Сега ми текна на една тема може ли некој да ми помогне не ми текнува точно како беше. Нешто концептот беше околу атеисти кои се упорни и опседнати со контрирање и докажување дека Бог не постои, и психологијата позади тоа(парафразирам, не сакам некого да навредам) ама стварно не ми текнува.
Па никој не мора ако не сака мене да ме просветлува. Кој кого тера на сила мене да ме просветлува? Мое е да прашам ако сакам, туѓо е да одговори ако сака. Апсолутно никој не е должен да одговара и споделува мислења. Така функционира форум? И никаде не реков нечие мислење дека не ми се допаѓа. Правам муабет. На мене за тоа ми служи форумов. Јас велам дека ако имам прашање, од било која природа, ќе си го барам одговорот ако до толку многу ме интересира. Ќе го барам каде сакам и колку сакам. И на форум и надвор од форум. Како сакаш наречи го тоа мое поставување на прашање, трагање ли е, што ли е. Ако нешто ме интересира и сакам одговор, ќе прашувам. Болдираното - не само што сум помислила, туку тоа и го правам. Форумов е само уште еден мал извор.
Не се потребни приказната и фантазиите да, ама дали мења нешто тоа? Со и без прикаските светот е таков каков што е, а ако му помагаат на човекот да се одржи во живот и да има надеж, кои сме ние да кажеме дека не чини. Речиси сите тие луѓе во Газа кои што се толку очајни ги имаат тие прикаски за утеха и надеж. На некои можеби им и даваат сила да издржат. Некоја кутра мајка која ќе си го изгуби своето чедо во војната се држи во живот верувајки дека еден ден ќе се сретне со своето дете во рајот. Не гледам ништо лошо во тоа ако помага. Животот е таков каков што е, полн со страдања, секогаш имало и ќе има невини кои што ќе страдаат и умираат, за жал и деца. Децата се на одговорност на возрасните, а бидејки возрасните одбрале насилство кое им го загрозува животот, тие невини страдаат. Дадена ни е како дар можноста да одбереме а тоа си носи и свои последици меѓу кои и страдањето на децата. Action--->reaction. Можда звучам сурово и психопатски од страна, ама јас одбирам да живеам во свет во кој злото постои и јас свесно одбирам да чинам добро, отколку да живеам во свет без зло и несвесно да сум добра бидејки тоа ми е единствената опција по дифолт.
Мора да е утеха, што друго можат да прават кога се толку немоќни. Едноставно не можам да се изначудам како можат луѓе да повредуваат толку сурово, како што ги повредиле децата на видеото што го постирав, на пример. Имаме среќа што не сме тие деца, кои немаат никаква врска со тоа што им се случува. Имаме среќа што како деца, не сме биле дел он некоја таква последица на возрасни луѓе.
Верникот го љуби Бога кога ги почитува неговите заповеди. Атеистот верува дека е доволно да си морално добар. Да не ја вртиме истата приказна, овој муабет ми делува некако познато
Зошто тогаш за секое добро или "чудо" се вели дека е од Господ и тие заслуги му се препишуваат нему, а кога станува збор за било какво зло тогаш нема контрола и тоа е чисто човечка волја? Најискрено те прашувам бидејќи не ми е јасна логиката.
Абе како каде е? Ко прво он е ненаметлив, тој чека пред твојата врата и сака ти да го примиш но нема со сила да ти се наметне или било што. Исто со насилството, сакаш со магично стапче да го запре ова? Исус страда за сите деца негови умрени и ќе им понуди место во неговото царство а сите раце чии злосторства го направиле ова ќе платат од Божиот гнев. Кажи ми, што очекуваш? Господ да ги запре сите злосторсва како на stand by за да не настрада ниту еден невин? Ова е паднат свет и се до враќањето на Исус ќе се случуваат и полоши работи и ниту еден нема да биде поштеден. И сето ова е пишано и објаснето во библијата
Затоа што зборуваме од перспектива човечка, а не Божја....не мора нужно да е од Бога. Нашиот земен живот треба да е исполнет со борба за живот вечен. Никаде не ни е ни ветен " среќен " земен живот....од нас се бара само верба и исполнување на божјите заповеди. Доброто како и злото ЈМБГ има и секој поединечно ќе одговара и за своите дела и за својата верба. Замисли совршен свет во кој се сите среќни,весели и здрави....кој и би помислил на Бога во таков свет, кој е сепак момент само... Многу секојдневни примери има кога за нешто сме помислиле дека е добро,за на крај да увидиме дека и не било така... Духовната пракса ни помага да си ги изоштриме духовниот вид и научиме да разликуваме добро од зло.
