Ваши дела – поезија или проза

Темпера


Темпера ми тече од устава. Ми провира низ забиве и цела шуплина ми ја полни со течност во која само се заринувам. Се борам да ги одвојам зборовите кои залетано се лепат за густата маса и остануваат на неа. Никако да излезат. А и нема да излезат. Секогаш темпера ке биде попрва. Ќе ја затвора празнината и не ќе ме остава да ти изнаречам се. Секогаш ќе ми се лепи за непцата и ќе се бориме додека болка не се придружи да ме надвладее. Тогаш ќе се уморам и ќе си речам не мора. Не мора да знае тој како ми е мене...нему да му е убаво. Нему мед да му тече од мислите кога ќе му надојдам. Мене ако..нека ме гужи сива густина. Нека се удавам, нека не се изборам, нижто не ќе му кажам. Ни дека за него се давам, ни дека за него не дишам. Темпера нека ме убие. Нека ме поплави ама од мене збор нема да чуе. А тој од медот нека се излепи. Нека не може да ме тргне од себе. Да ме носи на прстите, на втвовите, на усните и да не може да ме доизмие.

 

Немам инспирација
а сакам песна да напишам
да отпеам нешто и некој
со мудри зборови
да го опишам како идол
и да кажам дека имам некој свој.

Но немам ништо
те немам тебе мој идолу
што треба да те отпеам
и немам свое
да се гордеам со него
и да бидам страдалникот кој пеејќи пати
и чека надежта да се врати.

Да имав бар тага
ќе бев најсреќен на светот
а ја немам и нејзе
и тагата ме оставила
Ил да имав една светла точка
во најдлабоката темнина
и да беше ситна,ситна,невидлива
јас ќе ја следев

А јас немам ништо
ниту тага да плачам
и без неа е тешко
И пак немам свое
да ме води низ животот
како реката нејзините зрна песок.

 

Ова што ќе го напишам не е моја поезија или проза, туку ова е мојот живот.

Толку сум исплашена, што се тресам секој миг, секој час, секој ден, секоја недела, секој месец , секоја година ......, и нема крај на мојот страв, се плашам за секој, за сите, се грижам за секој познат и непознат, ми е жал за секоја страдна душа, а кога треба некој од сите тие луѓе да покаже малку разбирање за мене, малку подршка утеха секој си го врти погледот на спротивната страна и не сака ни да заблежи дека има нешто на моето лице, дека барам помош и зрно утеха. Не, јас не ги осудувам, напротив ги разбирам знам дека се презаситени од брзиот и од проблеми обеменет живот, но само барам да не ме повредуваат само толку, да не ми ја кинат душата дел по дел, зошто јас секогаш се грижев за нивните грижи и проблеми, не давав и не сакав да се грижат, го превземав целиот товар врз мене, но што добив најверојатно она што го заслужуваат луѓето како мене. Добрината, сочуствителноста, состраданието се доблест одлика на една голема душа, која не бара ниту благодарам, туку само почит како кон човек кој секогаш е покрај вас за вас, кој ви ја подал раката и ви го дал неговото рамо да се потпрете на него кога сте мнногу кревки, кога мислите дека ќе се срушите секој миг, таа рака и тоа рамо ќе ве држат и потпираат се додека е потребно тоа, но потоа не фрлајте со камења едноставно почитувајте зошто тој човек толку го заслужил тоа што ќе биде горд на вас кога ќе види дека ја постигнал целта, ја засужил вашата почит.

 

Првољубовна носталгија

Верувам: ми недостигаш.
На празното место во автобусот,
низ улицата од основно кон дома,
во моите спомени,
а понекогаш дури и во соништата.

Понекогаш, верувам, го заборавив
твојот лик со причина.
Само на контурите се сеќавам.
И на висината понекогаш,
и на твојата прегратка.

А понекогаш и на твојата косоока насмевка...

А верувам дека понекогаш и со причина се сеќавам.

 

За писмена ми беше. Не знам дали е доволно добро, но еве...
Никогаш не сум ги покажувала моите состави, но сега решив да го направам тоа...иако се срамам, и тоа многу.

