Moj sovet ti e ako ne si vo makedonija pravi si ivf vo taa drzava kade sto zivees vo mk se e niz prizmata na parite
Ovde i pravam,no sakav da znam kako e cena vo Mk,bidejki gledam dosta moi poznajnicki odat vo Mk za invitro koi ziveat Ch ili Anglija
Jas ziveam Svajcarija, vo MKD pravev in vitro zosto tamu ne mi odobrija, zosto sum nemala dijagnoza i vozrast. Togas bev 37. Ako mene me prasas od segasna perspektiva, ke pravam vo stranstvo, posebno radi PGD. A generalno i se soglasuvam so pogornite komentari za posvetenosta na doktorite, iako jas od mojot doktor ne mozam da se pozalam vo toj del
Jas pravam tuka vo At potocno vo Salzburg kaj sto ziveam I realno sum dosta zadovolna od celiot tretman,i posvetenost...jas sum vo privatna no del odobreno od fondot imam plateno samo 2000 evra i toa mi e za 5 pokusaja so punkcija i transver...znaci krio ne se racuna vo taj paket ( toa si go plakas samo 200 evra transfero) inekcii,tableti,terapija se mi e so fond recepti folnata mi e za über 35 ( preku 35 god) redovna cena 57 evra mene so fond recepta 0... Zaboraviv da kazam deka prvata god ne plakam za zamznatite...posle 1 god se plaka
Mila, kolku Pari izleguva ivf vo Ch? Vo koj del si I na koja fransiza, iako 100 % sum sig.deka si na 300, voedno I presume koja k.kasa si?
Privatno vi e najevtino vo farmahem 700 ili 750 bese, rabotat i sabota, a nedela imate biotek kapistec tamu se 850 denari hormonite, inaku estradiol i lh na drzavno se 80 denari dvata
Devojki tie shto se borite intenzivno podolg vremenski period kako se spravuvate so site vashi stravovi, bura na emocii i slicno? Jas licno shto povekje vreme minuva toa infertilitetot povekje dopira do mene, se plasam od edna strana za sopstvenoto fizicko i mentalno zdravje, toa od moznosta za povtoren neuspeh, imam emotivni krizi i slicno, od druga strana funkcioniram najnormalno imam socijalen zivot imam kariera imam se, no znam ponekogas da ne se raspadnam i da nemozam da se sostavam, odnosno kvalitetot na mojot zivot e narusen. Btw znam deka postojat psiholozi, jas ve prasuvam za iskustva, kako vie se spravuvate.
Mnogu zavisi i od godinite,jas ziveam vo germanija i ovde fondot odobruva do 40 god,jas imam 42 god i nisto ne mi pokriva,treba da platam preku 7000 evra samo za ifv,a doktorite sto se katastrofa toa da ne zboram,za termin treba da cekam so meseci plus me lecea so pogresna dijagnoza
Mene me vodese toa sto gospod gi dava najteskite bitki na najsilnite borci a nie sme silni i hrabri zeni sega toa mi go kazuva i mojata 4 godisna kerka oti jas sum silna majka i koga ti e najtesko isplaci se izvikaj se ne sobiraj vo sebe nisto i prodolzi ponatamu ako nekolku bitki se izgubeni vojnata ne e
Скроз исто. Во последно време се почесто ме фаќаат кризни (депре) моменти. Пред неколку месеци си дадов и отказ од работа за да го тргнам и тоа психичко оптеретување (иако досега работата многу ми помогнала, особено да ги пребродам загубите, со тоа што сум се фокусирала на друго нешто и сум немала време да чмаам). После многуте неуспеси, од дома сите ме убедуваа (особено сопругот) да не работам за да го тргнеме и тој стрес. И ја направив и таа жртва. Рековме ќе пробаме уште еднаш и тоа ќе биде последно. Премногу ме исцрпи ова и после секој неуспех стварно не знам како да соберам сили за понатаму. Иначе да, квалитетот на живот многу ни е нарушен. Ништо не можеме да планираме, ама си рековме дека сега за нас ова ќе биде “нормалното”. Се трудам се почесто да бидам благодарна за тоа што го имам (жива, здрава и сите околу мене) и со таа мисла да си давам мир на душата. Многу разговор со сопругот. Не секогаш успевам така брзо и лесно да излезам од тие кризни моменти. Со текот на времето и годините, мислам дека сега полесно се справувам со надворешните тригери (родендени, крштевки, бремености). Еден период (баш кога се спремав за трансфер), подолг период ми беше многу тешко и немав воља за ништо и отидов на психолог. Бев само еднаш, ама имам позитивно искуство. Си реков зошто порано немам отидено. На крај, секако мораш ти сам да си помогнеш, но ќе ти