Го изгубив бебето во деветти месец...

Верувај и јас сум со миседи па чистење, анестезии и верувај се помируваш некако со фактот дека тоа се случило, немаш стомак, го немаш осетено како клоца буквално ништо, но за разлика од 18та недела па натака особено живо родено па починато нема поголема болка од тоа зошто го раѓаш го доживуваш тоа, а во помала недела ти ставаат анестезија те чистат и толку.

Верувај во твоето срце секогаш има место за сите нив и секогаш ќе си го спомнуваш, не е дека го забораваш и не го сакаш но моментално си презафатена со другите 2 дечиња и целта е да ги изведеш на прав пат им треба внимание, љубов, гушкање итн, дека ќе заборавиш некогаш нема но дека ќе се намали болката со тек на време тоа сигурно не е дека ќе исчезне али ќе се намали.

 

Nez mila nez mozda e potesko jas imam iskuseno samo zaguba vo rana bremenost a i ne planiram veke druga bremenost od zdrastveni pricini 2 god posle poragajot so carski mi ispuka zolckata zasreca pred samata operacija bese toa posle 4 meseci mi se stvori kila papocna kila i lani na 22 juli zavrsiv na itna operacija od priklestena golema papocna kila operacijata traese 2 casa i kusur mi stavija mreza i dr kaza oti ne smeam da kacam ni gram kilaza oti mrezata moze da popuste posle dobiv i sepsa po operacijata i mi rekoa dr da ne planiram naredna bremenost veke a pred poragajot pominav 2 histeroskopii 1 laparoskopija i edna operacija na ispukano slepo crevo i sto vika edna srbinka ti mila imas eden roman da napises od bolnicite i 3 ivf pominav i tri inseminacii za tie 13 god kolku se borevme so neplodnost

 

На секого својата болка му е најголема ама мислам дека е неспоредливо загуба на ембрион и загуба на бебе. На вас мајки, секоја чест за издржливоста, борбата со себе и храброста

 

Abe sekoj si place na svojot grob

 

Така е. Имам другарка што имаше биохемиска и заврши на антидепресиви.

 

Првата бременост ми заврши со миссед абортус, во 9та недела изгуби срцева акција, по 4 месеци од киретажа останав пак бремена, тие 4 месеци ми беа ужас, само плачев, незнам како ги поминав претешко ми беше, вистина ембрион ама му слушнав срце, 2ра бременост без проблем ми беше ама во грч и страв, секој преглед се плашев дали ќе има срце од ко почна да мрда се опуштив малку. Од ко се роди син ми веќе многу полесно ми беше да зборувам за тоа, не се заборава ама не боли како тогаш, сега сум 34та недела бремена (трета бременост) поопуштена од претходно, се да се заврши во ред само.
Пред некоја недела една пријателка го изгуби бебето во 38ма недела, ја исплакав, се исплакавме заедно, нема утеха чупево, премногу ми е жал, го роди мртво природно претешко и е, само сила да и дај Господ да помине се и пак да си остани бремена, само друго бебе ќе и ја олесни болката.

 

Срце ми се кине кога ве читам…
Јас имав и киретажа, не се развиваше плодот, и абортус во 29 недела…
Ниту за едното, ниту за другото никој не отвара тема и прави муабет. Како ништо да не било. А искрено, ми се збори. Ми се кажува колку ми е тешко.
Имам потреба да зборам. Имам потреба да знам дека не е заборавено…
Имам две дечиња. Да ми се здрави и живи, Господ да ми ги чува. Ама мора да признаам дека и за другите две ми е тешко. Особено за третата бременост бидејќи знаев пол, големина, тежина. Срце ми се кине кога ќе ми текне. Си викам на кој ќе личеше…
И да, со тек на време човек се учи да живее со болката. Ама никад не заборава.
Посакувам сите до една да се избориме и искрено посакувам ниту една жена повеќе да не го доживее ова.

 

Jas imav 3 mila ne eden spontan abortus

 

за сите што поминале по овој пат.

Кај нас знам дека не го даваат бебето, иако можеби некој би сакал да си го земе родено и починато бебе како што е на Запад.

Дали мислите дека може да се бара промена на тие правила ако на мајлата и е полесно ако има бар гроб на бебето каде да отиде?

Во Велика Британија има многу кампањи за подигање на свеста за ова, донесен е закон со кој губиток на дете по 22 недела носи дополнителни права за родителите, како платено отсуство од работа, бесплатна психолошка поддршка, а и забрането е загуба на бебе по 22 недела да се вика miscarrige.
Има и многу кампањи за подигање на свеста за причините за stillbirt, а и голема кампања 'No words' која зборува баш за ова што сите вие го кажувате, дека не треба да се молчи за загубата.

