Дали лицата со Даунов синдром се прифатени во Македонија?

Па како што реков, секогаш и секаде, во општеството ќе има некој на кој му пречи а не го лично засега. Што товар ти се тебе луѓето со Даунов? Никаков.
При толкаво, `квалитетно` потомство што го викаш, а они квалитетните амеба до амеба, не знаат гаѓите сами да си исперат ако не е мама тука, од компетиција се плашите таквите како тебе? Па да. Ви го нулираат изговорот луѓето со посебни потреби.

 

Мене не ме засега лично, но да те прашам тебе зошто не се омажи лично ти за момче со Даунов синдром? Многу сте вие емотивни и “хумани“ за трети лица само да е 5 км подалеку од вас. Прашај ги родителите и просветните работници што се секојдневно до нив колку им е лесно. Јас ја разбирам мајчината љубов, никој да не е во нивна кожа да си го гледа своето чедо такво, но треба да гледаме реално на работите.

Никогаш во живот не сум се насмеал или имал циничен однос со таква несреќа во животот. Скраја да е, не сум малоумен и бездушен човек Имелда.

Подобро е таквите личности да се кастрираат за да не создаваат тежок живот на други личности т.е. нивни потомства. Да, и сум за здрава младина и физички и ментално.

Не сме сите интелегентни, вредни и работливи точно, но не мора да споредува неработлив човек со дете кое има Даунов синдром. Плус, тоа се отсликува и на физикусот.

 

Еве интересна, а пред се успешна приказна за дете со Даунов синдром. Да напоменеме дека овие деца имаат многу намален плод за размножување.

Живот со лице со Даунов синдром
На 3-ти февруари 1991 година се роди мојот брат Александар Матовски. Благодарение на искуството на лекарите во болницата веднаш беше упатен на тест. Веќе на три месечна возраст се дијагностицираше Даунов синдром. Во тоа време јас имав само две и пол години. По кажување на моите родители добиеното сознание за дете кое ќе има попреченост во развојот кај нив предизвикало шок. Ниту знаеле за што станува збор ниту пак што може да очекуваат понатаму . По првичниот шок следела реакција дека животот продолжува.Така започнала нивната борба. По остварениот контакт со генетичарката, др. Кочова, биле упатени во неодамна отвореното советувалиште за деца со проблеми во развојот, раководено од др. Двојаков. Во советувалиштето ги добивале потребните информации како да работат со мојот брат на план на подобрување на неговата психо-моторика и извлекувањето максимум од она што му го дала природата. Благодарение на таквата стручна помош мојот брат проодел на 18 месеци, а прозборел на неполни две и пол години. Со логопедски третман е започнато на тригодишна возраст. Следејќи ги упатствата на стручњаците, Александар на две и пол годишна возраст почнал да посетува редовна градинка, градинка во која веќе одев и јас. На осум годишна возраст се запишува во редовно основно училиште, О.У. “ Димо Хаџи Димов”-Скопје. Во моментов е матурант во редовното средно текстилно училиште “Кочо Рацин”-Скопје. Благодарение на редовната градинка и редовното основно училиште и постојаниот контакт со деца без проблеми во развојот, мојот брат успешно ги стекна сите потребни хигиенски и социо-културолошки навики, научи да чита и пишува, исто како и останатите деца. За цело ова време неуморно се работеше со Александар и од страна на моето семејство. Веќе почнав да работам и јас како и мојот брат роден само тринаесет месеци после Александар. Сите ние заедно постојано бевме со него.Каде одевме ние, одеше и тој, било да е тоа посета на кино или театар, спортски натпревар или ресторан, прошетка, роденденска прослава или свадба.Ние не се срамевме од него, ниту го криевме.Бевме отворени за светот, па така и светот се отвори за нас. Александар беше прифатен од сите наши роднини, комшии и пријатели. Беше прифатен од своите соученици, од моите другарки и од другарите на брат ми. Така тој навистина храбро одеше напред и успешно се интегрираше во општеството. Александар почна да се занимава и со спорт. На тринаесет годишна возраст почна да тренира карате во карате клубот “ Ѓорче Петров”-Скопје. Воден од неговиот тренер тој и тука се вклопи фантастично.Со напорни тренинзи стигна до син појас. Вака гледано, тој навистина секаде беше прифатен.Единствен проблем се појави во средното училиште.Структурата на децата, фактот што тие дотогаш не се сретнале со ваков случај, кај нив предизвика извесен отпор и неприфаќање. Ние како семејство и наставниот кадар во училиштето презедовме се што е во наша моќ тоа да се надмине, но не верувам дека целосно успеавме во тоа.Затоа сметам дека овие деца и не траб да се вклучуваат во редовните средни училишта сè додека не се создаде поволна клима за тоа. Како и да е, слободно можам да кажам дека моето семејство има позитивно искуство. За вака позитивното искуство и успешниот развој на мојо брат Александар говори и фактот што тој успеа да напише и објави збирка поезија, насловека како “Бисери”. Промоција на истата се оддржа на ден 24 април 2010 година, во просториите на Педагошкиот факултет-Скопје. На истата присуствуваа и дел од медиуите чии реакции се следните: “Цако ја промовираше својата првата збирка поезија “Бисери”. Многу пријатели, роднини, другари уживаа во песните на ова храбро момче кое знае што сака од животот, но и како тоа да го постигне. “ [29] “Додека професорката по предучилишно образование - Билјана Брауновиќ, ги читаше стиховите придружувана од гитарите на другарите на Цако, луѓето во публиката со кнедли во грлото, насолзени очи и радост во срцето аплаудираа за храброста и искреноста на Матовски во неговите напишани „Бисери

