Ваши дела – поезија или проза

Осамен


По краевите на разбрануваниот брег,
удира силно само еден бран.
За мојата состојба нема лек,
осуден сум да живеам сам.
Осаменоста е чувство бедно,
го излудува човека до безкрај.
Да излезам од овој круг е редно,
да заминам право кон рај.
Чувство на тага ме убива сега,
се пара на илјада дела,
чувство од кое не се бега,
бездруго боли како отисок од пчела.

 

Во длабочината на тунелот (Клара)

Навидум беше сосем нормална, беше со долга темна коса, и очи темни како најдалечната точка на универзумот. Имаше блед тен и навидум ништо не допираше до неа. Беше тешко да се кажи дека беше воопшто засегната за сите работи кои се случуваа околу неа, речиси … ништо не беше повредно од самата себе.

Таа беше така створена што после секоја грешка ја чувстуваше совеста како ѝ надвиснува над глата и секогаш беше во константна борба со својот внатрешен демон кој ја демнеше и не ја оставаше да можи да има една воздишка само за себе, без маката која ја чувстуваше само кога ќе помислеше на вистината.
Веруваше дека е сама и дека има само еден ангел кој ја чува и не ѝ дозволува да падни, како еден вид на ангел- чувар кој не ја оставаше да направи уште една грешка, внатрешниот глас кој секогаш зборуваше пред срцето и мозокот, но таа никогаш не правеше како што треба, па секогаш се противеше на сопствениот внатрешен глас, на нејзиниот ангел и секогаш правеше грешки, запаѓајќи во нова и нова депресија.

Неа ја уништи времето кога ја отфрлиа како најнепотребното парталче на улицата, или барем таа така тоа си го сфати. Неа ја уништи времето кога беше принудена да речи „Да“ и времето кога мораше да продолжи понатаму, а неможеше. За се‘ беше виновно времето, тоа секогаш е виновно. Времето е првото ги отвара најдлабоките рани, ама и тоа е првото кое ги затвора.
Неа ја уништи моментот кога од врвот на Ајфеловата кула се спушти на нејзиното дно и неможеше ни да ја подигни главата и кога првиот пат се најде сосема сама на училишната клупа не знаејќи никој, ништо … се‘ беше толку ново, а таа неможеше да се навикни на промени, зошто? Зошто таа беше таква? Што беше тоа за неа што беше толку поинакво, навидум поинакво, но сепак толку секојдневно?
Кога ќе кажеше како се чувстува ѝ возвраќаа: „И јас така“, но нив ги гледаше опкружени со многу луѓе, со многу пријатели, или барем некои кои можат така да се наречат, но таа беше сосема сама, како слабото кокиче обидувајќи се да ја крени главата од претешкиот снег кој е најголемиот товар над нејзината глава.
Која беше таа? Кои беа тие? Што сакаа од неа?



„Бев навикната на животот на висока нога, на живот исполнет со сите можни барања и не знаев како е да си сама. Велат чувствата од одредени настани избледуваат со тек на времето и се забораваат, но некои колку и да избледиле чувствата има една висока точка која сеуште те присеќа да се вратиш назад во најтажните денови, денови кога си ронел солзи за нешто што знаеш дека ќе се случи, за нешто кое е на прагот да се случи и подобро би одбрал да ги затвориш очите него да продолжиш, но ти си борец, не се откажуваш тука … “ – зборуваше Клара, гледајќи празно во ѕидот и неможеше ни да трепни зошто знаеше дека ако го нарпави тоа една солза ќе се пролее низ нејзиното лице и тоа не сака да го направи, не сака да го направи дури ни пред Џонатан, кој знаеше се‘ се за неа. „Бев навикната дека никогаш нема да бидам сама, но откако сосем сум сама, останав само една затворена книга и одбивам луѓе како да се моите најголеми душмани, а не знам зошто … Се плашам од нив, на некој начин, можеби зошто секогаш бев настраникот на голема група луѓе, а кога ги има многу … Неможам да изговорам ни збор, паничам … Ми иди да заплачам, но не … Јас никогаш не би докажала дека сум слаба … “ сеуште не се обидуваше да трепни. Не сакаше да покажи дека сепак е слаба дури ни пред Џонатан, но зошто кога него му кажува се‘, сеуште неможи да пушти ни една солза пред него? Побрзо би се расплакала во кино на некој филм него да се расплачи пред некој познаник или да си ја уништи сликата пред себе.

