Ваши дела – поезија или проза

(не ми дава опција за едитирање така да ако можат модераторите нека ми спојат мислењето со тоа претходно да не биди едно под едно ... )
Близината на духот на Новата година ги прави сите да прават едно исто, да мислат нешто исто и сосем заедно да се препуштат на предновогодишната еуфорија. Зар после ова вреди ли да се праша зошто? Па сите сме луѓе и безразлика на сите различности, недоразбирања и омрази, ние сме едно исто и само ние сме одговорни за нашиот живот како главни композитори на истиот, седејќи на врвот и стременјќи се кон блескавата иднина.
Близината на работи кои ги засега голема маса на луѓе ни ја открива вистинската вредност на луѓето и на човештвото, истакнувајќи ја близината од човек на човек. Како и да е, во еден ист час сите мислиме едно исто, како најмоќното оружје во универзумот и која е силата која вели дека еден не е побитен од друг кога сите се од крв и месо? Која е силата која би направила некој секогаш да биди во право само зошто е на врвот а тие подолу кои ја зборуваат правдината да се само марионетки без право?
Еден ден кој не обединува безразлика на нашите позиции и разлики, карактери и несогласувања, е токму овој ден, денот кога седум билиони луѓе гледаат кон ноќното небо на полноќ и ја чекаат истата светлина која ќе го прозрачи.
Отчукува часот полноќ и небото е озрачено од милионите бои на огномет и сите се вртат околу велејќи „Среќна Нова година“ кон секој, изразувајќи ги своите најискрени желби кон секого зошто на момент забораваме дека омразата постои па ја споделуваме среќата со секој! На момент ја забораваме разликата, но ја бараме сличноста зошто на момент сфаќаме дека сите сме луѓе!

СРЕЌНА НОВА ГОДИНА!

 

Неперефектната Јас: Неперфектни Соништа.

Цел мој живот беше мечтаење, мечтаење кон подобро утре и исполнето со надеж дека се` ќе биди онака како што сум замислила и тогаш ме изненадуваат работите удирајќи ме по лицето докажувајќи го спротивното. Моите неперфектни соништа, еднакви на мојот мизерен живот, умираа еден по еден, паѓајќи во бездната на безкрајноста, не оставајќи ни една единствена трага назад која е доволен потсетник дека сум доволно загубена и можеби треба да се предадам на таа борба, но таа преголема сила ме влечи назад, тивко шепотејќи на моето уво „Ти си борец“.
На борба не сум се предала, чиниш, одамна, од моментот кога почнав да верувам во себе, верувајќи дека перфекција не постои и тогаш беше почетокот на моите неперфектни соништа. Соништа исполнети со реалност, лаги, неверства, така добро испреплетени меѓусебе, но сепак нешто повеќе би ме влечело да седам во моите соништа него во реалноста, од проста причина што не реалното е позаштитено, а реалното е вистинито и мистично, а сите знаеме дека човекот се плаши најмногу од непознатото. Стравот во едно е најголемото оружје против секој. Стравот од продолжување, стравот од губење, секогаш и секаде присутен, никогаш не заминува, ни на миг и трпеливо ја чека својата следна жртва.

 

Лесно беше да кажиме за било што „Само вечерва“ одејќи полека по празниот пат, а прашањето е … што е попразно, патов или срцето кое ми остана прекршено на два дела, на кое му останаа само залутани сенки за да прават се уште полошо? Разгледувам на околу и се сеќавам на секоја ситница која се случила и полека се помирувам со фактот дека е готово. Се борам со себе против чувството на предавство и присилно речено „Да“ и безусловно истиснување на лагите … Тоа е еден момент кога си спремен да речиш: „Само вечерва“ и ништо друго не е важно и се што има вредност е само таа една вечер и тагата на наредните денови.

Покрај тебе, чиниш, се чувстував како дух низ кој врвеше, не го ни забележуваше и тоа беше причина плус за уништување на мојот мал преостанат, нормален дел од мојата премачена и престарена душа живеејќи катадневно под непрекинат стрес кој просто ме уништи … Ме уништи моментот, само тој еден момент кога те запознав и верував дека си вистинскиот, а како што изминува времето се каам и за тоа едно, а Богами и прво „Извини“ кое излета од моите усните, а љубов, на никој го немам речено …

Само вечерва се молам да ја заборавам болката на тебе, барем на една единствена вечер зошто знам дека неможам за секогаш … И ете сме сега гледајќи сме еден кон друг … Гледаш во мене, а јас се оддалечувам зошто едноставно поголема болка ми е кога те гледам толку блиску, а сепак толку далеку од мене, се до еден момент кога можиш само да видиш како мојата сенка ме прати и не се врти кон тебе, зошто верува дека ти си минато, но упорно ми ја уништуваш иднината, или само јас така чувстувам?