„Мојот поглед кон отворениот прозорец“

На крај се' живо и диво е само една кутра, патетична каша-чорба. Се' e толку двосмислено. Исто како и каша-чорбата за која ви зборувам. Една лигава, потопена каша, или пак една згусната чорба. Сепак, ниту каша, ниту чорба. Како онаа на баба ми, со боранија, просо, лимон, кромид и што ли не.
Глупаво е и безлично човек да учи туѓи погледи кон живот, светот, вредностите...Зошто? Па ако човек размисли ќе сфати дека работите баш и не се така. Сите општествени вредности се двосмислени, а тоа значи бесмислени. Е затоа нема да зборувам(пишувам) за добрината, пријателството и останатите погрешно сфатени вредности од тој вид. Ќе се обидам. Во себе знам дека нема да успеам.
Има моменти кога човек ќе застане, ќе погледне наоколу и така несвесно зјапајќи во некој предмет, анализирајќи го до неговата последна точка, ќе си помисли, „што сега“? А што? Што понатаму? Што откако целта ќе биде постигната? А што беше целта?
А потоа, како шугава мачка од врвот на некоја улична канта, ќе скокне и ќе каже „јас можам“!
Што можеш?
Има и луѓе кои едноставно...пуф, немаат цел. Тоа се оние монотони, безлични, не-каша-чорбасти, млитави...створчиња, единки да ги наречеме.
Да се нема цел. Пих! „Вејки на ветрот“. Сепак секој некогаш бил „вејка“. Но, не онаква, хронична. Само привремена „вејка“, само будала која не знае што сака, што мисли...
Па и јас сум нешто слично. Јас сум само будала која ја бара релативноста, бесмисленоста, двосмисленоста во се' и сешто.
Која е нашата причина за постоење?
Дали ја имаме?
Не. Токму затоа толку многу луѓе се „вејки“. Баш затоа што не можат да смислат цел и причина за постоење.
Ние сме животно кои стигнале на повосоко еволутивно ниво. Што е тоа што не' прави разични од другите животни?
Тоа е целта во животот. Нашите желби, амбиции и (не)успеси не' прават, ако не понапредни, барем поразлични од другите животни.
Оние кои немаат никаква цел не се поразлични од свињи кои живеат за да јадат и умрат.
А што со мене?
Јас сум само прашина која се губи во универзмот. Која е мојата цел?
Тоа е..комплицирано. Но доколку успеам сигурно ќе знаете.
Луѓето мечтаат да го направат невозможното знаејќи дека имаат исто толку шанси колку што мравка има да крене цел орев.
Човек сум и јас. Но ако не можам да бидам нешто повеќе од прашинка, ќе бидам најдобрата прашинка.
Сепак, моментот кога ќе излезеш надвор и со горделив, стаклен поглед ќе си помислиш „јас успеав“ е незаменлив.
Но моментот кога заради твојата кутра просечност, во која се давиш на суво, како уловена риба во продавница, не си успеал и со плачлива достоинственост ќе кажеш „не беше фер“ може да биде многу забавен...од некој друг агол. Па следува желба и потреба да експлодираш во облак во форма на печурка...но, да не ја должам.
Ова е во најкратки можни „црти“ мојот поглед кон големата каша-чорба и примитивната земјанска раја.
Сега, мавајќи ја едната нога како што тоа секогаш го правам, ќе отидам и ќе го затворам прозорецот.
И намерно го пропуштив делот во кој ние самите си ставаме отров во каша-чорбата. Не е добар за поли-(не)инспиративен текст како овој.
Како што реков, целиот свет е една голема каша-чорба. А исто така, 99.9% од атомот е ништо. Значи речиси целиот свет е ништо. Значи и одвратната каша-чорба е ништо.
А што е тоа ништо?
Не знам. Веројатно ништо...
Марш...ова де, догледање.

Претпоставувам дека сепак не е доволно добар...но ајде, да се надевам дека ќе е петка.
Што биде, нека биде!

 

Пролет

Сакам да се викам пролет!
Да се родам повторно
со цвеќињата и птиците,
да растам и летам,
сакам да оживеам...

Ми треба пролет!
Сакам да расцветам,
да се смеам и радувам,
на љубов и среќа да мирисам,
од снегот на сонце да излезам...

Каде си пролет?
Ваков студ одамна немам почувствувано...
Кој месец е?
Мислам јули, ама зима е,
проклета- ме смрзнува...

Пролет е,
но каде исчезна топлината?
На која страна е светлината?
се е мрачно и сиво,
ме излудува...

Мириса на пролет,
а јас го мразам јули,
и претходниот јуни, и следниот- леден!
Секое годишно време исто е,
за душата ветер најстрашен...

