Ваши дела – поезија или проза

Мали вчерашни залаци

1.
Ти реков "Да се чекаме во сон"
"Донеси се’ со себе" - ми рече
Празно срце, ќе е сосема доволно
за да имаме каде да заиграме.

2.
Обожавам кругови од кафе
- во локалните фризерници, лежат по весниците
Тогаш знам, некој ја претскажува иднината
блиску до мојата глава и срце

3.
Многу често
избивам како лава
Се’ што гледаат другите
е само аплауз во пламен

4.
Готвев за тебе, по гаќички
ти поминуваше/заминуваше
Никогаш не помислив
дека човек и од тоа се презаситува

5.
Омилен дел од музичка песна
имаме сите
Тоа е она чувство, кога те опфаќа радост
на освоена цел, без награда

6.
Би ти била можеби и хероина
но зошто?
Само сакам да си до мене
и кога е светло и кога е темно

7.
Ќе изнапишам милион песни
но ништо нема да ја долови празнината
на едно непрочитано срце

8.
Еднаш ми рече дека сум необична
и те снема
а јас тоа го протолкував
само и само како непотребна

9.
Ако расплакуваш луѓе
тоа не си Ти,
тоа се нивните солзи,
што предолго седеле затворени
Биди среќен
кога луѓето се тажни
оти тоа значи
дека нашле пат
до личното лекување

10.
Овде ќе пишувам
додека снема струја
Тесла (ме) знае најдобро
каде ја изгубив
важната слика од себеси
(некаде во светлината)

11.
Не сум тажна, велам
напротив
ова е само Вистина
за поблиску до себеси

12.
Мракот е за волшебниците
само тогаш се грешат
состојките во напивките
и пак, се’ е со мера

 

Што ли да нацртам за да се истакнам....

Седам во својата соба и тивко размислувам. Пред мене има бел лист хартија, а во раката држам еден мал молив. Се обидувам да ги замислам фантазиите што ќе ги пренесам на него. Ги затворам очите и занесно влегувам во еден свет, кој со само една слика ќе ми го прикаже животот. Но токму кога мислам дека тоа ќе се случи, моите мисли се заплеткуваат во пајажината на реалноста. Фантазиите исчезнуваат, а мојот разум како длабоко да заспива заплеткан во таа пајажина. Ја гледам патеката по која треба да поминам илјадници километри за да ја најдам смислата на животот. Почнувам да чекорам, но како одам се подлабоко, чувствувам како патот да исчезнува позади мене. Наеднаш сфаќам дека морам да продолжам, за да не паднам во бездната на еден бесмислен свет, каде што не се раликуваат доброто и лошото. Но веднаш штом помислувам на тоа, се обесхрабрувам, не го чувствувам телото. Стојам во место и размислувам што понатаму. Околу мене се спушта мрак и не можам ништо да видам. Тогаш мојот разум се буди, а јас поттикната од него, почнувам да трчам, иако не го гледам патот пред мене. Ја здогледувам светлината на крајот, но тогаш се будам во својот реален свет. Се прашувам што ли ме натера да тргнам по тој пат. Зошто толку брзам за да ја најдам смислата на животот. Или пак дали воопшто ќе го најдам крајот. Можеби таа светлина на крајот на тунелот е само илузија која се оддалечува се повеќе додека јас во неизвесност одам кон неа.
Но наеднаш сфаќам дека моите мисли започнале со една фантазија која сакам да ја нацртам. Тогаш ги отворам очите и се’ се враќа на почетокот. Повторно го погледнувам тој бл лист хартија пред мене. Но освен една празнина, не можам ништо друго таму да видам. Сепак како на тој лист да го видов животот. Како животот да е една празен лист кој ние го исполнуваме со своите грешки, чувства, успеси и неуспеси. А јас сакам гледајќи го така тој лист, да го исполнам со фантазијата. Се прашувам – доволен ли е само еден момент да барем малку другите да ме запознаат преку една мисла која ќе ја нацртам и протолкувам на тој бел празен лист?