Џонатан само погледнуваше во неа и запишуваше нешто во својот тефтер, повторно ја набљудуваше и повторно се наведнуваше кон листата на работи кои ги пишуваше за Клара.

Џонатан ни помалку, ни повеќе беше психијатарот на Клара, која беше само ученичка во средно со речиси надпросечна



интелегенција, но сосем загубена во борбата со сопствениот демон.

Таа беше девојка која никогаш не се плашеше да го кажи своето мислење, своите ставови, но во еден момент се затвори во себе, не знаеше зошто, но претпоставуваше дека едни избледени емоции и мемории се причината што таа повторно беше толку емотивно изреволтирана. Меморијата не умира туку е истисната во потсвеста па само моментално не се сеќаваме на неа, но таа живее со нас до крајот на нашиот живот. Таа веруваше дека тој еден настан на кој сега речиси и не се сеќава го повреди нејзиното премало срце, една ужасна разделба од пријател.

Имаше само малку пријатели и кога да ја имаше приликата, доколку тие ѝ беа доволно блиски ќе ги замолеше никогаш да не ја напуштат зошто таа нема да можи да поднеси уште една загуба, зошто веќе скршеното срце ќе се искрши на толку ситни делчиња кои нема да биди можно да бидат собрани во едно.

„Џонатан … “ ја зеде неговата рака. „Повторно … ме боли … чувстувам како секој дел од градите да ми е удиран постојано со нешто шилесто … остро, не знам … “ велеше и му ја стегаше раката. Неможеше никако да легни и да се опушти додека зборува, но седеше и се обидуваше да гледа право во Џонатан додека збора безразлика што по Британската традиција и култура тоа е доста непристојно.

„Клара … “ го остави тој тефтерот со информациите кои таа ѝ ги кажа, па остави се да биди снимено на лаптопот зошто навистина сакаше целосно да се посвети на својата пријателка и пациентка. Стана и седна до неа прегрнувајќи ја. „Гледај Клара … животот е … толку интересно поле … Бојно поле на предизвици со кое секогаш мора да се соочиме и никогаш не вреди да престаниме онаму каде што сме сега зошто секогаш има нешто за кое вреди да се бориме и да … ќе падниме некогаш … “

„Но јас тонам … “

„Тогаш која е причината за да не продолжиш?“

„Осамена сум Џони … Тоа ме излудува … Најдобриот пријател ми е огледалото, а и тоа ми вриска за мојата неперфектност.“

„Не ти сум ли јас доволен?“ полека помина по нејзината коса со неговата рака.

Неможеше ни да се насмевни. „На училиште седам сама, немам никој, немам пријатели, немам со кој да излезам, за џабе сум на социјалните мрежи … се‘ што имам си ти и никој друг … Со тебе неможам да излезам, ти си … “

„Престар?“ запраша тој и се насмевна. „Знам, знам дека можам да ти бидам па … доста постар брат, но не повеќе.“

„Дали мислиш дека си баш ваква зошто можеби твоите родители беа престроги со тебе?“

„Мислам дека ако беа ќе бев сега најголемата … “ воздивна и не дорече. „Не доликува на мене да го речам тоа.“

Џонатан само се насмевна. „Гледаш од премногу високо на тебе.“

„Вредам.“ го погледна право во очи. „Зар не?“

„Секако дека вредиш, но … Ова е преголемо его.“

„Подобро не допирај го.“ веднаш се смени на доста груба личност од најемотивната девојка која беше во собата момент претходно.

Џонатан стана и седна повторно на своето место. Клара успеа да се релаксира и успеа да легни на лежиштето кое беше за неа па да можи да зборува по смирено. „Веќе година претходно знаевме дека треба да се збогуваме … Неможев да се помирам со тоа дека морам да заминам на толку блиску место, но сепак доволно далечно за да има крај, разделба. Првата година … преживував, но првиот ден … првиот пат кога морав присилно да прифатам да одам и првото присилно да … “ солзите почнаа да течат долж нејзиното лице како река без крај додека таа гледаше безживотно во таванот и зборуваше релаксирано, но на некои моменти гласот и се кршеше, но продолжуваше по неколку моменти. „Влегов внатре и бев само јас, човек од надвор кој го нарушува мирот. Сите очи беа во мене, бев навикната на тоа порано, сите да гледаат во мене, но со восхит, а сега гледаа на мене како чудак, нешто што претходно го прифаќаа во мене, но сега неможеа … Сега сите беа поинакви, погруби …Тие беа типични луѓе, а не мачки под маски. Ах Џони … Беше толку тешко … Неможев да изговорам ни збор, не се чувстував како дел од нив. Толку едноставна работа ми прави проблеми. Се сеќавам како сите гледаа со чудење и со малку сожалување на мене, кој со повеќе, кој со помалку, но го имаше тоа сожалување, го гледав тоа во нивните очи … Неможев да се привикнам на нив …“

