Го изгубив бебето во деветти месец...

Ух навистина тешко и со плачење те прочитав. За жал потполно те разбирам како ти е. Преживеав слична ситуација, 29 недела.
Можам да ти кажам дека боли и ќе
боли. Ама ќе се научиш да живееш со болката.
Исплачи се. Ако треба секој ден. Разговарај со некој. Знам. Луѓето се такви да не сакаат да разговараат. Ама не сфаќаат колку треба да се разговара на темата. Мене и ден денес после 4 години ме боли што никој не го спомнува. Буквално. Како таа бременост да не постоела.
Мој совет е да си разговарате со сопругот. Да си се исплачете. Да си ја поделите болката. Да се справите со ситуацијата.
Разговарајте и со стручно лице. Мора да се справите со загубата, да ја прифатите и да продолжите понатака. Тоа ангелче ќе биде присутно во секој момент од вашиот живот. Ама мора да најдете начин да продолжите, заедно, заради ангелчето, заради вас.
Тука сум за разговор ако е потребно.

 

Ме скрши со твојот пост
Немам збор за утеха мила...
Биди силна и господ е голем ќе ја добиеш среќичката еден ден

 

Многу ми е жал за загубата, солзи ми течат кога те прочитав, а уште повеќе што се пронајдов во игнорирањето од другите... моето бебе се роди живо со срцева маана, но после 2 дена почина.... иако еве сега имам друго, тоа не можам да го заборавам и секој ден тажам по него. Како што пиша загубата е уште поголема кога блиски луѓе се однесуваат како ништо да не се случило, и после тоа ние изгубивме контакт со многу луѓе за жал, кои наместо да дадат каква било утеха, решија да не игнорираат, да не одминуваат кога се сретнувавме, тоа ме скрши, но и ми ги отвори очите кои биле вистински луѓе покрај мене. Најболен коментар ми беше дека тоа бебе не се важело, не знам дали луѓето не се навистина едуцирани на таа тема или навистина немаат осет што кажуваат. Како и да е биди силна, ќе дојдат подобри времиња, ќе научиш да живееш со болката, а наскоро ти посакувам да си гушнеш друга среќичка во рацете. Нашите ангелчиња се тука, и навиваат за нас

 

Тоа бебе не се важелоо??? Имаат ли трошка памет во главите , пред да кажат вакво нешто, на мајка која го изгубила чедото. Извини, ама гнаса од луѓе се тоа.

 

Да не ве тагнувам сите поединечно, потполно ме разбравте.
Најголема загуба за една жена, една мајка е губење на нејзината рожба. И додека и двајцата партнери не знаат каде се и се дават во солзи, кај никого нема да ти се најде и да те ислуша, и тие некои што така ете се подјавиле, ќе ја оплескаат скрос да ти иде да ги задавиш.

Глупости кажуваат, глупости: „Ај барем имаш со кого да направиш ново“.... А таа и да сакала со кого немала оти се развела пред неколку години, со живи и здрави деца до неа денес...

И да не продолжувам...Ни осет ни памет во глава се има.

 

Бубамара, вчера вечер ја прочитав твојата приказна и сеуште не прекинав да мислам на вас. Многу жално и многу тежок период за вас, искрено посакувам што побрзо да си добиете детенце. Просто не можам да верувам на коментарите од луѓето, па и уште и мајки се, толку да не се сочуствуваш со мајка не можам да верувам.

 

Плачам и сочуствувам со тебе
Ти си само една храбра и силна жена и грижлива мајка, твоето бебенце ќе те чува секогаш и верувам дека ти е благодарно што си мислела на неговиот живот и дека си сакала да го заштитиш од овој суров свет.
Побрзо опоравување, празнината нема да ја замени ништо но верувај дека не си виновна и дека си ја направила вистинската одлука.
Гушкам

 

Колку пати сум ја преиспитувала одлуката и колку пати си мислам дека можеби ми е луто однекаде и нема да ми прости. Целосно ме обземаат тие моменти и едвај се справувам со тие мисли.

Како некоја биполарност, од тука се борам да се префрлам на тоа дека го спасивме и дека сторивме најдобро што можевме.

возвраќам прегратка.