 

Many say I should write a poetry
but it’s hard to see
because there are too many unexpressed emotions inside of me
But I would never be able
to write the words that are written on my heart
because everytime I try
I don’t know from where to start
I can tell you those words
and it won’t be a shame
that the letters written on my heart
spell your name

 

Ова беше уште еден од оние денови кога пробував да не мислам на него. Сеуште не сфаќав дека сите тие обиди се залудни. Пробував да мислам само на лошите работи од него. Ама џабе и во тие најлошите јас сепак го наоѓав најубавото. Се лажев дека го заборавам но напротив , од ден на ден се повеќе мислев на него. А што е толку тешко да се заборави? Само забораваш и толку , ставаш точка и крај. Не бе, не е тешко . Само што секогаш кога ќе ја ставам точката , тој доаѓа и ко од инат ми ја брише. А што се случува кога онака случајно ќе се сретнеме на улица? Се разминуваме како двајца странци , а јас ја вртам главата за да не ни се сретнат погледите , зашто знам дека од очите ќе ми прочита колку многу го сакам. Си тераме така и двајцата , кој од кого поголем инат. Толку слични а сепак различни.. Знаат луѓето од време на време да ме прашаат како сум , како живеам без него и зошто сме разделени. Не сум способна да им го дадам вистинскиот одговор, само ефтина измислена приказна во која дури и јас верувам. А реалноста? Реалноста е многу поинаква ,реалноста е таа која ме приземјува ,ме носи во предворјето на пеколот, реалноста ме полева со ладен туш, ме уништува. Ама неизбежна е ..

 

Еве нешто и од мене
Две половини!
И вечерва повторно ја сретнав старата јас, некаде во длабочините на темнината. Случајно ја видов, за момент се замислив и еве ја се појави. Сеуште се бори со демоните во неа. Сирота таа. Не знае дека не треба да се бори, треба да ги прифати, бидејќи борејќи се со нив им дава уште повеќе моќ. Послаба е од последниот пат кога ја видов во својата свест. Се повеќе и повеќе избледува, исто како магла, се додека одеднаш целосно не исчезне. Сега сме две различни личности. Новата јас и онаа старата. Кога ја видов како се бори со тие страшни демони во неа, ми беше жал за неа, се прашував како можеше да бидеш толку слаба, како дозволи тоа да ти се случи. Можеби станува збор за една личност, за мене,но се е различно. Јас сум далеку од таа што бев. Сега стојам на одредена далечина и ја гледам. Знам дека сака да се врати во живот, знам дека сака да победи, но во таа битка не треба да пружаш отпор треба да прифатиш. Така се роди она што сум сега. Прифатив се што беше во мене, секој атом од болкатата, секој демон во мене. Така ме оставија намира и сега ми се сојузници. Кога ја погледав неа, се видов себе си, се видов како се борам, сеуште постоеше онаа мала борбена искра, онаа надеж која ти вели дека ќе победиш. Те залажува за да не те боли крајот. Те лаже за да не се разочараш.
Сакав да ја видам одблиску пред да си заминам, сакав да и ги видам очите уште еднаш. Се доближив, и еве ја стои пред мене. Скршена, уништена, молеше за помош. Не можам да ти помогнам, го знаеш тоа, и реков. Тогаш видов една светлина во нејзините очи, но во исто време ја чувствував врелата солза која што се тркалаше по моето лице. Онаа светлина во нејзините очи, во моите се пресликуваше во солзи. Доцна е, и реков. Можеби е најубаво да оставиш се и да заминеш. Да дозволиш јас да се справувам со надворешниот свет. Во овој суров свет нема место за слаби, го знаеш тоа. Длабоко во неа тоа беше точно, но знам дека сакаше да се бори, сакаше да докаже дека е јака, дека може да издржи. Но немаше сила во неа. Ја немаше онаа мала нишка за која можеше да се држи. Знаеше дека е предоцна.
Одеднаш престана да се бори, застана. Ми се приближи и во нејзините очи видов ослободување. Видов како и олесна. Ми кажа само една реченица „Не дозволувај да те скршат и тебе“. Тогаш се заврте и пред неа блесна една огромна бела светлина. Светлината ја зеде, знам дека она девојче кое што бев сега е среќно некаде далеку.

Со нејзиното ослободување, зајакнав. Сега сум конечно нова, посилна личност. Нема ништo што би ме сопрело. Нема ништо што ме кочи. Морав да ја жртвувам старата јас, за да станам посилна од било кога. Морав да го уништам секое чувство, што го имаше во мене, за да можам да преживеам. Од сега ќе биде поинаку. Од сега ќе биде различно. Нејзе ја испратив на светлината, а мене ме чекаше мојата темнина, заедно со моите демони, тогаш заминав и јас. Така душата на едно девојче, срушено од светот околу неа, се подели на два дела.