Џонатан повторно го крена погледот. „А работа која ти не ја сакаш е да бидиш сожалувана?“



„Тоа јади од мене … Ме води до лудост.“

Тој само запиша неколку зборови на новиот лист хартија.

***

Се упати кон училиштето, облечена во својата училишна униформа. Носеше слатка шминка, но имаше заборавено битен додаток – имаше заборавено да се насмее. Секогаш беше премногу недруштвена, беше одличен електрон кој одбиваше се‘ околу себе и на часовите не правеше многу, но црташе или пишуваше некоја премногу депресивна поезија кој никој не ја читаше зошто никој не се чувстуваше онака како неа.

Виде каде е нејзиниот клас и се приближа до нив. Никој не забележа ни дека се појави. Некој ќе искоментираше нешто и таа ќе се обидеше да се надоврзи како што ја учеше Џонатан, но сепак ја одбиваа или пак никој не ја слушаше. Зошто? Што им направи таа ним? Таа стана електролит моментот кога сите престнаа да зборуваат со неа, но што беше проблемот? Веќе долго време се обидуваше да ги отфрли вишокот килограми кои мислеше дека ѝ сметаат, да става некоја повеќе женствена шминка, да биди пријателка од доверба, таа секогаш беше од доверба, но сепак никој не сакаше да се дружи со неа, исто како и во претходниот клас во основно, таа се чувстуваше како само голем вишок, како да не припаѓа таму каде што се наоѓа.

Максимално се обидуваше да не ја покажи онаа страна која веруваше дека не им се допаѓа на тие околу неа, но знаеше некои луѓе кои ги прават истите работи, но сепак се нешто повеќе него што е таа, но зошто таа неможеше?

Кога виде дека е само како еден дух во близина на нејзиниот клас се тргна настрана потпирајќи се на ѕидот, го извади



телефонот и почна да чита „Хари Потер“. Тоа беше еден од многуте животи во многуте различни светови во кои имаше одлучено да живее.

Кога некој, било кој ќе ја забележеше, ја забележуваше кога чита и апсолутно ја избегнуваше сметајќи дека читањето е глупаво, но чекај, се наоѓаме ли на некоја забава за да не чита? По ѓаволите, таа се наоѓаше само во училиште!

Влезе на час и на третата клупа од страна на вратата седеше сосем сама впиена до ѕидот, шкртајќи во нејзината тетратка, немајќи доволно сила да слуша на час или пак повторно читаше една од многуте книги кои ги чуваше љубоморно во својот телефон.

Дојде време и за проект и сега кажува професорот „Ене, Шарлот и Клара“ и тогаш се слуша еден глас. „Со кој сум? Со онаа ли?“ и тогаш Клара се чувстува уште понепосакувана, како нејголемата грешка во природата.

Тогаш легнува на клупата и само посакува сега да беше Џони до неа и да ја погалеше по косата и да ѝ речи дека се ќе биди во ред. Не знаеше како е можно тој толку да ја смирува.



Излегува од часот кога ѕвони ѕвоното сосем прва зошто сака да излези побрзо од самиот пекол и тогаш покрај неа поминува тоа посебно момче кое … не ја ни забележува. Само се врти додека тој се оддалечува и неговата силуета се намалува, па речиси и исчезнува во големата гужва, а таа гледа се додека пак не го крени телефонот, не се спушти на подот и не продолжи да чита посакувајќи да не постоеше оваа реалност која ја има, но реалноста од книгите, колку и да е лоша, беше далеку подобра од оваа што ја имаше.

Како што врвеше времето се повеќе ја мразеше околината околу себе и луѓето во неа и сакаше само да замини некаде далеку, во тој нејзин свет … Па дури и таму ништо не е розово, но беше далку подобро од оваа сурова реалност која ја живее …

 

21.12.2012 – Петок.

