Дали верувате во Божји чуда?

ne bi izgubila nadez nadezta posledna umira,a za toa sto nekogas patime i stradame mozno e da gi plakame smetkite na nasite predci,a kako dosega nesum ja videla temava nez tolku mn imam verba vo boga,vo bozjite cuda a imam i mn za kazuvanje no toa e premnogu pa nemozam preku tell

 

Еве јас сум атеист, само ова прашањево со човек без глава ноќе како шета, не го разбирам баш, зошто нема такво нешто . А од љубопитство ти се јавив, баш ме интересира што ќе ми одговориш

 

ke se ukl malku pokasno na pc sega momentalno imam gosti samo zirnav dali se javil nekoj pozz

 

vaka ne e bitno koga,kade,kako,zosto........Nesto kako park bese znaci imase drvja,jas od vtori sprat ispadnav na balkon da pusam cigara,megu drvja nesto mrdase se obidov da vidam podobro bese temnica,i da vidov,nitu ednas ne trepnav,nez kako disev od strav,zamizav nekolku sekundi koga gi otvoriv ocite seuste bese tamu.A sto vidov vidov covecko telo no bez glava,da da covecko telo bez glava koe se seta a na kraj mi mavna so raka kako zdravo mi izgledase toj zamav,pocnav da panicam,placam,da se deram ko nesalam i vlegov vnatre.Odvaj sobrav sila da kazam sto mi e,no koga izlegoa dr nemalo nis,me ubeduvaa da ispadnam da se uveram deka nema nis duri iase momenti na vlecenje kon balkonot no ne popustiv ne ispadnav.So majkami bevme v crkva da prasame zsto bilo,a popot kaza deka treba da bidam srekna sto sum videla takvo nes,jas zaprepasteno prasav zasto,a toj mi odgovori;deka me cuval SV.JOVAN KRSTITEL duri mi donese ikona na koja toj bese bez glava i mi kaza deka go obezglavile zatoa bil bez glava.Ete toa e cudoto bozjo od koe ne treba da ni e strav no samata situacija,samiot moment si go napravi svoeto!!!

 

Dali veruvate vo Bozji cuda?

Da veruvam.

 

Не верувам во божји чуда и многу ми пречи што човекот за секоја појава за која тој нема објаснување е склон да му ја препише на бога, кој па од друга страна е повеќе психолошка категорија во главите на луѓето отколку реална категорија. Бог не постои како таков а со тоа божјите чуда се чуда само затоа што ние немаме објаснување за нив а не затоа што ,, бог вмешал прсти во тоа".

 

Верувам затоашто многу пати ми се има случено Божјо чудо.Конкретно ќе ви кажам случка: Пред околу една година имав тешка и хитна операција.Тој ден не можев да се помрднам од болки.До мене имав едно иконче за кое сметам дека ме штити и ми носи среќа.Низ солзи повторував: Господи чувај ме.На болница
веднаш хитна операција.Подоцна докторот ми кажа дека само 5 минути ме делеле од тешко труење на крвта.Навистина Господ ме чуваше.После ова верувам и во Бог и во Божји чуда.

 

дефинитивно има нешто поради кои се случуваат тие чуда...

 

За да не би погрешила нешто во врска со преводот на текстот, го изложувам во целина како што е и напишан. Се извинувам што е на српси јазик, но сепак е на кирилица што значи може лесно да се прочита и разбере.

Спојлер

„Ниси остављена“

Отац Илија је причао догађај из стварног живота, који је имао непосредне везе с њим, и који може подсетити на казивање из житија древних светаца. Девојка из града Струњина, из Владимирске области, Лидија Муравјова, 1975. године је била на самрти због рака леве дојке.