 

Нека е ај, стрижена е ливадата.

 

Што подразбираш под општествена корист? Стотици илјади души еве да зборуваме за Македонија се работоспособни, здрави, интелигентни, високообразувани а се бескорисни затоа што не се вработени,. Нивниот потенцијал гине, како и тие самите, кои стихијно биваат совладани од депресијата гледајки како нивни врсници, кои со подобра среќа во животот но без потенцијал се општествено "полезни"...Gи добиле најубавите работни места, затоа што имале книшка, грб, мајка која се тртела под главешината на локалниот штаб па потоа под повисока инстанца за да го искористат нејзиното дете, нејзе самата итн.
A детето со Dаунов синдром е сигурно тука за да биде нечија благодет а не товар, тие дечиња се полни со љубов особено сакаат да бидат гушнатки, помилувани....Rодителот кој го прифатил дарот не го гледа со твоите очи сопственото дете. Грижата за него го исполнува и му отвара порти ан некои сосема други димензии за кои материјално оптоварениот повластен граѓанин неможе ни да сонува. Инаку сум за кастрација ама на лица кои на пример си ги злоставуваат децата, кои не се способни да пружат и примат љубов ниту да ја препознаат милоста. Па ти види сеа...

 

Не. Децата со Даун не се прифатени. Не се прифатени воопшто ни сите лица со посебни потреби без разлика дали спаѓаат во категорија лица со Даун синдром или некое друго нарушување.
Некој спомна нешто таму за кастрација, каква бе кастрација луѓе, каква здрава Македонија, што зборите? Лицата со посебни потреби ги имало секогаш, ги има и секогаш ќе ги има. Гените не си играат така, на ти го - дај ми го. Ти можеш да носиш ген за некое нарушување што кај тебе нема да биде изразено, може ни кај детето твое, па тек кај внучето ќе се јави, или во некоја таму генерација.
Од степеност на економското, културното ниво на државата најмногу зависи општото добро на овие лица, тоа се гледа и низ минатото кога низ некои периоди имало апсолутно нетолерантен однос кон овие лица, и во различни земји различно се градел тој некој систем за нивно згрижување, прифаќање. Значи факт е, колку повеќе економски и културно развиена држава - толку помал број на вакви лица или пак доколку ги има - се подобро згрижени и нивниот третман е каде каде поуспешен.

