Ваши дела – поезија или проза

Се извинувам, сега чепкам по темава и морам да прашам - ова твое дело ли е? Во однос на насловот, може објаснување? Благодарам!

 

Воздивнувам, посакувам да ми го допреш срцето,
Да ми ја воскреснеш душата, да ме стоплиш како Сонцето.

Да го скршиш ледот гревовен кој со години ме заробил,
Со Твојата вечна љубов која си ни ја оставил.

Допри ме и подари ми дожд од солзи чисти,
Нека бидат како оние солзи на блудницата, покајни, исти.

Нека тој пороен дожд душата ми ја измие,
Ако сакаш Господи, Твојата љубов во срцево изобилно нека се излие.

Се буди нов ден во душава, еве го осамнува,
Радувај се душо моја, Бог уште еден ден на покајние ти подарува.

Украсувај ја душата со добри дела, блескави, сјајни,
Никогаш не заборавај, дека само тие се вечни и трајни.

Брзај да коленичиш, да се молиш во немата темнина,
За Господ да те удостои да ја видиш Небесната убавина.

Да те научи на вистинската молитва, на неземната сладост,
Макар еднаш да бидеш помилувана и да се удостоиш на таа радост.


Помилувај ја Господи, помилувај ја оваа грешна душа,
Прегрешна е, но само Тебе те љуби и само Тебе сака да те слуша.

Ох Господи! Кога ќе го победам во себе ова гордо Јас?
Те молам помилувај ме, удостој ме да го слушнам во себе Твојот мил глас.

+++
11.09.2016то лето Господово
Отсекување на главата на Св. Јован Крстител

 

Знаев дека не смеам, а сепак тргнав по тебе. Знаев дека те изгубив, уште пред да те сретнам јас те изгубив.
Се сеќавам на секој момент од тие денови. На секоја секунда, на секој збор, поглед и насмевка.
Се заљубив. Тешко ми беше тоа да си го признаам. Самата се убедував дека не е вистина, дека ќе помине, дека си замислувам, дека се` е производ на мојата фантазија.
А знаев дека си болка, само болка и ништо друго. Болка маскирана во љубов. нешто што доаѓа, привидно убаво, само да ме занесе и да не забележам дека сум пропаднала во жива кал и дека со секој ден ќе биде се потешко да испливам.
Не го тргнав погледот кога знаев дека треба. Доаѓав секој ден онаму каде што знаев дека си ти. Не одев по земја, јас лебдев. Бев над сите други. Се смеев од срце и се` што сакав беше целиот свет да знае, а морав да молчам. И се уште морам. Ти остануваш моја болна, темна тајна, моја рана што треба сама да ја лекувам. Не смеам ни да побарам помош. За мое и твое добро.
Поминаа месеци, а јас се сеќавам на се. Секој спомен ме повредува и ме остава без здив. Ти ми остави само спомени. Затоа сум ти и благодарна, зашто што и да се случи, барем спомените се мои и тие остануваат до мене во долгите ноќи поминати во горчлива осаменост. Нив можам да ги прегрнам кога тебе те нема. Мирисаат на тебе и ми раскажуваат за тебе.
А не можев да ти признаам, не можев да ти кажам ништо. Кога ме прашуваше што ми се случува, зошто не можам ни да те погледнам во очи, јас измислував безброј глупави изговори. Вистината беше дека твојот поглед ми оставаше лузни, душата ми беше разголена кога и да погледнев во твоите очи, мислев дека на лицето ми пишува што чувствувам.
Лебдев на работ помеѓу тагата и радоста, надежта и разочарувањето, сонот и јавето. Се до нашата последна средба, за која не ни знаев дека е последна. Можеби и подобро така, што не знаев дека се разделувам од тебе. Тој последен ден ти ми подари среќа каква што сите би посакале. После се`, јас пак бев среќна. Да знаев дека ми е за последно, можеби ќе те зграпчев и немаше да те пуштам да одиш, ќе те стискав до болка во мојата прегратка, иако би знаела дека тоа немаше ништо да промени.
Моја неостварена љубов, моја единствена желба, се што ти посакувам е бескрајна среќа, кога веќе јас не можам да ја имам. Не ми припаѓаше, но те имам во срцево за да се потсетам дека не сме далечни. Ти си тука, во мене, а во мене и ќе останеш.
Ти го растопи мразот во кој ми беше оковано срцето. Ти ме оживеа.
Ти беше пролетта во моето срце.

