Вонтелесно оплодување

Се исто поминав
Плачењето по неуспехот не беше плачење, беше хистерично рикање на цел глас, исто како да ми умрел некој многу близок
Маж ми незнаеше што да направи, од оваа гледна точка- многу страшно изгледа сега, колку сум го секирала.
Почна анксиозноста и стравот за животот. Веднаш почнав со психолог. Верувајте дека разговорите вредеа.
На почеток и таму плачев, потоа помина. Кажуваат вежби, кажуваат начини како да се справиме со загубата и тагата.
Во еден неврзан муабет скоро маж ми ми рече: многу лошо сум изгледала, не знаел дали воопшто ќе се вратам во нормала.
Фала му на бога што не ме оставил, иако му уништив дел од неговиот живот
Тогаш не сваќав и баш како вас сега, болка во душата имав при секоја вест за нова бременост, во блиската околина

Помина се', сила сум имала да пребродам и сите вие имате.
Не сте ни свесни колку сте силни, херои сте. кога ќе се погледнам во огледало гледам милион бели влакна на 32 години, и маж пробелен во косата на 35години.
Гледам дупка од неколку години во тага, немир и болка.
И мала искра и сјај во очите, искра дека ќе биде се добро, ќе биде за мене, ќе биде за вас.
Најсилно посакувам побрзо да имате позитивни тестови, сите до една да успеете.
Ова што ние сме го минале ни на душман не го посакувам, на никој.
Нека помине, и нема да го заборавите како што и јас не го заборавам, но ми е голем мотив отворено да зборувам, да давам совети на кој треба, да ја споделам болката со вас, исто и радоста кога набрзо ќе споделите

Гушки до вас сите
Не сте воопшто небитни, херои мајки ќе бидете, и секое бело влакно ќе ве потсетува дека сте ја извојувале најлошата битка и сте ја победиле војната

 

Многу добро го опиша ова - чувство на заробеност, немоќ, како животот да ми е ставен на пауза. Се' гравитира околу таа желба за бебе и нејзино остварување, се друго е тотално ирелевантно. Ме убива тоа што сум малку по природа control freak, а ова е единствената работа над која немам апсолутно никаква контрола, иако правам се што е во моја моќ.

Девојки @LunaGrey, @Nithya, @DELFINA81, @princess5 , @marijamarkoska, @Alishan30 , @ Maja T, фала ви најмногу за убавите мисли и топлината што ја испраќате во овој виртуелен наш свет, многу сум среќна што не' има да си помагаме и поддржуваме иако не се познаваме.

 

Никој пат досега не сум пишала на темава, за да споделам лично искуство. Ама ве читам, секој ден, сите до една. Потајно се радувам и тагувам со вас, со секој ваш неуспех сочуствувам.

Денес постовите од @ladystardust и @LunaGrey ги опишаа сите мои чуства и не можев и не сакав да премолчам.
На кратко, речиси три години борба за дете. Една несупешна бременост во 6 недела спонтан и едно неуспешно инвитро со две ембриони на втор ден. Немам замрзнати. Тешка депресија после инвитрото, што траеше околу 3 месеци.

Луна ти зборуваше за циклусот, на телово мое му требаа 6 месеци да се врати пак у нормала. 6 месеци после инвитото немав нормален циклус и немав овулација. Хормоните ми беа тотално изреметени, а и јас со се нив. Пред тоа циклус на 28 ден, како под саат.

Навидум се е во ред, проодни канали, одлична матка, супер спермограм. Тројца специјалисти сменив, ниту еден не ми даде одговор зошто. Живеам во Германија, па и тоа што треба да се расправам со докорите за да ги добијам потребните испитувања, го прави процесот уште потежок.
Кога почнавме со испитување скоро сите параметри беа во ред, со текот на времето стигнав до терапија за тироидна и пролактин, и откривме инсулинска резистенција. Ок, ова последното очекувано беше, поради тоа што дијабет тип 2 имаме во фамилија со генерации. Па сега сум на специјален режим на исхрана и држам под контрола, за да не земам лекови и за тоа. Ама кога ќе ми текне колку се убедувавме со докторот да испитаме ми се темни. Тој со глава тврдеше дека на 170 висина и 60 кг, со здрав БМИ и изглед нема шанса. Епа има, има исклучоци од се.