 

Фемина - Колумна

Стопи ме со допир!
Потоа остави ме да лежам
Таму, во постела бела.
Остави ме да ја собирам топлотата
Што од страст настанала
Од љубов што во мене не престанала!

Земи ме!
Осети ме со секоја телесна пора,
Па фрли ме!
На подот остави ме
Милион парчиња да соберам
Од срцево грешно.
Па да изгорам
љубов вечна, не ќе преболам.

 

Еднаш заспав
и никогаш не се разбудив.
Кафе пиев за добредојде
и пердуви нежни
собирав по улиците.
Таму.
Во градот на АНГЕЛИТЕ.

Два пати сонував
и никогаш не отсонував.
Солзи течев за тажење
и тажаленки тажни
пеев по сокаците.
Таму.
Во градот на АНГЕЛИТЕ.

Три пати ранет бев
и никогаш не оздравев.
Крв и мед мешав за тешење
и луди мисли, неизлечиви
бркав по улиците.
Таму.
Во градот на АНГЕЛИТЕ.

Четири пати...

Бесконечно заљубен бев
и никогаш не се заљубив.
Срца и души молев за љубење
и чудни лица, замаглени
колнев за враќање.
Таму.
Во градот на АНГЕЛИТЕ.

Како круг е тоа
од магија чиста создаден
вечно што се врти.

Зачнато е моето второ чедо
и за девет месеци ќе се роди
и ќе чекори со буквите свои
за да покаже
докаже
донесе и однесе
се` што не можев јас
и ти
и сите ние
кога се трудевме
како грешни ѓаволи
за да станеме луѓе
и да живееме...
...Да живееме убаво.
Таму.
Во земјата на АНГЕЛИТЕ.

 

Ми дојде како светлина во мрак. Секој ден ме правеше насмеана. Што се случи сега? Каде си да ми покажеш љубов сега, кога ми е потребна? Те научив како буквар од А до Ш, а сега не те ни препознавам. А што е иронија? Иронија е што можам само со еден поглед во очи, како и сите останати да те „прочитам“ и секој ден те гледам, срвтен со грб, а кога ќе ни се сретнат погледите наместо да ја искористам таа шанса и да те „прочитам“ јас од твојот поглед некаде се губам, не знам ни јас каде и до дека да се свестам, ти веќе кој знае кај гледаш. Тоа е тоа... Зошто толку се обидуваше да ме добиеш? За сега да можеш полека, полека да ме кршиш? Барем побрзај... Ајдее ништо не ми е, коњските живци уште издржуваат. Јас уште се борам. Само има разлика. Порано се борев, ама имав штит. Штитот ми ги покриваше старите рани, ме штитеше од нови, а јас само се борев. А ти што направи? Парче по парче ми го искрши штитот. Сега се открија старите рани, се нанесоа и уште се нанесуваат нови, ама уште се борам. Ме остави без штит. Кај не ми помогна да изградам нов, па ми го искрши и стариот?? Е секоја чест !!!

 

Љубовта нема крај?
Ако љубов немаш-ништо не си се рекло.Да,празен си,не си полн,како безживотно стебло од дрвце.Не го нахранувале со вода,па ете ќе се стори чечкалица и ќе замине...Во ова чувство- ЉУБОВ можеш да полеташ како птица без граници и да леташ,леташ.Ти се чини се’ што лета се јаде.Не баш се’!Но ова да!Љубовта се јаде,љубовта е храна за душата.Знае таа да биде нож со две острици,но зар е возможно без неа?Ни со неа,ни без неа.Како лет во место.Кога се сака,се’ се може.Да и малку фантазија не е лошо.Во сонот на пример...ќе си со кого сакаш.Ако не сакаш да си во реалноста-сонувај,ама подобро да не сонуваме премногу-реалноста ќе не’ разбуди.Љубов имало и ќе има.Тој сјај на лицето,таа насмевка на очите,таа срцева возбуда-ете тоа е ЉУБОВ .Зар има крај?

 

Се надевам немате против оти е на англиски

Прв пат објавувам несто мое, обиЧно си ги Чувам само за мене...




