Ова утро не беше како секое утро, од некоја страна се слушаше силно плачење, погледнав во часовникот беше 5 часот на утро, си реков кој може толку рано да плаче. Отидов во собата на мајка ми и татко ми, не беа тука, а денес е недела, тие не одат на работа во недела. А и во собата на сестра ми немаше никој. Ќебето беше паднало на земјата, реков да го здиплам, погледнав од прозорецот, малата Марија плачеше а сестрами и мајками ја тешеа. А таткоми зборуваше со чичко Џон таткото на Ребека. -Ребека, што се случи?-реков -Маја, оставија, не гледаш дека одвај ја смирив!- ме искара сестрами Ана. Таа уште две години ќе оди на факултет. Дојде еден камион од него излегоа тројца луѓе,двајцата се качија во станот а едниот зборуваше со чичко Џон. Слезе тетка Сузан мајка и на Ребека со два куфера и рече: - Готово, уште креветите. Ми текна, тие се преселуваат, а беа толку пристојно и културно семејство, ќе ми недостига Ребека нејзините сини очиња и русата долка коса а посебно нејзината уста од која излегуваше само смеење. Дојде човекот и и го даде нејзиното мече а таа без размислување ми го даде мене и ми рече: -Еве, ова тебе ти го давам. Се качија во камионот и заминаа. Јас влегов дома и одма заспав. А кога се разбудив имаше една жена во дворот кај Ребека садеше нешто. Со трчање слегов долу и ја прашав мајками: - Мамо која е онаа жена во дворот кај Ребека? - Таа е новата соседка, тетка Виолета, има ќерка по име Сара. - Јас ќе одам да се запознаам!- реков -Чекај, треба… да јадеш. Одма истрчав и и реков на тетка Виолет: -Здраво, јас сум Маја овде живеам,тука е Сара. -Сега ќе ја викнам. Ме чуди каде ли е татко и, но да не прашувам можеби нешто лошо се случило. Кога ја видов, беше иста како мене, како да ми е сестра близначка. - Јас сум Сара. - Јас сум Маја. – вратив. -Одете играјте си. – рече тетка Виолет. Појдовме во паркот и седнавме на една клупа. Дојде Мартин од соседната улица. - Здраво јас сум Мартин. - Јас сум Сара – срамежливо рече. - Ние сме единствените деца во ова маало. – дополнив. Сме се зазборувале па и се стемнало. - Ај јас ќе си одам – рече Мартин. - И јас – рече Сара. - Догледање – поздравив. Сара чудно го гледаше Мартин, мислам дека и се допаѓа, но да не подбуцнувам од сега. Влегов дома и тргнав по скалите за горе и мајками рече: -Стој, нема нигде да одиш дури да јадиш, а сварив и шпагети. - Еве само да се измијам раце – реков. Се најадив и заспав. Како ништо да не се случило станав и погледнав од прозорецот и таму беше тетка Виолета значи тоа не било сон. Истрчав долу и седнав да јадам се најадив на брзина и одма појдов кај Сара. И и реков на тетка Виолет: -Здраво, тука е Сара? - Не замина кај тоа детето… како ли се викаше… а да, замина кај Мартин! – одговори. -Добро, ако си дојди мајка ми кажете и дека сум кај Мартин! – реков јас. Гледав во земјата и кога наеднаш слушна некој дека ме вика од назад: - Маја,Маја… дојди чедо!- тоа беше баба ми Сузе мајката на мајка ми. -Бабоооо! – изивкав и се затрчав на кај неа. - Леле како си ослабела… јадеше денес? – ме праша, таа секогаш се грижи за мене. - Да, јадев ајде дојди дома. – реков јас. - Каде е мајка ти? – праша. - На работа е. Потоа поздраве тетка Виолет: -Здраво, јас се викам Виолет јас сум им новата соседка вчера се преселивме! -Ооо, убаво јас сум Миа, баба и на Маја. Ајде сега ние да одиме дома. Влеговме и како сегогаш баба седна на фотељата. И изваде нешто од торбата: - Еве Маја ова е за тебе, ова е стаклено ангелче, кога бев јас мала ми го даде мојата баба, а неа нејзината баба. Ова е некаква традиција и ќе те молам да пазиш само да не го скршиш. - Ќе пазам бабо. - Се јаве тетка ти Лилиет ќе си идела во четврток рече „ Да ми ја поздравиш Маја, Ана и дада Бела. Во австралија многу убаво си поминала а сега има и едно синче Роберт го крстиле. Ај ако сакаш донесими една чаша вода ми изгоре грлото одев по долг пат Лондон далеку е. - Сега, бабо. Сакав да одам до кај Сара но, не е пристојно да ја оставам баба сама па таа поминала толку дог пат до овде само да не види а сега да ја оставам сама, не! А и ми донесе подарок навистина не би било убаво. - Бабо, а ќе преспијаш ли овде? – прашав. -Не, да не ви стојам на товар. - Ај бабо, те молам се немаме видено од нова година навистина убаво ќе си поминеме. Мама ќе направи вечера и сите заедно да вечераме, а ќе