Ваши дела – поезија или проза

Во толкава толпа луѓе чувства на осаменост. Ладнокрвни луѓе, се е од интерес, проценуваат луѓе по титула и цифри на сметка.
Но, кога ќе ме погледнеш ти со твојот поглед, гледам само љубов и искреност, не чувствувам осаменост.
Во овој тмурен свет и општество базирано на материјализам, реткост е да најдеш некој да те сака безусловно искрено.
Нема поголемо богатство од искрена прегратка и љубов. Луѓето треба да научат да го ценат повеќе тоа, а не купчето пари. На крајот од денот не не топлат парите, не топли искрената прегратка во креветот до нас.
Ах, таа љубов, среќен е тој што ја има.

 

Ноќва трнее во крвта,
копнее за една друга,
која наликува на мојта,
каде се раѓаат убавите нешта,
во нејзините очи спие месечина,
покриена со темјанот што воздишка зема,
на патот бисерен за две души залутани во неа.
Ноќва е обоена со црниот сатен од косата твоја,
а во мене илјада ѕвезди ја пеат одата на радоста,
чиниш ефтина љубовна приказна гори во пепелта на жарот и неговите солзи од лицето на тагата,
а срцево и таква ја негува,
среќна во огнот што догорува и ткае зборови од пранги и слобода,
заборавени од бога и една вистина.
Ноќва вијат илјада волци над мојта сенка,
а само една небиднина,
нека остане таква,
поубава од мене,
од тебе,
од нас,
таква грда,
нека ја допре бескрајноста,
со овие прсти преку твојте,
со кои ја пишувам сегашноста,
за ова што сме сега,
до нашето постоење.

 

Извадок од нешто пишувано мое кое го нарекувам книга
.
.

И, понекогаш дури се прашувам сама себе,
дали навистина сум толку среќна во себе,
онолку силно колку што се смеам на глас...
Или, сум конечно научила,
да одглумам така добро
дури без да затреперам...

И секогаш истата грешка ја правам,
одбивам многу,
а во животот ги пуштам,
баш оние, кои никогаш
не ни имале намера
да останат....

Нешто слично како и со тебе....

Ти си сеуште
сето она
што на глас го мразам,
а потајно во себе
бескрајно го љубам.

 

Ти
со твоите дланки
со твоите стапала завиткани
во чевли кои бараат смена
твојот сапун
и водата од твојата славина
што тече
што те измила
те подготвила да бидеш
ти
со твоите размислувања
скришни насмевки
анализи.
Од очите ти излегува копнеж еден
на никој што го немаш кажано
го чуваш
те притиска
не ти дава да бидеш
ти.

 

Фрагментите од некогаш
било а не завршило
почнало ли
не знаеме ништо.
Ништо не знаеме
а продолжуваме да се однесуваме
онака како што треба
како што тој рекол
а таа намислила.
Скршените парчиња
од нашите постоења
сите замаглени бакнежи
на нашите вратови
и црвенило едно
на подлактицата
изгребани колена
мастика залепена на ѕид
мирис на досаден парфем.
Не знаеме ништо
а сѐ знаеме.

 

Ми доаѓа да се расплачам
за да доисплачам сѐ што почнав
а не завршив
да мислам на тоа што започна
а не заврши.
Хаотично влијаат врз моите мисли
сите песни што ги слушам на радио
додека со жилет сакам да ги искинам
на милиони, ситни ноти
илјадници нотички
како кристали што ќе гребат по твоето тело
неверно
ќе навлезат во твоите несредени мисли
посредени од моите
ќе те прегрнат
ќе ти ја дадат прегратката што не успеав
јас да ти ја дадам
кога сакав
кога можев
кога требаше.
Зошто ми доаѓа да се расплачам
и да се откажам од сѐ?
Зарем толку од приказната?