Само уште еден додевен ден и конечно заврши училиштето за ова недела и нема да гледам работи кои не ги поднесувам.“ – велеше првата реченица од дневникот на Клара. „Си купив нов џемпер, но која корист кога нема каде да го носам? Можев да земам и нешто поеднотавно, но ми се допаѓа комплиментот на мајка ми дека изгледам како бездомник. Си ги ставив моите правоаголни наочари, малку издолжени на краевите и седнав да читам. Тоа ме смируваше. Конечно имам време да ја читам книгата, ако пет дена успеав да прочитам до 75та страна, сега успеав од 75та до 200тата. Книгата ме купи. Јас останав да бидам само една продадена душа. Сега пишувам во дневникот зошто немам што друго да правам и се надевам дека еден ден ќе се сеќавам на ова чувство … Искрено сакам да се сеќавам зошто се плашам дека нема да се смени па сакам да се сеќавам на деновите кога почна.“ Стана, го остави пенкалото и се упати кон огледалото. Се приближа премногу блиску до него гледајќи во своите темни очи, но кога беше толку блиску до огледалото забележуваше дека се светло кафени, но зошто изгледаа како црни, а беа светло кафени кои се преливаа едни во други без тие афтентични цртички кои го даваа очниот пигмент.

„Како проклета грешка на природата … “ воздивна врвејќи со раката долж огледалото. „Зошто постоеш Клара? Зошто?



Кој е твојот проблем што се однесуваш како недорасната за околината околу себе? Зошто никој не те сака? Која си ти … Клара? Клара ли си?“ прашуваше сеуште врвејќи со раката по огледалото горе- долу. Гледаше сосем замислено во фигурата пред неа и полека ја спушти раката крај телото и остана да гледа во неа во огледалото кога фигурата, другата таа во огледалото го затвори едното око се насмевна. Клара ја протреси главата и повторно погледна во огледлото, се‘ беше нормално, огледалото ја прикажуваше Клара како седи, сосем исто … Малку вознемирено.

Брзо истрча по скалите и ја забележа мајка ѝ. „Повторно си се облекла како бездомник?“ таа промрмори покажувајќи кон џемперот на Клара.
„Одлагалото … “ таа пелтачеше. Голтна кнедла. „Јас … Таа јас во огледалото се мрдна … “
„Јас мислам дека ти се мрдна … “ рече брат ѝ која ја поттурна додека слегуваше по скалите.
Мајка ѝ загрижено ја погали по кафената, бујна коса. „Јас мислам дека си повторно само малку параноична … “
„Не! Можеби ме убеди дека чешмите во тоалетот не течат и дека тој е нормален звук и дека не ми се причинува, но таа јас во огледалото се помрдна …!“
Брат ѝ повторно се приближа, овој пат до мајка ѝ. „Мамо … мислам дека на оваа ѝ треба добар психијатар. Патем, сигурна си дека посетува еден и дека не ви ги трга само парите?“
Валентин беше доста непристоен и воопшто не се грижеше за состојбата на неговата помала сестра. Сметаше дека е налудничава и дека навистина ѝ треба малку стручна помош.
„Валентин!“ извика мајка ѝ. „Твојата сестра не е налудничава, таа е само малку параноична!“
„Зар тоа не е истата работа?“
„Во ред … Во ред … “ се потпре Клара на ѕидот и чувстуваше како светот да ѝ се врти. „Ќе му се јавам на Џонатан … Ќе му кажам дека ми е лошо … “
„Џонатан … “ Велентин се приближа до сестра ѝ. „Знаеш … Јас не му верувам на тој твој Џонатан. Не го познаваш … “
„Повеќе му верувам на странци кога ми е тешко наместо … тебе на пример.“ почна да оди кон телефонот кога Велентин одназад ѝ довикна. „Зар не одиш по телефонот?“
„Да … “ тогаш се сврти пред себе и виде дека оди право кон ѕидот и дека телефонот е на другата страна. „Извини … “ тивко рече и го зеде телефонот во рацете и почна да го бира бројот на Џонатан, а Валентин се повлече во собата за дневен престој.