Кој си ти кој ме тераш да заплачам, зошто јас тоа никогаш не го правам? Зошто постои љубовта? Ах тоа проклето чувство … Ах тоа проклето чувство, љубовта … После тебе се плашам за мојата иднина, страв … страв зошто те изгубив и се плашам дека никогаш повеќе нема да те видам, а сепак се плашам да те видам зошто знам дека тогаш моето срце повторно ќе прокрвари …

 

Спојлер

✎ℬелат дека човекот е најсовршеното суштество во природата и повеќе од еднаш сум се запрашала што го прави толку совршено, кога цврсто верувам дека совршенството не постои? Ми се случило да си вршам интроспекција па дури и набљудување на други, се` со цел да ја пронајдам „скапоцената“ совршеност.
Почнав, бездруго од самта ДНК и нејзината специфичност. Таму се знае која со која аминокиселина се случува, од самата неа потекнува различноста, но и сличноста на организмите. Никогаш не се повторува и е уникатна како и отпечатокот од прст. Зар не е тоа совршено? Но, една најмала грешка би го уништила човековиот живот, чиниш совршеноста исчезнала со последниот зрак на светлина. Човековата друга и неговата уникатност поради поседувањето на свеста и размислувањето е единствена. Секоја душа е единствено делче во универзумот, толку уникатно и старо, толку единствено кое се бори за нова тврда подлога откако ќе се најди само во свемирот. Колку ли е совршено тоа?
Толку многу чувства испреплетени во еден ланеџ на невозможноста, гнев, љубомора, своеглавие, тврдоглавост, себичност, од едната страна љубов, милост, значителност и задоволство … Секоја емоција чиниш го буди внатршниот демон во секоја душа на толку единствен и уникатен начин, изделувајќи ја совршеноста на човекот.
Сметав совршенство не постои се додека не погледав во еден човечки организам заклучувајќи дека човештвото е совршенството на природата со сите предности и маани, но човекот, како индивидуа е, чиниш чекор до совршенство, а навистина се над илјада чекори и можеби повеќе, кој знае.▲

Клара Вотсон, навидум беше сосем нормална, беше со долга темна коса, и очи темни како најдалечната точка на универзумот. Имаше блед тен и навидум ништо не допираше до неа. Беше тешко да се кажи дека беше воопшто засегната за сите работи кои се случуваа околу неа, речиси … ништо не беше повредно од самата себе. Таа беше така створена што после секоја грешка ја чувстуваше совеста како ѝ надвиснува над главата и секогаш беше во константна борба со својот внатрешен демон кој ја демнеше и не ја оставаше да можи да има една воздишка само за себе, без маката која ја чувстуваше само кога ќе помислеше на вистината. Веруваше дека е сама и дека има само еден ангел кој ја чува и не ѝ дозволува да падни, како еден вид на ангел- чувар кој не ја оставаше да направи уште една грешка, внатрешниот глас кој секогаш зборуваше пред срцето и мозокот, но таа никогаш не правеше како што треба, па секогаш се противеше на сопствениот внатрешен глас, на нејзиниот ангел и секогаш правеше грешки, запаѓајќи во нова и нова депресија. Неа ја уништи времето кога ја отфрлиа како најнепотребното парталче на улицата, или барем таа така тоа си го сфати. Неа ја уништи времето кога беше принудена да речи „Да“ и времето кога мораше да продолжи понатаму, а неможеше. За се‘ беше виновно времето, тоа секогаш е виновно. Времето е првото ги отвара најдлабоките рани, ама и тоа е првото кое ги затвора. Неа ја уништи моментот кога од врвот на Ајфеловата кула се спушти на нејзиното дно и неможеше ни да ја подигни главата и кога првиот пат се најде сосема сама на училишната клупа не знаејќи никој, ништо … се‘ беше толку ново, а таа неможеше да се навикни на промени, зошто? Зошто таа беше таква? Што беше тоа за неа што беше толку поинакво, навидум поинакво, но сепак толку секојдневно?

Кога ќе кажеше како се чувстува ѝ возвраќаа: „И јас така“, но нив ги гледаше опкружени со многу луѓе, со многу пријатели, или барем некои кои можат така да се наречат, но таа беше сосема сама, како слабото кокиче обидувајќи се да ја крени главата од претешкиот снег кој е најголемиот товар над нејзината глава.

Која беше таа? Кои беа тие? Што сакаа од неа?

„Бев навикната на животот на висока нога, на живот исполнет со сите можни барања и не знаев како е да си сама. Велат чувствата од одредени настани избледуваат со тек на времето и се забораваат, но некои колку и да избледиле чувствата има една висока точка која сеуште те присеќа да се вратиш назад во најтажните денови, денови кога си ронел солзи за нешто што знаеш дека ќе се случи, за нешто кое е на прагот да се случи и подобро би одбрал да ги затвориш очите него да продолжиш, но ти си борец, не се откажуваш тука … “ – зборуваше Клара, гледајќи празно во ѕидот и неможеше ни да трепни зошто знаеше дека ако го нарпави тоа една солза ќе се пролее низ нејзиното лице и тоа не сака да го направи, не сака да го направи дури ни пред Џонатан, кој знаеше се‘ се за неа. „Бев навикната дека никогаш нема да бидам сама, но откако сосем сум сама, останав само една затворена книга и одбивам луѓе како да се моите најголеми душмани, а не знам зошто … Се плашам од нив, на некој начин, можеби зошто секогаш бев настраникот на голема група луѓе, а кога ги има многу … Неможам да изговорам ни збор, паничам … Ми иди да заплачам, но не … Јас никогаш не би докажала дека сум слаба … “ сеуште не се обидуваше да трепни. Не сакаше да покажи дека сепак е слаба дури ни пред Џонатан, но зошто кога него му кажува се‘, сеуште неможи да пушти ни една солза пред него? Побрзо би се расплакала во кино на некој филм него да се расплачи пред некој познаник или да си ја уништи сликата пред себе.