 

Огледало на душата се очите а во срцето испреплетени спомените и солзите кои ги пролеав за тебе ги наводенив очните капаци додека траеше мирисот на раната утринска роса и тој цвет оценат во мојата коса кој стоеше како сведок за времето кое сме го поминале заедно и тие убаво денови кога пиев кафе до прозорецот и чекав да помине некој случаен минувач да чујам глас на луѓе и детскиот џагор кој ми напомнуваше дека сум жива дека времето не застанува а ти исчезна како сенка во ноќта само твојот лик кој бледо се појавуваше во моите мисли беше траг дека ти и јас постоевме .Ги затварав очите ги бришев солзите со марамче прашувајќи се зошто јас те изгубив својата непромисленост ја казнував со јадење слатки колачи кои мирисаа на цимет и ѓумбир и оној мирис на печено јаболко кое ти го обожаваше и се насладуваше на последниот залак додека во другата рака те печеше топлата шолја чај . Косата на ветерот ти се брануваше на слоеви и устата благо криеше насмевка од убавите зборови кои ти ги упатуваа туѓинци по непознати улици .Ми рече се сеќаваш ли на онаа река каде водата жубори и како да раскажува легенда за двајца кои неизмерно се сакаат ?Се сеќавам прошепнав и се што тогаш ти кажав беше само илузија на времето кое течеше исто брзо како водата на таа река.Бевме изменети и ти ја стисна дланката моја а не осети да трепери изладила од допирот нејзин .Се поттргна ме погледна студено и изненадено ,зарем требаше и објаснување кога самото тело ти го кажуваше додека ти ги очекуваше моите зборови и крикови на радост и среќа што го гледам твојот лик на чекор од мене.Заминувам ,изустив.Му замавна со дланката и моите чекори се забрзаа во спротивност од твоите стапала и на земјата и тежеше мојот од а тебе ти олесна ко да се спаси од напнатоста меѓу нас двајца .Не се завртев и заминав што подалеку,ти не се сврте ниту тргна по мене .Немаше што да си кажеме ,се беше завршено само часовникот ги броеше новите отчукувања за нови приказни на нови места и настани.

 

Интересно, мошне интересно
Сонувам будна
сакам да ме гушкаш
и добив многу пари, случајно
немој да мислиш дека сум чудна.

 

Тензија, да....

 

Ако зборот неизустен така ти вели и ако душата ти милува,
ако очите сакаат да ти гледаат и склопени дур мирно и безгрижно сонуваш,
кога сказалките на часовникот се преклопени,
ако тоа ти ја прави осаменоста лесна и во градите ти никнуваат рози возбудени,
нека осамне срцево со твоето,
тоа е сѐ што имам да те дарувам,
во муграта,
на земјата и небото,
нека биде твое,
а помалку мое,
но само ако тоа ти го осветлува патот дур чекориш кога е најтемно,
кога ниту месечината не се огледува во твојте очи,
тие очи,
што врнат врз брчкиве и сокриваат длабока насмевка на лицето.

 

Ако глувото доба на ноќта,
ги сокрие моите стапалки,
а жолтите канделабри
ја раскажуваат приказната
за две срца,
кои очајно се бараат низ
тишината,
во полноќта,
пеејќи ја песната на љубовта,
знај,
има една осаменост,
има една празнина,
има една горчина и тага,
има еден живот неотсонуван...

Ако веселите лица,
будат разиграни чекори,
палавите ноти оцртуваат
среќни насмевки,
шеговитите зборови
фрлаат досетки до сечие уво,
едно нешто недостига,
едно нешто нема,
за да речам,
целосна сум,
среќна сум...

 

Тивкиот оган трепери,
крши емоции ко кревки нокти,
случајно зариени во нашите тела,
погледни,
кандилце е од срчи,
во срцево пред полноќ,
тихува со твојот здив,
натопен од ноќта уморна,
чувар на моето сѐ,
и твоето секогаш,
во муграта што бара сино на прозорецот,
меѓу две гризнувања на совеста,
мојата и твојата,
две силуети жедни за допир,
виулици среќни и несреќни во еден плам,
вљубен со отисоци до лакти во месечината забодени,
за едно ново утро,
после кое нема враќање,
и ќе векува на небото,
после нас,
во нечии исти очи,
од волци,
полни со гревови,
за кои нема проштевање.

 

Ако нивните очи се капат
во првите утрински мугри,
а првите сончеви зраци
ги осветлуваат лицата,
заробени во бескрајна жед,
неуморни од посакување,
во молба за еден допир,
во молитва за твојата душа,
во копнеж за твоето сѐ,
во желба за една среќа
ако, дојди, прегрни ме...

Ако нивните силуети
се бркаат низ темнината,
низ илузијата,
губејќи се низ сонот
и наоѓајќи се во фантазијата,
тажно завивајќи над судбината,
несреќно чекајќи го мигот,
кога душите во средба,
ќе речат,
болно ќе крикнат,
од очајот,
од тежината,
од совеста,
ако, дојди, прегрни ме.