I had a dream last night… about you kissing my lips, chewing my tongue.
It felt so.. natural. You were there with me.
It felt so real, being able to touch your blond hair, pass my fingers through it…
I tasted the taste of your tongue, of your kiss. It was so fucking sweet.
I could feel your skin rubbing against my skin… your smooth kisses on my neck, my jaw bone, my breasts…
Your silly walk, I could see it.
We were making love. Your fingertips onto my lips.. one, two, three.. and now you were licking them.
Slowly, really slowly your fingertips moved down, more and more and… and ahhh I saw the fireworks. Suddenly I felt you inside of me.
Each time you went inside of me you planted flowers there. And they bloomed in different colours.
Suddenly i could feel life, I could feel your sweet perfume.
Skin on skin, cheek on cheek, it was you, it was me… it was us.
One drop, two drops of sweat. Passion.
Your eyes were in my eyes, your blood was my blood.
Every single spot you touched with your fingers, with your tongue went on fire, your sex was on fire.
But, this, this wasn’t only sex. It was a lot more. It was a hello, a cute little meeting… a moca- ice cream, a winter, a summer.. it was all.
It was two souls becoming one. It was extra-terrestrial.
You looked like you were on drugs, and so did I.
I felt like a thirsty vampire draining you out. I couldn’t get enough of you! I wanted to bleed you dry!
It didn’t happen though. It didn’t because you were doing the same exact thing. You were bleeding me dry.
It was a magical circle.
I was laughing so hard. We had just one cigarette and we were smoking it together.
I remember your red jacket and that first time, I remembered everything with every single word you spoke. I didn’t tell you anything. I was having another conversation in a different place with you while remembering all those things.
I remembered your brown jacket , and the first time I saw you with a cigarette in your hands.
I wanted us to be one in that moment.
I found myself on the train station again, just like the very first time we met. You still had your red and I still had my black jacket on.
I was falling in love with your smile, with your voice… with every damn thing you said. Kissing you was like kissing my home land, like fulfilling a dream, a destiny.
There was nothing more beautiful than the sound of our loud kisses.
There I knew… I could spend all my days like this.
For once in my life I was really present in the moment, not thinking about the future and not longing for the past.
There I was, comfortable in my own skin. I was smiling while listening to you, and i hadn’t even realized that. Not until you made me notice that.
No, there was not a thing that was funny. There was life rushing through my veins.
I was seeing paradises in front of me, in those amazingly beautiful blue eyes.
I could feel your heartbeat and that was all I needed to hear, because then i knew, you were seeing the exact same paradise that i was, you were remembering the same cute meeting in the train station, the same silly goodbye and I knew, you could feel my raising heartbeat too.

 

Кошмарот

Отворам очи.
Пак ми седи на градите, не можам воздух да земам.
Гласот му го слушам зад мене, овојпат е дете.
Немам зеници, не можам да го видам, ама му ја чувствувам насмевката.
Се спремам за на работа.
Го фаќам црвениот автобус, шоферот е пак тој.
Истата насмевка.
Влегувам и ги гледам патниците.
Истата насмевка.
„Пуштете ме да се симнам!“
-„Никаде нема да одиш, дома си“.
Вриштам од врвот на душата.
Се будам во кревет, навистина сум дома.
Устата ми се полни со земја, не е тоа кревет!
Таванот е стаклен, сите ве гледам!
Зошто сте толку горе?
Разбуди се.

 

Те мразам

Те мразам
затоа што не можам
да те имам
како што посакувам.
Затоа што
секоја моја клетка
трепери под допирот
на твоите силни раце.
Го разбуди мртвото
во мене и ми даде
тешка мозочна дегенерација
од која никога= нема
да се опоравам.
Ме плаши то уживам
кога се ме боли после тебе,
но таа болка ме потсетува
дека не си само имагинација.
Сакај ме ваква
и за тебе ќе станам секаква ,
скрши ме ,повреди ме ,
но биди тука и само до мене...
Мој копнеж , моја тајна
помрачна и од најмрачната ноќ
-со тебе ќе горам во пеколот.
Моја воздишка ,само биди ТИ
сега ,тука ,до мене ,во мене ,
те мразам од дното
на мојата матка
исто како што те посакував
векови наназад.
Конеќно мој ,
биди се што сакам
без граници,
еуфирија и пропаст ,
мојот гроб е твојата прегратка
во која задоволно ќе издивнам...

