Ваши дела – поезија или проза

Посветена до дечкото што работи зад шалтерот од обложувалницата...ако го читаш ова кажи ми име...
Без име
Ти каде се криеш,
ти кој во моја кожа спиеш,
ти којшто крвта ми ја вриеш,
од каде ли доаѓаш?
Од каде,со кое право
во срцето ми проаѓаш?

Ти,лажна ли си надеж?
Ти ли си фатаморгана?
Ти со таа насмевка,
ти со сјај во очите,
ти ли име ќе криеш?

Поминувам од таму
само за да те видам,
зошто кога те гледам
треперам...полека?
Како твојата насмевка
на мене ја пренесуваш?

Морам име да ти дознаам,
уверение да ти побарам...
зошто ти преубав си
врз моите сни влијаеш ти.

Име кажи ми
мојата љубопитност
смири ја ти...

Од девојчето кое си пиши спортска само во обложувалницата каде работи лепотанчето...

 

Можеби премногу детски.

Капки Дожд

Дождот ѕвони по прозорците
во мелодијата на мојот плач
а на тмурната песна
тагата во моето срце е главен играч.

Ветрот дува,
носи се пред себе.
Со времево ја чувствуваме истата бура
и таа сака последната солза да ми ја земе.

И ја однесе, ја зема и таа солза
сега само мојот загушен плач се слуша
и остана студената тага во мене
полека да ја гори мојата душа.

Но тогаш се случи нешто неочекувано
по лицето ме погали благ сончев зрак.
Тоа ме научи животот:
после дождот секогаш доаѓа сонцето пак.

Капка дожд,
како секоја солза што ја имам пролеано
се изгубија капките доле на земјата
како што солзите се изгубија во сеќавањето мое, веќе избледено.

 

Тажна зима


Каков ли страв ми всади?
Каква ли тишина ми вгради?
Со нетрпение те чекав јас, тажна, сама
Многумина ме прашуваа што ли и се случило на ваква млада дама?
Крвави солзи леев ден и ноќ, за кого ли залудно плачам јас, девојка без моќ?
Прашања, прашања ми се вртеа во глава
Може ли од негде да си ги барам емоционалните права??
Да видам како со насмевка ме будиш
Што ли може денес да ми понудиш,
Да те гушнам засекогаш јас па да се смеам гласно
Да изгреее врз нас сонце јасно.
Да немам веќе тажно лице
Саде насмевка и среќни дни
Но не во моите сни.
Тажна драма беше оваа наше јаве
Се чуствувам и сега како некој да ме даве.
Немам воздух немам сила, ја мразам веќе и зимската идила.

Каков ли страв ми всади?
Каква ли тишина ми вгради?

 

http://www.zivamegjumrtvite.com/otvoreno-pismo-do-mojata-najdobra-drugarka-jas-se-otkazuvam-od-tebe/
еве еден мој текст кој го пратив, ако ви се допаѓа ве молам гласајте многу ќе ми помогнете.
Ви благодарам однапред.

 

Κаκо κнига напишана а непρочитана..
Κаκо паρеа залепена на пρозоρецот под завесата невидена..
Таκва бев јас,
Бев, пρед да ме пρочиташ ти.
Бев, пρед да ме видиш ти..
Ја отвоρи κнигата,
Со внимание почна да ја читаш.
Ги најде најρанливите,
Најмиρните,
Најдивите,
Најстρастните,
Најљубовните,
Најсρеќните,
Најтажните ρедови ги најде.
И таму највеќе се задρжа,
Омилени ти беа.
Ниκој освен тебе не знаеше паρеата
Таа сκρиена паρеа да ја види,
Со пρст да ја допρе,
Слиκа да нацρта,
Да ја почувствува.
Ниκого до сега таа паρеа не го наежа,
Не го занесе,
Не го возбуди..
Само тебе..
Тебе κнигата те вовлече непρестано да ја читаш,
Да не се отκажуваш..
Ниκогаш не ти здосади,
За тебе таа κнига нема κρај..
Таа κнига пишана за тебе била.
Таа паρеа те облеа со пот, стρаст..
Те соблече,
Се пρотна најдлабоκо
Во најмалиот дел од душата..
Те заведе. .
Да, таа паρеа..
Таа ниκогаш не се исуши од пρозоρецот,
Останаа κапκите да те заведуваат..
И κе останат таму,
Κе останат додеκа студот не ги замρзне,
Додеκа не ги усмρти.
Додеκа во слиκа неподвижна ги пρетвоρи
Слиκа
Κоја чувствата твои ќе ги заледи ..
Дотогаш, допиρај ги!