Врската се воспостави. Се јави секретарката.
„Линија на доктор Вилијамс.“ таа рече со нежен глас.
„Јас сум негов пациент … Клара Вотсон.“
„Сега ќе ве поврзам.“
Се слушна еден звук и повторно гласот на секретарката. „Доктор Вилијамс рече дека моментално не е достапен и дека тој вам ќе ви се јави набрзо што можи.“
„Во ред.“ рече и го спушти телефонот. Почна да осеќа како рацете ѝ се тресат. „Полудувам ли … ?“ почна да се прашува.



Се вознемири. Џонатан никогаш не ја одбил. Повторно претрча кон огледалото и тоа задоволително се смееше кон неа. „Полудувам ли?“ праша тивко повторно одејќи со раката долж стаклото.
„Да … “ слушна тивок глас.
„Има ли спас?“
„Да …“ повторно го слушна гласот.
„Кој ќе ме спаси?“ и во тој момент заѕвони нејзиниот телефон. Беше Џонатан. „Докторе?“ запраша таа.
„Мислев дека ме викаш Џони.“ се насмевна машкиот глас од другата линија. „Извини што неможев преѓе да одговорам на твојот повик.“
„Во ред е.“
„Има некој проблем?“
„Да.“
„Сакаш да разговараме некаде?“
„Те молам.“
Разговорот беше краток судејќи дека Џонатан не сака да зборува премногу на телефон. Само кога се сври кон огледалото се виде пак себеси. „Браво Клара, одиш по правиот пат.“ велеше фигурата во огледалото. Само силно се издиша и излезе од собата.
Слегувајќи по скалите беше пресретната од Валентин. „Вечерва ти обезбедив друштво … “
„Не сакам.“ решително рече слегувајќи по скалите.
Валентин воздивна. „Ајде, ајде …Постојано кукаш како тоа немаш пријатели и сега јас ти најдов и ми велиш не? Петок е, забавувај се.“
„Закажав со мојот психолог, како што сакаше ти. Не знам колку ќе се задржам. Другиот Петок може да излезам со нив?“
Валентин ја прегрна. „Утре.“
„Во ред, само не денес.“
„Како сакаш.“
Клара воздивна зошто мораше да го прави ова, да оди со некои непознати некаде. Која судбина, која среќа.

Беше околу осум часот и Клара беше се облекла во новото џемперче со нови хеланки кои беа ред триаголничиња наредени едно нагоре едно надолу, ред неправилни очи испреплетени едно во друго, ред неповрзани линии во различни бои и уште неколку недефинирани три- четири реда и повторно од тријаголничите почнуваме.
„Зар така како бездомник ќе шеташ?“ мајка ѝ ја запраша.
„Проблем?“ запраша додека си ја плетеше косата.
Мајка ѝ се доближи до неа. „Јас се грижам за тебе Клара. Те сакам. Сакам да бидиш пристојна млада девојка, плус тоа одиш да го посетиш твојот психијатар. Треба да бидиш пристојно облечена.“
„А некому му е грижа како јас се чувстувам или цело време мора да мислиме на тоа како изгледам и што другите мислат за мене?“ но ги проголта тие зборови. „Следниот пат.“ рече наместо тоа што имаше на ум.
Заѕвона телефонот. Беше Џонатан. Не ни се поздрави дома, но веднаш излезе од куќата и влезе во колата на Џонатан. „Добравечер“ се насмевна тој. „Каде ќе одиме?“
„Било каде.“ се насмевна.
„Во некоја пицерија?“
„Можи.“

Нарачаа и додека чекаа за пицата имаа доволно време за пристоен разговор. „Што се случило?“ полека ја помилува на лицето, гледајќи ја право во очи. „Толкава тага и страв гледам во твоите очи … “ воздивна.
„Многу се плашам Џони … “
„Но сепак си толку смирена.“
„Се чувстувам безбедно со тебе … “
Тој ја фати нејзината рака. „Што се случило?“
„Се сеќаваш кога слушав чешми што течат од соседната соба, но кога ти ми објасна дека тоа е само погрешна перцепција … “
„Секако.“ тој често зборуваше со неа низ загатки велејќи дека тоа е само погрешна перцепција, а таа не знаеше што значи тоа.
Клара воздивна. „Сега огледалото … Таа јас во огледалото … Ми зборува, мрда таму внатре …“ голтна кнедла. „Мама вели … “
„Дека си малку параноична?“
„Да.“

Беше пред се‘ тивка вечер, но Клара се чувстуваше подобро. Пред да биди 12 часот, некаде околу 11 и 30, тој ја донесе дома. Погледна кон огледалото додека легнуваше во креветот, овој пат ни зборуваше ни се мрдаше. Излезе и виде кон ходникот долу, телефонот беше на старото место …
Чувстуваше извесен страв, но тоа беше зошто Џонатан не беше покрај неа, но знаеше дека тој беше во право и неговите зборови доволно ја смирија. Тој успеа да ја смири и да ја убеди да излези со пријатели кои брат ѝ ѝ ги предложил.