Кај нас се молчи на темата, се очекува од мајката да го прифати ова како 'тоа е, така требало да биде', нема поддршка од никого.

Мислам дека треба повеќе јавно да се збори на темава и да бараме промени. Да имаме право да си земеме мртвородено бебе да му направиме спомен ако сакаме, да обележиме дека некако постоело... не знам

 

Кај нас се молчи од причина да не ги плашат новите мајки што планираат бременост. Ова за мене е голема грешка прв пат кога се соочив со мисед докторката рече епа често се случува и само и кажав добро нели е нормално на сама бременост прв пат кога дојдов да ми кажете што се може да се случи, порано се знаело само или останува бремена или не може деца да има, а сега? Да бидам искрена тоа што нашиве доктори испитуваат и по еден спонтан или мисед па и 2 во други држави го нема само маана е што треба да се поддигне свеста за се што се случува не за да се плашат идните мајки туку да бидат спремни многу е подруго кога би знаеле што се би можело да се случи и од тоа да се удираме во гради дека се е совршено.

 

Јас се сложувам со тебе. Не знаеш колку ми е тешко што морав да го оставам моето бебе таму, дури ни гробот не знам каде му е тоа ми е најтешко.... Кога ми соопштија дека бебето починало, се се одвиваше многу брзо, среќа ми дадоа да го видам за последен пат... сакав да го земам но бидејќи не било крстено немало да ми дозволат да го закопам, потпишав документи дека нема да го барам и го оставив. Кога се сеќавам на тоа душата ми се кине, да го земевме и закопавме ние мислам душата ќе ми беше помирна, а вака болката е уште поголема за жал...

 

Скроз се согласувам со тебе. Сметам дека miscarriage и stillbirth се доста табу тема, посебно кај нас. Иако нели нема потреба да се оптоваруваме и тресеме за џабе и пред време, сепак мислам дека треба повеќе да се зборува на оваа тема, со цел да се постигне поголема свест меѓу луѓето, дека и тоа се случува. Кај нас за жал сеуште нема ни некое community или supportive groups каде би можеле да се обратиме и да си ја олесниме душата. Сепак најголемо разбирање и емпатија може да се добие од некој што поминал низ сличен пат. А кај нас што се случува? На најблиските најчесто им е незгодно и не ја сфаќаат потребата дека некогаш сакаме да збориме за загубата, немора ни нешто посебно да кажат само да бидат тука за нас да не ислушаат. Од друга страна гледаме како на скоро сите луѓе околу нас им цвета животот на ова поле и без проблем остануваат бремени и истеруваат здрава бременост без никаква мака. Да не се разбереме погрешно, дај боже на сите да ни цветаше животот во ова поле, не дека сум им љубоморна, посакувам сите да имаат лесна бременост и здрави и прави дечиња, но муабетот ми е дека сето тоа придонесува да ни се создаде притисок, да се почувствуваме осамено, да мислиме дека нешто не е во ред со нас и константно да се запрашуваме зошто баш ние сме го заслужиле тоа. Доколку повеќе се зборува отворено на оваа тема, во тие тешки моменти ќе знаеме дека не сме единствени и некои слични приказни со позитивен исход после некое време ќе ни дадат дополнителна мотивација и сила да се кренеме и продолжиме да се бориме. Нема да се чувствуваме толку осамено, како "изроди" и напуштени од своето тело. Дополнително би имале каде да се обратиме кога ќе ни се зборува за загубата, негде кај што ќе знаеме дека нема да биде незгодно да ја искажеме нашата тага и кај што ќе бидеме разбрани.

 

Се убацив во темава да пружам поддршка на сите мајки кои поминале низ ваква огромна загуба. Сега сакам да се изјаснам. За 6 месеци имав еден мисед и една моларна бременост. Кога и да се збори на тема бременост јас кажувам што сум поминала (некогаш и јас ја начнувам темата). Еден куп жени ми даваа пример, дали од лично искуство или од некој близок. Не смее за тоа да се ќути и да се правиме дека не се десило. Пример, мајка му на маж ми, првото дете го родила мртво во 6ти месец и јас тоа го дознав кога мене ми се случи првата неуспешна бременост. 11 години се познаваме. Баба ми првата ќерка ја родила мртва на термин и јас тоа го знаев од мала. На татко ми две стрини ги изгубиле првите бремености и мене тоа ми го раскажуваше баба ми уште одамна. Маж ми многу потешко ги преброди нашите загуби него јас и сфатив зошто е тоа така. Мајка му и ден денес ако некој ја праша за мене вика дека не е вистина, па јас на сите кажувам дека лаже. Никогаш нема да ќутам и да се правам дека не постоеле.

