Вонтелесно оплодување

Mene ako gledam po ciklusot veke mi docni 4 dena. Ma da mislam deka toa nema vrska. Ke vidime za kratko. Nema od sto da se plasis,kako e gospod nikoj ne e.

 

Дали може да сподели некој искуство со Europe IVF клиниката во Прага.
Може и во лична порака.
Благодарам

 

Go dobiv rezultatot.
Bhcg 1.20
Negativen

 

Uhhh nemam zborovi za uteha
Ama aj da probam
Neli e rano za bhcg neli treba na 14 15 den

 

Ne e rano, toj e rezutatot. Toa e nema nazad.

 

Uffff socustvuvam so tebe znam tocno kako ti e , jas od eden kafeav iscedok krenav panika nemozam da si dojdam pri sebe,pijni si diazepamce . Gospod e golem kje ni dade na site ❤️

 

Prasaj si go doktorot, da ne treba 14 15 den, ne izbrzuvaj, ne kazuvaat djabe toj den da se ispita

 

Doktorot mi rece deneska da napravam. Najverovatno znae

 

8 den od transfer, osekam kako tezina na matkata, sega po malku bolka vo jajnicite...cestoto odenje vo toalet prodolzuva, gradite bolat ...dali e rano za test...na 3 den pravevme

 

Рано е. На 14 ден од трансфер преку крв.

 

Многу ми е жал

 

I mene me interesira

 

I ti si netrpeliva kako mene, ama ete 12 den izdrzuvam , simptomi n

Rano ti e kje ti pokaze negativen kje se nerviras do denot na bhcg. Izdrzi mila, dobro ti e se , jas sum bez simptomi sabajle imav vo dva navrati na brise je duri kafeav konec kako iscedok se javiv mi go ukinaa aspirinot na 10ti treba da pravam bhcg. Od sabajle cel den mislev da pojdam do apteka i taman kje odev op kafeavo se stapisav i od nervoza ne pojdov pak me spreci nesto. Znaci treba da si cekam ne brzan kje bide

 

@_Vera_ пријателке, праќам виртуелни прегратки. Јас го видов светлото на крајот на тунелот, но траумите од целиот процес сѐ уште секојдневно ги живеам. Со ин витро започнав во март 2020, на почетокот на пандемијата. Прво, толку ме истрауматизира целата ситуација бидејќи бев на средина на нов и за мене непознат процес кога решија да затворат сѐ и кога не се знаеше што нѐ чека, така што откако помина пункцијата и кога замрзнавме ембриони, 11 месеци ми требаше да се соберам и да одлучам да правам трансфер.

Е веќе кога почнав со првиот трансфер, не запрев. Помислата да правам пауза ми создаваше постојан немир и анксиозност, и како и @Kolumna и јас постојано чувствував гушење. По карактер сум многу своеглава особа што прави сѐ да го добие тоа што го сака, така што на моменти иако се осеќав дека мавам со главата во ѕид, продолжував да удирам до онесвестување. Се движев континуирано од еден процес во друг, со мали принудни паузи кои ги користев да планирам и да се организирам - од константно штедење и распределување финансии, правење листи за дополнителни испитувања, подготовка и планирање на цели менија за здрава храна, режим на суплементи. Се осеќав како да правам bucket list и добивав чувство на задоволност кога ќе шкртнев и завршев работи од листата, зашто осеќав дека на долг рок сум поблиску до целта и дека и неуспесите се неизбежен дел од целиот тој процес и нема да ме сопрат. Се ставив во погон.

Помина прв трансфер, на денот кога видов негативен тест веднаш договоривме термин за операција, штом се разбудив од лапароскопија, одма се договоривме за новиот трансфер и така натаму, завршував една и почнував нова процедура, не оставав да здивнам. На денот кога лежев во болница и чекав да се исчистам со таблетите што ми ги дадоа за абортус после третиот трансфер што успеа, но траеше кратко, гледав во календар кога пак ќе можам пак да планирам трансфер, едноставно мислата на чекање и пауза ми беше пострашна отколку неизвесноста од самиот процес и исходот. Сѐ беше поприфатливо од тоа да не правам ништо, дури и сите негативни тестови, и болката од спонтаниот абортус, сѐ.

Ама јас можам да зборувам само од сопствено искуство бидејќи поминав релативно мала бројка процедури, две стимулации и четири трансфери. И за сите што поминувате 5, 6 и повеќе процедури и не се откажувате имам огромна почит и восхит. Од друга страна пак ја разбирам и поддржувам потребата дека колку и да си силен и решителен, доаѓаш до точка кога веќе ниту емоционално, ниту физички не можеш да издржиш и мораш да прекинеш, макар и на некое време, да баталиш сѐ и да продолжиш да живееш како воопшто да не постои тој терет, како да го нема. Совршено ги разбирам и оние што ќе решат да се откажат, и сочувствувам со нив. Толку внесуваме во оваа работа, сѐ ставаме на стенд бај, ни патат кариери, професионален напредок, социјален живот, пропуштаме шанси, нарушуваме односи со луѓе, вклучително и односите со партнерите, сопственото здравје. Да не го забораваме и финансискиот терет што во оваа борба сите различно го поднесуваме зашто некогаш е џабе и желба и одлучност да тераме без пауза, кога има многу меѓу нас што финансиски се целосно исцрпени и иако се спремни и даваат сѐ, нивното сѐ за жал не е доволно да стигнат до успех или побрзо да стигнат до него.

