Дали и колку треба да преземеме одговорност за настаните кои ни се случуваат нам?

- Колку можеме да го смениме текот на настаните со нашето влијание?
- Ако некој ни се спротистави без причина, дали и за тоа постои причина?
- Дали сме одговорни за настанот "некој ни залепил шлаканица" - може ли некој без причина да го направи тоа?
- Моќта на потсвеста: реалност или утопија?
- Дали сугестијата има влијание? Ако да - колку можеме да го промениме некого да прави тоа што сакаме ние?
- Дали ја препознаваме силата да влијаеме на настаните и околностите во нашиот живот?
- Дали и колку го оправдувате фројдизмот?
- Џосеф Марфи и Ошо

Овие, а и некои други точки ако имате поврзани со насловот, да ги разработиме и заеднички да донесеме заклучок дали овој наслов на тема важи за секој настан што ќе биде поврзан со нас.

 

Одлична тема.
Животот е 10% она што ни се случува и 90% како ние реагираме на тоа. Одлуките се наши, изборот е наш. Е сега, може да се отиде во крајност и да речеме - Не сме одлучиле ниту да се родиме, не сме одлучиле каде да се родиме, не сме сакале ние во сиромашна држава или семејство итн. Некој сигурно би ги спомнал овие работи во темава. Но кога веќе ни е даден живот, семејство, средина и секакви способности, наше е што ќе направиме со тој живот. Да, треба да се прифати одговорноста, тоа е зрелост. Да се обвинува друг, па дури и да се "обвинуваат" ѕвездите (астрологија) за нашиот живот е бесмислено. Настаните кои што ни се случуваат, на некој начин самите сме ги привлекле.

- Колку можеме да го смениме текот на настаните? Зависи за какви настани станува збор. Некои не можеме. Некои можеме.
- Кога некој ни се спротивставува, причината е во него, не во нас.
- Исто и за шлаканицава, ние сме одговорни за нашата шлаканица врз некој, не за нечија врз нас. Не сме ние одговорни дали сме испровоцирале некој. Затоа што, дури и да сме испровоцирале, шлаканицата можела да не се случи, реакцијата можела да е поинаква. Тоа зависи од другата страна.
- Дали некој можел без причина да залепи шлаканица? Па, причина има, секогаш има акција и реакција. Ама тежината паѓа врз реакцијата.
- Моќта на потсвеста - реалност. Уште поголема реалност - моќта на свеста.
- Дали сугестијата има влијание? Понекогаш има. Ова е 50-50, така ми се покажало досега.
- Човекот се откажува од својата моќ мислејќи дека ја нема. Оној кој знае дека ја има, знае како да ја искористи. Многу често универзумот ни помага кога нешто силно посакуваме.
- Последниве две од оправдани причини ги прескокнувам. Си имам своја филозофија и гледиште, не ги следам ниту пак се пронаоѓам во теориите на Фројд, Марфи, Ошо. Нешто да ама не целосно.

 

Темава треба во религија да е

Не може да се донесе универзален заклучок за тоа дали постои судбина или сами си ја кроиме (само на пофенси начин поставена тема).

Причината е затоа што горенаведеното, сето е прашање на убедување на индивидуата, да не речам и верување (барем во поглед на поставеноста на темата).

Бидејќи, очигледно темата се темели на двајца "религиозни" филозофи (Марфи, Ошо), кои никако не би биле поврзани во иста тема со Фројд кој е сепак невролог.

Впрочем, фројдизмот благе везе нема со темава бидејќи фројдизмот е разбирање на менталниот склоп на умот и менталното здравје на индивидуата според неговиот идентитет, его и суперего.

Додека Марфи(писател и проповедник) се занимава со Божествена и Религиозна наука, а Ошо ("божји" човек и 'религиозен' филозоф) со своите идеи си основал движење кое по сите нишани се смета за религиозно.

Така да, додека прашањата во темава се во ред, и интересни, и може да се дискутира на нив - сепак позадина на темава или членот кој ја поставил, или правецот во кој сака да се развива дискусијата е поинаква.
(Впрочем, неговата идеја доаѓа од темата "Брачни неверства" и според коментарите, смета дека и изневерениот има одговорност за тоа што е изневерен, оттука примерот и со шамарот. Демек, тој што ти мавнал шамар е виновен што ти мавнал, ама и ти носиш вина бидејќи си дозволил да дојде до тоа.(@theowndemon мислење на авторот за темата.))

Така да, според мене темава е најверојатно за во "другата наука", евентуално за во "религија", и никако за во психологија под моменталната поставеност.
А евентуално и за во канта може.
(Па после некој друг нека ја постави ко што треба.)

 

Фројд најмногу ја има разработено темата каузалност. Ошо плука по религијата, а Џозеф ја претставува религијата како природен систем што го одржува балансот во живеењето. Значи сите имаат психолошка врска.

 

Темава си е на соодветно место, нема врска со Религија ниту со Другата наука. Психологија е. Ама изгледа не ја сфаќа секој исто.

 

Се е тоа поврзано. Ако не се сфаќа поврзано со тема религија и верувања,судбина, астрологија и сл., во пост нема што да се спомнува баш тоа, као очигледно. Иначе е малце така контрадикторно.
Може да биде општа, притоа и да се земе и ова во обзир, да со се опцијата за во канта.

 

Јас сум стоички настроена по ова ова прашање, односно мислам дека врз повеќето нешта немаме контрола. Меѓутоа, имаме целосна контрола врз тоа како реагираме кон нештата што ни се случуваат.