 

Нема пострашно од болката да загубиш бебе. Каков пекол живеам ни сама не сум свесна уште колку ќе можам да издржам. Живеам,дишам а мртва сум во себе

 

на братучед од маж ми првото дете му кажаа дека нема да преживее, имало во мозочето енцефалитис и се полнело со вода. Свекорот и свекрвата)(посебно свекрвата) неќеа да го земат од болница, што ќе им такво дете итака нема да преживее нека си умре во болницата. Таткото на детето кој го пита а жена му немаше право на збор. Сега имаат три деца и не знаат дека имале братче свекрвата забранила да се кажува.

Секој со своја приказна.

Јас да бев на твое место исто ќе имав празнина. Вака кај што слушам ми тежи а не па да беше моето. Гарант ќе побудалев.

 

Секоја својата страна и перспектива си ја кажува, така јас мојата ќе ја споделам.

Да тешко е, претешко, некогаш болката те гуши и те стега. Тој ден се осеќав како и јас да умрев, ама не ме погребаа.
Продолжив да живеам, дури се чувствувам дека сега сум подобра и позрела личност од претходно, ниедна работа веќе не ја земам здраво за готово, му се радувам на секој момент. Другите некогаш ќе спомнат нешто, ќе споделат нивна перспектива на доживувањата и случките, но не очекувам а и искрено не ни знам што би ми кажале или прашале за моето починато бебе? Знам и осеќам дека сите сочувствуваат со мене и сопругот, поддршка имаме огромна од сите, пријатели, семејство итн.

Ние што продолживме и не полудевме не си ги сакаме доволно починатите бебиња? Темата е пречувствивтелна, посакајте само да не се случи на никој, па ни вас.
Вакви загуби се чести, да не наборјувам за спонтани абортуси во првите 3 месеци.

Јас сум ЗА подигање на свеста на идните мајки дека вакви работи постојат, има и работилници со психолози за перинатални загуби. Треба да се продолжи и да се зборува отворено - кој колку може, сепак да не се предизвика непотребен и дополнителен стрес на трудниците. Патем 15 октомври е pregnancy and infant loss awareness day.

Не знам за вашите искуства, но ние имавме можност ако сакаме да си го земеме телото на починатото бебе, но го пративме на обдукција и после тоа немаше логика да го земаме.

@macalavica искрено можеби ќе ти помогне да разговараш со стручно лице, малце да ти ја прошири перспективата. Немој да очекуваш ништо од луѓето, очекувањата водат до разочарување. Јас не сакав никој да ме сожалува, не сакав луѓе кога ми ја релативизираа болката, таа си моја и ќе си ја носам, ќе зборувам отворено, ќе се сеќавам ама и ќе продолжам да уживам во животот, еден ден ќе се сретнеме пак

 

Дали јас оставам впечаток дека сум полудена или дека немам продолжено напред?Јас живеам најнормално, одам на работа и сум максимално посветена на моите деца, целото мое внимание е насочено кон нив,си играм со нив, разговарам до бесвест, им пеам, ги шетам,ама колку и некој ден да е исполнет ми стои сенка за бебето кое го нема, пишав овде зашто имам чуство дека само мајките од оваа тема можат да ме сватат.Перспективата ми е ок, свесна сум дека не сум единствена,и не очекувам сожалување од никој, едноставно ми недостасува бебето.

 

Јас воопшто не наведов дека се однесува на тебе, повеќе ти дадов одговор на твоето прашање за измачувањето, можеби некој ќе ти помогне околу тие чувства, како полесно да ги носиш. Тоа што ти недостасува како и повеќето членки што пишаа е нормално, сите тоа го чувствуваме, колку и како сите по дома си знаеме.

 

Јас да бидам искрена, од тоа што пазев да не исплашам една другарка што требаше да се породи, после друга, па друга и така натака, си останав сама со својата болка.
И да, не сакам никој да ме сожалува, ама да, сакам да зборам на таа тема. Сакам да знам дека тоа мое дете не е заборавено.
Ако сакаме да се покрене свеста, ако сакаме да се покрене гласот и секоја една мајка, секој еден татко, семејство да почувствуваат дека можат отворено да зборат на таа тема, мора да сфатиме дека тоа што збориме за болката со која се носиме, не значи дека сакаме некој да не сожали.
Лично за мене, некој да ме види, ќе помисли дека јас никогаш не се имам со ништо лошо соочено. Насмеана, позитивна, исполнета. Ама ете срце ме боли и често знам да си се исплачам и продолжам понатаму.
И пак ќе кажам, навистина посакувам ниту еден родител да не ја почувствува оваа болка.