 

Потсетник


Mи дојде на сон
како крлушка од риба
сјаен и иструган
од вечните камења
ми остави белег марама
да врзам на врат песна

Да ја напишам
како облак по небо
да ја испеам, како да е последен здив
да ја пуштам да одлета
да се роди во синевината
во срцевината

кај што Љубовта
Е
што си, кој си, кај си
од кога ли сме овде
и кога ќе си заминеме.


Ми дојде на сон
како чапја дива
црна и завеана
од вечните пламења
ми остави белег воздишка
да отпуштам од срце песна.

Ја пуштам
ја пуштам
да се роди.

 

Ги сонував овие денови.
Ги замислував овие допири.
Замислував...
Да допрам две малечки ножиња, малечки стапалца, малечки прстиња...
Замислував...
Непрестано да бакнувам малечки обравчиња, бели како снег, нежни како свила, заруменети на жешкото сонце, студени од ладното ветре, влажни од првиот дожд...
Замислував...
Да ме галат мили погледи на едни мали очиња, сини, како небото да се отворило во нив...
Замислував...
Да ме стегаат цврсто едни ситни прстиња, мали, ама како целата сила да е во нив...
Замислував да речам барем еднаш во животот:
- Наш си, наша душа, наша крв, наш плод!
А денес кога си до мене толку блиску сфаќам дека не си мој.
Ти си само Божји дар, за кој сум недостојна да речам дека си мој.
Тоа и ќе останеш секогаш. Нашиот ангел...

 

Еве ова е моја страна на фејсбук.Имам повеќе цитати на англиски, но има некои и на македонски јазик.Се надевам дека ќе ви се допаднат ...
https://www.facebook.com/all.the.things.she.wrote

 

Немој

Не збори ми!
Не говори ништо.
И двајцата знаеме дека ни е тешко.
Остави,ќе помине.
Не барај изговори.
Не барај вина во други.
Самите сме виновници.
Самите сме жртви на себе.

Не гледај ме!
Не гледај ме со тие очи.
Со тој сјај во нив.
Со оние кои ме гледаа искрено,а сега бегаат од мене.
Остави ги солзите.
Остави го жарот нека згасне во нив.
Нека прекине да тлее зошто одамна се изгубивме.
И кога мислевме дека сме заедно,ние бевме туѓи еден на друг.
Не спои љубовта,но не и судбината.

Не диши!
Ќе продолжам да се вљубувам во тебе.
А,те бришам.

 