 

Се чувстуваше убаво само кога беше со него. Тој беше се‘ за неа, можеби покрај нејзиното семество. Кога беше со него не чувстуваше никаков страв. Се чувсуваше сигурно и му веруваше со целата нејзина душа.
„Мил дневнику,
Денес е само уште еден ден и сум се поблиску до новата година. Денес се договорив со пријателите на брат ми за Нова година. Не сум премногу радосна поради тоа и цела таа еуфорија за Нова година, едноставно е е премногу, премногу за мене, а и премногу за секој, тоа е само една вечер, а не цела година или нешто битно за кое вреди да се веселиме.
Нема да излажам ако речам дека само Ангела и Кристијан ми оставиле добар впечаток, едноставно дури и тие беа многу чудни. Зборувам како јас да не сум, не не колку нив. Ни гласот не им го чув или можеби малце кога го изговараа името, а другите беа насилни, идиоти. Ништо што би ме интересирало.
…
Кога конечно дојдов дома бев пријатно изненадена, па секако, Џонатан. Кој друг? Тој прекрасен човек, седеше касно до вечерта прашувајќи ме како поминав, а покрај се ова ме покани на кафе утрово!! Никогаш не сум била посреќна.“

Утрото одеше сосем нормално што беше доста необично за Клара. Тоа беше само уште едно досадно Неделно утро, би рекле сите, но не, тоа неделно утро таа одеше на кафе со Џонатан, надвор од клиниката, не во врска со нејзиното здравје, нешто привато.
Ако ја прашаше, се сеќаваше на секој сегмент од нивниот разговор.
„Како помина?“
„Добро.“
„Ти се допаднаа?“
„Не баш. Доста зборувавме за мене. Како си ти?“
„Еве се досадувам.“
„Зошто си он толку доцна? Часот е еден.“
„Имав пријатели на гости, се напив кафе.“
„Ха-ха-ха! Ајде утре е Недела, ќе поспиеш.“
„Имам работа. Ќе ме дружиш на утринско кафе?“
„Да.“
„Супер. 9 часот?“
„Да.“
„Ќе те соберам.“
„Не, да одиме пеш.“
„Нема проблем.
И после тоа цела вечер лежеше на креветот мислејќи за Џонатан. Ах тој, тој Џонатан што ѝ правеше.
Овој пат заборави на тие луди алишта, по нејзинот мислење што ги носеше вечерта пред тоа па сега беше пристојна девојка. Мајка ѝ воопшто не грешеше кога ја нарекуваше биполарна. Косата ја стави во растурена плетенка со трака околу главата. Носеше кошула и врз неа здолните темно зелено кое беше до нејзините коленици, бели хулахопли и ниски, бели балетанки. На усните носеше светло розов кармин и благо руменило на образите. Носеше блага сенка на очите и малку туш. Никој од претходната вечер не би ја препознал.
Џонатан секогаш беше точен. Во точно девет часот беше пред нејзината куќа, пеш. Секогаш си го држеше ветувањето.
Какво утро, си мислеше Клара која никогаш не го беше почнала утрото со утринско кафе, зошто тоа едноставно не беше нејзина работа.
„Џонатан … “ ја почувстува потребата да му го раскажи својот сон пред денот на терапијата.
„Да?“ се насмевна кон неа.
Воздивна. „Во последно сонувам чудни соништа … Еден од нив е како јас се наоѓам на некоја огромна шаховска табла и после има спомени од моето минато како крцкавата нишалка на која седев сама и кога се вртам назад место брат ми ја гледам таа када полна со крв … “
Џонатан многу добро знаеше за што зборува Клара. Беше известен за тој немил настан од детството на Клара, но таа се сеќаваше само на резултатот, антероградна амнезија. Не се сеќаваше како се случи и зошто се случи дури и делумно се сеќава на што се случило пред тоа, како низ магла … На моменти мисли дека измислува и слично.
„И после тоа врискам, а неможам. Таа … таа јас од огледалото … Проклета да е … Таа се смее над мене и има една сенка која бега и јас трчам по неа и кога ја достигнувам и се врти кон мене тоа си ти … И кога ќе те видам исчезнуваш како во прав, никаде … И се чувстувам безнадежно и тажно … “ раката почна да ѝ се треси и Џонатан ја фати.
„Тоа е само твојата потсвест и начин да се искажи твојот страв.“ тивко рече Џонатан. „Колку помалку мислиш на тоа толку подобро за тебе. Ќе зборувам подобро за ова утре, во ред?“
„Да.“
„Ќе ми кажиш доколку пак сонуваш нешто слично утре и што, за да можам да ги запишам битните работи кои ќе бидат битни за твојата терапија.“
„Благодарам Џони … Ти … Ти многу ми помагаш.“
„Мило ми е.“
Кафето со Џонатан од тој момент на таму беше доста забавен, прекрасен, интересен. Џонатан знаеше да има и забавна страна која многу се допаѓаше на Клара. Беше како дете заробено во тело на маж.



