Ваши дела – поезија или проза

Разбуди се.

Срцето на темнината
е таму каде што ќе те најдам.
Таму каде што
ќе го видиш се она,
лицето без маската,
гневот и одмаздата.

Разбуди се.

Играј пак игри сам со себе,
играј и губи.
Слези од седмото небо
во деветтиот круг на пеколот.
Движи се со копијата,
а оригиналот ќе те води.

Разбуди се.

Пак на лулашка.
Напред – назад.
А, се е една илузија.
Веруваш во неа,
живееш со неа.
Турни ја.

Разбуди се.

Овој проблем не се преспива.
Пробај друга перспектива.
Гледај како кревам раце,
се занишувам на лулашката.
Не заборавај,
старата будала уште постои.

Разбуди се,
соочи се.
Реалноста е сурова.

 

Нека течат...
Солзите внатре не се кријат,душата од љубов ли стаса да ми плаче?Се насобраа солзите и течат силно како водопад,удираат без прекин!Ѕвонат,ѕвонат,звукот ечи во мене.Зошто ли?Како со топови да ме годат,како со огнена стрела сакаат да ми ја убијат љубовта.Болката?Ах таа е посилна.Нејзини продукти се солзите кои течат.Нека течат.Љубовта е една голема мака,пат кој е тежок да се помине.Плачам на сиот глас,да олеснам душа,да утешам срце.Пуштив солзи во душата,ми ја оплакуваат невозможната љубов.Се истркала солза на моето лице.Ах,еве и уште една доаѓа во придружба.Нека течат...Јачината на болката е толку силна што солзиве се чини како камења да паѓаат врз тврдоглавото срце.Застанаа стрелките на часовникот.Што,сега и часовникот ќе плаче и сочувствува со мене?Ма не,батеријата прегоре.Епа и ќе случи и тоа чудо и солзите во огнени да се сторат,та да ми прегори душата и исчади оваа мачна љубов!Прекинаа...после кратко време,си замина и последната солза.Нека течат уште,нека се заврши оваа трагедија,нека течат...Зошто уште ти си ми во мислите,во срцето?Зошто не чувствуваш истото што и јас?Очигледно не сме создадени еден за друг,ама ако што и да е ќе помине.Повторно!Запеа песната на тагата,повторно солзите во игра.Те видов и душата и срцето ми плачат.Нека течат...

Поздрав,ама сепак...морам да ти кажам...дека:
ТЕ САКАМ ЉУБОВ!

 

Љубов. Се’ друго можеме


Четврток замотан во корнет и шлапнат на ретровизор.
Двајца заљубени, а скарани се пцујат еден со друг
Вечер ќе водат Љубов.
Револуцијата ќе се случи баш на твојот телевизор.
Воајерите ќе гледаат
Пишувачите ќе запишат
Љубовниците ќе се задишат.

Има начин
да се преживее овој век
има начин
... Има лек.

Се враќам на себе. Пишувам. Како да дишам нова вода.
Кожата ми е нова, сјајна - змискиот капут соблечен, стара мода.
Просс’нав
Врати ме
На тебе
На себе

Ми помогна да заборавам на злото
да станам подобра и да љубам
(нема да се губам
нема да се губам)

Мантраме - зошто сме сами
секаде и никаде
Стопени зад стаклата
на сопствените затвори
А во нас гори.

Љубов.

Се’ друго можеме.

 

’’Зошто?’’

Тишината заедно со мене плаче,
силниот ветер ме гали
место неговите раце...
Помеѓу нас има сибирска зима
мојата љубов кон тебе,срцето твое не ја прима

Разделба!О не!Тоа премногу боли
зарем треба мојата љубов да те моли?
Сепак,ти одлуи,си замина по твојот пат,
мене ме остави на последниот кат.

Зошто?
Те сакав и сакам,ми создаваш дилема
за каде ли ова се спрема?

Сакам да плачам,но твојата појава ме спречи
како ли оваа љубов ќе се излечи?

Замини си,нека престане ова
остави ме,пушти ме,да те заборавам мора...

Срцето ми лупа триста на саат
твоето присуство не ме остава на раат...
Ако...кога се работи за тебе,
со спомените ќе си се тешам себе...

