Во време кога секој си живее на свој начин и е среќен... во време кога се почитува туѓото мислење без да се натрупува со погрдни зборови и навреди само затоа што се дели од толпата... во време кога животот има вредност-вистинска вредност...поим за чувства, среќа,радост, а не матријализам... во време кога жената е почитувана, а мажите џентламени... Ах, јас и мојот идеализам! Не сум јас за во ова време...премногу лицемерие задоено во матријализам и нарцизам.
New York, 1920, golden days Jazz, blues ерата на музиката рај за душата, но и благотед за очите If only can be true, but its just a dream
И јас исто од секогаш сум го сакала тоа време , незнам зошто , времето на Аце наш .... исто и во барокно време би живеела....
Не би можела да издржам толку многу на планетава,тоа дефинитивно. А,одговор на прашањево,може да се рече дека немам.Се плашам од иднината,од овие сликички погоре,со секакви чуда,не сакам а,не сакам ни во минатото,каде што не постоеле некои работи кои се основни за мене. Веројатно сум навикната на ова време,такво си го сакам,со недостатоци,со мани,сепак мислам дека е најбалансирано
во 16тиот век, времето на михеланџело, леонардо да винчи, колумбо, макјавели, де гама, елизабета I, снежана идр. кога се носеле вакви фустани времето на големите уметници
Во 80те, стварно да си го живееш животот, а не на секои 5 минути да гледаш кој шо објавил и шо пишал на фејсбук... излегување навечер, а не дремење на компјутер до сабајле, ретро стил, по цел ден надвор да си играш... no coment или пак во времето на Сулејман ама како султанка , значи само во минатото, несакам во иднината зошто има само американски живот(седење, јадење, седење, јадење итн ). Во рок од 20 години ќе измислат ајфон 100 и да можиш да леташ на него