Ваши дела – поезија или проза

Злосторство и казна

Има ли полошо злосторство
од невозвратена љубов
Има ли полоша казна
од темен и празен живот
А има ли некој да ми одговори,
да ми каже каде си сега ти,
дали 'горе' не е лага
и таму нема навистина тага.

'Прости ми' е мал збор
за големото злостортсво
'Прости ми' е голем збор
за малата казна
Но 'Прости ми'
ако само можеш и тоа да го додадеш
во нашето злосторство.
Но 'Прости ми'
ако со тоа успеам да го платам
најмалиот дел од казната.

Зошто го правиме она што
не го сакаме?
Зошто не ги отворив
очите најсилно,
за да го видам твоето срце
а дали вреди сега каењето,
дали тоа нешто променува.
Постои ли начин
да се вратиш,историјо наша
О колку е апсурдна иронијата
еден миг и вечна жалост
Тоа е она што најмногу боли,
што не се лекува
и боди до најситниот дел
од последната жива клетка.

А сега 'Прости ми'
ако само можеш
и тоа да го додадеш
во нашето злосторство.
А сега 'Прости ми'
ако со тоа ќе успеам да го платам
најмалиот дел од казната.

 

Ние сме


Ние сме и малечки и големи
ние сме ѕвезди под ќебето
затуткано во ќошот на креветот
ние сме бадникови гранчиња
екскурзијантски со возбуда полни ранчиња
ние сме селце крај патот
во кое по свежа вода се наминува
Ние сме, и не сме
бегли потези на четка врз платно
сон и јаве, време и клатно
ние сме чекор кој води кон Горе
повтеж за чистота и солено море
ние сме, и не сме
оти создаваме и уриваме
на леб путер мачкаме
со недостатоците се закачкаме
Ние сме и малечки и големи
како точка
во која слепиот гледа
глувиот слуша ритам
немиот прозборува
Ние сме!
Индиго деца
со убави куршуми гаѓаме
никој не умира
сите одново се раѓаме.

 

1. Зарем е можно со купиште прости зборови
да ја насликаме тагата во нас,
кога ги љубиме малите делчиња среќа
кои теоретски треба да нè обојат?
Кога се преправаме дека не ги криеме своите рани,
туку тие се кријат сами,
зараснуваат и исчезнуваат
некаде во вртлогот на спомените, чувствата и реалноста,
но ја зачувуваат својата смисла,
далеку од нашите очи?
Те молам не оддалечувај се.
Дојди заедно да ја препливаме ноќта,
и со првите мугри да згаснеме исто како ѕвездите.
И тие се сами како нас,
а блескаат силно како твоите очи
кога бар на миг ќе помислиш на бегство од овој свет.
Дојди заедно да го чуваме сонцето,
без никогаш да ја видиме неговата светлина,
исто како месечината.
И таа е како тебе,
а ако јас сум морето,
постојано ме менуваш од мирна во болна.
Коинциденција?
Ти си мојот универзум.


2. Одведи ме на некое убаво место,
каде ќе гледам како свенатите цветови како ѝ се поклонуваат на сопствената убавина,
каде ќе вдишувам здив на илјадници пепетурки,
каде ќе мирисам како ангелите ги целиваат демоните
каде ќе љубам без резерва,
каде болката ќе има вкус на зрели јаготки,
каде што ќе можам да ја испуштам целата црна магија
собрана во прамениве, под ноктиве, во душава,
и да не оставам ниту чад,
ниту облак прашина,
ниту темнина,
ни најмалечка грутка болка.
И замини.
Не се грижи.
Мојата радиоактивна жалост ќе го претвори тоа место во Пандемониум,
исто како што ти ме претвори мене.

 

.... Не, немој да се грижиш. Работите се доволно искомплицирани и сами по себе. Да не си задаваме повеќе болка. Денес сум овде до тебе, ко вчера да не било а утре никогаш нема да дојде. Повторно сами, јас и ти, без никој друг. Така е најдобро. Опиени од волшебството на оваа вечер си помислувам колку е добро да му дозволиш на тој опиум да се задржи во твоите вени. Надвор од разумноста.Ништо не е како што треба да биде,а чувствуваш како се да е на свое место.Ти си само еден дел од целата сложувалка,а без тој дел никогаш нема да биде целото исполнето.Дали во сложувалката на мојот живот еден дел ти припаѓа тебе,или ти си само илузија.Бледа копија на делот кој допрва треба да дојде....