те запознаам и со мојата нова другарка Сара ќерката на тетка Виолет – убедував. - На кој? – праша. - На новата соседка. – одговорив. -Ааа, е тогаш добро, ај сега ако не да си легнам, ти оди играј си надвор. - Добро. – реков. Излегов надвор и си седев на клупата си реков да не одам кај Мартин и онака веќе видов дека на Сара и се допаѓа. Уште денес и утре и ќе треба да одиме на училиште, а ќе дојди и тетка Лилиет сакам да го видам мојот мал браручед. А се уште се чудам каде ли е таткото на Сара, ќе ја прашам вечер мама можеби знае. Еве ја Сара: - Сарааа, дојди. - Еве само да си земам еден џемпер ми достуде. Слезе и ја прашав: - Сара, извина вака што те прашувам, дали ти се допаѓа Матин. -Да, но те молам да не кажуваш на никој. – рече. -Добро. – реков- ене ја мајка ми. Баба ми дојде од Битола ќе те запознаам. - А која ти е мајка? – праша. - Таа со црното палто. – реков – се вика Бела. - Ааа добро. Мајка ми пристигна и кога ја виде Сара се замисле. И некако како да не збруваше многу нешто и текна, да не си рече дека сме близначки. - Мамо, ова е Сара, ќерката на тетка Виолет. Не кажа ништо само климна со главата и и се насолзиа малку очите. Но не сакам да ја прашам. -Дојде баба, рече дека тета Лилиет ќе си идела во четврток и имала син по име Роберт. – реков. - Добро. Влеговме дома а баба направила вкусен ручек. Стигна и тато заедно јадевме. И потоа си легнавме а баба седна на фотељата и плетеше чорапчиња за Роберт. Се разбудив и слегов да се напијам чаша вода и кога поминав покрај спалната, мајка ми плачеше и држеше слика од некое бебе. Си реков да не сум јас , но зошто да плаче. Откако ја запозна Сара некако чудно се однесува.Се напив вода и видов дека и баба пак заспала, си реков што да правам и јас ќе си легнам пак. И сум станала за вечера, мајками направила јадење а цела вечер збор не изусти, до кога ќе биде вака незнам. Заедно гледавме филм а дојде и Сара а мајка ми одма замина горе по неа и татко ми. Останавме јас, Сара и баба. Се качив горе и знам дека не е пристојно да се прислушкува морав, и го слушнав следниов разговор: - Душо, не плачи не мислам дека тоа е сетрата на Маја. – рече татко ми. - Да, но види го има истиот белег на раката, а кога Виолет ми кажа дека татко и умрел некако чудно зборуваше. И кога ја заборавивме во паркот видов една слика од жена и ми изгледа дека таа Виолет лаже. – рече мајками. Се стаписав, и Сара кога рече дека ќе си оди се и раскажав, таа ми поверува и се договоривме да заминеме во полициска станица. И цела вечер не можев да спијам, мислев како можеле моите родители да ми го кријаат тоа од мене, и зошто не пријавиле во полиција, како да ја оставиле Сара намерно. Не за ова нема да им простам. Некако сум заспала, а кога се разбудив ја немаше Сара, ниту мајка и. Аха сега ја видов Cара како излегува од дома, излегов и ја прашав, дали сака да дојди со мене: -Сара, ќе одиме? - Нема ти нигде да ја носиш, безобразна една – ми се развика тетка Виолет – како не ти е срам така да и правиш, не ја лажи сега заминуваме а ти да не и се плеткаш во животот! Со плачење си заминав дома, и од тогаш не ја видов сестра ми… А не им го кажав тоа на мајка ми и татко ми. По една година почна карањето, мајками дозна но не знаеше дека јас го предизвикав заминувањето, а кога и кажав: - Како не ти е срам Маја, кажи ми можев да докажам, таа жена некаде ја однела и сега како да ја најдам. Дали не помисле дека ќе дознае и ќе ја однесе на другата страна на светот, ти не разбираш и како можеше да прислушкуваш, сега каде да ја барам, не ти беше жал што цела година плачев, туку ова ми го кажуваш сега, ќе направевме! - Мамо а тебе не ти е жал што го криеше од мене и ништо не превзеде, ни пријаве во полиција како да не ја сакаше Сара, каква мајка си ти нели ти е жал за сопственото дете… Татко ми и сестрами седеја и се пулеја, а мајка ми нема да и простам што тогаш ми ја удре првата шлаканица. Не добивме 9 години никаква трага, и веќе дојде време да ја барам, прашував сегде во полицијата секаде, ја немаше, и кога ми текна дека Сара го Спомнуваше Берлин, како мајка и сакала да оди таму. Се спакував и заминав барав и таму и ја најдов. Имала еден 7 месечен син Чарл и од тогаш не се разделивме.
Мислам дека оваа книга ќе ви се допадне ја напишав цела бидејќи нема да можиде да ја најдите, купена ми е од Лондон.