Дали некогаш сте плачеле на јавно место пред многу луѓе?

Обично солзите ги држам во себе и можам да се исплачам само кога сум сама. Но ми се случи еднаш да плачам пред јавност, пред моите другари и другарки од една танцувачка група и тој кореографот што не’ спремаше затоа што ме обвинуваше една од нив за нешто што не го направив и тоа траеше неколку проби со ред. Па така експлодирав тој пат.

 

Никогаш, ни во јавност ни пред никого. Ги задржувам само кога ќе се најдам сама, некаде во ноќта или раните утрински часови...Зависи.

 

Ни во јавност,ни пред никого.Кога сум сама тогаш плачам,а пред други јок бре.

 

се случи само еднаш

 

Да, но не ме примети никој, освен тој што требаше , и не беше баш плачење туку момент на слабост. Ако се рачуна тоа

 

Не сум плачела на јавно место, ниту пред други луге, за мене солзите се за слабите луге, а јас себе сесметам за јака личност. Само мал дел од лугето, знаат вешто да ги кријат емоциите и да не дозволат на јавни миста, излив на преголема количина на позитивни или негативни емоции.

 

Да, кога бев бремена, со стомакот до заби, на 40 степени надвор, а јас тргната по неизбежните административни работи. А тие таму ме враќаат по сто пати, бидејќи немаат поим што треба и како треба да прават, и секој пат некој нов документ ми фалеше. Кога им кажав да се договорат и да ми кажат што треба одеднаш да им донесам, а не да ме шетат натаму-наваму, почна да се извлекуваат демек ми кажале уште наредниот пат.
Мислам, вистина дека бев бремена, и дека на бремените може да се случи да подзаборават работи, ама неколку пати да ми се случи тоа, па немам Алцхајмерова болест бре.
Ми пукна и им фрлив папирите, си седнав на првото столче во канцеларија и почнав да плачам.
Од очај! Од бес!
А жената таму ми одговара: Ајде, ајде, не плачи, не го нервирај бебето! Леле, ми дојдеше да и скокнам за врат

 

Даа сум плачела и со тоа направив голема грешка. Затоа сега никој не може да процени што чувствувам, се прикривам со други емоции Глумица станав

 

Мојата најголема желба е да можам да ги скријам емоциите од другите луѓе .. но е не е воопшто лесно.И да, сум плачела пред други луѓе

 

2 Пати само и тоа коа испив малце појше ...али нема да се пофтори...

 

Секогаш ги прикривам емоциите и ги воздржувам солзите да не потечат. Досега само еднаш сум заплакала пред полно луѓе кои не ги познавав кога отидовме да ги земеме резултатите и дознавме дека еден од нашите најблиски има рак и тогаш се истурив од плачење заедно со мајка ми пред клиниката пред која имаше доста луѓе кои поминуваа, но и тие знаеа како е бидејки сигурно не дошле да се шетаат пред место кај што се зимаат резултати за болните од рак...Воопшто не ми беше срам што плачев сепак да дознаеш такво нешто е голем шок, на враќање видов една жена која излегуваше од една од клиниките и држеше лист во рацете очигледно тоа биле некои лоши резултати па затоа плачеше, така се утешив дека не сум единствената. Исто така пред 2 години плачев на гробишта кога почина еден од моите најблиски, се истурив од плачење не можев да се смирам и полно луѓе кои беа на околните гробишта а не ги познавав ме смируваа... Боопшто не ми беше срам да плачам на такви места каде што секаде може да се видат луѓе кои плачат поради некоја своја мака што ги јаде одвнатре...

 

Никогаш.За мене тоа не претставува некој срам да плачеш на јавно место пред многу луѓе, но повеќе од лугето ќе ти се изнасмејат во лице, па токму поради тоа си се воздржувам.

 

Ми се има десено да плачам...ама во тој момент едноставно солзите и емоциите испливуваат на површина и неможеш да ги запреш и не ти е гајле кој те гледа и дали е срамота .. кога во тој момент ти е тешко на душата а и сметам дека не е срамота да ти се деси да заплачеш пред луѓе .. па фала богу луѓе сме од крв и месо а не камења. А воедно сум и емпатична кон другите луѓе.

 

Секогаш се обидувам да ги задржам емоциите, но сепак ми се има случено да заплачам во училиште, исто кога некој ќе ме навреди или ќе го повиши тонот т.е ќе ми се расписка на јавно место веднаш ми навираат солзи( но пробувам на секој начин да ги сокријам,некако да ги проголтам). Но, затоа кога сум сама ми се има случено да заплачам за некоја ситна работа и веднаш низ глава ми минува цел филм,сите неисплачани моменти, со што уште повеќе ја влошувам ситуацијата.

 

Не. Ми се имаат насолзено очите неколку пати додека сум се возела во автобус, но не сум дозволувала да заплачам. Никогаш немам заплакано во јавност.

 

Еднаш имам плачено пред цело друштво. Обично избегнувам да плачам пред повеќе луѓе ама тогаш неможев да се воздржам.

 

Не сум плачела но ми дошле солзи во очите..

 

да и тоа вчера пред мн луѓе еј мн се изнервирав дека ми го купија единственото фустанче што ми се свичаше низ цело скопје..ама потоа жената ми израдувани реце да си го земам у вторник истото дека ке дошло..а тоа со плачењето е по мајками кај стигне плаче..)

 

Тухуууу, не да сум плачела, сум рикала
Страшно, кој знае на колку мали деца ќе им испаѓам на сон, нема да можат да спијат од мене
Ај барем да беше некоја аселна причина, а не за такви глупости

 

Двапати имам плачено, но не пред голем број луѓе. Првиот пат пред едно момче и пет девојчиња, а вториот пред еден човек. Но, ниту еден од нив не беше непознат и ништо страшно. А онака ни дома не плачам, ама ете...