Додека те гледам се прашувам...Што си ти толку посебен?
Веројатно не си, а не сум ни јас,Посебна е ноќта кога ти си тука до мене.
Го чувствувам допирот твој и треперам.Во мене се разбранува нешто магично.Како оган кој ме гори,кој не може да згасне..Оган кој не ме остава на мира,без кој неможам да дишам.Ти си дрога од која сум целосно зависна.На која сум веќе одамна навикната.
Не можев повеќе да размислувам а и не сакав.Се препуштив во твојата прегратка и му дозволив на твоите очи да ме заведат....
Повеќе на ништо не се сеќавам.

Утрото дојде премногу брзо.Не ми остави доволно време да се заситам од влажноста на усните твои.Сонцето ми беше непријател,кој вешто ме собори.
Го гледав и додека сите му се радуваа јас го мразев.Силно го мразев и во себе плачев што дозволив тоа да биде така.
Го свртив погледот на другата страна,кон твоето мирно тело.Глетката на спокојноста што извираше од тебе во сонот уште повеќе ме разрануваше.Знаев што следи и тоа ме убиваше.
Одолговлекував...Ја гледав малата стрелка на часовникот како се движи и се обидував да ја запрам. Никогаш не успеав.
-Миличок не сум јас семоќна . – помислив.
Не е ни љубовта наша без обзир на нејзината големина.

 

уште една ноќ помината без тебе
уште една солза пролеана за тебе
уште една мисла патува кон тебе
последна надеж умира за тебе..

Дали некогаш повторно тебе ќе те видам
дали заедно со тебе повторно ќе бидам
дали некогаш ти помислуваш на мене
или како секогаш мислиш само на себе..

Можеби некогаш низ далечно време
ќе се сетиш ти ќе помислиш на мене
и ќе посакаш пак да сум со тебе
и ќе посакаш да ме имаш крај себе..

Дали некогаш повторно тебе ќе те видам
дали заедно со тебе повторно ќе бидам
дали некогаш ти помислуваш на мене
или како секогаш мислиш само на себе..

 

Светли утра на лик на ѕвезди
ја будат заспаната тишина
зракот од далечината ја гали
старата прекривка
ничија, туѓа.
Гласот од ветерот ги крши на парчиња
сеќавањата од некогаш
и посегнува по мирисот
од костен.
Денот е на видик
и се поздравува со светлината.
Јаве...

 

Imagery





It wasn't the colors

that, brings out the plentiful autumn in your eyes

putting the sight on me

on and on...

I must have realized.



It wasn't the softness,

of your sweetish warm skin on my body

touching me gently hand-like

non stop...

I must have realized.



It wasn't the sensuality,

nor the richness of your breasts

that I felt upon mines too

rendering...

I must have realized.



It wasn't the waterfalls,

oh, your long milk-like smelling

hair on my face dancing in a slow flame

contiguously...

I must have realized.



It wasn't your lips,

with a passionate curves and colors

full with gentle words and kisses

remediable...

I must have realized.



It was, your brave and beautiful soul too.

 

SHAPELESS ART



What if this was really true
and did everything we thought
could we than stop feeling empty
creating this shapeless art.

With trembling hand I turned the page
to diary sublime...
a flat pressed Rose
a Poem Spree...the one made of shapeless art.

Such legacy can take your breath
now he rights the wrongs of day
I the stranger lad...who once wrote with passion ...well...
the little girl I wrote about, first poetry, shapeless art…unsigned.

Ha ha ha...
the shapeless art that once began, with nothing more than gold for a lady immortal
has turned to poetry that’s read
for the aged and the bold.

 

Тој секогаш беше ладнокрвен. Не се обидуваше да ја насмее, никогаш не и даде подарок, ниту пак воопшто ја гледаше како своја девојка.

А таа... Таа патеше. Многу. Се трудеше да биде совршена за него, се трудеше да му покаже љубов, секогаш беше овде за него...

Но, не е исто, нели? Таа заљубена, се труди да ја одржи нивната врска, а тој ладен и секогаш му е сеедно. Последниот месец од годината тој целосно се откажа од неа. Таа не можеше. Не можеше да се откаже од љубовта кон него. Не можеше да се откаже од моментите поминати со него, иако веќе одамна ги немаше тие. Сеуште се надеваше дека ќе успее да го сврти неговиот поглед кон неа. Се надеваше дека повторно ќе ја бакне со страст. Се надеваше дека еден ден ќе се разбуди во неговите прегратки...