 

Пустината на заборавот

Ги пишувам овие стихови за збогум
последни зборови ветени немо
ме обвива немоќ,во душата жалост,
зад себе не гледам,а пред мене е темно.

Да ти зборувам за празнината.
Апатија тоа не е.
Само празно место исполнето со празно,
таму нема ништо а во него се давиш.

И часовникот застанал,
се замрзнал на полноќ.
Стои на ѕидот непотребно и немо.
Тој должник на времето,
тој давеник на ветрот,
подло ја предал својата должност.

А каде сме ние?
Во бесознание.
Чија рака ги влече нашите конци?
Зошто се будиме ние на полноќ?
На кого сме ние должници?

Секогаш е така.
Ноќта глува е потсетник на гревот,
а нашите души горчливи и јадни
изгинаа во свемирот.

Ги пишувам овие стихови за збогум,
последни зборови на моето срце.
Последен пат те држам во преграб,
во избледено сеќавање.

И вртам грб на тагата,
а среќата не ми е друшка.
Паѓам тивко во јамата
во пустината на заборавот.

 

Понекогаш чустуваш таква празнина во себе, што не знаеш точно да ја дефинираш и чуствуваш преголема болка во градите. Знаеш што ти недостига. Знаеш дека ти недостига една негова силна прегратка, ти недостига да ти кажува колку си убава секој ден, ти недостига еден повик сабајле во 4, една пијана порака, еден бакнеж во чело, една најсилна прегратка, ти недостига времето поминато со него. Но женската гордост не ти дозволува да покажеш слабост да се понижиш пред него, да го молиш за малку лажна љубов затоа што тој само таква има. Горделиво женски чекаш кругот да се сврти и тој да те моли да пати, а ти убавице со главата горе остави го да почуствува болка како твојата и нека ти се исполни душичката. А се дотогаш напразно се трудиш таа празнина да ја пополниш со храна и алкохол...

 

Зар немаш минато...
Си паднал на земјата, безгласен, пожолтен, безживотен...
Сите те газат. Сите те одминуваат без да те забележат.
Никој не знае што криеш во себе!
Шушкаш од болка, сите твои животни бои ги нема. Го нема зеленилото кое до пред студот те красеше. Ја нема твојата мајка кој ти го даруваше животот. Нејзината топла прегратка, нејзината грижа, нејзиниот милозвучен глас... Го нема изворот на твојот живот.
Малечок си, безначаен за сите, а криеш толку мудрост во себе. Си ги гледал насмевките на сите, си го гледал сонцето кое беше твој живот, а кој мислел дека еден ден ќе паднеш вака сам.
Без никој до себе, без неа, без твојата мајка која ти го подари животот.

Да...
Учам од тебе.
И мојот живот е ист како твојот.
Се радувам привремено. Малку. Се радувам на сонцето, на убавините на животот, а сум толку пуста. Жеднее душата за нешто повеќе. Жеднее за Една љубов. За Една вечна љубов, безвремена. За една прегратка на Оној кој го дарил животот.
Но тоа е животот.
Паѓам како пожолтен лист.
Безгласно, тажно...
Иако.... Иако знам дека само Ти можеш да го вратиш животниот сок во мене.
Моето срце секогаш ќе жеднее по Тебе.
Ќе дише, ќе сопира. Повторно ќе дише и ќе сопира... и повторно... и повторно... и повторно...
Се’ до последниот здив.
Само за Тебе...

.

 

Без здив!

И оваа вечеρ. .
Κаκо да сме на пуст остρов сρеде оκеан. Ти на еден, јас на дρуг κρај..
Толκу блисκу, а толκу далеκу..