Како и да е. Можеби тоа што живееме далеку од домашните, прави некако да се дисатанцирам емоционално и да не ми паѓа толку многу тешко повеќе. Или тоа што јас конечно расчистив со себе и со моите чуства. Се помирив дека треба да ја водам биткава и ќе терам. Среќа што имам карпа покрај мене, па патот што го одам ми го прави полесен во секој смисол.
Има денови кога не можам ни да дишам, кога не сакам да станам од кревет, кога се мразам себе си, кога пукам од шевови.
Ама за среќа, деновите кога сум свесна дека има зошто да се живее се побројни. Успевам некако да се менаџирам и да уживам во животот и покрај оваа болка.

И нашите родители не се во тек детално со нашата борба, и јас понекогаш се осеќам дека должам објаснување. Ама за среќа, брзо се освестувам дека ова е мој живот, моја борба. И дека ако ги вклучам во борбава само полошо за мене ќе биде. Не ми треба дополнителен притисок иако знам дека желбите им се најчисити и најискрени. За роднини и пријатели, ич гајле не ми е. Нека мислат што сакаат, на крај памет не ги ставам. Ако некој ме нагази на нерв, културно го откачувам, во краен случај прекинувам комуникација.

Како што веќе кажав најдоброто нешто што го направив за мене и мојата психа е што расчистив сама со себе до каде ќе одам во борбата. Оти не вреди да се истрошиш и психички и физички и емоционално и финансиски. Оти и на тоа дете ќе му треба мајка, ама здрава мајка. Едно знам, јас мајка ќе бидам. На еден или друг начин. Јас имам толку многу љубов во мене да дадам и ќе ја дадам. И ја давам. На крај краева на светов има толку многу деца на кои има треба родител. И сум отоврена за опција посвојување во секој случај. Оти родител и мајка не е само да го родиш, туку да го израснеш во здрава индивидуа опкружено со безусловна љубов.

Ги сакам сите деца на пијателите, ги гушкам и ги дружам, оти кога и да се видиме со нив, дома со одам полна со позитивна енергија и чуство на искрена љубов. Љубов што само децата можат да ја дадат.

И еве, додека го пишувам постов, пак ми идат солзи на очи испровоцрани од емоции што не е лесно да ги контролирам и ме потсеќаат дека сепак сум човек, а не робот. И не знам колку е паметно што си ја отворив душава и оставив дел од мојата интима овде, ама нека е.

На сите до една ви посакувам сила и здрав разум до крај! Ама не заборавајте да се сакате и прифатите, баш такви како што сте. Животот е еднен, живејте го најдобро што можете!

 

@LunaGrey ,@ladystardust ,@maja T, @Alishan30 и сите жени во темава...и јас истото го поминав..имам 37,но...ГЛАВАТА ГОРЕЕЕ!!!! КЕ ДОЈДАТ И НАШИТЕ 5 МИНУТИ!!!! Само Господ не става во искушение..да види дали сме силни,трпеливи,храбри...И Тој има среќа за нас...ама ке ја даде кога Тој ке сака...
Затоа драги мои,да не дозволиме да не уништи туѓата среќа,зошто нашата допрва доаѓа...можда тие парови добиле дете,ама па друго им фали што ние го имаме, ЉУБОВ,ЗДРАВЈЕ,МИР..па и пари..
Затоа,да сме благодарни на Бога што секое утро е нова надеж за нас...ние пари даваме за дете,а некој за здравје..тоа е поутепувачко....
Секој чекор храбро го пуштаме напред и нема веќе депресии и плачење...Главата горе и секогаш кога ке се соочиме со трудница или бебе ке си речеме"еве го и моето на пат"...она што јако го посакуваме ќе биде наше...
Знам дека ова е чиста патетика,но јас само вака, одамна излегов од таа криза кој траеше кратко и ме дозволив да ме уништи ,напротив ме натера да бидам уште посилна.Научив дека трпението е најјбитната работа во оваа битка...
Затоа драги мои жени, одиме напред,НАСМЕАНИ,ВЕДРИ И УШТЕ ППСАМОУВЕРЕНИ ДЕКА КЕ УСПЕЕМЕ!!!!!

