Дали некогаш сте плачеле на јавно место пред многу луѓе?

Да, ми се има случено 2 или 3 пати. Ама се трудам да ги потиснувам емоциите и обично си плачам кога сум сама, не кажувам на никој, па сите ептен мислат дека сум среќна и малце на другарките чудно им е, зашто како помала повеќе јас плачев, ама веќе некако си го изградив карактерот и не покажувам некои емоции..

 

Не се сеќавам баш. Ама онака, баш плачено немам. Имам пуштено солза или ми се имаат насолзено очите па се трудам да го прекријам тоа. Работа е што не можам да ги кријам емоциите, тоа секогаш ми било многу тешко. Но сепак не ми е пријатно луѓето да ме гледат расплакана, некако тоа ми е знак на слабост. Па си плачам кога сум сама а пред други избегнувам.

 

Досега не, можеби затоа што тоа го сметам за слабост..

 

Па мислам дека ми се има случено и нема ништо срамно во тоа.Но блиските луѓе ме карактеризираат како јака личност и избегнувам колку што можам да показувам емоции во јавност,а дома сум голема плачка

 

Се трудам да ги кријам емоциите што повеке можам но понекогаш е тоа невозможно имам плачено еднач или дапати а дома се исплачувам за секоја глупост

 

Не. Не сум човек кој лесно ги искажува своите емоции, поготово не тагата. Сакам да споделам што чувствувам со најблиските, а неретко емоциите ги зачувувам за себе.

 

Да, зошто да не. Кај нас во македонија плачењето на јавно место е нешто страшно за оној што го прави зашто менталитетот на луѓето е таков. Веднаш ќе бидиш тема на оговарање, исмејуван и сл. Но, и покрај тоа кога ти е тешко кога баш ќе ти пукне филмот зошто да не се расплачиш. Според мене најдобро место за тоа е или паркот или црква. Во црква обично ќе најдеш некој со кого ќе можеш да ја споделиш тагата и ќе те посоветува иако не те знае. Секогаш е убаво да слушниш совет од непознат човек

 

Да кога бев помала и кога ќе се напиев две чаши водка и веќе бев пијана. Само тогаш плачев и сите другарки нормално ме тешеа и ми зборува да не плачам. А сега да го вратам времето сигурно нема да биде така, но тоа е што е. Луди млади години.

 

Избегнувам да ги покажувам емоциите пред други луге но еднаш ми се случи на факултет, но ако не се расплачев ке пукнев...Имав многу лош ден, раскинав со дечкото, проблеми дома и на крај одам да полагам испит од 5 пат и паднав...и излегов надвор и се расплакав...неможев да издржам..

 

Да, ама сум гледала да не ме приметат и мислам дека не ме приметувале, онака во одење. Емотивна сум, се надевам нема да ми се случува тоа, посилно е од мене.

 

да, знам да бидам плачка кога ќе ме погодат некои работи. Било да се лоши било да се добри

 

Да, и тоа многу пати Ама секогаш сум гледала да не забележат луѓето околу мене, па според тоа, секогаш наведнувам глава, ако имам очила за сонце ги ставам на очи и терам Одам и си плачам Ама за среќа, брзо се контролирам, па тоа најчесто биле само неколку солзи. Потоа се прибирам, знам дека не личи, па престанувам

 

колку што се секавам не,многу добро знам да се воздршам,ама кога ке останам сама мозе многу време да се потсетувам на тоа што би ме натерало на тоа и си ја мокрам перницата,буквално се давам во солзи

 

Колку што ме држи памтењето не, но плачењето на јавно место не го сметам за нешто срамно. Сфаќам дека некогаш емоциите можат да надвладеат.

 

Да , на училиште за некој неправдени работи како помала а не во средно
Или кога ќе ми кажат некои лоши вести , итн итн....
Ама сепак колку што можам трпам за да не се забележи

 

Да..Прееска на улицата..

 

Да, ми се случило. Како мала бев голема плачка па кога ке се случеше да се повредам или да се искарам со некој од малото веднаш плачев. Сега не сум али може да се случи да заплачам, зависи од ситуацијата

 

Еднаш само, не можев да издржам, посилно беше од мене.
Т.е. двапати, ама првиот пат само другарка ми ме виде, па не се брои баш.

 

Да неколку пати