Џонатан само погледнуваше во неа и запишуваше нешто во својот тефтер, повторно ја набљудуваше и повторно се наведнуваше кон листата на работи кои ги пишуваше за Клара. Џонатан ни помалку, ни повеќе беше психијатарот на Клара, која беше само ученичка во средно со речиси надпросечна интелегенција, но сосем загубена во борбата со сопствениот демон.

Таа беше девојка која никогаш не се плашеше да го кажи своето мислење, своите ставови, но во еден момент се затвори во себе, не знаеше зошто, но претпоставуваше дека едни избледени емоции и мемории се причината што таа повторно беше толку емотивно изреволтирана. Меморијата не умира туку е истисната во потсвеста па само моментално не се сеќаваме на неа, но таа живее со нас до крајот на нашиот живот. Таа веруваше дека тој еден настан на кој сега речиси и не се сеќава го повреди нејзиното премало срце, една ужасна разделба од пријател.

Имаше само малку пријатели и кога да ја имаше приликата, доколку тие ѝ беа доволно блиски ќе ги замолеше никогаш да не ја напуштат зошто таа нема да можи да поднеси уште една загуба, зошто веќе скршеното срце ќе се искрши на толку ситни делчиња кои нема да биди можно да бидат собрани во едно.

„Џонатан … “ ја зеде неговата рака. „Повторно … ме боли … чувстувам како секој дел од градите да ми е удиран постојано со нешто шилесто … остро, не знам … “ велеше и му ја стегаше раката. Неможеше никако да легни и да се опушти додека зборува, но седеше и се обидуваше да гледа право во Џонатан додека збора безразлика што по Британската традиција и култура тоа е доста непристојно.

„Клара … “ го остави тој тефтерот со информациите кои таа ѝ ги кажа, па остави се да биди снимено на лаптопот зошто навистина сакаше целосно да се посвети на својата пријателка и пациентка. Стана и седна до неа прегрнувајќи ја. „Гледај Клара … животот е … толку интересно поле … Бојно поле на предизвици со кое секогаш мора да се соочиме и никогаш не вреди да престаниме онаму каде што сме сега зошто секогаш има нешто за кое вреди да се бориме и да … ќе падниме некогаш … “

„Но јас тонам … “

„Тогаш која е причината за да не продолжиш?“

„Осамена сум Џони … Тоа ме излудува … Најдобриот пријател ми е огледалото, а и тоа ми вриска за мојата неперфектност.“

„Не ти сум ли јас доволен?“ полека помина по нејзината коса со неговата рака.

Неможеше ни да се насмевни. „На училиште седам сама, немам никој, немам пријатели, немам со кој да излезам, за џабе сум на социјалните мрежи … се‘ што имам си ти и никој друг … Со тебе неможам да излезам, ти си … “

„Престар?“ запраша тој и се насмевна. „Знам, знам дека можам да ти бидам па … доста постар брат, но не повеќе.“

„Дали мислиш дека си баш ваква зошто можеби твоите родители беа престроги со тебе?“

„Мислам дека ако беа ќе бев сега најголемата … “ воздивна и не дорече. „Не доликува на мене да го речам тоа.“

Џонатан само се насмевна. „Гледаш од премногу високо на тебе.“

„Вредам.“ го погледна право во очи. „Зар не?“

„Секако дека вредиш, но … Ова е преголемо его.“

„Подобро не допирај го.“ веднаш се смени на доста груба личност од најемотивната девојка која беше во собата момент претходно.

Џонатан стана и седна повторно на своето место. Клара успеа да се релаксира и успеа да легни на лежиштето кое беше за неа па да можи да зборува по смирено. „Веќе година претходно знаевме дека треба да се збогуваме … Неможев да се помирам со тоа дека морам да заминам на толку блиску место, но сепак доволно далечно за да има крај, разделба. Првата година … преживував, но првиот ден … првиот пат кога морав присилно да прифатам да одам и првото присилно да … “ солзите почнаа да течат долж нејзиното лице како река без крај додека таа гледаше безживотно во таванот и зборуваше релаксирано, но на некои моменти гласот и се кршеше, но продолжуваше по неколку моменти. „Влегов внатре и бев само јас, човек од надвор кој го нарушува мирот. Сите очи беа во мене, бев навикната на тоа порано, сите да гледаат во мене, но со восхит, а сега гледаа на мене како чудак, нешто што претходно го прифаќаа во мене, но сега неможеа … Сега сите беа поинакви, погруби …Тие беа типични луѓе, а не мачки под маски. Ах Џони … Беше толку тешко … Неможев да изговорам ни збор, не се чувстував како дел од нив. Толку едноставна работа ми прави проблеми. Се сеќавам како сите гледаа со чудење и со малку сожалување на мене, кој со повеќе, кој со помалку, но го имаше тоа сожалување, го гледав тоа во нивните очи … Неможев да се привикнам на нив …“

Џонатан повторно го крена погледот. „А работа која ти не ја сакаш е да бидиш сожалувана?“

„Тоа јади од мене … Ме води до лудост.“

Тој само запиша неколку зборови на новиот лист хартија.