Последен пат се прашувам,зошто?
Остави во мене една таква збунка,
го обележа патот со една силна плунка...

Сето ова е една внатрешна борба,
твојот глас,твоите очи,твојот мирис...
Заминувам,а штета што не можам
да ги понесам чувствата в торба...

И да ги закопам во срцето
таму,на некое празно место...

 

Самотија

Прати ми писмо
да се радувам, како да е на марката твојот бакнеж.
Да си посакам желба
како да е последна, полна надеж
да засвирам со усни и да пратам дожд
таму кај што си ти
и ти паѓаат од умор очните капаци.

Прати ми се себе
да ти се изнагледам, гол или облечен, сеедно.
Јас, душата веќе ти ја знам
самоказнување е вака, кога чекаме
исечок е од мојот сон, небото.
Па милувам да заспијам
во неспокој.

За да прашам некој незнаен
кога ќе се вратиш
дали ќе биде исто се’ или не
ама одговор не ми дава
И затоа
си легнувам со отворено срце
и затворена глава.

Татнеам, ко воз кој патува
нема ни шини ни насока
Стигнува, до некое ново место
кај што со тебе се сретнува.

Прати ми се.
Врати ми се.
Се’ е кога сме.

 

Ти!
Ти само ти!
Ти си мојот свет,
ти си мојот кислород,
сонце,
вода...
Без тебе јас не дишам,
без тебе нема светлина,
без тебе светот не е место за мене,
без тебе јас не постојам.
Проклет да си што ми се вовлече под кожа,
толку длабоко што и да сакам не можам да те откорнам
ни со сила на бог,
проклета да сум што сум толку зависна од тебе,
полоша сум и од зависник на дрога.

 

зар не те боли кога плачам

зар не те боли кога плачам
кога за мене сонцето зајдува
за тебе зар месечина изгрева?
зар не те боли кога плачам
кога моите солзи се ронат
езерото што се прави,зар не те боли?
зар не те боли кога плачам
кога мојата болка не може да ја утеши
ни најжалната мајка на светот?
зар не те боли кога плачам
кога копнеам за нешто убаво
а добивам црнила и горчини?
зар не те боли,ни еден миг,
ни еден ден,ни една моја солза?

 

Те молам тие погледи-не праќај,
Ех,да знаеш уште дека

Скришно ќе те сакам до века
Ако моето срце трепери од
Капката од една моја солза
А да не си до мене,да живеам ќе има ли полза?
Морето од солзи што го направив,твое име ќе дадам...

 

Ти го чув гласот денеска.
И ко мелем на рана, душава ми се израдува.
Ти го чув гласот и одма чим стигнав дома ја зграбив онаа кремавата блуза од теранова.
Мхм.
Онаа блуза на која уште ти стои мирисот од пред 2 месеци кога излеговме за прв пат.
Кога се пролапавме за прв пат.
Кога после онаа запаленост и диво лапање ми рече ‘’ох бе шеќерко дојди ваму’’ и ме гушна.
Ме гушна ко татко, ко брат, ко пријател.
Ко некој непознат а близок.
Ко некој странец а доживотен сопатник.
И тогаш ми дојде да заплачам... сакав просто да го замрзнам тој миг и да се исцедам од рикање.
Гласно да липам.
Ама ми падна срам и само ја гризнав долната усна за да спречам солзи, а ти пак си помисли дека провоцирам и дека сакам да ме бакнеш.
Хаххах
Ах бе будалче.
Не сум ја од оние 17 годишни на кои си навикнал.
Патетичар сум јас некад
Психо.
Ете тоа.


И не ми доаѓа на памет да ја перам блузата. Не бе.
Кога ќе изветнее мирисот, тогаш.
Кога ќе ми изветнеат чувствата тогаш.
Сеќавањата кога ќе ми изветнеат.
Никад.
Само се мачам шеќерко.
Грижа на совест иам ради тебе.
Остави ме.
Ајде ти остави ме.


И двајцата имаме некој друг... тогаш... што правиме заедно?
Ради тебе се навикнав да не заспивам до 12 и пол ноќеска .
Ради тебе се навикнав цигара едно подруго да не палам.
Ради тебе се навикнав мобилниот да го исклучувам пошто ептен ме веселат тогаш твоите 15 пропуштени повици и пораки.
Пошто знам колку се нервираш коа сум недостапна. И мило ми е.
Ради тебе се навикнав да шетам низ град сама со слушалките на мене и рефренот ‘’јави се, понекогаш, иако се е против нас ’’ од куку леле на Repeat цело време.