Mysterious murderer

It was almost midnight when the investigator Tom received a letter in which was written:
“Dear, dear investigator,
this Friday between 12pm and 4pm – I give you the interval,
but you won’t be able to unravel.
I know you want to know what is this all about,
but if I tell you, you won’t be so proud.
Garden full with flowers, such a beautiful place,
to discover what I mean, I’m giving you space”
Tom spent days and nights wondering who was the letter from and what did he or she wanted to say with it. He shared his story with his closest colleagues, but no one could think of something useful. Otherwise Tom, with his 55 years, was the best and the most experienced investigator in Denver with even 20 years probation.
Because it was Monday and Tom had nothing to do with the letter, he just forgot it and commited to his other cases. When the day has come, Tom’s collegue came to his office at 5pm and put a daily newspaper on his desk, making confused face. On the main page was a picture of a strangled woman in her 60s lying in a garden. Tom shocked his head. He recognized the womаn, she was babysitting his child 20 years ago. They used to be very close, than she moved away in another city. He had a flashback to the letter received five days ago. He felt very disappointed by himself.
“I knew something about it and I could do nothing to stop it” he said to himself, ”It was all about this murder…”
When the investigation started they went to the crime scene, the victim’s house. It was oldfashioned one, on the table there were a tape measure, pins and a started wedding dress. In the garden there was a part of a wedding dress, which bride should wear on her head, that the murderer used to kill the woman.
From the statements from the victim’s neighbours, she was now very quiet woman, a steamstress, who became very obsessed with spiritualism after his husband died recently. She was so into it that sometimes she had hallucinations.
From all the informations collected, it turned out that there was only one possible situation: While the woman was working on her dress, the killer came into the house and spoke with a changed, silent voice so the woman thought it was her husband trying to communicate with her. Than the killer came behing her and strangled her with that piece of clothing that was finished and left on the chair in the hall. Than the dead body was carried in the garden between the flowers as it was described in the letter to the investigator Tom. This case was long time unsolved and it really was bringing him down, because he was the best in his part and there were so many cases that he had solved, and only a few that he didn’t. This one was left unsolved. It was the 12th.
AFTER 5 YEARS
One month after Tom pensioned off, while he was watching TV with his wife, he received another letter. And again, without the name of the sender. There was written:
“Dear, dear investigator,
I know you don’t like the game I play,
this is the end, here I stay,
I decided to stop it,
and tell you what the truth is.
Now I stop with my rhyme,
I think it’s time to clear your mind.
Let’s start:
Do you remember all the cases you haven’t solved? How many there are? There are 12, aren’t there? Do you know all the victims personally? Are they, or used to be close to you for short or long period? Do you know what the number 12 means to me?
I know that you know the answers of all of these questions.
And at the end, I’d like to tell you, that after all I did, I finally made a decision to surrender to the police and go to jail. I think that was enough.”
Tom was shocked. He re-readed the letter over 20 times. He realised that all his years working as an investigator were just an illusion. But he had changed. He’s not the man he used to be. He’s totally different. He changed his look, his living town, now he has a family, wife, children, new circle of friends, everything.
“Why is this happening now”, he wondered, “why after too many years, too many changes?”
“All these people died from me, about my fault from the past, I indirectly killed them.” – he started to cry.
“What are you talking about, Tom?”, asked his wife, “Let me see the letter.” She reads the letter and than asks again , but this time a little angrily, “Would you tell me what have you done? May I know who I’m living with?”
“Okay, here’s the story.”, said Tom. “I lived in Miami with my mother and father. My father was a policeman and he had a gun which he kept in a drawer in the bedroom. On 10th June, I was 19 than, I stole a bike from one place that was not a shop, but a lagre place where were sold old bikes. Steve, the person who’s sending me all these letters was living in my neighbourhood. He was living only with his mother because his father died in a car crash a long time ago. Steve’s mother saw me when I stole the bike and reported me to the police. I laid in jail 6 months and when I finally got out I was ready for revenge. Soon, on December 12th I took my father’s gun and went into Steve’s house and shooted his mother. There were no true clues of what really happened that day and no one was suspected. 12th December (12.12) was the day I killed her, that’s why he killed 12 people who were somehow connected with me. I deserved much more than this. They shouldn’t be dead, I should be. I feel sorry for all of them. Sorry for all the people that died by my fault. That’s the story.”
“I’ll call the police now, and you’re gonna tell your story to them, than you’ll go in jail.” shouted his wife.
“I will.” said Tom.
Than, the cops arrived and arrested him.


Крајот ни јас не си го сакам многу, немав сили више пошто во 3 саат ноќе го пишував, а не најдов некоја инспирација за да го сменам отпосле

 

Впиен во празнините на моите пори остана,
Ни вовлечен во внатрешноста, ни исфрлен надвор,
Заталкан и на пола пат преморен,
Но остана...
Те допрев нежно за да те зачувам, а грубо за да не се заљубиш.
Те милував гневно за да те разгорам, а тивко за да те приспијам.
Дланкиве сеуште дишат со твојот здив,
Заспивам со нив на моето лице за да те сонувам.
Но ти си јаве, барем беше.
Сега си само илузија, можеби и надеж,
Никогаш недопрен идеал за љубов.
Откако замина се прашувам дали стварно беше тука?
Нема траг од твоето присуство
Освен чувството кое чекам, но не поминува.
Само тоа остана како чиста трага врз прашината на моите дни.
Знам дека постоеше и ти давам мир,
Нека те растргнат други дланки,
Моиве чекаат некој, повторно.

 

Турист

Во мислите сум турист
каде и да тргнам
знам дека брзината се зголемува
кога ќе здогледам човечко срце
како се шири и отвора
како крилја на птица
под небо полно правила.

Во патот сум турист
каде и да дојдам
знам дека очите ми се отворени
како џамлии што итаат кон шлајката небесна
не се опросторувам
влегувам и излегувам ко песна
низ сите движења.

Во мислите секогаш сонувам
во боја
на клупи, зачин и семафорски траги
проверувам пулс
со начин
бакни го секое дно
што ти нудело лаги

Научи ги сите мапи на човечкото разбирање
јазик кој се мота во утринско непце
кафето испиено по пат
истурените сомнежи во торба
наежениот врат
, станувам турист
кој срка тамошна борба
како кафе кое стои на излог и чека испивање
зошто така ги буди прашалниците
и патниците
и секое морско коњче кое знае дека може да отпатува
далеку од овде
а пак да е тука
срцето ми чука
џезирам со Ромите на Прешернов Трг
и сум турист
во себе
надвор од тебе
Пишувам за да ја зачувам чистината.


