добар и љубезен.
Подобро би било доколку го прифаќаме мирно се она што не и дадено, зошто колку повеќе му пркосиш на животот толку поголеми и постри се врвите по кои мораш да се искачиш, и толку подалеку ќе сме од нашиот Бог. Животот не е разгледница па да го видите мојот живот, зошто не може да се собере се што има да го раскаже мојот живот, на тоа мало парче хартија, потребни се долги страници зошто животот е долга искривена и искршени линија, а таа линија ги прикажува сите наши падови и подигања, а колку ќе биде долга таа линија не ни е дадено да знеме, за да не престанеме да се надеваме.
И оваа приказна нема крај, но нема место и време за да ви ја раскажам до крај ............

 

А како поинаку?


Сонцето, како трага
прободено небо со куршум,
зраци што оставаат снага
да направиш
од себеси
од својата младост
р’шум.

Да посадиш дрво,
да напишеш писмо до светот,
да зачуваш сон во тегла,
да излезеш надвор од редот,
да не запазуваш рими,
ни е дна ш да не сл о гу ваш
Да искинеш изборни плакати
и наместо нив да залепиш
- плакета на Љубовта
- постер за концерт
- цртеж од детски рачиња,

Да замолкнеш кога Вардар пее
раштимана музика.
да прегрнеш некој драг
додека улицата стивнува.
Заблагодари се на насмевот
залепен за правливиот плоштад
за она што ти рекоа дека е твое
а е само заборавен град,

присети се.

Зошто, овде липите раѓаат ноти,
подиумите се врели од танцување,
небото мириса на ванила
и сите се експерти до неверување.
Но.

И да имаш 100
како дедо ми кога рече - "Ех, младоста е во духот
и никој не може да ти ја земе"
најди, начин,
да си го спасиш
сопственото време.