Во глобала се сложувам со Dr.Strangelove, во однос на тоа дека во нашава држава кај нас на нив се гледа како безкорисни, така си е, никој не ги шиша, никој не се труди да ги направи корисни, е зошто? Епа, јебало нас инклузивно образование и желба за еднаквост, наместо да се извади максимум од овие луѓе (некои од нив не се толку тешки случаи кои се цел живот обврзани за некого, има тука и такви со огромен потенцијал). Немојте со кастрации и такви работи, тие ги имаат сите права како и сите нас, стварно невкусен муабет, јас знам дека си реален и се тоа, не да се правам сега нешто, реалната ситуација е таа, во најголем случај децата ќе наследат Даун, и доколку има некој што би им кажал, доколку има некој што се нафаќа да им помага во грижата за детето, зошто да не, не мора да значи дека сите со Даун се на еден левел на нарушување и се сите скроз оштетени вкрај и ајде. Се убаво, ама... не секогаш се и само гените предиспозиција за се, има и други фактори кои играат улога тука.

Јас сум за абортус доколку уште во текот на бременоста се открие некое невроразвојно нарушување и родителите не се спремни да дадат максимум за детето, оти таквите случаи завршуваат во Завод за рехабилитација во Топанско и никој не доаѓа да ги види, и се оставени сами на себе и на персоналот кој маки мачи да им обезбеди подобри услови.

И тоа инклузивно образование, дете со Даун, дете со Аутизам, дете со интелектуална попреченост у глобала, во паралелка при редовно училиште која не е специјална паралелка? Е тука лежи зајачето. Тие деца, сакале или не имаат интелектуална попреченост и нивната состојба бара соодветни услови за нивно воспитание и образование. Тие учат побавно, им треба повеќе време, треба повеќе трпение и резултатите кои ги постигнуваат се некогаш значително помали, но не мора секогаш да значи, бидејќи многу е важно кога ќе се почне со работа со овие деца. Што порано - толку подобро.

Јас не знам зошто се сите исплашени од специјалните училишта и специјалните паралелки, кога на такво дете му требаат посебни услови да се образува и воспитува, да научи нешто, да научи за себе да се грижи, да стане колку што е можно повеќе самостоен, по самоуверен. И наместо да се обрне внимание на тоа овие лица да се оспособат професионално еден ден, (може нема да станат директори, или инжињери, бидејќи интелектот не им дозволува толку на сите, може некој ќе биде помошник во некоја фабрика, можеби ќе чисти, можеби пликоа ќе лепи, ама ќе работи нешто, и тоа е гоооолем успех), ние ги пикаме во редовните училишта и ајдеее, сакајте го ова дете, прифанете го има ваков синдром, таков синдром, слепо е, глуво е, сакајте го оно не е криво што е такво.

И не знам како очекува некој другите деца да ги прифатат кога од дома нема кој да им каже. Сум видела и наставнички кои на ум не ги ставаат а седат во одделението.
Наместо глупите инклузии во образование, нека им дадат на децата сликовница каде што Црвенкапа е у инвалидска количка, или Пепелашка е глува - нека ги учат така на прифаќање, нека се подига свеста на поинаков начин.

Вртат некои идеи за прифаќање на сите вакви лица, воопшто, со некоја глупа, глупа поента дека ако детето го седнеш со другите деца ќе го прифатат и толку. Не е секогаш така. А и да го прифатат, понатаму во животот ќе надоаѓа на потешкотии, оти нема да биде едуцирано и воспитувано во средина со услови кои него му се потребни и максимално треба да му се дадат за да се извлече најдоброто од него.

 

Деца со Даунов синдром имаат далеку пократок живот, далеку помала шанса за плод, им треба многу повеќе време за адаптирање во средина ( ако се воопшто адаптираат).

Мислам смешен е муабетот. Не го следете срцето, туку разумот во животот.

Јас не сум ич луѓе со ретардација или модерно со посебни потреби да се размножуваат. Тргни на страна емоциите.

Ни една мајка на овој свет не сака да има такво дете, но природата и генетиката е сурова. Затоа треба да се гледа со кој се жениме/мажиме и какво генетско стебло има во семејството.