***

Се упати кон училиштето, облечена во својата училишна униформа. Носеше слатка шминка, но имаше заборавено битен додаток – имаше заборавено да се насмее. Секогаш беше премногу недруштвена, беше одличен електрон кој одбиваше се‘ околу себе и на часовите не правеше многу, но црташе или пишуваше некоја премногу депресивна поезија кој никој не ја читаше зошто никој не се чувстуваше онака како неа.

Виде каде е нејзиниот клас и се приближа до нив. Никој не забележа ни дека се појави. Некој ќе искоментираше нешто и таа ќе се обидеше да се надоврзи како што ја учеше Џонатан, но сепак ја одбиваа или пак никој не ја слушаше. Зошто? Што им направи таа ним? Таа стана електролит моментот кога сите престнаа да зборуваат со неа, но што беше проблемот? Веќе долго време се обидуваше да ги отфрли вишокот килограми кои мислеше дека ѝ сметаат, да става некоја повеќе женствена шминка, да биди пријателка од доверба, таа секогаш беше од доверба, но сепак никој не сакаше да се дружи со неа, за разлика од претходниот клас во основно, таа се чувстуваше како само голем вишок, како да не припаѓа таму каде што се наоѓа.

Максимално се обидуваше да не ја покажи онаа страна која веруваше дека не им се допаѓа на тие околу неа, но знаеше некои луѓе кои ги прават истите работи, но сепак се нешто повеќе него што е таа, но зошто таа неможеше?

Кога виде дека е само како еден дух во близина на нејзиниот клас се тргна настрана потпирајќи се на ѕидот, го извади телефонот и почна да чита „Хари Потер“. Тоа беше еден од многуте животи во многуте различни светови во кои имаше одлучено да живее. Кога некој, било кој ќе ја забележеше, ја забележуваше кога чита и апсолутно ја избегнуваше сметајќи дека читањето е глупаво, но чекај, се наоѓаме ли на некоја забава за да не чита? По ѓаволите, таа се наоѓаше само во училиште!

Влезе на час и на третата клупа од страна на вратата седеше сосем сама впиена до ѕидот, шкртајќи во нејзината тетратка, немајќи доволно сила да слуша на час или пак повторно читаше една од многуте книги кои ги чуваше љубоморно во својот телефон.

Дојде време и за проект и сега кажува професорот „Ене, Шарлот и Клара“ и тогаш се слуша еден глас. „Со кој сум? Со онаа ли?“ и тогаш Клара се чувстува уште понепосакувана, како најголемата грешка во природата.

Тогаш легнува на клупата и само посакува сега да беше Џони до неа и да ја погалеше по косата и да ѝ речи дека се ќе биди во ред. Не знаеше како е можно тој толку да ја смирува. Излегува од часот кога ѕвони ѕвоното сосем прва зошто сака да излези побрзо од самиот пекол и тогаш покрај неа поминува тоа посебно момче кое … не ја ни забележува. Само се врти додека тој се оддалечува и неговата силуета се намалува, па речиси и исчезнува во големата гужва, а таа гледа се додека пак не го крени телефонот, не се спушти на подот и не продолжи да чита посакувајќи да не постоеше оваа реалност која ја има, но реалноста од книгите, колку и да е лоша, беше далеку подобра од оваа што ја имаше.

Како што врвеше времето се повеќе ја мразеше околината околу себе и луѓето во неа и сакаше само да замини некаде далеку, во тој нејзин свет … Па дури и таму ништо не е розово, но беше далку подобро од оваа сурова реалност која ја живее …

„21.12.2002 – Петок.

Само уште еден додевен ден и конечно заврши училиштето за ова недела и нема да гледам работи кои не ги поднесувам.“ – велеше првата реченица од дневникот на Клара. „Си купив нов џемпер, но која корист кога нема каде да го носам? Можев да земам и нешто поеднотавно, но ми се допаѓа комплиментот на мајка ми дека изгледам како бездомник. Си ги ставив моите правоаголни наочари, малку издолжени на краевите и седнав да читам. Тоа ме смируваше. Конечно имам време да ја читам книгата, ако пет дена успеав да прочитам до 75та страна, сега успеав од 75та до 200тата. Книгата ме купи. Јас останав да бидам само една продадена душа. Сега пишувам во дневникот зошто немам што друго да правам и се надевам дека еден ден ќе се сеќавам на ова чувство … Искрено сакам да се сеќавам зошто се плашам дека нема да се смени па сакам да се сеќавам на деновите кога почна.“ Стана, го остави пенкалото и се упати кон огледалото. Се приближа премногу блиску до него гледајќи во своите темни очи, но кога беше толку блиску до огледалото забележуваше дека се светло кафени, но зошто изгледаа како црни, а беа светло кафени кои се преливаа едни во други без тие афтентични цртички кои го даваа очниот пигмент.

„Како проклета грешка на природата … “ воздивна врвејќи со раката долж огледалото. „Зошто постоеш Клара? Зошто? Кој е твојот проблем што се однесуваш како недорасната за околината околу себе? Зошто никој не те сака? Која си ти … Клара? Клара ли си?“ прашуваше сеуште врвејќи со раката по огледалото горе- долу. Гледаше сосем замислено во фигурата пред неа и полека ја спушти раката крај телото и остана да гледа во неа во огледалото кога фигурата, другата таа во огледалото го затвори едното око се насмевна. Клара ја протреси главата и повторно погледна во огледлото, се‘ беше нормално, огледалото ја прикажуваше Клара како седи, сосем исто … Малку вознемирено.