даде некои насоки, методи како да се справиш со некои ситуации и друго гледиште на работите. Пред да почнеме со процесот гледаме да прошетаме малку. Почнав да си водам дневник. Секој ден кратко си запишувам за денот и пробам да си ги именувам чувствата. Се трудам многу да работам на себе и емоционално да бидам стабилна. Читам такви книги, тие ме опуштаат. И многу, многу разговор со сопругот. Ние ја водиме битката и кога ќе се вратиме дома проблемот е само наш. Мораме ние да си го решиме/справиме со истиот. Мислам дека кога ти е тешко, мора многу да се разговара, за да побрзо ги пуштиш тие депре чувства да си одат. Јас бидејќи по природа сум интро и со никој не сакам да зборам на темата, затоа најмногу разговарам дома со сопругот. Не мора да е со него, можеш да збориш и со некој друг кој ќе те разбере и ќе ти биде пријатно да збориш. Да ти направи околина на припадност. За жал, нема рецепт за овој долг, неизвесен и исцрпувачки пат. Си реков дека сега за мене ова е тој “нормален” начин на живот и нема да дозволам ова да ме дефинира како личност. Се трудам да гледам на позитивните работи… само сега сме XX години и зошто да не уживаме во нив. Го имаме целото слободно време само за нас.
Ептен се пронаоѓам во ова што го пиша, освен во делот на отказот. Зошто си даде отказ кога викаш работата ти одвлекувала внимание?
Работата ми помогнала да пребродам некои работи. Но, конкретно со стимулации, трансферии не би рекла. Цело време додека сум чекала, лежела со инфузии, сум била на штрек, цело време на телефонот - да вратам ако некој ми пише од работа… ден слободен немам земено за било која пункција или трансфер. Последната пункција ја поминав многу тешко, после тоа скроз колабирав. Секој стрес си има некакво влијание, и си реков ајде се што можам да елиминирам.
И во твојов пост се пронаоѓам. Кога почнавме да го одиме овој пат мислам дека бев најхрабрата личност и емотивно ништо не допираше до мене. Како поминува времето, а особено после првиот трансфер мислам дека светот ми се сруши и дека секој ден ми е се потешко и потешко. Од стравот за сопственото здравје, стеснување на кругот на пријатели, до отсуството на планови за иднината. Мојот сопруг мислам дека полесно се справува со целава ситуација, или може само така личи, јас и не можам многу да зборам со него зошто не сака да го слуша мојот песимизам, а само ние двајца сме во приказнава. Кога станува збор за психолог, јас немам некое посебно позитивно искуство, што може нема да биде случај со тебе, пробај си. После разговорите со него се се сведуваше на тоа дека само јас можам да си помогнам.
Те прашав баш зошто и мене ми се мотале такви мисли во глава. Од една страна ми одвлекува внимание, од друга страна притисок голем особено кога сам си во оваа борба и не сакаш да споделиш со другите. Сум одела и со хиперстимулација на работа, и после трансфер со само еден искористен слободен ден и милион каснења или излагања во тек на процедурите. Но сепак мислам дека ако дадам отказ, полошо ќе ми биде, сигурна сум, познавајќи се себе. А од друга страна и потребата од финансии, си го прави своето.
Devojki, ajde ako nekoja ima iskustvo... E2 127.76, LH 7.26 na 13 den od ciklus golemina na jk 19mm denes mi e 14 den STOP primena sinokja, so nisto ne sum pokriena ( cetrotide il dekapeptil... a dr nesakase ni da dade) na priroden ciklus sum amaaaa osekam deka jk mi e puknata. Dali ovie parametri se prifatlivi za da edna jk pukne? Znam deka e individualno se. Citav na net deja jk e zrela do 25mm . Inace ciklusot mi e tocen na 30/31 den. tnx
Nikako ne se spravuvam. Nemam seuste otkrieno prav mehanizam . Razocaruvanja do nemaj kade. Rabotam samo za ivf. Pocnav da se kratam od patuvanja sto ima i to kako ima vlijanie na mene. Celo vreme odam nazad nikako napred. Pesimisticki zvucam ama sudejki so sto sum pokriena, novo razocaruvanje e na vrata. Uste ova sansa ja davam vo MK. Ako nisto ne bidne vo stranstvo planiram. Ovde sekoja postapka stres. Zosto ne mi dal toa, zosto jas ne si pobarav itn itn Cekanjeto stres se stres. Neli treba da sme relaksirani vo ova.