 

"Моја љубов, моја солза, моја возбуда.Моето срце трепереше на неговите погледи со неговите камено-кафени силни очи кои полека полека ме убиваа.Тој беше премногу за мене не можев да ги издржам неговите насмевки и бакнежи.Цела треперев како тој знаеше да го пали и гасни пламенот во мене.Бев неговаата РедХот девојка која лесно се нудеше на неговата љубов.Која не можеше да се спаси од сопствените мисли кои ја осудуваа за гревовите направени со него.Среќата која ми го обвземаше целото тело со неговите големи раце.Моја љубов, мој најубав грев, мојата вечност."
Не знам дали е убаво али пишувам некои вакви "реченици" од време на време хехе.

 

Не гледај ме. Немој. Што ќе видиш... една девојка исцрпена, кревка, со наведната глава.
Кога ќе ја кренам главата, немој да гледаш во моето лице. Што ќе видиш... бледа кожа, поглед замислен, вперен некаде, во некоја далечна точка. Насмевка загубена. Очи стаклени.
Не ми се приближувај. Ако се приближиш ќе ги видиш подобро моите очи. Но, што ќе видиш во нив... Безброј ѕвезди. Безброј солзи. Бунари. Ќе ја видиш мојата душа.
Немој да ја гледаш мојата душа... Таа боледува. Таа се лечи.
Немој да ме прашуваш како сум. Не сакам да лажам дека сум добро.
Немој да ме допираш. Моето тело е жедно за прегратки. Но, не ме прегрнувај. Ќе посакам да трае.
Немој да ме сожалуваш. Јас не барам милостина.
Не труди се да ми помогнеш. Ти не знаеш како треба со мене. Јас сум скршена и повторно составувана. Којзнае колку пати... Немој да ме повредуваш уште повеќе.
Те молам... само одмини ме.
Јас сум само еден патник. Залутан патник. Не знам како се најдов овде. Не знам каде одам. Но, не труди се да ми го покажеш патот. Немој. Јас живеам од мојата молитва. И одам онаму каде таа ме води.

 

Ривенџ, како се служи?

Не му се допаѓаше мојата поезија;
па што ако
удри на копилето!

Ти можеше
да ми ја земеш убавината,
да ми ја прокоцкаш младоста
да ме помножиш со нула
и да ме лажеш дека
пак нешто ќе добиеш,
да ми го избришеш карминот,
да ми фрлаш земја во устата
и да ме закопаш неколку метри
повеќе отколку што треба
за мртов човек.

Но, на мене остана победата
Зошто? -велиш
Размисли,
таа може само да те љуби,
а јас можам и да те убијам.

Слатка, слатка одмазда..

 

http://www.makedonika.mk/ShareBook.aspx?id=12902

Првенче

 

Временска прогноза за мојата душа

Лесно е да кажеш дека се се може, направи го ти самиот истото, а не давај само празни совети.Се раѓаме борци, жедни за слобода, за да вдишеме воздух полн со надеж дека се ќе биде во ред, оптимисти за подобро утре дури и кога во душата тежнеат облаци натежнати со пороен дожд,а срцето ни бие силно како електрични празнења со предупредувања за олуји. Седам сама, до прозорецот со филџан чај,пробувајќи да прочитам некоја добра книга да си ја наполнам настраданава душа,додека надвор истура дожд раскопувајќи ги улиците по Скопјево.Врне, истура, луѓе трчаат на сите страни да се скријат од невремето што следи, држејќи ги за рака непослушните дечиња кои трчкаат по насобраните бари, радувајќи им се. Иста слика се душава моја и невремето, двете црни и заканувачки, двете однадвор изгледаме бестрашно , но внатре никој незнае колку ни е тешко и колку плачеме.Ми лутаат мислите, неможам да се концентрирам и по кој знае кој пат ја пречитувам истата страница, несвесно заборавајќи до каде сум стигнала.Околу мене штама, освен неколку крици кои се слушаат од надвор од немирни студенти и неколку тропања и влечење на столови,рефрени на добро познати песни.Празна соба, цимерката ја нема, па ја искористувам секоја можна прилика да одмарам духовно, да бидам сама со своите мисли,но дури и душава е против мене и не ми дава мир.Пробувам некои клише совети од онлајн јога инструктори како што се диши длабоко, ослободи го умот, не мисли на ништо кои за жал никогаш не ми успеваат.Девојката со тетоважа змеј стои отворена пред мене, свртена на 16 страница од која не мрднувам. Ајде може е некој период, може од времево немирно така ми е, може стрес заради претстојните колоквиуми си велам, а длабоко во себе знам дека самата себе се лажам и потајно се надевам дека ќе ми успее. Наивна сум, да па може и еден ден навистина ќе поверувам во сопствените лаги, во кои тонам се подлабоко.Чајот е премногу топол, дури и со 2 лажици шеќер во него ми го загорчува грлото додека го голтам,но не се откажувам.Никогаш не сум била слаба колку и да ми било тешко, никогаш не сум признала никому дека одвнатре полека умирам, оптимист до неверувачка крајност.Утре е нов ден, сепак, ново сонце ќе изгрее и ќе ја развесели мојата душа, ќе заигра срцево мое на првите утрински зраци, а проблемите уште еден ден ќе останат нерешени, игнорирани, отфрлени во темното катче во мојата потсвест. За некој друг ден, за некое друго сонце, има време..