Ти се чудам на болката што се познава дека сеуште ја осеќаш дур ја слушаш песнава.
Оти те потсетува на бившата.
Оти таа била курва.
Оти си рикал и ти ради неа иако не признаваш.
Оти ќе рикам и ја коа ќе те изгубам.
Ќе зеам и јас возачка, ќе возам кола еден ден.
Ќе слушам музика дур возам, дур одам на работа.
И ќе те пронаоѓам во текстови.
Во песни.
Дур чекам зелено на семафори, ќе потпевнувам,... ама она моето.. ‘’јави се, понекогаш, иако се е против нас ’’.
На лице ќе ја имам и јас таа болка што сега ти ја имаш.
И ќе се надевам дека ќе се јавиш.
Дека за нас ќе важи она ‘’некогаш и негде’’

 

ОТРОВ

Jас никогаш нема да ја пронајдам љубовта
сум се родила кога ангелите биле осамни,
и таква судбина ми дале.

Никогаш нема да го вдишам мирисот на среќата
оти отров ми ја отру душата.
Го дишам секој ден и ноќ,
мислејќи дека сум посилна од него.

Секоја моја воздишка е невидена болка,
и треперам како жица на харфа
од сравот на тој замаглен поглед.

Од што ли си направен пустиот?

Би рекла од солзи на невини деца,
но тогаш ќе беше мевлем а не отров .

Дали да му се предадам, да ме совлада
како смртта старец,
или пак да го исплашам со гадоста на моите рани .
со пеколни крици,со пустошот во душа.

Ај да се сотреш,
капка да не остане од тебе.
Место тебе,љубовна напивка да пијам.

 

Ние
Ние сме ко лето и зима,
ко север и југ,
оган и вода.

Ние сме небо и земја,
ветер и цвет,
сонце и месечина,
птица и лет.

Ние сме два света,
ти турбо фолк а јас серенади.
Ние сме се ,
само сродни души не.

 

Love?

Врати ми го мигот
оти не можеш времето
лута сум ти
бидејќи толку брзо минува,
не се сопира,
не застанува,
не не допира;
баш оној пат кога
најмногу ни треба
го нема, не нема.
Доаѓаш па си одиш,
велам ми правиш
бајрам на умот
се вртам, те гледам
се смееш, се смееш.

Врати ми го ноември
штом веќе не можеш
декември, дај ми малку
вчера; за се она што
не ќе можеме утре,
да Наплатиме.
Магично беше она
што го имавме
во неделата,
во саботата,
ти се муртиш
и велиш
Живеј го моментот
Е тоа е работата!

Сакај ме сега,
веднаш,
никако вчера
и никогаш утре;
утре ќе не нема
немој да те боли
ме пресече,
рече само
Ти никогаш
нема да ја сфатиш
мојата
Љубов.
Во право си love,
секој во своето е
Најубеден.

Заборавив.
Што било минатиот декември
а што ќе биде утре.
Денес
Те живеам.

 

На Мајка ми

Со оваа младост, што ги блеснува сите мои облини
немам кому да се помолам, освен Тебе,

Поезијо.

Што ме чуваш од најдлабоките амбиси
што ми го сонуваш секој иден потег
со благ, мајчински укор, ми претскажуваш
она што ќе биде, и она што веќе било,
како Месечина, која видела се’
само Сонцето не.

И во вакви ноќи, кога реалноста тропа на врати
како разбојник, по својот зулум
Ти ме спасуваш
ко да сум давеник
будејќи Крилја, долетувајќи ми од некаде Горе.

Ме љубиш, ти Поезијо, нежно ко ветре,
како самовила,
паднато запче за желба под перница
тука си за мене, и кога ноќта стивнува
А не можам, никако повеќе да ти заблагодарам
освен со несоница.

Да ти дарам малку од себе, од нуркачките пространства
да уловиме нешто заедно
од потсвеста.