УБАВ ДЕН!!

 

Преубаво напишано, фала ти!

 

Девојки чекам резултати од кариотип и ептен сум во паника. Досега мислам дека не ми било вака за ниедни резултати (а нема што немам испитано). Незнам зошто ама мислам дека нема да бидат како што треба Ве молам искуство од вас што имате испитано кариотип, колку често се случува нешто да не е во ред? И што доколку не се како што треба, може ли да се успее со инвитро да се добие здрав плод?Знам дека може да постојат многу разични проблеми со кариотипот но толку се плашам што мислам на најлошото.

 

Мислам Векичка имаше нешто со кариотипот ,па сепак природно зачна со здраво ембрионче. Така ме служи меморија ...
Не паничи беспотребно мила, знам дека е стресно ама пробај да мислиш позитивно.

 

Фала ти мила, се надевам ќе бидат во ред. Ама некогаш чекањето посебно кога е подолго, навистина измачува.

 

Na samiot list od dr neli ti e zaokruzeno, mene mi e zaokruzeno dolg, ama ne sum pocnala da primama microginon, tuku za pocetok mi dadoa superfuct 0,6 g. posle 14 casot najdocna do 22 casot

 

Не е благодарно да се даваат коментари за туѓи маки, секоја планина- своја тежина. Но сакам да ве утешам сите вас кои се борите (а кои пишувавте за емоциите кои ги буди личниот “пораз” (ако така можам да го наречам) посебно кога гледате како на другите околу вас им успева... повеќето од вас читам сте во триесетите. Што да речам јас што на овој пат тргнав на мои 43?! Времето ме гази, но не се предавам.
Затоа главата горе, најдете сила и оптимизам во себеси

 

I jas sum mnogu na momenti razocarena, okolu mene deca, na bliski .. nekoja koja tek se zela, ostanala trudna, pa poradi nekoj pricina abortirase i go izgubi bebeto... tesko i bese... arno ama posle nekolkumeseci ostana bremena povtorno i lezeze cela bremenost, veke godina dena ima dete.. se raduvam i za mnogu drugi...
a koga nekogas ke ti kazaaat lesno ti e... nemas deca, nemas glavobolki i sl,,,,
Vo toj moment mi doaga da vriskam na cel glas... demek nemas zosto da se nerviras... Boli, ama nikoj toa ne go zmae,, go znaeme samo nie koi se borime i se soocuvame so tie vesti ...
Placam cesto,... na seriski, igran film, pa duri citam i knigi za da ne mislam a sepak i na niv znam nekoja solza da pustam...mojot maz znae da me iskritikuva ponekogas, ponekogas ke me gusne ... i nemu mu e tesko no ne pokazuva ...
Onie sobiranki za rodendeni bolat, nemas svoe, se cuvstvuvas bezvreden, nikoj i nisto... kako da ne si postignal nisto vo zivotot...
Ama Gospod e golem ... znam deka ne zaborava... ke staneme i nie roditel, ke dojde i toa vreme... Nadezta i verata posledna umira...
bidete silni i veruvajte na boga i sebesi....
PS. Ctajte knigi, slusajte muzika, pisuvajte ili vodete si dnevnik.... jas go sledam dr. Zarko i posle nekoe vreme se cuvstvuvam polna so zelba ... za se..
Trpelivosta, istrajnosta, verata neka se nasi sledbenici drugarki... drugo i ne e vazno....
Ve sakam site i ve bodram...

 

Каде испитуваше кариотип? Денес бев за упат,но немаше никаде термини.