Брзо истрча по скалите и ја забележа мајка ѝ. „Повторно си се облекла како бездомник?“ таа промрмори покажувајќи кон џемперот на Клара.

„Одлагалото … “ таа пелтачеше. Голтна кнедла. „Јас … Таа јас во огледалото се мрдна … “

„Јас мислам дека ти се мрдна … “ рече брат ѝ која ја поттурна додека слегуваше по скалите.

Мајка ѝ загрижено ја погали по кафената, бујна коса. „Јас мислам дека си повторно само малку параноична … “

„Не! Можеби ме убеди дека чешмите во тоалетот не течат и дека тој е нормален звук и дека не ми се причинува, но таа јас во огледалото се помрдна …!“

Брат ѝ повторно се приближа, овој пат до мајка ѝ. „Мамо … мислам дека на оваа ѝ треба добар психијатар. Патем, сигурна си дека посетува еден и дека не ви ги трга само парите?“ Валентин беше доста непристоен и воопшто не се грижеше за состојбата на неговата помала сестра. Сметаше дека е налудничава и дека навистина ѝ треба малку стручна помош.

„Валентин!“ извика мајка ѝ. „Твојата сестра не е налудничава, таа е само малку параноична!“

„Зар тоа не е истата работа?“

„Во ред … Во ред … “ се потпре Клара на ѕидот и чувстуваше како светот да ѝ се врти. „Ќе му се јавам на Џонатан … Ќе му кажам дека ми е лошо … “

„Џонатан … “ Валентин се приближа до сестра ѝ. „Знаеш … Јас не му верувам на тој твој Џонатан. Не го познаваш … “

„Повеќе му верувам на странци кога ми е тешко наместо … тебе на пример.“ почна да оди кон телефонот кога Валентин одназад ѝ довикна. „Зар не одиш по телефонот?“

„Да … “ тогаш се сврти пред себе и виде дека оди право кон ѕидот и дека телефонот е на другата страна. „Извини … “ тивко рече и го зеде телефонот во рацете и почна да го бира бројот на Џонатан, а Валентин се повлече во собата за дневен престој.

Врската се воспостави. Се јави секретарката.

„Линија на доктор Вилијамс.“ таа рече со нежен глас.

„Јас сум негов пациент … Клара Вотсон.“

„Сега ќе ве поврзам.“

Се слушна еден звук и повторно гласот на секретарката. „Доктор Вилијамс рече дека моментално не е достапен и дека тој вам ќе ви се јави набрзо што можи.“

„Во ред.“ рече и го спушти телефонот. Почна да осеќа како рацете ѝ се тресат. „Полудувам ли … ?“ почна да се прашува.

Се вознемири. Џонатан никогаш не ја одбил. Повторно претрча кон огледалото и тоа задоволително се смееше кон неа. „Полудувам ли?“ праша тивко повторно одејќи со раката долж стаклото.

„Да … “ слушна тивок глас.

„Има ли спас?“

„Да …“ повторно го слушна гласот.

„Кој ќе ме спаси?“ и во тој момент заѕвони нејзиниот телефон. Беше Џонатан. „Докторе?“ запраша таа.

„Мислев дека ме викаш Џони.“ се насмевна машкиот глас од другата линија. „Извини што неможев претходно да одговорам на твојот повик.“

„Во ред е.“

„Има некој проблем?“

„Да.“

„Сакаш да разговараме некаде?“

„Те молам.“

Разговорот беше краток судејќи дека Џонатан не сака да зборува премногу на телефон. Само кога се сврти кон огледалото се виде пак себеси. „Браво Клара, одиш по правиот пат.“ велеше фигурата во огледалото. Само силно се издиша и излезе од собата.

Слегувајќи по скалите беше пресретната од Валентин. „Вечерва ти обезбедив друштво … “

„Не сакам.“ решително рече слегувајќи по скалите.

Валентин воздивна. „Ајде, ајде …Постојано кукаш како тоа немаш пријатели и сега јас ти најдов и ми велиш не? Петок е, забавувај се.“

„Закажав со мојот психолог, како што сакаше ти. Не знам колку ќе се задржам. Другиот Петок може да излезам со нив?“

Валентин ја прегрна. „Утре.“

„Во ред, само не денес.“

„Како сакаш.“

Клара воздивна зошто мораше да го прави ова, да оди со некои непознати некаде. Која судбина, која среќа.

Беше околу осум часот и Клара беше се облекла во новото џемперче со нови хеланки кои беа ред триаголничиња наредени едно нагоре едно надолу, ред неправилни очи испреплетени едно во друго, ред неповрзани линии во различни бои и уште неколку недефинирани три- четири реда и повторно од тријаголничите почнуваме.

„Зар така како бездомник ќе шеташ?“ мајка ѝ ја запраша.

„Проблем?“ запраша додека си ја плетеше косата.

Мајка ѝ се доближи до неа. „Јас се грижам за тебе Клара. Те сакам. Сакам да бидиш пристојна млада девојка, плус тоа одиш да го посетиш твојот психијатар. Треба да бидиш пристојно облечена.“

„А некому му е грижа како јас се чувстувам или цело време мора да мислиме на тоа како изгледам и што другите мислат за мене?“ но ги проголта тие зборови. „Следниот пат.“ рече наместо тоа што имаше на ум.