Да си ми овде .. ахх
Усни да ми вцρвениш,
Да ме гρабнеш..
Да ме наежиш..
Без здив да ме оставиш!
Да!
Κаκо жаρ κој тлее. Жаρ κој баρа сила оган да запали.
Κаκо несκρотлива сиρена, κоја светκа од месечината.. на κопно κапκите κои се лизгаат по неа.. да те полудат.
Таκва сум јас вечеρва,
Маѓепсана од твојата светлина..
Κаκо бесценет κамен на дното κој свети најсилно..
Таκа и вечеρва ме пρивлече..
Пливам κон тој κамен,
Го истρажувам,
Κолκу повеќе го гледам, толκу повеќе ме пρивлеκува..
Тој κамен, таа сκапоцена душа.. Ме ослепува, а само за мене е таκва.
Тој κамен е толκу светκав само за очите на таа сиρена!
*Мај хиρоу*
И оваа вечеρ посаκав,
Наместо мило да ме баκнеш пρед мојата вρата и дома да ме оставиш...
Саκав со мене дома да ми дојдеш, до мене да легнеш..
Сабајле со баκнеж да ме ρазбудиш.
Посаκавме двајцата ..
Уште малκу..

 

The Right Ones

Put me on a chain, put me in a box
put me in a cage and just start throwing rocks

I offer up my heart, I offer up my soul
She wanted me to dance, I just wanna rock and roll

I don't know what I'm supposed to say some times...
where to draw that line, she's should know
nobody cares if your words don't rhyme
if you say the right ones.

I waited in the rain, pulled out all the stops
walked out on the this stage and I played until I dropped

I tore the place apart, left them all alone
I wanna take a chance, she just wanna take it slow

I don't know what I'm supposed to do some times...
when to cross that line, she should know
nobody cares if your words look neat
as long as you say the right ones.

I'm downtown with a dawn crowd
drinking my best, not to think about her

Just a fool's hope at the end of my rope
sitting at ye' bar, praying for a miracle

I don't know what I'm supposed to think some times...
if I cross the line, she should know
nobody cares if your words glow fancy
when you say the right ones.

 

Проза за оној што го сакам. Не е нешто посебно, но од срце е..