Не мешај политика со медицина. Тоа се сосема две различни теми со различна тежина. Животот е борба, тој што завршил факултет, мисли дека е способен и интелегентен за работа нека излезе од својот дом и нека се бори, нека почне од нула, но сигурен сум дека неговиот квалитет и потенцијал ќе биде награден дали тука или во странство сеедно. Факултетот како факултет не е веродостоен репрезент за нечиј квалитет и интелегенција како и продуктивност на работа. Во многу случаи се покажало спротивното. Ние сме мрзелива нација и имаме тотално спротивен менталитет од тој што треба да го имаме, па затоа и страдаме сите колективно. И ти да имаше врски ќе ги искористеше максимално, но врските се создаваат кроз животот, а не со седење дома. И за тоа треба потенцијал и талент, не е секој роден да лиже задник.

 

Мрзелива нација??? Не сум патриота во душа ама дека сме мрзелива нација, затоа луѓето уште интензивно 'рмбаат по ниви во внатрешноста на земјата ни и кога би стапнал на некое такво место, би видел колку сме МРЗЕЛИВИ! Кога би се нашол на лице место на нешто такво дури и ќе се запрашаш дали воопшто времето таму се променило од пред многу години како што нормално се менува во поразвиените држави ширум Европа и светот.

А зошто да постојат врски воопшто? Зошто да се користат врски, наместо да функционираме на принцип на добро ЦВ, интервју, тестирања? Јас колку што знам од кажувања од луѓе кои што живеат во земји по Европа, тоа таму така се прави, а не тука врски и газолижења! И додека во добро организирана земја газолижењето како што го викаш ти или прекумерното наметнување може да ти донесе отказ, тука ти донесува работно место или унапредување. Ма браво, па уште и ќе се фалиме кој сме способни, а кој не да ги стекнеме врските!

Он топик: Не се прифатени лицата со Даунов синдром во Македонија, за жал. Тука ако се разведеш те гледаат како лепрозен, а не па да имаш некое пореметување, таман работа. Сега со современите тестирања во рана бременост за можноста од некое хромозомско нарушување, родителите имаат избор да се одлучат дали ќе го задржат или не бебето, ама од порано кога не било така , што да правеле тие родители? Да го фрлат детето кое им се родило такво???

Инаку познавам фамилија која има две близначиња со овој синдром, толку им се посветени, работат со нив на развивање на сите нивни вештини, децата буквално освен по надворешниот изглед, на ментално ниво сега за сега не се разликуваат од врсниците. Јас ги гледам како секоја нормална фамилија и алал да им се што толку се завземаат за нивните дечиња какви и да се!

 

Потполно се сложувам со тоа дека браковите кои имаат такви деца се многу постабилни подобри. Не знам зошто е така, но едноставно е така.

Много прашања зошто, а многу малку одговори зато. Едноставно е, таков народ сме со таков табиет, култура, во генетиката ни е тоа да сме подли, алчни, корумпирани. Не е ништо случајно. Излези преку ден на улица, прошетај низ центарот на градот, погледај во лицата на луѓето, погледај во нивната култура, нивните манири на однесување, начин на конверзација, однос кон природата и јавните добра и ќе ти стане јасно зошто сме таква држава и на такво културно ниво. Тие лижогзачи се наши роднини, другари и пријатели.

Не викам дека така треба да функционира, но едноставно така функционира, затоа што на народот му одговара така.

П.С. Кој тоа ве гледа како лепрозни ако сте разведени? Зошто ги зголемувате работите кога не е така? Па, кај мене во населба има повеќе разведени отколку мажени. Не гледам дека нешто многу им фали во животот освен да симнат 10 кг.

 

^
Не сум разведена, ама дека е така, така е! Луѓето овде се полни со предрасуди за буквално банални работи, а пак за ментални или физички нарушувања не се ни дискутира колку многу!

 

Читам коментари и не можам да си верувам...
Дали имате луѓе вие крај на бизарните предрасуди во животот?

Децата со Даунов синдом не се баш прифатени, а незнам зошто.
Тие не одлучиле така да се родат исто како и вие што не сте одлучиле да се родите такви какви што сте се родиле!
Имам едно комшивче малечко можи 3-4 годинки има Даунов синдром. Не можам да ви опишам колку е слатко и мило суштество.. И колку родителите си ја сакаат и пазат и мазат. Секој ден е со панделчиња различни и со точачиња и со фустанчиња... Како е можно толку плитки да се некои поединци...