Заѕвона телефонот. Беше Џонатан. Не ни се поздрави дома, но веднаш излезе од куќата и влезе во колата на Џонатан. „Добравечер“ се насмевна тој. „Каде ќе одиме?“

„Било каде.“ се насмевна.

„Во некоја пицерија?“

„Можи.“

Нарачаа и додека чекаа за пицата имаа доволно време за пристоен разговор. „Што се случило?“ полека ја помилува на лицето, гледајќи ја право во очи. „Толкава тага и страв гледам во твоите очи … “ воздивна.

„Многу се плашам Џони … “

„Но сепак си толку смирена.“

„Се чувстувам безбедно со тебе … “

Тој ја фати нејзината рака. „Што се случило?“

„Се сеќаваш кога слушав чешми што течат од соседната соба, но кога ти ми објасна дека тоа е само погрешна перцепција … “

„Секако.“ тој често зборуваше со неа низ загатки велејќи дека тоа е само погрешна перцепција, а таа не знаеше што значи тоа.

Клара воздивна. „Сега огледалото … Таа јас во огледалото … Ми зборува, мрда таму внатре …“ голтна кнедла. „Мама вели … “

„Дека си малку параноична?“

„Да.“

Беше пред се‘ тивка вечер, но Клара се чувстуваше подобро. Пред да биди 12 часот, некаде околу 11 и 30, тој ја донесе дома. Погледна кон огледалото додека легнуваше во креветот, овој пат ни зборуваше ни се мрдаше. Излезе и виде кон ходникот долу, телефонот беше на старото место …

Чувстуваше извесен страв, но тоа беше зошто Џонатан не беше покрај неа, но знаеше дека тој беше во право и неговите зборови доволно ја смирија. Тој успеа да ја смири и да ја убеди да излези со пријатели кои брат ѝ ѝ ги предложил.

***

Апсолутна темница, а таа во средината на белата полоча. На целосната средина на огромна шаховска табла, без живи фигури, само со столици кои лебдат, без живи души и дузина на часовници кои отчукуваат полноќ. Звукот од отчуканите часовници се шири низ безкрајниот простор, низ темницата. Како што звукот на часовникот се шири до секој сегмент на безкрајот се слушаат гласови на ужасување.

Се плаши. Бездруго не сака да врисни и да го искажи својот страв зошто знае дека тогаш ќе се слушат звукови на нејзиното ужасување.

Тие звуци полека стивнуваат додека полека доаѓа звукот на нишалки кои чкрипат во далечината и се слуша детска смеа.

„Немав среќно детство, Џони“ велеше. „Со мене никој не сакаше да се дружи зошто не знаев да се однесувам како дете, зошто читав место да играм со кукли. Кога одев во паркот сите играа некоја тимска игра, а мене не ме сакаа зошто ги кажував правилата. Ме викаа бубалица и седев сама на крцкавата нишалка слушајќи го детсиот глас и детската смеа на среќните деца со среќно детство.“ седеше свиткана на подот сеќавајќи се на зборовите кои му ги кажа на Џонатан. „Секогаш се вртев спортивно од збукот зошто бев несреќна и се плашев да ја видам нивната среќа. Кога се вртев го гледав мојот спасител – брат ми.“ се сврти кон звукот и место крајот на сонот, ја виде кадата полна со крв. Се обиде да вриска – не неможеше, а беше како скаменета, неможејќи да се помрдни од местото. Паѓа на шаховиот под, цела крвава. „Јас воопшто не се сеќавам на тоа Џони … Како меморијата да ми пропаднала во црна дупка, како да имам некој вакум … “ плачеше „Кога ги отворив очите кадата беше полна со крв, вода мешана со крв … Јас бев гола и сечена по цело тело. Влезе мајка ми врискајќи и ме покри со крпа, ме праша како сум, а јас не се сеќавав … Не знаев што ми се случило … “ го крева погледот и за момент гледа сенка која доминативно се смее над неа.

Тука завршува се‘. Се буди од сонот целата испотена. Тешко диши сеќавајќи се на секој момент од сонот. Тие беа работи на кои не сакаше да се присетува, работи кои требаше да останат закопани. Чувствува жед и оди да се напие вода во кујната, но полека слегува по скалите разгледувајќи наоколу внимателно. ПОчна да се плаши и од сопствената сенка, судејќи по несреќите и случајностите кои ѝ се случиле.

ПОлека се враќа во собата и легнува на креветот. Гледа наоколу и размислува за нејзиниот сон и за нејзината реалност преклопена во него. Се сети на фигурата од огледалото, таа, која се смееше во нејзиното лице и силуетата која се оддалечуваше од пред нејзините очи.

„И дојде време да ја извршиш работата!“ се смееше фигурата во огледалото. „Дојде моментот да станиш чудовиште!“ нејзиниот глас ја полудуваше Калра.

„Остави ме на мира!“ викаше и ја забележа силуетата која се оддалечуваше. „Еј ти! Чекај ме!“ се приближа до неа и ја фати за рака. Се сврти лице многу познато за неа кое изчезна како во прав. „Џони … “

Неможеше да спие цела вечер преуморна од тежината која ја чувстува во длабочината на душата. Таа беше невин ангел кој го имаше допирот на реалноста кој ѝ ја гореше душата, полека паѓајќи ѝ ангелските крилја, обдивајќи се во црно.