Само така
стануваш врв на светот
ја фаќаш
Висината и Вистината
We are all visitors here
не’ сопирај си го летот.



(на Љубљана)

 

Сакам
од педесет
повторно да имаш пет
(број во себе наназад),
да се вратиш во твојата
далечна година, таму
Пак ќе си среќен, знам
сепак не менувај ја играта
на судбината, ќе го смениш
минатото но никогаш нема
да се вратиш на иднината.

Сакам да си повторно
четириесет и две,
да не ја чувствуваш
Болката од тоа
Како е да изгубиш близок,
денес ќелавица,
утре Ѓурѓовден
А ти пак насмеан,
таа до тебе,
бар да можев да ја замислам,
И тебе со неа в гроб те одведе.
Ја сакаше.

Сакам да си повторно
триесет и шест,
да го гушнеш уште еднаш
Силно, најсилно
со куферите в рака
пред да замине на пат
Со благослов и без да знаеш,
Тој и таму мисли на тебе.
Горат свеќите,
горат солзите
Предолго што си ги чувал
за Вистинскиот момент,
Остаре на триесет и шест
и денес со истиот
Бол во очите.

Не сакам да се вратиш,
само сакам да си тука
Денес
Со полни педесет и две
Ти си доволно силен да
живееш за она што тие
не го проживеале,
Ќе има и уште многу
Ама запомни кој е тука
И живеј, живеј
Спомените се твојот
Пат за назад.

Вујче.

 

In all the years
I spend
wondering,
trying,
bleeding,
in the tidal waves
between birth and death,
I realized I should have saved my breath.
I admit,
It came as a shock,
the trip led to fall.
I wasn’t the good girl,
no, never,
nevermore.

You touch the answer,
but you can never
lick it, pull it,
like the steal dancer
in my hands.
Tell me honey,
who misunderstands?

Torn apart,
split in half,
by the crimson art
depicted by her heart.
The holy trinity:
depression,
desolation,
desperation,
sewed strongly in my feminity.
Ready for my annihilation.

 

Make a wish
И дувни ги свеќичките
Кога наеднаш мислиш,
Си пораснал
Си седнал на врвот на светот;
А од таму чиниш, се е поубаво.
Но, никој не знае
дека се е исто ко вчера,
ќе пораснеш само тогаш
кога нема да те болат
неговите години
И иницијали;
В (останатото го знаеш)
И што кога траеш и траеш
зјаеш од празните пукнатини
на младоста и само Еднаш
те видов среќен од мене
и за мене, се друго
Нечии други заслуги.
Make a wish,
не дека ти е роденден
Сите други се потрошиле,
Далеку е небото, за ѕвезди
се чекало до наредниот
Февруари.

Денес
немаме време
За губење.

 

Ми фалиш ти
од пред три години
и нашите пијан(к)и збиранки
во 9/10 вечер оти покасно
Не можевме, а времето
врви, си минува
Убаво е да кажеш
бевме само деца;
Некако, ко за момент
се чувствуваш полесно
Од она што се случило денес,
велиме;
Секое време со свое бреме
И така е,
но јас сеуште те сакам,
онака детски, лесно, искрено
Баш ко пред 3 лета,
Може и ко пред 9
Но за тогаш не се сеќавам.
Тогаш не слушав ни
транс ни трас,
но тоа бев истата,
Само јас.
(Бедни рими
како кога
бевме деца.
Се присеќавам.)

Минута молк
за нашите станици,
Неповратен билет
немавме граници.

Те гледам,
неуморно ми зборуваш,
тешки очни капаци,
ме заморува, ме заморува..
Животот, а не ти.
Оти постојано се враќаме
на истите секвенци.
А сите еднаш проживеани.
Се буниме, сакаме реприза,
тоа ни е виза за денешната криза,
се стремиме кон помалиот
Мизар.

На крајот од страницата,
збунето ги триеш очите,
Неверување;
Се прашуваш; за се што
се случило на овој век,
Има ли лек,
има ли лек?

...