Уште колку ќе трае таа надеж? Уште колку ќе гори во неа желбата да биде со него пак? Уште колку ќе им треба на овие рани да зараснат? Уште колку ќе му треба на нејзиното срце за да може пак да сака?

Цела вечност, можеби? Или само ѝ треба да најде некој нов, возбудлив, интересен и таинствен? О, па тоа би било одлично, зарем не?

Се измачуваше себеси барајќи излез од оваа ситуација. Но, никако не можеше да го пронајде. Не можеше да ја најде светлината.

Каде е? Каде ли се крие? Кога ќе ја пронајде? Дали воопшто ќе ја најде онаа малечка ѕвезда која може да ѝ го смени животот?

 

Cold in my bed



Its cold in my bed, oh it's so cold in my bed
I sent you away, I sent you on your way
Cause you couldn't keep the faith
And now it's cold in my bed...

There's no use in tears over the ocean
I held the pain in when I had to, when I loved you
I know I was right but I'm lonely tonight
And now it's cold in my bed...

I had me a heart with a party smile
One night you picked it up and you used it bad
I know I was right but I was feeling lonely that night
And now it's cold in my bed...

I sent you a words at the end of a story
You only had a tale to tell and I wished you good luck...
I know I was right but I'm lonely tonight
And now it's cold in my bed...oh, its damn cold in my bed.

 

(Тој велеше)

Најубавото место на светот
несомнено, беше нејзината прегратка
на крајот сепак научив да ја ценам повеќе
оти се поретко и поретко ја добивав;
Најубавото чувство беше она што
го добивав со допирот на нејзините усни,
што секогаш беа толку студени
што го разладуваа и најтоплиот ден;
Најубавото нешто што сум го видел
беа нејзините очи
што не ретко гледаа се'
и ја забележуваа секоја убавина
и пукнатина на светов,
Се' ,
освен мене;
Најубавиот миг во мојот живот
беше оној кога таа ми рече
дека повеќе не сме сами..
За контраст,
Таа што за мене претставуваше
она најубавото собрано во еден
мал
микрокосмос
истовремено беше и најтажното
што некогаш сум го љубел,
оти по некои (за мене) сплет на
несреќни околности
сфатив дека нејзините најубави нешта
всушност никогаш не биле мои,
а она што сепак растеше во неа како Мое
повторно го доби тој
Сепак победи..

 

Лет на мислите

Безброј бели крилја го одмеруваат небесниот простор
создаваат нерамнорен танц на сината боја
и бела трага зад себе како сведоштво за присуството.

Со нив патуваат и мислите,
шепотат возбудливо прегрнати
без ниеден куфер во багажот
си прават екскурзија на денот.
Најубаво е чувството кога ја достигнуваат
далечината и висината,
далеку од сите и од се,
ослободени од потребата за земска убавина.
Удобно сместени со поглед насочен кон недопирливоста
веруваат во својата таинственост.

Навидум ситни, мали, невидливи,
а толку моќни да го кренат егото од под до свод.
Желби, мечти, потреби,
си подале рака за среќен пат
го бришат правот пред себе,
со верба погледнуваат низ чистината на прозорецот
и сплотени итаат кон успехот.

По обиколка на космосот,
секоја тлее одново...

 