Од друга страна, некогаш си викам дека можеби требаше да закочам, да запрам, да земам здив, зашто од оваа дистанца таа континуирана борба толку ме истошти што еве скоро година по пороѓај преживувам постпородилна депресија со анксиозност и ужасна хронична инсомнија и никако не можам да се опоравам. А знам каде лежи коренот. Не сакам да звучам неблагодарна и да се жалам дека ми е тешко, имав среќа во оваа работа, ама да сум сега со истиот ум, немаше до толку да се исцрпам и да се форсирам, ќе оставев простор и да живеам и можеби и ќе си го зачував менталното но и физичкото здравје кое ми се наруши и кое сега мака мачам да го вратам. Според мене не смееме да дозволиме да се исцрпиме до крај и неблагодарно е да форсираме со совети една на друга да не се предаваме, да не се откажуваме, зашто секоја една има праг до колку може да тера.

Верувам дека длабоко во тебе таа желба за борба и успех сеуште тлее и дека направената пауза на таа борба ќе ѝ вдахне нов здив, и можеби овој пат и без поголем напор и одморена полесно ќе стигнеш до целта. Ќе те имам во мисли ♥️

 

Mislam deka ogromna e tagata koja ja custvuvame site nie ivf borci tuka i istata ne dava ni da uzivame/odmorime od pauzite za ivf.
Neznam realno kolku e vozmozno da se pravi relaksiracka pauza od se, podolg vremenski period, a okolinata so bebina, detcki rodendeni i slicno ne ubiva.
Jas bev ok so prvata pauza od juni do fevruari, se dodeka vo moeto drustvo nemase bebina. Posle toa koga pocnaa sekoj mesec po nekoja bremena, leka poleka me ubivaa. Za poslednata bremenost na moja bliska nerven slom doziveav, mislam deka toa bea najlosite 4 sati vo mojot zivot. Jas placev 4 sati bez prestan. Ne ne placev, rikav. 10 dena posle toa bev pod dijazepam. Nikogas ne sum piela tableti, nemam ankcioznist ok sum nemam nisto. Nemozev da spijam. I pokraj toa shto jas imam ogromna poddrska od mojot soprug, nemam golemi teskotii so finansii i imam ok rabota so koja sum zadovolna sepak pocnav da se osekjam pomalku zena od drugite posle 9 povici od embriolozite so recenicata, vashata jk ne se oplodi. Stignav do taa faza shto na mojot soprug mu kazav idi najdi si zena shto kje ti rodi dete. I eve i sea solzi mi potekoa dodeka go pisuvam ova a voopsto ne sum placka, ne sum posebno emotivna osoba no za ovaa ivf borba mozam tri dena i tri nokji bez prestan da placam.
Mene okolinata mi vlijaeese mnogu. Ne bi trebelo no toa e sol na sveza rana.

 

Potpolno isto se osekam
Od zbor do zbor

 

Od

Od koga pocnav so IVF neznam uste koj ne rodi i ne ostana bremena. Kako da moite zelbi na mnogu drugi luge im se ispolnuvaat a ne na mene. Vrska edna prekinaa, fatija druga i sega se familija . Koj dolgi godini vo brak ama bez nitu eden ivf obid prirodno si ostana bremena, koj edno pa drugo se red za red. Doma ne mi se odi kaj majka mi oti cela mala e so bebinja i bebinja na pat. plus minus sme so godini koj pomlad koj postar na koj vtoro na kj prvo. A jas ne gledam izlez za mene. Tri godini nemam prekin napaveno. Za pari da ne zboruvame . Maz mi mi e najgolema podrska. Nemam presija od nikogo no ja gledam zelbata i tagata na moite najbliski . Ne me prasuvaat nisto oti ne semat. losa sum malce ama nemozam da im objasnivam. Posle sekoj neuspeh ne da rikammmm diezapam mi e malce. Na rabota koj uste ne rodi. Iskreno na rabot sum da se otkazam ama ete teram nekako do kade i do koga ke vidime.

 

nemoj da vikas ne gledam izlez. Izlez ima. Vo sistina imase pacientka koja uspea posle 25 punkcii.
Ti bidejki imas embrioni sekogas vidi so PGD probaj ET. So Era protokol i slucno.
Ispituvaj tsh, prolaktin, primi lipidi, dekortini.

 

Глава горе девојко, ќе биде следното, нема откажување!

 

И мене исто, околината ме уби. Ич не сум тип што ме засега што зборат комшиите или што ќе рече овој или оној, ама во оваа борба мислам дека бременоста на мои две многу блиски другарки ме дотепа. И да не сакам почнав да ги избегнувам.
Животот од сите аспекти е засегнат со оваа борба. И да не сакаш ги избегнуваш луѓето, пријателите, блиските, можеби и некоја работа што сакаш да ја работиш нема да ја прифатиш заради оваа борба, за финансии па да не зборам...
Се осеќам како помалку вредна во овој свет и стварно не знам до кога ќе имам сила да продолжам по овој пат.