Дали некогаш сте плачеле на јавно место пред многу луѓе?

На плажа, ме касна оса.. Грција бевме, и памтам луѓе околу мене се насобраа, од ебен бар мраз ми ставаја, една жена мраз ми пљасна, а мотие во вода пливаја, и ко виделе луѓе има, дојдоја ама немаа појма дека околу мене се луѓет..

 

Да, плачка си сум по природа шо да праам

 

Можеби ко малечка кога уште не сум била „испилена“ Ама вака не

 

Невр

 

Нооооу

 

В училиште... едношка де

 

Не. Всушност можам да плачам само пред себе. И ептен ако ми тешко за нешто да пуштам некоја солза пред другарка.

 

Дa... Некoгaш кoгa ептен ќе се нaлутaм или исплaшaм, сaми ми нaвирaaт сoлзите.. Еднoстaвнo не мoжaм дa се кoнтрoлирaм, не декa сaмaтa сaкaм дa личaм кo слaбaк пред сите, не мoжaм дa престaнaм..

 

Не ми се случило. Но, дури и да ми се случи, воопшто не би гледала на тоа како срамно или понижувачки. На настан за тажење да ми најдат шишенце со вештачки солзи, е тоа е според мене, најниско нешто од овој тип што може да ти се случи во јавност, на пример. Се` додека си човек со чувства, не само со разум, треба да си горд. Реткост е денес да си човек, а се` што е вредно е ретко.

 

Не.Не можзам да си дозволам да ме видат таква.

 

Не е дека е засрамувачки туку тоа е израз на самоконтрола.
А згора на тоа цел живот сум воспитувана како треба да бидам упорна и истрајна така што не си дозволувам.
Но понекогаш ми пука филм и има 1-2- луѓе пред кои тоа си го „дозволувам“ (не дека јас сакам си доаѓа така пустото).
Во суштина постојат само 1-2 луѓе кои ме виделе со солзи во очите.

 

Да,и поради тоа многу се мразам.Секогаш кога ќе ми дојде да плачам се убедувам дека не треба да плачам но неможам.Ако не ми капне барем една солза мислам дека не можам да прозборам од грутката во грлото што ја чуствувам.

 

На училиште ако се сметат и тоа Не су плачка по природа, далеку од тоа ама незна што ми беше тогаш, валјда дека ја добив првата 3 ка за полугодие во животот некогаш и неправедно според мене тогаш, сега не се сеќавам убаво, ама за оцена бе и тоа 3ка, ах дете..
Кога ќе си подразмисла поубаво плачка сум кога се работи за емотивни песни, филмови, слики или било што ама во јавност..

 

Во училиште. Кога другарка ми ми соопшти дека за неколку дена заминува да живее во Словенија. Двете плачевме. Беше страшно. Знаев дека татко и е таму, ама никогаш не помислив дека таа ќе замине. Пред да почне првиот час ми кажа, и двете плачевме во тоалетот. Првиот час имавме од нова професорка. Јас седев на прва клупа, и кога требаше да се претставиме, јас само излегов од училницата. Не можев да издржам повеќе. Подоцна и ја кажав причината заради моето однесување. Жената ме разбра, и сега понекогаш ме зафркава колку многу сум плачела. Истиот ден во градсксиот парк четирите најдобри другарки плачевме заедно.

 

Ме погоди една веста и одејки по чаршија си плачев се додека не ми се јави мајка ми па и воопшто не ни ми беше срам си се излеснив

 

Не...

 

Не е дека е засрамувачки туку тоа е израз на самоконтрола. Tocno, i jas toa go mislam.
I na kraj kraeva, so placenje nisto ne se resava, samo ke si recam u PM i si prodolzuvam.
Taka i deteto si go vospituvam, da placeme so denovi nisto nema da se resi, podvitkaj rakavite, ispravija rabotata, ako mozes, ako ne reci u PM i odime ponatamu.

 

да имам плачено на јавно место. во втора година добив еден по француски и почнав да плачам пред цел клас. тоа ми беше единствена оцена за која имав плачено.

 

Јас сум многу емотивна и ич не го сакам тоа кај мене.
Имам плачено многупати на јавно место, затоа што едноставно колку и да се трудам не можам да се сопрам.
Обично само се тргам на страна и пробувам да сум сама, за да не ме гледаат луѓето.