 

Спој на некоја мини поезија што некогаш сум ја пишувала...

Сложувалка

Се извинувам
сакам да прашам
Која е откупна цена
на едно скршено срце?

*

Не можам да заспијам
оти сонот
никогаш не доаѓа
на мокра перница.

*

Луѓето се враќаат
но секогаш
за да наплатат
некои стари долгови.

*

Сакам да знам
која е таа
што ти ги валка мислите
Кога си сам?

*

24 октомври

Тука си
и тука сум
но не сме заедно.

2 ноември

Таму си
јас сум тука
но заедно сме.

9 декември

Ние сме тука
Телефонски повик
таа е таму
а сепак е присутна
Плач ја раскинува тишината.

 

Го памтиш ли детството, ги памтиш ли школските клупи? - Ќе ме запрашаат. А, јас мењам тема за да не се навраќам на онаа детска беда каде што оние „помангупските“ настроени ликови те омаложуваат, навредуваат и повредуваат... Онака детски и наивно веруваш дека навистина не чиниш, па ти се ствараат комлекси кои те пратат низ целиот живот понатака. Некоја невидлива парализа која те обесможува да напредуваш, да почнеш да веруваш во себе, да кренеш глава и да продолжиш.
Тие „деца“ пораснале, денес некои од нив успеале некои од нив се доле на дното. А, ти се бориш со аутсајдеризмот од порано кој прераснал во анкциозност. Немарливо те повредиле, уништиле, згазиле и за возврат дури очекуваат и после толку години радосно да ги поздравиш и прегрнеш најсилно. За што? За сите оние тргања на страна, за сите оние навреди кои ги впиваш уште пред да дознаеш зошто воопшто си створен на планетава? За што да ги прегрнам, затоа што биле деца? Да им простам што многупати не сакав ниту во школо да појдам за да не слушам погрдни зборови и таканаречени „заебанции“? За што?
Времето лета. Растеш, создреваш и сфаќаш дека си била неизмерна будала кога си го сфаќала сето тоа „здраво за готово“, дека кога би ги вратила годините назад би било се поинаку, сега знаеш како да и вратиш... Но, сепак знаеш дека тие биле виновниците да твоето создревање до даска, да не беа тие ти немаше да знаеш колку силна си можела да станеш. Тие те удираа, шутираа, маваа со своите остри зборови.. А, ти? Ти си со секој нивен „удар“ се побрзо и побрзо закрепнуваше, стануваше се’ поотпорна на нив како силно анти-тело кое се бори со лошите инфекции и бактерии.
Денес си тука. Посилна од никогаш. Дрска и дирекна жена која знае секому како да му го сервира на топло или на ладно, веднаш или по испорака. Ти научи да се бориш, но не и тие. Тие „мангупи“ денес немаат никакво значењр за општеството... Поминале години, нивните школки слави престанале, отишле во историјата. Ќе се сети по некој наставник да ги спомне како најлошите ученици од таа и таа генерација што ги имале... И толку.
Можеби и ти не си некој и ништо, но барем знаеш дека вредиш. Конечно знаеш да го цениш твоето битисување. Не дозволуваш ниту една бубачка да те полазне, а камоли касне. Не дозвлуваш некој поситен од тебе да те згазне... Не дозволуваш твојата психа некој да ја ништи... Не дозволуваш затоа што знаеш кој си ти!