 

Tuka sum I jas da se priklucam vo noemvri ke polnam 43

 

Ќе успееме❤️

 

Јас па сосема различно реагирам од повеќето тука. Ок, јас уште немам неуспешно ин витро позади мене ама имам толку многу дијагнози што може да значат дека нема да успеам никогаш. Никогаш не сум плачела после негативен тест, го гледам го фрлам и си викам здравје ќе пробаме и нареден месец. Читам многу за различни искуства, некои ми даваат надеж некои ме обесхабруваат, ама таа тежина и болка мене ми излегува на друг начин, односно плачам за глупости, емпатијата ми е на левел 1000 и кога плачам за некое оставено кученце на улица веројатно ги оплакувам и моите неуспеси.
Знам дека сум спремна да пробам се што треба да пробам за да успеам, небитно ми е колку време ќе трае или колку пари ќе чини.
Што се однесува до вести за бременост и деца на мои блиски, воопшто не ме погодуваат, многу се радувам и никогаш не се споредувам и не се самосожалувам зашто они немале проблем а јас имам. Ама па затоа пак на сите блиски им им имам забрането да ме прашуваат до кај сум на тоа поле. Најблиските знаат дека имаме проблем а за останатите ич и гајле не ми е. Често добивам благослови ајде и кај вас побрзо, или прашања ајде што чекате, и ме нервираат не дека не, ама си викам тоа за нив збори колку се без осет, а не сакам да им кажам ништо зашто нема да направам они да се осеќаат лошо, него ќе ме сожалуваат. Мене сожалување не ми треба. 100 пати подобро се осеќам да напишам тука кога ќе се изнервирам или обесхрабрам него да зборувам со некој што не го поминал истото и ќе ме жали ама нема да ме разбере. Единствено што мене ме плаши е како мојот сопруг ќе реагира ако имаме повеќе неуспешни обиди. Јас сум спремна на тоа, а он мисли еве сега со ин витро ќе се реши тоа и готово. Нема поима колку може долг и трнлив овој пат може да биде. И искрено не сакам ни да му кажам зашто ми треба неговиот оптимизам.

Не знам за вас, ама јас ја имам исчитано темата и сите мислења од 2015 навака. Знаете ли колку успешни приказни има со навдиум безнадежни случаи? Премногу, премногу. Многу членки поминувале страшни ситуации и паѓале и се кревале и сите завршиле во темата "Се породив". А оние малку што не успеале, ќе успеат годинава заедно со нас. Ете така да си знаете. Ве гушкам сите.

 

Мило ми е што веќе ти одговориле, но ме допре и мене па ќе споделам мое искуство.
Имам 37 години од кои 10 во брак, а многу помалку во обиди за бебе. Сепак и во периодот кога само природно пробувавме, а можеби и повеќе тогаш од сега, ми беше тешко да минувам на места со многу деца, особено мали деца. Некој период ми беше тешко да одам по детски родендени.
Во последната година правев хистеро-лапаро, ивф, трансфер со замрзнат, уште една хистероскопија, и добив ваучер и се спремам за следново ивф.
За мене енергијата за процесот ја добивам првин од фактот дека правам нешто во врска со неплодноста, не оставам само да чекам (така се чувствував пред да почнам). Мислам дека ми помага и тоа дека ставот на маж ми, кој е значително порелаксиран од мене, во смисла ако треба да биде ќе биде, ако не не. Тоа што тој не е преоптоварен со што покоро да се случи, помага во секојдневието да успеам да се фокусирам и на нешто друго.Секако, доста изливи на тага и бес ги помина покрај мене.
Што ми помага? Да се исплачам кога ми се плаче; да си дозволам да чувствувам конфликтни чувства (пр. Се радувам за другарка ми што е трудна, но тажна сум за себе) и воопшто да чувствувам; да се потсетам што се имам наместо што немам; да се надевам дека се ќе дојде во свое време; ми помага кога се фокусирам на нешто друго што го сакам, иако е тешко додека да се започне понекогаш (во последнава година почнав да си чувам цвеќиња и многу ме релаксира, иако претходно се сметав за "антиталент". ).
Се обидувам и да си дадам време да си ги "испроцесирам" работите, да не брзам од едно во друго. Мислам дека во секој "неуспех" се крие лекција и колку и да е болно, мислам дека ме прави потрпелива, поблага, посилна...и помалку ги сфаќам работите во животот "здраво за готово".
Ми помага да разговарам за мојот проблем. Нема ништо лошо во тоа да се побара помош од психијатар или уште подобро од психолог или психотерапевт. Напротив, здраво е, олеснувачки и поддржувачки, и без додатниот напор кој најчесто го правиме сами на себе за тоа како тие околу нас-блиските се чувствуваат кога за ова болна и за нив тема разговараме со нив. Психолошката поддршка може да црпиме и од блиската околина, но стручната помош е многу корисна за разрешување на некои битни прашања, болни теми или справување со загуба.
И додатно, многу ми помогна и форумов, сфатив колку многу луѓе се борат со сличен проблем, колку многу од нив успеале, ресурсите, начините, искуствата споделени за тоа што им помогнало.. не само за проблемов, туку општо, ми дава надеж во човештвово