Со првиот зрак на сонцето, во седум и триесет часот слегува да подготви појадок – изненадување со единствена причина за да ги оддалечи мислите од суровата реалност. Додека работи, разгелдаува внимателно наоколу повторувајќи. „Само очите си поигруваат со тебе … Верувај му на Џони … Тој не би те излажал … “ Секоја сенка која се мрда ѝ го земаше здивот. Се чувстува како силите на универзумот да се против неа. Храната ја стави да се печи и седна на столицата. На момент почувстува студ и страв и непрекинато гледаше наоколу и ја чувстуваше османоста како јури по нејзините вени.

Само околу осум и триесет и пет минути, во кујната влезе мајка ѝ која се разбира беше пријатно изненадена. Тоа беше средновечна жена во нејзините четиресетти години со костенлива коса и со изразено кафени очи, а носеше и наочари со темна рамка. Имаше долго, бледо лице со пеги и беше на средна висина.

„Ах! Какво изнеандување!“ се насмевна таа прегрнувајќи ја ќерка си.

Како и секој останат и Клара сакаше кога е пофалена. „Нели?“ се насмевна.

„Многу сакам кога изненадуваш. Први го тоа почесто.“

Клара почна да се смее. „Би било ли тогаш изненадување?“

Ја подотвори рерната и прекрасен мирис на добро изработен зеленчук се рашири низ собата „Има многу добар мирис.“ додаде мајка ѝ „Јас ќе направам салати.“

Двете работеа во кујната и Клара не беше толку параноична. Сега не се плашеше од ништо зошто мајка ѝ беше до неа.

Околу десет часот татко ѝ и Валентин слегоа на појадок, а масата веќе беше поставена. Секој вадеше од тоа што сака, но Клара бираше тоа што беше пред се поздраво од другите. Секогаш на масата имаше две салати, една за Клара – со краставици и една за останатите – зелена салатка или зелка.

„Земи од салатката, таа е здрава“ татко ѝ секогаш го дофрлаше тоа. Тој беше висок човек со широко лице и делумно затворени и коси очи.

Клара воздивна. „Во неа има јајца од глисти.“

„Зар ќе престаниш да читаш глупости?“ татко ѝ не сакаше кога Клара зборува безмислени работи, према него работите кои ги чита Клара се безмислени и глупави.

„Лани се оперираше од глисти и не си се запрашал од каде ги доби и нивниот живот?’ претходната година таткото на Клара се беше оперирал од глисти и на Клара не ѝ беше јасно како тој го сфатил неговото здравје како шега. „Се раѓаат и развиваат во почетокот на тенкото црево, се размногуваат во илјадници нови единки. Старите се исфрлаат со изметот, а новите единки парализираат во мускулите!“ беше прашање само колку пати ја имаа слушната оваа теорија за животот на глистите, но Клара секогаш тврдеше дека тоа е факт. Во чинијата прецизно извади печена брокула (откако се осигура дека е добро печена – „Здрава е, но има јајца од глисти!“) и два печени компири со малку бел ориз во кој беа измешани грашокот и пченката кои таа ги зготви.

Додека појадуваа, ретко разменуваа неколку збора, но овој пат Валентин го наруши тоа.

„Идиш ли вечер, како што се договоривме?“ праша тој насмевнувајќи се кон сестра си.

„Да.“, но не сакаше, се плашеше, имаше некоја сила која ја тераше да се врати назад.

Реши да не биди примерна девојка на една вечер. Стави бела, кратка маица со чудни натписи од која се проѕираше црвениот прслук со тесни темни фармерки и црни чизми на платформа.

Внимателно ги гледаше пријателите на брат ѝ, кои воопшто не ѝ се допаднаа. Ни малце.

Прво се запозна со Џон Браун кој беше доста бисок и синоок со црна коса и многу привлечно и добро градено тело. На Клара му остави впечаток на глупав и ндораснат умајќи само физичка убавина. Многу ѝ сметаше тоа што тој постојано се смее и кажува шеги дури и кога нема место за нив.

Седејќи над него беше дивата русокоса со синкасто- зелени очи – Марија Милер. Беше висока и добро градена, со гради во доволна големина. Кога ќе ја видиш зрачи со недоверба постојано во близна на својот дечко – Џон, но кога би зборнал со неа, беше доста забавна и речиси секогаш насмеана и весела со бледо руменило на бледото лице.

Секогаш незадоволен беше Мајк Дејвис. Беше на средна бисина со темно зелени очи и руса коса со грубо и грдо лице. Постојано див, насилен и доста сериозен, буквалист и остроумент.

Доста сличен со него беше Дејвид (Дејв) Џонсон, кој беше русокост, синноок, висок и доброграден, но сериозен, неприфаќа шеги, одста интелегентен и остроумент, а воедно и најдобар пријател на Валентин.

Имаше уште само две други девојки – Стефани Вилсон и Ангела Андерсон, со целосна спротивност една со друга.