 

Modern poetry

Денес сакам да сум лик
од американски филм во црно бело.
Глумам валкана блудница
со високи потпетици
и достоинство,
впрочем, кои сте вие да ми судите?
Ве гледам од високо,
зошто сепак сум глумица
(во американски црно бел филм)
во која можеби
утре ќе гледате модна икона,
симбол на едно време..
Можам да ги слушнам
приказните и целата ваша имагинација
за к*рвата што растура бракови,
ама денес сум лик од филм
и тоа , не било каков,
туку црно бел, американски
па, ноншталатно ќе запалам цигара
што впрочем е дел од глумата.
Денес сакам да сум лик од филм,
утре може ќе сум во спот на Placebo
издрогирана и оставена на тротоар,
раслечена од вашите сожалувачки погледи.
Во последно време
се` повеќе наликувам на промашен поет,
пишувам глупости кои ретко кои би ги читал,
ама баш ми е гајле,
и така денешнава поезија е сра*е.

 

Насмевни се, не е крај
утеши се, не е доволно
и заборави, не е возможно!
Потреба од што?
Од насмевка за да се чувствуваш среќно?
Од солза за да се чувствуваш ранливо?
Од прегратка за да се чувствуваш загреано?
Имаш се во себе, останатото е во другите.
Престани со чекањето и заврти грб
за некој да те потапка на рамото.
Прифати ја кожата заедно со ежењето,
гласот заедно со пискотот,
мирисот заедно со реата.
Не поседувај ништо што неможеш да почувствуваш!
Сега сфаќаш зошто неможам да те поседувам, нели?
Ни ти неа. Ни таа него, ни тој мене.
Има миг, се во едно, јас во тебе и ти во мене!
Се во нас и ние во се!
Но миг е, знаеш, не лажи се.
Не можам да родам искра во тебе ако си огноотпорен!
Ни да те поплавам ако се плашиш да не се наводениш!
Но ќе те заспијам, ќе ти подарам сон, не јаве.
Ќе ти подарам визија, не идеја!
Сенка, но не и материја!
Сеќавај се на мене со милост,
гледај ме со восхит,
остави ме со насмевка!

 

Да можев,
знаеш
би го вратила времето
наназад, онака
од чиста досада,
прва, втора, трета
веќе помина
Но, не е ни важно,
косава ко од ден на ден
Се' повеќе да ми старее.
Плас плус, не
Ова не е шлаканица,
лажам, е
но не е позната вака,
носи друго име - Живот.
Еден ден сите ќе не стигне.

Нешто слично како казна,
само зазема други форми...
Но ете, се случува..

 

Девојки досега сум пишувала само на дадена тема, па решив да напишам нешто за чувствата кои ги носи срцево. Би ви била благодарна доколку ми кажете ваше мислење и секоја критика ми е добредојдена.

Секој нов ден

Секој нов ден
Срцево одново и одново ја губи невиноста
Секој нов ден
Повторно пронајдуваш начин да го уништиш
И да ги потрошиш неговите дарови на среќа и надеж
Секој нов ден
Фрлаш со тешки и сурови камења по него
Камења покриени со насмевки и пејзажи и виножита и летни денови и мирис на праски и се
што прави да се чувствувам безбедно и сигурно.
И секој нов ден ти кажувам каде да гаѓаш каде боли најмногу
Ти го подавам ножот со кој ме забодуваш
Одново и одново...
Секој нов ден кога ќе ме повредиш ти викам не чувствувам
Кога ти ќе создадеш рана по моево тело ќе ти речам
„Извини не ги гледам“ „Но ќе ти покажам“ ми кажуваш
Ги видам очиве од себеси и крварам болно и долго
И секој бел фустан што го носев на секој бел летен ден
Станува крвав и црвен и слеп
,но и тоа е подобро отколку да ти го видам вистинскиот лик.
Бидејќи тој е црн и злобен и испразната е секоја честичка на
Љубов и чувствителност и надеж и среќа која некогаш ја содржел
Секој нов ден
твојата љубов ми носи смрт и бавно и полека ме закопува
Како сериски убиец ме лови и убива,а јас секогаш и се предавам
па ме воскреснува за да ме
Повреди повторно.
Секој нов ден со нетрпение и радост во овие
Очи полни со детска наивност и невиност
Чекам да ме убиеш повторно за да ме воскреснеш
и повторно радосно и наивно усниве да ги
прошепотат тие зборови:
„Те љубам и ти простувам“