„Твојата рака совршено вклопена во мојата. Желба ми си“

Знаеш ли бе ти што е тоа некој премногу да те сака? Да трпи работи што во нормални услови не ни помислил да ги трпи? Знаеш ли ти што е тоа да плачи некој од љубов кон тебе, да рони врели солзи и да си става грутки в грло? Знаеш ли како е тоа некој до толку да те сака што те чека со месеци, бидејќи не си рекол директно "не"? Да се моли секоја вечер за тебе? Секоја вечер во сон да се појавуваш? Знаеш ли како е нечии очи само тебе да те гледаат и само за тебе да сјаат? За да се сретнат со твоите? Едно чувствително и меко срце само за тебе да зачукува побрзо? Како е некој да не може да се замисли со никој друг, освен со тебе? Да сонува само за тебе? Ден и ноќ, буден или заспан? Знаеш ли ти како е некој толку многу љубов да чува во себе за тебе што само тебе те чека да дадеш дозвола да ти ја истури? Да ти нацрта насмевка на лицето. И не само на лицето, туку и на душата. Да ти се фрли в прегратки и никогаш да не престани да ти докажува колку те сака? Колку си сакан? Колку други ја бараат таа љубов но не ја дава. "Негова е", си шепоти, "не ја давам на никој друг". А ти, ти не си ни свесен дека среќата ти е пред врата и само чека да отвориш. Ти тропа на врата, но ти сеуште не ја отвораш вратата. Не знаеш ни дали да ја отвориш воопшто. Но таа тука ќе е, твоја е. Отвори ја вратата, да видиш. Да видиш колку среќен ќе станеш. Ако не ја отвориш вратата, таа среќа нема да зачука кај друг, ќе остане таква, бездомничка. Вечно ќе скита по улиците на осаменоста. Ќе талка се до својот последен здив. Ќе те сакам до мојот последен здив, без разлика на се. Па и после тоа, ако е можно. Никогаш не планирав, но те засакав лудо. Си велев: "Немој". Но, кога зборува срцето, разумот молчи. Сакам да ги гледам само тие твои светлокафеави очи. Сакам да ја бушавам само таа твоја плава коса. Да ги бакнувам само тие твои меки усни. Да се топам само во твоите прегратки. Да те гушкам и да те бакнувам. Бидејќи зборовите не се доволни да го искажат она што е во срцето. Влезе во него, и се заклучи одвнатре. А клучот го зеде со себе. Не можам да те отсакам, но и не сакам. И да сакав, немаше да можам. Зошто ли, баш ти? Зошто? Но, ако знаеш зошто сакаш некој, љубов ли е?! Твоето срце е ладно, а моето превжештено. Треба да станеме едно, за да се избалансира состојбата. Ти си уметност. Уметност со непроценлива вредност. Знаеш колку ги сакам зајдисонцата, вечерното небо со бесконечно многу бели светкави точки? Без двоумење би ги пропуштила за да те гледам тебе. А на помислата заедно да ги гледаме? Кој луксуз, еј! Да, луксуз. За мене тоа е луксуз, а не материјалните работи. Љубовта е најголем луксуз што го знам. Со тебе би зборувала во 3 часот по полноќ за смислата на животот. За се'. Со тебе би се шетала доцна кога градот спие, држејќи те за рака, и кога единственото нешто што ја пробива тишината е нашето смеење и чукањето на нашите срца. Би ти правела кафе, за заедно да пиеме. Би ти праќала пораки во неочекувани моменти за тоа колку те сакам. Јас не сакам да ја кријам оваа љубов кон тебе. Сакам да му кажам и докажам на светов. Девојките се обично горди, но јас ја тргам гордоста на страна кога се работи за тебе. Се' за тебе. Во секоја воздишка си ми. Сакам спомени со тебе. Претвори ми ги соништава во спомени. Дојди, и никогаш не си оди. Јас сум само едно девојче во овој свет што се заљуби во некој како тебе. Обичен за другите, а најпосебен за мене. Ќе ти ветам дека ќе бидам само твоја, ако ветиш дека ќе бидеш само мој. Да бидеме ние. Да бидеме среќните за кои другите се чудат и посакуваат да бидат. Да ги натераме да веруваат во вистинска љубов. Јас верувам, ајде да веруваме заедно. А знаеш ти, знаеш дека само за тебе чука моето срце. И сепак ме оставаш да чекам. Никоја не те сакала толку многу, верувај ми. Ќе слушнам ли некогаш конечен одговор? Ќе ти ја дадам ли љубовта што ја чувам во душава за тебе? Ќе те гушнам ли како што отсекогаш посакувам? Ќе ме гушнеш ли? И еве, како што го пишувам ова, солзи ми капат. Една по една се лизгаат по образиве. Не се солзи од очите, туку од душата. Оваа моја душа со лузни, која покрај се нашла сила да сака некого безусловно.Но сепак, на крајот, знам само едно нешто. Ова или ќе ме воздигни, или ќе ме уништи.

 

Реков ми треба поезија, продолжив да пишувам проза. И не беше битно. Па, и рефлексијата во огледало не ја препознав, а сакав. Сакав да се знам, да се знаеме, да нѐ знаат, да им пишуваме, не тие нам. И не беше битно. Само ја попуштив музиката и дозволив да ми ги убие мислите, оти ме убиваа. Полека, тивко. Не како звукот на силен ветар што ги разголува гранките, но ме разголуваа. Полека, тивко. Без допир, пустош се стори. Се соблеков, сабји го опколија, па ми се вратија. И ме допреа, облекоа. И се создаде ледник кој ни ерозија не го придвижува. Сакав свет да градам, но не ваков.
Оваа есен нема да не ја сакам како останатите. Паднатите лисја ќе ме потсетуваат на едно. Само безволно ќе одмавнам со главата.
Зборови, ми се враќаа како ехо и после станував свесна за нив. Ехо слушав, себе не се слушав, нив не ги враќав. Уморна од сѐ, а не ме заморуваше ништо.
Се прашував иако сакав само да е реторско обраќање, а наместо ништо – добивав одговор и уште едно прашање. Ме изморуваше, не одговарав, потсвеста си играше. Затоа што не ми беше битно.
Се изгубив во лавиринт кој сама го создадов, излез не му ставив, излезот бев јас.
Трагав по нешто што е тука. Ми се допадна, се вратив. Не ме препознаа.
Не ми беше веќе грижа нивната грижа.
И кога не обрнувам внимание, тогаш најдобро го правам тоа.
И кога велиш ќе спијам – ти сонуваш, кога велиш ќе леташ – паѓаш и кога не ти е ништо – сѐ ти е.
Е, затоа не ми е битно.