Прост пример: имам контрола врз изборот на што јадам, односно можам да се осигурам дека нема да јадам брза храна, чипсови, слатки, и дека ќе водам сметка да бирам здрави опции за оброци; меѓутоа немам контрола врз тоа колку вистински здрави и квалитетни ќе бидат тие навидум здрави опции затоа што не знам што точно има во нив, со што се прскани, како се растени, чувани, итн.
Или, имам контрола врз тоа дали ќе пушам цигари или не, но немам контрола врз тоа дали ќе добијам некоја болест.

А ако се разболиш, имаш избор како ќе реагираш на таа ситуација.

Што ме води да кажам дека потсвеста и начинот на размислување има огромна улога врз добробитието на психата. Но, тоа не значи дека магично ќе ти го реши проблемот, колку позитивно и да гледаш на нештата. Но може да те мотивира да се бориш и да трагаш по решение, што самото по себе може да те донесе до ставање крај на проблемот, наспроти тоа ако имаш негативна перспектива, очајуваш и не превземаш ништо за да најдеш решение.

На повеќето нешта не можеш воопшто да влијаеш, на одредени нешта делумно, а на одредени целосно. Просто кажано, самите не си ја градиме среќата, но можеме да давам најмногу што можеме во обид да имаме колку-толку влијание. Да би било вистина дека самите си ја градиме среќата, треба да биде универзална вистина, односно истото да важи за сите. За пример, како децата кои загинаа или се повредени во Газа, самите си ја граделе среќата? Никако, што значи не може да е вистина.

За ликовите ко Фројд, Марфи, Ошо би рекла исто како и за било кој друг; од секого можеш нешто да извлечеш, поука, лекција, заклучок. Но со ниту еден лик, филозофија, религија, не сум целосно 100% поврзана, од секаде и секого учам и применувам по нешто.

 

Wait no more, само посети ја темата за брачни неверства, или некој друг модератор, битно некој да ја посети.

 

Што има врска брачни неверства? Не сум прочитала што пишува таму ама знам дека е сосема нормално од една дискусија да добиеш инспирација да отвориш тема за друга дискусија.

 

Сугестија и те како влијае врз нечија одлука. Поготово ако е во форма на совет или критика, а поготово ако доаѓа од некој на кому му се верува.

 

И шаманите и будистичките монаси се вртат околу умот и мислите па тоа не ги прави психолози ниту пак не ги прави нерелигиозни.
Џозеф е свештено лице, а Ошо можда плука по религијата ама самиот си направи секта/култ.

Темата да, идеологијата зад темата, не. Да беше идеологијата во коментари како лично мислење, океј.
Инаку, по оваа логика и Скиентологијата е психологија?
Значи и папата коа ќе збори за среќа, наука е...

 

Ок.
Но која е тогаш поентата за спомнување на (верување во) астрологија, ако се бара верувања/религија да не се дел од темата? Контрадикторно е. На ова мислев, не за не/согласување со авторот. Само да се конкретизира. Иако не премногу задлабочување околу нив за да биде попродуктивна.
Но верувањата (и религијата)/во виша сила секако влијаат над (психологијата) на умот, а и по ова прашање, во склад со темата.

Ајде нека се доизјасни и он со Господ напред овојпат појасно, иако он буквално објави/најави во другата тема дека спрема изненадување околу ова пред да ја отвори, ама добро.
Едит, додека ова го постирав, се доизјасни, да, поврзана е со дискусијата од другата тема.

Ајде договорете се за правецов на темава, па да се коментира, вака е каша попара.

 

Мое гледиште на оваа тема и одговори на самопоставените прашања:
За почеток мое убедување е дека законот за каузалност постои во секоја смисла. Значи не постои последица без причина.
Ако реагираме на време и будно го следиме секој настан во нашиот живот, сигурно дека можеме да го промениме текот на настаните, но само ако се стремиме да бидеме влијателни.
Може ли некој да се спротивстави без причина - да може, па каде е тогаш твојата одговорност за настанот? Проценката дали треба да бидеш блиску или не до таква личност може да те спаси од немилиот настан. Спротивставениот ја сноси цела вина за настанот, а како причина те гледа тебе, тоа што си блиску до него. Исто е со шлаканица, ако не си бил тука ќе можел ли да го стори тоа? А неспорно е тоа дека оној што врши насилство треба да ја сноси целата вина.
Моќта на потсвеста е она што може да не спаси од секоја ситуација. А и да не води низ животот ако сме доволно едуцирани како да ја користиме. Секогаш за се има решение и тогаш кога мислиме дека нема излез. Не сакам да навлегувам подлабоко зашто мислам дека оваа моќ преминува преку некоја тенка жичка во пара-психологија.
Сугестијата може да го промени секој човек во зависност со колкав интензитет е делувано, голема улога игра способноста на единката или групата за такво делување но и тоа колку е подложен некој на надворешни влијанија. Во секој случај сите сме подложни на надворешни влијанија, сепак главниот адут е кај способноста за влијание.
Како што може да заприметиме мојот став е радикален по овој наслов, па затоа на почетокот пишав дека каузалноста постои во секоја смисла. Убеден сум дека за секоја ситуација може да се пронајде причина и одговорност за причина но не и дека ја сносиш вината за тој настан.

 

Зошто не би можеле да си сугерираме себеси? Јас па мислев цело време го правиме тоа

 

Религијата е филозофија. Среќата е наука, како што депресијата е болест.
Скиентологијата апсолутно е психолошки феномен, односно перење мозок.
Сакајќи да разграничиш нешто, све каша попара си измешал, без поента.
Писателиве не ги коментирам, индивидуално е кој како си ги разбира.
Идеологијата е субјективна.