Болест се појавила на следећи начин.
Лидија, која је имала двадесет и нешто година, радила је у дечјем диспанзеру, који се налази у близини железничке станице Сергијевог Посада (у совјетско време град се звао Загорск). Једног дана кад је Лидија радила до касне вечери, на путу којим се обично враћала кући, ископан је ров – полагане су инсталације за грејање. Не знајући ништа о томе девојка је изашла с посла кад је већ пао мрак, није приметила јаму и пала је. Јако се ударила у груди, али пошто је била млада, није томе придавала неки већи значај. Није се обраћала лекарима мислећи да ће бол проћи и сам по себи. А на месту убоја се постепено створила тврда материја, тумор који се касније претворио у рак.

Дошло је до тога да је у Москви морала да се обави врло компликована операција: одстрањена јој је лева дојка. Побољшања није било, и не само то, болест је прешла и на десну дојку. Лидија је била верујућа, али је пала у очај. Кад је била сама у болничкој соби завапила је Господу и заплакала је: «Господе, па ја сам верујућа, зашто толико патим?» У том тренутку јој се јавила Мајка Божија, као што се слика на икони «Казанска» и рекла је:
«Лидија, зашто очајаваш? Ниси остављена.»
После ових кратких речи виђење је престало. А лекари су отпустили девојку из болнице као безнадежан случај.

Њена мама је стално ишла у Лавру и отац Илија, који је добро познавао ову породицу, упитао је: «Како вам је Лидија?» Жена је заплакала и рекла је: «Готово је, већ је у врло тешком стању, али још помало може да се креће.» Отац Илија је посаветовао да се под хитно служи јелеосвећење за Лидију. Овде би требало објаснити да су у току совјетских година власти строго ограничавале богослужбени живот Цркве, било је забрањено служити јелеосвећење у Лаври. Одлучено је да се оно служи на сопствени страх и ризик, тајно, у храму у част јављања Мајке Божије преподобном Сергију с почетком братског молебана. Јелеосвећење је почело у двадесет до шест ујутру. Осим саме Лидије, присуствовале су њене мама и сестра. Отац Илија се сећа да је тајна праћена молитвом са сузама и дубоком вером у помоћ Божију.



Архимандрит Илија (Рејзмир). Фото: Владимир Јевдокимов


После јелеосвећења отац је саветовао Лидији да се три пута заредом причести. Тако је и учинила – сваки други-трећи дан, колико је могла. Тих дана отац Илија је срео Лидијину маму и после првог и другог Причешћа је упитао: «Како је Лидија?» Мама је одговорила: «Онако. Није лоше.» А након што се кћерка трећи пут причестила мама је сама дотрчала код оца и рекла је: «Лидија се исцелила.» Лидија се заиста потпуно исцелила. Рана се зацелила, остао је само бели белег на левој дојци као знак некадашњег злоћудног тумора. Затим је отишла у исту болницу на преглед и кад су доктори који су је лечили, професори, видели да је здрава, веома су се зачудили, па су чак и заплакали – мислили су да више није међу живима. Убрзо се удала за ученика богословије. Родила је троје деце. Сад је њен најстарији син свештеник, служи у парохији и има своју децу.

 

Да дефинитивно верувам во божји чуда, има нешто поради што се случуваат порано или подоцна.
На пример кога имав тест по математика 1 час и бев од сабајле на училиште, баш тогаш ни се расипа колата, а децата дури појдовме го направиле тестот и јас и татко ми ја замоливме наставничката да го правам тестот на друг час. Тој тест како во друго одделение што го правев ми се падна баш најлесниот од извежбаните, а на мојот клас им се паднал ептен тежок, една другарка плачеше поради тоа што ништо не решила и ми рече, убаво што закасни си имала ти среќа.
Значи се се случува со некоја причина во животот, тоа што треба да дојде ќе си дојде само.

 

Верувам. Настаните сепак ќе си ги задржам за себе.