Нека твојата прегратка
ми раскаже сказна,
ми подари бајка,
повторно да верувам,
повторно да љубам.

 

Го поткопуваш себично минатото во мене,
на живите што во вениве капат,
храбра и насмеана,
носталгично им ја правиш земјата лесна и ровка,
за спомен и поубав помен,
сакаш да си прва и последна,
а усните ти се толку горчливи,
потемни од мирисот на темјан,
но јас го бакнувам сонот за тебе,
во розата што од вино и страст во гербер ја претвораш,
и повторно назад,
повторно во глад за крв,
но,
во изворот насушен ко леб, со кој лицево го измивам од небото сино и пенливо,
жедно за твојот збор од сатен,
се покривам и сокривам од светот,
пред полноќта кога сказалките одамна се преклопени во мене со тебе,
се прашувам,
што си ти,
вел што смртноста ја даруваш со непозната искра,
со која се будат ѕвездите во заоѓањето на сонцето пред ноќта,
крпејќи ги со свилен конец лузниве со твојата насмевка,
те милувам,
молчам пред тебе,
која си ти,
кој ми те донесе пред олтарот на моето збогување,
и од каде твојата блискост со срцево,
што така лесно заборава на сѐ,
на себе,
на утрото пред нас,
на модрите далечини со кои почнува денот,
така одамна,
сосем случајно векови,
пред тебе.

 

Проштевање

Проштевање, златен свод од болка и потреба, што во себе надеж и снага крие, како што одминува, сè што е старо во ново руво менува, додека годините запомнети ги остава со печатот за нашето постоење.

Со проштевањето годините минуваат и не се враќаат повеќе, но во очите нова светлина носат, која го возбудува сознанието дека во секој крај е сокриен нов почеток на животот во нас, во сите.

Проштевањето е дел од животот, минувањето на времето не стои, не ќе не одмине, така секој од нас ќе го искуси, еден по еден, сите преку него ќе поминат, како доаѓањето и заминувањето, во и од овој свет, за еден поинаков допир.

Но, дури иако тоа е тешко, иако тоа е мачно и горчливо, не чекај го библискиот ден, треба да се проштева и да се зборува секогаш, за да се тргне повторно напред.

Проштевањето не значи заборав, тоа не значи да го избришеш минатото, тоа значи да го освестиш своето срце и да му овозможиш нова иднина, во која часовникот поинаку отчукува.

И затоа, проштевај со љубов и разум, не дозволувај и на горчината да ја победи душата, не дозволувај и на темнината да ја сокрие светлината и памети дека во секое проштевање има убавина, како после секој дожд по некоја ѕуница.

Не ти велам дека е лесно, но проштевај моја душо, твоја душо, проштевај со милост и насмевка, зборувај со тивки зборови и љубов, остави ги стравот и невербата зад себе и побратими се со срцата на луѓето околу тебе, посестри се со самиот себе.

 

Бескрајна река

Бескрајна реко, жуборлива и со чиста свест, со своите потоци што течеш мирно и брзо и секогаш наоѓаш нов пат, дур се слуша шумолењето на тишината и песната на птиците околу тебе, кога сонцето сонливо заспива на градите на некоја планина.

Со последните зраци, што жолто златно се леат во водата твоја исконска, блескаат и играат со збогувањето на месечината со вечната убавина на љубовната приказна.

Времето зборува, а ти молчиш и кажуваш за нов почеток, за емоции и спомени во срцето, додека диво течеш и се збогуваш со твојот последен тек, после кој ѕвездите се будат на небото пролетно, со првиот здив.

Збогувај се реко, со моите брегови, со твоите сенки и потоците твои оштри ко скршена срча, што ја параат благодарноста и душава за убавите моменти што ги минав со тебе.

Ќе ги понесам мирот и немирот што ми го даваше и со кој се будев и заспивав, а и сите бесони ноќи ќе ги понесам и сето што го научив од тебе, за мигот кога повторно ќе се вратам, да бидам подготвен за твоето ново извирање.