Сепак тоа кафе мораше да заврши и секој тргна по својот пат, Џонатан на работа, а Клара дома. Упорно одбиваше тој да ја испрати дома, па на крај замина сама. Сепак и неа ѝ требаше малце време за себе.

BLOODED (INSTRUMENTAL) – WITHIN TEMPTATION

Додека одеше по патот кон дома имаше многу луѓе, па дури и група на изведувачи. Седна на клупата за да ги гледа како и многу други луѓе околу. Неможеше да одолее, а да не ги гледа. Одамна не се чувстувала малку слободна, имаше време пред неа, цел ден, па зошто да не ги гледа тие изведуваше.
Беше забавно додека тие изведуваа различни точки па дури и ги спреми парите кои ги даде за нив, како што правеа и многуте луѓе па седна повторно на клупата уживајќи во глетката. Беше чудно како се чувстува добро барем на еден ден после тој проклет ден од кога нема ни спиено на мира, ни седено на клупа мислејќи колку мизерна е, колку поинаква и тоа ја излудуваше.
Во еден момент почна звукот на крцкави нишалки да и ги мати ушите, а боите пред нејзините очи да се мешаат пред нејзините очи и тогаш забележа само една точна на изведувачите, две девојки, сосем идентични и едната само му забоди нож во градите на другата.
Ги затвори очите и ги стави рацете врз ушите. Дел од учесниците на точката се приближаја до неа. „Во ред ли сте госпоѓите?“
Кога ги отвори очите виде дека се е во ред и дека во суштина ни девојките се идентични, ни другата ѝ боди нож на другата. „Да, да … Извинете, премореност.“ се насмевна и почувстува додека станува како црн пердув паѓа покрај неа и го зеде. Погледна кон небото и го виде црниот гавран кој седеше на гранката и навидум изгледаше како морничаво да гледа во неа, но сепак тоа беше само птица, мислеше таа и продолжи брзо да оди дома. Не сакаше да мисли дека нешто се случува, повторно.
Дома влезе брзо и неосетно од останатите и отиде во бањата каде што се гледаше во огледалото и ја виде другата Клара од другата страна.
„Црниот Гавран.“ рече таа од огледалото.
„Што значи тоа?“ праша Клара смирено.
Другата Клара почна да се смее. „Зар не сфаќаш? Никогаш претходно не го забележа црниот гавран?“
„Никогаш.“
„Ах секако … ти не се ни сеќаваш дека тој е причината за твојот вакум во меморијата.“ другата Клара од огледалото се потбиваше и гледаше право во Клара со сожалување. „Ах ти кутро девојче, ни тогаш, а не верувам ни сега дека ќе ја прифатиш вистината.“
„Која вистина … ?“ викаше Клара нервозно.
Долку Валентин слушна како Клара вика и остави се што правеше и се упати кон тоалетот. „Клара! Отвори ја вратата!“
„НЕ Е ВИСТИНА!“ се слушаше од внатре и се слушна како нешто се крши, паѓа, се слушна крик … Крвта на Велентин замрзна.
„Тато! Дојди!“ извика додека тој се обидуваше да ја отвори вратата па заедно ја скршија.
Внатре Клара лежеше на подот а врз неа беа паѓани парчињата на кршено огледало. Ја крена во раце и брзо ја однесе во колата обидувајќи се да остани силен. …