 

Добро ти кога имаш мака иди молисе на сатаната!Божее сваштаа,не постоел бог.Ами кој е твојот заштитник жити се?Ти од марс да не си падната??Свашта,свашта неможам да ви се начудам како живеете,без трошка надеж дека некој ве штити дека бог е со вас.Срамота!Како можете да кажете такво нешто(ГРЕВ ЕЕЕ),зар не вие естрав од бога?Него тоа е толку го почитувате затоа немате ни страв!Диви племиња!А занеш ли зошто вмешал бог прсти у тоа??Заради такви како тебе кои не веруваат во него за да се уверат,да се свестат луѓето дека бог постои!Него остави ова е многу сложено за ти да го разбереш(а има надарени луѓе кои без да ја прочитаат библијата знаат се,што треба, што не треба,дали е во ред тоа шо сакам да го направам..има милион прашања кои трба да си ги поставиш во главата пред да направиш нешто и пред да го КАЖЕШ нештото) ,така да терај си по свое кој разбира знае без да му се каже ,а ти си далеку од тоа...Срамота!А можеби си и повозрасна од мене (да не знаеш кој те создал И немојте со тоа човеколики мајмун ве молам..А мајмунот кој го создал??! а за тоа сте с езапрашале??Од марс паднал и он а ??АХХАХА абеее луѓе без мозок!Мене тоа воопшто не ми е објасливо како може(прво размислете со здрав ум) зошто тогаш коа ќе се роди сега човек не се раѓа мајмун??..па да се преобрази у човек??...глупости!).Но за покајание бог простува,земи и прочитај ја библијата паметно би ти билоОзбилно ти веламНе ме напаѓај те молам само сакав да ти кажам нешто,стварно вака ми одат на нерви луѓе коа ќе го кажат тоа,стварно неправди не поднесувам,искрено јас не би можела да живеам доколку не би знаела дека бог постои,ме штити и дека он не создал.Инаку во кого би верувала во сатаната??Не сакам ни д аго напоменам него,подалеку од него!Со мене е само бог! А за сатаната веднаш ќе кажете дека постои,бидејќи само лошото го памтите а доброто го заборавате..Бог простува,само треба да веруваш у него..позз

 

^
Зошто вреѓаш?Верник не треба да вреѓа.
Кој во што сака нека верува/не верува.Има кој да суди за тоа на судниот ден.Кои сме да одлучуваме за другите?

 

Nemoj ne vregaj,sekoj si veruva vo sto saka,toj sto ne veruva neka ne veruva negova rabota

 

Немав намера да вреѓам него неможам да поднесам веќе ме фаќа нервоза,секој втор не верува во бога,не го поќитува исто така како не го сматраат низа жив ете тоа е прва навреда за него кога ќе кажат -НЕ постои.И знам дека и си признавам и се каам што така се изразив на почеток,но ме фати паника! И секако јас неможам да му наредам на некого во што да верува(не бев ни со таква намера)само сакам да и кажам до знаење дека не е убаво така да мисли,па сега во шо сака нека верува нејзино право.Од каде да знам можеби си верува во сатаната,нејзино право..Само сакав да и кажам за покајание бог простува,нејзино право..Реков не ја напаѓам во што сака нека верува ни е мое право ни ме интересира,само сакав д аи кажам незначи дека е приморана да го почитува тоа..

 

Znam kakvo e custvoto koga ke procitas ili slusnes deka nekoj ne veruva vo bog no toa e,sepak eden den pokasno ili porano ke se uverat,no mozebi ke e docna

 

Тој што не верува во Бога не верува ни во Сатана воглавно. Јас би рекла, да туѓото верување ти вади таква нервоза или те става во акт на паника навистина треба да најдеш начин да се смириш. Побарај смирение во молитвата. Не е твоја анатема ти да спасуваш, или да патиш од нервоза од туѓи гревови. Многу кои веруваат би се скриле под маса кога ќе прочитаат што се исфрли од себе и дека некој би ги поистоветувал како фанатици кои мислат исто така за светот околу нив, а не е така.