 

Тој, момчето кое ме натера повторно да се заљубам како ниогаш досега, токму тој, направи да се чувствувам збунета. Првпат го почувствував тоа нешто. Досега не знаев што значи да си збунет, да ти се измешани чувствата, зборовите, да трепериш, да не знаеш дали да појдеш лево, или пак, десно... Љубовни песни, длобока воздишка и веднаш се појавува насмевка на моето лице. По неколку минути си велам:" Од каде сево ова? Од каде дојдоа овие чувства? Од каде дојде ти? Од каде дојдоа твоите сини очи? Како успеа да го добиеш првото место во моето срце за само неколку дена? Кој си ти всушност? За тебе знам само неколку работи, само убавото кај тебе го знам. А каде е твојата темна страна? Дали оваа личност која ја гледам секој ден е вистинскиот ти? Дали и ти се губиш во облаците кога го фаќаш мојот поглед исто како што се губам и јас кога го фаќам твојот поглед? Дали може да има нешто меѓу нас, или само мечтаам за тебе секој ден? Покажи се! Кажи ми ја вистината. Погледни ме во очите и кажи што чувствуваш за мене! Кажи ми дека не ме сакаш и немој да се свртуваш кон мене повеќе!" Тотална збунетост, нели? Се надевам дека барем понекогаш размислува за мене. Посакувам да го погледнам и без збор да го бакнам. Веднаш потоа да избегам некаде далеку, каде што не би можел да го слушне мојот плач. Каде што не би можел да ги види моите солзи. Каде што би ме пронашол барајќи го соединувањето на моите и неговите чувства. Само тој.

 

Месеци во туѓина

Размислувам за туѓината
кога веќе те нема,
но и да смислат
сто нови држави
залудно, не помага.

Оти каде и да отидам
таму ќе те пронајдам,
во некој нов облик
но секогаш ќе носиш
исто име, Болка
и пак ќе ми предизвикаш
бура во мене, бура на емоции
тага и сласт едновремено,
истовремено оти
Повторно те гледам.

А ти, каде и да отидеш
пак ќе бидам со тебе,
До тебе, ќе ме пронајдеш
во ружите на пролет што
никогаш не доцветуваат
и во снегојте зиме,
што никогаш не спласнуваат.

Ми ја ветија вселената,
но во ѕвездите што светкаат
не видов ништо друго,
Туку темнина.

Горчлив е вкусот на се она
кај што не оди меракот,
а боли помислата на се она
кај што тој останал.

Верувам дека во градов
фрлиле темнина врз сите
зелени фенери што
некогаш го осветлуваа поднебјето,
а денес само бол на нивните места
И знам, никогаш нема да биде исто..
Кога не можам да ја купам љубовта.

А ја замислувам,
како татковина,
како девојка
во цветен фустан
и златна насмевка
и вино боја
животинка мала,
уморни очи
и бакнеж по прстите.
Се - со име среќа.

А баш ми е жал.
Никогаш веќе
нема да ја пронајдам.
Живее во тебе
и затоа ми е страв,
затоа ме боли,
затоа си одам.

Туѓино, чекај ме.
Во име на љубовта
И нашите недокажани приказни.

 

Летен плет

Чија е таа ујдурма, под завесата мајска?
Величествениот ќе го сотре ли никнувањето на трњата?
Остри се ко колци никнати ничкум,
го кријат блесокот на сончогледот пресен.
Огнена стихија е во подвиг, Шангри рече.

Плимата штом бидне црвена, јунскиот џагор ќе вјаса,
а ти, касни ги последните денови од дождот фрлени в калта.

Шумите ќе зашумолат и под тло ќе постелат черги,
летната идила нема кочници и спреги..
Напротив, ќе урива, врбосува и жежи!
Скопската пустина и песок ќе сее,
а ветрот јужен в срцева школка ќе свене.
Босоногите бездомници ќе се радуваат како деца мали,
дур водата од фонтана ќе фали.

Спојлер

римава убива

 