Бескрајна реко што течеш во дамариве, ти молитва со илјада зборови и еден амин, што ми го овозможи ова неверојатното патување на земјава, со сето најубаво и најгрдо и со сите мои сеќавања, те пуштам ноќва, но те чекам со надеж, да се сетам и сретнеме повторно, можеби во некое друго тело, во некои други очи, во некоја друга река, која продолжува кај што застана ти.

 

Ти и јас...
нежна нота на нечија слика,
тажен плач на виолината,
разиграни бранувања на пијаното, до бескрај.

Стих навезен низ тоновите на
поетскиот збор преточен во љубов,
цврстина и кревкост,
смелост и кршливост.

Ти и јас...
црнина и белина,
светлост и темнина,
копнеж и исполнување,
закрила и утеха,
солза и насмевка,
среќа,
но и тага и солза, а меѓу нив нашата насмевка.

Јас и ти...
двајцата сме волшебни,
живееме во нашиот свет на љубовта и секој миг со тебе е прекрасен,
помалку и украден од секоја ноќ што ми носи сон во домот,
во кој верувам,
кој те бакнува,
кога недостигаш и во тебе се толчи празнина.

Јас и ти...
љубовта што ја имаме е нежна,
ко мекото допирање на пролетниот поветерец,
во косата што ти се препелка,
тоа е вистинскиот збор што љубов се нарекува,
од мене до тебе, до нас, до бескрај,
овој пат сигурен сум вечно ќе трае ко што двајцата сме сакани и деновите ги претвораме во мигови, наши, во нас, засекогаш.

 

Odi si od mislite
Nitu si moj nitu ke bides
Odi si od sonishtata,od kopnezot
Od nadezta koja umira,
Zasto jas sum samo nesrekna zvezda
Koja tivko se gasi
I vo tishinata ima iljada zborovi
Koi samo nasmevki ke ti spletat
Dodeka na horizontot site brodovi potonuvaat.
Vo svetogledot na vinozitoto
novi solzi se poragjaat za da gi zbrisat spomenite niz reka frleni,
I vo belinata na korenite, pokoseni
decata vo nas bliknat
I zaspijat vo vechen son.

 

Во мојата душа има поема,
одамна разбудена,
еден збор не може да ја опише,
но на небото секогаш ќе ја запише,
ниту некој стих може да ја изрази на платното во илјада бои,
распнати на крст,
во стапала со крв,
со сите емоции кои треперат во неа,
само прекрасни мисли на небото виреат,
во сонот за цвет што венее, за изгревот и заоѓањето на сонцето, испеана, во коренот на земјата создадена.

Таа поема е мојот свет, полн со живот, битие и магија, каде што сите мои соништа се родени, каде што една и единствена, љубовта е вечна, незаборавена и преубава, што ноќта ја краси, ко да е последна, во едни очи, со кои здивот од светов заминува.

Во мојата душа стои една поема, бунтовна, преполнета со чувства и темнина, за во новото утро секој збор да звучи како нова мелодија, што во моето срце одекнува и повторно ме создава.

Таа поема е мојот живот, навистина богат и прекрасен, во тиркизно руво, каде што секој миг е кај мене, покрај мене, во мене, каде што знам дека сум љубен од нежни усни,
бледи ко одари, исткаени од едни модри дамари.

Во мојата душа стои една поема, еден збор не може да ја опише таа, но со секое будење гори во очиве, кога гледам на светот во свеќата што ја палам со прстиве, од нежност и љубов,
од светост и вечност, за нејзиното постоење.

 

Кога би можел само да те прегрнам,
а да не те допрам,
да те оставам сита,
без моите отпечатоци на твоето тело,
на мојот дом,
за кој сонувам одамна,
со очи цветни,
очи виножитни,
жедни за љубов и дожд,
и едно ново раѓање во него,
од земјата црна, во крвта што тече.

Кога би можел да ти напишам писмо љубовно,
а да те оставам рамнодушна,
со песна во грлото,
од која се буди муграта и од неа новото сонце,
во твоја чест и снагата ти кревка да разжубори тивко и милно, сино низ градите на вечното небо,
далечно, а толку блиску.

Кога би можел да заспијам во шепотот на твојата коса,
а да те оставам мека и силна,
да го пречекаш денот без мене,
и во сонот за тебе да наздравиш со мене,
од златно вино во дамарите,
насмевка да се сториш.

Кога би можел,
плач да бидам,
а ти да не тагуваш со мојата болка,
што јачи во мене и те милува со стихови од душава напишани.