Ти си ми мајка, Поезијо
мој заум и наум
ти ме роди
ти ќе ме земеш назад.



~за сите Мајки, земни и Отаде

 

"Кога дозволиш некој да стане твое се, тој ќе стане се што не требало да биде." Оваа мисла ми се вртеше во главата додека нема лутав по Партизанска. Веќе беше темно, сите изгледаа забрзано да се вратат дома. Чудните погледи кон мене беа или насочени кон моите поддуени очи од солзите што си обидував да ги запрам, или кон бавниот, несигурен од. Се влечкав како да не можев да бидам на подобро место во моментот, како да не знаев каде одам, или како да воопшто не ми беше важно. Но ништо од тоа не беше точно, се влечкав, полека но сигурно, до таму каде што почна се... Таму каде што прв пат ме бакна, под она небо што нема ѕвезди... Бев уморна и напната, а проклетото шишенце водка не сакаше да се отвори. Само издишав длабоко и погледнав во небото. Нема да остане неиспиено, нема и таа болка да остане непотопена... Едноставно не можев да исдржам повеќе. Станав и со истите бавни чекори продолжив во насоката од која дојдов...

 

Чудна љубов
По патеките на животот чекорам,
и најскриените нешта ги откривам,
душата моја чист извор беше на љубовта,
тој ден кога судбината не сретна,
тој поглед се ми кажа,во срце ми се врежа.

A се е толку тажно без тебе,
во ноќите долги и бескрајни за кои лек немам за себе,
во душата го запечатив твојот глас,
и како ѕвоно екот од твоите зборови се слуша,
единствена утеха ми е што мислиш на мене,
а морам во себе тагата да ја скривам со блага насмевка ,
за да бидеш и ти спокоен,а погледот сам ме издава,
ти месечино и сонце мое,
мои сопатници во денот и ноќта,
вие кои ме милувате и осветлувате,
вие сте сведоци на мојата радост и тага,
сведоци на оваа чудна љубов.

Судбино,ти моја несреќо,
и ти мој животе,не ме поштедивте ,
зошто ли оние кои најмногу знаат да љубат сами остануваат.
Чудна е смислата на животот,
чудна е едноставно љубовта.

 

Како и секоја измината ноќ и таа зимска ноќ пред да оди во кревет и да ја гушне преницата место него застана покрај прозорецот. Застана и погледот го насочи право во онаа куќа од соседството, oнаму каде што тој и ја врати изгубената надеж. Ја натера да верува дека секој ден вреди да се бори за него, ја фати за раката нежно ја приближи ја прегрна силно како никогаш дотогаш и наеднаш ја бакна. Таа не знаеше што се случува во моментот, а нејзините пријатели веќе скока од среќа. Не тргајќи го погледот од куќата во која сега сигурно сите беа насмеани се врати во миматото, а во тој момент една солза се лизна по нејзините црвени образи. По таа солза следеше река од солзи кој паѓа на рамката од прозорецот како капки од дожд, потоа го пренасочи погледот на местото каде што тој секогаш ја бакнуваше за добра ноќ и продолжи да плаче да си олесни себе си. Наеднаш некој ја допре и со милозлив глас и рече дека не вреди тоа е само минато и нежно ја прегрна. Само таа личност ја знаеше целата нејзина болка што пред другите е намсевка, знаеше како да си го утеши чедото. А таа за миг погледна во тоа место и свати дека се веке поминало само не и нејзината љубов таа неможе да помине толку бргу можеби со текот на времето само ќе се намалува. Продолжи да гледа но сега без солзи во очите и си го постави себе си прашањето: Што ке се случеше ако тие продолжеа заедно?. Тогаш ќе и беше потешко како ќе се одвоеше од него знаејќи дека мора да оди таму каде што деновите минуват како години. Ќе го издржеше ли тоа да го има а да не е покрај неа, ја оспедна мислите како ке му биде таму. Го зеде мобилниот го заврте бројот кој напамет го знаеше и сакаше да заѕвони но нешто од внатре и велеше немој, а во тој момент се изгасија и светилките. Таа само си помисли сега друга нежно му ги гризе усните и слатко го нервира го бакнува на вратот и го чешка по грбот, а тој како мало дете слатко и се смее. Си мислеше како сите да го знаеа како неа иако беше сигурна дека ниедна не може подолго и подобро да го познава од неа, ниедна неможе повеќе да го љуби од неа. Наеднаш рипна од креветот се досети и го зеде неговото прво писмо го прочитаа и за миг погледа во небото со една солза ја поздрави изгубената личноста која и на двајца им значеше за која и двајцата жалеја. Ги избриша солзите ја пушти омилената мелодија фрли уште еден поглед кон соседството и си легна во топлиот кревет каде што секоја ноќ заспиваше сама со мислите за него. И неостварливата желба тој да е утре тука до неа.