ALL I NEED – WITHIN TEMPTATION

Кога ги отвори очите во болницата првата работа која ја забележа е како Валентин ѝ ја држеше раката во креветот. „Еј, добро ли си?“ ја запраша врвејќи со неговите раце по нејзината коса.
Таа климна со главата. Полека ја разгледа собата, не беше истата како и претходниот пат и го немаше црниот гавран кој љубопитно ја надгледуваше од прозорецот.
„Те молам кажи ѝ … “ се обидвуваше да зборува, а тој ја прегрна.
„Немој да зборуваш, не се заморувај.“
„Не …! Те молам оди и кажи ѝ дека јас не сум црниот гавран!“
„Што зборуваш?“ Валентин изгледаше сосем збунет.
Клара почна да плачи. „Каде се мама и тато?“
„Надвор, чекаат.“ тивко одговори сеуште гледајќи во неговата сестра, повеќе збунет од кога и да било.
„Вали … “ полека со раката го погали по лицето и гледаше тажно и безнадежно. „Го изгубив ли паметот?“
„Мислам да … “ тивко тој одговори гледајќи во неа. „Но се сеќаваш ли што рече таткото на Алиса?“ сеуште зборуваше тивко истовремено милувајќи го нејзиното бледо лице. Алиса во земјата на чудата беше омилената книга и омилениот филм, анимиран и не анимиран на Клара. Секогаш кога го гледаше таа сонуваше да оди во земјата на чудата и обожуваше кога го слуша таткото на Алиса кој вели „Да, се плашам дека навистина си малку полудена, но ајде да ти кажам една тајна, сите најдобри луѓе се … “ и кога сосем истото Алиса го повторува на шапкарот.
„Се сеќавам …“ се насмевна таа, со блага насмевка, насмевка која сепак можеше само брат ѝ да ја види.
„Епа тогаш“ се насмевна и Валентин „Знаеш, најдобрите луѓе се малку забегани.“ почна да се смее тој сеќавајќи се колку пати заедно ја имаат прочитано книгата или пак гледано тој филм заедно.
„Се обидов многу пати … Ама ништо не беше вистиното Вали … Ништо … Мислам вие не го гледате …“ погледна кон прозорецот. „Го гледаш ли тој гавран?“
Валентин се сврти кон прозорецот. „Кој гавран?“ и кога Клара повторно се сврти кон прозорецот да види дали гавранот е таму, не беше. Се беше скрил. Ах тој мистериозен гавран … Проклет да беше, мислеше Клара, проклет да беше.
„Никој … “ воздивна. „Му кажавте ли на Џонатан?“
„Да.“ Валентин беше видно вознемирен. „Сега сум убеден дека сакам да смениш доктор.“
„Јас мислам дека мора да му дадеме сеуште време на Џонатан.“ го прегрна „Те молам.“
„Не обидувај се … “ ја врати во креветот „Сеуште си слаба.“
„Какво ми е лицето?“
„Па …“
„Исечено?“ праша смирено.
„Да.“
Клара само ја нишна главата потврдно. „Не сакам да се видам, не грижи се.“
Во моментот кога Валентин излезе од собата, Клара го виде црниот гавран како долетува на прозорецот. „Ах ти проклето суштество … “ зборуваше додека гледаше во него. „Ти не си гавран, ти си кукавица … Ти си кукавица!“ извика и се сети дека сепак ќе ја стават во ментална болница ако продолжи така и Валентин само ја отвори вратата гледајќи право во неа загрижен. „Во ред сум, навистина.“ рече смирено.

Џонатан ја затвори вратата зад себе и Клара беше повторно сама. „Земи ми го стравот, ах ти црн гаврану … “ повтори да зборува тивко. Се обиде да стани за да оди до него, но неможеше ни мускулот од телото да го помрдни. „Земи ми го стравот, ајде проклет да си … “

Утрото кога се разбуди место нејзиниот дневник, до неа седеа неколку пердуви на црниот гавран, а тој од другата страна до неа. Не беше изненадена, некако и го очекуваше. Полека до допри со врвот на нејзините прсти. „Можеби и треба да прифатам … Вистината од која се плашам да ја кажам, па дури и на Џонатан … Време е да ја прифатам … Јас сум црниот гавран.“ и тогаш почувстува како студ почнува да се движи низ нејзиното тело …