Исто така една случка ми е врежана... Јас сум дел од друштво за заштита на животните од Битола- Мали Херои, и лани мислам беше имавме штанд на Широк Сокак со животни и прибиравме донации и воедно секој кој сакаше можеше да си вдоми некое од животните.
И дојде еден возрасен дечко со Даунов Синдром и ме праша што се ние превземаме за да му помогнеме на животните. Даде културно неколку предлози, си донира пари и си отиде.
Нема зошто да се лошо прифатени иако се.

 

Во врска со темата:

http://www.sitel.com.mk/daunoviot-sindr ... e-zaraza-0

 

Со нашиов менталитет ништо не може да биде прифатено, па така и лицата со Даунов синдром. Тоа е, чуден и заостанат народ сме.

 

Скептицизмот, бизарноста и предрасудите имаат коренска поставеност во не/прифаќањето на лицата со посебни потреби во нашето општество. Ниту лицата со Даунов синдром не се поштедени од кривите погледи на околината и таинственото потшепнување за нивната поинаквост кога се забележани во близина.
Размислувањата под ова поднебје тешко, па дури и невозможно е да се променат познавајќи го нашиот закоравен менталитет. Тешко е и да се дебатира на вакви чувствителни теми кои бараат голема либерализација затоа што од сите страни демнат "совршени лица" подготвени и во сон да го нападнат туѓото мислење. Неедуцираност, антикосмиополитизам, адемократичност владее во секој искажан став наспрема младиот и енергичен занес кој треба да се ослободи од стегите на некогашните генерации и верувања. Се убедува во спротивното, се негира вистина и се посочуваат оние кои ги засегаат другите. Многу работи бараат системски промени, но за жал и етапноста во чекорите има слаб одзив и успех.

Во прилог на темата, тоа што нас ни боде очи и ни ги прогонува мислите за оваа категорија, во светот поминува незабелажано
crnobelo.com/zabava/interesno/34059-2-godishno-devojce-so-daunov-sindrom-e-model-za-dve-agencii

 

Се согласувам со сите што коментирале погоре - не се прифатени. И сите тие денови што се за аутизам, даунов синдром и слично постојат само колку да се рече се одбележале, ќе дадат на неколку телевизии што било, и тука сета поддршка и заинтересираност како да запира. Секако, секоја чест на исклучоци. Сметам дека државата треба повеќе да вложи во институциите кои ги згрижуваат овие деца и возрасни, од посебните училишта до Заводот за рехабилитација, некои невладини/владини организации и здруженија што се бават со оваа проблематика, да вработат повеќе дефектолози и психолози итн.

Јас уште не можам да заборавам едно преслатко детенце со даун, со најубава насмевка, полно со љубов и добрина што цел ден би се гушкало.

Инаку, само уште нешто да додадам, во Македонија некако најмногу се спомнуваат децата со аутизам и даун, како да не постојат други нарушувања, има и деца со фрагилен х синдром, ADHD, одредени психози и сл. Не велам дека гореспоменатите не се важни, секако дека се, но треба малку да се проговори пред јавноста и за некои други нарушувања и состојби.

 

Ај тебе нека те кастрираат, ако си го зимаме тоа право, важи? Да не имаш потомци со такво мислење, да не речам затуцано, никаде нема да стигнеме така.

Не се прифатени и не им се обрнува доволно внимание од страна на инситуциите. Зависи од особа до особа, но има лица со даунов кои можат и самостално да живеат, работат, патуваат и сл. Кај нас не, но во поразвиените земји на лицата со даунов синдром или други им се посветува повеќе внимание и повеќе се работи со нив. Кај нас, побогу и нормално дете прифаќаат во специјални училишта, по тоа се гледа и компетентноста на кадарот кој работи со нив.

 

Сериозно си споредил проститутки и наркомани со лица со ментална ретардација?
И со вакви го*на ко тебе делам воздух... Браво ако ги оценуваш луѓето по тоа колку се корисни за општеството, се гледа колку си ти корисен со тресење глупости на женски форум.

 

Mislam ne za zal