Стефани Вилсон беше бринета со кафени очи и просечно тело, но необично груба, насилна и речиси никогаш незадволна, за разлика од Ангела Андерсон, со светла руса коса, широки зелени очи и долго невино лице, а имаше женски чарм, жествена, нежна, невина, премногу страмежлива и шармантна.

Ангела имаше чудна врска со црнокосиот шармер Кристијан Џексон, кој имаше црни очи, блед тен како мртовец. Беше премногу тивок и Клара мислеше дека само Ангела му го знае гласот.

Последно го виде Вилијам Мур кон кој имаше најголема одбивност. Беше црнокос со сини очи и доста дебел со многу грозни тетоважи. Немилосрден и груб.

Клара можи да речи дека ѝ беше додевно додека беа во паркот и додека сите пиеа пиво освен Клара, Ангела и Кристијан кои едвај разменуваа неколку збора.

Валентин ја крева раката во која држи чаша со пиво. „Ајде Петок да одиме … “ и недорече, но почна да се смее.

Обидувајќи се да сврзи две реченици, ВИлијам само договри долго „Неее….“

„Да се договориме за Нова. Имаме само една недела“ предложи Дејв кој не беше толку пијан како остнатите.

Кристијан се сврти кон Клара „Идиш со нас?“

Клара се колебаше. Не сакаше да оди. „Да.“

Вечерта помина во договарање на НОва, а Калра не сакаше да кажи ни збор со тоа. „Се ли е во ред Карлс?“ тоа беше гласот на брат ѝ, кој секогаш чиниш беше покрај неа.

„Да.“ излажа, но Валентин знаеше. Ја прегрна.

„Кажи ако сакаш да си одиме.“ Валентин предложи зошто многу добро ја познаваше сестра си.

Таа го крена погледот кон него. „Те молам.“

Кога си одеа дома, улиците беа пусти и никој од нив не збораа. Валентин речиси секогаш ги почнуваше разговорите. „Ти се допаднаа?’

Клара не сакаше да го повреди со нејзиното не. „Па …“

Валентин сфати. „Не?“

Клара само клина со главата потврдно.

„Многу подобри се него што изгледаат.“ се насмевна „Патем подобро е да имаш барем некој отколку никој.“

Клара подзастана и можеше да осети како ладна пот почна да течи по нејзиното лице. „Ама јас се плашам.“
Валентин се сврти кон неа и ја фати за рака. „Ама зошто?“ ја прегрна „ Јас сум со тебе. Нема од што да се плашиш. Верувај ми.“
„Јас ти верувам тебе, Вали, но не им верувам нив.“ се поттргна сакајќи да го гледа брат ѝ во очи.
„Клара … Ти ми значиш.“ ја поттурна косата зад увото. „За ништо на светот не би дозволил да бидиш повредена.“
Очите ѝ солзат и повторно цврсто го прегрнува со нејзините раце околу неговиот врат. „И ти ми нзачиш мене!“ Плачеше. Веруваше во брат ѝ и во неговите пријатели, но … не си веруваше себеси.

Внимателно седнаа едно покрај друго на тротиарот, за д аразговараат, едно нешто кое го немаа направено одамна. „Карлс … Многу сум загржен за тебе.“ воздивна „Вчера те слушнав како плачеш во сон - “ не го остави да докажи. Го прекина.

„Плачев?“ праша на брзина.

„Да.“ брзо возврати. „Параноична си, гледаш работи кои ги нема и предмети каде што не се … “ то зборуваше како со страв. Гласот му трепереше.

„Затоа го посетувам Џонатан.“ смирено одговори.

„Но .. Нема ефект.“ Џонатан беше доктор кој Клара самата го избра, а Валентин не му веруваше баш.
Клара воздивна. „Одам краток период, Вили.“
„Како за … да одиш и кај друг?‘ беше упорен.
„Не. Јас верувам во Џонатан.“ и навистина беше така „Тој ми помага.“
„Јас мислам дека само го сакаш и затоа вака реагираш.“ беше многу сигурен во тоа што го зборува.
„Те молам верувај му.“
Валентин негативно ја потреси главата. „Неможам. Тој те држи во раце, мојата малечка, но не му верувам.“
Клара го прегрнува. „Те молам .. Обиди се.“
„Во ред.“
Држејќи се за рака се упатија кон убавината на нивниот топол дом.
✎Клара, чиниш, никогаш не ја прифати вистината за нејзината несовршеност. Никогаш не прифати дека е просек, иста како и останатите, еден поразличен човек во целиот универзум, беше, но сметаше дека е несфатена и дека никој никогаш не би ја сфатил неа, Клара Вотсон, девојката која некако забега по патот, девојката која сметаше дека не е правилно да диши. Беше далеку од совршена, со сите тие лоши навики одејќи по патот кон пеколот, а не по позлатениот пат кон рајот. Клара Вотсон, беше девојката со сите погрешни избори, со сите погрешни мисли, но поседуваше генијален мозок. Сите ѝ велеа дека има генијален мозок. Таа бездруго веруваше во себе, но и факт беше дека само што ја премина границата на нормалноста … И таму немаше баш ништо совршено, се беше невозможно испреплетено … Малото делче од животот на Клара Вотсон, навидум е сосем доволно за да се докажи несовршеноста на човекот, а совршеноста на човештвото. ▼

Морав да го ставам во споилер зошто е МНОГУ долго, за да не зафаќа многу место додека скролате.