 

Harvest Moon

The night was dark,
faded shadows
of midnight blue.
For the moon
refuses to shine
upon me, where
the willow tree
weeps bitterly.
Can't you see
I'm lonely?
Oh Harvest Moon,
so high above
that broken diamond
necklace.
I wonder why you
keep away, leaving
me so lonely,
On lonely nights
when only the stars
shine brighter.
Oh please,shine on
upon me,
Do not hide,
Oh Harvest Moon...

 

На средбите со неа, често беше чуден.
Го викаше - пијаница.
А тој, само беше пијан од љубовта кон неа!

* * *
ЖИВОТОТ НА ЕДНА ЉУБОВ

"Те сакам" - помина
"Сеуште" - беше
"Не повеќе" - и тоа!

 

Dancing on the sea

We are dancing
on the sea,
We are floating
on the moonlit waves
As sailor ships are
passing by
In the
midnight blue.
Wings of silver
tread, flying so
high above with you
As the enchanting
stars sail serenely by.
Do they know
where will we go?
Memories turn to
dust and shadows
underneath the
fading moon
Like an eternal dream...

 

Her pearly sleep

Burning my
eternal body
of blazing stars
on a painter's
canvas of the
night sky.
Silver rays of
moonlit dreams
sing the hypnotic
mermaid melody
to the broken
mirror of
Aquamarine.
Where waves of
marble bitterly cry
into the deep,
do not disturb
her pearly sleep...

 

Некогаш,
тишината ќе биде се’
се’ што припаѓа на овој свет
и се’ што ќе ми е останато од тебе,
како крвави дланки во кои ја држам единствената роза од тебе
зачувана од светот и ситната прашина
што полека се вовлекла во светов нов,
знаеш,
и по години долги
што вечности ќе се сторат
денот сеуште ќе ми е болна тишина
а ноќта неспокој во кој тебе те барам.

Некогаш,
можеби набрзо
ќе станам никоја
краток одблесок во очите твои
како потсетник на загубеното,
на убаво и недостижно
како мелодија застарена
што кожата ти ја наежува
и очите насолзува,
пред да сфатиш каде во овој свет
умрела надежта.

Знаеш,
некогаш ќе нема ни тишина
само ѕвона одбојни што на војни те потсеќаат
на сите борби што со себе си ги водел
некој спомен што ќе расцути сред пустина
или ќе се разбуди во очите на некој рибар што по пат ќе го сретнеш
и ќе заборавиш да го поздравиш
опседнат со ништожното што од средината на светот се разбудило
опседнат во потрага со таа тишина
што се’ ни говори
а само еднаш во животот се раѓа…

https://fadedmemories2017.wordpress.com/2017/01/03/тишината-на-светот/

Се надевам ви се допаѓа

 

I paint wild roses

In a midnight
whispered by spring,
I lingered to hear
the symphony
of wild roses
beyond the
wayward pines.
But now
I paint them
in marine colours
to send them
to drift among
the reckless waves,
seducing the young sailors...

 

Nightfall

Two red cherries
under the twinkle
of a fading star,
They whisper together...

,, She was wearing
a pocket watch,
long chain
made of stars,
and the clock
made of the moon.

Alas, he never came,
But she is still up there
in the diamond sky,
Waiting... ,,

 

Се случува...

"Nikada ti necu vise otkriti nijednu tajnu"
ми одѕвонува во главата
знаеш, оти не си заслужила
секој си доаѓа по своето
Дотука било, веќе не нема
и не ме сфаќајте погрешно
не ја држев за рака!
Само ја сакав
во најчиста смисла
на зборот, но сфаќаш
не си способен за Љубов
Денес, збогум.
Утре, нема веќе да ми фалиш.
Дотука било.
Велат,
се случува, се случува...

"The girl you left behind is still shining"
знам дека има уште
уште време за живот
зошто е краток
затоа боли
затоа е сладок
еден ден јас морам
повторно да научам
да живеам, да се смеам
си велиш денес, утре
одложуваш за подобри времиња
Времето е сега
утре ќе го нема
како што веќе не нема нас, но
Ми велат
се случува, се случува...

Носам куп соништа
под перница
затоа ми е страв
да се разбудам
да не ги расеам
сонливо низ градот
ко што ми вели мама
расеана си, трапава
Си ги ловам низ
градскиот превоз
се кријат зад
валкани столчиња
во стара 57ца
мислат ќе ми побегнат!