 

Не кретену, не те мразам. Сосема напротив, сеуште те сакам. Те сакам и повеќе од потребното, покрај сета болка што ми ја нанесе. Зошто? Зошто и после се што ми направи, повторно не ми излегуваш од мислите? Секоја твоја постапка ми е како голем удар кој се повеќе и повеќе боли. Со што заслужив толку да ме повредиш? Со што заслужив да ми го скршиш срцето на најситните парчиња? Со мојата искрена љубов ли? И сега до тебе не допира ништо, ти продолжуваш понатаму и ме оставаш да талкам барајќи ги моите изгубени делови. Единствено нешто што некогаш ти подарив беше мојата љубов, бидејќи тоа беше се што имам. А што направи ти? Ја фрли како парче ткаенина. Како обично ѓубре. Ти немаш чувства, незнаеш да сакаш. Имаш срце, но си научил да функционираш без него. Се што знаеш е да си поигруваш со невини срца, со чувствата на личности кои искрено те сакаат.. А јас? Јас само стоев настрана и гледав. Те гледав среќен со други и само благо ќе се насмевнев, иако тоа ме убиваше од внатре. Дали и јас бев една од твоите играчки? Пробуваш ли да ме уништиш, да ме докрајчиш? Како бев толку слепа? Велам бев, но и сега кога ја знам вистината, кога знам дека ти незнаеш ништо друго освен да нанесеш болка некому, моето срце силно чука кога ќе те видам, а јас целата треперам. Како го правиш тоа? Како успеваш да ми го одземеш здивот со само еден поглед? Проклет да е денот кога те засакав. Проклета да сум јас што поверував во лагата. Ти ми беше белата капка во целото црнило. Кога и да погледнев во твоите очи го гледав целиот мој свет. Ти беше мојот свет. Моја ѕвезда што ме води понатаму. Но ме одведе на погрешен пат, а потоа си отиде без да ми кажеш каде сум. Викаш имаш чувства, каде се? Тонеш од лага во лага, ставаш маска врз маска. А знаеш, верував дека длабоко во тебе се крие твоето вистинско лице, лице кое не го покажуваш никому. За миг помислив дека навистина имаш добра душа, знаеш да пуштиш солза за вистинска љубов..Се убедував себеси дека е така. Згрешив, многу згрешив! Но верувај, еден ден се ќе се смени. Ќе се борам против твојата љубов и ќе успеам, ќе видиш дека ќе успеам. Ќе ги избришам спомените во кои живееш како врелите солзи кои некогаш се тркалаа по моето лице поради тебе. Тогаш ќе се сменат улогите, тогаш ти ќе бидеш изгубен и ќе го бараш правиот пат, а јас нема да бидам тука да ти го покажам. Ќе ја бараш вистинската љубов, ќе сфатиш што си направил и ќе се каеш. Ќе се каеш затоа што среќата си ја испуштил од раце. И можеби јас ќе се извлечам од сета болка која ти ми ја зададе, но ќе се извлечеш ли ти од калта во која што пропаѓаш? Ти го посакувам најлошото, ти само тоа го заслужуваш. Со среќа до пропастот!