 

Исто како јас да го имам пишувано

 

ДА!!!
Зошто?..
- Порано не сум ни верувала во божји чуда, но од 08.11 - голем празник, Св. Великомаченик Димитриј - Митровден, не се сеќавам на годината, оти од тие збунки, се испозаборавивме.
Се почна пред празников:
- Мојата сестра требаше да прими вакцина во школо, но бидејќи беше настината, не ја прими (знаеме дека може компликации да настанат).
Ајде, помина што помина настинката, и и стигна писменце дека треба да оди во болница и да ја стави таа вакцината. Отиде со мојве, и демек "ЛЕКАРИ КАКО ЛЕКАРИ" ја прегледале, пред да и стават вакцина. И океј, и ставија што и ставија, и на 01.11, почна девојчево да се чеша.
Мама што да види, цела е нафрлана, и се јавува на матичнава и она од таму: а ништо не и е. И утредента и открија дека тоа и се сипаници - варичиола.
Почнавме да ја мачкаме..и по неколку дена почнаа да и се сушат и губат, - и се изгубија целосно.
- Сабајлето на 08.11, ја порано станав и со мојве у дневна, тато влегол во соба кај нас, и одеднаш само еден врисок се слушна.
Сите со трчање во соба, што ќе видиме, мојата малечка сестра, ниту можеше да зборува, ниту да се движи, ниту да мрдна, беше парализирана
Викнаа мојве итна, ама каква итна, какви бакрачи, не дојде. Ја однесе татко ми в раце, и таму им рекле: Носете ја во Скопје, овде ништо не можеме да и направиме.
Како да ја носи татко ми сам со две раце во Скопје?
Виде не виде татко ми, им се закани на лекарите, ( седат, ништо не работаат, а сестра ми тука умира), и ја однесоја.
- Таму во Скопје, лекарите одма ко чедо нивно ја примиле сестра ми.
Работата беше што, не се знаеше дали ќе се спаси воопшто. Имаше воспаление на малиот мозок (поради вакцината)
Уште одма и направија испитувања, ја испобцкаја, во 'рбет, нозе раце..каде не. Требаше да се дознае дали е вирусно ( дека ќе се излечи) или бактериско (дека ќе остане парализирана или воошто дали ќе преживи)
И знаете, се деси Божјо Чудо, Господ ја спаси сестра ми на Митровден.
Испадна вирусно, ох леле..колку солзи радосници поради таа вест сме исплакале..
Скоро два месеци лежеше во болница, почетокот беше буквално како билка, ниту очите не ги мрдаше, дехидрирана, секој ден повраќаше.
Почна да учи да се движи, како бебе што учи да проодува, исто и со зборувањето.
- И, сето ова поради што?
Кога и ставиле вакцина, таа била во инкубација на сипаниците, ама лекарите не ни приметиле.
-
Сега секој Митровден, палиме свеќи и носиме зејтин за здравје, бидејќи тој ни ја спаси сестра ми.
- Митровден е многу важен празник за нас.

Сакам да кажам од тогаш верувам во БОЖЈИ ЧУДА,
Ти Благодарам Господе што ја чуваше мојата сестра.
Амин

 

Верувам длабоко искрено и чисто во Бога и Божји чуда.
Сета таа магија околу негово верување, искрено молење и живеење со Бога ме прави посилна и посмирена.
Постам пред секој празник и воедно секоја петок, одам во црква, носам дар, зејтин, палам свеќи и се молам за исцелување и спокој.
Верувам дека Бог ги слуша нашите искрени молитви и ни помага, ни дава непроценлив мир во душава.
Читањето и вживувањето на Библијата е толку прекрасно и бесценето.

Жално е тоа што секогаш верниците негови се се помалку и помалку и затоа не ме ни чуди во што се претвори светот и воедно луѓето, да се нема страв, почит, верување, каење и култура за ништо.
Но ете секој со своето...секој нека верува во што сака.