Кога училницата ми станува мачилница

Полу-факт: училиштето е глупава институција. Едукативниот систем е само лошо реализиран план. Но ете, денес решив да не „попувам“ многу.
Познавам бубатори и бубатрониуси кои упорно тврдат дека ним училницата не им е мачилница, дека го сакаат училиштето, а всушност во длабочината на нивното срце, бели дробови и бубрези, го мразат училиштето повеќе од сите нас, „неедуцирани и недисциплинирани будали“ на куп. Но што да се прави? Нели се рекло дека добрите ученици треба да го сакаат училиштето. Па како сега тие да си признаат, како да си кажат дека сепак не го сакаат училиштето толку многу колку што сакаат да гледаат сапуници? Едноставно е - решиле „тишината да го рече“. А тишината пак, пуста да остане, светло да не види, нема многу влакна на јазикот.
Да, училницата е токму мачилница. Аушвиц и училница, па која е разликата? Нема услови за живот. Не смее да се јаде, пие и спие. А тоа се основните потреби на еден човек. И можеби Марфи рекол, а можеби не, не знам, дека ти се јаде токму тогаш кога не смееш. Па секако, одлучуваш да јадеш „на црно“. Купуваш храна и ја ставаш во џеб. Брзо и како ништо да не се случило поминуваш покрај дежурниот наставник. Дури помислуваш дека би биле поубедливи ако со пријателот разговарате за нешто. Но пријателот не сфаќа дека изгледа сомнително, па оди како замрзнат и претпазливо гледа наоколу, Ти доаѓа така убаво да му се развикаш, , како онаа хистерична тетка што дојде да ве тепа пред некој ден бидејќи сте се скарале со нејзиниот син. Но тоа сега не може. Затоа „дискретно“ го погледнуваш пријателот и го удараш со лактот право во ребрата. Овој почнува да вреска, а ти го влечеш за раката. Среќа што дежурниот наставник се прави слеп.
Но, овде почнува маката. Јадеш. Па чекаш соученик да привлече внимание за ти да можеш да ја фрлиш амбалажата низ прозорецот.
А наставникот зборува за тоа како ние сме биле слободен народ. Аха, така и си мислев. Слободни како мајмуни во зоолошка.
Наставникот забележува дека некој од учениците спие, па решава да го испраша. Ученикот изглегува. Во очите му се гледа некој паничен страв. Како стока пред колење. Си игра со прстите. Ја мести тежината на телото од едната на другата нога. Греота детето.
А ти си на ред за испрашување. Се потиш. Ти експлодираат атомски бомби во стомакот. Си мислиш, срцето низ нос ќе ти излезе. Ги ококоруваш очите, мрдаш со веѓите. Со устата правиш движења како риба на суво. Па си мислиш, можеби Посејдон ќе се сожали на тебе и ќе поплави.
Стануваш наежен како исплашена мачка. Забораваш да дишеш од страв.
Но зошто баш сега? Петок, последен час. Зошто баш ти да страдаш за туѓа непослушност? Животот не е фер. Зошто?
Тогаш се случува чудо - ѕвони. Со блентава насмевка на лицето си одиш дома. Сонцето свети како ѓубрарски елек. Исполнет си како празно шише. Но, среќен си. Си мислиш, викендот ќе трае вечно. Кога два дена би биле вечност, можеби. Но, слабо.
Во понеделник како поларна мечка од цвет на цвет, долетуваш во училиштето. Среќен си, ведар и полн со енергија како свенат цвет. Но решаваш да бидеш оптимист, па си мислиш, можеби денес Посејдон ќе се реши да поплави.
*Сите сличности со случки и земјани од реалниот живот се случајни (читај:намерни).

Поздрав до сите бубатори,
со љубов, Јас.

 

In this CASTLE OF GLASS, all BY MYSELF, FORGOTTEN by the ones I loved, feeling that something is PUSHING ME AWAY from the reality, from the NUMB that I've been and now CRAWLING, BREAKING THE HABIT and going SOMEWHERE I BELONG. I'm not WITH YOU anymore in my dreams and now I think of WHAT I'VE DONE and trying to make a NEW DIVIDE from this life, dreaming for NO MORE SORROW. I know, I've GIVEN UP from the things I loved, but I was just trying to find a PLACE FOR MY HEAD, but I can't find that CURE OF THE ITCH. I feel FROM THE INSIDE that I have to give up from that too and BURN IT DOWN.

Спојлер

Ова го измислив јас од насловите на песните на Linkin Park. Добро е?

 

Бунило

Ме збунува
сонилото
како осило
полно со сеќавања, наброени на прсти деној
живот што мириса на стари албуми
слики што крцкаат под прстите
ме збунува
животот
што го сонувам секој ден
како да сум нова
во боја на препечена ќерамида
и татнеам како воз.

Како оној воз
во сонот
што ме води угоре
а во него гуслар свири
и на непознат јазик ми зборува
А јас,
го разбирам
го разбирам
и без да разберам
се раслојувам, распејувам, развејувам.

Во бунило
се будам и излегувам на балкон
Гавраните зборуваат
А јас проверувам на првиот дамар
на левата рака
Светот е тука.
Светот е тука.