100 луѓе да прашаш, и верски учени и неучени, 100 различни одговори ќе ти дадат. Оти, во крајна линија, е концепт на човековиот ум, пошто сме луѓе. Е сега, кое е вистинското прашање? Дали можеби зошто луѓето го заборавиле Бог, кој и да е, Алах, Јахве, Господ?
Ако велиме дека злото го создал Бог за да го цениме доброто, за да има за што да се бориме и да имаме цел, зошто тогаш веруваме во рај, кое е најсреќното место што постои, односно место без зло, неправди итн? Или мислите дека со новостекнатата вредност кон доброто од овој живот ќе можеме целосно да го цениме доброто во рајот, цела вечност?
Претпоставувам затоа што верувањето е дека Господ е најдоброто нешто што постои, што значи дека сѐ најдобро извира од него, а лошо дело е невозможно. Освен ако не правиш точно како што пропишал, тогаш (оправдано) ќе ти нанесе неизмерна болка за век
Вистинскиот верник/Побожник го љуби Бога со безусловна љубов и (До) верба, ги почитува Божјите правила зошто навистина ги ги разбира и притоа увидел дека вродуваат добар плод. Не филозофира додатно* Неверникот/Безбожникот /Атеистот се одалечува од Бог, не е свесен што губи, не е свесен што прави, (се) уништува, цел е полн себе и горд за тоа, и кога ќе доуништи се, тантруми и кука над сопственаѕта судбина (и го криви Бог) . Филозофира додатно*
Требал на сите да им ја даде истата прилика да дознаат што е добро, а што зло, вака испаѓа дека има дупка во правилата. Зошто на мене и тебе како возрасни ни ја дал приликата да станеме возрасни и да можеме самите да откриеме што е добро, што е зло, додека на некој друг не му ја дал таа прилика и оставил на 6 месеци некој зол возрасен да му ја отсече главата? Децата се посебна категорија на невини и не може да учествуваат во истата сурова игра како возрасните. Зошто е господ толку суров, зошто смислил неферски правила нееднакви за сите човекови битија? И до кога ќе чекаме Исус да се врати? Уште колку страдање и болки и детско патење во пискотници и неописливи грчеви? И да речеме дека детето што доживеало да биде разнесено од бомба и да умре во огромни болки заврши во рајот, зошто нему таа прилика? Без да открива што е зло, против негова воља умира младо и брутално, и завршува во рајот? Без да поминува низ искушенија и лекции. И што можеме ние останатите живи луѓе да направиме за да има помалку зло на планетава, а повеќе добро? За барем децата да не доживуваат такви страдања. Ако е концепт на човековиот ум, значи еднакво е како да разглабаме за Хари Потер и светот на магионичарите. Значи нема надеж, сè е лага. Ако сме го заборавиле бога, како да знаеме кој е/што е? Каде е? Дали постои како заштита и помош, или само е спектатор? Не знам, мене карактерот ми е таков, сакам да прашувам, да слушнам, да прочитам, да видам. Мозокот ми создава постојано прашања и теми за размислување. А баш на оваа тема подобро е да не прашуваме и да си ќутиме?
Не знам. Викаат децата чувствуваат во утробата, затоа се трудев да имам рожба кога можеше да чувствува максимална добрина, смиреност и љубов. Исто викаат на бебињата од пресудна важност им е физичка блискост со друго човечко битие.. И многу други работи викаат, научниците викаат, експертите викаат- некои ги земаме здраво за готово. Некои искуства остануваат врежани, дури и ако немаме сеќавање на нив, нели? Истово ваљда и како одговор на @MissChievous. Со дополнување- апсолутно прашувај. Прашувај пишано, јавно, прашувај тајно...читај...многу читај...некои одговори некогаш доаѓаат задоцнето, некои во форма која ќе ја разбереш некогаш подоцна. Само на затворен ум, не му требаат прашања и се му е јасно.
Повеќето од нас се родиле во прилично религиозни семејства и општества, и ретко кој не верува од дете. Најчесто тие што престанале да веруваат го направиле тоа затоа што многу прашувале, и читале и читале и читале, и пак прашувале...