Писмо до Изгубениот
Те нарекувам Изгубениот. Затоа што ти одамна се изгуби. Останаа само твоите очи непроменети. Пробав да ти бидам патоказ, ти пак се изгуби. Пробав да ти бидам компас, ти ме фрли. Пробав да ти бидам Ѕвезда Водилка, ти ја загуши светлината на сите ѕвезди со големи сиви облаци. Пробав да ти бидам мов на дрвјата. Ти дрвјата ги уништи од самиот корен. Пробав да ти бидам патоказ, ти пак се изгуби.
Кафр беше светлината на најдлабоките емоции? Се молев уште да е жива и незгасната. И тогаш згасна и последната светлина, а со тоа згасна и последната надеж. Не можев да те спасам уште од почетокот. Можеш ли да ми простиш што се обидов тоа да го сторам уште еднаш? Се обидов, ама не успеав... Ти прерано се повлече од битката, покажа бело знаме, а сепак ти победи. Ја снема онаа светлина во твоите сини очи и ме остави во темнината. Потоа висев од највисоката зграда во светот и чекав да ме спасиш. Да ме спасиш од темнината во која ме стави и да ме вратиш во живот. Притисокот стануваше се поголем, во секој момент можев да паднам од зградата, ама ти верував, верував дека ќе ми подадеш рака, ќе ме спасиш од темнината и ќе ме врати во живот.
И тогаш сфатив. Додека те чекав да ме спасиш, можев да бидам спасена од друга личност. Ги дадов последните напори, ги стегнав забите, се повлеков силно со разранетите и отечените дланки и се отфрлив силно, паднав на колена на врвот од зградата. Тогаш ја пуштив последната солза за тебе. Се исправив на нозе, иако ми беа крвави. И темнината во која се наоѓав, се најде во мене. Се исправив гордо на последниот кат од зградата и воздивнав, Те видов, сега ти висеш од зградата. Знаеш дека е подобро да престанам да се обидувам да те спасам. Знаеш дека овој пат нема да покажам милост кон тебе. Ќе ти смета ли ако те убијам? Ќе ти смета ли ако барем се обидам, затоа што ти го стори тоа! Ама одлучив да не ти ги скратам маките. Ти пред мои очи падна од зградата и се изгуби. Овој пат нема ни да се обидам да ти бидам патоказ. Уживај сам во своето дно. Од таму убаво ќе ме гледаш како од зградата на која висев беспомошно сега градам скали и се искачувам кон Месечината.

 

Ќе си речеме Еден ден,
ќе го чекаме со нетрпение и насмевка
како секој момент да ќе дојде,
па не сакаме да го избркаме
мислите ги празниме од бол,
ја тераме празнината во малите ќошиња од душава
ги криеме спомените
затоа што сакаме само наши да се,
не сакаме да ги делиме дури ни со денот,
нити да и дозволиме на ноќта
да ги расее во небо помодрено,
чекаме некој ден
кој не знаеме каде е,
не знаеме што очекуваме од него
само седиме во еден агол од улица изгубена
во свет на фантазии бесполезни.

А Еден ден, еве го денес е,
сегашност, утрешнина, минато,
ние загубени во зборови кои не ги препознаваме
и среќа која странец ни станува
затоа што сме заборавиле како изгледа,
сме заборавиле дека едноставно себеси се чекаме
не другите за на пат наш да тргнеме,
еден ден заминуваш,
без поглед да ни се сретне
без збогум да си кажеме,
без да се сакаме за последен пат
никогаш повеќе свои да не станеме,
странци облечени во кожа на позната личност
која само солзи буди.

А јас, тој ден умирав полека
се преправав дека спијам
додека те гледав како се облекуваш
нетрпеливо и несигурно,
со збунет израз на лицето и вцрвенети очи,
внимавајќи да не ме разбудиш
а сепак, погледот постојано летајќи ти кон мене,
како да сакаше да ми кажеш дека ете,
крајот дошол да си ги наплати сметките
а ние не сме го приметиле,
сме се убедувале, дека утре ќе се среди
дека среќата ќе ни насмее,
дека не сме само тела
туку души со чувства што да ги сфатиме не можеме,
само ме бакна во чело,
онака за збогум,
небаре збогум треба збор да биде,
го почувствував влажното лице твое од солзи
кои никогаш на лицето ти ги немаше...

Се преправав дека спијам, несвесна дека губам се'
несвесна дека среќата си ја губам,
дека со тебе и срцево го земаш
се преправав дека не забележувам,
лута на тебе што не ме разбуди
лута на себе што не те запрев,
што во прегратка не ти се фрлив
и не ти кажав дека не го сакам вчера,
те сакам тебе, го сакам денес, го сакам нашето утре
но, само слушав додека вратата се затвори
а празнината само моја беше,
само очај во облик на солзи
чекав повик кој никогаш не дојде,
преправајќи се дека дишам,
преправајќи се дека разбирам,
со насмевки подготвени и вцрвенети очи
плашејќи се од светот клет,
плашејќи се од привидение во облик твој...