Те гушкам, и тебе и сите други храбри борци

 

Девојки, додека имате резерви на јајце клетки воопшто да не помислувате дека нема да станете мајки без разлика на годините. На 41 спонтана бременост, иако само 2 години трае кај мене пробување, испитување, една биохемиска со ин витро и лапаро-хистеро. Пред 15 години намерен абортус, тоа беше непосакувана бременост што се случи од прва. Се мислев дека еве ова ми е казна, кога сакаш ти не оди така лесно. Др. Ивановски ми рече да посетам психолог затоа што се правев дека ништо не ми е, ама се познаваше дека ќе експлодирам. Му реков на крај ќе одам со донирани иако ме убедуваа дека според фоликулите 6 па до 9 некогаш на секој јајник има надеж. Со страв проверив амх после прво ин витро и беше 2.76. Тогаш сфатив дека навистина има надеж. Др. З. Илиевски од Чаир ми правеше лапаро-хистеро и рече слободно пробувај природно додека чекаш ваучер. Се е во ред. Е тоа изгледа требаше да го слушнам. После 3 месеци додека чекав ваучер се случи бременост. Некогаш навистина бариерата е психичка дефнитивно. Кај и да отидам се беше леле гледај последниот воз да го фатиш и ко да си во трка со времето, не знаев што попрво да направам и испијам. Порачав се и сешто од суплементи од iherb. Се што прочитав дека е за квалитет на јајце клетки. На мм исто му давав една рака апчиња да пие. Следев овулации, слуз, мерев тт. Сега Др. Ивановски ми вика дека ова е дар од Бога и резултат на добар секс
Ни еднаш да не сте помислиле дека нема да успеете, особено тие над 40. Ова е навистина најтешката борба, знам како Ви е, ќе биде на овој или оној начин. Господ е навистина голем, ќе помогне кај сите.

 

Мене ми е мн полошо после првиов обид, зошто се вовлекува тој страв што ако нема да биде никогаш?
Пред тоа некако ми беше полесно , си велев ете ќе правам ивф и ќе биде. И маж ми беше убеден дека ќе биде. И на него му е многу тешко после неуспехов ама заради мене е позитивен и ми вели ќе направиме се што треба. Сега заради ова имам и страв и пак да пробам. Имам едно замрзнато и не верувам дека годинава ќе правам трансфер.
После негативниот тест сакав уште веднаш нареден месец ама како поминува време сум мн упрпана, едноставно не сакам пак да поминам низ истото...

 

Јас како матичар у темава, сакаш ли да ти направам листа на сите оние што го мислеле тоа и сега нишкаат дечиња? Мислам те разбирам зашто се плашиш, се плашам и јас се плашиме сите. Ефектот на неуспешно ин витро може да трае месец два и после се спремаат сите, полни со сили за нови обиди. Јас се надевам дека ќе се избориш со тој страв од неуспех и следниот трансфер ќе ти биде успешен. Или уште поубаво, да си останеш природно додека собираш храброст.

 

Од 2018 ја читам и исто цела тема ја имам исчитано. Јас уште кога почнав со обиди си имав всадено некое семе во главата дека јас ќе се мачам. И така испадна. Само да се надевам ми останува и да продолжам тоа е. Да стигнеме сите до целта што поскоро