Нема,
и онака секој ден
е ист сон
си велиш од утре
ќе сум посреќна
ќе напишеш
сепак нешто подобро
еден ден, ќе се гордееш
со своите зборови
Ќе застанеш пред
микрофонот
без страв и ограничувања
ќе запееш стара соната
од З. Чолиќ, година '75
Ќе си.
Ама еден ден.

И уште ме следи...
мирис на ванила
залепена на твоите прсти
заглавена во остатоците на
Она што беше вчера
а веќе нема да биде
Никогаш.

Уморно и долго
просто те исцрпува
но се случува,
се случува...

 

За мојата Ивана (песната ми е преведена од српски, па затоа негде римата не штима... Посветена на мојата братучетка Ивана, која прерано го згасна својот живот. Утре и е годишнина)

Пуштете ја, пуштете ја нека спие...
Пуштете ја, нека го најде својот мир.
Пуштете ја, пуштете ја со ангелите да танцува,
таа сега има кому својата нежна рака да ја подава.
Пуштете ја, нека лета кон небеси со нежни и тивки чекори!
Пуштете ја, нека патува по патот кој сама си го одбра.

Во очите ја криеше својата тага,
моја искра мала.
Во погледот и’ се читаа сите нејзини желби,
искрени и смели.
Мојата убавица повеќе ја нема,
останаа само убави сеќавања од мене и неа.
Мојата убавица сега на друг му свири,
а околу мене тишината царува.
Мојата Ивана сега од небо сите нас не’ прати,
О, боже кажи и’ нека ни се врати.

Многу работи не направивме,
за многу поубави работи не се израдувавме.
Зборовите останаа недоречени,
а сами по себе приказните недовршени.
Сестро моја мила, ако можеш слушај ме сега...
Знам дека се од себе даде,
ма нека иде се по ѓаволите...
Ова не смееше да заврши вака,
ти отиде, а јас останав тука со мислите нагоре кон тебе.
Те чувам во срцево,
те чувам и не те давам никому.
Го чувам секој спомен од тебе,
ја чувам секоја слика во себе.
За твојата музика, за твојот талент требаше надалеку да се чуе,
а можеби и ќе биде, кога се ќе отиде по ѓаволите.

Белград веќе за мене не е ист,
го бришам од секој лист.
Не знам како својата тага на гробот твој ќе ја скријам,
не сум до толку јака за сето тоа туку-така да го преболам и преминам.

И од плачот брзо се заморувам,
склопувам очи и те гледам.
Ти насмеана во бело,
се смешкаш на мојот смешен акцент...
Ехх... Кога барем можев да те слушам на една минутка барем...
Но, затоа те гушкам...
Те гушкам секоја ноќ,
ја гушкам перницата замислувајќи те
и тогаш солзите почнуваат да се лејат...

Те сакам и ќе те сакам се’ дур ме има на ова парче Земја,
а потоа се гледаме на подобро место.
Се надевам дека си подобро таму горе,
знај дека сите те сакаме и обожуваме...

Сите бакнежи ги праќам кон тебе,
знај ангелче дека се’ би дала да си до мене.
Убавино, не грижи се...
Се чувам....

 

Кога и да стапнам во старата куќа

чекорот на прагот ми е потежок од сите мисли,

а мислата тежи како планина

од планината ќе потечи извор...извор низ очиве

и ќе направи река од солзи.

За тебе што никогаш нема да се вратиш

За тебе што ме научи да бидам скромна жена.

Ја отварам вратата и првиот поглед ми е малото салонче

и истиот тој мирис на старо, земја и спокојство.

Уште е истиот звук при првиот чекор на подот од мушама

И уште стојат скалите за горе и во визба

по кои никогаш не се качив и не слегов,

а во сопчето од десно е темелот на мојот живот.


Сега е денес, а беше пред 15 години..

кога гледав преку џамчето од просто стакло и четири штички.

Ми беше топло и во сопчето и во душата,

Ми паѓаа и првите млечни заби

Имавме и еден прост телевизор, а на него само МРТ и уште три-четири програми.

Ја имавме и малата бавча во дворот и таа во Лагот...

Ја имавме и среќата и таа не имаше нас.


И денес куќата стои

Стојам и јас во неа

Стојам и надвор од неа

И во Битола и во Скопје..

Стојам и пред луѓе и пред нелуѓе

И сопчево се уште го имам во срцево, а во него е секогаш топло .