Еден ден, ќе си речеме,
Еден ден го чекаме,
ќе дојде некогаш, ќе го дочекаме...
Еден ден, среќата ќе не пресретне во облик нов
и сите минати денови конечно минатото ќе ги сместиме
збогум ќе кажеме,
една точка каде што претходно три сме ставале
без назад да се вртиме
и нечии очи да бараме,
а на себеси живот да си забрануваме,
ќе се бориме, ќе стигнеме до тоа место
каде што голи ќе заспиеме во нечија прегратка
и ќе слушнеме нечие срцебиење кое само за нас било,
еден ден, ќе се насмееме без грижа да чувствуваме,
во денови сончеви и денови дождливи,
во збунетост скриена во сопствен одраз
ќе си се насмееме
и ќе престанеме конечно време да броиме
по часови или денови,
само по среќни дни -
со нечиј мирис од кој душава трепери, прекриени
и свои, а сепак нечии...

 

Предоцна. Секогаш е така. Ти станало навика да доцниш. Но јас одамна прекинав да те чекам. И сега што? Ме остави нема кога погледнав во твоите очи од кои се одрона солза. Зборовите ми застанаа во грлото,сакав да те утешам, да те прегрнам.... Но не можев. Веќе имам друг живот. Не можам туку така да оставам минатото да ме повлече на старото место. Јас одамна ги спакував куферите и заминав. А со што ги спакував? Ех.... Со она малку што остана. Неколку спомени, море од солзи, изумрени надежи,погледи и тишина. Најмногу со тишина. А сега доаѓаш и ме бараш повторно. Па како да ти простам? Веќе имам друг живот, веќе не патам по тебе. Имам некој кој пред спиење ми посакува добра ноќ. Секоја вечер. А сега ги гледам твоите очи како очајнички ме проколнуваат додека солзата уште се тркала по твојот образ и ти запира на усните. Првите усни кои ги вкусив. Го спуштам погледот, мора така да биде.... Не можам да го гледам тоа синило светнато од тага. Нашето одамна го однесе виорот на заборавот и ниту еден ветер нема да го врати.Доцниш. Навистина премногу доцниш.

 

Анксиозност.
Просторија полна луѓе, некои гласови неразбирливи и продукти за нега.

Започнува. Чувствувам роса од пот на грбот. Започнуваат да се слеваат и да ми трепери цело тело. Вознемиреност, забрзано дишење. Се трудам да се сконцентрирам на вежбите.
- Диши правилно, изустив за себе. Во тие моменти и се` е безначајно.
Започнува .. ете го. Се буди тоа мало чудовиште и ги зафаќа белите дробови.

Во меѓувреме се лачи и повеќе адреналин од што е потребно.
Нерамномерни интервали и започнувам да се гушам.

Нозете први ме издаваат и лесно паѓам на земја. Лежам, чиниш уметник добил нагон на инспирација.
Гласовите продолжуваат и наеднаш се` стивна ..

- Господе, зар можеше ваква грешка да создадеш? - низ солзи прашуваше хероината моја, стискајќи ми ја раката.

 

икона
живеам во стилот на стариот пијан монах
кој се што е невозможно прави
за својата љубов единствена...
ги симнува светците...
ги моли за милост..
ја проколнува месечината за мигот
кој со душа го чека....
живее за една топла прегратка...
ги шири рацете и силно довикува:
ИКОНА СИ МОЈА

 

Те посакувам.
Погледот го заривам како цвеќе во саксија,
Силно да пушти корења,
Како ти во срцево.

Врели усни на ладна кожа, осеќам.
Копежот ме гори повеќе од исчекувањето.
Ме дразни оваа празнотија,
Час веќе два, во искчекување.
Доаѓаш ама споро, а сказалките се движат уште поспоро без тебе.

Те посакувам,
Жедна чекам.
Чекам.

 

Кутија
Картонска, кревка, пакува и собира сешто.
Ја отвараш ја затвараш.
Пренесува предмети.
Пренесува спомени.
Собира емоции.
Се парчосува при транспорт
ако си несмасен.
Се расцепува од тежина
Се распаѓа од влага.
Метафорика.
Нашето срце е кутија.
Мало, кревко мускулно тело.
Се шири и стега.
Љуби и тагува.
Се распарчува.
Ги гледам кутиите на подот
во мојата нова соба.
Неотворени, полни со спомени.
Ги крпам и ситните пукантинки.
Ги чувам на топло и суво место.
Се запрашувам дали вака го негувам и срцето?