 

Кога би знаела што се случува...
Кога би можела да продолжам по тоа ѕвездено небо кое ме носи до срцето твое.. до тебе..
Те знаев како дишеш, те чувствував..
А сега. . Чувствувам само страв, недостиг..
Чинам, ѕвездите како да се ретчат.. морам да скокам од една до друга.. ама не можам веќе немам сила...
Нозе болат душа крвари..
Да те има до себе силно шепоти.. те сакам..
Ме мачиш или сама се мачам..
И додека седам на таа малечка ѕвезда да одморам месечината ме тапка по рамото и вели..
-не се откажувај од тоа што го сакаш.. следи ги чувства твои..
Ме охрабрува, радосно се исправам но штом го гледам патот без излез велам..
-нема надеж се враќам назад.
Се вртам.. патот што го поминав до тука го нема.. не се гледа..
Добро.. ќе легнам и ќе преспијам, ќе чекам.. да дојдеш ти-оној што добро го познавав..
Оној кој го засакав..
Нема да се борам ама ќе те чекам..
Дојди пред сама да се разбудам ..
Дојди зошто ако сама се разбудам знај дека моите нозе веќе чекорат по земјата со глава исправена а ѕвездите..
Нив ќе ги собираш една по една, ќе ги чуваш како очите.. ќе плачеш на спомените ..
Бакни ме и прегрни ме ко некогаш.. да бидеме она што некогаш бевме.
Пар за восхит .ж

 

Ве молам може ли некој да ми напише краток драмски текст кој се води мегу двајца ликови по можност помегу планети. Благодарам однапред
Инаку текстот е за сестра ми за на училиште.

 

Сонцето
ја облекло
месечината
во ден
а таа
ноншалантно
се влече
и зад себе
остава
попладне
за да може
сонцето
да здивне

 

Здраво,не прочитав дали има ваква тема но ако има нека оди во канта.

Скоро пред 1 час ја довршив мојата freestyle песна,се вика '' МОЈА ДАЛЕЧИНА'' .Иако не е нешто којзнае што,но текстов го посветувам на една многу драгоцена и сакана личност.
Би сакала доколку има некои талентирани кои пишуваат текстови за музика да ги напишат и овде да видеме разни таленти,кои некои од нив за некој може ќе им биде мотивација.
П.С Во план ми е да композирам и музика,така подобро ќе дојде текстот до израз.

Голем вристок - притисок во срце ми бие
во него љубовта за тебе тајно се крие.
Километри не се битни само тебе срцево те посакува
секој спомен со тебе,вечерта ми ја отплакува.
Твојот лик одамна ме привлекува,
твојот дух премногу ме восхитува.
За мене љубов си незаборавна.
Љубов моја непреболена.
Сама сум во ноќта тивка
и сонувам со очи отворени.
Ова мое срце знае каков камен во тебе има
но штоможам со ова срце мое,
да чекам за до бескрај од тебе љубов да прима.
И ајде дојди,носи ме со тебе
далеку од сите погледи.
Да ги гледаме ѕвездите со двогледи.
Ме научи да сакам,да сум среќна кога губам
да простувам но и безусловно да љубам
Кога би љубела,би избрала тоа да си ти,
зашто замене личност најзначајна си.
Мое сонце,ѕвезда и месечина
а сепак си само моја далечина.

 

Знам дека ги поместив границите на твоето срце,
но знам дека и јас ги поместив до твоите,
не можам да преболам што дозволив друг да ти пружи рака,
кога јас сум ти и темнина и светлина,
ти ги покажав денот и ноќта,
но никогаш изгрејсонцето и залезот,
знам дека ние немаме крај,
ние имавме почеток и разделби,
никогаш завршени,
зарем можеме да се откажеме самите од себе,
како да ја погледнам иднината без тебе,
како можам да заминам од твоите очи,
од твоте солзи,
од твојата насмевка,
сакам да бидам твоја утеха и среќа,
ѕвезда водач,
по мене да газиш цврсто,
а ти биди само моја месечинка,
подади ми рака сега и да се издигнеме над се,
дојди во моите прегратки,
овој пат засекогаш,
доволно лутавме сами безживотни,
дојди да го најдеме нашиот пат,
несовршен,
каков што е и овој живот,
кој минува за миг,
дојди некаде во ноќта каде се сретнавме првиот пат,
изгубени и поразени.

 

Може песна на било која тема само во неа да има градација. Фала однапред.

 

The first love

Before I fell in love
with the midnight sky
with the summer breeze
with the deep blue ocean
with the shimmers of gradation
on the sunset sky
with all of the city lights
in a starless night
with the words and poetries
and even with myself;
it is you who I fell in love with first.