Милениците се дел од семејството. Како такви секако дека се вложува во нив.Чувани, мазени и пазени од раѓање или прибрани од бебешка возраст. Мајка ми си го нарекува мачорот „синко“. Си се зезам дека ми е помало братче.
Имам две. И двете се мајкини. Кој како си мисли негов проблем иако знам дека не мислат за чукнати зошто и на одмор ги носиме, моите кучиња се гледани ко деца.
Имав една мачка сега веќе не е жива, од тогаш немам милениче, ама многу си се сакавме,душа ми беше и секако гледав како на член од семејството и гледав секогаш да и е сѐ удоволено и многу сакам мачки
Си ги сметам за дел од семејството, секако. Со нас си живеат, 24/7 заедно... не може да не го сметаш за дел од семејството, ако го храниш, го негуваш, го лечиш итн... исто како и останатите членови на фамилијата.
Цел живот сме чувале некакво животинче, последно имав мачор за кој бев многу приврзана и го чував 4 години, но ми го згази кола за жал и оттогаш немам земено друго маче. А ми го донесоа на само 2 месеци, уште како мало бебенце си спиеше на мене и му остана таа навика секогаш ко ќе е дома идеше и на мене легнуваше. Кога ќе ме видеше трчаше со мјаукање накај мене. Навистина си го сметав како бебе мое. Сега имаме две кучиња кои во двор ги чуваме кај моите, и со нив сум приврзана, особено со кучката бидејќи сама не посвои, од сите бегала кај што ја давале за да си се стационира кај нас. Е таа најмногу се радува кога ќе ме види кога се враќам кај моите. А општо со луѓе не се гали толку. Ама сепак маче си е маче за мене, мирни чисти тивки low-maintenance и сакаат да се галат (барем повеќето ). Во иднина би сакала да чувам маче кога би имала повеќе услови, и исклучиво дома. Ако имам и деца некогаш исто така сакам да растат со животни.
Кога сум чувала животни надвор сум била приврзана за нив ама не ги осеќав толку блиски. Открив ново ниво на блискост со друго живо суштество и љубов од кога имам мачка дома. Апсолутно го викам "мајкин" и го разгалвам оти ми се можи. И не ми е баш гајле ако на некој му смета tbh. Ако на некој му е кринџ дека осеќам толкава среќа и љубов, мене ми е кринџ дека тие не се способни да осетат истото. И следно ми е многу чудно да можи да осетите љубов таква само за чоек или само за чоек шо излегол од вас. Некако многу рестриктивно ми е. Дали нешто е биолошки мое (биолошко дете или во случајов мачка) не ми влијај на грижата шо можам да ја дам и љубовта. Едноставно се приврзвам и тоето, "мое" е. Ама пак, карактер е. Место да поправам мажи, шо беше случај пред мачорот, и да се грижам за нив - сега се грижам за него и наеднаш животот нови димензии ми доби. И да, апсолутно ми е дел од семејството. Со кучето татко ми има ваква врска, и тој ни е дел од семејството. Се смејме дека го сака поќе од нас ама прај смисла ко ќе размислиш. И тој има потреба да се грижи за нешто постојано и кучето му дава рутина и љубов и начин да ја искажи та грижа. Пошто неговите биолошки деца се веќе пораснати и полека напуштаат гнездото и ова е вентил. Пошто милениците не растат како нас и поќе да не зависат од нас. Цел нивни живот зависат од нас и најмалку шо можиме е да му дајме цел нивни живот да им е добро и да се осеќаат како дел од семејството. Оти се. П.С. кога си идам дома прво се гледам со мачорот. Другите знат кај сум била и оти ме немало 8 сати или 10 дена. Тој не знај. И те како искажва дека сум недостигала и дур ме немало и од ко ќе се вратам.
Родителиве се најинтересни, мајка ми веше против куче, сега секое сабјле кафе пијат заедно, попладне заедно дремка и купува грицки, мевце, јогурт… кога фа ме мрзи да шетам одма како ќерка ми фа не излезе, хаха сега сине да се облече мама и ќе шетаме. Самиот факт дека ти за него си цел живот а тоа е дел од твојот е доволен да го чуваш , мажиш и пазиш..
Апсолутно да, и без миленик не можам да живеам. Сите што сум ги имала си доживеале длабока старост. Но повеќе се приврзувам со мачка или куче, отколку со риба, желка, папагал, хрчак... и заради тоа секогаш прво избирам мачка или куче. Моментално имам куче, дел е од фамилијата, и ништо помалку од тоа
Кога зедов куче, мајка ми ми се скара и ми се закани дека нема појќе на гости да ми дојди. Сега не можам да ја шетам без неа... ме тера два пати денот да ја шетаме, се гушкаат, се галат, другарки невидени се.
Оди провери дали се е ок со тебе ако мислиш дека куче или мачка може да ти биде син или ќерка. Најдобронамерен совет, не ти мислам ништо лошо.
Порано, чував миленици и многу ги сакав. Спиев со нив, а мачките дури и на маса со мене ги ставав да јадат. Ама откако имам деца, неможам да поднесам дома да ми се вртат животни. Доста моите влакна шо ги берам секој ден па и од нив да треба да берам..... да иам двор би чувала пак ама дома не.
Ова мислам уше да прозбори фали Кога ќе ме види збеснува, испушта некои звуци таму. Да земеш да го изгушкаш. А неќе да се гушка мочлич
"Дали вашите миленици ги сметате како дел од вашето семејство?" - Јас не гледам друг начин, тоа доаѓа толку природно, нераскинлив дел од срцето Плус, како што се попаметни од некои луѓе, разбираат и размислуваат, без тронка зло во нив А луѓето на кои ова им пречи дефинитивно си имаат проблем со самите себе I mean, you do you, не вдомувај, терај напред Животните и онака знаат кој е човек, кој не П.с @Hisha Темата - рај
Ја сум добро. Ти провери се дали си. Миленичето е дел од фамилијата, и толку можам да се објаснувам на темата.
Абе не си со сите мајке ми. Мелиниче ставаш на ниво со мајка, татко или деца... Значи ако кучето можеш да го наречеш дете може ли детето да го наречеш куче? Или пак твоите дома? Пробај. Све изопачено значи...
Без драстични зборови на темава, љубов е љубов, ако за тебе де обични животни за некој се се.. Нема потреба да се карате и навредувате..