 

Еклер

На пример, одамна немам пишано некое парче проза. Онака, да сменам прикаска. Да ја склопам како набрзина направен сендвич кога си мртов гладен. Се будам секој ден во различно време, но со иста рутина. Кафе, букви, што да облечам за на работа. Не ставај пудра, бегај од пензионери во автобус, внимателно со хулахопките на седиштата. Во мене секој ден, копнеж. Едно кило копнеж за спокој, кој некако го складирам како вишок килограми, наместо да бидам револуционерна. Да бидам лежерна женка како приказ на се’ она што списанијата и весниците уживаат да манипулираат. Во овој свет практично, јас немам ништо што одговара на неговите параметри. Зборуваме за свет кој бара, а не дава. Кој те препознава и интервјуира на улица. Те ѕвери од плакати, те заведува на ТВ, те предомислува да постапиш по својот ум.
Се имам себеси и своите споредби. Џебови полни прашања. Моето ќоше, навидум облина, ми е само простор за спиење, за комфор во кој како сонливо маче лежам слепа и најадена. Среќна како да е тоа се’ што може да ме опкружува. Се трудам да не заборавам која сум – да не бидам циник, иронична и флегматична, зависна од Вашиот аплауз и сеќавања. Дури и кога приказнава ќе добие смисла, тукутака ќе ја прекинам. Зошто ме има фатено мрза, а ене и еклерите ме чекаат. За јадење. Мачнина, како перница врз глава.
Го набљудувам градот во себе, а и себеси во градот. Во него сите сакаат да се посебни, оригинални, смели. Најчесто во меѓупросторот, буквите, празнините, процепите. Вратичките и капачињата од канализациите на мислата. Да се биде обичен е грев. Да се биде дебел е предмет на философија. Да се има целулит е немоќ и просто незамисливо. Вишокот е секогаш слабост подготвена за касапска манипулација а истовремено игра на мојата набљудувачка дејност. Вон себе и во себе. Да се биде жена во ПМС, со копнеж, е само обична идеја за смртноста на телото. Носиме трага со секое преплашување пред огледалото. Заличувам на мајка ми секој ден. Зборувам гласно, понекогаш – а се срамам од тоа. Ми пречат луѓе што без прашање ми крадат од чинијата. Се гадам од залепени гуми за џвакање по автобуски седишта. Видиш, светот ме реализирал. Но, јас нему му аплаудирам. Тој е тежок кловн. Тежок како мојата предница пред Месечевите мени. Космонаут со вишок. Вишок емоции што се складираат околу стомакот, околу носот, складираат во пишувањето. Во сета своја убавина, денот заоѓа. Кутијата со слатки има печат со името Бриџит. Како Бриџит Џоунс. Како сите оние буцкасти ликови што ги гушкам додека ги замислувам како се раѓаат под прстите. Меките кукли од детството со дебелки рачиња и наспроти нив, ужасно грдите Барбики со дупнати дојки и обезглавени. Мојата поента испливува. Овој февруарски поход е чиста илузија родена во движење. Има два еклера во кутијата. Две кружни а издолжени задоволства во кутија со ќошиња. Ги зграбувам со брзина на светлината и уживам. Длабокиот воздив после овој шеќерен шок, ме буди.
Си ја оставам душата отворена понекогаш, па некој ќе намине, ќе ѕирне. Еклерите имаат капачиња. Мојот текст има капаче само зошто мора да има. Сакав нешто за телесноста, и копнежот, но морам да излезам малку. Да излезам од себе, зошто телово ќе ме проголта.


Еклер. Звучи како да прска. Ек – лер. Збор во лер. ОдЕКнува во мене. А, мислев дека помина денов.